Zo leuk, en ook grappig hoe dit tot leven is gewekt en niet in totale vergetelheid is geraakt. Zou het zo ook gaan met onze schrijfsels op WF. Dat hoe nietszeggend ook, het ooit opduikt voor entertainment.
Rediscovered in the depths of the Cuca tape archive, Patti Whipp’s only recorded work found success on the radio waves of Michigan’s Upper Peninsula, only to fade away with the end of summer. Just 17 at the time, Patti recorded two dreamy folk tracks for release on an emerging local label, Tevar Records. Founded by the Ravet brothers in 1969, the Tevar label released just two 45s before slipping into oblivion. Remastered from the original master tape, which sat at the Cuca pressing plant for nearly 50 years, awaiting your discovery.
Royksopp, en ook wat je nu aandraagt met Erland Oye er in, is wat mij betreft redelijk zijdelings 'triphop'. Op Remedy staan wel echte triphop songs zoals So Easy, Space en de echte versie van Remind me (ook met Oye). Na debuut Remedy is Royksopp uit een steviger vaatje gaan tappen maar niet slechter geworden.
Stel gerust vragen over de band, ik ken het hele oeuvre en heb ze ook 2 x live mogen zien. Onlangs heben ze nog, na jaren van stilte, eenn driedubbelalbum uitgegeven.
Ik weet weinig van ze Romans. Behalve Noorwegen. Ik zie dat Poor Leno uit 2001 komt. Kan me herinneren dat na de golden hiphop era (met wat stuiptrekkingen als the firm) mijn muzieksmaak ook wat switchte. Naar Opgezwolle, meer ook soul als Joss Stone, Amy Winehouse, Paolo Nutini, maar ook dit soort uitstapjes toch voor mij. Betoverend.
Ik hang aan je lippen.
"Stel gerust vragen over de band, ik ken het hele oeuvre en heb ze ook 2 x live mogen zien."
Heb je het over Röyksopp? Dit is het beste wat ik van ze ken :) Serieus, een nummer van het eerste album Speak & Spell van Depeche Mode, maar die was me voor deze (enige goede) cover al opgevallen als een van de betere nummers op dat album.
Ze hebben best een aantal goede tracks gemaakt met Susanne Sundfor ja, running to the sea en never ever zijn dan meer bekende tracks. Ik vind zelf de onheilspellende tracks met Karin Dreijer van (het ook geweldige) the Knife misschien wel de beste.
Over triphop gesproken: Fever Ray (Karin Dreijer) met 'Keep the streets empty for me', wie plaatst m ff? Ik kan dat niet op dit device.
The Cure, dat was bij mij op school voor meisjes die zeep in hun haar smeerden, leggings met panterprint droegen, en Nefertiti als voorbeeld namen als ze ’s morgens hun ogen gingen opmaken. Was niet bepaald muziek om op te zetten als je een vrolijk feestje wilde bouwen.
Uit dezelfde tijd, maar dan een stuk minder deprimerend: heerlijk tempo en groove, bijna tegen het lome aan. Over elkaar rollende melodische lijntjes van de afzonderlijke instrumenten die door een uitgekiende productie weldadig aandoen. Een rijk palet doch zonder overdaad kortom, en te gelaagd om het af te doen als disco.
Je benadert muziek nu als wiskunde. Muziek is emotie en hoeft niet altijd vrolijk en dansbaar te zijn. Ik ben ook niet echt fan van The Cure (ik hou niet zo van dat drama in de manier van zingen), maar heb wel respect voor hun oeuvre. De meeste nummers van The Cure die ik ken zijn stukgedraaid op de radio, maar puur artistiek gezien zijn ze origineler dan de soul/disco die jij hier post. Ook niet slecht, maar ik kan daar alleen maar op een zaterdagavond naar luisteren.
Behalve een grote muzikale en technische bagage heeft die bassist van Dirty Loops ook wel een zeer fraai helder knorrend geluid. Bij zo’n 6-snarig ding wil de sound wel eens een probleem zijn, ondefinieerbaarheid ligt al snel op de loer.
Zo’n beetje de godfather van het 6-snarige werk is John Patitucci. Zijn benadering is soms wel erg gitaristisch naar mijn idee, maar zijn sound is geweldig.
Mijn top 10 hiphopalbums is gevuld met Gang Starr, The Roots, Pharcyde, Nas, Notorious BIG, Brand Nubian...Maar de meest bijzondere toch wel Camp Lo. In al het macho hiphop geweld in de 90's was hun album zo fresh, fly, fruitig, trenchcoat Curtis Mayfield stijl, dope, in contrast met alle zwarte macho cultuur rap uit die tijd.
'Lit' voor het eerst door hun gebezigd.
Sticks knikt goedkeurend mee voor die sound en sample. Camp Lo is een trip, en geeft warempel Moon een zoen voor die clip.
The Cure, dat was bij mij op school voor meisjes die zeep in hun haar smeerden, leggings met panterprint droegen, en Nefertiti als voorbeeld namen als ze ’s morgens hun ogen gingen opmaken.
Ik ben met zo iemand getrouwd. En die panterprinters doen het nog altijd. Heerlijk, man.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.