Tientallen artikelen over de Tour. (die ik geen v allen lees, voorbeschouwingen, wat is het nut?)
En ander triviaal en overbodig werk.
Maar aan de revolutie die zich in het vrouwen MTB'en aan het voltrekken is wordt geen aandacht besteed......
3 vrouwen bij 1e 10 op EK, net zoveel als CH! Van Empel die 38 rensters heeft ingehaald.
Het zou wel eens kunnen dat er binnenkort 2 op het podium staan. Of msn wel 3, bij een worldcup. (5 plaatsen)
Ook de NOS prutsers kwamen niet verder dan een mini verslagje waarin alleen Pieterse aan bod kwam. In het buitenland wordt er meer aandacht aan besteed al is daar ook sprake van een groot tekort aan getalenteerde krachten. Bij Eurosport lijken (ze praten altijd te snel) zich alleen de Fransen aan het belabberde niveau te onttrekken.

Nou ja, revolutie? Anne Terpstra draait al een jaar of vijf mee in de top tien. Ook Anne Tauber heeft podiumplaatsen bij EK en WB behaald. Maar, OK, Puck Pieterse doet er nog een schepje bovenop. In de ranglijst voor Parijs is Puck inmiddels de top tien binnengekomen. Als alle dames gezond blijven, mogen we daar een spannende strijd verwachten. Ook Ferrand Prevot, Neff en andere ‘oudgedienden’ zullen er willen pieken.

Jammer overigens dat een mogelijk goud of zilver op het WK geen extra startplekje voor Parijs oplevert. Voor Tauber en van Empel zie ik het somber in.

Mountainbiken werkelijk een fantastische sport om te doen, vooral in echte mountains zoals hier in Spanje. Schitterende loodzware marathons van 4, 5, 6 of meer uur door berggebieden waar alleen een helicopter je kan komen ophalen bij problemen.
Maar als kijksport... zit daar niet een beetje het probleem dat er NL relatief weinig animo voor is?
Als je nou het EK ziet, hoe klungelig in beeld gebracht. Niet doorheen te komen, hoe gaaf het ook is dat onze Puck de hele wedstrijd op kop reed.
Het is geen enerverende sport om naar te kijken, want vanaf 10 minuten na de start is het eigenlijk een soort tijdrit geworden. Geen ploegenspel, geen lepe renners, geen ploegleiderswagens, kortom geen drama, geschiedenis, literatuur en heroisme zoals we dat in de wegwielrennen wel hebben.

Toevallig rijd ik dit jaar voor het eerst sinds 25 jaar weer op de weg en ik kom er achter dat ik dat eigenlijk alleen maar leuk vind door de wielercultuur; de Col d'Uglas op rijden ( en je tijd met die van 30 jaar geleden vergelijken... 2 minuten langzamer!), de Mont Ventoux op rijden etc.
Wielrennen heeft zóveel geschiedenis. Toen ik een paar weken geleden dus de Col d'Uglas op reed waren ze aan de weg bezig. Ik moest aan Tim denken, en aan zijn anecdote dat hij op een koersdag 's morgens een medecoureur tegenkwam die op een gewone fiets boodschappen aan het doen was; een coureur die fietst! Zo ook, de Col d'Uglas. Ook die legendarische weg is dus gewoon een weg waar onderhoud gepleegd moet worden. Wisten die wegwerkers wel dat ze aan de COL d'UGLAS aan het werken waren?!

Al die romantische gedachten heb ik dus niet als ik op mijn carbon "bakfiets" met 57mm banden, 62cm breed stuur en Rockshox SID vork helemaal in de natuur opgenomen wordt en de energie voel van de aarde na úren te hebben gezworven, op en af over de smalste slingerende singletracks met alleen de vogels als metgezellen.
Daarentegen op de weg fietsen is altijd op je hoede zijn voor verkeer, herrie, stress en gevaar.

Dus Pelsluis, ik begrijp je vraag. Maar d'r is over MTBen zo weinig te vertellen anders dan wie er goed rijdt, hoe mooi het parcours is, of welke banden er beter zijn.

Dit artikel lijkt te wijzen op een opwindende periode in het vrouwelijke mountainbiken, met veel talentvolle rijders die strijden om de top.

prodentim