3 Pédaleur de charme
3 Jacco van Stierop
2 Rodney
1 elrio
Ik was niet echt een heel groot renner, toch won ik hier en daar wel wat. Zo won ik een etappe in een grote ronde. Verder won ik de ronde van mijn thuisland, en de ronde van mijn noorderburen.
Mijn carrière eindigde met een dopingzaak, ik bekende meteen. Mijn 'pech' was dat ik betrapt werd op een middel dat nog geen jaar op de dopinglijst gestaan heeft. Verkeerd spul? In ieder geval op het verkeerde moment.
Jesper Worre is goed. Won de rondes van Denemarken en Zweden en een etappe in de Vuelta. Werd betrapt op amineptine (a mild but pleasant stimulant and a fast-acting mood-brightener) dat pas enkele maanden op de dopinglijst stond, en er weer enkele maanden later weer afgehaald werd. Worre is ook een van de Europeanen die zich aansloten bij de vermaarde Café de Colombia ploeg. Worre is tegenwoordig een fel bestrijder van doping.
4 Jacco van Stierop
3 Pédaleur de charme
2 Rodney
1 elrio
Ik was een bescheiden renner, meer knecht dan kopman, maar toch heb ik enkele keurige klasseringen behaald in het AK van grote rondes en in een aantal klassiekers.
Ik heb ooit eens mijn wiel afgestaan aan mijn kopman die lek had gereden tijdens een belangrijke rit in een grote ronde. Mede dankzij deze geste kon hij aanzienlijke tijdwinst boeken op de concurrentie maar aan het slot van die ronde bleek dat toch niet genoeg te zijn voor de eindoverwinning. Ironisch genoeg verloor deze kopman het jaar erop volgend,- toen we geen ploegmaten meer waren-, juist heel veel tijd op min of meer hetzelfde parcours in dezelfde regio maar bleek het niet funest te zijn voor de eindzege. Een ploegmaat van mij werd toen gehuldigd als winnaar van een nevenklassement.
Punt voor Rodney!
De Zweed Sven-Ake Nilsson (1951) was een meesterknecht van Joop Zoetemelk bij de Miko-Mercier ploeg in de periode 1977-1979. Hij reed twee keer top 10 in de Tour, werd derde in de Vuelta van 1982 evenals de Amstel GR1979 en tweede in de Waalse Pijl 1980. Dan heb je het wel zo’n beetje gehad, verder valt weinig smeuïgs over de beste man te vertellen. Een degelijke, sterke, sierlijk atletische vent met weinig fratsen.
De 9e etappe van de Tour 1979 leidde de renners over kasseistroken naar Roubaix. Joop had een goede dag maar reed lek. Nilsson stond snel zijn wiel af en Joop vervolgde zijn weg, werd 5e in de daguitslag en boekte 3,5 minuut winst op Hinault wiens gele trui hij mocht overnemen. Joops hoop op eindelijk een Tourzege bleek helaas ijdel: Hinault maakte zijn achterstand weer goed in de tijdritten en in de Alpen en won zo zijn tweede Tour de France.
Een jaar later kwam de Tour opnieuw ‘chez les ch’ti’. Joop, die toch al niet in een daverende vorm de Tour had aangevangen, was in de 5e etappe op de kasseien richting finishplaats Lille niet vooruit te branden tot grote ergernis van zijn Raleigh-ploeggenoten. Hinault, het jaar ervoor zo onfortuinlijk op de kasseien, won nu de etappe door Hennie Kuiper in een sprint à deux te verslaan en pakte ruim 2 minuten op Zoetemelk. Maar het was een Pyrrhus-overwinning: het gehengst over de pavés zou Hinault niet veel later danig opbreken. Wegens knieklachten zag hij zich genoodzaakt nog voor de Pyreneeën af te stappen. En we weten hoe de Tour zich vervolgens ontrolde.
Dankzij een flinke zak extra duiten van sponsor Raleigh was Joop naar Post verhuisd en werd Sven-Ake door ploegleider ‘p’tit Louis’ Caput in 1980 tot kopman gebombardeerd bij Miko-Mercier. Hij werd in de Tour verdienstelijk 7e in het AK; zijn co-equipier Raymond Martin won de bollentrui.
Ik had destijds weinig te klagen over mijn donkerblauwe Bianchi (“daar hebben Coppi en Gimondi op gefietst, jongen”, had mijn vader plechtig gezegd toen hij hem voor mij kocht) maar ik had ook wel een zwak voor de magentakleurige fietsen van Mercier. Joop zat er ook zo mooi op. Gitane en Peugeot waren naar mijn smaak toch net iets minder.
Als co-sponsor bleef Mercier tot en met 1983 actief in de wielersport. In de jaren 80 is het merk opgegaan in de Nederlandse holding Accell en leidde vervolgens een kwijnend bestaan. Er worden nog steeds fietsen gefabriceerd maar hun website is Engelstalig en gericht op de Amerikaanse markt.
Een ijsje van Miko kon ik mij alleen laten smaken als ik bij mijn grootouders in Frankrijk logeerde. Likkend aan het koude zoet stelde ik dan tevreden vast dat ik op die manier Joop van de nodige steun voorzag.
De voormalige ijsfabriek van Miko in Saint- Dizier (Champagne-Ardenne) behoort tot het beschermd cultureel erfgoed van Frankrijk; tegenwoordig is het een museum. Vooral de fabriekstoren springt in het oog en lijkt direct afkomstig uit de film Metropolis van Fritz Lang.
Miko is sinds 1994 onderdeel van Unilever en het ijs wordt in Nederland onder de naam Ola maar in Frankrijk nog altijd onder de naam Miko verkocht. De Magnum is een ieder bekend.
Ola heeft dit jaar de bergtrui van de Giro gesponsord.
Zo, de cirkel is weer rond.
Prachtig verhaal. Ik weet er nog ietsje van te herinneren.
Was in zelfde tijd van oplossingen ook aan het zoeken en kwam op deze Sven-Ake maar ook op Tommy Prim uit.
Ik zou gekozen hebben voor Prim als ik aan de beurt zou zijn, want ik zag daar ook wel diverse aanknopingspunten met Italianen!). Mooie opgave!
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.