Nu esims ff weer in de ban van iets anders lijkt te zijn, voel ik me wel weer vrij m'n gevoelige ranzige kant te laten zien.
"Onder een zwarte poes doorlopen en ladders brengen ongeluk"
Zeiden ze vroeger altijd.
Dus ik zag een zwarte poes genaamd Loes, en liep onder haar door. Plus was ze niet van de poes. Statige stelten, ogen die me in koor smoorverliefd smachtend samensmelten. De snoes bracht me pardoes in een romige roes. Dromerig driftige doggystyle, terwijl ik onderwijl m'n bloes onderkwijl. Doe nou snel koest, en ik hoest snel, voor ik dit verder vertel.
Anyway
Dank je Klootje, lief. De manier waarop ze is overleden ervaar ik ook als pijnlijk. Ben na ruim 1,5 jaar ook wel dankbaar in m'n emoties, maar mis haar daardoor misschien ook wel ontzettend. Meer dan ooit. Ook op belangrijke momenten, zoals nu. Maar als ik wat heb gebeden en een Wim Hoffie doe en ik kijk naar buiten door het raam dan voel en zie ik m'n moeder eigenlijk altijd wel in een wolk verschijnen.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.