Het was het einde van de jaargang 2025. De wielerploeg Emirati had zojuist een duurzaamheidsprijs in de golfstaat van herkomst gewonnen, omdat zij de rijwielen met de minste uitstoot van het hele wielerpeloton hadden.

Dumas verveelde zich, hoewel hij net een artikel had geschreven over de uitbreiding van de Zeeland Sugar Terminal en een recensie van een Argentijnse arthousefilm. 'Wat kun je mij vertellen over het zwarte gat na het wielerseizoen'?, vroeg hij Chat GPT.

'Je kunt altijd nog schaetsen kijken. De Olympische Winterspelen komen eraan', antwoordde de vriendelijke computer. Ja maar dan is de Tour Down Under alweer geweest, en komen de eerste transfergeruchten er al aan.

De Mexicaanse wielrenner Isaac El Toro, die het seizoen had afgesloten met winst in alle Italiaanse semiklassiekers, sloot een contract af vanaf 1 augustus 2028. Dan stopte zijn ploeggenoot Jani Kolovrat met wielrennen.

De Sloveen reed nog twee Tour de Frances, om zich in 2028 op de Olympische Spelen te richten. Hij zou daar immers zowel in de wegwedstrijd, de tijdrit als het mountainbiken willen verschijnen.

De Ronde van Turkije werd van de wielerkalender geschrapt, omdat zij het Israëlische team van Ran Iskariot niet wilde uitnodigen. Dat lot was de Ronde van Slovenië en de Tour of Holland ook al overkomen.

Er was ook goed nieuws: er komt een Dump Tour, onder voorwaarde dat die in Mexico wordt gehouden. De UCI nam het voorstel in serieuze overweging.

Dumas moest naar het festival Film by the Coast, en hij had de keuze tussen het recenseren van 'Downton Abbey: The Downfall' en het interviewen van een regisseur van een musicalfilm over incest. Voor zijn eigen gemoedsrust, koos Jean het laatste.

De man was een Brit van Nigeriaanse afkomst, die zich vanwege zijn seksuele geaardheid had gevestigd in Nederland. Hij was geïnspireerd geraakt door het nummer 'Cloudbusting' van Kate Bush. Dat liet hij in de film vertolken door een Belgisch jongenskoor. 

Dumas was gefascineerd door de filmwereld, al wilde hij er niet bijhoren. Bij het toilet van de Vlissingse megabioscoop lagen mensen uit de grote stad comateus te yogaën.

Van schrik slokte Dumas een beker automatenkoffie van €3,65 achterover. Door de werkzaamheden miste Jean de slotkilometers van de zaterdagetappe in de Vuelta. Snel weer terug om de samenvatting te bekijken. Daarin gebeurde precies wat te verwachten viel: bijna niets.

De zondagrit was iets anders. Die werd geannuleerd. De Spaanse regering was blijer met protesten dan met haar eigen wielerronde. De wielrenners boeide het weinig, zij weten al sinds mensenheugenis dat zij slechts acteurs zijn in andermans film.  

De grote ploegleider Addy English, een van de meesterbreinen achter de wielerploeg Mugge, vond het na jaren topprestaties bij de beste ploeg ter wereld genoeg geweest. Hij verhuisde naar de ploeg van Alaphilistine. 

'Phil', die nog geen deuk in een pakje boter had gereden bij zijn nieuwe Zwitserse ploeg, kreeg zo'n boost van de komst van English, dat hij terstond de GP Quebec won.

Dumas moest iemand van Bakkerij Fart interviewen, over hun nieuwe winkelconcept 'Fart to Go', dat over 13 Nederlandse spoorstations zou worden uitgerold.

'Wat is de toegevoegde waarde van 'Fart to Go'?, vroeg Jean. 'Het idee is dat je onze lekkere broodjes meteen kunt meenemen en opeten', zei bakker Fart.

'Maar dat is toch al het geval in jullie standaardwinkels in de binnensteden?' 'Ja, maar hier kunnen we diezelfde producten voor een dubbele prijs aanbieden; dat doet iedereen op de NS-stations'.  

Met de herfst was ook het nieuwe televisieseizoen begonnen, en dat was geen toeval. Alleen bejaarden keken nog televisie; zeker nadat MAX de zenders Nederland 1 en Radio 1 had overgenomen. De overheid had de overname goedgekeurd omdat het een bezuiniging betrof, met name in loonkosten.

En het was een goed doordachte maatregel. De Volendamse zanger Kees Smit drukte met de succesnummers 'Beste Hangers' en 'Sterren op Straat' zodanig op het omroepbudget, dat er alleen nog geld was voor een tweede presentator, en dat werd Herman van Voorheen De Avondetappe.

Best bijzonder, want Herman werd twee jaar voordien nog door de volledige NOS-Tourploeg achtergelaten op een bedrijventerrein in Limoges. 'Waar sta jij, Herman?', smuilde Dione toen vanaf de Champs-Elysées. En nu presenteerde hij 'De Domste Mens' en 'Ook dat Vlog'.

Dat laatste programma had als motto 'Klein leed bestaat niet voor mensen die het overkomt'. Het was een soort Consumentenbond op tv, waarbij bejaarden een brief stuurden aan de omroep met klachten over producten die over de datum waren, en dat ze dan hun geld niet terug kregen.

De publieke omroep was zodanig wegbezuinigd, dat ook op de bejaardenzender Radio 1 Herman de enige van twee presentatoren was. Hij moest iedere dag 'Met het Oog op Zorgen' presenteren, terwijl Astrid Kersteboom de rest van de week invulde.

Op zondag kreeg de boel vrij om arboredenen; dan deed Menno Bent in 't Veld een natuurprogramma met klassieke muziek. Maar niet te lang, anders moesten vanwege hormonale schommelingen de wandelvakanties van vrouwelijke bibliotheekmedewerkers in heel het land worden geannuleerd.

Dumas besefte in welk een gematigd land hij leefde: het voornoemde werd allemaal geaccepteerd, zolang men maar rustig op een terras een kopje koffie kon drinken. Wanneer dat kopje koffie te duur werd, of wanneer het terras gesloten werd vanwege Climate Rebellion-acties, schreef men een brief aan Herman.

De slomobeelden van de slotfase van het WK tijdrijden waren hallucinant: de alien Al-Evenpul die de fluorescente flut-Sloveen Kolovrat inhaalt. Hoe moet Jani zich gevoeld hebben? De man die in de Tour Vingergaard nog uit verveling op driekwart minuut reed?

Hoe voelt zo iemand zich? Jean dacht aan de nachtmerrie die hij laatst had: Paulien Cornelissen die in Zeeuwse klederdracht over zijn bed hangt. Toen schrok hij wakker, badend in het angstzweet. Als kind droomde je gewoon dat je uit een vliegtuig viel, of zo.

Tegenwoordig zijn de dingen veel erger, dan de schaduw van de bromvlieg op de muur die een spook leek in je kindertijd. De kleine Jean riep niet eens om zijn moeder. Dat deed zijn zus al als er spruitjes werden geserveerd.

Spruitjes vond Jean heerlijk, en nog steeds. Vijf minuten blancheren, roerbakken in kerrie. Kan ook in een ovenschotel met puree eroverheen. Beetje sambal en een uitje misschien, maar niet echt nodig.

Als Dumas de blijdschap ziet van een Megan Arend na het winnen van een juniorentitel, wordt hij ook blij. Het is oprechte blijdschap; liefde voor de regenboog. Onbevangenheid en tranen; hopelijk mag Megan een jaartje in de trui rijden. 

Clemens den Ham deed mee aan de De Domste Mens. Dat spel kon hij nooit winnen, want hij was behoorlijk slim. Zo had hij als bondscoach een briefje met complimentjes gestuurd aan Remi Vollerding.

De briljante neurobiologe Frankele Brank kon Clemens wel voorblijven, maar uiteindelijk was ie te aardig om te winnen. Althans, dat zei Moeder Dumas. 

Moeder Dumas keek altijd De Domste Mens. Ze keek ook weleens wielrennen, maar alleen de Tour de France, en dan vanwege het landschap. Ondertussen kun je afstoffen, of de bloemen watergeven.

Zodoende wist Moeder Dumas niet wie Clemens was. 'Wie is die wielrenner die eruitziet als een terminale laboratoriumrat?'

Ja, ma. Die ken je toch wel uit de Tour? Er hing altijd een snottebel uit zijn neus; vervolgens verdween hij uit beeld omdat hij was gevallen, en daarna kwam ie met een wapperend verband om zijn lijf weer in beeld. UIteindelijk reed ie dan nog top tien'.

'Oooh, die ...' 

Politicus, landbouwingenieur, toezichthouder, rallyerijder, trouwambtenaar: Ronnie Schotanus was het allemaal. Maar bovenal was de in West-Brabant gelande Fries een wielerliefhebber. Ooit zou de Tour naar Etten-Leur komen, had hij gezworen.

De vijftiger had een beetje een buikje, maar een avontuurlijke geest. Zijn grootste sportieve prestatie was het afronden van de Indo Druk Yul, een rallye met vrachtwagens in de Himalaya.

Om zijn ambities vorm te geven, wilde Schotanus de Omloop van het Bakelland naar West-Brabant halen. De plannen rond Bakelland waren wegens het ontbreken van Nederlandse organisatorische inbreng vastgelopen.

Jan raakte wat in paniek, omdat er al facturen binnenkwamen bij de projectorganisatie van Bakelland, en geen enkele betrokkene had naast Jan zijn handtekening gezet. Hij had geld nodig.

Jan wilde niet in een conflict terechtkomen zoals Art van Praet en Nick Cruyens destijds. De slimme Schotanus wist dat; de eerste stap van overname was het sponsoren van de niet bestaande Omloop.

Nederlanders doen dat met een spook-BV: het op een huisadres gevestigde Schotanus Rubber Extrusion BV. Jan ging nog niet akkoord met de naamswijziging van de Omloop in Rubber Extrusion Classic. Wordt vervolgd.

Ondertussen was het in het journalistieke leven van Dumas ook maar een potje. Hij moest voor de Belgen een artikel schrijven over cokesmokkelende Limburgse transportbedrijven die nauwelijks winst draaiden, en een filmrecensie schrijven over een woke zwart meisje dat door aliens werd ontvoerd.

Jean vond het laatste erger dan het eerste, want het eerste geschiedde zonder subsidie. De dochter had dan weer een crush op politicus Rob Netten; dat is ook erg, want de man kan haar niet geven wat haar gelukkig maakt, en dat wil een vader.

De geborneerde journalist ging maar een boek lezen, toen de witte bonen met tomatensaus op waren. Het ging over Ossip Zadelpine, een vergeten Franse renner van Wit-Russische afkomst, die in 1956 leek door te breken met een overwinning in de Ronde van Senegal, maar kort daarna aan hepatitis overleed.

Zadelpine bleek later een buitenechtelijke zoon te hebben, die in de jaren '80 nog even prof is geweest bij TeVe-Gids-AKAI Récepteurs mondiaux-Merckx. Hij werd later gearresteerd na een drugsvangst, samen met de Limburger Ben R. Het was vlak na het WK in Colombia, waar Z. als mecanieker actief was. 

Z. Junior kwam als medeplichtige na een veroordeling twee jaar vast te zitten. Dat was nog tot daaraantoe, maar het was de gevangenis van Alphen a/d Rijn. Daar kreeg Z. ook nog eens een relatie met een gereformeerde verzorgster van de Dienst Geestelijke Verzorging, met wie hij zoon Menno verwekte.

De zwangerschap hielp uiteraard bij de invrijheidstelling, en hulp van de staat in het vinden van een woning was in deze situatie ook geen probleem. De kleine Menno groeide stabiel op, in een sociale doorzonwoning in Nieuwkoop. Wat zijn vader deed of niet deed wist hij niet. Zijn moeder gaf ambulante geestelijke bijstand.

Menno was een eenzaam jongetje, waarschijnlijk omdat de overige gezinsleden in hun hoofd leefden. Hij bladerde wat door zijn Jeugdencyclopedie, en struinde door de veenstroken langs de Nieuwkoopse Plassen. Soms werd hij weggejaagd door een boer, soms zakte hij bijna fataal weg in de veenplaggen.

Vader vloekte soms over de modder die Menno binnenbracht bij thuiskomst, of de pot met kikkerkroos. Maar zei vervolgens niets; met aangekoekte laarzen, twee maten te groot, toog de Hollandse knul, die in niets op zijn vader leek, vrijwel dagelijks richting de wuivende velden, waarvan je nooit wist of ze water of land bevatten. 

Moeder maakte intussen de move richting betere tijden, al was het dan de vastgoedcrisis. Zij zat plots in het dorp Vogelenzang met een directeur van een noodlijdend verpleeghuis; de twaalfjarige Menno moest mee; vader liet hem zonder woorden gaan. Die mocht de doorzonwoning houden.

Ook in Vogelenzang leidde Menno een onthecht bestaan. Stiefvader was een katholiek en een Bourgondiër, die wilde dat Menno zowel op voetbal als tennis ging. Het hoefde uiteindelijk niet, omdat hij volgens moeder toch al dagelijks 10 kilometer fietste naar school. Verder gebeurde er weinig in het dorp, een mix tussen tuinders en kouwe kak.

F1-verslaggever Olav Bol scheurde af en toe door het dorp. Bol was er opgegroeid, al deed ie alsof ie uit Bloemendaal kwam. Verder werd de Wereldjamboree, de belangrijkste bijeenkomst van de padvinderij, in de jaren dertig in Vogelenzang gehouden. Die gebeurtenis is opgetekend in het Suske en Wiske-album 'De Wervelende waterzak'.

Menno had als geïmporteerde Vogelenzanger, uiteraard kennis genomen van het stripalbum. Suske en Wiske waren lotgenoten: zij waren net als Menno tegen hun wil naar Vogelenzang geflitst. Maar het was er beter dan in Nieuwkoop, en beter dan bij vader. Die zat met een biertje in de hand godver te roepen bij elk vanaf Schiphol opstijgend vliegtuig. 

Zonder enig verkiezingsprogramma te hebben gelezen, deed Jean de Stemwijzer. Zoals gebruikelijk was het stemadvies Ouderenpartij. Ik ga op een partij stemmen die het meest doet voor de sport, zei Dumas vervolgens.

Het best kon hij premier worden met een kaltgestellde Tweede Kamer. Gebeurt in oorlogstijd wel meer. Premier Dumas zou zeer tolerant en simpel regeren. Betaald parkeren zou worden afgeschaft, de verhoogde hondenbelasting compenseert de boel.

De Ouderenpartij zei alleen iets over bewegen en het gratis verstrekken van hulpmiddelen als zodanig. De opkomende sport Walking Football moest worden gestimuleerd, met name aan de Costa del Sol.

Vrijwel alle partijen pleiten voor een goed fietsnetwerk, inclusief snelfietsroutes. En het merendeel, met uitzondering van de middenpartijen van Netten, Bontekoe en Dilangoz, wilden gratis zwemles voor de kids.

Topsport kwam er maar bekaaid vanaf. Zeker bij de partij van Weert Gilders. Die benoemden topsport in hun verkiezingsprogram alleen in relatie tot transgenders: geen transgendermannen in vrouwensporten, en dat was het wel.

Jean ging maar eens kijken welke sujetten er op de lijst van Gilders stonden: namen als Prikarts, Boutenkan en Rap, allemaal topsportvriendelijke namen. Dierenvriend Waus stond ook nog steeds op de lijst.

Bij de Gereformeerden heten de mannenbroeders Laatindeweij, Schipaanwal of Koekoek, daar kun je de Toer de Frans niet mee winnen; bij de partij van Thierry Bidet stond tenminste nog iemand met de naam Burgemeester op de lijst.

De Liberalen leken wel het meest familiegeoriënteerd, met namen als Aardoom en Voogt, maar verder leek de lijst een combinatie van kakkers (teveel om op te noemen) en pornonamen (Karremans, Bevers en Queeny). 

Waarom geven mensen hun kinderen schaamnamen?, dacht Jean. Bij de Boerenpartij was het wat dat betreft een saaie en grijze bedoening. Er zat wel een Schoolmeesters tussen, en een Rammenie. Dat had ook de achternaam van lijsttrekker Van der Pies kunnen zijn.

In Flevoland werd de snelfietsroute tussen de pittoreske steden Almere en Lelystad geopend. Vicepremier Rob Netten was erbij om het lintje door te knippen van dit speerpunt in het regeerakkoord. Nu nog de nieuwe steden bouwen waar iedereen snel zou fietsen.

De bezuiniging in het openbaar vervoer was alvast doorgevoerd: niet meer nodig; bejaarden hadden een e-bike, moesten niet klagen en stemden sowieso niet op Rob Netten. Die moest een kabinet draaiende houden met boomer Brusselmans.

Meer in het bijzonder: premier Brusselmans was de enige boomer in een kabinet met jongeren als vicepremier, naast Netten Bontekoe en Stassen. Die wilden niet langer dat jong voor oud betaalde, al werden nieuwe medicijnen tegen Alzheimer nog steeds vergoed.

De e-bike werd door het nieuwe kabinet zelfs opgenomen in de basisverzekering, al zou het eigen risico worden gehandhaafd. Maar de lommerrijke snelfietsroute was er. Nu nog een nieuwe stad, waar jongeren in de meerderheid zouden zijn.

Jean werd wakker met de klassieke klanken van het natuurprogramma Dauwtrappers. Klassiek dat is: het geluid van een burlend damhert, ingestuurd door een luisteraar. Het klonk als een uitgerekte boer van Carolyn van der Pies op de ochtend na de verkiezingen.

Terwijl half hoger opgeleid Nederland van het vrouwelijk geslacht lag klaar te komen op de zwoele stem van presentator Menno, kwam de wekelijkse column van cabaretier Rolf Jansen langs. Jansen vertelde op de verkiezingsdag te zijn gaan hardlopen op de Posbank.

Tot verrassing van de luisteraar deed ie dat met Rob Netten, die op de verkiezingsdag, na zijn stem te hebben uitgebracht, een halve dag onvindbaar was. Netten was in de Tesla naar Arnhem gereden, om Rolf van het station op te pikken.

De twee hadden een geheime vriendschap, gebaseerd op hardlopen en verduurzaming van de rest van Nederland. Hun appgroep heette 'Klimaatrammers', maar dat mocht niemand weten. Rolf liep harder dan Rob, dus nam ie de tijd om af en toe wat afval te rapen in het herfstbos.

Richting De Steeg kwamen ze een wolvenfamilie tegemoet. Netten groette vriendelijk, de wolven toonden geen interesse in de magere klimaatrammers. De wolven waren op zoek naar obese kinderen, en die woonden in de stad. Daarom vergrepen ze zich eerder aan schapen.

In wielerland baarde voormalig wolfpack-ceo Dirk Dewevere opzien, door bekend te maken dat hij ooit naar de gunsten van Thibau Dys had gehengeld via diens vader. Dys sloeg het bod af vanwege de hoogte van het geboden bedrag.

Nadat Thibau de Koppenbergcross had gedomineerd, zocht Dirk de media om de familie ondankbaar te noemen. Hij zou vader Sven ooit één van diens weinige wegresultaten hebben bezorgd, door hem in de finale van Parijs-Roubaix achter de wagen terug naar het peloton te rijden. 

Een man zou met De Nederlandsche Bank overhoop liggen, omdat hij de herkomst van duizenden guldens aan contanten die hij in de kast van zijn overleden vrouw zou hebben aangetroffen niet kan thuisbrengen. De hoeder van het Nederlandse bankwezen wil niet omwisselen.

De man is een zekere Hans Goes, een bejaarde postpunker die muzikaal aan de weg timmerde in de jaren zeventig en tachtig met zijn vrouw Hula Speranza en daarna in de bijstand raakte. De vrouw had een artiestennaam, ze heette eigenlijk Hetty.

De postpunkers hadden meestal een slechte relatie met hun ouders, of helemaal geen zoals Hetty, gingen kraken en namen soms een nieuwe identiteit aan. Het huwelijk van Hans en Hetty hield tot aan haar overlijden stand.

Hans probeerde na zijn carrière wel wat anders, zoals het opknappen van oude kerken, maar de vrijwilligerscultuur van zijn bloeitijd was geen manier om geld te verdienen. Dus raakte het echtpaar aan lager wal.

Hetty had een vreemde relatie met geld. Ze gaf er niets om als ze het niet had, en wanneer er centjes binnenkwamen was het zo weer weg. Hans hield van haar en gaf ook niets om geld, totdat hij na haar overlijden de 13.500 gulden in coupures van 250 terugvond in een gedemonteerde kast.

Was het een erfstuk van tante Pietje uit Almkerk die nooit getrouwd was? Een donatie van de onbekende Duitse soldaat die Hetty's moeder had bezwangerd? Hans wist het niet. Hij ging maar weer klusjes doen in het cultureel buurtcentrum dat de werkplaats was geworden, zoals versterkers repareren.

Hans was in de jaren 60 een van de eerste krakers. Hij was uit huis gezet nadat hij van de Arnhemse meubelmakersschool was getrapt. Hetty voegde zich bij hem. Zij was de pinkstergemeente ontvlucht waarin zij was opgegroeid. Ze vonden elkaar meteen en maakten alles zelf, meubels en kleren.

Hans en Hetty waren brave krakers. In de vervallen werkplaats in Klarendal woonden weliswaar anderen, maar het koppel had twee kamers in het kantoordeel voor zichzelf, met stromend water. Af en toe vergaderde de katholieke arbeidersbeweging in het gebouw.

Weinig geld maakt creatief, een Molukse huisgenoot deelde kruidnagelsigaretten en het was al heel wat om een grammofoonspeler in het gebouw te hebben. De Beatles, koken op houtkachels en kreteksigaretten, dat was de jaren zestig voor Hans en Hetty.

Op die manier konden ze tien jaar leven zonder zorgen voor een baan. De gemeenschap van krakers hield elkaar in stand, al begon die medio jaren 70 agressiever te worden. De sociale Hans vond dat niet zo leuk, maar de oude hap vond elkaar, bijvoorbeeld in bandjes.

Niemand kon spelen, Hetty alleen triangel, maar Hans had een goede, zij het luide stem. Hans hield er echter niet van, dat een beginnend bassist vijf seconden stilte tussen elke noot liet vallen en dat experimentele muziek noemde. Hans was een doener.

Dus ging hij zelf maar bassen. De bandnaam werd spontaan gekozen door Hetty, toen Hans tijdens een oefensessie in de houtwerkplaats plots 'Blues Tsjaikovski!' riep.

De alcohol vloeide rijkelijk, toen Blues Tsjaikovski! eenmaal in buurthuizen ging spelen, aangevuld met Hetty's beste vriendin en haar drummende vriend. De jonge dertigers liftten zelfs naar Italië om daar op te treden.

De muziek, een rammelende mix van ska en samenzang, viel in de smaak bij de Italianen. In Milaan kwam er zelfs een goed geklede manager op hen af. Die flirtte met Hetty en noemde haar Hula Speranza. Hans vond het maar niks.

Hans wilde geen platencontract, maar terug naar Arnhem; Hetty wilde haar naam in Hula Speranza veranderen. 'Vind je het mooi, Hans?' Ja, Hans vond alles mooi aan Hetty.

Het voorval leidde zelfs tot de enige hit van Blues Tsjaikovski!: 'Hitchhike to Milan'. Nou ja hit, tipparade 1982 dan. Het duurde wel een jaar of vijf voordat de band uiteindelijk een platencontractje kreeg, en Hans ging zelf singletjes afleveren in Hilversum.

Ze kwamen een keer in Toppop, maar dat was meteen het einde van de band. Hans vond de mediawereld niks en Hetty ontspoorde. Ze was zelfs even kwijt in Amsterdam. Het was beter dat ze terug gingen naar de basis.

Toen de krakersbeweging, en de bestrijding ervan, op zijn hoogtepunt was, woonden Hans en Hetty in een sociale woning in Geitenkamp. Een oude woning uit de jaren 20 zonder cv, maar er waren petroleumkachels, en Hans had een ouderwetse bakfiets.

Met Hetty kwam het niet meer goed. Ze dronk veel en ging daar uiteindelijk aan ten onder. Sculpturen maken van ijzerdraad lukte niet meer; ze haakte en knoopte lappen en dekens om de dag door te komen. En zij dronk, van bokbier tot spiritus.

Op Hetty's begrafenis werd haar favoriete nummer gespeeld: 'Knolraap en lof, schorseneren en prei'. Op de door Hans gemaakte kist van onbehandeld hout, lag een door Hetty geknoopte, veelkleurige sprei.

In het zwarte gat van het wegseizoen probeerden zowel Art van Praet als Mohamed al Evenpul wanhopig het sportnieuws te halen. Van Praet was weer eens verslagen door VDP, off-season. De laatste was in Californië geweest bij zijn fietsendealer, en Art was weer eens tweede.

In tegenstelling tot VDP bood hij De Flits een exclusief inkijkje in zijn sponsorreis naar Californië. Art ging racen in een Porsche en fietsen met een basketballer. De saaie VDP had alleen wat getoerd met fans in de Hollywood Hills.

Toen mevrouw Van Praet een foto op Instabook zag van Art met een jonge vrouw, liep zijn telefoon vol met berichten. 'Kom onmiddelijk naar huis. Ik heb een ticket voor morgen geboekt van Los Angeles naar Frankfurt'. 'Komde gij mij dan ophalen, schatteke?, 'antwoordde Art. 'Nee, ik moet met de kinderen naar de Evenpul Experience. Ge belt d'n Jan maar'. 'Joa joa .... tuuttuuttuut ... schatteke'.

Mo stelde De Flits ondertussen exclusief op de hoogte van de aankoop van zijn nieuwe auto. De lezers wisten er nu alles van, inclusief het aantal seconden dat het optrekken tot 100 km/h duurde. Ondertussen wisten wij nog steeds niet wat het programma van beide heren voor de CX dan wel het wegseizoen zou zijn.

In de CX werd het probleem van onderlinge concurrentie tussen Nederlandse wielerdames bij internationale kampioenschappen acuut opgelost. Er was bij de EK geen concurrentie met buitenlanders, dus konden de dames gewoon onderling uitvechten wie de sterkste was. En zo geschiedde ...

Jan van Bakel was uit op revanche, nadat de naam van de Omloop van het Bakelland was gewijzigd in Rubber Extrusion Classic. Hij kreeg hulp van de organisatie van de Ronde van Vlaanderen en premier Bart de Zever, die boos was op de Hollanders.

De regering De Zever stelde geld beschikbaar om De Ronde voor onbepaalde tijd te laten starten in Bakelland. De organisatie maakte tevens een nieuwe naam bekend: De Ronde. From Bakelland to Oudenaarde.

Jan en de organisatie introduceerden de nieuwe naam in het Bakellandse Sprookjesbos, bij de reus Rik. Die was gemodelleerd naar de steppende steward. Rik was zelf aanwezig om de nieuwe naam van De Ronde te onthullen.

Uiteraard kon de organisatie van Gullegem Koerse niet achterblijven. De naam van deze klassieker werd gewijzigd in GP Dirk Dewevere. Oud-winnaar Mohamed Al Evenpul was even verontwaardigd, maar dat werd door vrouw Moumi snel rechtgetrokken.

'Ooit zal jou naam aan een nóg grotere wedstrijd verbonden zijn', zei Moumi. 'Inshallah'. De Classic Brugge-De Panne zou dat in ieder geval niet worden. Die koers heet nu Classic Plopsaland De Panne.

Elon Muskusrat was na een nieuwe aandelenuitgifte de eerste triljonair ter wereld geworden. Daarna verveelde hij zich een beetje. Dus hij vulde in op Chat GVD: 'wat kan ik allemaal kopen voor een triljoen?'

'Een triljoen staat gelijk aan de hele economie van Zwitserland, plus het budget van de NASA voor 25 jaar, plus het bouwen van 16 miljoen huizen. Dan is er nog geld over om de hele wereld 20 jaar te voeden en de gravelrijder Frits Biesterbosch te kopen'.

'Allememachies', zei Muskusrat. Die had al een Space-organisatie, 16 miljoen huizen en genoeg eten om zichzelf twintig jaar te voeden; Frits zei hem niets. Elon rolde een joint van Blonde Maroc en ging Zwitserland proberen te kopen. 

Bij de eerste poging ging het buitenhuisje van Elon in Key West in de fik, toen hij daar zelf verbleef. Maar meer dan een schampschot aan zijn oor was het niet. Toen de berichten naar buiten kwamen, dat het verband hield met de aankoop van Zwitserland, ging zijn autofabriek in Reno in vlammen op.

Elon liet zich niet zomaar uit het veld slaan. Hij verwekte eerst nog maar eens twee kinderen, die hij Key West en Reno noemde. 'Bob Douwe, eat your heart out'. Maar Zwitserland was misschien een stap te ver.

'Welke landen kan ik nog meer kopen?', typte Muskusrat in Chat GVD. 'Mongolië'. Dus leert Elon Mongools om de president te benaderen. Die wilde best praten. Of Elon even naar Ulanbataar wilde komen. Dat wilde Elon best.

Hij stapte in zijn verticaal opstijgende, supersonische privéjet. En boven de Pacific deed zijn mobieltje het al niet meer. En ze waren boven Russisch grondgebied en het vliegtuig raakt in storing. 'U kunt een noodlanding maken in het Chinese Harbin'.

In de Noord-Chinese stad, waar het overdag 13 graden onder nul was, stond een militair ontvangstcomité te wachten. 'Met het vliegtuig is niets mis, maar als u boven China, Rusland of Noord-Korea vliegt gaat het in storing'.

'We brengen u en uw vliegtuig met een vliegdekschip buiten de territoriale wateren en dan kunt u verder vliegen', zei een Chinese hoge militair tegen Muskusrat. Met andere woorden: in oostelijke richting.

Eenmaal thuis in Texas zette Elon een plaat van CSNY op, zij het een door hemzelf ingezongen, geautotunede karaoke-versie, en ging verder zoeken. 'Welke streek in een gebied met bondgenoten van de VS kan ik kopen met mijn triljoentje?'

Het antwoord was ... West-Brabant. Een weekje later maakte de burgemeester van Moerdijk bekend, dat zijn dorp tegen de vlakte zou gaan. 'De beste oplossing', aldus de burgervader. 'Voor iedereen'.

De burgemeester kreeg een lapje grond om zelf te bouwen. Aandelenuitgifte aan burgers was dat, zei Muskusrat. Hij beloofde tevens iedere Moerdijker een huisje langs de Mark tussen Zevenbergen en Terheijden.

'We hebben nog geprobeerd het dorp integraal te herbouwen tussen Zevenbergen en Port of Moerdijk', zei de burgemeester. 'Maar dat kon niet'. Hij was bijna in tranen.

'Het prachtige Mark- en Dinteldal tussen Zevenbergen en Dinteloord hebben wij weten te redden', vulde de verantwoordelijk gedeputeerde van de provincie aan.

Dat pittoreske rivierdal kende iedereen van de Staf Dement-fietsroute. Onderweg passeerde je buurtschappen en dorpen als Derriekreek en Stampersgat. De route voert langs diervoederfabrieken, transportbedrijven en sterrenrestaurant De Happerij, waar de contracten met Muskusrat uiteindelijk werden gesloten.

Natuurlijk kende Elon West-Brabant al, vanwege zijn ruimtevaartcentrum op Breda International Airport. Bovendien had zijn autopoot een wereldwijd onderdelendistributiecentrum in Tilburg. Maar wie tien jaar geleden had gezegd dat het Wilhelminakanaal tot de kritische infrastructuur van de wereldeconomie zou gaan behoren, was voor gek verklaard. 

Het ging vooruit met West-Brabant sinds de komst van Elon Muskusrat. De Amerikaan maakte er een belastingparadijs van. Dat was West-Brabant al, maar nu legaal. Tot verbazing van de Willebrorders, veranderde er weinig.

Ze betaalden nog steeds geen belasting, maar de blauwe enveloppen kwamen niet meer. Ook de dieselsmokkel stopte, nu de accijnzen waren afgeschaft. En zelfs de middenstand van Roosendaal bloeide. Bij de Rosada Outlet en de Appie XL kon je over de hoofden lopen.

Er was wat lichte irritatie, zoals een verbod op rund-, varkens- en paardenvlees, maar dat hield per saldo in dat de frikandellen volledig uit kipgehakt bestonden; je proefde het niet eens. En de Moerdijkers waren niet allemaal even blij met het feit dat hun dorp werd opgeheven.

Dat was vanwege de aanleg van waterstofleidingen. Die had Elon nodig voor zijn nieuwe, duurzame budgetvliegmaatschappij ElonAir. Die ging opereren vanaf Woensdrecht - Bergen op Zoom South International Airport.

Het aantal vluchten op de Spaanse costa's nam rap toe, omdat een enkele reis slechts 15 euro kostte. Uiteindelijk betaalde je 42 euro voor een retour, met toeslagen, en je moest tolereren dat je in een hangar zonder airco werd gedropt, maar de populariteit was enorm.

Hoewel West-Brabant uit de EU stapte, was het eigenlijk een voorbeeldstaat. Iedereen had een huis, werk en fossiele brandstoffen waren er nauwelijks meer. Er kwam ook een nieuwe productielocatie van Zesla, op de plek van de sigarettenfabriek bij Bergen.

Elon nam zelfs de WT-licentie over van Zion-PT, en het start-up wielerteam van George Huckabee werd er ondergebracht. De Tourdeelname stond even onder druk, omdat Huckabee zijn vriend Legstrong in de wagen wilde, maar dat was met een bezoekje van de directie aan Club Diana snel opgelost.

Shirtsponsor werd de all-you-can-eat formule Elon's, die Muskusrat over de wereld wilde uitrollen. Bij de afslag Dinteloord aan de A4, was nog ruimte voor een enorme scharrelkippenfarm. De plannen om een Nederlandse vestiging van Bakelland te maken in West-Brabant werden gedwarsboomd.

Bij Bosbad Hoeven was geen ruimte, omdat Elon daar een landgoed voor zichzelf wilde maken, en de SnowWorld van Rucphen werd een lanceerinstallatie voor ruimteschepen, al hield dat in dat Etten van Leur moest worden gescheiden voor de waterstofleiding naar de Moerdijk.

Probleem was dat niemand wist waar Etten begon en Leur eindigde, maar de mogelijkheden waren daardoor eindeloos, zeker in een gemeente al eens doorsneden door een rijksweg. De burgemeester kreeg een optrekje bij Bosbad Hoeven, met een jacuzzi.

Het vinden van het waterstoftracé was niet zo ingewikkeld: Etten-Leur kon aan de westzijde worden gepasseerd, mits Willebrord in tweeën werd gesplitst. Maar dat dorp lag toch in de gemeente Rucphen; gemeenteraden waren er niet meer, dat waren nu aandeelhoudersvergaderingen.

De inwoners van de vijf kerkdorpen van Rucphen werd legale wietteelt beloofd en gratis elektriciteit, en het waterstoftracé kon zonder sloop onder de Willebrordse Dorpsstraat worden gelegd. Ja, de Chinees moest wijken omdat de keuken te dicht op de waterstofleiding lag, maar daar maalde niemand om.

In Den Haag groeide het verzet tegen het succesvolle belastingparadijs West-Brabant. Koning Willy vond het allemaal prima: de grens was getrokken bij de A16, die nog in Nederland lag - net als de HSL en Breda. Het waren vooral de doelgroeppartijen die moeilijk deden.

Voor even werden de eindeloze debatten over de door schimmel vertraagde verbouwing van het Binnenhof aan de kant geschoven. Eerst wilde de Boerenpartij een onafhankelijk Friesland, en daarna wilden de Christenen een Evangelische Universiteit in Veenendaal.

Dat zou gemakkelijk te realiseren zijn, ware het niet dat de hele Gelderse Vallei zich zou willen afscheiden, om een autonome staat met alleen goed gereformeerden te stichten. Politiek leidsman van de onafhankelijkheidsbeweging was de christelijke tv-maker Klaas van Kruisigthem.

Klaas geloofde in een breed christendom, met The Passion als voorbeeld. De komende editie zou in Barneveld plaatsvinden, en als aftrap dienen voor een christelijke staat in Midden-Nederland. Ook niet-christenen waren welkom. Klaas is een blij mens.

Elon leerde de West-Brabanders in zichzelf geloven. De burgemeester van Moerdijk werd senior vice-president Building & Industry van West-Brabant, de burgemeester van Etten-Leur senior vice-president Food, Beverage & Leisure. 

'Zou deze vorm van bestuur niet beter zijn dan het huidige politieke bestel, waarin iedereen en niemand het voor het zeggen heeft?', zeiden de rechtse partijen. 'En waarom moet een treinstation als Waddinxveen Triangel een stembureau hebben?', zei Weert Gilders. 'Geef de Nederlanders een aandeel in de BV Nederland'.

Het ging er niet van komen: de Socialisten wilden elektrische huizen voor iedereen, de Democraten een eigen windmolen bij ieder huis, de partij van Thierry Bidet wilde iedere burger gas laten boren; de Liberalen gaven de doorslag: de energie was van de grote bedrijven, dus veranderde er niets in de BV Nederland.  

Maar, vriendjes en vriendinnetjes, karma werkt alleen zolang je het goede nastreeft. Namaste. Vanaf het moment dat Adriaan zijn broer aan het lot overliet, trad de Wet van Murphy in.

Ja, de Christelijke School voor de Journalistiek in Kampen had studenten geleerd om elke tekst die onchristelijk was te verwijderen, maar in de grotemensenwereld is er slechts karma en Wet van Murphy.

Dat laatste is ook niet zo moeilijk, als je beseft dat B100 erbij betrokken is. Die heeft ook altijd pech. Maar B100 was niet van de allerdomsten. Hij had al op de politiescanner gehoord dat Arnhemse agenten op zoek waren naar een bejaarde clown en acrobaat.

Die zouden een kast met geld hebben ontvreemd in een Arnhemse probleemwijk. B100 twijfelde echter, want de meeste aandacht ging uit naar de CEO van supermarktketen Dumbo. Die zou bezig zijn met een VAM-berg in Veghel.

De politie en de FIOD waren bang, dat de CEO alle bewijzen over het witwassen van crimineel geld in de afvalberg zou begraven, om er vervolgens het wielergekke Brabant een fietsberg mee te bezorgen.

Misschien lag er wel meer duisters in de voormalige vuilstort van Veghel, zoals afval van paardenvlees. Vele Oost-Brabanders, alhoewel nette mensen, hadden immers meegegeten van het karkas van Palinero, het beroemde dressuurpaard van Anky van Erp.

B100 was geen wielerliefhebber, maar zijn neus vertelde hem, dat die clown en acrobaat sowieso niet in de buurt waren, dus ging hij op onderzoek uit.

De politie kon dan na Bassie's overlijden wel op zoek gaan naar een dader, en Adriaan zou naar B100 verwijzen: als de boef door de politie werd aangetroffen in Wijk en Aalburg op het tijdstip van overlijden, zou hij een alibi hebben.

En B100 bezorgde zichzelf een alibi, door de FIOD te bellen vanaf zijn huisadres, nadat hij zijn dagelijkse portie casinowit met cervelaat had geconsumeerd.

Hij was zo dom om de FIOD in te lichten over wat ie op de scanner had gehoord, alsof ze dat nog niet wisten. Maar dat redde zijn zaak; voor eens had B100 geen pech.

Mohamed Al-Evenpul was woedend op de Noorse regering. Die had de Tour of Norway geannuleerd en die koers was essentieel in zijn voorbereiding op de Tour.

Mo zou na de Waalse klassiekers een maand op hoogtestage gaan, om dan eind mei te testen in Noorwegen; zo zou hij mentaal gehard worden, en een zege met zelfvertrouwen kunnen opdoen.

Nu moest ie van de ploeg alsnog naar de Giro d'Italia, of althans: ze hadden niet genoeg vertrouwen in Robert Primus als kopman. Hypowitz mocht sowieso naar de Tour.

Mootje schreeuwde heel Schepdaal en Overijse bij elkaar, na zijn zoveelste overwinning in de Brabantse Pijl. Zelfs de ervaren Alafilistine schrok er zichtbaar van.

Ruben van Zucht gooide nog wat olie op het vuur door Mo van wieltjesplakken te beschuldigen. Sowieso was dat moeilijk bij Alafilistine, maar toch.

De oude krijger legde Mo live op tv een hand op de schouder: 'Eens een wolf, altijd een wolf'; Dirk Dewevere zei in zijn column dat Al-Evenpul nooit bij de wolven weg had moeten gaan ... 

Het afluisteren van de politiescanner was niet echte een hobby te noemen. Het was een dwangmatige activiteit van B100, een soort werkvervanging.

De eenzame ex-boef had wel een hobby: hij verzamelde alles van Loeki de Leeuw, psychologisch te verklaren vanuit het ontbreken van bindende relaties en een vaderfiguur.

Emoties vielen ook niet echt te detecteren, postzegelverzamelaars hebben zulks ook, maar wanneer er iets fout ging met Loeki, voelde B100 toch iets vergelijkbaars met een droge zaadlozing.

Bassie was volgens de dokter al een uur overleden toen de buurtzorg hem vond. De tv stond op tien, iets met een te verbouwen huis in Spanje.

De dokter vond extra onderzoek niet nodig. 'Een verzwakt lichaam kan die morfine gewoon niet aan'. En de buurtzorg vond Bas sowieso lastig. 'Heb je nu alweer geen slagroomtaart meegenomen?', foeterde de oude clown dagelijks. 

Het kan best dat, toen Bassie zijn laatste levensadem uitblies, Loeki net 'asjemenou' zei. Zo is het leven, vriendjes en vriendinnetjes. Maar we weten het niet.

Hoewel, dit is een verhaal, en de verteller kan het best beweren. Zoals het feit dat Bassie nog een laatste koortsdroom had, zo ongeveer tijdens het weerbericht van Peter Kuipers Klungele.

De morfinedood is een zachte dood, een bijzondere manier van dingen aan de binnenkant van je ogen bekijken. Maar fantaseren is er niet meer bij, als het bewuste brein is uitgeschakeld.

De wereld was plat, en Bassie en zijn broer reden in een huurauto door een eindeloze woestijn. Ze waren op weg naar de Amerikaanse wielrenner Legstrong; die had hen via de directeur van de Mars-fabriek om hulp gevraagd.

Deze Verbuggen was vroeger baas van de wereldwielerbond geweest, en nu wilde de huidige alle zeven gele truien van Legstrong stelen.

'Wat gemeen, Adriaantje', zei Bassie. 'Ja Bas, de UCI is er niet beter op geworden met die L'Appartement. Die zit helemaal in de zak bij ASO'.

'Wat een ASO is begrijp ik wel, maar wat is een UCI Adriaan?' 'Dat is een soort multinationale ANWB Bassie, maar dan zonder Wegenwacht. En je krijgt voor je contributie niets terug'.

'Oooh. Ik begrijp het niet, maar ik snap het wel'. 'Goed zo Bassie. We rijden nu bij Houston, daar zit de NASA, en in een uurtje of 2,5 zijn we in Austin'.

B100 was niet alleen goed met een politiescanner, hij kon ook redelijk overweg met een computer. Zo had ie de politie geïnformeerd, dat ene Jean Dumas Loeki bedreigde.

De politie vond de bron, de chat van De Flits, en de geplaatste posts, 'Loeki sodemieter op', niet ernstig genoeg voor een bedreiging, maar speurwerk op het Forum gaf toch aanleiding tot nader onderzoek: Dumas was wellicht een soeverein, die de rechtsorde iets wilde aandoen.

Dus ging de dienst Zeeland/West-Brabant maar eens buurten in het mosseldorp. Jean kwam net van het familiesinterklaasfeest, waar zijn oude vader bijna stikte in een stuk banketletter, en door broer en zus Dumas met de Heimlich-greep een gekneusde rib was bezorgd.

'Bent u Jean Dumas?', vroeg de rechercheur. 'Al 53 jaar'. 'En bent u woonachtig aan de Petunialaan 30?' 'Ik geloof het wel, ik steek net mijn sleutels in het slot. Is jullie ict nu nog niet op orde?'

'Niet te bijdehand, meneer'. 'Willen de heren koffie?' 'Ja, lekk...' 'Nee, dank u. We zijn zo weer weg; mogen we uw meterkast even zien?' 'Gaat uw gang', zei Jean. 'Links om de hoek'.

'Zo te zien heeft u een aardige elektriciteitsrekening, meneer'. 'Dat klopt. Groep 8 staat in storing, en dat komt door overbelaste zonnepanelen in de zonnigste provincie van ons land. En bovendien zit ik de hele dag achter de computer'.

'We willen ook uw zolder en berging even zien', zei de oudere van de twee, die gekleed ging in een slipover en een skaileren jasje. 'Dennis?'. De tweede rechercheur, die eruitzag alsof hij groep 8 nog moest afmaken, trok met geweld de vlizotrap naar beneden'.

'Niets', zei Dennis. 'Een kinderstoel en een paar dozen met videobanden. En een hoop ouwe troep'. 'Ik snap het wel', zei Dumas. 'Ze hebben hier aan het einde van het blok een Poolse wietplantage opgerold, een paar maanden geleden'.

'Het is in orde, meneer. Komt uw nog meer criminele activiteiten tegen in uw omgeving?' 'Nou ja, er wordt hier tegenover weleens dubbel geparkeerd tegen lunchtijd. Maar er zit hier dan ook een Thaise massagesalon. Aardige vrouw is dat, ze houdt van tuinieren'.

'Ik begrijp het. Kom op, Den. We moeten nog naar de Moerdijk voor die bedrijfsdiefstal'.