Misschien klinkt het allemaal afgezaagd maar mensen willen het perse aantrekkelijker maken. Ene kant begrijp ik dat wel. Aan andere kant vraag jezelf af waarom dat je fan bent geworden van deze sport? Sinds wanneer volg je de sport? En wat vind je er mooi aan?
Ken de Tour uit jaren 80, megalange etappes met enorm lange ontsnappingen. Ook saaie wandeletappes. Hebben we nu hogere eisen?
Weet overigens nog wel legendarische etappe uit 1990. De ochtendetappe die Frans Maassen won met Ronan Pensec, Claudio Chiappucci en Bauer. In de middag was er volgens mij een ploegentijdrit.
Wat ik zo mooi vind aan de Vuelta en Giro. Zij hebben het stramien doorbroken. In eerste week al bergetappe.
Ik vind sowieso dat er altijd een proloog, ploegentijdrit, lange tijdrit en een klimtijdrit in moet zitten. En 4 aankomsten bergop. Vroeger had je de rode trui voor beste tussensprints.
Maar inderdaad kleinere ploegen en minder technische hulpmiddelen zodat minder controle mogelijk is. En in eerste week bergetappe zodat niet alle kopmannen de eerste 2 weken zich met sprint etappes moeten bemoeien.
Saaie etappes hou je altijd. Kijk naar WK, iedereen dacht, het wordt schitterend maar was zelfde als alle andere wk's. De laatste kilometers zijn interessant. Dat gekunstelde hoeft voor mij niet zoals gouden kilometer of hoe heet dat.
Waarom niet in laatste week de vlakke etappes? En soms korte etappes van 100km. Of misschien hooguit veel meer bonificatiesecondes in vlakke etappes na 25,50,75 km. Uiteindelijk zijn het de renners die de koers maken.

Ik denk dat er twee zaken zijn die de Tour maken zoals deze is en waar je weinig aan kunt doen als organisatie. Een is het belang wat er bij alle deelnemende ploegen is en twee de tijd van het jaar in combinatie met de uitzendingen.

1) Elk team stelt in de Tour zo goed als het sterkste team op, kwaliteitsverschillen zijn nergens zo klein als in de Tour. Elke trap die je te veel doet kost je later de benodigde energie. Doordat elk team bestaat uit een of meerdere belangrijke renners die of goed in het klassement moeten blijven of tot hun sprint gebracht moeten worden krijg je vanzelf een meer gesloten koers.

2) Door het moment in het jaar, de zomer(vakantie), zijn er veel mensen in de gelegenheid om een groter deel van de etappe te kijken dan in een ander moment van het jaar. Daarbij ook nog eens de luxe die er tijdens de Tour is om elke etappe van start tot finish te kijken zorgt automatisch voor meer uitzenduren in de minder boeiende momenten van de koers. In mei tijdens de Giro zijn er bijvoorbeeld op een dinsdag of donderdag veel mensen wereldwijd gewoon aan het werk/school en wordt er hooguit gekeken naar de finale van een vlakke etappe. Een vergelijkbare etappe in de Tour wordt echter door veel meer mensen live bekeken en zorgt voor een soort irritatie dat de Tour saai is in vergelijking met de Giro.

Naast allerlei kunstmatige ingrepen met vele bonusseconden onderweg is er aan bovenstaande niet veel te doen en die vele seconden of prijzen onderweg vind ik persoonlijk ook niets toevoegen aan het wielrennen.
Enige wat je de parcoursbouwers mee kan geven in mijn ogen is meer variatie tussen de etappes. Zoals afgelopen jaar 0 echte bergen tot en met de eerste rustdag is iets wat ze zouden moeten voorkomen, al is de afstand van Bretagne naar de echte bergen natuurlijk best groot, zeker als je er ook nog een Roubaix etappe in wilt passen.
Komend jaar lijkt het er op dat op dag 5 en 6 al wat pittige etappes in het schema komen, dat zal al veel kunnen helpen.

Stel alleen de top 75-100 uit de Wereldranglijst op. Zo maak je de koers herkenbaarder voor het grote publiek, met minder knechten en krijg je een open koers. Haal de echt vlakke ritten er zoveel mogelijk uit, maak de ritten korter zodat ze van start tot finish met enige voorkennis en interesse goed gevolgd kunnen worden.

Volgens mij moet het vrij makkelijk kunnen. Kleinere ploegen is sowieso goed. Dit leidt tot minder controle en vooral ook minder ploegen die EN de sprint EN de klassementen verdedigen tijdens sprintetappes.

Daarnaast de oortje afschaffen lijkt mij prima voor iedereen. Laat ze lekker koersen. Krijgen wij meer fouten en de slimme coureurs komen meer bovendrijven.

Sprintetappes in gebieden waar het vaak waait. Let wel ik rij klassiekers en criteriums en hierbij is het ook vlak en dan lukt het vaak ook om verschil te maken. Zeker als het hard waait. Men moet wel willen rijden. Ploegleiders zouden ook veel vaker aanvallers weg moet sturen in vlakke etappes. Overigens zou meer draaien en keren hierbij erg helpen. Lange rechte wegen schiet niet op om een aanvaller te motiveren.

Het is een dilemma. Ik zie graag dat de sterkste wint ipv de beste tacticus. Maar dat leidt doorgaans wel tot een saaiere koers.

In kleinere ploegen geloof ik niet zo. Met 5 man kijkt Sky ook op de wattagemeter, maar dan rijden ze gewoon wat minder hard en met langere beurten.

Dit jaar werd een groot deel van de eerste week gereden in een omgeving waar wind een belangrijke rol kan spelen, echter is de Tour in juli en heb je zelfs in dat soort gebieden een redelijke kans op rustig zomer weer.
Daarnaast is het niveauverschil in een Tour peloton veel kleiner waardoor je ook moeilijker verschillen maakt dan in een lokale klassieker of criterium.

Ook geloof ik niet zo in kleinere teams. Ieder team gaat zich dan nog meer richten op een kopman met de rest 100% in dienst, simpelweg omdat het al moeilijk genoeg is om in die drie weken je doelstelling te halen.
Sprintetappes niet te lang maken ben ik wel voorstander van, 150-170km is genoeg. Korter moet ook weer niet want dan gaan we weg van het principe van het wielrennen en een grote ronde.

Wat mij betreft dus zoveel mogelijk variatie in de opeenvolgende etappes en selectief etappes langer dan 180km maken, liefst niet in de vlakkere etappes dus.

De lengte van sprintetappes maakt mij dan weer geen bal uit, ongeacht de lengte ga ik toch alleen de laatste 10-20 kilometer kijken tenzij er kans op waaiers is. Als je voor een vlakke etappe boven de 200 kilometer moet om je etappeplaatsen te verbinden (zoals etappe 7 van de Tour dit jaar), soit.

De vooruitzichten voor 2019 zijn in ieder geval: meer hooggebergte. Aankomsten zijn voorzien op de Tourmalet en in Valloire vlak na de Galibier. Vervolgens Tignes met de Iseran (2770 m) en een aankomst op Val Thorens de laatste zaterdag, met 2340 m het hoogst gelegen skistation van de Franse Alpen.

Huidige geruchten geven inderdaad best veel hoop op een mooi parcours.
Persoonlijk vind ik het ook mooi dat de laatste tijdrit niet meer op de laatste zaterdag lijkt te zitten maar rond het derde weekend. Eerst geruchten dat deze rondom Nimes plaats zou vinden op de laatste dinsdag. Nu lijkt het erop dat de op de vrijdag daarvoor al komt rondom Pau.

Welke idioot haalt het in zijn hoofd om de laatste bergetappe op een klim van meer dan 30 kilometer te laten finishen? Sowieso veel te veel focus op aankomsten bergop zoals het er nu uit ziet.

Zou me trouwens verbazen als de Tour echt een tijdrit in Pau gaat hebben, die stond namelijk voor de Vuelta gepland. Is volgens mij ook niet meer dan een hersenspinsel van Velowire/Thomas Vergouwen dat die geruchten voedt, maar het blijft wel Velowire...

Vreemd is het inderdaad wel, die tijdritdoublure met de Vuelta. Vooral omdat de rit na de tweede rustdag Nimes-Nimes is, en een etappe in lijn zou zijn volgens de regionale krant Midi Libre.

https://www.sports-auvergne.fr/brioude/sports/cyclisme/2018/11/22/tour-2019-on-a-teste-letape-saint-etienne-brioude-video_13059846.html?yenile

Een analyse van de rit van 14 juli 2019 (St. Etienne - Brioude). Is in het Frans, betreft vooral de beklimming van de Mur d'Aurec, maar dacht ik toch het melden waard.

Eigenlijk snijdt alleen het verhaal van @kirsipuu hout. Alles draait om de punten. Omdat die vooral bij het AK te verdienen zijn wordt eigenlijk alles alleen maar in het belang gesteld van dit klassement. Omdat iedereen liever top 10 rijdt dan een etappe wint is de koers al snel dood. Zeker als enkele ploegen de boel al snel plat leggen.

Koersen worden dus gecontroleerd ten faveure van het algemeen klassement en daar spelen de oortjes ook een belangrijke rol in. Om zo min mogelijk energie te verspillen in de vlakke etappes laat je een groepje wegrijden controleert die met behulp van je oortjes en pakt ze uiteindelijk terug. De kopmannen hebben zo een relaxt dagje gefietst en de sprinters mogen hun kunstje tonen. Dit is ook in het voordeel van alle ploegen. De ploegen met een sprinter als kopman kunnen de sprint rijden en de AK-kopmannen hebben hun energie gespaard.

Dat kan moeilijk doorbroken worden als je in het begin alleen vlakke etappes hebt, maar ook met een lastige aankomst helpt het nauwelijks. Dan wil nog steeds niemand zijn kruid verschieten omdat dat energie kost. Hetzelfde zie je echter ook in de bergetappes. Alle klassementsrenners blijven bij elkaar en pas in de laatste 1 a 2 kilometer proberen ze een beetje winst te pakken. Niet eerder want dat kost te veel energie en dan verlies je wellicht een plekje in het AK en die zijn juist het allerbelangrijkste vanwege de vele punten die je daar op kan rapen.

Kortom er is maar één oplossing. Minder punten voor het AK en meer voor de etappewinst en de andere klassementen. Dan zullen er weer meer renners komen die een rit willen winnen en durft een renner ook meer risico te nemen aangezien er minder punten op het spel staan.

Helemaal met je eens Gerrit, en ook de nevenklassementen beter belonen. Nu is het zelfs zo dat een sprint en puntenklassement geen tot nauwelijks punten oplevert.

Wielerkijkers zijn oud en wielerfans spenderen niet of nauwelijks geld eraan (Dat laatste klopt wat mij betreft: ik heb een abonnement op Eurosport Player en dat is het wel). Het businessmodel, voornamelijk gebaseerd op sponsoring, is lastig. Veel wedstrijden (zoals lange etappes in grote rondes) zijn onaantrekkelijk. Het gaat dus niet goed, volgens de Rapha Roadmap.

https://www.volkskrant.nl/sport/kledingmerk-rapha-weet-waarom-het-wielrennen-op-een-ravijn-afkoerst~b489debd/
https://www.rapha.cc/us/en_US/roadmap

Een suggestie is min of meer in dit draadje al genoemd: " Las bijvoorbeeld op verschillende momenten onderweg een fiks aantal bonusseconden in. Zo stimuleer je aanvallend rijden."

Leuk artikel maar ik zou juist afhaken als ze bijvoorbeeld de Giro en Vuelta zouden inkorten. Verder ook enorme kul door voetbal innovatief te noemen. Die doellijn technologie en de VAR veranderd niks effectief aan het spel wat nog steeds om de haverklap stil ligt. Ik ben wel benieuwd wat de kijkcijfers van sporten in het algemeen doen, zou me niet verbazen als die zowiezo afnemen doordat mensen tegenwoordig zelf kunnen bepalen wat ze kijken en wanneer met allerlei apps en diensten als Netflix.

Wat betreft wielrennen zijn er maar beperkte mogelijkheden denk ik om het “aantrekkelijker” te maken. Die Hammer series gaan het ook niet worden denk ik, zelfs langs het parkoers staat er haast geen hond. Grote rondes van twee weken lijkt mij ook geen optie, dan krijg je gewoon een iets langere ronde van Zwitserland en is dat dan zo’n vernieuwend spektakel? Publiek wil natuurijk vuurwerk maar je kan ook het peloton niet twee weken lang over de bergen sturen. En etappes van alleen maar 120km..... Plugge heeft natuurlijk ook een punt dat wielrennen een uithoudingssport is.

De Tour en wielrennen in het algemeen kan je in mijn ogen alleen aantrekkelijker maken door strenge financiële regels en een salarisplafond. Uiteindelijk is de Tour toch voornamelijk saai geworden sinds het optocht rijden achter US Postal en later Sky begon met hun sterrenensembles. Kort daarbij de sprint etappes in tot max 150km en schrap etappes van meer dan 220km en je bent al een heel eind denk ik.

Er is niet heel veel mis met de beste heuvel of bergetappes toch? Lichte spanning maar het kijken blijft toch vooral ontspannend, ideaal om er iets naast te doen. Het zijn in mijn ogen de vele sprintetappes die hooguit de laatste paar minuten spannend zijn en verder oer en oersaai. Het ligt verder niet aan de tour of de rest van het wielrennen volgens mij, aangezien de giro dit jaar net zo goed teleurstelde door het grote aantal saaie sprintetappes terwijl het verder weer erg leuk was.

Wat mij betreft minder sprints en vooral minder etappes waar een sprint echt onvermijdelijk is. Vorig jaar had de giro een paar etappes waar er wat heuveltjes in zaten die ervoor zorgden dat sprinters met aanvallend koersen konden worden gelost en dat zorgde voor flink wat chaos, spanning en vermaak. Zoiets is een stuk mooier dan 5 uur wachten op een sprint van 30 seconden.

Ik verwacht dat de reclames tussendoor zullen blijven (het is eigenlijk ook niet van deze tijd om 5 uur lang reclamevrij uit te zenden) waardoor het financieel aantrekkelijker zal worden om ook echt spannende etappes uit te zenden ipv saaie wandeletappes die eindigen in een sprint. Dat is in ieder geval waar ik op hoop. 3-5 sprints in een grote ronde en een paar etappes op een muur moet genoeg zijn. Nu heeft de tour volgens mij 6+ sprints, en het valt dit jaar relatief mee.

In het wielrennen heb je drie grote rondes, waarbij de Tour de meeste aandacht krijgt en het meeste aanzien heeft. Kun je de Tour niet nog een treedje hoger zetten door te zeggen dat er enkel toppers mogen deelnemen? Teams van 3, waarbij de hulpjes/knechten vaak afvallen. Zie je het al voor je; een Ineos team met Froome-Thomas-Bernal en een Movistar met Carapaz-Landa-Quintana? Echte toppers die het onderling moeten gaan uitvechten en weinig controle omdat teams slechts uit drie renners bestaan.

Strak plan of een te grote verandering?

Zelden zoveel kolder gelezen als in dat artikel in de Volkskrant. Als je anno 2019 slap zit te leuteren over stuurcameraatjes om het kijken naar wielrennen op te leuken kan je natuurlijk absoluut niet meer serieus genomen worden. Ook de vergelijkingen met andere sporten, - @kosmonaut haalt het al aan-, is zo lachwekkend belabberd beargumenteerd dat daar nauwelijks nog woorden over hoeven te worden vuil gemaakt.

Natuurlijk kan er veel verbeterd worden (te beginnen met het opdoeken van het WT-gedrocht), maar dat het wielrennen aan de rand van het ravijn staat is puur gezwets. Er zijn nog nooit zoveel ploegen, nog nooit zoveel profrenners en nog nooit zoveel wedstrijden geweest als vandaag de dag.

De onheilsprofetieën worden vooral gevoed door clubjes als Velon, die, teneinde hun eigen wielercircusacts te promoten, lopen te roeptoeteren dat het één doffe ellende is in het huidige wielrennen. Velon is echter niet opgezet vanuit een oprechte liefde voor de sport, maar vanuit de gedachte om geld te verdienen. Met dat laatste is op zich niks mis, maar om hun dikke marketinggezever voor zoete koek aan te nemen getuigt wel van grote onwetendheid en/of naïviteit.

Mocht je er toch van uit gaan dat het wielrennen aan de rand van de afgrond staat, dan zal Velon inderdaad deze sport een stap verder helpen.

Maar dat zelfs de meest succesvolle ploeg het financieel niet makkelijk heeft is toch wel zorgwekkend? En de baanonzekerheid is een chronisch probleem. Niet alleen voor de renners, maar ook voor de staf. Dat het zeker is dat Jumbo-Visma in 2023 nog bestaat is iets bijzonders, dat zou het niet moeten zijn.

Wielrennen wordt niet aantrekkelijker van korte etappes, maar wel van beter ontworpen etappes die in de goede volgorde staan. Renners gaan echt niet vanuit de start aanvallen in een korte etappe als de laatste klim de zwaarste is.
De ASO lijkt dit niet te begrijpen. Iedereen had kunnen zien aankomen dat als je een etappe van 65 kilometer op een klim als de Portet laat finishen met twee beduidend makkelijkere klimmen ervoor, de grote namen op de Portet gaan wachten. De ASO dacht echter dat een Formule 1-startopstelling nodig was. Ook dit jaar eindigen twee van de drie korte etappes op de zwaarste klim (Tourmalet, Val Thorens) van de dag en de derde heeft geen serieuze beklimmingen in de eerste helft van de etappe, dus geen goede mogelijkheden om vroeg de koers te maken.
Sowieso is de volgorde van de Alpenritten in deze Tour verkeerd, met eerst een aankomst bergaf, dan een aankomst op een middelmatige beklimming en dan een aankomst op een zeer zware klim. Etappes 18 en 19 hebben koers vanaf de voorlaatste klim nodig om serieuze (1 minuut of meer) verschillen op te leveren, maar wie gaat zichzelf in de laatste 1-2 uur van de koers overhoop rijden met een aankomst op Val Thorens in gedachten? Gevolg is dat de meeste klassementsrenners waarschijnlijk op etappe 20 zullen wachten, en de slotklim naar Val Thorens leent zich niet goed voor een solo-aanval vanwege de niet al te hoge stijgingspercentages en is dus te controleren door een goede trein.
Korte bergetappes werken dus het best als ze 1) na een langere, zwaardere etappe komen - bijvoorbeeld etappe 14 (die waar Carapaz het roze pakte) na etappe 13 in de voorbije Giro, of de etappe naar Formigal waar Quintana de Vuelta won na de etappe naar de Aubisque een paar jaar terug -, 2) niet op de zwaarste klim van de dag finishen, en 3) kansen bieden om vroeg aan te vallen.
Middellange en lange bergetappes zijn dus wel degelijk nuttig en kunnen ook spektakel opleveren. Bijvoorbeeld de eerder genoemde etappe naar Lago Serrú in de voorbije Giro, de etappe over de Finestre met Froomes legendarische/beruchte solo, of de etappe naar Alpe d'Huez met Kruijswijks solo in de vorige Tour waren allemaal goede tot zeer goede etappes - en dat is dus alleen in de afgelopen anderhalf jaar.
Wat is de overeenkomst tussen al deze goede korte en lange etappes? Ze hadden allemaal klimmen vóór de slotklim waar koers gemaakt kon worden. Tuurlijk is dat geen garantie op succes, maar het aantal slecht ontworpen bergetappes dat spektakel oplevert is heel klein. Ook was er bij geen van deze etappes de dag erna een zwaardere etappe.
Buiten het hooggebergte zijn kortere etappes sowieso funest voor een selectieve koers - zie bijvoorbeeld de kasseienrit in de voorbije Tour.

Grote rondes tot twee weken inkorten is een nog slechter idee. Als de Giro van vorig jaar twee weken duurt, stort Yates niet in in de laatste dagen en wint hij met twee vingers in de neus. Juist omdat de ronde drie weken duurde, kregen we uiteindelijk toch spektakel. De Tour van 2011 en de Giro van 2016 zijn ook vooral door hun derde week memorabel.

Wat valt er dan wel te verbeteren? Naast het feit dat veel bergetappes slecht ontworpen en/of in de verkeerde volgorde zijn, is de puntentelling van de UCI ook funest. Een etappewinst of eindzege in het punten- of bergklassement levert minder punten op dan een tiende plek in het eindklassement. Dat betekent dat renners die geen kans hebben op een podiumplek in het eindklassement met hand en tand hun negende of tiende plek verdedigen in plaats van aan te vallen. Een schrijnend voorbeeld is hoe Katusha in de laatste bergetappe van de Tour vorig jaar de kopgroep de nek omdraaide omdat de twaalfde (!) plek van Zakarin bedreigd werd.
Als winst van een nevenklassement evenveel UCI-punten oplevert als pakweg een vierde of vijfde plek in het eindklassement en een ritzege evenveel als een zesde of zevende plek, zou het aantrekkelijker zijn voor zo'n ploeg om de aanval te kiezen en zouden we ook vooral in de Vuelta minder wandeletappes waar een vlucht van derderangs renners een vrijgeleide krijgt hebben.
Daarnaast kan je hiermee zorgen dat het algemeen klassement weer voor de beste allrounder en niet perse de beste klimmer is, de renners die zich in de meeste etappes kunnen plaatsten of winnen (en niet de beste sprinters) om de puntentrui strijden (al zou dat in de Tour, met Sagan, weinig veranderen) en de beste klimmers in plaats van de best klimmende vroege vluchters voor de bergtrui gaan.

De dominantie van Sky/Ineos blijft een probleem en valt moeilijker op te lossen. Een salarisplafond zou kunnen helpen, denk ik, maar is dat juridisch haalbaar?

TL;DR: Etappes en rondes moeten beter ontworpen worden en etappes en nevenklassementen moeten meer UCI-punten opleveren. Dat levert meer spektakel op dan alsmaar kortere etappes en het inkorten van grote rondes.

Eigenlijk eens met alles wat ditisdavid schrijft.
En daarnaast blijf ik het bizar vinden dat ik voor de acht van chaam moet betalen om aan het parcours te kunnen staan, maar ik gratis op de Alp d'Huzes kan staan. Imo zou je publiek op een slotklim of slotstrook bij een sprint best een paar euro mogen laten betalen zodat je op die manier ook inkomsten genereert die los staat van je sponsorinkomsten.

De lengte van de ronde zou i.i.g. 3000 km moeten zijn, dat vind ik de ondergrens. Wat me de laatste jaren opvalt is dat men de zware bergetappes opspaart tot de slotweek, om vooral de spanning op die manier er in proberen te houden. Of om renners die de Giro reden naar de Tour te lokken. Dit vind ik geen goede ontwikkeling: het is niet voor niets een drieweekse ronde. In deze Tour is er pas in rit 14 (!) op de derde zaterdag een echt zware bergrit naar de Tourmalet. Zo wordt een grote ronde meer een soort Dauphiné of Zwitserland met voor de vorm nog wat inleidende etappes waar toch weinig verschil gemaakt gaat worden. Rijders die goed in vorm beginnen kunnen dat niet omzetten naar winst in het klassement. Normaal gesproken zou een eerste bergrit in de Pyreneeën of Alpen al in rit 10 moeten zitten.

Voor de eerste week zou je kunnen kiezen welke speciale rit er in komt: een proloog, ploegentijdrit of kasseienrit. Als men de klimmers tegemoet wil komen zou eens in de zoveel jaar een klimtijdrit (bijv. op de Mont Ventoux) gereden kunnen worden i.p.v. een vlakke.

In de sprint (vlakke) etappes zou je de 3km regel kunnen vervangen door een 10km regel. Het stuk door de stad is vaak langer dan 3 km en zo voorkom je het gewring over rotondes, door krappe bochten en andere obstakels. Het zal voor veel minder stress zorgen omdat het peloton in de slotfase veel kleiner zal zijn.

Het experiment vorig jaar met een korte bergetappe in rit 17 zou ik vervangen door een korte rit van zo'n 70km met de beste twee man per ploeg. Dit zou dan de laatste bergrit moeten zijn. Hierin is dan nog veel mogelijk omdat de knechten de boel niet kunnen controleren. Kijkend naar deze Tour zou dat een rit kunnen zijn met de Iseran en finish in Tignes of de rit naar Val Thorens met de col van de 2e categorie ervoor. Als ik het voorbeeld van vorig jaar er bij pak betekent dit dat uit de top 30 van het AK alleen Valverde, Bernal en G. Izagirre niet kunnen starten. Laat de rijders uit de top 30 die geen tweede man in de top 30 hebben een teamgenoot kiezen. Dit kan van belang zijn voor bijvoorbeeld het punten of bergklassement. Ploegen met niemand in de top 30 (vorig jaar Groupama - FDJ, Cofidis, Dimension Data en Lotto Soudal) zouden kunnen kiezen om wel of niet mee te doen met 1 of 2 man. Rijders die de etappe niet rijden worden op een standaard achterstand gezet van de etappewinnaar. Kijkend naar vorig jaar zou ik kiezen voor 10 minuten, dat is plek 28 in de etappe. Op die manier zou Valverde zakken van plek 11 naar 15. Bernal zou wel stijgen naar plek 20 omdat Van Avermaet, Nieve en Pozzovivo zakken.

Totaal niet met je eens, SprintMaster.
De etappe naar la Planche des belles Filles was al een aardige bergrit en met de etappes die Alaphilippe en de Gendt wonnen konden er al wel (kleine) verschillen gemaakt worden. In de waaieretappe zag je al helemaal grote gaten, dus jou stelling dat in de eerste week geen grote verschillen gemaakt worden, ben ik totaal met je oneens.
Verder wordt er gezocht naar de beste ronderenner en als ronderenner moet je all-round zijn en daar hoort het wringen in de laatste kilometers gewoon bij. Het verleggen van die 3 kilometer grens lijkt mij daarom zonde.
Je laatste voorstel om etappes met maar 2 renners te gaan rijden, is al helemaal krom. In jouw voorbeeld zakt Valverde bijvoorbeeld 4 plaatsen, terwijl hem de kans wordt ontnomen om op een eerlijke manier zijn plek te verdedigen, enkel omdat hij een sterkere ploeg heeft dan zijn directe concurrenten. Daarnaast worden de laatste pakweg 60 renners vaak toch al op de eerste beklimming gelost, dus in de praktijk heb je al ongeveer jouw idee, maar dan eerlijker.

Verder vind ik dit juist een van de leukere Tours in jaren. Vooral de bonificatieseconden op de klimmetjes was ik eerst vrij sceptisch over, maar met een renner als Alaphilippe die daar echt voor gaat, pakt het wel mooi uit.

Een voorbeeld van zo'n etappe die de boel op de kop had kunnen gooien was in 2015. Froome kraakte toen heel erg op Alpe d'Huez. Quintana kwam maar iets meer dan 1 minuut te kort om nog de Tour te winnen. Froome had het geluk dat hij toen Porte en Poels nog bij zich had. Als alleen de beste 2 man per ploeg hadden mogen rijden, had Froome met Thomas moeten rijden. Thomas kwam die etappe op 6 minuten binnen.