Als beginneling rijdt ik een paar keer per week een rondje van 60 km.
In dat rondje heb ik bijna elke keer wel een wielrenner in mijn wiel. Het geeft mij een onbehagelijk gevoel, alsof ik een wedstrijdje met de betreffende aanga.

Mijn vraag is of dit gedrag normaal is of dat het bekend is binnen de wielrensport.

Alvast bedankt.
Gerrit.

Ik ben geen wielrenner.....Sterker nog ik fiets niet meer dan ongeveer 10km per week........Maar een jaar of 10 geleden had ik mijn racefiets van het zolder gehaald helemaal opgepoetst en een paar nieuwe banden erom........De volgende dag begonnen met een rondje van een km of 20......Ging best goed dacht ik ....Tot dat ik na een km of 5 werd ingehaald door een schoolmeisje op een oma fiets......Dit betekende gelijk het einde van mijn wieler cariere.....Sinds die dag staat mijn fiets weer op zolder.

Heb je wel gekeken of dat schoolmeisje niet met trapondersteuning reed? Het is onder jongeren nogal een hype....

misschien was dat schoolmeisje wel Marianne Vos?

'@Epacta,
1 Meteen met je elleboog beginnen te bewegen als teken om over te nemen.
2 Vaart minderen tot die ander er voorbij gaat en dan in zijn/haar wiel gaan hangen.
3 gewoon volhouden, sommigen moeten anderen uit de wind houden, dat zijn de betere knechten als bijv Stannard/ Cancellara

Als mij zoiets overkwam toen ik nog reed op een wielerfiets, stopte ik gewoon even. Dan ben je de aanhanger wel kwijt. Ik reed voor mijn plezier, niet om wedstrijdjes te houden. Aan 'ronddraaien' oid had ik dan ook geen behoefte.

Is eigenlijk nog nooit gebeurt dat er iemand in mijn wiel terecht is gekomen :P Mja ik kom dan ook amper wielrenners tegen in mijn sprint ritje van nog geen 10km :)

Ik kom echt zelden wielrenners tegen.. heb er eenmaal in mijn leven eentje in mijn wiel gehad.
Ofja, ik kom ze wel tegen maar die gaan niet aanpikken..

Als ik andere wielrenners inhaal of bijhaal (wat mij zelden gebeurt; zo hard ga ik niet) dan ga ik er meestal even naast fietsen en vragen waar iemand heen fietst en of diegene het goed vind dat ik even een stukje mee opfiets. Als iemand daar geen behoefte aan heeft dan haak ik af of fiets ik door (afhankelijk van het tempo van de fietser). Maar meestal is het wel leuk om even een paar kilometer met iemand mee te fietsen.
Als ik ingehaald wordt (gebeurt trouwens ook zelden) ga ik ook niet proberen aan te haken. (meestal wel zo onopvallend mogelijk versnellen als ik zie dat ik ingehaald ga worden zodat het net lijkt of ik best hard fiets en als iemand gepasseerd is snel terug naar een tempo dat ik wel kan volhouden ;))

Zie ook punt 9 van de Wielercode:
http://hetiskoers.nl/wielercode/

Zalige wielercode @verweggistan. Zoveel bekende taferelen en onbewuste gedragingen. Ik betrap me er wel op dat ik wel altijd zal proberen aan te pikken als iemand een km of 3 sneller rijdt dan ikzelf en het tegenwind is. Maar zal niet altijd een praatje slaan, wel gewoon overnemen.
Maar vorige week deed ik dit ook met mijn gewone herenfiets, maar de wielrenner die mij inhaalde begon steeds sneller en sneller te rijden. Dat vind ik wat flauw, omdat ik ook wel doorhad dat hij dit niet lang ging volhouden. Dus liet ik een gaatje van zo'n 10 m en reed hetzelfde tempo zoals hij (stoorde hem dus niet) Toen zette hij zich ostentatief aan de kant en maakte een armbeweging. Ik reed gewoon door en zag dat hij en paar honderd meter achter mij aan het fietsen was. Dat vind ik jammer, ik had niet de intentie om hem boos te maken, enkel vind ik het leuker om met iemand mee te rijden en wat te schuilen voor de wind en ook mijn kopwerk te doen en ondertussen een praatje slaan.

Gelukkig zijn niet alle wielertoeristen zo ingesteld ;)

ik trek altijd mijn eigen plan. en ik vind het maar niets als een totaal onbekende zichzelf opeens helemaal gaat aanpassen aan mij. maar het gebeurt dus wel eens. soms willen ze vriendjes zijn, maar soms zitten ze alleen maar te treiteren in je wiel.

Ik kende de code niet, maar ik doe meestal hetzelfde als @verweggistan. Even netjes vragen of ik mee mag fietsen. Indien mogelijk ook gewoon netjes overnemen en afwisselen. Soms moedig ik mensen die ik inhaal aan om erachter te komen. Ik vind het leuker om met twee of meer hard te fietsen dan ieder voor zich op hetzelfde stuk. But that's me. Mijn vraag om aan te haken heeft in ieder geval nog nooit iemand boos gemaakt..

Beste Gerrit,

Waarom geeft het je een onbehaaglijk gevoel? Zelf vind ik het alleen irritant als iemand met harde wind tegen kilometers in je wiel zit en je dan ineens voorbij fietst zonder iets te zeggen en je ter plekke achter laat. Dat is me serieus wel eens gebeurt. Maar in andere situaties vind ik het absoluut geen probleem. De ene keer kan je kop over kop tegen de wind in, dat scheelt, de andere keer kan degene achter je niet beter. Ook prima. Maar dan vind ik het wel weer leuk om diegene bij een duintje los te rijden ;)

@8.6
Hoezo treiteren? Ik doe het zelf nooit, alleen wel eens bij een scooter, maar ik neem aan dat anderen dat niet doen om te treiteren.

Rik Van Steenbergen trainde eens op een morgen en reed een gezapig tempo.Er pikte een jong meisje met koersfiets bij hem aan en hij kreeg het
vlug op z'n zenuwen en verhoogde stelselmatig z'n tempo; toen hij nog eens omkeek om te weten hoever ze achter lag,zat ze nog in zijn wiel...
Hij sprak haar aan :" Koerste gaai soms?".Ze lachte en antwoordde : "Ja hoor,ik ben Yvonne Reynders,wereldkampioene op de weg..." En de twee
wereldkampioenen reden naast mekaar verder,straffe stoten uit hun wielerwereld ophalend....

Mooi geschreven senioralex, ik ga mijn rondje doen en als iemand aanpikt, gil ik direct met de nodige armbewegingen: overnemen!
En dan meteen in zijn wiel zitten heb ik geleerd hier en hem vertellen als ik moet overnemen dat hij beter op kop kan rijden met zijn Cancellara/Stannard skills. @Verweggistan bedankt voor het wielerbijbeltje.

Niks mooiers toch, dan dat soort spontane ontmoetingen met mede-liefhebbers?

Individuele gevallen daargelaten, natuurlijk. Zoals een gast die vorig jaar voorafgaand aan de Tour met de fiets een aanslag wilde plegen op de Sky-ploeg, tijdens een rondje inrijden. Of die types die bij fikse tegenwind kilometerslang in je wiel zitten, zonder ook maar de intentie te hebben om over te nemen. Maar dat zijn echt incidentele uitzonderingen.

'@ Kirispuu:

Nog een over Rik van Steenbergen,enkele jaren nadat hij in 1966 stopte met wielrennen.

Ik ging die zondagmorgen een 90er rijden,want de zaterdag die hierop volgende reden we de beruchte "Haute Meuse" en die vroeg training.
Ik reed na zowat zes kilometer het viadukt over het Albertkanaal te Wijnegem af en zag beneden Rik staan.Ik stopte en vroeg:"Broks,Rik?".
"Neen" zei Rik,"ik wacht hier op Palle" (Hij bedoelde Palle Lykke,een Deens pistier,waarmee hij enkele zesdagen reed, en die nu zijn
schoonzoon was. "Daar issem" wees hij naar boven,en vervolgde : "Rij je niet met ons mee,want hij is niet veel van zeggen".We vertrokken
en gingen naast het Albertkanaal rijden.Houd je vast,want nu komt het:
Het volgende dorp is Oelegem en daar verliet Rik het kanaal en parkeerde z'n fiets aan de eerste café...."We gaan hier eens binnen"...
10 minuten later waren we met de herbergier en een tooghanger aan het kaarten en hielden er drie uur later mee op."Wij rijden naar huis,"
zei Rik,wagij?".Mijn rit lag in het water en ik trok mee naar Borgerhout,waar we alle drie woonden.

Van de geplande oefenrit van 90 Km.had ik er 12 afgelegd...En werd er in de "Haute Meuse", op de klim van de gevreesde Gayolle, glorieus
afgereden...

Ik pleit voor een wekelijkse column voor SeniorAlex. Misschien wel altijd een redacteur er even naar laten kijken.

Dank je,xistnc,dat laatste deed ik trouwens altijd met m'n fiets,alvorens ik vertrok...

Begin seizoen reden we korte ritten waarbij de inrichter zowat iedere honderd meter je liet afslaan...Niet getrainde mannen losten na een tijdje
aan iedere bocht en zaten keidood na vijf bochten.Bob,die steeds de groep leidde,en ik,die de groep steeds sloot,besloten het volgende.Wan-
neer we een bocht kregen zonder huis of hindernis,zag Bob om en wanneer het tempo goed was stak ik m'n duim omhoog en als hij wat moest
minderen,bewoog ik de hand langs de binnenkant van die bocht op en neer (kalm aan,Bob).Deze simpele daad maakte alles beter,de groep bleef
aaneen.Soms zei men wel eens :"Alex,wuif eens",en wanneer ik er niet was, soms ruzie voor wie Alex ging "overnemen".(Eens half Mei moest dat ,
want van dan af trokken Bob en ik de Provincie uit,meestal naar onze geliefde Ardennen...Maar een groep van onze club met een staart van 100
meter zag je nooit meer bij ons...Daar moesten wij beiden niet meer bij zijn.

"Faith can move Mountains" (Nat King Cole")

Ik wens altijd iemand goede dag als ik ze inhaal..en vaak fietsen we dan samen op. Als iemand in mn wiel gaat hangen zonder iets te zeggen ga ik steeds harder fietsen tot ze eraf liggen. Zeker na een bocht een prima gelegenheid. Aan de andere kant als iemand contact maakt en nog ver moet en bv stuk zit ben ik niet te beroerd om een stuk om te rijden om hem uit de wind te houden.
Kortom, het gaat om sociaal gedrag.
Echter, van die lui die tijdens toertochten achter je blijven hangen en niks zeggen, daar heb ik geen goed woord voor over. En dan staan ze bij de verzorgings- post net zo lang te kijken tot je wegrijdt om weer achter je aan te hangen...