God Bettini ja, daar heb ik ook zitten grienen. Pozzo op het asfalt inderdaad toen ie er zo roerloos bij lag. Casartelli uiteraard. Bij het overlijden van Jiminez, Pantani en VDB heb ik alledrie moeten huilen, al zijn dat geen echte koersmomenten geweest. Interview met Virenque in de tour de doping in '98. Hayman afgelopen PR. Val van Daniel Martin voor de finish in LBL.
Trouwens, VDB, Avila. Ik denk dat ik daar écht verliefd werd op wielrennen. Pantani in tour 98 volgens mij, die hij won van dikke Jan, ik weet even niet meer welke etappe. Pff er zijn zo veel prachtige momenten.

Dat Edwig Van Hooydonck weende nadat hij "De Ronde" won is geen nieuws,maar wat zich vooraf afspeelde is het volgende:De dagen die "De
Ronde" voorafgingen kon Edwig niet zwijgen over wat hij op "De Muur" ging aanvangen,maar Jan Raas,z'n ploegleider,nam hem toen apart en zei: "Ge- woon in de voorste groep blijven op "De Muur",niet reageren en je krachten sparen voor de Bosberg.

Dat deed hij en hij "ontplofte" op de Bosberg en wenend over de meet reed.Ontroerend? Wel toen de eerste wie hij rond de nek vloog Jan Raas was...
(wat Jan hem opgelegd had vernamen wij eerst later in de krant en we hem dan in gedachten nog eens rond Jan z'n nek zagen vliegen...

Gerrie Knetemann moest ook een keer huilen toen hij Moser had geklopt, was dat op een WK? Ja, in 1978.

Vandaag gekeken?

ja, vandaag zou mijn top tien wel halen.

Vandaag was bizar maar respectvol/emotioneel? Pech hoort bij de wielersport maar de jury grijpt in en de pechvogels komen met de schrik vrij.

'@ pirazzi:
je had mijn emoties moeten zien toen ik achtereenvolgens Porte op de grond zag liggen, Froome de berg op zag rennen en daarna Mollema alleen de finish zag passeren. en Froome ook nog op een kinderfietsje zag fietsen.

emotioneel op het moment supreme. respectvol van de jury dat ze tijden hebben aangepast, wat je daar ook van vindt

De val van Anouska Koster tijdens de WK TTT voor vrouwenteams in Qatar. Ze wilde weer doorfietsen na haar val maar eigenlijk was dat onmogelijk.

De val van Annemiek van Vleuten heeft bij mij ook een bijzonder plekje, nog nooit zó geschrokken van een val op het eerste gezicht. Komt ook door mijn toestand en waar ik was destijds maar ik dacht dat van Vleuten de rest van haar leven in een rolstoel zou zitten.
Gesink's val in Zwitserland vond ik ook heel spannend. Er was toen geen live beeld maar er was wel gelijk angst voor de Tour. Zijn overwinning in de Vuelta was dan ook erg mooi.

Mijn meest emotionele moment is de val van Kivilev geweest. Wat een verschrikkelijke klap was dat. Ik weet trouwens ook nog heel goed waar ik was toen ik hoorde dat Pantani overleden was. Huilen ging niet in een schoolbus, maar inwendig was ik kapot.

Armstrong zijn eerste Tour was trouwens positief een heel emotioneel moment. De held die het wielrennen nodig had na de Tour van 98. Een kankerpatient die de Tour won en liet zien dat het ook schoon kon (iemand die zijn leven al bijna kwijt was geweest, zou zijn leven toch niet wagen door gevaarlijke doping te nemen?).

Wat betreft respectvol zal ik Fabian als godfather van de TdF in 2010 nooit vergeten.

For real?

Morgen en overmorgen, de Giro herdenkt Scarponi.