De lijst wordt ook met de jaren beter, al kan er alsnog wel veel veranderen. Zeroesbandjes blijven nog geweerd worden uit de keuzelijst (waar blijft Arcade Fire? Strokes?). Daar ruil ik met liefde tien Bløfs voor in.
Wat dat betreft ben ik blij dat I Bet You Look Good On The Dancefloor op eigen kracht binnen is gekomen, dat wordt nu een blijvertje. En met de komst van Ekdom en Stenders zijn o.a. Bliss, Unintended, Tumble and Fall en Take Me Out ook binnengekomen. Zelfs Eminem staat er in. Prima! Al is het wel jammer dat oude parels als Sparks verdwijnen.

Ik heb ook op Pokemon gestemd, ook omdat ik wel weet dat ie er volgend jaar wel weer uit is. Voor één keer is zoiets fantastisch. Gangnam Style vind ik ook nog wel lollig.

@Joachim
Op het eerste oog een prima lijst! Bespeur ook een voorliefde voor Kate Bush als ik kort door die nummers heen blader (ken er een paar nog niet). Grimes _O_

Edit: oeh, die Sundfør klinkt ook wel smakelijk.

Ach ja, eind december dus tijd van jaaroverzichten, lijstjes en de top 2000. De top 2000 is natuurlijk een behoorlijke vorm van volksverlakkerij maar het is toch wel aardig om weer wat ‘o ja’ momenten te herbeleven. Ik vroeg mezelf af wat mijn eigen top10 uit de lijst van dit jaar zou zijn. Lastig want je moet uiteindelijk veel schrappen; ik heb het maar op gevoel gedaan en geen echte criteria opgesteld. Het is ook geen echte top10 in de zin dat ik een absolute nummer 1 heb. Op chronologische volgorde heb ik de volgende 10 stukken gekozen:

- James Brown Get up (sexmachine) 1970
- Santana Oye come va 1971
- The Temptations Papa was a rolling stone 1972
- Chic Le Freak 1978
- Michael Jackson Don’t stop till you get enough 1979
- Tom Browne Funking for Jamaica 1981
- Run DMC Walk this way 1986
- Manu Chao Me gustas tu 2000
- Elvis vs Junkie XL A little less conversation 2002
- Sam Smith I’m not the only one 2014

Morgen zou dit lijstje er overigens weer anders uit kunnen zien. Ben wel benieuwd hoe anderen hier hun lijstje zouden samenstellen.

https://www.youtube.com/watch?v=Zx1_6F-nCaw

De top 2000 is natuurlijk vooral iets van radio-luisterende mannen tussen de pak em beet 35 en 60 met een voorkeur voor rock hé. Laten we eerlijk zijn. Niet representatief voor heel Nederland.

'@Jacco: vorig jaar zijn er al een aantal lijstjes geplaatst op het oude forum: http://archief.wielerflits.nl/forum/topic/158/63/

@poetertjes: Daar staat ook Joachim's lijstje met inderdaad Kate Bush bovenaan.

Trouwens ook mooi dat Stenders weer de top2000 mag presenteren, eigen mening erin, lekker dwars zijn, mooie verhalen erbij vertellen,

Nog niet echt aan lijstjes begonnen, maar zo uit het blote hoofd enkele albums (in relatief willekeurige volgorde) die ik dit jaar erboven uit vond steken:

- Wild Throne - Harvest Of Darkness
- Tourist LeMC - [Url=https://www.youtube.com/watch?v=a1rFcTyAwoE]En Route[/url]
- Enter Shikari - The Mindsweep
- Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
- The Four Owls - Natural Order
- Shining - International Blackjazz Society
- Toundra - IV
- High On Fire - Luminiferous
- Hangmans chair - This Is Not Supposed To Be Positive
- My Dying Bride - Feel The Misery

En waarschijnlijk ben ik er nu dan nog een hele hoop vergeten...

ik heb nog nooit de behoefte gevoeld om een lijstje te maken met muziek, en ik zou het ook niet kunnen. te veel muziek die ik goed vind, en waarom kiezen tussen muziek? zo onzinnig.

maar goed, andermans lijstjes resulteren dus in de top 2000, en daar naar luisteren is toch altijd leuk. ik heb wel iets met ouwe rockklassiekers, maar ik hoorde ook al veel soul, en behoorlijk wat andere muziekgenres.

Uiteraard is die lijst niet representatief voor heel Nederland. Maar goed, dit is natuurlijk een lijst uitsluitend vol oude hitjes en huidige mainstream-muziek. Coldplay, Stromae, Adele..... Dan weet je het wel. Al heeft Stromae enkele prachtige nummers.

Zoveel verschrikkelijke goede bands van vandaag de dag zijn ondervertegenwoordigd: Arctic Monkeys, Arcade Fire, The Killers (eerste drie albums). En artiesten die niet bekend/geliefd zijn bij het grote publiek, maar wel verschrikkelijk mooie muziek maken en een trouwe 'fanbase' hebben. Maar daar is de top-2000 ook niet voor bedoeld. Dat weet ik ook wel ;)

'@8.6

Een lijstje samenstellen van de beste 10 muziekstukken ooit lijkt me een onmogelijke opgave. Die top2000 is daarom al een aardige beperking, juist omdat er al een flink aantal persoonlijke favorieten niet opstaat (waar is KC and the Sunshine Band gebleven? En Viola Wills? En de moeder aller guilty pleasures African Beat van Bert Kaemfert met bij voorkeur de uitvoering met Ack van Rooyen op bugel; etc). Tuurlijk is het opstellen van zo’n persoonlijk top10-lijstje onzinnig maar je er heel af en toe aan bezondigen kan weinig kwaad.

Ik vind het veel boeiender om te lezen wat mensen hebben gemist op de radio of op de festivals. Oftewel, de eigen ontdekkingen en voorkeuren.

Ik begin graag met deze:
https://www.youtube.com/watch?v=9vFYB8EKesw

Leon Bolier wil ik direct vast voor 2016 nomineren voor een breakthrough/comeback.

Zijn/hun nieuwe:
https://www.youtube.com/watch?v=q0WEUEWBzYI

Lijstjes maken is subjectief, strontvervelend en daarnaast onmogelijk zonder dikke missers te maken.
Dit geldt zowel voor muziek als wielrennen.

RIP Guru Josh

Oudste vinyl uit mijn collectie denk ik.

https://www.youtube.com/watch?v=z2CIiES_xxk

ah, RIP. niet zo oud geworden dan.
eendagsvlieg denk ik, weet zo geen andere muziek van hem. hoewel, in 2008 deed hij het nog eens over, samen met wat andere artiesten:
https://www.youtube.com/watch?v=w9KnuJZkBjg

Vond het wel leuk om even op te zoeken. Quote van Discogs: "After 2 years playing the club circuit on the back of his success with 'Infinity' he started producing fractal videos with great success. He also made video graphics for MTV."

Lijkt me dus hij de nodige video's heeft gemaakt die je vaak ziet op de schermen achter acts, zeker bij techno en acid feesten.

Even terugkomen op de Top 2000.
Ik luister er met veel plezier naar. En stem ook al een aantal jaar. Geen enkel jaar hetzelfde stemlijstje, omdat het inderdaad verdomd moeilijk is.
Maar wie zijn toch die mensen die op BLØF stemmen? Dat quasi poetische geneuzel. Vol onbegrijpelijke vergelijkingen en vergezochte beeldspraak. Zouden het de mensen zijn die nog steeds niet willen toegeven dat ze de teksten ook niet begrijpen? Of zit er toch iets moois in dat mij al jaren niet bereikt?

Serge Gainsbourg (oud) en France Gall (18) Les sucettes

overigens is er nog een muzikant uit de top 2000 dit weekend overleden. Lemmy Kilminister, zanger en frontman van Motorhead. ooit begonnen als roadie van niemand minder dan Jimi Hendrix, en later uitgegroeid als een soort rock-cultheld.
https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4
overigens ga ik met oudjaar geen top 2000 luisteren. ja, wat goeie nummers, maar zo veel Adele en Coldplay op een avond trek ik gewoon niet.

DIIV

DIIV

DIIV

generatiebepalende band
met of zonder de generatie

Best veel kenners hier!!
Net het hele topic even doorgescrold.
Courtney Barnett, Villagers, TWOD, Kasabian, Tame Impala. Helemaal mijn straatje!

Voor mij is het album van Courtney wel echt de nummer 1!
Top 3 aangevuld met Villagers en The Dodos, denk ik nu. Kan morgen weer anders zijn..:)

Waar is zij gebleven?

Leuk, fris popliedje. Mooie, lekkere licht hese, karaktervolle stem met uitstekende instrumentale begeleiding en op de juiste wijze geproduceerd. Goede balans tussen vrolijkheid en gevoeligheid wars van geneuzel.

https://www.youtube.com/watch?v=Seo5mBz8OGM

[s]Op hoop van zegen, die linkjes blijven godnondeju irritant.[/s]

Zo, en dan nu mijn lijstje nog van 2015. Waarom een lijstje? Ik hou van lijstjes.
Voor degenen die minder van lijstjes houden heb ik nog in een paar uurtjes nog eventjes een beknopte uitleg getikt, die uiteindelijk toch niet zo beknopt is geworden. Waarom zo’n epistel? Ik hou van epistels schrijven. Laten we het mijn jaaroverzicht noemen.

Dit jaar was de eerste keer dat ik vanaf januari nummers begon te verzamelen op Spotify, waardoor ik over het jaar wel een goed idee had over wat er allemaal uitkwam de laatste 12 maanden. Uiteindelijk is het een zeer geslaagd jaar geweest, en er zal de komende jaren nog wel wat bijkomen dat ik nu nog niet ontdekt heb. Maar ik heb dit jaar serieus weg moeten strepen om een top 100 te vormen, laat staan de top 10. Uiteindelijk heb ik wel de tien nummers waar ik van denk dat ze het best waren slash een belangrijke soundtrack waren. Twee nummers staken er met afstand bovenuit, aan het einde van het jaar voegde zich een derde daar aan toe. Een handjevol andere nummers waren ook al snel duidelijk en voor de rest was het afstrepen.

Criteria
Mijn eisen voor deze top honderd waren redelijk streng:
- Eén nummer per artiest
- Moet in 2015 zijn uitgekomen (sorry december 2014). Dat wil zeggen: als de single in 2015 werd uitgebracht maar het album al in 2014, doet het niet mee. Vice versa idem.
- Liveversies en covers probeer ik ook zoveel mogelijk eruit te filteren.
- Herbewerkingen van nummer krijgen mijn goedkeuring, mits het origineel in 2015 is uitgebracht
- Het nummer moet op Spotify staan

Door die tweede eis valt er al best wat af. BORNS, Sue The Night, Elle King, As Elephants Are, DMA’s, Palio Superspeed Donkey, The Airborne Toxic Event, een paar nummers van Circa Waves en natuurlijk Gary Fomdeck. Uiteindelijk niet zo heel erg, want geen van allen maakten aanspraak om in de top tien te komen (Suus kwam het dichtst bij). Complexity van het inmiddels bekende Eagles of Death Metal viel ook af, omdat het een herbewerking was van een nummer dat Hughes’ alter ego Boots Electric al in 2011 uitbracht. Een ander nummer heeft het als albumversie wel geschopt tot de top tien. Daarover straks meer.

Paar dingetjes
Grootste teleurstelling zijn de twee nieuwe singles van Bloc Party, waar ik inmiddels geen goede hoop meer heb dat er nog iets leuks uit komt rollen. Ook de nieuwe Blur vind ik net niet, er bleef weinig hangen. Dan Tame Impala, onlangs Song van het Jaar (Let It Happen). Op zich een prima uitslag omdat het wel bij de originele insteek van 3voor12 past, en ik snap op zich dat mensen het goed vinden (grappig om te zien dat ook Verweggistan het als favoriet ziet), maar mij doet het gewoon weinig. Het kabbelt maar een beetje voort. En normaal hou ik daar best van - Under the Pressure was vorig jaar immers nog mijn favo - maar in dit geval ontbreekt het me toch aan iets. Ik heb het al vele kansen gegeven, maar het kwartje wil maar niet vallen. Ze schijnen op Lowlands top geweest te zijn, maar ik ben daar niet geweest en kan er dus weinig zinnigs over zeggen. The Less I Know The Better vind ik wat dat betreft wel wat beter, en die is dan ook in mijn top 100 te vinden (redelijk weggestopt, dat wel).
Het album van Hop Along heb ik hier ook al gedeeld. Uiteindelijk ben ik het toch wel een beetje at geworden, het meisje heeft een mooie stem maar de iets te hoge toon ging toch snel irriteren. The Knock blijft wel nog steeds goed, maar niet goed genoeg. Zo ook Florence + The Machine. waar ik dacht dat What Kind Of Man de eindlijst nog wel eens zou kunnen halen, ka ik dat nummer nu eigenlijk niet meer horen. Doodgedraaid door mezelf helaas.
Ook veel Nederlands fabricaat. Het allereerste nummer dat in mijn 2015-Spotifylijstje terechtkwam was The Indien met Done. Hierna volgde nog veel meer: het Tournummer van Blaudzun, vrolijkheid van Orange Skyline, psychedelish van Pauw, Indian Asking en Rats on Rafts, een ontspannend zomernummer van Marten Fisher, triphop van HAEVN, britpop van Moke en een leuk b-kantje van The Elementary Penguins. Dit strandt allemaal tussen plek 100 en pakweg 20. Het enige dat nog dichtbij kwam was Peptalk van De Staat (waarvan ik ook gehoopt had dat het het Serious Request-anthem zou worden in plaats van die draak van Bieber. De lijst wordt opgevuld met wat andere leuke indie- of garagenummers en een enkele hiphop en triphop die ik niet meer ga behandelen om alles nog een beetje beknopt te houden.

De subtop. Wat haalde het net niet?
Nu een negental nummers die stuk voor stuk niet hadden misstaan in de top 10, maar het toch niet gehaald hebben. Te beginnen met Sleaford Mods, ontdekt via Mama Appelsap. Een ietwat duister, underground hiphop-achtig duo dat vooral de sleur in de naaste omgeving bespreekt, vaak nog politiek getint ook. Allemaal in plat Nottinghams, waardoor uitspraken als ‘you boring tit’, ‘you cunt’ en ‘shit’ en de letterlijke zin van het woord de gewoonste zaak zijn. In veel gevallen zo onverstaanbaar dat nog niemand ook maar een beetje de exacte tekst kent. Ik mag ze wel.
Over naar wat volgens velen het beste hiphop-album van het jaar is: Kendrick Lamar. Het is niet echt mijn genre, maar hij heeft zoveel sterke nummers uitgebracht dat ik hem wel kan waarderen. King Kunta bracht het nog tot op de radio als Megahit en is ook mijn favoriete nummer van To Pimp a Butterfly, of in elk geval van al die nummers die ik daarvan gehoord heb (heb eerlijk gezegd nog nooit het hele album geluisterd).
Dan krijgen we de hoogst geplaatste Belgen in de lijst, waarmee ze Nederland verslagen hebben: Balthazar - Bunker. Een nummer dat plots bij me landde. En dat gebeurde letterlijk vandaag, toen ik toen het langzaam donker begon te worden, de lichten langzaam aangingen, het een beetje koud begon te worden, ik in mijn eentje van campus naar het station liep om de trein te pakken en dit nummer plots weer langskwam. Dat zijn genotsmomentjes. Enkele weken terug had ik dat ook met Loud Places van Jamie xx. Je hebt soms de herfst nodig om dergelijke nummers op je in te laten werken.
Aangekomen bij Nathaniel Rateliff and the Night Sweats - de funk spuit al van de bandnaam af. Son of a bitch! Ultieme hipstermuziek door een yank met hipsterhoed, hipstertattoos en hipsterbaard. Ik heb niet heel veel met hipsters, maar toch is dit nummer wel verdomde aanstekelijk en nog een leuke oooooohoooh erin. Tevens het laatste nummer dat Stenders op 3FM draaide, dan mag het wel de boeken in. Een mooi contrast met Editors, die daar nog een plekje boven staan. In Dream moest even bij me landen, en uiteindelijk is het nog steeds niet met elk nummer zover. Marching Orders daarentegen is langzaam opgeklommen en staat nu in de subtop van mijn eindafrekening. Mooie langzame opbouw, die geduldig laagje voor laagje afwerkt. Tevens het langste nummer van mijn top honderd (7:46). Een goede tweede is Beautiful Blue Sky van Ought (7:44), dat in tegenstelling tot Editors wat rommelig in elkaar steekt, zowel instrumentaal als vocaal, en dat geeft er weer een soort ondefinieerbare vorm van mysterie aan. Vooral de opbouw naar elk refrein is mooi, dan barst het even los om daarna weer op tokkelend niveau voort te kabbelen.
Van twee knoertlange platen naar een garagerockplaatje van krapaan twee minuut twintig. Royal Headache schreeuwt lekker met een leuk Ozzie-accentje. Another World is leuk en energiek en sluit het jaar af op plek twaalf.
Nummer 11 vergt meer uitleg want daar staat Courtney Barnett met haar Australische bandje. Zij had wel met meer nummers een kans, maar in dit geval is het vooral het gehele album dat het doet. Teksten boeien me vaak vrij weinig omdat ze verzuipen in zwengelende metaforen, clichématige liefdesteksten en allemaal ander soort drama zodat het maar rijmt. Maar zo is Courtney nie: zij wil echt wat vertellen en doet dat direct en het rijmt ook nog! Simpel schrijven is vaak het moeilijkste dat er bestaat, maar als het eenmaal gelukt is lijkt alles zo makkelijk. Misschien is Courtney wel de beste tekstschrijver van dit moment. En tevens een goede verteller, want haar nonchalante vorm van pratend zingen sluit perfect aan bij de teksten en het gitaarwerk.
Het risico met het vertellen van kleine verhaaltjes is dat de lol er snel af is, zo was ik Elevator Operator na een luisterbeurt of tien wel een beetje beu. Bij Nobody Cares haak ik dan weer af als de wat ongeïnspireerde gitaarsolo wordt ingezet en zo had elk nummer wel iets waardoor het niet in de top tien komt. Eén nummer stak er echter wel bovenuit en dat was Pedestrian At Best. Tekstueel wederom geniaal, energie die ook door de zang wordt opgewekt en dat geweldige gitaarriff. Toen realiseerde ik me echter iets waar ik tot op de dag vandaag spijt van heb: ik herkend het riff als een letterlijke kopie van Delivery (Babyshambles), één van mijn lievelingsnummers. Waarschijnlijk is dit niet met opzet gegaan, en er zit ook wel verschil in, maar dat wil er bij mij niet in. Niet veel later kwam ik tot de conclusie dat ik Delivery toch beter vind, en dus durf ik Pedestrian er gewoon niet in te zetten. ik baal er eigenlijk heel erg van want het is echt een geweldig nummer, maar toch een beetje verpest helaas. Courtney haalt het barnett niet.

Maar goed Poetertjes, wat een gezeik allemaal. We wilden alleen maar een top tien hebben.
Nou, goed dan. Wat overblijft is nog een tiental nummers waar ik op dit moment van vind dat ze mijn persoonlijke favorieten van het jaar zijn. Te beginnen met nummer tien bouwen we langzaam op naar mijn absolute nummer 1.

10. The Libertines - Fame And Fortune
https://www.youtube.com/watch?v=BJ_gjzjOTyI
Het is ironisch dat uitgerekend een nummer van Pete Doherty (Babyshambles) Pedestrian At Best uit de top tien houdt. Maar een terugkeer van één van de grondleggers van de postpunk-revival mag nou eenmaal op veel enthousiasme rekenen. En ook gerechtvaardigd: sinds Doherty weeraf en toe een beetje clean is hebben The Libertines hebben er met Anthems for Doomed Youth weer een mooi werkje van gemaakt. Met nog steeds enkele rammelende gitaren, maar ook echte popliedjes en zelfs hier en daar een ballad. Fame and Fortune past in de popcategorie en is een lekker, beetje luiig wegluisterend catchy nummer, met een mooi Brits accent. Lekkere Britpop met een Libertinessaus. Barbarians is ook tof trouwens.
Bovenstaand filmpje is een liveversie bij gebrek aan de albumversie op gangbare internetsites. Pete is live niet altijd even zuiver.

9. Muse - Reapers
https://www.youtube.com/watch?v=gcNEC9NaJuE
Dan nu één van de belangrijkste bands van deze eeuw. De gouden jaren van Showbiz en Origin of Symmetry liggen al ruim een decennium achter ons, en het grote Muse lijkt al wat van zijn pluimen verloren te zijn sindsdien. Nog steeds mag ik ze graag horen, maar toonaangevend is het al lang niet meer. Ook Drones kon dat tij niet echt keren. De meeste nummers waren aardig, maar bleven niet echt hangen. Psycho was een kopie van Uprising, Mercy is Resistance, Dead Inside is Big Freeze/Madness, The Handler is Map of the Problematique. En stuk voor stuk minder dan het origineel. Zelfs The Globalist, dat ik in het begin geweldig vond, doet mij nu helemaal niks meer.
Maar toen was daar nog Reapers, het lelijke eendje. Gewoon veel raggen op gitaren, een goed rifje ertussen en een zes minuten durende ongeorganiseerde warboel. Het is een goedkoop trucje, tegen het foute aan ook, maar ik trap er toch maar in. En dat doe ik met veel plezier. Vroooooaar! Zonder die laatste minuut had -ie misschien nog wel hoger gestaan, dan gaat het wel even mijn pet te boven.

8. Max Meser - Weak For Love
https://www.youtube.com/watch?v=pTcPbiZe3xE
Vorig jaar moest en zou er iets Nederlands in. En dat werd ook gerechtvaardigd Destijds waren The Elementary Penguins mijn grote revelatie en stond ook Kensington erbij. Dit jaar maakte helaas geen enkel materiaal van eigen bodem de cut, maar deze geboren Spanjool komt daar nog het dichtst bij. Max Meser woont hier nu vier jaar en spreekt inmiddels ‘ee bietje’ Neerlandsch. Het is dan ook hier dat hij zijn eerste single de wereld inslingerde, na eerst al bij DWDD gespeeld te hebben. Hier haalde hij mij gelijk al over. Het is echt een hang naar de jaren zestig poprock, in de stijl van The Rascals, The Vaccines, Jake Bugg, de al hierboven genoemde Libertines en ga zo maar door. Geen poespas, maar een rammelend gitaartje en een rauwe opgewekte stem. En dat allemaal met één singletje, ik kan niet wachten op meer van deze gast. Wellicht haalt ie volgend jaar ook wel de top tien.

7. The Strypes - Queen Of The Half Crown
https://www.youtube.com/watch?v=XmliV87BQPc
Een WF-ontdekking schopt het tot plek zeven - thx Verweggistan. Toen was het direct raak en ik zei in mezelf: let’s get into it. En zo geschiedde. Meteen maar het album Little Victories uitpluizend had ik al een paar favorietjes, die ik tot op de dag van vandaag nog evenzo tof vind. De vergelijking die ik hier eerder trok met oudere albums van AM gaat niet helemaal op dit is wat gepolijster en neigt nóg een tikje meer naar de popkant. Beetje Futureheads, en ook een beetje als het tweede album van de Franzen. Uiteindelijk heb ik Little Victories zelfs gekocht - een unicum want mijn persoonlijke albums kan ik op twee handen tellen (en dat is inclusief Nederland Is Helemaal Oranje) - toen ik m een keer voor een schappelijk prijsje zag liggen.
Ik ben er nog steeds niet uit wat mijn favoriet is, met een shortlist van zes nummers die allemaal de top tien hadden kunnen halen (tracks 1, 4, 5, 7, 8 en 12). Uiteindelijk is het nummertje vijf geworden, een lekker rustig tempootje, maar die solo na anderhalve minuut trok ‘m over de streep. Ook tof vind ik dat dit nummer lang afbouwt en twee eindes heeft. De laatste pakweg vijften tellen gebeurt er eigenlijk niks meer dat niet al gebeurd is en in de meeste gevallen zou hier de plaat al geëindigd zijn. Ik vind het juist wel tof dat deze nog een beetje doorgaat. En het zijn nog altijd maar knulletjes van 18 jaar. En dan al twee zulke sterke albums met toffe liedjes (kent iemand Blue Collar Jane al?).
Bovenstaand filmpje is een liveversie bij gebrek aan de albumversie op gangbare internetsites.

6. CHVRCHES - Never Ending Circles
https://www.youtube.com/watch?v=AU9_0pxiDjY
Het moest destijds even vallen, maar eind 2013 was ik echt fan van deze gasten met een naam de malle V in de naam. The Mother We Share werd uiteindelijk één van mijn favoriete nummers van de afgelopen jaren en is het perfecte nummer om ’s nachts te draaien. Lies, We Sink, Tether en Recover waren ook erg sterk. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ze dit jaar met een vervolg kwamen. Waar sommigen misschien wat vernieuwing welkom vonden, was ik al stiekem aan het hopen op een bijna uitwisselbaar album met The Bones, want die nummers waren allemaal tof. En dat is ook wel wat gebeurde. Eerste single Leave A Trace liet na een paar luisterbeurten het kwartje vallen, maar het nieuwe The Mother We Share was uiteindelijk ook gevonden e=in bovenstaand nummer, tevens de tweede single. Zoals ik al zei niet heel verieuwend, maar toch wel zo goed.
En ik wil nog toevoegen dat ik die zangeres een best wel schattig meisje vindt, en dan met name de manier waarop ze de R uitspreekt
Op het einde nog voorbijgestoken door één nummer uit deze categorie, maar wel stevig in de top tien.

5. Circa Waves - T-Shirt Weather
https://www.youtube.com/watch?v=S9z_cyIgE9s
Hier valt niet heel veel over te zeggen. Gewoon een aanstekelijke ongecompliceerde zomerpopgitaarplaat van een nieuw Brits bandje, niks meer en niks minder. Tof rifje, een springend refrein, en het gaat er na ruim een half jaar nog altijd goed in. Of ik nou in de trein zit op een druilerige schooldag, in de tuin zit te zonnen of na een avond stappen de laatste eenzame meters naar huis afleg, het werkt altijd. Ik denk dat het ook meteen mijn favoriete zomernummer is sinds Little Numbers van Boy in 2011. Ook met Fossils (uitgebracht in 2014) weten ze een pakkend hitje neer te zetten. Hun soort sterft een beetje uit (ik kwam dat jaar tot VANT, FIDLAR en deze), dus is het welkom dat dit soort bandjes nog zulke leuke nummers blijven maken.

4. FFS - Collaborations Don’t Work
+ beste album: FFS
https://www.youtube.com/watch?v=tGAwp5syXyE
Dit begon al met een grote voorsprong, want zoals al vaker vermeld ben ik een enorme fan van Franz Ferdinand. Toen ze aangaven een collaboratie te doen met Sparks was ik dan ook meteen enthousiast. De waarheid dient wel gezegd te worden dat ik Sparks amper kende, dus begon ik meteen wat dingetjes te zoeken. En toen ik begon er toch wat twijfel te komen. ABBA, dat was het eerste dat in mijn hoofd opkwam. Wat moeten ze nou weer met ABBA? Maar dan ga je iets verder luisteren, en dan zie je toch heel wat parallellen lopen tussen FF en S. Zo is de absurde humor gelijk (Erdbeeren lijken de stemmen van Alex Kapranos en Russell Mael erg op elkaar, met name de manier waarop ze zingen. Alex’ zang is van nature vrij hoog, zeker als je het vergelijkt met de wat raspende stemmen van bands als Kasabian, Arctic Monkeys, Editors, Interpol etc. Voordeel is dat je hiermee alle kanten op kan, van rauwe naar zwoel naar enorm hoog, vaak nog binnen één nummer. Hierdoor wil het af en toe uit de bocht vliegen, en hier en daar is het zelfs bewust vals met Twilight Omens als mooi voorbeeld. Met name in dat nummer zie lijken synthlijntjes en zang heel erg op Sparks. Dat blijkt ook, want Sparks was blijkbaar één van de grootste inspiratiebronnen voor FF en deze samenwerking hing al tien jaar in de lucht.
Wat mij aanspreekt aan de Franzen is dat ze op een vernuftige manier eenvoudige popliedjes in elkaar frommelen met hier en daar een geniaal gitaarriff, dan weer een synthesizer en een opvallend zangloopje. Dat was in FFS ook weer present, al was de gitaar wel goed verstopt. Maar wat je er voor terug kreeg van Sparks was ook geweldig, het past allemaal precies en het is echt één geheel. Inmiddels ben ik tot de conclusie dat dit een album is dat er altijd al had moeten komen. Het is geweldig. Mijn album van het jaar
Volgende stap is een nummer zoeken dat mijn favoriet. Police Encounters over een bizarre crush op de vrouw van een politieman, The Man Without a Tan die alle meisjes van iedereen afpakt, een tripje Japan in So Desu Ne, borstklopperij in het zich steeds herhalende The Power Couple en Piss Off dat tegen iedereen zegt dat ze lekker op moeten pleuren. Maar uiteindelijk staat er echter één nummer ver boven de rest uit. Alles wat deze samenwerking tot een succes maakt zit in deze pak m beet zeven minuten. Een akoestisch begin lijkt op een rustig nummer te duiden, maar enkele tellen later voegen de Sparks zich erbij en krijg je plots een orkaan van belletjes en orgels en ander gerei. De eerste keer dat ik dit hoorde viel ik bijna om van verbazing. En je blijft gedurende de resterende zes minuten van de ene in de andere verbazing vallen. Bohemian Rhapsody en zelfs het verschrikkelijke Music van John Miles zijn er niks bij. Ook de tekst gaat nergens over, met allerlei verwijzingen naar de Dalai Lama, Mozart en vooral het feit dat samenwerkingen nooit werken. Het is kitsch. Het is bombast. Het is fokking geniaal! Collaboraties werken!

3. Grimes - REALiTi (Albumversie)
https://www.youtube.com/watch?v=N9XKLqGqwLA
Oe, die biepjes! Het beste synthpopnummer van het jaar ontdekte ik pas een kleine maand terug.
De single (of demo zoals ze m officieel noemen) heb ik destijds wel eens gehoord denk ik, maar maakte niet erg veel indruk. De wat afstandelijk en dromerige vocalen van het Canadese meisje konden me destijds in elk geval niet over de streep trekken. De albumversie is wat scherper ingezongen en dat doet het nummer mijns inziens goed. Er is wat meer durf en meer persoonlijkheid ingeslopen, en ook de verlenging tot vijf minuten was het waard en knalt dan ook naar het podium van het eindejaarslijst. En nu vind ik de single plots ook super, dus win-win. Het sleept mee, er zitten aparte zangloopjes in en heeft tussendoor nog een mooi pauzemoment. Oh, en Flesh Without Blood is ook erg tof en krijgt nu ook airplay, in tegenstelling tot vele voorgangers (Genesis is gaaf!). Misschien betekent dit dan haar definitieve doorbraak die ze ook wel toekomt. Aan de hand van interviews lijkt Claire me een erg leuk, intelligent, zelfs ietwat verlegen, maar wel super getalenteerd meisje, dat bovendien alles zelf doet: schrijven, productie, regie van haar videoclips en marketing. Het was bovendien de nummer 1 van mijn nieuwe mumemaatje Joachim.
Hierboven nog een keer de demoversie, de albumversie staat nog niet op gangbare internetsites.

2. Foals - Mountain At My Gates
https://www.youtube.com/watch?v=l_EIE5f2t6M
Foals is ook een oude bekende, voor mij althans vanaf Holy Fire. My Number was een aanstekelijk nummer, en Inhaler haalde mijn eindejaarslijstje van 2013. Het vervolg mocht er zijn. Dit voorjaar verrasten ze met de denderende single What Went Down. Maar het was toen Mountain At My Gates uitkwam dat ik echt een gevoel had van Wauw. Wauw wauw wauw. Er bestaan voor mij maar een paar nummers die bouwen en bouwen tot een geweldige climax. Vasthouden aan een melodie, en die tot in de absloute perfectie afronden zonder de gangbare lengte van om en nabij 4 minuten te overschrijden. 505 van Arctic Monkeys en Gideon van My Morning Jacket schieten als eerste in me te boven. Mijn nummer twee van deze lijst komt daar heel erg in de buurt. Wat zo knap is aan dit nummer (en 505 in mindere mate), is dat het dit voor elkaar krijgt zonder zwaarmoedig te worden. Het is tegelijk ontzettend aanstekelijk met tempo, een echt energiek popnummer. Vermoedelijk mijn meest gedraaide nummer van het laatste hallfjaar, zonder kwaliteit in te boeten. En die videoclip is ook erg tof
Meer dan het bovenstaande leidde dit nummer ertoe dat ik deze band ben gaan uitpluizen. Hier stuitte ik op hun tweede album, een absoluut pareltje en inmiddels één van mijn favorieten.

Het was close, maar ondanks dit alles is dit toch niet mijn nummer 1. Die was eigenlijk al vroeg in het jaar duidelijk, en staat hoog bij mijn favoriete nummers evahh. Rampampampam…

-

-

-

1. The Hives - Blood Red Moon
https://www.youtube.com/watch?v=D7heQB5ST3g

Tot zover mijn eerste reactie op wat uiteindelijk mijn grote liefde van 2015 zou worden. Het enige nummer dat ik twee keer op WF heb geplaatst, en dit is de derde.
The Hives zijn hier vaker aangehaald, en ook door mij. Met name hun tweede album was geweldig: Die! All Right is tof en Hate To Say I Told You So was episch in elke zin van het woord en nog altijd niet overtroffen in zijn soort. De Zweden probeerden het met elke opvolger meer, en hoewel hier toch wel talloze topliedjes uit zijn verschenen (Walk Idiot Walk, B is for Brutus, You Dress Up For Armageddon) hebben ze nooit meer de magie uit hun begintijd gehaald. Toen plots op een winterdag deze verscheen was ik dan ook echt aangenaam verrast. Origineel geschreven als soundtrack voor een Zweedse horrorfilm is Blood Red Moon waarschijnlijk niet bestemd om op een album te komen. En dat is jammer, want dat betekent toch dat deze parel in de vergetelheid zou geraken. Het echt grote en schreeuwerige blijft uit, maar met de manier van zingen weet Howlin’ Pelle wel een indruk achter te laten. Wat een heerlijk rauwe stem, krachtig en tegelijk ingetogen en af en toe zelfs breekbaar (als ik zeg dat het op Nick Cave lijkt ben ik niet de eerste). Het is niet per se het best in elkaar zittende nummer, het is juist die eenvoud die het zo sterk maakt. Ik weet niet wat, maar het doet gewoon wat met me. Wat dat betreft is mijn gequote reactie dus verdomd accuraat gebleken. Blood Red Moon is mijn nummer van het jaar.

Dus nog even één keer kort
1. The Hives - Blood Red Moon
2. Foals - Mountain At My Gates
3. Grimes - REALiTi
4. FFS - Collaborations Don’t Work
5. Circa Waves - T-Shirt Weather
6. CHVRCHES - Never Ending Circles
7. The Strypes - Queen Of The Half Crown
8. Max Meser - Weak For Love
9. Muse - Reapers
10. The Libertines - Fame And Fortune

Album van het jaar: FFS - FFS

De volledige top 100 op Spotify vind je hierrrr

'@ 123:
te veel tekst. dan maar op je eerste link geklikt, en ik vind die Libertines eersteklas bagger. morgen nog maar eens de rest doornemen, misschien dat er nog wat tussen zit.
Pete Doherty is een over het paard getilde junk, komt nog niet in de buurt van de muziek van zijn liefje (ook junk, dus daar ligt het niet aan). muffe cover met schelle gitaren.

'@poetertjes: Wat je beschrijft bij Balthazar-Bunker, dat had ik twee weken geleden plots.
En wat jij hebt met Tame Impala heb ik dan weer met Chvrches. Let it Happen van Tame Impala was voor mij een beetje de 'Somebody that i used to know' van 2015; relatief vroeg ontdekt, zelf heel veel opgezet omdat ik dacht dat het toch nooit een hit/hype zou worden.

dan toch de moeite genomen om alles te lezen en te luisteren, maar veel is toch niet echt mijn ding. natuurlijk is die van Muse goed, maar nog beter vind ik die van Max Meser. wat opvalt in de clip zijn de super ingevallen wangen, is hij een junk of zo?
verder vind ik dat je jezelf te veel regeltjes oplegt bij het maken van die top 100. het moet op spotify staan? waarom in godsnaam? wat heeft je muzikale voorkeur te maken met de mogelijkheid om de mp3tjes van je favoriete liedjes te kunnen beluisteren via dit internet medium?

nee, ook in 2016 ga ik niet aan de spotify. mp3-tjes zijn niet aan mij besteedt, ik hoor alleen maar schelle bagger. er gaat voor mij te veel kwaliteit verloren door het comprimeren van muziek. ik ben er te veel audiofiel voor.