Haha, ja.

Storimans en Beffer moesten een list bedenken, want een ploeg met 30 renners en een eeuwige belofte aan de praat krijgen ging niet lukken met 15 miljoen. Een sprinter kon nog wel een paar koersjes winnen, mits juist ingezet.

'Die 28 man ronselen de Wrakhouts wel bij elkaar voor een paar miljoen', zei Beffer. 'De medische begeleiding richting Tourwinst gaat zeker 10 miljoen kosten. Maar als we een klimtrein voor Alexis willen organiseren hebben we geen geld meer'.

Storimans kwam met een lumineus idee. Den Ham reed nog steeds even hard als tijdens de Clé en Dré-hype van jaren geleden. In de Tour de France reden de Hubo-renners Clemens den Ham en André Harkema twee weken rond in de top tien.

Den Ham had ooit een top tien in een grote ronde gehaald met een bekkenbreuk die hij niet had opgemerkt. 'Wat als we Clemens opnieuw prof maken?', zei de producent. 'Verrek, nog niet aan gedacht', zei De Beffer uit Oost-Knollendam.

Topvorm hoefde niet lang te duren. Den Ham reed 30.000 km per jaar. Een beetje Superbenzine erin en hoppa, 400 Watt bergop. Thomas regelde dat wel, en laboratoriumdier Clemens lag al aan zijn voeten voordat hij het had voorgesteld.

Clemens den Ham zou Alexis van Lieverlede naar de Tourwinst piloteren, zonder een moment op kop te komen. Ja als er gesprint werd voor de boni's, dat kon hij wel. En tijdrijden kon hij ook als de beste.

Er moest eerst flink op volume getraind worden, dat kon je ook wel overlaten aan Clemens, vriend en voormalig toptijdrijder Tim Duchateau zou Alexis begeleiden, en in de koers werd het vooral sparen. Als Clemens in orde bleef, hoefde Pimhaar alleen op het vlakke een schildwacht te zijn.

En Erwin Pimhaar kon goed van pas komen in de sprintfinales. Voor het op kop rijden werd Michel 'Le Tracteur' Poursuivant aangetrokken, de meesterknecht van de Fransman Timo Pernod. Na het stoppen van Pernod kreeg Poursuivant geen contract meer, dus hij was te betalen.

Alexis was vroeger biatleet geweest dus hij had een goed basis, en ervaring met bloedtransfusies. Wel was hij tijdelijk geschorst geweest omdat hij de kat van de voorzitter van de Belgische biatlonfederatie had doodgeschoten, maar dat was een klein vlekje.

Er was maar een probleem, 'je moet je wel gaan scheren', grapte de Beffer. Clemens keek hem aan zoals een konijn in de koplampen staart.

WORDT VERVOLGD

Er is nog 1 plekje vrij in de ploeg van Beffer, inmiddels het gezicht van Team Eyewish. Het ontbreekt nog aan een sterke en complete renner voor de klimtrein van Alexis, een opgeschoten jongen van 21 jaar en 9 maanden met de klasse van – zeg maar, een Thomas Beffer.

Die had ooit een biografie laten schrijven, een van de meest succesvolle wielerboeken van de moderne tijd. Zelfs vrouwen lazen het boek. 'Het gaat dan ook niet over wielrennen en er staan glamourfoto's in', zei de auteur van het boek.

Deze Dumas had Beffer ooit ontmoet in de kroegen van het Rembrandtplein, waar Beffer een tijdje rondzwalkte toen het minder met hem ging. Hoewel de freelance journalist ook wel van de dames hield, nam hij Beffer mee naar een ouderwets buurtcafé met Perzisch tapijt.

Daar werd geen Heineken geserveerd, en dat hield in dat je een pilsje en een kopstoot kon krijgen voor de prijs van 1. Dumas had Beffer onder zijn hoede genomen en ervan overtuigd dat zijn biografie niet over wielrennen moest gaan.

Dat zat zo, de freelance journalist met wielerliefde was zelf iemand van 12 steden, 13 ongelukken, en hij had zijn lesje wel geleerd. De chatbox van de wielerwebsite Wielerflits was pas een succes geworden toen het niet over wielrennen ging.

Dumas was toen door de redactie gevraagd een plan te bedenken voor de algehele verbetering van het aantal bezoekers. 'Maak er een WF Boulevard van', en trek vrouwelijke columnisten aan als Jip van den Bos, zei Dumas tegen Maxim.

'Ja, maar dan gaat het alleen maar over die onzin waar jullie het in de chat over hebben: lekkere wijven en recepten voor zelfgemaakte nasi'. 'Dat is nu juist de WF Community', zei Dumas. 'Het is een stel mannen dat elkaar vindt op dit mooie platform, vanwege de liefde voor wielrennen. En verder zijn ze alleen geïnteresseerd in lekkere wijven, en die hebben ze zelf niet, dus praten ze erover'.

'En in deze therapeutische sessies ontstaan recepten voor nasi, omdat hun ex-vriendin altijd voor ze kookte'. Maxim begon steeds angstiger te kijken, mede-eigenaar Martin van den Bosch keek zelfs boos. Alleen Youri leek enthousiast, maar dat was ie altijd.

Van den Bosch zag het nut van deze sessie sowieso niet in en vertrok; Maxim ging een recept voor nasi googelen en Dumas ging naar het toilet. Zo simpel was het niet zijn ding te doen, er hing alleen een portretfoto van Iwan Spekenbrink.

Derhalve zaten Youri en Maxim een half uur te wachten op de ervaren freelance journalist. Ze hadden duidelijk ruzie gehad in de minuten van zijn afwezigheid. Het leek erop alsof ze met Dumas het Paard van Troje hadden binnengehaald.

Op de School voor Journalistiek in Kampen hadden deze dertigers nooit met cynische lieden als Dumas te maken gehad. Ze waren direct doorgestroomd naar het Reformatorisch Dagblad of actualiteitenrubrieken van de EO.

Er is 1 voordeel: gereformeerden mogen geen tv-kijken, maar wel internetten. Dus vonden ze elkaar in een gemeenschappelijke achtergrond, de wielerliefde en het feit dat het internet de toekomst van de wielermedia is.

Dumas was ook in een gereformeerd milieu opgevoed, maar goed gereformeerd. Dat is: wel naar de kerk, maar 1x per week en je mag ook weleens overslaan. Trouwen met een katholiek mag ook, al komen die niet in de hemel, maar daar kiezen ze zelf voor.

Dat vertelde moeder Dumas met een glimlach. Een intelligente vrouw die zichzelf aan het milieu had ontworsteld. Ze vertelde haar bevindelijke moeder ooit dat ze voor de Internationale Christelijke Damesclub kinderen ging verzorgen in Amerika.

Dat deed ze ook, maar ondertussen overnachtte ze met mooie jongens op een parkbankje in Central Park tijdens de Summer of Love. Ze had haar lol wel gehad toen ze met pa Dumas trouwde, en die mocht de hypotheek aflossen.

Naar de kerk ging de oude Dumas niet, om een of andere reden bleven zijn ouders altijd weg uit de kerk, maar ze betaalden netjes hun contributie. Dat zat zo: oma Dumas was heimelijk katholiek.

Er was over haar geroddeld, omdat zij naar een gebedsgenezer in Baarle-Nassau was geweest om van haar reuma af te komen, in plaats van op het leven na de dood te vertrouwen. Dat was de essentie van het gereformeerdendom: lijden aan het leven tot het hiernamaals je verlost.

Maar oma Dumas wilde gelukkig worden, en dat moest de kop worden ingedrukt. Wat zij niet wist: een gebedsgenezer uit Baarle-Nassau is geen haar beter. Ook die wil gelukkig worden, al kan dat in West-Brabant alleen door wielrenner te worden of met een wielrenner te trouwen.

Afijn, Dumas zat nu met Beffer in Café Het Zwarte Gat in 020. En na een kopstoot en een paar pilsjes kwam de verhalen. Beffer was de jeune premier van het Nederlandse wielrennen bij zijn debuut, en werd liefdevol opgenomen in de Hubo-ploeg door de haantjes, Michael Schijterd en diens bestie, Harmen 'Super' de Longh.

Die hielden wel van een boemeltje. Tijdens de Tourstart, een Grand Depart in het buitenland, ontvingen ze gewoon escortdames en de male bonding met Beffer had eenzelfde karakter. Het plafond van de hotelkamers werd ook buiten de dames om collectief gewit.

Daar moet je een boek over schrijven, zei Dumas. Maar ik kan niet schrijven, zei Beffer. 'Wil jij het doen?'. Dumas werd pas enthousiast toen hij een foto zag van de Italiaanse vriendin van Beffer, en nog een – een andere Italiaanse.

Het was een wereld waar Dumas graag bij wilde horen, hij had geen talent voor fietsen. Hij wilde slechts Alpe d'Huez op fietsen, een Belgisch biertje drinken en een vriendin met de naam Letizia Lamborghini.

WORDT VERVOLGD

Dat werd uiteindelijk een Italiaanse ouwe vrijster met een iets minder allitererende naam, en Dumas werd door haar broer gelost op de steile oevers van het Iseomeer. Zo is het leven, en zo zijn de dingen die voorbijgaan. Om navelgestaar en niche geneuzel te voorkomen, ging Dumas maar over anderen schrijven. Fietsen kon hij toch niet.

Tijdens een strandrace in Duindorp had Dumas een onontdekt talent ontmoet die men in de Haagse volkswijk de Strandhagenees noemde. Het was eenzelfde geval als Van Lieverlede in Balgië.

Het verschil met Kikkerland was, dat gefnuikte talenten hier niet van een flat afsprongen of begrafenisondernemer werden in het bedrijf van hun schoonvader, ze gingen gewoon verder in het beroep waar ze voor waren opgeleid, metselaar of stratenmaker.

Dumas was ervan overtuigd dat de Strandhagenees, die ooit de Ronde van Drenthe had gewonnen en toen was gestopt, goed zou klikken met Pimhaar en in principe met wat gewichtsverlies een goede klimmer kon worden. 'Als we hem een testosteronkuur geven, en via een Zeeuwse huisarts kun je daar wel aankomen, heb jij je Tourploeg compleet'.

Om een lang verhaal kort te maken: Dumas schreef de biografie van Beffer en werd onbezoldigd adviseur van Team Eyewish. De medische begeleiding zou worden verricht door Dr. Kam, de huisarts van Dumas. Die was bereid Dumas te diagnosticeren met een testosterontekort, waardoor de herhaalrecepten Androgel 50 mg via Yerseke richting profteam zouden gaan.

Kam was de Spuit Elf onder de Yersekse huisartsen. Hij had ooit de zwangerschap van Dumas' vriendin, met een zwangerschapstest vastgesteld, ontkend. Hij kon niets vinden met de echoscanner. Inspecteur Clouseau was er niets bij.

Maar buiken beginnen gewoon te groeien, of je nu een medische opleiding hebt gehad of niet. Dr. Kam kan ik wel manipuleren, dacht Dumas, en hij kreeg Kam zover dubbele teelbalkanker in zijn medisch dossier op te nemen, met een eeuwigdurend herhaalrecept Androgel 50 mg.

Beffer en Dumas waren inmiddels de dikste vrienden. De een had niet zoveel verstand van het leven, maar wist het wel beter voor andere renners. En Dumas zag dat. Hij voelde zich een oudere broer voor de 10 jaar jongere Beffer, en zoals in zovele succesverhalen in de wielersport, was wederzijds vertrouwen op het gebied van doping de laatste schakel.

Alexis van Lieverlede werd rondekopman van Team Eyewish. Pimhaar zou hem beschermen in de vlakke ritten en de Strandhagenees kon tot halverwege de slotklim bij hem blijven. Clemens, ja Clemens. Die loste pas in een ravijn. En de sprints bergop kon je wel aan Alex overlaten.

In de tijdritten zou de Tour beslist worden. De ook al wegens mentale problemen gestopte Duchateau was echter een uitstekend adviseur, en hij bracht een wintermaand door met Van Lieverlede in een windtunnel van het Red Bull-F1 team. Een cadeautje uit de tijd dat Hubo de F1 sponsorde.

Limburger Duchateau was onderdeel van een vriendengroep die in de kern bestond uit Den Ham, een ex-ploegmaat, en de in Limburg woonachtige ex-renner Han Krankink. Zijdelings kwamen op de barbecues bij Krankink nog allerlei vrienden van de sociale Den Ham binnen wapperen, zoals Beffer en Eurosportcommentator Torsten Troon.

Die laatste vertrouwden Beffer en Den Ham niet. Het was als renner al een eigenheimer, geen kopman en geen knecht, al won hij wel zijn koersjes. Krankink zou aan het stafteam worden toegevoegd. Han was boerenslim genoeg om een goede verkoper van fietsproducten te zijn, gemakkelijk in de omgang en niet al te slim.

Maak hem communicatieman, zei Dumas tegen Beffer, die zelf met een van de broers Wrakhout de ploegleiding ging doen. Als assistent-ploegleider was Den Ham bedoeld, maar die ging weer fietsen, dus werd Alan Pijpstra, een West-Friese trainingsmaat van Cle en Thomas, aan het team toegevoegd.

Eigenlijk was het zonde dat Hubo was gestopt met sportsponsoring, want ze hadden een mooie Nederlandse ploeg kunnen samenstellen rond het grote talent Milan Arendshorst, maar de hechte vriendengroep uit West-Friesland, aangevuld met een diabolische Zeeuwse adviseur die onzichtbaar bleef, kon onmogelijk falen.

WORDT VERVOLGD

Met een vriendengroep naar de Tour, hoe mooi kon het worden? Team Eyewish was zo uitgebalanceerd dat elk detail kon worden gecoverd. Een onzekere factor was de geestelijke stabiliteit van Erwin Pimhaar, een jongen met problemen in de impulsbeheersing sinds zijn vroegste jeugd.

Pimhaar was als kind uit huis geplaatst geweest omdat zijn ouders hem niet in de hand kregen. Na het overlijden van broer Ron was Erwin zelfs gearresteerd wegens joyrijden en het veroorzaken van een ongeluk. Vader Gerard had Erwin toen in contact gebracht met broer Dick, een ex-renner, om Erwin op de fiets te krijgen.

De Pimhaars hadden allemaal een goede fysiek voor het wielrennen, maar waren brave Twenten, die zich door mensen uit de grote stad in de luren zouden laten leggen. Maar Dick Pimhaar, hoewel een kroegtijger, had overal connecties, van de Basic Fit tot in het profpeloton.

En zo kon het, dat een procesoperator van een frietfabriek met een alcoholprobleem de ingang was tot een fietscarrière voor de jonge stratenmaker. Vrijwel ongetraind, alleen met krachttrainingen en wat amfetamine, won hij onder toeziend oog van ome Dick de etappe Goes-Goes in Olympia's Tour.

Meer dan aanklampen in de Zeeuwse waaiers en sprinten als een malloot had Erwin niet gedaan, hij besefte niet eens dat hij had gewonnen, maar na het vergaren van een profcontract bij het Belgische Casteletto Domesticale Serres was hij in de stamkroeg van ome Dick beland.

Dat was ook een hechte vriendengroep, maar die had weinig met een monnikenleven. Naast Dick zat in de groep een schizofrene serveerster, een Molukse dienstmaat van vroeger en een ex-profrenner die een beetje een oogje in het zeil hield.

Uiteindelijk was Erwin kermiscoureur geworden, die alleen werd opgesteld om de ploeg rond te krijgen, een semiprof in feite. En op zijn 35e was hij al 5 jaar uit koers, en ruziede hij de hele tijd met zijn vriendin Manuela, de schizofrene serveerster. Zou deze Erwin kunnen aarden in de Amsterdamse humor van Team Eyewish?

Maar alles klopte, want Krankink was ook een Twent en lag goed in de groep. Erwin was zelfs als een oudere broer voor de Strandhagenees, tevens ex-bouwvakker. Hij vond Alexis maar een arrogant juffertje, daar moest iets aan gedaan worden.

Op het eerste trainingskamp had Alexis echter al onthuld dat hij ooit een kat had doodgeschoten, en de simpele Erwin was al overstag. Voor deze jongen wilde hij wel werken. Alexis had ook een lekker wijf, dus een homo was het niet.

De laatste schakel was: Torsten Troon buiten de deur houden. Die bleef de barbecues van Den Ham en Krankink maar gatecrashen, en stuurde Duchateau ongewenste appjes. De Limburgse tijdrijder had echter veel gehad aan de ongevraagde adviezen van Troon.

Die had Duchateau aan de yoga gekregen. Hierdoor was de wielercarrière van de potentiële Tourwinnaar weliswaar weggedeemsterd, maar Duchateau was er wel gelukkiger door geworden. Al kon het ook best dat het uitmaken van zijn verkering daarmee te maken had.

Alle schakels kloppen, zei Duchateau bij de start van het eerste seizoen Eyewish. Hij was zelf voorafgaand aan de seizoensvoorbereiding met Krankink naar de Himalaya gegaan en had Beffer en Den Ham ook overtuigd: Troon was te vertrouwen, mits ze hem buiten de deur hielden.

De barbecues zouden dus in besloten kring verder gaan, want de renners waren er ook bij nu. En Alexis ging op yogales. Alexis was mentaal stabiel, maar de Vlaamse wielervolgers zaten op zijn hielen.

De pers, daar hadden de Nederlanders niet zo'n moeite mee. Krankink lag goed bij Sporza. Het enige probleem was Sporza-commentator Sven Dehandschutter, die heimelijk verliefd was op Alexis, en zich overal inlikte – letterlijk en figuurlijk.

Rondetalenten waren sterretjes in Balgië, en ook dat moest letterlijk worden genomen. En eiwitten hadden ze genoeg bij de ploeg, want Manuela Pimhaar-Verstraten was diëtist van opleiding en pedicure van beroep, al was het dan in Hansweert. Zij werd kokkin van de ploeg.

De ploegpresentatie van Eyewish zou worden gehouden in Los Angeles, daar viel niet aan te ontkomen. Beffer en Storimans deelden uiteindelijk de lakens uit. In convertibles werden de renners aangevoerd. Storimans had zijn hele rolodex aan werkloze acteurs leeg getrokken om achter de nadar te gaan staan.

Met de Hollywood Sign op de achtergrond reden de renners op hun geel-witte Cervélo's de rode loper op. Cervélo had zelfs het Eyewish-logo in de fietsen verwerkt. Alles klopte. Di Cabrio was er ook, al was het slechts een public appearance voor de foto's.

Beffer had goede contacten bij Castelli, dat de Amerikaanse fietsmarkt wilde bewerken. Na de presentatiedag, en een paar treetjes Budweiser, reden de renners over Mulholland Drive naar Malibu voor de ploegfoto's.

Beffer glunderde, Storimans glunderde, Duchateau lachte minzaam, Krankink keek de ogen uit, Pijpstra mocht de auto's regelen, Den Ham was als een vader voor zijn renners. Poulain Van Lieverlede straalde een en al zelfvertrouwen uit.

De Balgische pers was er ook, maar durfde zich niet aan de Amerikaanse bravado van de Nederlanders te meten. Schielijk stonden zij groepsgewijs te wachten op hun persmoment, en dat was achteraan.

Krankink stelde de Balgskes gerust, Alexis zou 'zoe koemen'. Natuurlijk was er ophef geweest omdat de Balgische wielercapo Hendrik Dewevere naast Alexis had gegrepen, maar dat kwam omdat zijn kopman Mohamed al Evenpul nog onder contract lag.

Dewevere wilde nog 1x de Tour winnen, en dat kon alleen met Milan Arendshorst, die bij Ananeos vastlag, en met Van Lieverlede. Maar zijn sponsor, de staat Qatar, wilde een eerste Arabische Tourwinnaar lanceren.

Dus had Dewevere tegen heug en meug een meerjarig miljoenencontract met het Arabische toptalent Mohamed al Evenpul moeten sluiten, en niet genoeg geld voor een tweede kopman. Hij durfde ook niet toe te geven dat hij bang was voor de Qatarezen.

Die waren sowieso meer bezig met de Olympische Spelen van 2032 dan met de Tour de France, maar uiteraard moest er in de grootste wielerwedstrijd wel gescoord worden. Dewevere had zelfs zijn hele klassiekerkern opgeofferd aan Al Evenpul.

En zo kon het, dat Qatar-Specialized alleen nog in de Ronde van de Sahel domineerde, maar in de Vlaamse koersen werd weggereden. En dat stak Dewevere, die niet naliet Thomas Beffer in de pers van dopinggebruik en veelwijverij te beschuldigen.

Onze jonge helden vlogen meteen door naar de Tour Down Under. Pimhaar zat nog tjokvol, maar dat zou door de tweedaagse reis en de jetlag wel meevallen, zei Dr. Kam. Hij zat op 36 nmol/l en dat was een prima waarde.

Maar niet voor de dopingcontrole. Wist Kam veel, hij had het ook maar opgezocht op het internet. Hij kon sowieso niet mee naar de ploegpresentatie, want hij had weekenddienst in heel Zuid-Beveland, en dat kon uitlopen tot de volledige werkweek. Vond ie niet erg, zijn vrouw was een secreet.

Beffer maakte zich meer zorgen om de nieuwe shirts. Die waren prachtig, wit met zwarte letters en een gele cirkel, maar CCleaner had zich teruggetrokken en hoewel Carte d'Or zich als nieuwe cosponsor had gemeld, waren de nieuwe shirts niet op tijd klaar voor de ploegenpresentatie.

Dat zou nog wel gaan lukken voor de Tour Down Under, zei Castelli, maar het tijdritpak van Alexis zou niet meer gaan. 'Ik rijd tegen die tijd toch in de leiderstrui, want ik ga winnen op Willunga Hill', zei de zelfbewuste Balg.

Carte d'Or zou ook een rol gaan spelen in de medische begeleiding. Liaison was Krankink, die de sponsor uit zijn netwerk had gehaald. Manuela zou de koffie ultrasterk verwerken in poedervorm, en met vitamine B Complex, druivensuiker en Ibuprofen 600 mg verwerken tot finalesnack.

Alles ging goed. In de eerste ritten, die allemaal eindigden in een sprint, reed Poursuivant op kop, hij draaide mee met de ploeg van de leider, de Australiër Ewan Haleb. In de laatste 15 piloteerde Erwin Alexis naar de veilige zone, en in 1 van de ritten had dat zelfs 2 boniseconden opgeleverd.

Alexis stond al 5e voor Willunga Hill, en hij had zich in de laatste 3 km iedere keer uit laten zakken. Op de klassieke klim van Down Under moest het gebeuren, en Alexis was in principe de sterkste. De oude locals Mitchie Forte en Dylan Wimpy konden toch geen partij zijn, vond Beffer.

Maar de Australiërs hadden de kracht van Eyewish-Carte d'Or inmiddels ook gevoeld, en in de heuvelzone voor de aankomst moest Strandhagenees al het werk doen. Erwin werd op het eerste viaduct buiten Adelaide gelost. Strandhagenees was goed, maar niet super.

Als Clemens het tempo niet flink zou opvoeren zouden Forte en Wimpy niet uitgeput worden. Maar Beffer besliste dat Clemens pas op de slotklim zou gaan rammelen, en dat was een fout van jewelste.
Wimpy leek op breken te staan, maar de taaie Forte gaf geen krimp, en zo goed sprinten kon Alexis nu ook weer niet. De demarrage van Forte kon Alexis nog wel beantwoorden en Wimpy loste, maar hij kwam er niet meer overheen.

De schade was slechts 1 seconde, maar Forte pakte met de boni's het geel, en stond nu 3 seconden voor op Alexis. En Forte was een thuisrijder met een goede tijdrit in de benen. De tijdrit was maar 5,5 km, en Alexis had altijd wat moeite gehad met korte tijdritten.

Echt slecht deed ie het niet, maar een paar foutjes in de bochten waren voldoende om achter Forte te eindigen, die ook niet in de top 5 stond. En Alexis werd uiteindelijk 3e in het eindklassement, achter Forte en Wimpy.

Kan gebeuren zei Duchateau, aan je techniek moet nog geschaafd worden, maar de wattages waren prima. Beffer was pissed off, hij had zijn nieuwe sponsor een overwinning voorgespiegeld, en Alexis was zelf ook teleurgesteld.

Het probleem zou uiteindelijk een kwestie van finetuning zijn, en werd sowieso overschaduwd door de positieve dopingtest van Pimhaar, die in de vlakke slotrit tegen alle afspraken in had mee gesprint en daardoor naar de dopingcontrole moest, met winnaar Haleb en nummer 2 Wittewegen.

Erwin had 3x de toegestane waarde testosteron, en stond nog te stuiteren van zijn finalebidonnetje, dat in combinatie met de Androgel zijn remmingen had weggenomen. Het hondje van Cadel Evans moest zelfs tegen zijn libido beschermd worden.

Zo'n tijdbom kunnen we niet gebruiken zei Beffer, en zette Erwin meteen op non-actief. 'Testosteron is iets uit een duister verleden, zelfs van voor mijn tijd als renner', loog Beffer tegen de pers. 'Dergelijk praktijken kunnen wij in een schone wielersport niet gebruiken'. Exit Pimhaar.

Vlak voor 1 januari had Beffer echter de voormalige werelduurrecordhouder Felix Rampenaerts gecontracteerd, en Duchateau had al gezegd dat hij een veel betere piloot voor Alexis zou zijn dan de onbesuisde Erwin.

Rampenaerts, ook wel 'De Mexicaan' genoemd vanwege zijn snor, werd de vervanger van Erwin in de Tourvoorbereiding. Erwin ging diep teleurgesteld naar het Spaanse Estepona om wat af te trainen met ome Dick, die daar een huisje had.

U kunt zich op grond van het voorgaande wel iets inbeelden over de gevolgen. Dick en Erwin waren beste drinkmaatjes, en hoewel ze hun rondjes deden in het achterland, gingen er na vijven de nodige biertjes, wijntjes en Cuba Libres doorheen.

Toevalligerwijze was Maxim van WF op vakantie aan de Costa, en hij herkende Pimhaar op het terras van Bar La Luna. Erwin kende hem niet, en was sowieso in kennelijke staat, maar Maxim wist uiteraard al van de dopingvondst en de schorsing.

Een interview misschien? Is er iets dat je kwijt wil en dat de mensen moeten weten? Ik geef je de kans het eerlijke verhaal te vertellen. Dick vermaakte zich, het was een beetje een stoker, en de onzekere Pimhaar was gekwetst door de abrupte breuk met Eyewish.

Van Krankink had hij nog wel een telefoontje verwacht, zei hij tegen Maxim, maar niemand van de ploeg had hem nog gesproken, al mocht hij nog wel meevliegen naar Amsterdam. Op Schiphol hadden Erwin en zijn ploegmaats elkaar voor het laatst gesproken.

Maxim had ook nog wat te vereffenen, want tijdens zijn vakantie was Wielerflits omgebouwd tot WF Boulevard, met de notoire lastpost Dumas als hoofdredacteur. Die had een truc uitgehaald met de directie.

Dumas zei dat mediatycoon Jhon de Lol Wielerflits wou overnemen, en om het te bewijzen leverde hij bankgaranties. Die waren echter afkomstig van Storimans, die een hekel had aan De Lol en deze een loer wilde draaien.

Beffer en Storimans hadden bedacht, dat Dumas hoofdredacteur zou worden van de grootste wielersite in de Benelux, en die zou nooit negatief schrijven over de ploeg Eyewish. Dat zou uiteraard onder het mom 'mediapartner' worden verkocht aan de buitenwacht.

De WF-redactie had Dumas getolereerd, die had de bijstandstrekkende reaguurders namelijk weten te verenigen op de chat, waardoor dat afvoerputje de reacties op de artikelen een beetje schoonhield, maar de redactie van WF keek in principe neer op de chatters.

Een gotspe natuurlijk, de meest trouwe aanhang van de Flits zit op de chat, al waren enkelen niet zo gecharmeerd van het niche geneuzel van Dumas en consorten. Maar de chat werd nog een beetje met rust gelaten, omdat de neuzelaars zich anders weer zouden gaan roeren onder de artikelen.

Dumas werd gezien als een grote fantast, maar als dat zo was had hij Carlo Nasi wel ingeschakeld bij de oprichting van Eyewish. Storimans kende hem niet, al was het leuk geweest dat Carlo 'Broken Wings' had gespeeld op de ploegpresentatie.

Maar Beffer was niet zo van de muziek, en Dumas moest zich niet overal mee bemoeien, hij was al even lastig als Torsten Troon, die Erwin Pimhaar ook al achter zijn rug om had benaderd met een streamversie van Emanuelle.

Die had Erwin gekeken op de vlucht van Los Angeles naar Australië, maar Erwin werd er niet rustig van – eerder het tegendeel. De cabine van de Boeing leek wel de videoclip van 'When the Lady Smiles'.

Beffer was wel wat gewend, maar dan achter gesloten deuren. Erwin moest uitkijken, anders zat hij zo weer te zzp'en voor een gereformeerde aannemer in de Zak van Zuid-Beveland.

De Beffer was een prima kerel om een biertje mee te drinken, net als Dumas. Maar de diabolische karakters van de twee botsten ook. Dumas kon rancuneus zijn, en verwachtte wel wat terug voor al zijn inspanningen.

De testosteron werd tenslotte volledig van het eigen risico van Dumas betaald, en nonkel Jean had ook het bedrijf van zijn voormalige zwager, Delta Frozen Products, aangedragen als sponsor. Maar de toegezegde miljoen, nota bene opgehoest door het moederbedrijf, was te weinig, zei Beffer.

Ook zou een producent van bevroren levensmiddelen niet passen in het marketingplaatje. Dumas vond dat Beffer iets te ambitieus aan het worden was. Met meerdere cosponsoren kon de ontbrekende 5 miljoen wel worden gevonden.

De ontmoeting tussen Harco van Delta, Jean en de Beffer in Café de Sportvisser was ook al op niets uitgelopen. Er was geen klik zei de Beffer, die dit achteraf liever telefonisch zei te hebben afgehandeld. Maar daar moet je met de Zeeuwen niet mee aankomen.

Harco had zijn miljoen al ingetrokken voordat de Beffer Dumas had afgebeld. Zeeuwen zijn trotser dan Amsterdammers, want ze hebben geen kruiwagen gehad. 2X naar de kerk op zondag, met een kratje per dag in je mik, en de rest van de week 50 uur werken. Dat was Harco.

De Opel Kadett werd een Mercedes en loondienst werd een eigen bedrijf, dat vervolgens door een multinational werd overgenomen. De Zeeuwse boer had zelfs de bloemkoolpizzabodem bedacht, en die liet zich niet koeioneren door een 'Amsterdammer'.

Dumas ging met Harco om de tafel. Ik kan ook een ploeg opstarten, zei hij. En Jean bedacht een list. Hij had een lijst gezien met potentiële sponsoren, en Andrélon wilde wel hoofdsponsor worden van een wielerploeg, mits er alleen renners in zaten die hun haar nog hadden.

Klassiekerkoning Van der Plas zou misschien bereid zijn voor een jaarsalaris van 2 miljoen over te stappen naar een andere shampoo. Misschien kreeg je er krullen van en een matje, maar dat was Harco, een fan van Van der Plas, ten voeten uit.

Als Harco zijn beste vriend, de rentenierende champignonboer Jos Worst, nu eens om een miljoen vroeg, dan konden Dumas en Harco Van der Plas aandragen bij een potentiële hoofdsponsor, als de renner het zag zitten, en was het jaarsalaris al gecoverd.

Ook wist Dumas, dat de schaatsploeg van Jillert Anema, en de sponsor Zaanlander Kaas, een wielerploeg wilde starten. Als Anema en Dumas nu eens samen door een deur konden? En dat was zo.

De directe Dumas viel in de smaak bij de Fries, en het plan werd tot uitvoering gebracht. Andrélon hoefde niet eens gecontacteerd te worden. Raymond van der Plas, de beste klassiekerrenner van de laatste jaren, zou een jaarcontract tekenen bij Team Albert Heijn Zaanlander-Delta Products.

De hoofdsponsor was enthousiast, want Van der Plas was de enige renner met marketingwaarde in Nederland, misschien met uitzondering van de sprinter Francesco Willemsen. Dumas trok zijn leveringslijn van testosteronrecepten aan Eyewish terug.

Ondertussen ging Dumas WF Boulevard als propagandamachine gebruiken. Hij verspreidde de roddel dat de ex-topschaatser Ben Cramer Erben Wennemars als motivatiecoach bij Eyewish had aangeboden. Hoofd Performance Duchateau had gegrinnikt. Torsten Troon nam het serieus.

Ook wist WF Boulevard te melden dat Beffer en Gabrielle Storimans een dingetje gehad hadden, maar even later had Storimans op haar Insta-account een foto gezet dat ze aan het tongen was met Richard. Getver, mam.

Kinderen zijn de spiegel van de ziel: mensen met kinderen tongen niet (meer).

In de maand juni had Eyewish overigens nog geen zege op de naam staan. Beffer wilde voornamelijk in WT-wedstrijden starten. De Strandhagenees was er wel dicht bij geweest in de Coppi & Bartali, maar hij moest nog op hoogte.

De hele maand mei zaten ze op Tenerife. Duchateau organiseerde een barbecue. De Belgen waren inmiddels in de meerderheid en de sfeer werd minder Amsterdams. Beffer was niet gekomen. Duchateau ging voor Zwitserland nog een week naar Livigno met Alexis en Den Ham.

Ze logeerden in hetzelfde hotel als wereldkampioene Mieke van der Bilt. Alexis was rotslecht van de Hertog Jan, de eerste trainingsdag bij aankomst. Maar Duchateau wist hoe hij sfeer moest maken. Maar dan moest Alexis wel kunnen volgen als Mieke aanzette.

Clemens nam het wiel van Van der Bilt op de klim naar het Lago di Cancano, een gelijkmatige haarspeldbeklimming. De snottebellen vlogen in het aangezicht van Alexis, die afstapte en zijn fiets in de berm wierp. Duchateau gebaarde de anderen vanuit de auto te stoppen.

Hij praatte in het hotel op Alexis in. Die wilde naar huis, om te trainen in het Druivenland. Duchateau voelde de bui al aankomen, hij had dat ook weleens gehad. Een emotioneel gesprek volgde en de twee omarmden elkaar.

'Je hoeft als 22-jarige de Tour niet te winnen, volgend jaar kan ook nog', had Duchateau gezegd, en ze dronken er een paar glazen op. De volgende ochtend was Alexis klaar voor de laatste loodjes richting Tour. Wel sliep hij beneden in Bormio, met zijn vriendin Letizia Lamborghini.

Ondertussen zat Dumas zich te vervelen. De nieuwe ploeg Albert Heijn Zaanlander-Delta Products werd volledig door Anema ingericht. In Zeeland werden weliswaar wat drugsrunners gearresteerd, maar verder gebeurde er niets. Ja zijn dochter werd 4e van Nederland bij de dansmariekes.

Dumas was rancuneus, ik zei het al. En hij woonde in de buurt van Hansweert. 7 minuutjes met de auto en je was bij Huize Pimhaar, oftewel Pedicuresalon Manuela, aan de Kanaalweg. De simpele Erwin zou alles geloven.

'De Beffer heeft ook aan je vrouw gezeten, net als aan Gabrielle. Als je een geslachtsziekte oploopt krijg je een ongelukkig kind', zei Dumas tegen Erwin, die inmiddels weer aan het stratenmaken was. Dumas was hem zelfs bij toeval tegengekomen in Yerseke, waar ze voor elke aansluiting van het glasvezelnetwerk het dorp omploegden.

Dumas zorgde wel dat Manuela niet thuis was. Uiteraard had zij ook haar baan bij Eyewish verloren, maar zij had haar pedicurepraktijk nog en knipte ook ingegroeide teennagels aan huis. Dumas wist dat hij Erwin alleen moest treffen.

Hij gunde Erwin echter ook het beste, een overwinning in Nokere Koerse bijvoorbeeld. Eigenlijk had hij spijt van zijn actie, want de ontboezeming zou niks uithalen bij Eyewish. 'Maar Gabrielle heeft al een geslachtsziekte gehad, waardoor ze geen kinderen kan krijgen', zei Erwin.

Godver wat ben ik een klootzak, zei Dumas tegen zichzelf op het toilet, na een paar pijpjes bier. Jean besloot om Anema te benaderen, of er nog een plekje was voor Erwin, al was het maar als trainingsmaat van Van der Plas. En dat was er.

Vanuit Hansweert was het 50 km naar de woonplaats van Van der Plas in de Belgische Kempen, en 'VDP' deed vaak een rondje Oesterdam. Dat was peanuts voor Erwin, 20 km richting Rilland. Het werd een groot succes. De hondstrouwe Pimhaar stond weliswaar vaak een kwartier te wachten, maar VDP was er altijd, bij de afslag Tholen aan de Oude Rijksweg.

VDP vond het heerlijk om lekker door de bossen van Putte-Kapellen naar Woensdrecht te rijden, en dan via de binnenweggetjes naar Zeeland. Even sprinten op de Kreekrakbrug en daar stond Erwin. Samen deden ze een rondje Oesterdam, en verder over de Tholense brug naar Halsteren, en achterom Bergen op Zoom naar Wouwse Plantage.

Daar namen ze afscheid met een koffietje bij D'Ouwe Schuur. VDP betaalde en foetsie was ie weer. Erwin belde Manuela, die hem altijd kwam halen, ook al had zij een klant.

Dumas gaat nu langzaam uit dit verhaal verdwijnen, want de protagonisten kunnen op eigen kracht verder. Erwin en Manuela verdiepten hun relatie, net als Alexis en Duchateau. Maar de Beffer, die bleef op oude voet doorgaan.

Eigenlijk was Thomas Beffer nooit volwassen geworden. Urenlang trainde hij achter de brommer van zijn vader, die ploegendiensten op de Hoogovens draaide, en vervolgens een dutje ging doen voordat hij twee, drie uur met zijn zoon ging trainen.

De Beffer moest natuurlijk ook naar school, maar was een megatalent dat alles aan was komen waaien. Toen er voor het eerst echt gepresteerd moest worden, op het WK voor Beloften van 2004 in Verona, gaf hij echter niet thuis.

Nou ja, de Beffer was een pedaleur de charme en een uiterst attractieve coureur, maar het was opmerkelijk dat het grootste talent van zijn generatie zowel in de tijdrit als de wegrit tweede werd.

OK, een wegwedstrijd kun je verliezen, en OK, in de tijdrit hield hij Alessandro Squalo achter zich, een latere Tourwinnaar, maar tweede worden achter een Oost-Europeaan die later geen prijs meer reed, dat was beneden de maat.

Toch was het talent van De Beffer zo groot, dat hij op eigen kracht zo ver kon komen. Terwijl de Italianen en Oekraïners al tjokvol zaten bij de beloften. Ja, ok, in de voorbereiding werd flink genomen, maar bloeddoping a la confiture was not done bij de Nederlandse beloften.

Een beetje naïef was het wel, het tekende het zelfvertrouwen van Thomas Beffer, die een zeer goede wegwedstrijd reed in Verona. Maar weet je, Beffer was misschien wel het grootste Nederlandse wielertalent ooit. Gooi er wat Italiaanse superbenzine in, en de jongen denkt dat ie een halfgod is, de David van Michelangelo.

De Italianen hebben dat sowieso, zelfs bij Gianna en Maria. Dat was het mooie van Italië, de verafgoding was zo groot, dat bij de toertocht ter ere van de dood van Pantani in 2005 bij de start om 6.30u het hele dorp Cesenatico was uitgelopen.

Mooier wordt het niet, dacht Dumas, die aan de toertocht deelnam. En bij terugkomst in Cesenatico stond de gehele politiemacht tot de beschikking van de toerfietsers, om ze de juiste richting uit te geleiden.

Dumas wist: je houdt van dit land, en vergeeft het alles. Dumas was een heimelijke katholiek, net als zijn oma die een gebedsgenezer bezocht om van de fysieke pijn af te komen.

Wel wist Dumas, dat de wereld vol tegenstrijdigheden zit, dus je moet het niet te zwaar maken. Zijn betrokkenheid bij Wielerflits was diabolisch, maar oprecht. De Flits zou een soort Mediacourant worden, met clickbait van inhoudelijke aard.

Dus niet teveel roddels over de nieuwe verkering van wielrensters. Maar wel sexy foto's bij een nieuwsartikel over Mieke van der Bilt of Pip Boonen, de pin-up van het vaderlandse cyclisme. Alle ophef in andere media diende te worden gekopieerd.

Verder waren artikelen met een koersverslag interessant, maar meer als een teletekstbericht moest dat niet zijn. Directe links met PCS voor de uitslagen, en zo snel mogelijk een YouTube van de laatste kilometer.

Interviews met renners en ploegleiders, dat was meer iets voor Ride. WF moest een newsy platform zijn, en alles wat tijd en geld kostte moest van buiten worden gehaald, vond Dumas, die in het verleden was betrokken bij de opzet van de laatste nieuwe dagbladtitel in Nederland.

OK, Almere Vandaag, een dagblad dat huis aan huis werd verspreid en alleen draaide op advertentie-inkomsten, bestond uiteindelijk nauwelijks 3 jaar, en de huisstijl was meer geschikt voor de verpakking van maandverband, maar er waren zeker parallellen.

Voor het zover was dat VDP voor een Nederlandse ploeg ging rijden, moest er echter nogal wat water onder de brug in Balgië, want de in Vlaanderen opgegroeide Nederlander had het hele land verdeeld.

Dat zat zo. VDP was in 2023 geen wereldkampioen geworden, na een woelig jaar waarin hij een tienermeisje had gemeetoot. VDP had in de voorbereiding op de WK niet kunnen slapen door het nabij zijn parochie georganiseerde festival Graspop.

Een willekeurige toeschouwer, een Nederlands meisje van 14 met een Motley Crue t-shirt, was door een woedende Van der Plas het Albertkanaal ingejaagd, en kon ternauwernood gered worden. Hij werd vervolgens uit de Nederlandse selectie gezet.

In 2024 was VDP glorieus wereldkampioen geworden en het jaar erna won hij voor de 3e keer de Ronde van Vlaanderen en voor de 2e keer Roubaix. VDP was inmiddels populairder in Vlaanderen dan zijn eeuwige Vlaamse rivaal Art van Praet.

En veel populairder dan de tot Belg genaturaliseerde Marokkaan Al Evenpul, die het jaar ervoor wereldkampioen was geworden, maar toen nog voor Marokko. Deze explosieve situatie kwam tot finale uiting op het WK van 2025 in Rwanda.

Al Evenpul was inmiddels Belg, maar Van Praet had na het winnen van het groen in de Tour het kopmanschap weten op te eisen. Tot overmaat van ramp telde de Balgische selectie twee knechten uit de ploeg van VDP, Ties de Hondt en Philip Jaspersen.

Ergo, Al Evenpul, De Hondt nog Jaspersen wilden voor Van Praet rijden. Gedrieën reden VDP, Van Praet en Al Evenpul naar de eindstreep, getrokken op de Mont Croix, een hellende sprint. Het werd surplacen tussen drie concurrenten, zo leek het.

Van Praet en VDP leunden tegen elkaar. Toen ging Al Evenpul aan. De explosieve VDP dichtte het gat meteen, maar reed zoveel sneller dan Al Evenpul dat deze de deur dichtdeed, VDP moest uitwijken en Mo zowel VDP als Van Praet de hekken inreed.

De jury oordeelde: incident de course, en Al Evenpul was voor de derde keer wereldkampioen, voor het eerst voor België, Van Praet zwaar geblesseerd en VDP furieus. Al Evenpul won voor België, maar was meer gehaat dan ooit. Van Praet, winnaar van 2 monumenten en 2 groene truien, zou misschien nooit meer koersen.

De Belgische bondscoach Klaas van Turnhout, uit dezelfde parochie als VDP nota bene, had bovendien olie op het vuur gegooid: nooit meer zouden Turbo Ties en 'Phippe' Jaspersen voor Balgië worden geselecteerd.

Dit was op instigatie van bondsvoorzitter Dewevere. Al Evenpul had al voor een schandaal gezorgd door voorwaarden te verbinden aan zijn naturalisatie tot Belg. Zijn ploegmanager Hendrik Dewevere zou bondsvoorzitter moeten worden.

De Balgische wielerbond hield dat aanvankelijk tegen, waardoor Al Evenpul de Tour had gewonnen toen hij nog Marokkaan was. Er was de Balgen toen zoveel aan gelegen Mo te naturaliseren, dat de bond de eis had ingewilligd.

De Balgische Loterij trok zich terug als hoofdsponsor van de wielerfederatie, en Dewevere klaagde over te weinig geld. Hij kon moeilijk Qatar vragen als sponsor van de Balgische wielerbond, en fietssponsor Specialized wilde niet. Het bedrijf van de vader van rijkeluiszoontje Al Evenpul, Evenpul Plant Breeding, werd de nieuwe hoofdsponsor van Balgië.

Dit zette natuurlijk kwaad bloed bij Van Praet en consorten, en het zittend bestuur van de wielerbond was op diens hand, net als bondscoach Van Turnhout. Die selecteerde geen enkele Qatar-Specialized renner voor het gewraakte WK in Rwanda.

Al Evenpul wilde daarom niet mee op hoogtestage in Eritrea, en reisde na de Canadese WT-klassiekers op eigen gelegenheid naar Kigali, met zijn Franse meesterknecht Prosper Marechal. Oorlog, oorlog, oorlog.

Zelfs UCI-voorzitter Alain Divident had zich in de zaak geroerd en partij gekozen voor Al Evenpul. Dat was achter de schermen een bevel van de directie van de Tour de France, maar toch. Divident kon toch wel iets subtieler netwerken bij ASO?

De Tour de France 2025 was tenslotte gestart met een Grand Depart in Morbihan, en de renners waren zowel door zijn geboorteplaats Pontivy als door Sarzeau gereden, het dorp waar Divident burgemeester was.

De openingstijdrit in Sarzeau was door Al Evenpul gewonnen, en die had als enige favoriet een valpartij weten te vermijden in de nauwe straatjes van de aankomstplaats van rit 2, Pontivy. De andere favorieten, Sören Vingergaard en Milan Arendshorst, liepen flinke averij op.

Al Evenpul won de Tour 2025 nog voor Marokko, en werd op de maandag erna tot Balg genaturaliseerd. De Balgskes willigden meteen al zijn eisen in. En toen wist Van Praet, met behulp van wraakzuchtige bestuursleden en E. van Moer, de hoofdredacteur van de grootste Vlaamse krant, het kopmanschap voor het WK op te eisen.

Van Moer had een gewraakt hoofdredactioneel epistel geschreven in zijn krant Het Eerste Nieuws. De hoofdredacteur had als ghostwriter een brief van Van Praet gepubliceerd, vergezeld van een filmpje waarin Kevin, de vierjarige zoon van Art, 'Mo, je bent een eikel', uitroept.

Zelfs Jean 'Rasputin' Dumas was niet diabolisch genoeg voor een dergelijke actie. Dumas was gereformeerd opgevoed, en gereformeerden kunnen wel zondigen, maar krijgen spijt. Katholieken hebben daar geen last van. En de bezoekerscijfers van hen.be rezen de pan uit.

De bezoekers van de website van Het Eerste Nieuws moesten banners wegklikken van Albert Heijn, Andrélon en Casteletto Domesticale Serres voordat zij het filmpje met Kevin kon bekijken. Ondertussen zat Raymond 'VDP' van der Plas zich te verkneukelen in zijn hoogtesimulator.

Maar hoe je het ook wendt of keert: Mo was wel wereldkampioen geworden, en dat na een enerverende Tour, gedoe rond zijn naturalisatie, zonder hoogtestage en zonder hulp van Balgische knechten.

Ja, zijn neef Hamza en de Fransman Marechal hadden wat hand- en spandiensten verricht, maar Hamza en Marechal waren in de finale al gelost uit het eerste peloton. Het was tenslotte een WK voor de betere klimmers, eigenlijk meer op maat van Mo dan naar de snit van Art, al oordeelde Dewevere anders.

En ja, de actie van Mo zag er niet sportief uit, maar het viel te betwijfelen of hij van zijn lijn afweek. VDP had sowieso beter buitenom kunnen gaan in de eindsprint. En Van Praet wachtte gewoon te lang. De koers liegt niet.

Sven Dehandschutter, Mo's grootste fan, was er niet bij in Rwanda. Dehandschutter was op groot verlof omdat hij met een burn-out thuis zat. Hij liet zijn huis in West-Vlaanderen wel volledig wit inrichten, dat kon ie nog wel. En de Eiffeltoren, die was ook wit sinds eind juli. En de televisiemast van St.-Pieters Leeuw.

De carrière van Mohamed al Evenpul was een vat vol tegenstrijdigheden, zelfs zijn relatie met Dewevere. Die had een vijfjarenplan met Al Evenpul afgerond in juli 2025. Zijn plannetje was niet helemaal gelukt, Mo had als Belg de Tour moeten winnen, maar de ijdelheid van Don Dirk had dat voorkomen.

Qatar-Specialized zou sowieso Carroussel-Specialized worden in 2026, en de deal was rond. De 70-jarige Dewevere kon dus met een gerust hart met pensioen. Nou ja gerust, de opstandige Al Evenpul had hem al heel wat hoofdbrekens bezorgd.

Mohamed, die uit de Tour van 2024 was gezet vanwege een vuistslag richting de Brit Thomas Wayter, was marketingtechnisch namelijk niet zo interessant als gedacht. Het vinden van een laatste sponsor was de zwaarste klus ooit voor Dirk Dewevere, en dat was gek, want het waren hoogdagen voor het Vlaamse wielrennen.

Het Nederlandse Hubo was gestopt met sportsponsoring, waardoor Van Praet een eigen ploeg had opgericht: Red Bull-Cervélo. Op zich nog niet zo erg, want Van Praet, jaarlijks goed voor een Tourrit of twee en een semiklassieker, bewoog zich niet in de markt van Vlaamse sponsoren.

Casteletto Domesticale Serres wilde het budget wel verhogen voor de komst van Al Evenpul, mits die Belg zou worden, dat ging dus ook niet door voor 1 augustus 2025. Uiteindelijk vond Dewevere de Franse supermarktketen Carroussel als hoofdsponsor.

Carroussel deed niet zo moeilijk, nou ja: zij hadden zich al eerder teruggetrokken als hoofsponsor van een ploeg, waardoor talloze renners op straat kwamen te staan. Dewevere was echter al een jaar bezig met de sponsor van de bollentrui.

Eerst zou het Franse rondetalent Benny Fernandez mee overkomen, van de ploeg Cofidic. Of Al Evenpul nu Marokkaan of Belg was maakte de Fransen niets uit. Een geluk bij een ongeluk, want Dewevere stond onder tijdsdruk.

De Don wilde namelijk bondsvoorzitter worden, maar je werd voor 10 jaar benoemd, en hij was al 70. Dus als in zijn plaats een ander zou aantreden, zoals de tegenkandidaat E. van Moer, raakte hij in een zwart gat, en zou hij gekke hoedjes gaan dragen en dronken gaan lispelen.

De Fransen van Carroussel waren echter al heel ver met Fernandez, die op zijn 20ste het podium van de Tour had gehaald, plus bollentrui. En zijn manager, de doldrieste Yves Idiot, wilde hij ook mee hebben. Sterker nog: Cofidic zou ook stoppen als sponsor en Carroussel had al een deal met Idiot om diens hele toko over te nemen.

Dewevere had dus akkoord moeten gaan met een feitelijke transfer. Al Evenpul zou zijn ploegleider Lodewijk Niklaas en meesterknecht Prosper Marechal meenemen, maar de rest van de ploeg Dewevere stond op straat, want Carroussel-Specialized was feitelijk het voormalige Cofidic en Don Dirk moest zijn licentie overdoen aan Idiot.

Al Evenpul ging wel 4 miljoen verdienen, een miljoentje meer dan Fernandez. Die zei bereid te zijn in de grote rondes voor Mo te werken. De twee konden in principe in het peloton goed met elkaar opschieten.

Al Evenpul wilde in 2026 de Giro d'Italia winnen en Fernandez zou in het eerste jaar Carroussel-Specialized Tourkopman worden. Al Evenpul zou het in 2026 nog zonder de steun van Fernandez moeten doen, maar die zou in 2027 voor Mo rijden in de Tour, dus dat was een goede deal.

Feit was wel, dat per 1 januari 2026 Mohamed al Evenpul regerend Tourwinnaar en wereldkampioen was, en erg populair in Afrika, maar gehaat in Balgenland en veel klimknechten voor de Giro zou hij niet hebben.

De zaken vielen niet echt op zijn plek voor Mo, bij de nieuwe ploeg Carroussel-Specialized. Michel Poursuivant, een goede klimmer, zou voor Mo gaan knechten in de Giro, maar vertrok naar de nieuwe ploeg Eyewish van Thomas Beffer.

Mo had echter de Tour gewonnen in de tijdritten en de Giro van 2026 zou 2 tijdritten van 35 km kennen, de specialiteit van Al Evenpul. Bovendien was de bergzone in de tweede week gepland, en de laatste week had slechts 1 zware bergrit, na de tweede tijdrit in Trento.

Al Evenpul had de Giro nog nooit gewonnen, ondanks twee serieuze pogingen. Hij werd een beetje een one trick pony, met 3 LBL's en 3 wereldtitels op zijn naam, naast uiteraard de recente Tourzege en de Vuelta van 2022. 2024 was zijn minste jaar: alles stond in dienst van de Tour, en weliswaar won hij in de regenboogtrui LBL voor de derde keer, maar na zijn excommunicatie in de Tour was hij er klaar mee en had hij zijn seizoen beëindigd.

Mo zat al op de eerste rustdag van de Tour 2024 thuis. Hij vocht in de eerste week met geletruidrager Thomas Wayter om de boniseconden, en dat had een handgemeen opgeleverd en Al Evenpul kon naar huis. Vingergaard won de Tour, VDP werd wereldkampioen en het Spaanse supertalent Ion Toldyuso zegevierde in de Vuelta.

De licht ontvlambare Idiot wist ook wel dat hij met Mo een grotere kans had de Tour te winnen dan met Fernandez, die niet kon tijdrijden. Dus nodigde Idiot Mo en zijn vrouw uit in zijn huis op Réunion. Dat eiland in de Indische Oceaan was makkelijk aan te vliegen vanuit Rwanda.

Het klikte wel tussen Mo en Yves, die Al Evenpul zijn huis op Réunion aanbood voor een tijdje, zodat de Balgische pers een beetje uit de buurt bleef. Samen maakten ze een plan voor de komende jaren.

Mo realiseerde zich dat hij met zijn Tourwinst een lang gekoesterde wens had voldaan, en wilde nu de Giro winnen. Idiot was akkoord, dan kon hij Fernandez als Tourkopman 2026 presenteren aan de Franse pers. In 2027 zouden de twee kopmannen dan samen naar de Tour.

Idiot garandeerde Mo dat Michel Poursuivant, de beste klimknecht, zou blijven en mee zou gaan naar de Giro. Hamza, inmiddels manager van Mo, knikte instemmend. Veel minder dan bij Dewevere was de klimploeg van Carroussel niet.

Al Evenpul zat niet echt te wachten op de 'hulp' van de Franse chouchou Fernandez. Maar in de Tour van 2027 zou weer een ploegentijdrit zitten, en de kern rond Mo kon daarin Fernandez ook helpen in het klassement, dat moest Mo accepteren. Hij was de kopman.

Het uitgaansleven van Réunion was inmiddels geheel gedomineerd door de multinational Heineken; de merknaam Amstel was inmiddels populairder dan het Franse Kronenbourg. Dus organiseerde Amstel, tevens sponsor van Nederlands grootste klassieker, een seizoensafsluiter op het eiland.

Nou ja, renners die van een borreltje hielden kwamen wel, zoals de Sloveen Jani Kolovrat, die de Tours van 2020 en 2021 had gewonnen, de Vuelta van 2023 en daarna eigenlijk meer een eendagsrenner was geworden.

Ook waren Thomas Beffer, Tim Duchateau en de journalisten Jean Dumas en Kees Berkhoffs aanwezig. Renners en journalisten die van de blauwe knoop waren, zoals Van Praet en Maxim van WF, bleven thuis. Gold Race-organisator Theo Terziet was de joviale ceremoniemeester.

En zo kon het gebeuren, dat Beffer en Dumas elkaar voor het eerst ontmoetten, in het kader van de Amstel Réunion Race. Het gele goud vloeide rijkelijk en de twee zouden in Nederland afspreken omdat Beffer leuke verhalen had over zijn profperiode.

Duchateau lachte minzaam en zorgde dat Thomas zijn trainingsrondjes reed, een belofte aan de thuisgebleven Den Ham. In december zouden Thomas en Clemens een gravelrace rijden in Amerika, dus hij moest een beetje in training blijven.

Berckhoffs hing er een beetje bij, die had verwacht de biografie van Duchateau te mogen schrijven, maar Tim had gekozen voor Lando Moers, ook niet aanwezig. Mees Tjong-King, een documentairemaker en schoolvriend van Dumas, was er wel, in het kader van een documentaire over Red Bull-Cervélo.

Dit was in principe een brave ploeg geworden rond Van Praet en Vingergaard, na het stoppen van de Sloveense goudhaan Roger Primus. Maar de drinkebroers van de ploeg, knecht Jos van der Beemden, voormalig talent Bram Koomen en ploegleider Sjeng Custers, waren er wel, hè.

Mo en Hamza vonden het maar irritant, die bezopen Nederlandse enclave. Al Evenpul was geen geheelonthouder, maar moest dat als soennitische moslim een beetje in het geniep doen, en Hamza hield hem aan de Koran.

Uiteindelijk waren ze meer bezig met de afwezige concurrentie, en dan met name Toldyuso en Arendshorst. De in de Tour 2025 afwezige Toldyuso zou een serieuze concurrent van Mo worden, want de agressief koersende Spanjaard had een goede tijdrit in de benen.

Milan Arendshorst van Ananeos was in principe nog gevaarlijker. Met een ijzersterke ploeg achter zich was Arendshorst 3e geworden in de Tour van 2025, gewonnen door Mo. Hij had Al Evenpul zelfs verslagen in de 45 km lange tijdrit op de laatste zaterdag.

Mo had zich daarin weliswaar met een 2e plaats van de Tourzege verzekerd, want Vingergaard reed een mindere tijdrit, maar Arendshorst had Benny Fernandez van het podium gekegeld, en Ananeos was na de vuistslag van Mo richting Wayter in 2024 zeer gemotiveerd geweest om Al Evenpul al in 2025 te verslaan.

Er zou ook nog een mogelijke combine in de maak zijn, maar dat wist alleen Dumas ten tijde van de Amstel Réunion Race en de latere oprichting van Team Eyewish. Delta Products, het bedrijf van Dumas' zwager Harco, was immers eigendom van dezelfde investeringsmaatschappij als conservenfabrikant Ananeos.

Dus als u even terugleest: Albert Heijn Zaanlander-Delta Products, de ploeg rond VDP, zou op de hand zijn van Arendshorst. De ploeg Anema had bovendien geen rondekopman, dus er was geen concurrentie in het rondewerk.

Ondertussen was, na 3 dagen drinken aan het zwembad, de Amstel Réunion Race aangebroken. Niemand had echt zin om te koersen. Duchateau was redelijk nuchter gebleven, maar was al jaren uit training. Zijn laatste koers was het criterium van Etten-Leur, editie 2022.

Koomen en Van der Beemden hadden een stuk in hun kraag, er waren 2 renners die topfit aan de start verschenen. Kolovrat en Frank Eekhoorn van de ploeg GSM, een beloftevolle renner die ooit de wereldtitel van de Beloften was ontnomen.

Beffer wist wat het was om een wereldtitel bij de Beloften te verliezen, maar deed sowieso niet mee. Hij wist dat Eekhoorn nuchter was gebleven in de bar van resort LUX. Eekhoorn zat de hele tijd Spaatjes te drinken, terwijl zijn telefoon oplichtte met de naam Iwan Spekenbrink.

Beffer had met Dumas, Berckhoffs en organisator Terziet de hele nacht doorgehaald. Kolovrat was als langste van de renners blijven zitten, Beffer wist dat de aanwezige broer van Jani de finalebidonnetjes al in zetpilvorm gereed had voor de katerochtend.

Een opgepepte Sloveen, een nuchtere Hollander, daar ging ie niet tegen koersen. Beffer had wel een leuke avond gehad met Terziet en de journalisten. De ijdele organisator leek met een stuk in zijn kraag wel helemaal los te gaan.

Eekhoorn was in april de overwinning in de Amstel Gold Race door de neus geboord. In winnende positie reed Terziet toen als een derny Kolovrat terug in koers. De dubbele Tourwinnaar reed Frank op de Cauberg, de slotklim van de Gold Race, met gemak uit het wiel en won.

De brave Eekhoorn was vervolgens door Terziet uitgenodigd voor de Amstel Réunion Race, en zinde op wraak. Hij zou broodnuchter aan de start verschijnen, als enige, en het criterium over het eiland winnen.

Nadat de Amstel Gold Race tot monument was verheven in de WorldTour, was ook het criterium in rangorde gestegen, vergelijk het maar met De Panne. En bij het vliegveld van Réunion kon het waaien als in de Moeren. Door de landende Airbussen van Air France dan wel, maar toch.

Yves Idiot had er nog een tijdje bijgezeten, bij Beffer en consorten, en die had het verteld. Eekhoorn luisterde mee. Idiot en Terziet kenden elkaar nog uit hun proftijd in de jaren 80 en sloegen elkaar op de schouders. Idiot had op latere leeftijd Roubaix gewonnen, Terziet eenmaal Gent-Wevelgem en iets in de Tour.

'Ik ben eigenlijk de Van Praet van mijn generatie', zei Terziet. 'Eenmaal Wevelgem, Tourritten gewonnen', en daar ging weer een fluitje. Idiot moest gewoon de volle 4 euro betalen van Terziet, en die vond het nog grappig ook. Idiot negeerde het aanbod minzaam.

'Als ik bij TI Sally kopman was geweest, had ik ook Sanremo en de Gold Race gewonnen', pochte de Westlander. Idiot zei 'bien sûr', en beide heren schaterlachten. Dit was een andere generatie wielrenners.

Koomen en Van der Beemden, die met Duchateau aan een ander tafeltje zaten, luisterden niet eens mee. De stabiele Jos en de minzame Tim, ontfermden zich kalm over de pimpelende Koomen, die als een clown zat te feesten.

Zij dronken ook hun pilsjes, maar het hoefde niet zo nodig in een bacchanaal te eindigen. Kolovrat, zou later die avond met Koomen vanaf het dak van de bar in het zwembad springen. Eekhoorn was toen al naar bed.

SIESKE & WHEELKE: DE CAVIA VAN DE CARAÏBEN

Sieske & Wheelke zijn vanwege de wielerconnecties van Wheelke uitgenodigd bij de Amstel Curaçao Race. Nonkel Jean gaat niet mee, omdat hij Amstel maar uilenzeik vindt. Tante Orla is geheelonthoudster, die gaat ook niet mee.

De Aygonef wordt door professor Theo uitgerust met maandverband van Tante Orla, zodat de Atlantische Oceaan op efficiënte wijze kan worden overgestoken. Tante Orla kent ook de sympathieke rockzanger Harry Bay; onze vrienden mogen bij hem logeren op het eiland Bonaire.

Wanneer onze vrienden daags voor de Curaçao Race arriveren in Huize Bay, loopt de gastheer geheel ontdaan met een fles Jack Daniel's over zijn erf. Capybara, de reuzencavia van echtgenote Barbara, is zojuist overleden: hij heeft de enige stroomkabel van het eiland doorgeknabbeld.

Wat nu? Onze vrienden troosten Bay natuurlijk, maar zij moeten ook de volgende ochtend vroeg naar Curaçao, anders wordt Leo van Vliet boos. Sieske weet Bay te kalmeren, die gaat gemengd douchen met Barbara. Maar de Capybara kan niet meer worden gereanimeerd.

'Het was zo'n lief, intelligent beest', zei de ontdane rocker. 'We keken altijd wielrennen samen. Hij wist elke verjaardag van elke profrenner'. Dat zat zo: de moeder van de Capybara was van Michel Wuyts geweest, en had de hele kaartenbak met fiches van de Belg opgegeten'.

Na de verwekking van de jonge Capybara kende deze dus elke renner van haver tot gort. Hij wist zelfs dat Pieter Mertens een licentiaat communicatiewetenschappen had, en dat Primoz Roglic ooit schansspringer was geweest. Alleen de verjaardag van Dylan Groenewegen, die ontbrak.

'Ik wil dat Orla komt om mij te troosten', zei Bay. 'Gemengd douchen ok, maar dan met Orla'. Onze vrienden wisten dat tante altijd Radar Love zong onder de douche. 'Maar je bent getrouwd, zei Wheelke. Sieske knikte instemmend. In het korfbal was gemengd douchen gebruikelijk, maar dan alleen met de eigen partner.

Wat nu? Hopi problema, zei de terreinknecht, tevens de enige vuilnisman en voetbalcoach van Bonaire. Die had net gemengd gedoucht met Barbara, die de druppels douchewater van haar getatoeëerde borst veegde. Warm water was er ook niet meer. Todos aparaturos naar de klotos.

Was dit wel een goede omgeving voor onze jonge vrienden? Ja, Sieske had ooit een buitenechtelijke briefwisseling gehad met Marieke, maar die bleek niet te bestaan. Wheelke had het met de mantel der liefde bedekt. Maar dit?

'Dan wil ik ex-renster Jip Boonen', zei Bay. Sieske & Wheelke wisten niet of zij verkering had, maar om haar nu op stel en sprong over te laten vliegen was ook geen klein bier. 'Eureka!', zei Sieske. 'De Amstel Curaçao Race is gratis drinken. Jullie gaan mee naar Curaçao'.

En inderdaad: de Amstel vloeide rijkelijk tijdens het jaarlijkse criterium. Harry en Barbara fleurden op, en mochten van ome Leo gemengd douchen in het resort. Sieske dronk Spa Rood, en Wheelke versloeg Peter Sagan in de eindsprint.

Met de Aygonef voeren Sieske & Wheelke eerst Harry en Barbara naar Bonaire, waarna het koppel onze vrienden uitzwaaide. Bij thuiskomst was Tante Orla Radar Love aan het zingen tijdens het stofzuigen, en blij natuurlijk dat de twee weer veilig thuis waren.