“Chris Froome plaatste in de slotkilometer nog een versnelling, waardoor hij Nibali nog 21 seconden op achterstand zette.”, konden we lezen hier op WF in het verslag over de 18e etappe.
Maar Froome was dus ziek, had een infectie, en heel veel last van zijn astma. Uitermate knap dan.

“Niet abnormaal onder omstandigheden van uitdroging en zware fysieke inspanning, volgens het WADA.”
Gezien de weersomstandigheden en het steeds omringd zijn door ploegmaten lijkt uitdroging niet aan de orde.
De etappe van 169 km, op die 7e september, was erg doorsnee voor een doorgewinterde prof; colletjes van de 2e en 3e categorie, hoogste punt was 658 meter. De klassementsmannen kwamen 10 minuten later dan winnaar Armée over de streep, hun gemiddelde lag onder de 40 km/h.
Tuurlijk, 3e week, maar verder niets uitzonderlijks.
Blijf het een zeer mager en weinig overtuigend verhaal vinden.

“Misschien zijn er wel heel veel renners vrijgesproken zonder dat wij ervan weten?”
Aangezien de meeste ploegen wel het fatsoen hebben een renner op non-actief te zetten wanneer die een AAF heeft ontvangen, vermoed ik dat de meeste zaken wel in de openbaarheid zijn gekomen, al zal dat meestal gaan om ‘kleine’ renners. Alexandr Pliuschin (ook salbutamol) is een voorbeeld.
Maar een staatje van de afgelopen jaren zou wel verhelderend zijn, ja.
Maar misschien is Froome ook weer op dit punt weer uitermate uitzonderlijk.

Als ik naar sport kijk, zie ik graag de strijd tussen atleten met talent en minder bedeelden die op wilskracht en inzet maximaal weerstand bieden. Wie er dan uiteindelijk wint maakt me niet zoveel uit. De hele technische discussie over wat wel en niet mag en over wat er wel en niet zou moeten mogen, wil ik helemaal niet voeren. De commercialisering van sport is dusdanig ver gegaan dat de financiële belangen enorm zijn geworden. Dit heeft tot gevolg dat men bereid is (en misschien wel gedwongen wordt) om allerlei grenzen op te zoeken. Noem me een romanticus, maar de puurheid en charme van de sport lijkt weg te zijn voor mij.

Gezien de reacties ben je niet de enige, edoch, vind het oprecht jammer voor jou en jullie dat het plezier vergald wordt door de “Pufaffaire”. Zelf heb ik enorm genoten van de grootse sportman Froome die in de Giro vanuit verloren positie weergaloos en adembenemend terugsloeg. Met of zonder al dan niet rechtmatig pufje laat ik vervolgens aan de wel of niet juist gedocumenteerde fatsoensrakkers over. “ Ben ik de enige?”

Ik heb wel respect voor froome, hoeveel die gast over zich heen krijgt is niet normaal en toch elke dag weer het fietsje pakken en alles geven. Om 3 weken te fietsen in Frankrijk.

Commentatoren hebben het weleens over het mentale aspect, ik weet een ding zeker en dat is dat froome mentaal de sterkste is. Zoals hij afgelopen Giro vanuit geslagen positie terugkwam. Elke etappe 7 renners en de staf voor froome in de weer en dan moet je het waarmaken.

Of froome teveel puft weet ik niet en jullie ook niet.

op naar de tour ;p

Nee @KimJung Poel je bent niet de enige. Ik begrijp je relaas volkomen en sta er nu net zo in. Zeker na het lezen van het artikel op BBC met vrijgave van data omtrent Froome in de Giro.
In de podcast "Live slow ride fast" van Laurens ten Dam zei Nicky Terpstra, dat hij zich niet zou thuisvoelen bij een ploeg als Sunweb vanwege de op wetenschap gebaseerde voorgeschreven trainingen. Dus het wordt een competitie van het op de beste wetenschappelijke manier begeleiden van renners in de koers? Wetenschap met de renner als pion. Jammer. En ja, dubbel gevoel tov de Tour nu.

Ik denk dat sport en doping inharent staan aan elkaar, het is niet jammer, maar wel een bevestiging dat het zo in elkaar zit.
Wielrennen is daarnaast ook nog meest gecontroleerde sport die er in..
(Een Lance gebruikte zijn hele leven lang, maar is nooit gepakt!?)
De gebruiker loopt altijd voor op de controleur

Sport=doping.