Toch even lekker bitchen ergens, dus hier in dit geval.
Die DJ-Mag top 100 is al sinds de winst van David Guetta (2011) een wassen neus. Maar ook dit jaar weer drama om die lijst door te scrollen... Er staan zoveel namen tussen die ik geen eens DJ zou noemen. Sommige ervan verdienen zeker respect om hun wijze van werken/optreden, maar er zijn andere prijzen die daarvan gelden in mijn ogen.
Om nog maar te zwijgen over de namen die je nog wel met moeite DJ kan noemen, maar zeker niet top-DJ... Paar voorbeelden:
Steve Aoki, gooit taarten en gaat al crowdsurfend door de zaal tijdens zijn set. Vermakelijk, niet voor mij, maar ik snap best dat een circus voor sommige mensen leuk is. Maar om zo iemand in de top-10 van zo'n lijst terug te zien...pfff!
Yellow Claw. Onderweg naar een ADE feestje waren ze op de radio die aanstond (geen idee welke zender). We zaten gewoon in de auto te keuvelen en de muziek stond op de achtergrond aan. Elke zoveel minuten kwam er een nieuwe plaat die:
1. Niet aansloot bij de vorige
2. Abrupt in de mix geslingerd werd
3. Niet gebeatmatched en laat staan geketmatched
En dit bleef maar doorgaan. Daarmee kom je dus ook in de top-100.
Above & Beyond. Ik ben oprecht groot fan van deze mannen, maar echt talentvolle DJs zal ik ze niet noemen. Deze gasten moeten vooral gewoon muziek maken. En dat ze dat zo soms eens ten gehore brengen als DJ is mooi (en financieel waarschijnlijk broodnodig), maar echt goed daarin zijn ze niet.
Om het dan positief af te sluiten plak ik hier dan maar de link van hun acoustische optreden van een paar jaar terug.
https://www.youtube.com/watch?v=CNUTlKqSO-I
Helaas staat hun tweede Acoustische optreden niet online. Zelfde track klonken daar weer heel anders (beetje James Bond gevoel in die uitvoeringen)
“Elke zoveel minuten kwam er een nieuwe plaat die:
1. Niet aansloot bij de vorige”
Lijkt me alleen maar een pré.
Wat betreft Above & Beyond: je haalt de woorden uit mijn mond @lex, behalve pretentieus zeer vlak, kleur- en smaakloos. “Alsof je een klap in je gezicht krijgt”, zou mijn vader hebben gebromd.
Above & Beyond Door de totale niksigheid kreeg ik associaties met Jan Smit. Muziek waar de essentie is uit gehaald. Geen emotie en 0% Rock 'n Roll
Een ingetogen stukje akoestisch gitaarwerk door mannen met teveel haar en baardgroei. Een Elvis nummertje
https://www.youtube.com/watch?v=61N8NO3JcuI
Genoeg van die DJ's zullen de kneepjes van het vak vast kennen, alleen kiezen ze er simpelweg voor om voor een groot publiek te kiezen en hun creativiteit goed verborgen te houden.
Nederlandse DJ's die niet voor het geld gaan:
https://www.youtube.com/watch?v=L40Zo8pL3ZY&t=1764s
Paar dagen nog voor een nieuw album van Shpongle:o
nieuwsgierig als ik was heb ik die Above & Beyond (kon het niet) toch even gechecked maar mijn god... jullie hebben helemaal gelijk met pretentieloos. geen kraak of smaak, klap in je gezicht en van het niveau Jan Smit. ik probeer ze zo snel mogelijk te vergeten.
overigens plaatste ik recent een plaat van Lee Perry die vrijwel alleen uit huis tuin en keukeninstrumenten bestaat (Kung fu meets the dragon). Lee Perry heeft daar wek vaker een handje van, geluid krijgen uit dagelijkse gebruiksvoorwerpen.
Sponghle, dat is toch Simon Posford AKA Hallicunogen? van de Goa-Trance?
edit; samen met Raja Ram dus
ik heb eind jaren 90 nog even rondgehangen in de Goa-scene, overgelopen vanuit de hardcore/gabber scene die toen net happy was geworden en overgenomen werd door kindertjes en zelfs de top 40 haalde.
Hallicunogen (Posford) was toen een van de top-producers in die scene. was even leuk, maar die muziek werd al snel harder en agressiever en dat vond ik niet bij de goa passen dus ook maar de rug toegekeerd.
weet zeker dat ik deze al eens gepost heb, maar goed.
https://www.youtube.com/watch?v=iIsVzSMRw8E
Geweldige band! Wat was dat destijds een verfrissende wind opeens tussen dat sullige Supertramp en die mierzoete soul. Goed dansbaar tempo, eenvoudige doch geraffineerde blazersarrangementen, subtiel bijgekleurd door piano en gitaar. En natuurlijke pakkende zangmelodieën die je meteen kan meezingen. Wonderlijk dat zo’n heldere sound zo’n dampende en stomende groove kan creëren. Allemaal uitgedacht door een gassie van 24, 25 jaar aan wie je, bij eerste aanblik, niet direct je zus zou toevertrouwen.
In een melancholieke bui wil ik ‘please don’t go’ wel eens opzetten, ondanks dat tergend lelijke orgeltje één van de mooiste popballads.
Beetje zelfde tijd en instrumentale bezetting. Fantastische performer aan wie ik wel eerder –jaja, ik weet het- berichten heb gewijd. Heerlijke, wat lomige beat door de onderliggende swingfeel.
https://www.youtube.com/watch?v=4g4DO6co0II
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.