Mijn eerste ervaring met wielrennen was op een vakantie in Frankrijk. Het was ten tijden van de 3 etappezeges van Erik Dekker (2000) en ik had echt 0 verstand van wielrennen of hoe zo'n koers in elkaar stak.

Op een hele warme zonnige dag langs de kant gestaan. Uren voor ze langskwamen, natuurlijk. Aangezien Dekker al 3 etappes had gewonnen, ging ik al op zoek naar zijn gele trui. :P Met enige verbazing vroeg ik aan mij vader "Waar die Armstrong dat truitje dan wel aan verdiend had?" Lichte teleurstelling dus, dat Dekker geen eindwinnaar zou worden dat jaar ;)

Maar mijn interesse was gewekt en nooit meer weggegaan.

1992, ik had als blaag net voor zomervakantie met een doodssmak 2 polsen tegelijkertijd gebroken 1 dag voordat de tour begon, Tv kijken dus. Mede daardoor zal er nooit meer een renner komen die het begrip 'gruwelijke overmacht' ook maar enigszins zal benaderen, respect voor die stille.

Op tv is het de Tour van 2000. Ik was altijd buiten, maar die zomervakantie was het bedroevend weer en dus maar tour gaan kijken.

Maar eigenlijk was de eerste echte grote koers waar ik bij was nog fantastischer. Dit was de Deutschland Tour 2006 etappe aankomst in Goslar. Voigt won nadat Rebellin in de laatste bocht wegslipte. Die ronde was echt fantastisch. Daarna altijd veel koersen blijven bezoeken in binnen- en buitenland.

Bij mij gaat het iets verder terug naar de tijd van Rooks, Theunisse en Breukink. Ik vond als klein opdondertje met name de bolletjestrui die Theunisse droeg fascinerend! Rooks droeg op een gegeven moment de lapjestrui van het combinatie klassement, toen was ik verkocht. Sindsdien elk jaar de TDF gekeken, ook al snapte ik er in het begin geen hol van waarschijnlijk.

Pas de laatste 6 jaar ongeveer volg ik het hele seizoen. Zelf begonnen op de racefiets als kind maar nu zelf meer een liefhebber van crossen om te doen.

Allereerst bedankt Rhohan! Door het stellen van deze vraag ben ik wiki eens ingedoken en een hoop erg leuke herinneringen kwamen weer boven!

Mijn eerste ervaring was in 1976. We waren op vakantie in Noordwijk aan Zee en Radio Tour de France was een vaste bondgenoot. Dagelijks was ik aan de radio gekluisterd en het commentaar van Theo Koomen deed me meeleven met heroische prestaties die geleverd werden. Dat de beste man "af en toe" een loopje met de waarheid nam daar kwam ik pas jaren later achter, maar wat een genot en wat een plezier. Ergens jammer dat het tegenwoordig niet meer kan op die manier.

De prestaties van de Nederlanders en de Belgen waren extreem goed en als kind vond ik het dus ook normaal dat er zoveel gewonnen werd door renners uit de lage landen. Ook het besef dat dat behoorlijk uniek was daar kwam ik pas jaren later achter. :p Mijn favoriet was trouwens niet een Nederlander, maar Lucien van Impe. Nog geeneens omdat hij dat jaar won, maar vanwege het feit dat hij zo verschrikkelijk goed kon klimmen. Ook dat zal ongetwijfeld aangedikt zijn in de verhalen, maar de man had in mijn beleving mythische krachten. Ik wilde later net zo goed worden als Lucien van Impe!

Overigens vond mijn vader die generatie maar "zo-zo", want bij Frederico Bahamontes daar haalde niemand het bij. En tot op de dag van vandaag begint hij over Bahamontes als er weer eens ergens geklommen wordt in welke wielerwedstrijd dan ook. Wat je als kind/jongere als eerste ervaringen opdoet heeft blijkbaar een enorme impact op hoe je vervolgens naar de sport gaat kijken. Bij thuiskomst zou en moest ik een bolletjestrui hebben (die gele trui boeide dan weer amper) en die heeft mijn vader uiteindelijk zelf gemaakt en vol trots heb ik daar de rest van de zomer in rondgereden bij allerlei straat "races" die we zelf organiseerden.

Bij het klikken op de wiki moest ik vreselijk lachen om het volgende: Tijdens deze Tour de France werden er 110 dopingtesten gedaan. Hieruit werden drie rijders positief bevonden. Dit waren: Jesús Manzaneque, Régis Ovion, Bernard Labourdette. Om vervolgens door te klikken naar alle 3 de profielen (Ovion was de enige naam die nog een belletje deed rinkelen) en daar las ik bij Manzaneque: "Tijdens de Ronde van Frankrijk 1976 werd hij positief bevonden bij een dopingtest. Hij werd bestraft met een tijdstraf van 10 minuten in het algemeen klassement en kreeg een voorwaardelijk schorsing van 1 maand."

Het is waarschijnlijk de reden dat ik tot op de dag van vandaag zelf ook een behoorlijk coulante houding heb tov doping. Niet dit specifieke geval (kan me de beste man helemaal niet meer herinneren), maar wel de tijdsgeest die zo kenmerkend was waar een veel laconiekere houding was tov overtreders. In zijn algemeenheid in de maatschappij en dus ook mbt doping. Het was allemaal niet beter vroeger, maar wel een stuk leuker wmb. Nogmaals dank Rhohan!

In 2003 keek ik, als jongetje van 10, met open mond naar de overwinning van Boogerd op La Plagne. Zeker bij mijn oma stond vroeger altijd het wielrennen aan, en dit was toevallig de eerste keer dat ik was blijven kijken.
Jarenlang heb ik mijn vader gevraagd waarom Boogerd de Tour niet kon winnen, als hij zo kon klimmen. Wist ik veel hoeveel kracht dat kostte, voor mij was hij die dag superman.

Daarna heb ik delen gezien van de Tour van 2006 en 2007 voordat ik bij de Tour van 2008 serieuzer begon te kijken, en vanaf seizoen 2010 ben ik steeds meer gaan volgen tot mijn volledige obsessie van de afgelopen paar jaren ;)

Ik keek dat ook met open mond, waarom gaf Sastre niet iets eerder gas ? hij had die Boogey makkelijk kunnen hebben.

Ik speelde toen ik een jaar of zes was de Tour de France met autootjes na. Ik geloof dat de auto die Hennie Kuiper was won.

1992 Tour de France Valkenburg. Een wit wielerpetje krijgen van je vader.. En Laurent Fignon in het echt zien. Meteen verliefd op de sport.

Reed Fignon toen nog mee ?

Graag gedaan Kingstown! Mooi verhaal! ;)

Jazeker RV. Kan me maar 1 renner herinneren, was een aparte verschijning kaal met staartje en bebrild.

Nog een vroege herinnering van wielrennen uit mijn jeugd. Ik was met mijn ouders op vakantie in de Vogezen. We reden door een bos op een berghelling en stopten onderweg voor een sanitaire stop. Toen ik de bosjes in liep voor een plasje zag ik hem liggen. Een wielrenner, naast zijn fiets, doodstil, onder het bloed! Ik schrok me rot, dat beeld blijft me altijd bij.... In die tijd nog geen helm natuurlijk.

Uiteindelijk hebben mijn ouders hulp kunnen halen, en we hebben gewacht tot de ambulance er was. De man was buiten bewustzijn maar heeft het wat ik me kan herinneren wel gered.

Fascinerend dat na zoiets de sport me toch zo heeft aangetrokken.

tijdens een vakantie in de Ardennen met de familie wezen kijken naar LBL, ergens tussen Luik en Bastenaken. ik vond het maar niks, ze waren zo weer voorbij. ik zal een jaar of 8 of 9 geweest zijn.

' ergens tussen Luik en Bastenaken '

No shit Sherlock.

Als jongetje was ik al helemaal leip van sport in het algemeen maar ik ging in eerste instantie Radio Tour luisteren vanwege de tune.
Dat vond ik zo'n mooie tune. Zat ik met mijn cassette deck klaar om het op te nemen en weer te mopperen als er doorheen geluld werd (later nog een CD ergens gescoord met die tune er op).
Tot de laatste kilometers, live over met dat muziekje op de achtergrond. De spanning, haalde de ontsnapping het wel, of werden ze toch op het laatste moment ingelopen, de commentator die met enorm veel enthousiasme probeerde een beschrijving te geven van de massasprint (wat echt onmogelijk is), aan de radio gekluisterd. En niemand mocht dan mijn kamer binnenkomen. Daar raakte ik gefascineerd door Theo Koomen en het succes van de Ti-Raleigh ploeg. Toen nog met Raas, Zoetemelk en de Kneet. Sindsdien het wielrennen steeds meer gaan volgen al was ik een echte voetballer.

Heel mijn leven gevoetbald dus voetbal was en zou altijd nummer 1 blijven, dat wist ik zeker.

Maar sinds enkele jaren, nu ik me groen en geel erger aan de mentaliteit van de heren voetballers, is wielrennen toch gestegen naar de eerste plaats op mijn persoonlijke sport ladder.

'@ RV:
om aan te geven dat we niet bij de finish stonden.

We schrijven de zomer van 1999. In de bloedhete zon op een camping in Villeneuve de Berg in de Ardeche ging ik iedere middag met veel Nederlandse en Franse campinggasten de Tour kijken. Ik kan me het 'gevecht' Armstrong vs Zulle nog herinneren. Vanaf dit moment had ik al een hekel aan Armstrong en zijn US Postal trein. Kunnen jullie dus nagaan wat voor vervelende eerste zeven wielerjaren ik gehad heb.

Verder was het een kleurloze Tour voor de Rabobank formatie, tot de aankomst op de Champs Elysees waar Mc Ewen de eer redde.

'@BassieB zie je wat een verschil het maakte. Ik leerde Armstrong pas kennen in de Tour van 2000. Vooral die regenrit naar de Hautacam gewonnen door Oxtoa maakte Armstrong indruk. Een jaar later Ullrich in zijn gezicht aankijken en wegrijden. Fantastisch vond ik het. Een held om tegenop te kijken. Ik ben ook nog steeds trots bezitter van een handtekening van Lance (Tour 2010) maar kwam er later achter toen ik Ullrich ook ontmoette dat Ulle een veel aardigere gast was en ik naast zijn handtekening ook nog een foto met hem gemaakt heb. Die mogelijkheid was er bij Lance niet.

Mijn eerste herinnering qua wielrennen is dat ik op tv de tour van 1997 heb gezien. Bjarne Riis die met zijn fiets gooide in de tijdrit en zijn knecht Ullrich die de ronde won. Ik was toen 9.

1972, wedstrijden op de betonnen baan van het Olympisch Stadion met Cees Stam, Gaby Minneboo en gangmakers Noppie Koch en Bruno Walrave. Met naast me een sigaarrokende vader die voornamelijk “Tjonge jonge, wat gaat dat hard! Jaja!” kon uitbrengen.

Ik ben van de generatie Indurain. Groot fan van Chiappucci in z'n bollentrui. Ik was toen 10 ofzo, en maakte iedere zomer met mijn vader en broers 'Tourschriftjes' waarin we de uitslagen opschreven, met de punten die we daarmee behaalden in het Tourspel van het Utrechts Nieuwsblad, en foto's uit de krant knipten en plakten. Ware kunstwerkjes, waar ik af en toe nog graag in blader.

Rooks en Theunisse periode. Die ouwe van me was vrij fanatiek dus dan ben je als klein ventje ook wel getriggerd.
Echt bewust kijken was begin jaren 90 rond 10 jarige leeftijd. Naast de tour ook andere koersen volgen. Wat me vreemd genoeg nog het meest bij staat was Thierry Claveyrolat die na de tour van 1990 nooit meer de verwachtingen waar kon maken. Sommige beelden kan ik nog zo voor de geest halen. In die tour van 1991 natuurlijk ook de intrapilid affaire van pdm. Balen natuurlijk van breukink!

'@ Jacco:

Als ik alles goed gelezen heb dan ben jij de eerste waarbij de Tour niet de eerste ervaring met wielrennen was. Dat zegt op zich heel veel over hoe belangrijk de invloed is van de Tour op jongeren bij het ontwikkelen van liefde voor de wielersport. Ab zijn verhaal levert ook veel herkenningspunten op. Mooi topic!

Mijn eerste wieler moment was de tour van Rasmussen. Mijn vader vond (en nu nog) alleen de laatste twintig kilometer van een wedstrijd interessant dus toen ben ik gaan mee kijken. Ik was toen 8 jaar oud. In het weekend had ik alle tijd en toen heb ik ook een paar uur naar Rasmussen in de ontsnapping gekeken. Mijn vader had uitgelegd dat Rabobank Nederlanders waren dus dit was een leuke tour. De tweede ritwinst van Rasmussen heb ik ook gezien. Dit was bij mijn opa en oma en ik liep vreugde rondjes door de kamer. Rasmussen zou winnen en dan won Nederland ook. De volgende morgen werd ik wakker en toen ik de sportkrant las moest ik huilen. Rasmussen naar huis en Contador in het geel. Sindsdien heb ik nooit een fan van Contador kunnen zijn.
Het wielrennen vond ik meteen leuk. Ieder jaar daarna ben ik de tour gaan volgen en daarna ook de giro, vuelta en de klassiekers.