Het was het einde van de jaargang 2025. De wielerploeg Emirati had zojuist een duurzaamheidsprijs in de golfstaat van herkomst gewonnen, omdat zij de rijwielen met de minste uitstoot van het hele wielerpeloton hadden.

Dumas verveelde zich, hoewel hij net een artikel had geschreven over de uitbreiding van de Zeeland Sugar Terminal en een recensie van een Argentijnse arthousefilm. 'Wat kun je mij vertellen over het zwarte gat na het wielerseizoen'?, vroeg hij Chat GPT.

'Je kunt altijd nog schaetsen kijken. De Olympische Winterspelen komen eraan', antwoordde de vriendelijke computer. Ja maar dan is de Tour Down Under alweer geweest, en komen de eerste transfergeruchten er al aan.

De Mexicaanse wielrenner Isaac El Toro, die het seizoen had afgesloten met winst in Lombardije en alle etappes van de Tour of Guanxi, sloot een contract af vanaf 1 augustus 2028. Dan stopte zijn ploeggenoot Jani Kolovrat met wielrennen.

De Sloveen reed nog twee Tour de Frances, om zich in 2028 op de Olympische Spelen te richten. Hij zou daar immers zowel in de wegwedstrijd, de tijdrit als het mountainbiken willen verschijnen.

De Ronde van Turkije werd van de wielerkalender geschrapt, omdat zij het Israëlische team van Ran Iskariot niet wilde uitnodigen. Dat lot was de Ronde van Slovenië en de Tour of Holland ook al overkomen.

Er was ook goed nieuws: er komt een Dump Tour, onder voorwaarde dat die in Mexico wordt gehouden. De UCI nam het voorstel in serieuze overweging.

Dumas moest naar het festival Film by the Coast, en hij had de keuze tussen het recenseren van 'Downton Abbey: The Downfall' en het interviewen van een regisseur van een musicalfilm over incest. Voor zijn eigen gemoedsrust, koos Jean het laatste.

De man was een Brit van Nigeriaanse afkomst, die zich vanwege zijn seksuele geaardheid had gevestigd in Nederland. Hij was geïnspireerd geraakt door het nummer 'Cloudbusting' van Kate Bush. Dat liet hij in de film vertolken door een Belgisch jongenskoor. 

Dumas was gefascineerd door de filmwereld, al wilde hij er niet bijhoren. Bij het toilet van de Vlissingse megabioscoop lagen mensen uit de grote stad comateus te yogaën.

Van schrik slokte Dumas een beker automatenkoffie van €3,65 achterover. Door de werkzaamheden miste Jean de slotkilometers van de zaterdagetappe in de Vuelta. Snel weer terug om de samenvatting te bekijken. Daarin gebeurde precies wat te verwachten viel: bijna niets.

De zondagrit was iets anders. Die werd geannuleerd. De Spaanse regering was blijer met protesten dan met haar eigen wielerronde. De wielrenners boeide het weinig, zij weten al sinds mensenheugenis dat zij slechts acteurs zijn in andermans film.  

De grote ploegleider Addy English, een van de meesterbreinen achter de wielerploeg Mugge, vond het na jaren topprestaties bij de beste ploeg ter wereld genoeg geweest. Hij verhuisde naar de ploeg van Alaphilistine. 

'Phil', die nog geen deuk in een pakje boter had gereden bij zijn nieuwe Zwitserse ploeg, kreeg zo'n boost van de komst van English, dat hij terstond de GP Quebec won.

Dumas moest iemand van Bakkerij Fart interviewen, over hun nieuwe winkelconcept 'Fart to Go', dat over 13 Nederlandse spoorstations zou worden uitgerold.

'Wat is de toegevoegde waarde van 'Fart to Go'?, vroeg Jean. 'Het idee is dat je onze lekkere broodjes meteen kunt meenemen en opeten', zei bakker Fart.

'Maar dat is toch al het geval in jullie standaardwinkels in de binnensteden?' 'Ja, maar hier kunnen we diezelfde producten voor een dubbele prijs aanbieden; dat doet iedereen op de NS-stations'.  

Met de herfst was ook het nieuwe televisieseizoen begonnen, en dat was geen toeval. Alleen bejaarden keken nog televisie; zeker nadat MAX de zenders Nederland 1 en Radio 1 had overgenomen. De overheid had de overname goedgekeurd omdat het een bezuiniging betrof, met name in loonkosten.

En het was een goed doordachte maatregel. De Volendamse zanger Kees Smit drukte met de succesnummers 'Beste Hangers' en 'Sterren op Straat' zodanig op het omroepbudget, dat er alleen nog geld was voor een tweede presentator, en dat werd Herman van Voorheen De Avondetappe.

Best bijzonder, want Herman werd twee jaar voordien nog door de volledige NOS-Tourploeg achtergelaten op een bedrijventerrein in Limoges. 'Waar sta jij, Herman?', smuilde Dione toen vanaf de Champs-Elysées. En nu presenteerde hij 'De Domste Mens' en 'Ook dat Vlog'.

Dat laatste programma had als motto 'Klein leed bestaat niet voor mensen die het overkomt'. Het was een soort Consumentenbond op tv, waarbij bejaarden een brief stuurden aan de omroep met klachten over producten die over de datum waren, en dat ze dan hun geld niet terug kregen.

De publieke omroep was zodanig wegbezuinigd, dat ook op de bejaardenzender Radio 1 Herman de enige van twee presentatoren was. Hij moest iedere dag 'Met het Oog op Zorgen' presenteren, terwijl Astrid Kersteboom de rest van de week invulde.

Op zondag kreeg de boel vrij om arboredenen; dan deed Menno Bent in 't Veld een natuurprogramma met klassieke muziek. Maar niet te lang, anders moesten vanwege hormonale schommelingen de wandelvakanties van vrouwelijke bibliotheekmedewerkers in heel het land worden geannuleerd.

Dumas besefte in welk een gematigd land hij leefde: het voornoemde werd allemaal geaccepteerd, zolang men maar rustig op een terras een kopje koffie kon drinken. Wanneer dat kopje koffie te duur werd, of wanneer het terras gesloten werd vanwege Climate Rebellion-acties, schreef men een brief aan Herman.

De slomobeelden van de slotfase van het WK tijdrijden waren hallucinant: de alien Al-Evenpul die de fluorescente flut-Sloveen Kolovrat inhaalt. Hoe moet Jani zich gevoeld hebben? De man die in de Tour Vingergaard nog uit verveling op driekwart minuut reed?

Hoe voelt zo iemand zich? Jean dacht aan de nachtmerrie die hij laatst had: Paulien Cornelissen die in Zeeuwse klederdracht over zijn bed hangt. Toen schrok hij wakker, badend in het angstzweet. Als kind droomde je gewoon dat je uit een vliegtuig viel, of zo.

Tegenwoordig zijn de dingen veel erger, dan de schaduw van de bromvlieg op de muur die een spook leek in je kindertijd. De kleine Jean riep niet eens om zijn moeder. Dat deed zijn zus al als er spruitjes werden geserveerd.

Spruitjes vond Jean heerlijk, en nog steeds. Vijf minuten blancheren, roerbakken in kerrie. Kan ook in een ovenschotel met puree eroverheen. Beetje sambal en een uitje misschien, maar niet echt nodig.

Als Dumas de blijdschap ziet van een Megan Arend na het winnen van een juniorentitel, wordt hij ook blij. Het is oprechte blijdschap; liefde voor de regenboog. Onbevangenheid en tranen; hopelijk mag Megan een jaartje in de trui rijden. 

Clemens den Ham deed mee aan de De Domste Mens. Dat spel kon hij nooit winnen, want hij was behoorlijk slim. Zo had hij als bondscoach een briefje met complimentjes gestuurd aan Remi Vollerding.

De briljante neurobiologe Frankele Brank kon Clemens wel voorblijven, maar uiteindelijk was ie te aardig om te winnen. Althans, dat zei Moeder Dumas. 

Moeder Dumas keek altijd De Domste Mens. Ze keek ook weleens wielrennen, maar alleen de Tour de France, en dan vanwege het landschap. Ondertussen kun je afstoffen, of de bloemen watergeven.

Zodoende wist Moeder Dumas niet wie Clemens was. 'Wie is die wielrenner die eruitziet als een terminale laboratoriumrat?'

Ja, ma. Die ken je toch wel uit de Tour? Er hing altijd een snottebel uit zijn neus; vervolgens verdween hij uit beeld omdat hij was gevallen, en daarna kwam ie met een wapperend verband om zijn lijf weer in beeld. UIteindelijk reed ie dan nog top tien'.

'Oooh, die ...' 

Politicus, landbouwingenieur, toezichthouder, rallyerijder, trouwambtenaar: Ronnie Schotanus was het allemaal. Maar bovenal was de in West-Brabant gelande Fries een wielerliefhebber. Ooit zou de Tour naar Etten-Leur komen, had hij gezworen.

De vijftiger had een beetje een buikje, maar een avontuurlijke geest. Zijn grootste sportieve prestatie was het afronden van de Indo Druk Yul, een rallye met vrachtwagens in de Himalaya.

Om zijn ambities vorm te geven, wilde Schotanus de Omloop van het Bakelland naar West-Brabant halen. De plannen rond Bakelland waren wegens het ontbreken van Nederlandse organisatorische inbreng vastgelopen.

Jan raakte wat in paniek, omdat er al facturen binnenkwamen bij de projectorganisatie van Bakelland, en geen enkele betrokkene had naast Jan zijn handtekening gezet. Hij had geld nodig.

Jan wilde niet in een conflict terechtkomen zoals Art van Praet en Nick Cruyens destijds. De slimme Schotanus wist dat; de eerste stap van overname was het sponsoren van de niet bestaande Omloop.

Nederlanders doen dat met een spook-BV: het op een huisadres gevestigde Schotanus Rubber Extrusion BV. Jan ging nog niet akkoord met de naamswijziging van de Omloop in Rubber Extrusion Classic. Wordt vervolgd.

Ondertussen was het in het journalistieke leven van Dumas ook maar een potje. Hij moest voor de Belgen een artikel schrijven over cokesmokkelende Limburgse transportbedrijven die nauwelijks winst draaiden, en een filmrecensie schrijven over een woke zwart meisje dat door aliens werd ontvoerd.

Jean vond het laatste erger dan het eerste, want het eerste geschiedde zonder subsidie. De dochter had dan weer een crush op politicus Rob Netten; dat is ook erg, want de man kan haar niet geven wat haar gelukkig maakt, en dat wil een vader.

De geborneerde journalist ging maar een boek lezen, toen de witte bonen met tomatensaus op waren. Het ging over Ossip Zadelpine, een vergeten Franse renner van Wit-Russische afkomst, die in 1956 leek door te breken met een overwinning in de Ronde van Senegal, maar kort daarna aan Hepatitis overleed.

Zadelpine bleek later een buitenechtelijke zoon te hebben, die in de jaren '80 nog even prof is geweest bij TeVe-Gids-AKAI Récepteurs mondiaux-Merckx. Hij werd later gearresteerd na een drugsvangst, samen met de Limburger Ben R. Het was vlak na het WK in Colombia, waar Z. als mecanieker actief was. 

Z. Junior kwam als medeplichtige na een veroordeling twee jaar vast te zitten. Dat was nog tot daaraantoe, maar het was de gevangenis van Alphen a/d Rijn. Daar kreeg Z. ook nog eens een relatie met een gereformeerde verzorgster van de Dienst Geestelijke Verzorging, met wie hij zoon Menno verwekte.

De zwangerschap hielp uiteraard mee met de invrijheidstelling, en hulp van de staat in het vinden van een woning was in deze situatie ook geen probleem. De kleine Menno groeide stabiel op, in een sociale doorzonwoning in Nieuwkoop. Wat zijn vader deed of niet deed wist hij niet. Zijn moeder gaf ambulante geestelijke bijstand.

Menno was een eenzaam jongetje, waarschijnlijk omdat de overige gezinsleden in hun hoofd leefden. Hij bladerde wat door zijn Jeugdencyclopedie, en struinde door de veenstroken langs de Nieuwkoopse Plassen. Soms werd hij weggejaagd door een boer, soms zakte hij bijna fataal weg in de veenplaggen.

Vader vloekte soms over de modder die Menno binnenbracht bij thuiskomst, of de pot met kikkerkroos. Maar zei vervolgens niets; met aangekoekte laarzen, twee maten te groot, toog de Hollandse knul, die in niets op zijn vader leek, vrijwel dagelijks richting de wuivende velden, waarvan je nooit wist of ze water of land bevatten. En verder en verder.

Moeder maakte intussen de move richting betere tijden, al was het dan de vastgoedcrisis. Zij zat plots in het dorp Vogelenzang met een directeur van een noodlijdend verpleeghuis; de twaalfjarige Menno moest mee; vader liet hem zonder woorden gaan. Die mocht de doorzonwoning houden.

Ook in Vogelenzang leidde Menno een onthecht bestaan. Stiefvader was een katholiek en een Bourgondiër, die wilde dat Menno zowel op voetbal als tennis ging. Het hoefde uiteindelijk niet, omdat hij volgens moeder toch al dagelijks 10 kilometer fietste naar school. Verder gebeurde er weinig in het dorp, een mix tussen tuinders en kouwe kak.

F1-verslaggever Olav Bol scheurde af en toe door het dorp. Bol was er opgegroeid, al deed ie alsof ie uit Bloemendaal kwam. Verder werd de Wereldjamboree, de belangrijkste bijeenkomst van de padvinderij, in de jaren dertig in Vogelenzang gehouden. Die gebeurtenis is opgetekend in het Suske en Wiske-album 'De Wervelende waterzak'.

Menno had als geïmporteerde Vogelenzanger, uiteraard kennis genomen van het stripalbum. Suske en Wiske waren lotgenoten: zij waren net als Menno tegen hun wil naar Vogelenzang geflitst. Maar het was er beter dan in Nieuwkoop, en beter dan bij vader. Die zat met een biertje in de hand godver te roepen bij elk vanaf Schiphol opstijgend vliegtuig. 

Zonder enig verkiezingsprogramma te hebben gelezen, deed Jean de Stemwijzer. Zoals gebruikelijk was het stemadvies Ouderenpartij. Ik ga op een partij stemmen die het meest doet voor de sport, zei Dumas vervolgens.

Het best kon hij premier worden met een kaltgestellde Tweede Kamer. Gebeurt in oorlogstijd wel meer. Premier Dumas zou zeer tolerant en simpel regeren. Betaald parkeren zou worden afgeschaft, de verhoogde hondenbelasting compenseert de boel.

De Ouderenpartij zei alleen iets over bewegen en het gratis verstrekken van hulpmiddelen als zodanig. De opkomende sport Walking Football moest worden gestimuleerd, met name aan de Costa del Sol.

Vrijwel alle partijen pleiten voor een goed fietsnetwerk, inclusief snelfietsroutes. En het merendeel, met uitzondering van de middenpartijen van Netten, Bontekoe en Dilangoz, wilden gratis zwemles voor de kids.

Topsport kwam er maar bekaaid vanaf. Zeker bij de partij van Weert Gilders. Die benoemden topsport in hun verkiezingsprogram alleen in relatie tot transgenders: geen transgendermannen in vrouwensporten, en dat was het wel.

Jean ging maar eens kijken welke sujetten er op de lijst van Gilders stonden: namen als Prikarts, Boutenkan en Rap, allemaal topsportvriendelijke namen. Dierenvriend Waus stond ook nog steeds op de lijst.

Bij de Gereformeerden heten de mannenbroeders Laatindeweij, Schipaanwal of Koekoek, daar kun je de Toer de Frans niet mee winnen; bij de partij van Thierry Bidet stond tenminste nog iemand met de naam Burgemeester op de lijst.

De Liberalen leken wel het meest familiegeoriënteerd, met namen als Aardoom en Voogt, maar verder leek de lijst een combinatie van kakkers (teveel om op te noemen) en pornonamen (Karremans, Bevers en Queeny). 

Waarom geven mensen hun kinderen schaamnamen?, dacht Jean. Bij de Boerenpartij was het wat dat betreft een saaie en grijze bedoening. Er zat wel een Schoolmeesters tussen, en een Rammenie. Dat had ook de achternaam van lijsttrekker Van der Pies kunnen zijn.

In Flevoland werd de snelfietsroute tussen de pittoreske steden Almere en Lelystad geopend. Vicepremier Rob Netten was erbij om het lintje door te knippen van dit speerpunt in het regeerakkoord. Nu nog de nieuwe steden bouwen waar iedereen snel zou fietsen.

De bezuiniging in het openbaar vervoer was alvast doorgevoerd: niet meer nodig; bejaarden hadden een e-bike, moesten niet klagen en stemden sowieso niet op Rob Netten. Die moest een kabinet draaiende houden met boomer Brusselmans.

Meer in het bijzonder: premier Brusselmans was de enige boomer in een kabinet met jongeren als vicepremier, naast Netten Bontekoe en Stassen. Die wilden niet langer dat jong voor oud betaalde, al werden nieuwe medicijnen tegen Alzheimer nog steeds vergoed.

De e-bike werd door het nieuwe kabinet zelfs opgenomen in de basisverzekering, al zou het eigen risico worden gehandhaafd. Maar de lommerrijke snelfietsroute was er. Nu nog een nieuwe stad, waar jongeren in de meerderheid zouden zijn.