Hassan had een paar goeie schoentjes

Esims vindt het vast te zwart klinken

Maar nu even echt terug naar zwart.

Het gevoel van Charlotte Kool:

Duizendmaal meer kwaliteit dan de Nederlandse Toppers

Heb Demi 's morgens nog niet zien huilen

Voor Weird Duck

Die gast heet gewoon echt Wierd Duk joh. Nooitniegewetennie

Yo, ik ben Weird Duck, check me posse bro. Wat de fuk, schrijf losse stories super slow. Lees m'n tories maar terug in de T. though. Kwaak m'n braak gezwind raak met pen en papier, zittend op de wc. Mansplain heel sereen vanuit de onderbuik, stoot m'n kleine teen heel gemeen hard tegen m'n onderbuik. Tot ik mezelf ineens ruik. 

Shit, denk ineens terug met smart aan m'n lieve eendje Fidan, regelrechte rug, ze was me er eentje. Schud m'n hoofd, en snik 'hoe dan?' 

En schreeuw van ellende maar 'holadijee!'

Nijleenden

Check je nek, gek.

Klootje Kriekeljon

1 maand geleden #6876

Lox gaan tiny hard! ❤️

Bon. Yvonne, jong geleerd oud gedaan, zusje van Manon. Ligt poedelnaakt bruin te bakken op het balkon. Schiet maar raak, roedel hitsige wolven ligt listig op de loer te labbekakken. Ze heeft ballonnen, niet verzonnen, zo groot als rijpe meloenen, lekker smakken. Lijpe tepels als donuts, I go nuts. Ze wurgde me neuriend met een snoer, zou ze toch blindelings weer zoenen. Mon amour. 

Laat de boel de boel

Lyrisch. Euforisch. Episch.

Bingo

Bingo, zeeslag, domino...ik houd van spelletjes spelen. Broodje getto jam erbij 

F#€cking trip 👻

'Er zijn niet genoeg muzikanten zoals Vikter Duplaix. Misschien waren ze er nooit. Duplaix, een singer-songwriter, producer, multi-instrumentalist en DJ uit Philadelphia, kleedt zich als een ontplofte supernova en zingt als een engel; zijn carrière beslaat decennia, met R&B, hiphop, house en broken beat. Hij heeft samengewerkt met artiesten als Erykah Badu, Jaguar Wright, Masters At Work en King Britt; hij kreeg zelfs een Grammy-nominatie in 2008 voor Best Urban/Alternative Performance (nu bekend als Best R&B Performance). Duplaix is ​​altijd het soort artiest gebleven voor wie stijlregels op zijn best een kleine irritatie zijn, iets dat anderen moeten volgen. 

Je begrijpt wel waarom zoveel artiesten hem aan boord wilden hebben voor hun werk. Duplaix heeft misschien zijn doorbraak gehad door drums te programmeren in een studio in Philadelphia, maar zijn door de kerk verheven vocalen op Scuba's 'Swell', Jazzanova's 'Soon' of Masters At Work's 'Reality' zijn als een duik in zijden lakens: sensueel, soepel en barstensvol emotie, een vleugje subliem toevoegend aan alles wat hij met zijn aanwezigheid siert. "Wat ik probeer over te brengen in mijn vocale stijl is een gevoel van ontspanning, sensualiteit, subtiel zelfvertrouwen, niet overdreven maar absoluut een essentie van een zeer zelfverzekerde man zijn zonder die realiteit te hoeven overdrijven," legde hij ooit uit aan Muphoric Sounds. Duplaix is ​​ook ongelooflijk veelzijdig: het aantal artiesten dat het heeft gemaakt in zowel R&B als house is laag, zelfs vandaag de dag, nu de barrières tussen genres zo veel zijn gezakt.

En het is misschien om die reden dat Duplaix's inzending uit 2002 in de 'DJ-Kicks'-serie, toen nog steeds erg populair, zijn blijvende erfenis blijft. Duplaix' solocarrière, die in 1999 begon met de klassieker 'Messages' voor MAW Records, is glorieus geweest, een genre-tartende mix van overslaande beats, soulvolle akkoorden en prachtig songschrijven. Ja, hij is onuitwisbaar verbonden met housemuziek, gezien zijn associaties met MAW en King Britt. Maar Duplaix' inventieve drumprogrammering - die samenvalt met de bedrieglijk lastige funk van Bernard Purdie of John Bonham van Led Zeppelin, met gesyncopeerde snares, claps en bass die in elkaar grijpende cirkels door de mix weven - evenals zijn liefde voor jazzy akkoorden, wekten een wederzijdse aantrekkingskracht op met de Londense broken beat scene van Bugz In The Attic, IG Culture et al. 

Broken beat stond onder andere bekend om zijn sublieme productie, die terugverwees naar jazzfusionartiesten als Lonnie Liston Smith en Roy Ayers, die hun experimentele uitstapjes filterden door een moderne elektronische gevoeligheid die was gebaseerd op hiphop, house en rave. Dit vertaalde zich in veel gevallen naar opwindende elektronische tracks, maar het genre was op zijn best toen het vocalisten en nummers toevoegde, zoals Lady Alma op 4hero's 'Hold It Down' of Lyric L op Seiji's klassieker 'Loose Lips'. Duplaix was de zeldzame artiest binnen het genre die alles kon — productie, songwriting en zang; platen als 'Looking For Love', 'Manhood' en 'Sensuality' hebben een aantal van de beste teksten en producties die er zijn.  

Duplaix' twee soloalbums, 'International Affairs V1.0' uit 2002 en 'Bold And Beautiful' uit 2006, en de singles round-up 'Singles (Prelude To The Future)' uit 2004 worden dan ook sterk aanbevolen. Maar het was op 'DJ-Kicks' dat hij alles met elkaar verbond, de draden van zijn carrière samenbracht tot een coherent document van een uniek avontuur. Duplaix' 'DJ-Kicks' is het toonbeeld van de DJ-mix als carrièrestatement, een verbluffend werk van muzikale connectie en misschien wel een van de beste mixalbums ooit. 

Het was geen verrassing dat toen DJKicks' moederbedrijf !K7 een deal sloot met Apple Music om zijn mixen legaal beschikbaar te stellen op het streamingplatform, Duplaix' werk een van de eerste was die werd aangeboden. Zo belangrijk is het. Wat het des te bizarder maakt dat Duplaix' 'DJ-Kicks' niet echt een mixalbum is en Duplaix, zeker in de jaren 2000, niet echt bekend stond als DJ, ook al was hij al jaren DJ. 'DJ-Kicks' is om te beginnen niet echt gemixt: sommige nummers worden kortstondig in elkaar geslagen, maar vaak worden de overgangen gemarkeerd door fades of intermezzo's die in computerstemmen worden ingesproken, en je kunt er niet echt op lange stukken dansen. De liveversie van Erykah Badu's 'Bag Lady', die tegen het einde van het album opduikt, is een briljant nummer dat waarschijnlijk de meeste dansvloeren zou doden, terwijl Spacek's 'How Do I Move' een soort sluimerende stilstand heeft die past bij de songtitel. Waar de meeste mixalbums naar een climax toewerken, zwelt Duplaix' 'DJ-Kicks' dramatisch aan en snelt in de eerste helft, om vervolgens in de tweede helft weer terug te vallen in een zonnige, slaperige ziel, voordat New Sector Movements' 'The Sun' de zaken op een soort levendige toon afsluit. 

Dit is echter geen kritiek. Verre van dat. Aan de ene kant is het prachtig om te zien hoe Duplaix' muzikale eigenaardigheden tot uiting komen op zo'n spraakmakende release, die in feite een mixtape uitbrengt op een van 's werelds meest prominente mix-cd-series. Aan de andere kant is de 'DJ-Kicks'-selectie zo subliem gevormd, zo perfect weerspiegelend van Duplaix' muzikale wereld, dat het alle laster over mixen en dansbaarheid in de schaduw stelt. Als je Vikter Duplaix wilt begrijpen, kun je het beste hier beginnen — dit is waar zijn muzikale invloeden en inspiraties botsen. 

Duplaix zelf verschijnt slechts één keer (in naam) op 'DJ-Kicks', met een zaligmakende, sky-scraping extended versie van 'Sensuality', die met zijn afgekapte drumbreak, gesyncopeerde akkoorden en epicurische verlangen je zo'n beetje alles vertelt wat je moet weten over Duplaix' productiemeesterschap. Hij gooit er ook een paar nummers in van Critical Point, waarvan hij lid was: het oosters getinte devotionele 'The Beginning', en de toepasselijk genoemde transitional tool 'Transition'.  

Samen met hem in 20 prachtig eclectische nummers zijn er de crème de la crème van broken beat, zoals 4hero's vrolijke 'Hold It Down'; deep house, via Herberts hunkerende en piepende 'You Saw It All' en Osunlade's 'Tree Of Life'; Braziliaanse percussie, zoals te horen op Mandrake Som's opzwepende 'Berimbau'; en nu soul (Erykah Badu), hiphop (De La Soul) en meer. Om in de geest van de dingen te blijven, gooit Duplaix er zelfs een paar nummers in die elke vorm van hokjes tarten, waaronder Spacek's prachtig abstracte lunar soul en een bossa-nova house remix door Ashley Beedle van Shawn Lee's indie-achtige klassieker 'Happiness'. 

Wat het allemaal verbindt, is Duplaix zelf. Het is alsof hij, door deze punten op de muzikale kaart uit te zetten, ons een reeks instructies geeft om te vinden waar hij zelf verblijft, precies in het midden van deze muzikale abstractie. Dit is een zeldzame vaardigheid. We zijn misschien allemaal producten van onze platencollectie, maar er zijn maar weinig mixen die zo briljant de muzikale positie van één persoon in kaart brengen, op gelijke afstand van Erykah Badu en Matthew Herbert. Wat deze platen verder verbindt, is persoonlijkheid. Er is hier niets met de verdovende geur van de standaard, niets dat gewoon of alledaags is in de productie ervan. Van de ratelende, nerveuze rush van 'Berimbau', de plaat die over zijn eigen voeten struikelt terwijl hij door zijn pasjes accelereert, tot de bizar oude toon van 'Happiness', elke plaat hier barst van het karakter. 

En dat is uiteindelijk wat het zo perfect maakt Vikter Duplaix. Voor een vluchtig moment, toen broken beat op zijn hoogtepunt was, vond hij een sympathieke muzikale omgeving waarin hij kon opereren. Maar toch viel hij op als een zere duim, zijn elegante gewaden en supersterbontjassen een lichtgevende laars tussen een wereld van stijve sneakers. Duplaix had misschien een stervocalist kunnen worden of een lucratieve carrière als house-dj kunnen hebben, meeliftend op de support van MAW en King Britt, met een onberispelijk beat-gematchte 'DJ-Kicks' als zijn visitekaartje — maar dat zou te normaal, te flauw zijn geweest.

"Ik denk soms dat wat er gebeurt, is dat in naam van de wereld die een plek wordt waar alles geïdentificeerd en gecategoriseerd moet worden, je jezelf vaak moet herhalen," zei hij in dat Muphoric Sounds-interview. "Doe een versie van wat iemand anders heeft gedaan of doe dingen die misschien net iets onder wat je wilde doen liggen, in naam van het binnenhalen van het project of zelfs het krijgen van een cheque. En dat is waar ik mee worstelde als creatieve entiteit en als zakenman." 

In plaats daarvan is Vikter Duplaix opmerkelijk, en als dat hem later misschien wat heeft gekost, met geen nieuwe releases op zijn naam sinds 2009, dan wie maalt erom? Twintig jaar na de release van dit 'DJ-Kicks' luisteren mensen nog steeds naar het album en vragen zich af wat er in hemelsnaam aan de hand was met de muziek van begin jaren 2000. En wat zou er een betere erfenis kunnen zijn dan dat?

Blijft een banger dit

Scheelde niet veel of Demi had in coma gelegen.

Thanks voor je bijdrage Jose 

We denderen door