Aangezien er geen reacties onder het opinie stuk gegeven kunnen worden en dit onderwerp zich daar juist uitstekend voor leent ben ik wel benieuwd naar de diverse meningen. Zelf ben ik voorstander, want het geeft gewoon spektakel en ik ben van mening dat je als winnaar van een grote ronde alle facetten van het wielrennen moet beheersen.

Wat vinden jullie?

Dit is mijn reactie bij het artikel over de mening van Plugge:

Dat er gravelwedstrijden zijn, Strade Bianci, Paris Tour, Parijs-Roubaix helemaal goed, voor mij part organiseren ze een ronde met gravel van alle maten en soorten, allemaal prima. Renners kunnen daar specifiek voor trainen, er voor kiezen. Maar de ronde renners trainen daar niet keihard voor. De enige reden om dit soort etappes op te nemen is voor sensatie-zucht en verkoop van andere fietsen. Maar de beleving van een grote ronde is nu juist dat het een strijd is van verschillende facetten van koersen op de weg, sprint, tijdrit en klimmen. Gravel is een andere discipline, waar andere vaardigheden voor nodig zijn en waar pech een grotere factor speelt. Wat is het volgende, een etappe met een MTB parcours, cross parcoursje erin met lekker wat modder….? Ik vind de Strade, Parijs-Roubaix prachtig om naar te kijken maar niet in een grote ronde.

Ik he er nog aan toegevoegd dat je ook een ronde kunt organiseren waar je MTB, Cross en wegwielrennen combineert een ronde waar de echte allrounders zich kunnen uitleven.

Zeker voor, wel ergens in de eerste week zodat een eventueel klein tijdsverschil nog goedgemaakt kan worden. Het zijn ritten die je wil zien, terwijl er heel veel ritten zijn die pas in de laatste 20km spannend zijn. Daarnaast heeft het ook iets heerlijks authentieks.

Wel, graag zowel gravel als keitjes, het liefst met wat hoogteverschil. Ben ook fan van prologen, ploegentijdritten en mogelijke waaierritten mits allemaal met mate gedoseerd zodat de spanning in het AK aanwezig blijft. Je hebt drie weken te vullen, maak er maar een veelzijdig en vermakelijk gebeuren van.

'@Whyze
"Gravel is een andere discipline, waar andere vaardigheden voor nodig zijn", je mag van een gele truidrager toch wel verwachten dat ie alles beheerst? Daarnaast zie ik het ook gewoon als een onderdeel waar de een meer aanleg voor heeft dan de ander, zoals dat bijv ook bij het tijdrijden het geval is. Maar waar je met trainen toch goed in kunt worden. De gele trui moet een allrounder zijn, en moet overal een voldoende scoren.

Van mij moet het gewoon kunnen. Geluk en pech maken integraal onderdeel uit van de wielersport, net als het hebben van goede of slechte benen. En op dit soort dagen spelen geluk en pech net wat meer mee dan op mooi asfalt. Maar ook daar kun je gewoon lekrijden, pech hebben dat je lang op je spullen moet wachten. En ook daar kun je slachtoffer worden van een valpartij.

Als we geluk en pech uit willen sluiten, dan moeten we niet meer koersen op de openbare weg, maar de TdF virtueel afwerken via Zwift.

(en overigens een zwaktebod dat de reacties onder het artikel zijn dichtgezet; zal wel iets te maken hebben met kwetsbare ego's oid. Zonde; want dit artikel leent zich perfect voor een mooie discussie.)

Je hebt toch in meerdere sporten speciale disciplines voor allrounders (meerkamp bij atletiek bv.)? In een grote ronde worden al verschillende disciplines gecombineerd sprinten/klimmen en tijdrijden, voor mij hoeft daar niet nog een discipline bij, zeker omdat daar de factor pech en geluk verder vergroot wordt. In een grote ronde wil ik degene zien winnen die de sterkste is, in het sterkste team zit, niet degene die het minste lekke banden heeft gehad. Zoals gezegd ik kan genieten van die wedstrijden maar ik hou het graag gescheiden. En als in een graveletappe bijvoorbeeld 2 van de 3 titelstrijders uitgeschakeld worden door pech dan hoor je iedereen daarna al klagen hoe saai het wel niet is. De wielersport heeft al voldoende stijd mogelijkheden en zelfs de portie mogelijke pech is al groot genoeg, die hoeft niet verder vergroot te worden. Er zijn genoeg andere mogelijkheden om deze wedstrijden buiten een grote ronde te organiseren. Just my 2 cents.

Over type 1 gravel rijden (want dat is dit) is geen andere sport. Het is een vaardigheid binnen het wielrennen die je moet kunnen om een complete renner te worden; net zoals goed in een peloton kunnen rijden, een goede tijdrit kunnen rijden, goed kunnen klimmen, over kasseien kunnen rijden, kunnen afdalen, etc etc. Dit zijn allemaal vaardigheden die je nodig hebt om mee te dingen naar de gele trui; over licht gravel rijden hoort daar mijns inziens gewoon bij. Als we wielrennen alleen nog maar op spiegelgladde rechte wegen doen is de lol er ook snel af.

Daarnaast is differentatie binnen een parcours belangrijk, en dat kan je op verschillende manieren bereiken. De belangrijkste in de Tour zijn bergen en tijdritten, waarbij het aankomt op watt/kg, aero, en eventueel afdalen/sturen, maar in mindere mate. Gravel is simpelweg een andere differentiator: je techniek en stuurmanskunsten zijn opeens een stuk belangrijker, evenals je materiaal en het vertrouwen daarin. Dat maakt de manieren waarop je tijdswinst kan boeken in de Tour groter, wat het speelveld simpelweg ten goede komt doordat er ook andere renners boven komen drijven.

Ik ben er tegen. Voor verdere uitleg zie Whyze Katje hierboven; daar zit eigenlijk alles wat ik had willen schrijven al in.

Nog een leuk voorstel voor de spektakelzuchtigen: volgende Tour (2025) een MTB downhill erin! :)

Een grote ronde is bij uitstek een wedstrijd om meerdere facetten van het wielrennen te combineren.

Voor. Gravelpit van Wu Tang op de achtergrond

Ik ben groot voorstander en wel als tegenwicht ten opzichte van de wetenschap die het wielrennen aan het verwurgen is. Hoe meer teams in de geest van SKY & Jumbo met nare ondergronden geconfronteerd worden des te beter voor de toeschouwers en de sport. Meer factor lef en onzekerheid, graag direct uit te wisselen met de factor vermogensmetertjes en labjassen.

Eens in de zoveel jaar een etappe over uitdagend parcours anders dan op asfalt lijkt me prima, als het maar daar bij blijft en het niet te gek wordt. Een max op zo'n 20/30 kilometer aan stroken lijkt me degelijk. De klassiekers op kasseien of gravel bevatten meestal toch alweer zo'n 60+ km aan onverhard, dat is een wezenlijk verschil. Daar doen 90% 'specialisten' mee waardoor de kans op onveilige situaties al kleiner is. Voorwaarde moet wel zijn dat in rittenkoersen met zulke stroken de veiligheid wel voorop blijft staan. Het bos van Wallers vanaf de gevaarlijke kant is een no-go bijvoorbeeld in mijn ogen. Je moet in een grote ronde de uitdaging opzoeken, niet simpelweg gevaarlijke situaties.

Ik trek het graag door naar de 3KM regel die verschillende mensen willen uitbreiden naar meer kilometers. Natuurlijk zijn die sprintfinales bloedje spannend en beter voor de bonkige hardrijder, maar om dan maar de klassementsrenners tegen zichzelf beschermen is bijna paternalistisch. Een winnaar van een grote ronde moet ook gewoon een complete renner zijn die in een pre-sprintfinale of een gekke ondergrond zijn mannetje kan staan. Kan die dat niet, moet die maar wegblijven uit het klassement.

Verder vind ik de opmerking van Patje en Plugje dat het 'niet bij het wielrennen' hoort ook wat gek. Zullen we even minimaal 60 jaar terug in de geschiedenis?

Het is allemaal leuk spektakel voor de kijker thuis, maar ik heb te doen met renners die onderuit gaan op de kasseien. Wat ik ervan vind, doet er helemaal niet toe, het gaat erom wat de renners ervan vinden.

@AWestie Zij (Patje en Plugje) bedoelen natuurlijk dat het niet bij het hedendaagse wielrennen hoort. Net zoals renners met een reserveband om de nek. Of wil je dat ook weer terughalen?

'@esims2.0 Maar als je het de renners vraagt krijg je denk ik juist hierover geen eensgezind oordeel. Behalve de echt gevaarlijke stukken.
@Cornelius Nee dat lijkt me wat overdreven inderdaad, maar net iets andere ondergrond hoort ook allang bij het hedendaagse wielrennen.

Leuk dat Wielerflits inhaakt op de discussie over het asfalt van COTA.
https://www.youtube.com/watch?v=5asIZDOP8bQ&t=134s

Bergop graag alles weer onverhard 😅
https://www.youtour.nl/afbeeldingen/tourforum/groot/000139.png

Het hedendaagse wielrennen is natuurlijk ook continu aan verandering onderhevig, dat vind ik echt een non-argument. Of moeten we ook maar weer massaal terug naar 23mm banden en worsthelmen omdat dat ooit viel onder het hedendaagse wielrennen?

Onverhard/Geaccidenteerd is om competitieve en esthetische redenen niet meer te stoppen. Je maakt er mooie affiches mee, brengt spanning, sensatie & mooie beelden. Een hlave kniesoor die er echt mee zit dat er dan ergens een wereldtopper huilend in de berm staat te wachten op een nieuw voorwiel.

Je kan overigens ook op een prima asfaltweggetje huilend in de berm staan wachten op een nieuw voorwiel. Of waaiers, die doorgaans op goede wegen die weinig/geen bochten hebben gebeuren. Moeten we waaiers dan ook nog wel willen? Zit ook die geluk/pech factor in, die sommigen blijkbaar graag volledig willen uitbannen.

De discussie wordt nu meer verlegd naar: horen steenslag en kinderkopjes überhaupt thuis in het wegwielrennen? Het antwoord op die vraag kan uitsluitend ‘ja’ luiden. De oorspronkelijke vraag (de titel van dit topic) was echter: horen steenslag en kinderkopjes in een grote ronde? Wat mij betreft, is het antwoord op die vraag: nee, dat moet je alleen in eendagswedstrijden doen, waar de ploegen specialisten voor dat werk kunnen selecteren, en waar de invloed van brute pech beperkt is tot die ene dag, tenzij er sprake is van breuken of spierscheuringen, maar dat kan op asfalt net zo goed gebeuren.

Steenslag =/= gravel, Cornelius.
Overigens kan lekrijden, wegglijden, etc etc ook net zo goed op asfalt gebeuren.

Gravel is slechts een andere differentiatiefactor net zoals hoogtemeters, kasseien, afdalingen, en bochten en aerodynamica dat ook onder andere zijn.

gravel ⊂ steenslag