Hallo Wielerflits,

Ik merk op de site de laatste tijd nogal een tweespalt op tussen een negatief kamp en een ensemble onvervaarde positievelingen. Conflicten tussen beide polen van denken spitsen zich met name toe op het determinisme waarmee de dopingproblematiek al dan niet verankerd zou zijn in de wielersport, maar meningsverschillen werden evenwel uitgelokt door het (niet-)presteren van Lotto-NL, koersparcoursen en de kwaliteit van onderhelmhaarnetjes. Nu is het me niet zozeer te doen om de verschillende kampen al te zeer psychologisch te duiden, niet alleen omdat ik noch met de benodigde mensenkennis, noch academische kennis daarvoor ben toegerust, maar vooral ook uit algemene interesse naar uw aller zelfdiagnose, die natuurlijk een weinig subtiele dekmantel is voor die verschrikkelijke ziekte die we ook wel kennen als luiheid - zo typ ik dit alles weliswaar vrij energiek, maar is het een activiteit die me tijdelijk vrijwaart van de grotere denkactiviteit die voor mijn studie benodigd is.

Zelf hel ik nogal gevaarlijk over naar het corps Grumpies hier. Niet alleen wacht ik reikhalzend de dag af dat Ilnur Zakarin zijn levenslange schorsing ontvangt, maar in principe geloof ik niemand behalve Robert Gesink en hang ik stelselmatig de notie aan dat hij zonder pech en hem omringende dopeurs al meerdere malen winnaar van een grote ronde was geweest. Aangezien ik nogal een fan van ons aller gewaardeerde Robert ben, noopt die wetenschap wel tot enige verbittering. Eerder las ik al ergens dat ik en de mijnen vooral bezield zouden worden door een al te welig tierende frustratie in het dagelijks leven. Dat kan voor mezelf ook zomaar het geval zijn, want natuurlijk herken ik mezelf heel erg in Robert: zo ben ook ikzelf een uiterst begaafd individu, die enkel en alleen door factoren die buiten mijn macht liggen - noem het een existentieel complot - tot onmacht gedwongen is. Het is dus niet mijn schuld dat ik mijn dagen in bed slijt, maar die van de Wereld, die vertegenwoordigd wordt door Ilnur Zakarin en mensen die het niet met me eens zijn.

Niemand is de hang naar (h)erkenning vreemd. Daarom vraag ik u, wielerflits, of uw dagelijkse tekortschieten zich ook manifesteert in uw posts; hetzij in de vorm van een prevalente negativiteit, hetzij gegoten in de mal van een wanhopig aandoende positiviteit. Hiervan in het verlengde, welke rol speelt wielrennen - en wielerflits - in het waarderen van de geluksgraad in uw dagelijks leven? Kan een dag nadrukkelijk verziekt zijn als Mollema, Poels, Gesink en Kelderman door het ijs zakken, terwijl alle dopeurs de prijzen krijgen - of kan je een dergelijk ongeluk wel relativeren, al dan niet met hulp van een flesje of twee? Wanneer wielrennen niet een dergelijke prominentie in uw dagelijkse geluk heeft: wat ligt wel ten grondslag van uw dagelijkse heroïsche overkomen van de aardsche hel?

Hoogachtend,
uw toegedane Bonnie

Ik bekijk het wielrennen vanuit positief realisme. Als ik dat op LTJ projecteer neem ik voor lief dat de ploeg minder budget heeft en daardoor mindere renners en een matige omlijsting. Daardoor verwacht ik geen uitzonderlijke prestaties van de ploeg, en hoop ik op een paar mooie resultaten van de Nederlandse toppers, Kelderman, Gesink, Hofland en in mindere mate Kruijswijk en ten Dam. Ik ben ook fan van Vanmarcke, omdat dat zo'n mooie kerel is. Zijn voorjaar was teleurstellend, maar mijns inziens vooral door pech in de belangrijkste koersen. In plaats van diepe teleurstelling denk ik dan, volgend jaar beter.

Ik had Hofland liever zien winnen gister, maar z'n tweede plek is ook mooi!

Ook ik ben over het algemeen positief van aard in mijn posts denk ik. Negativiteit vind ik in ieder geval onzin, dan neem je het veel te serieus allemaal naar mijn idee. Of het nu om doping gaat of de tegenvallende resultaten van een bepaalde ploeg, ik kan me er echt niet enorm druk om maken, in plaats daarvan geniet ik liever van de mooie momenten die de sport te bieden heeft.

En zoals ik vind dat je de sport niet al te serieus moet nemen geldt dat ook voor de rest van het leven. Als je je veel te druk gaat maken om alle tegenslagen of als je anderen bepaalde zaken gaat misgunnen gaat de lol er heel snel af. Positiviteit geeft uiteindelijk veerkracht. En veerkracht vind ik een van de mooiste dingen in het leven, zo ook het wielrennen. Als LTJ of bv Cannondale nu een mooi resultaat boeken is dat namelijk dubbel zo mooi.