Wielerflitsers, ik wil even mijn verontschuldigingen aanbieden; ik heb jullie vanmorgen niet gespot; sterker nog, ik zag dat hele elektriciteitshuisje vanwege de drukte niet. Toen ben ik ook maar (heel even) in de rij gaan staan, maar snel weer weg gegaan, wat een rij zeg.
Dus maar zonder stuurbordje gestart, ik zat meteen in de vroege vlucht voor de 105 km.
Het weer was inderdaad boven verwachting, zonnetje in plaats van mist. Heb de 105 lekker door kunnen fietsen, wel niet zo snel als jullie waarschijnlijk, maar dat maakt mij als 56 jarige niet uit. Ik was in ieder geval rond 13:30 weer bij AXA en had de trein van 13:46 richting Noord Holland.
Ik ben benieuwd naar jullie belevenissen. Groet.
'@Nagus
We dachten dat het eigenlijk geen weer voor jou was ;-)
Gelukkig hebben we maar 20 minuten op je gewacht. Was een mooie tocht met her en der wat noviteiten plus natuurlijk heel veel vertrouwds. Er werd sportief maar scherp gekoerst, met de verwachte 'winnaar'. Op naar volgend jaar!
@rahimns
Het ene sluit het andere toch niet uit?
Veenendaal - Veenendaal 2016
De editie van dit jaar was mijn 5e optreden in Veenendaal - Veenendaal en zou een vrij pittige zijn.
Met zes man vetrokken (Bulcke, janwillem92, xistnc, Spartacus, lnnrt en ondergetekende) voor de editie van dit jaar. Fris aan de start, maar de zon zorgde ervoor dat het al snel warmer en aangenamer werd. Inschrijving nam dit jaar veel tijd in beslag, terwijl dit eigenlijk niet zou hoeven met alleen voorinschrijving. Iets later dan gepland zijn we om 09:30 vertrokken.
Tot aan de pauze traditioneel rustig met alleen de Amerongse berg, Defensieweg en Italiaanse weg als zwaartepunten. Op de Italiaanse weg werd het me wel duidelijk dat de 135 kilometer een serieuze uitdaging ging worden. In eigen tempo daar omhoog gereden en tot aan de pauze rustig doorgereden. Met z'n zessen doorgegaan en voor de 135 kilometer gegaan. De eerste heuvel na de pauze was de Emmapyramide, waar Spartacus een kleine voorgift had genomen, liep op zich redelijk als anti-klimmer. In de aanloop naar de Posbank volgens mij weer in een groep gekomen met xistnc, lnnrt en Bulcke (Spartacus en janwillem92 waren voorop). Op de Posbank waren nog 3 punten te verdelen en was daar al enigszins mee bezig. Waarschijnlijk de dame die voor xistnc reed ook want die tikte een achterwiel aan? van een voorganger en sloeg daarbij over de kop. xistnc heeft nog wat nazorg verleend, maar behalve wat schrik leek het mee te vallen. Met nog wat adrenaline in het lichaam de Posbank aangevangen en geprobeerd om lichtgewicht lnnrt bij te blijven/bij te halen op het laatste gedeelte, maar dat bleek een mission impossible. Toch nog het laatste puntje binnen gesleept en de doelstelling gehaald. Boven aan even gewacht en toen we weer compleet waren en op adem weer vertrokken.
Volgende heuvel was de Emmapyrimade (deel 2). Na de Posbank begonnen de benen wat beter aan te voelen, maar kon nog geen potten breken en net voor Bulcke over de kop gekomen. Daarna volgende twintig relatief vlakke kilometers tot aan de voet van de Holleweg. Spartacus en janwillem92 reden nog voorop of hadden ergens voorsprong genomen, maar in de drukte ook lnnrt en xistnc uit het oog verloren. Uiteindelijk nog een succesvolle poging gedaan om aan het wiel te komen voor de Holleweg en aan de voet zelfs met een kleine voorsprong op lnnrt kunnen beginnen, maar halverwege kwam lnnrt voorbij vliegen en was ik weer veroordeeld tot het laatste puntje. Bij het tweede pauzepunt weer even verzameld tot iedereen weer wat energie had gepakt.
Na de pauze vertrokken en samen met janwillem92 iets voorsprong gepakt op de rest, rustig aan gereden, met het idee dat ze weer zouden aansluiten. De definitieve aansluiting zou pas volgen na de Grebbeberg. Achter in een groepje blijven hangen en daar voort gepeddeld. Gat met de rest was een paar honderd meter wat voor Spartacus geen belemmering was om een poging te wagen om het gat te overbruggen en de punten te pakken op de Wageningseberg Oost, met succes. Op de dijk - bij afwezigheid van Greenride - nog wat kopwerk gedaan om met een voorgift aan de Grebbeberg te kunnen beginnen om vervolgens als derde boven te kunnen komen. Op het vlakke voelde de benen nog goed, maar zodra het heuvel op ging moest ik toch al flink kleiner schakelen.
Laatste gedeelte is er rustig doorgereden, maar was er toch nog wat verbrokkeling.
Dik 140 kilometer op de teller onder prima omstandigheden.
Heren, bedankt voor weer een mooie editie.
Hierbij mijn verslag, altijd leuk verslagen vanuit verschillende gezichtspunten.
De editie van dit jaar stond al een tijd omcirkeld in mijn agenda. Lange ritten zitten er minder voor me in sinds ik vader ben geworden, dus ik had erg veel zin in deze editie. Dat het zwaar zou worden wist ik van te voren, ik rijd tegenwoordig eigenlijk alleen op en neer naar m'n werk, dus ik had me voorgenomen om zoveel mogelijk te sparen in het begin.
Bij aankomst zag ik nog niemand bij het elektriciteitskastje staan, dus reed ik door naar de inschrijving. Daar was het ongewoon druk, dit was ik niet gewend van vorige keren. In de rij zag ik Onie al staan, en toen ik eindelijk klaar was zag ik janwillem achter in de rij staan. Uiteindelijk waren we met z'n zessen, en besloten we om 9.30 te vertrekken. Niet helemaal wetend waar Grand Nagus en Greenride waren.
Het eerste deel tot de pauze is altijd rustig aan, en een beetje kletsen met elkaar. Ik moest alleen vanaf de Defensieweg al pissen, dus op de Italiaanseweg besloot ik vooruit te rijden om bovenop even een sanitaire stop te maken. Janwillem moest ook, dus reed in mijn wiel mee omhoog. Daarna achtervolgt tot de pauze, bij het steile stukje omhoog naar de voetbalvelden zagen we Onie rijden, de rest stond al te wachten. Tijdens de pauze kregen we Bulcke zover om ook de 135 te doen, hulde voor hem!
Na de pauze begon de gecategoriseerde heuvelzone. Spartacus had wilde plannen, want die nam in de aanloop al een voorsprong, achteraf werd dit zijn geslaagde tactiek gedurende de hele dag. Bij aanvang van de Emmapiramide had Spartacus een behoorlijke voorsprong opgebouwd, het was xistnc die de afdaling naar de voet het beste nam van de achtervolgende groep. Een auto gooide echter roet in het eten, en xistnc moest in de remmen. Ik hoefde slechts in te houden en reed hem voorbij. Ik voelde janwillem in mijn wiel zitten, maar dat duurde niet lang, hij ging me al snel vrij gemakkelijk voorbij. In de verte zag ik hem bijna Spartacus bijhalen, maar de heuvel was net kort genoeg voor hem om als eerste boven te komen. In de afzink was het af en toe wat draaien en keren, en bij een rotonde kwam xistnc bij me aansluiten. We zagen Spartacus en janwillem in de verte rijden, het gat was niet al te groot. Of we het zouden dichten zullen we echter nooit weten, want een meisje vlak voor ons, xistnc zat gelukkig niet strak in haar wiel, ging onderuit. We hebben haar even overeind geholpen, het viel gelukkig allemaal mee. Met z'n vieren, Onie, Bulcke, xistnc en ik reden we verder naar de voet van de Posbank. Op het steile stuk moest ik naar m'n granny gear, maar ik kwam redelijk boven. Ook hier weer derde, dit zou ongeveer m'n plek zijn vandaag. Bovenop de Posbank was het weer hergroeperen en gezamenlijk verder. In de afdaling van de Zijpenberg verloor ik een beetje de aansluiting, de beklimming van de Emmapiramide vatte ik als vierde aan. Spartacus en janwillem waren ver uit beeld, maar xistnc kon ik nog bijhalen. Ik werd wel verrast, want de beklimming was twee haarspeldbochten langer dan ik gedacht had, au!
Hierna was het een lang stuk 'vlak', en de volgende gecatogoriseerde klim zou pas de Holleweg zijn. Tussendoor begon ik de kilometers te voelen. Ik was niet de enige, we zijn tussendoor nog even gestopt voor een coca cola/snickers pitstop. M'n benen koelden toen een beetje af, en de kramp begon zich aan te dienen. Ik was blij dat we weer verder gingen. Op weg naar de Holleweg waren Spartacus en janwillem er weer vandoor gegaan, langs de Rijn zat ik met xistnc die wel wilde doorrijden, maar ik kon eigenlijk niet meer. Onie kwam knap bij ons aansluiten, en reed daarna samen met xistnc van me weg. Met een meter of 100 achterstand op de twee begon ik aan de Holleweg. Daar reed ik ze toch weer voorbij, ik voelde me een beetje een Bask in Vlaanderen. Op het vlakke er keihard afgepierd worden, om dan heuvelop weer terug te komen.
Na de tweede pauze waren Onie en janwillem wat vooruit gereden, op weg naar de Wageningse Berg reden Spartacus, xistnc en ik samen, daar heb ik volgens mij de enige 2 minuten kopwerk gedaan van de dag. Maar met succes, want Spartacus kon janwillem en Onie daarna nog bijhalen. Voor mij was het op voor vandaag. Samen met xistnc richting de Grebbendijk gereden, hij reed daar eerst nog van me weg, maar daarna reed ik hem weer voorbij. We waren beide hartstikke dood. De Grebbenberg heb ik alleen, relatief rustig opgereden. Bovenop stonden Spartacus, janwillem en Onie al te wachten. Het was daarna nog even wachten op Bulcke en xistnc. We zijn daarna rustig naar Veenendaal gereden, enigszins verbrokkeld kwamen we daar na 140 km. moe maar voldaan aan.
Ik vond het een mooie editie, met fantastisch weer. Dank allen voor de gezellige, sportieve en humorvolle dag.
Mooie stukken mannen. Mooie tocht bovenal. Vandaag verloren maar gister maakte het weekend. Lekker weer, behoorlijke benen en goed gezelschap.
@lnnrt, haha man man... we hadden alle ruimte om te poseren maar daar heb jij meer talent voor als ik :p op zn minst ff op de pedalen moeten gaan staan.Als een te zwaar staande Floyd Landis.
Zoals met wel meer dingen gebeurt schrijf ik mijn verslag van de dag wat later dan gehoopt.
Zaterdagochtend stond ik traditiegetrouw weer aan de start van veenendaal veenendaal. Ondanks de datum van de tocht niet veel verschilt met andere jaren voelde het alsof het veel vroeger in het seizoen was dan bij voorgaande edities. Niet vanwege het weer, daarover niets te klagen, maar het aantal kilometers dat ik in de benen had is nog nooit zo laag geweest.
Gelukkig ging het eerste stuk in een lekker rustig tempo. Aan de voet van de Italiaanseweg kon ik mezelf toch niet tegenhouden en ben daar redelijk vlot naar boven gereden. Deze inspanning, gevolgd door het glooiende stuk daar achteraan tot de pauze deden mij inzien dat ik er verstandig aan zou doen om ook dit jaar de 105 kilometer te rijden. Na de pauze waarin iedereen zich van wat overbodig geworden kleding had ontdaan vervolgden we tocht. Aangekomen bij het punt waar routes van de 105 en 135 splitsen ben ik dus toch met de rest meegereden. Verstandige keuzes waren niet voor vandaag.
En dat heb ik geweten. Zodra het heuvelop ging bungelde ik achteraan. Zo snel mogelijk mijn eigen tempo vindend om boven te komen heb ik de strijd om de punten aan me voorbij laten gaan. Na elke heuvel was het zaak om zo snel mogelijk een groepje te vinden om bij aan te sluiten op weg naar de volgende heuvel, om daar vaak weer te lossen bij het groepje waar ik was aangehaakt. gelukkig werd er af en toe even op me gewacht door de andere wielerflitsers, zodat het sociale aspect van de dag ook zijn vervolg kon krijgen. Een op initiatief van xistnc extra ingelaste pauze voor wat eten en drinken was meer dan welkom.
Het zwaarste stuk van de tocht zat er nu wel op. Met nog een kilometer of veertig te gaan hebben we de tocht weer voortgezet. De ravitalering volgde gelukkig al snel en met de illusie dat nog meer eten en drinken me goed zou doen en me opnieuw in goed gezelschap begevend zijn we weer verder gegaan. Het niet overdreven snelle tempo dat daarna werd gereden was me al snel teveel, dus ik ben afgehaakt toen we een ander groepje inhaalde. Toen bleek dat het ook bij lnnrt en xistnc wel redelijk op was, want niet veel later haalde ik ze weer in, al was de hereniging weer van korte duur. De opvallende gele jas van lnnrt bleef ik wel steeds voor me uit zien rijden. Vlak voor de grebbedijk moest xistnc van zijn fiets af, waardoor ik hem voorbij ging terwijl hij stil stond. Ik kon wederom precies met een groepje mee de dijk over tot het punt waar de wind wat weg viel. Op mijn eigen tempo naar de voet van de grebbeberg gereden waar lnnrt voor het oversteken stond te wachten. Zodra het omhoog ging was hij echter al snel weer uit het zicht verdwenen.
Het was, kortom, een dag waarop ik me opnieuw realiseerde wat een vreemde hobby we toch eigenlijk hebben. Vroeg je bed uit om af te zien en te vechten tegen opkomende kramp en aan het eind tegen elkaar zeggen dat je het weer een fijne dag fietsen vond. Vreemde hobby of niet, het was weer genieten. En volgend jaar ben ik er weer bij. Hopelijk dan wel met wat meer kilometers in de benen....
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.