Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Ik was er geen liefhebber van, van The Bee Gees. Het bleven sukkeltjes, ook al gingen ze een beetje hip proberen te wezen. Het zat tegen het potsierlijke aan, met die verwijfde stemmetjes op een softe discobeat.
Maar stiekem vond ik ‘How deep is your love’ eigenlijk wel tof, uitermate fraai zelfs. Dat werd nog sterker toen het op de draaitafel kwam te liggen op een klasseavond. Ik weet niet meer wie wie vroeg, maar op de klanken van The Bee Gees ging ik schuifelen met Marion V. Ik had nooit zoveel acht op haar geslagen, een fris meisje maar een beetje type ‘girl next door’, bovendien verdacht ik haar ervan platen van Abba in bezit te hebben. Maar ze danste goddelijk, ze bewoog uitermate soepel en sensueel met haar heupen. Bij haar vergeleken was Carla W., op wie ik een oogje had omdat ze van die blauwglanzende, nauwsluitende spijkerbroeken droeg, eigenlijk gewoon een houten pop. De herinnering aan de prettige verwarring die zich destijds van mij meester maakte koester ik nog steeds zorgvuldig.
Ja, mooi nummer van The Bee Gees.
Jullie maken mij melancholisch op de vroege morgen.
Aantrekkingskracht naar een persoon die niet per se goed voor je is. Toen kriekeljong was hoorde hij er op het schoolfeest voor het eerst over. Ook al zou dat besef pas later komen.
De jonge kraam, als 17-jarige, voor het eerst zonder ouders op vakantie, het vlaamse Mol, aan het zilvermeer. Cassettebandjes van pop in je moerstaal mee, Clouseau zat er vanzelfsprekend bij. Een dancing, op fietsafstand vd camping, iedere avond, en feesten in tenten in de omgeving. Voor een kater was niet al teveel bier nodig, overdag aan het zilverstrand bijkomen, 's middags in de rij voor de snackbar. Verliefdheid, Marina, ervaringen, en op tienertoer vlak daarna nog opgezocht, maar na 3 liefdesbrieven over en weer was het wel voorbij:
DJ Spoony (niet dat ik daar ooit van gehoord had) heeft een paar jaar geleden als ode aan de garage house een album uitgebracht met covers die allemaal *kuch* colabs zijn met zijn favoriete zangeressen. Deze vind ik veel beter dan het origineel, die niet Sweet Like Chocolate is. Deze wel. Staat sindsdien jaarlijks ook in mijn Top 2000 lijstje.
De eenzijdig zwarte muziek van Raul in dit topic begint op activisme te lijken, net als in de Israël discussie. En als het in het laatste bericht eens een keer niet om een zwarte artiest gaat, dan is het nog hiphip, een oorspronkelijk zwart muziekgenre. Serieus, dit is toch 13 in een dozijn meuk?
😆
Ik post muziek waar ik graag naar luister. Al jaren doe ik dat hier. En nu ik juist wat meer diversiteit plaats de laatste dagen naast m'n hiphop neurose, kom jij met dit soort bizarre verwijten naar me? Of is het aandacht tekort?
“Nog een cover, dit keer met een hoog improvisatiegehalte.”
Wat is in deze cover het hoge improvisatiegehalte dan? Er wordt door de bandleden niet geïmproviseerd op hun instrumenten, en de structuur van de song blijft grotendeels intact vergeleken met het origineel, zelfs het eindje, - de Ve trap als slotakkoord-, is identiek.
Ja, het staat in een andere toonsoort, en de Nederlandse tekst wijkt af van de oorpronkelijke Engelse tekst. Het is een bewerking, met improvisatie heeft het helemaal niets te maken.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.