Modder fokkers

Nog even dan is hij er weer Parijs Roubaix renners stuiterend op de kasseien.
Zoekend naar dat kleine geultje om al hun energie niet uit hun benen te verliezen.
Nerveus voor dat bos van wallers dat rechte lange stuk waar de keien kopjes elk jaar weer anders liggen.
Aftellend de stroken om te verlangen naar minder gebonk.
In je hoofd en oren gesuis of je de hele nacht in de discotheek hebt gestaan .
Handen op het stuur dubbel ontwikkeld met lint om je de gedachte van comfortabel te geven.
Bidden dat het s morgens droog blijft om bij de start de eerste druppels te voelen.
In de verte alleen een inktzwart grauw wolkendek te zien ......de hel is compleet.
Afstappen komt niet bij je op ook niet bij de zoveelste lekke band de heroïek van de koers wint het van normaal denken.
De gedachte om opgenomen worden in de annalen van de wielersport is belangrijker.
Op de stroken waar de keitjes schijnbaar op waren probeer je wat te eten.
Met een gevoel van opkomende Parkinson zoek je wat repen om de krachten terug te laten komen.
De combinatie van Franse modder en reep in je mond neem je op dit moment voor lief.
Je pakt je bidon spoelt alles door of je de plaatselijke toilet aan het door trekken bent je blik daarna weer op oneindig.
Je benen zijn door moeder natuur geïsoleerd ,waar eens de naam stond van de plaatselijke sponsor zit nu een laag van Franse plamuur.
Gedachtes worden primitiever naar gelang de koers duurt de wereld om je heen is niet groter dan je fiets.
In de uit gestrekte desolate vlaktes van het lelijkste van Frankrijk wil je niet dood gaan.
De ketting maakt overuren om er niet af te vallen om hem niet lastig te vallen is schakelen geen optie.
De laatste strook is in zicht nog een paar meter om daarna terug te belanden in je lijf.
Een schraal zonnetje breekt door als of je geslaagd bent voor een examen.
De modder fokkers hebben weer een jaar om het nog een keer over te doen.

Dit is de manier om in de stemming te komen voor mij. Heerlijke verhalen.