Het eerste staatsbezoek aan de VS was dat van Nigeria, en werd waargenomen door vicepresident J.D. Pance. Dump was in Mar al Vago gebleven omdat een schoonmaakster werd vermist. "Mijn vrouw is er ook niet", zei Pance. "Die is tegen een deur gelopen."

Pance bestelde McDonald's. De Nigeriaanse president at alleen frietjes, omdat hij niet wist of de hamburgers halal waren. "Kom op. Mijn vrouw komt uit India, die eet ze ook. En hebben jullie trouwens belangrijke mineralen?"

De Nigeriaanse president merkte dat Pance zich ergerde aan zijn traditionele kleding, maar bleef beleefd. "Wij bezitten de grootste zeehaven van het Afrikaanse continent, en mineralen, zoals bier, importeren wij uit Europa."

Het staatsbezoek werd, na enkele plichtplegingen zoals het bezoeken van een country-concert, voortijdig afgerond. De week erna ontving de Amerikaanse regering het nieuws, dat de haven van Lagos was verkocht aan de Chinezen en Geineken alle Nigeriaanse bierbrouwerijen had overgenomen.

De wielersport peddelde intussen vrolijk verder met Milaan-Turijn, Nokere Koerse en de kandidatuur van David Lappartement voor het IOC-voorzitterschap. De UCI vroeg zich af wat het eraan kon bijdragen, en kwam uit op boetes voor het beschadigen van het imago van de sport.

De Mexicaan El Toro kreeg een zware boete voor het over de streep komen met een opengeritst shirt. Dat was totaal in strijd met alle normen en waarden van menselijk fatsoen; Nils Eeckhout kreeg een boete voor sprinten van de kop af: zo gaf hij zijn concurrenten geen kans.

Tenslotte kregen alle wielerbobo's die niet op Lappartement zouden stemmen bij de IOC-verkiezingen als straf een forse aftrek op de declaratieregeling, geen gratis toegang tot het diner op het WK wielrennen en een renner minder voor hun land tijdens de elitekoers.

Uiteindelijk bleken alleen de IOC-leden van Frankrijk en Swaziland voor Lappartement gestemd te hebben. Swaziland, officieel Eswatini geheten, mocht op het WK wielrennen met 9 renners aantreden. Er waren niet zoveel profs in koninkrijkje in Zuidelijk Afrika, maar goed.

Bondscoach Clemens den Ham belde Thomas Beffer over Milaan-Sanremo. "Nu Sanremo een semi-klimkoers is geworden, en VDP niet wil, heeft het ook geen zin renners naar het WK in Rwanda af te vaardigen, Clé", zei Thomas.

"Weet je wat, ik ga op vakantie", zei Clemens. "Vrouw en kinderen mee, lekker gravelen in Zuid-Afrika. Kaaps wijntje erbij." Dus boekte Clemens een glamping in de plaats Langebaan. Camping Welkom, dat kon niet fout gaan.

Eenmaal aangekomen, reden ze de huurauto de camping op. "Mooi hier." Tess knikte. Bij de balie zei iemand "Slegs vir paartjies", en wees naar de kinderen. "Het is een ouderencamping, Clé. Heb je wel de goede camping geboekt?"

Clemens checkte zijn reservering. "O chips, ik heb Camping Welkom in Slenaken geboekt voor twee weken. Chiiiips!. En waar zijn mijn huissleutels?" "Die lagen gisteren nog op het nachtkastje. Je hebt ze toch wel mee?"

Tess had er genoeg van; ze vloog met de kinderen naar huis. "Waarom blijft papa hier?", zeiden zij. "Hij moet fietsen." Dat klopte, al had Clemens thuis niets te vertellen. 

De sympathieke bondscoach had alleen nog een trekkerstentje, zijn telefoon, zijn portemonnee, zijn fiets en verder niets. Ja, de huurauto. "Ik ga naar de Big Five", zei Clemens. Op Strada zag hij dat Chris Vroem er ook was. Die reed 30 km/h; dat kon Clemens wel bijhouden.

Echter, kort daarna werd in Zuid-Afrika het lichaam gevonden van Mariah Wilson, een opkomende ster in de gravelwereld. Wilson blijkt te zijn neergeschoten en overleden aan haar verwondingen.

De gravelwereld is in shock. Iedereen kende Mariah. Of tenminste haar bijzondere verhaal. Den Ham al helemaal. "Ze kwam als een komeet in de gravelscene", vertelde Den Ham in een ingelaste aflevering van de podcast 'Ride Slow, Live Fast'.

"Zij werkte op kantoor als inkoper van fietsframes, best saai werk eigenlijk. Ze was eerst schansspringster. Maar toen kreeg ze een blessure, ging fietsen en daar bleek ze goed in."

Zo goed zelfs, dat het fietsenmerk haar de laatste jaren omarmde als een van de uithangborden voor hun gravelfietsen. Net als Den Ham. "Ze kwam compleet onbevangen in de gravelwereld en begon meteen te winnen. Zoals zoveel mensen had ook ik een zwak voor haar. Het was gewoon een prachtig verhaal."

Niet alleen Clemens bleek gecharmeerd van Wilson. Chris Vroem viel als een blok voor haar. Dat leidde tot een kortstondige affaire, zo verklaarde Vroem later tegenover de politie.

Volgens Chris was zijn relatie met zijn echtgenote voorbij toen hij iets kreeg met Wilson. Later zouden Vroem en zijn vrouw, naast levenspartner ook yogalerares, weer samen komen. Maar toen was het fatale zaadje al geplant.

In de dagen erna komen mondjesmaat details over het tragische voorval naar buiten. Inmiddels is de zaak landelijk nieuws geworden en onder druk van de grote Zuid-Afrikaanse media duiken steeds meer details op.

Uit de politierapporten en huiszoekingsbevelen van de politie van Pretoria kan tot op de minuut gereconstrueerd worden wat er gebeurd is. En de feiten gaan de verbeelding te boven.

Nadat Wilson haar intrek had genomen in het huis van een vriendin, vertrok ze met haar oude vriend Vroem naar het zwembad van Pretoria. 's Avonds bracht Vroem haar op zijn motor terug naar huis en vertrok.

Nog geen vijf minuten later registreerden surveillancecamera's hoe een zwarte jeep de straat inreed en stopte voor de deur van het huis waar Wilson zich bevond. Een jeep die op naam bleek te staan van Vroem. De jeep van zijn vrouw.

Uitgerekend op het moment dat Vroem door de politie geïnformeerd werd, zat Clemens tegenover de oud-Tourwinnaar. "We wilden Chris een hart onder de riem steken, hem een beetje afleiden", vertelde Den Ham in zijn podcast.

"Eigenlijk zouden we zelfs in zijn huis slapen, het huis dat onderzocht werd en waar het vermoedelijke moordwapen gevonden werd. Maar toen werd Chris gebeld, waar we bij zaten. De politie. Dat zijn auto gezien was bij het huis waar Mariah vermoord was. Je had zijn gezicht moeten zien. Hij had ons niets verteld. En zelf wilde hij misschien wel tegen beter weten in geloven in de onschuld van zijn vrouw."

Inmiddels loopt er een arrestatiebevel voor de vrouw van Vroem, vanwege de moord op Mariah. Mevrouw Vroem is voor het laatst gezien op de luchthaven van Johannesburg, waar ze een vlucht nam naar Tel Aviv. Op haar rug droeg ze een yogamatje. Verder ontbreekt ieder spoor.

"Wat een verhaal, Clé", zei Thomas in de podcast. "Dat is nog eens iets anders dan in je blote toedeledokus worden gearresteerd in Missouri."

Jean moest voor zijn werk naar Van der Kalk Hotel Houten, voor een dagcongres met de mysterieuze naam 'WDMW'. Het programma met sprekers was interessant genoeg, dus ging hij er maar weer op in.

Dagvoorzitter was neuroloog Erik Herder. Die kwam het podium opgereden op een eenwieler, en viel daar toen van af, zonder gevolgen. Hilariteit in de zaal, die langzaam volliep omdat iedereen nog aan de koffie zat of vanuit de file binnen kwam rennen.

Herder begon. 'Beste mensen, we zijn hier vandaag bijeen voor een bijzonder onderwerp: WDMW, We Doen Maar Wat. En ik ga beginnen met een kwisje. U hebt bij de inschrijfbalie een setje groene en rode kaarten gekregen. Als het antwoord ja is, houdt u een groene kaart omhoog'.

Vraag 1: 'Ik doe maar wat in mijn werk'. Schoorvoetend staken een paar congresdeelnemers een groene kaart omhoog, de meeste kaarten waren rood. Herder keek hoofdschuddend en een beetje mokkend de zaal in, maar bleef altijd positief.

'Beste mensen, ik dacht zelf ook, toen ik voor dit evenement gevraagd werd: Hoe kan ik motiverend overkomen met betrekking tot dit onderwerp, en toen dacht ik: ik ga uit van de filosofie van Pippi Hangkous. 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan'.

'Beste mensen, en toen dacht ik: waar ben ik niet zo goed in. Motorische dingen mensen. Ik mocht tijdens mijn co-schappen ook nooit hersenoperaties doen. Maar toen besloot ik op een eenwieler het podium op te rijden, en zie nu eens'.

Geanimeerd gebrabbel in de zaal. Jean zat tussen een consultant in een avondjurk en een hogere ambtenaar van het Ministerie van Volksgezondheid in een scheerwollen kostuum. De vrouw knikte bevestigend, op alles wat Herder zei.

De volgende fase was een debat met sprekers, tv-persoonlijkheid Maarten van Hossem, wielerjournalist Raymond Kerkhof, directeur Economie Sandra Flippen van De Bank. Het drietal zou 's middags aangevuld worden door voorzitter van het Fonds Slachtofferhulp Mr. Pieter van Hollenhoven.

'Beste mensen, ik vroeg tijdens de voorbereiding aan de congresorganisatie. Hoe zijn jullie hier terechtgekomen? 'Nou, Van der Kalk Houten was het enige hotel van de keten in de Randstad dat beschikbaar was. We doen maar wat, mensen. En toch komt het goed'.

'Mij is in aanloop naar dit congres een cadeaubon en een bos bloemen beloofd', zei van Hossem. 'Mijn vrouw ook weer blij aan het einde van de dag'. Hilariteit in de zaal. 'We moeten er natuurlijk geen grapje van maken, maar hoe ben jij ooit begonnen, Sandra?', vervolgde Herder.

Mevrouw Flippen had sociologie gestudeerd en was als zodoende op de universiteit terechtgekomen. Nu was ze de belangrijkste econoom van de grootste Nederlandse zakenbank. 'En Raymond, hoe kies jij bijvoorbeeld je bank als privépersoon?'

'Ik ben bij de Asobank, omdat dat een wielersponsor is en ik er een paar sympathieke mensen ken', aldus de Limburger. 'Ik kan overigens redelijk fotograferen, dus ik wil de theorie dat wij met zijn allen maar wat doen, ontkrachten'.

'Flauwekul', zei Van Hossem. 'Ik heb geschiedenis gestudeerd, en niemand heeft mij ooit verteld hoe ik les moest geven. Je begon maar gewoon, en bovendien mocht je toen nog roken in de collegezaal. Dat heb ik nooit verboden, want ik rookte zelf ook'.

Vervolgens ging er een belletje: pauze. Jean zat naast de ambtenaar aan een bordje varkenssaté op zuurdesembrood. De nette man was flink aan het smullen, en had satésaus in zijn mondhoeken. 'Dit congres is een echte eyeopener', zei de ambtenaar.

Die zag Jean wel meer op congressen; het leek wel of congresbezoek de dagbesteding van de ambtenaar in kwestie was. Hij leek zo eind vijftig. 'Ik dacht zelf altijd, dat mijn werk redelijk georganiseerd was, maar ik leer vandaag veel bij'.

Jean had er zijn eigen theorie over. 'Waarschijnlijk omdat uw werkdag een tijdstip van begin en einde heeft, met een vaste pauze, denkt u dat uw werk georganiseerd is. Maar wat heeft u aan het einde ervan gedaan?'.

De ambtenaar staarde voor zich uit, en toen ging het belletje: einde pauze. De deelnemers liepen de zaal weer in. Herder kwam het podium op met een clownsneus op. 'U zult wel denken beste mensen, is die Herder gek geworden? Maar doe eens iets anders dan u gisteren of vanochtend van plan was'.

'Iemand moet die clownsneus toch in zijn tas gestopt hebben', mompelde Van Hossem hoorbaar voor de zaal tegen Kerkhof. Flippen was in de pauze vertrokken. Zij had andere afspraken. De middag vervolgde met een videoboodschap van Mr. Van Hollenhoven. Het ging over zijn carrière.

'Ik heb rechten gestudeerd, en mijn dienstplicht vervuld met een kantoorbaan bij de Staf Bevelhebber Luchtstrijdkrachten. Toen trouwde ik met een prinses, en daar mag ik zoals u weet weinig over zeggen'. De pauze om te lachen was gelukkig kort, want het bleef stil in de zaal. 

'Ik heb regelmatig contact met ministers, en daar zijn een aantal mooie betrekkingen uit voortgekomen, die pasten bij mijn expertise als Meester in de Rechten: voorzitter van de Raad voor de Verkeersveiligheid, het Nationaal Groenfonds en du moment het dankbare werk bij Slachtofferhulp. Ik dank u allen hartelijk en succes met uw werk'.

Herder zweepte het publiek op voor een applaus; dat lukte. Hij hield een plastic zak met daarop de afkorting 'WDMW' omhoog. 'Beste mensen, u krijgt wat mee naar huis waarmee u verder kunt, en we hopen u nog eens terug te zien. Het was een mooie dag!'

Jean liep naar buiten met het plastic tasje. Hierin zat een dvd van Pippi Hangkous in Tiki Taka-land, een coupon om te gaan paintballen en een uitnodiging voor een survivaluitje waarin boomstam werd geworpen in een soppige polder; de parkeergarage van de Van der Kalk kostte 24 euro.