Dank je.

Op Wielerflits lijken we op het eerste gezicht allemaal 10 jaar jonger. Een soort gele vijver des jeugds. ;)
Wat ik vooral mooi vind aan dit topic is dat je ziet dat de oude garde liefhebbers de sport trouw is gebleven door de jaren heen.

De eerste keer dat ik naar een koers ging kan ik me nog vaag herinneren. Met een vriendje ging ik naar een criterium, de Driebantour in Venhuizen. In een schriftje verzamelde ik handtekeningen van renners en van Mart Smeets, die toen tegen me iets zei als dat ie mijn shirt een van de mooiste voetbalshirt vond (het was van een Engels team, weet niet meer welke, misschien Aston Villa). Verder werd Fignon luid toegezongen door het publiek (iets van olee, olee olee olee, Fignon, Fignon) en dat vond ie leuk. Het schriftje heb ik denk ik niet meer, maar Fignon en Smeets lieten wel een positieve indruk achter.

'@Wheely, nogal wiedes, de gene die dat niet zijn, zullen hier geen lid zijn ;-)

'@scotty
Daar heb je een goed punt, dat zou inderdaad best raar zijn. :-)

Poeksel wat grappig. Het enige dat ik me kan herinneren van Valkenburg was ook Fignon en Smeets.

'@zwartebroekengeletrui

Goh wat toevallig. Ook mijn eerste herinnering was de Tour van Rasmussen, toen was ik net 9. Ik was op vakantie in Aquitanië en kreeg dagelijks de krant onder mijn neus gedrukt. Ik weet nog dat ik dagelijks naar de veranderingen in de klassementen keek, supporterend voor de Rabo-mannen, maar veel wist ik er niet van. Mijn vader besloot toen om naar de etappe naar de Aubisque te gaan. Om 5 uur 's ochtends in de auto gesprongen richting de Aubisque. Ik weet nog hoe we vervolgens de hele dag daar hebben gestaan, iets voorbij de vierde haarspeldbocht op iets minder dan 15 kilometer voor de top. Prachtig uitzicht over het dal en Laruns. Een dag die ik nooit zal vergeten. Nadat de bezemwagen ons voorbij was liepen we met een ander Nederlands gezin naar beneden. Op hun transistorradiotje nog meegeluisterd hoe Rasmussen die etappe won. Schijnbaar heb ik toen tegen mijn ouders gezegd dat Rasmussen de Tour ging winnen. Daarna nog uren met de auto in dat dalletje in de file gestaan, waardoor we pas diep in de nacht weer aankwamen op de camping. Toen kreeg ik de volgende ochtend de krant onder mijn neus gedrukt... Gek genoeg ben ik juist wel fan geworden van Contador.

Ik was op vakantie bij mijn opa en oma in Santpoort. Ik was negen jaar oud. Samen met opa en mijn broer zijn we naar de ronde van Santpoort gegaan, toen nog met profs. Leo van Vliet won maar ik had meer oog voor Lubberding, Raas, Kneteman en Zoetemelk omdat mijn opa over hen had verteld.
Thuis in Frankrijk ben ik toen het wielrennen gaan volgen. Freddy Maertens was de eerste van wie ik fan was omdat zijn achternaam op mijn voornaam leek. Ook de wielrenners uit de regio waaronder René Bittinger vond ik leuk. Vervolgens werden het Kelly en Fignon(die in zijn eerste Tour door de val van Pascal Simon de gele trui in de schoot geworpen kreeg).
Toen ik in Nederland kwam te wonen heb ik de Amstel Gold Race live gevolgd tijdens de overwinning van Jelle Nijdam en het memorabele WK in Ronse met Bauer en Criquelion. Sinds 1994 fiets ik zelf jaarlijks mijn kilometers, tussen 2000 en 5000. Nu volg ik voornamelijk het Nederlandse en het Franse wielrennen!

Dit is het leukste topic wat ik sinds tijden op Wielerflits voorbij zie komen. Hoewel ik met mijn 21 jaar nog jong ben, kan ik niet precies duiden op welk moment ik in de ban ben geraakt van de wielersport.

Mijn eerste gedachten gingen terug naar de Tour van 2008. Voor mij nog altijd samen met 2011 de mooiste Tour die ik heb gezien. Ik genoot van de onnavolgbare aanvallen van De Cobra, het sterke rijden van Piepoli en een Bernard Kohl die opeens meedeed met de wereldtop. De dopingzaken en het bannen van Ricco uit de Tour spoorde bij mij alleen nog maar meer de liefde voor de sport aan. Ik kreeg het idee een spannende film te aanschouwen, met het verschil dat het allemaal voor mijn ogen gebeurde. Ik weet nog goed dat ik Menchov zag demarreren en op dat moment dacht dat hij de Tour op stelten zou zetten om vervolgens hem genadeloos tegen het asfalt te zien klappen. Of wat te denken van Augustyn die in koppositie een ravijn in kletterde. De Tour van 2008 heeft er zeker voor gezorgd dat ik wielrennen in het algemeen ben gaan volgen.

Toch is dit niet mijn eerste wielerervaring. In de Tour van 2007 reed ik langs een Rabobank gebouw en dacht bij mezelf: 'Wat doen ze met de taart, nu Rasmussen uit de Tour is gezet. En vooral: 'waarom zou je Rasmussen eruit halen als het geen verplichting van de organisatie is?' Daarvoor weet ik nog dat ik bij de openingstijdrit in Engeland (London?) klaar zat met een schriftje om alle gebeurtenissen mee te schrijven. Dit is de vroegste herinnering aan het wielrennen die ik heb. Al ben ik hierdoor ervan overtuigd dat ik eerdere Tours ook al zijdelings heb meegekregen, als mijn moeder het voor de gezelligheid en het landschap had aanstaan. Al bij al vind ik het toch jammer dat de eerste Tours achter mij liggen. Bij menig stuk hier meen ik te lezen dat het qua ervaring en belevenis nooit meer mooier dan de eerste ervaringen gaat worden.