Geen Hindley meer en Bardet mag blij zijn als hij top-10 eindigt. Neem aan dat de rest nu in de aanval gaat vanaf morgen

Dat deden ze toch al? Arndt derde, Hamilton tweede. Misschien verstandig dat Bardet zelf ook nog ergens tijd 'pakt', zodat ie vrijheid krijgt van Bernal en co voor etappe 17, 19 en 20. Best kans dat nog gewoon drie keer een vluchter wint daar en Bardet is dan toch veruit de beste kans voor DSM. Zo door zwoegen voor misschien p7/8 in AK heeft ook weinig meerwaarde.

Er gaat nog gegooit worden met minuten, top 5 is zeker nog een mogelijkheid.

Een hoge klassering in de top-10 is wel degelijk iets dat telt! Overigens vond ik Bardet gisteren prima geklasseerd!

Arndt 3e, toch wel onderschatte renner die in zulke etappes vaak komt bovendrijven. Het is raar eigenlijk dat hij nooit wat gepresteerd heeft in de klassiekers. Z'n sprint bot amper af na een zware strijd.

Arndt is toch wel een belangrijk stuk huismeubilair van de ploeg

Als jaren een zeer gewaardeerde kracht natuurlijk, spijtig dat hij het net niet redt. Het zit nog niet mee, maar ze rijden een behoorlijke Giro tot nu toe.

Zie Bardet nog wel podium rijden nu hoor, laat een stijgende lijn zien!

Heel sterk van Bardet vandaag. En lachend over de finish komen

Inderdaad prima gereden, 2e op 27sec. van Bernal. Podium geloof ik nog niet in maar het zou wel heel fraai zijn!

Slechts anderhalve minuut nu van het podium en er komen nog drie zware ritten aan om op te schuiven.

De klimknechten overigens wel matig. Arndt donderdag nog een mooie kans in de vlucht, maar de rest zou ik zich vanaf hier volledig op het ondersteunen van Bardet laten richten.

Ik denk dat de klimknechten juist beter in de vroege vlucht kunnen blijven gaan zodat Bardet er later nog wat aan heeft. Hebben na uitval Hindley geen man meer die echt tot diep in d3 finale kan bijstaan

Ja, als ondersteuning voor Bardet is het prima. Energie stoppen in eigen kansen zou ik echter niet meer doen.

Bardet inderdaad erg sterk vandaag, maar niet vergeten dat dit ook de weersomstandigheden zijn waar hij van houdt. Voor woensdag wordt er alweer beter weer voorspeld. Kan ook best zijn dat een Yates dan alweer een stuk beter gaat. Maar hopelijk trekt Bardet de lijn door richting de derde podiumstek ja.

fantastisch gereden

Bardet heeft vanaf het begin al aangegeven dat zijn momentum in de 3e week lag. Tot nu maakt hij die verwachting waar. Zeer benieuwd wat hij er nog van kan maken.

Idealiter had Hindley nog voor ondersteuning gezorgd, maar de overige ploeggenoten vooruit sturen is een mooi alternatief. Als de situatie zich voordoet gaan ze voor een ereplaats of etappe, en anders afzakken en wachten op Bardet voor wat steun.

Stukje met Nicolas Roche

Bizarste quote:

"My team-mate Michael Storer was also getting changed a bit further away. I didn’t see it at the time but he told me afterwards that he took off his rain jacket and put it on the ground to put a dry top on underneath. When he went to put his jacket back on, however, it was gone. He looked around and saw a little Italian woman running away down the mountain with it and had to actually turn his bike on the road and chase after her to get it back."

Volledig:

With four major mountains, including the highest climb of the race, the Passo Giau, and the threat of snow, ahead of us this morning we were expecting today’s 213km stage to be not only the toughest day on this Giro but possibly the toughest day of this season.

When I pulled back the curtains this morning and saw torrential rain lashing down outside, I rolled my eyes and sighed but my room-mate, Romain Bardet, was smiling like Jack Nicholson in The Shining.

One of the best descenders in the peloton, Romain likes wet conditions and was convinced he could use the inclement weather to his advantage on today’s 18km descent to the finish. On the trip to the start we were all ready to rally around him and get him to the last climb in as good a position as possible.

When we got there, though, we were told that snow on the climbs and treacherous road conditions on the descents had forced the organisers to chop two of the mountains and 60km off the stage.

Although the aim was still the same for our team, I was given freedom to get into the early breakaway, with the idea it would be much easier to drop back to help Romain later on than try to hang on to the best climbers in full flight on the Giau Pass.

After about 10km of racing, we hit the 13km-long opening climb of La Crossetta. As the rain lashed down, I followed a few moves and went over the top in an escape group of 24 riders including my cousin Dan.

Also there was Italian Vincenzo Nibali, another of the peloton’s best descenders. When the Italian pulled five guys clear on the descent, after 45km, we were doing about 80kph and couldn’t see your hand in front of your face with fog, so the rest of us thought he was just being safe.

By the bottom, with 100km to go, Nibali’s group were gone and I was left in a group of 18 riders who weren’t entirely convinced whether to push on or not.

The weather was so bad that I couldn’t get my hands into my back pockets with the cold. When I wanted to eat something, I had to drop back to the team car for an unwrapped energy bar because my fingers were too numb to open it myself. I wasn’t even able to squeeze my bottle and had to tilt it up and suck like a baby to get anything out.

Lots of guys in our group stopped riding and we dangled in no man’s land, halfway between the break and the bunch for a long time. When we were told the peloton were just a minute behind us and closing fast, four of us decided to stop and have a quick pee, as the racing had been so flat out until then, there was no other opportunity to do so.

We got caught with 55km to go and the Passo Giau looming. When the peloton came past, I slotted back into my usual position to shelter Romain from the wind but when Tejay van Garderen of the EF-Nippo squad hit the front and ramped up the pace on the climb with 50km to go, my legs were gone and within a couple of kilometres so was I.

While the Passo Giau is officially only 10km long, we had been climbing for about 65km with very little respite before we hit the top of it. As Romain and a select few hung on at the front, I used a gearing of 36x30 as the rest of us paced ourselves to the top. At 2,223 metres above sea level, the snow-capped summit was so cold that about 30 of us stopped to put on dry clothes before the final descent to the finish.

My arms and hands were still frozen stiff, so our mechanic had to jump out of the car and help me pull my arm-warmers off, change my top and put on a new jacket and warm gloves. At least he had good news.

“Bernal is gone clear out front, but Romain is with Caruso chasing!”

My team-mate Michael Storer was also getting changed a bit further away. I didn’t see it at the time but he told me afterwards that he took off his rain jacket and put it on the ground to put a dry top on underneath. When he went to put his jacket back on, however, it was gone. He looked around and saw a little Italian woman running away down the mountain with it and had to actually turn his bike on the road and chase after her to get it back.

While I had raced flat out on the first descent of the day, there was no reason to take risks on the last one, so I took it easy on the way down and rolled to the finish alone. Here, I found out that Romain had finished second on the stage, behind race leader Bernal, and moved himself up to seventh overall. When I gave him a hug on the bus afterwards he was still smiling.

Hahaha. Het lef

'@rawolf
Leuk inkijkje!

Was dit je bron?
https://www.independent.ie/sport/other-sports/cycling/nicholas-roches-giro-ditalia-diary-when-romain-saw-the-rain-he-was-smiling-like-jack-nicholson-in-the-shining-40465453.html

Dank aan "Rawolf"

vertaling:

Nicolas Roche:

"Mijn teamgenoot Michael Storer was zich iets verderop ook aan het omkleden. Ik zag het toen niet, maar hij vertelde me achteraf dat hij zijn regenjack had uitgetrokken en op de grond had gelegd om er een droog bovenstuk onder te leggen. Toen hij zijn jasje weer wilde aantrekken, was het echter weg. Hij keek om zich heen en zag een klein Italiaans vrouwtje ermee de berg afrennen en moest zijn fiets op de weg draaien en achter haar aanrennen om het terug te krijgen."

Volledig:

Met vier grote bergen, waaronder de hoogste klim van de wedstrijd, de Passo Giau, en de dreiging van sneeuw, verwachtten we dat de 213 km lange etappe van vandaag niet alleen de zwaarste dag van deze Giro zou worden, maar mogelijk ook de zwaarste dag van dit seizoen.

Toen ik vanochtend de gordijnen openschoof en buiten stortregens zag, rolde ik met mijn ogen en zuchtte, maar mijn kamergenoot, Romain Bardet, glimlachte als Jack Nicholson in The Shining.

Romain is een van de beste dalers in het peloton en hij houdt van natte omstandigheden. Hij was ervan overtuigd dat hij het gure weer vandaag in zijn voordeel kon gebruiken op de 18 km lange afdaling naar de finish. Op weg naar de start waren we allemaal klaar om ons rond hem te scharen en hem in een zo goed mogelijke positie naar de laatste klim te brengen.

Toen we daar aankwamen, kregen we echter te horen dat de sneeuw op de beklimmingen en de verraderlijke toestand van de wegen op de afdalingen de organisatoren ertoe hadden gedwongen twee bergen en 60 km van de etappe af te snijden.

Hoewel het doel voor onze ploeg nog steeds hetzelfde was, kreeg ik de vrijheid om mee te gaan in de vroege vlucht, met het idee dat het veel makkelijker zou zijn om later terug te vallen om Romain te helpen dan om te proberen de beste klimmers in volle vlucht op de Giau-pas bij te houden.

Na ongeveer 10 km wedstrijd begonnen we aan de 13 km lange openingsklim van La Crossetta. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, volgde ik een paar bewegingen en ging over de top in een vluchtgroep van 24 renners, waaronder mijn neef Dan.

Daar zat ook de Italiaan Vincenzo Nibali bij, een van de beste dalers van het peloton. Toen de Italiaan na 45 km in de afdaling vijf man loste, reden we ongeveer 80 km per uur en kon je bij mist geen hand voor ogen zien, dus de rest van ons dacht dat hij gewoon veilig was.

Onderaan, met nog 100 km te gaan, was Nibali's groep weg en bleef ik achter in een groep van 18 renners die er niet helemaal zeker van waren of ze door moesten gaan of niet.

Het weer was zo slecht dat ik mijn handen niet in mijn achterzakken kon steken van de kou. Toen ik iets wilde eten, moest ik terug naar de ploegleiderswagen voor een uitgepakte energiereep omdat mijn vingers te gevoelloos waren om ze zelf open te maken. Ik kon niet eens in mijn flesje knijpen en moest het omhoog kantelen en zuigen als een baby om er iets uit te krijgen.

Veel jongens in onze groep stopten met rijden en we bungelden lange tijd in niemandsland, halverwege tussen de kopgroep en het peloton. Toen we te horen kregen dat het peloton maar een minuut achter ons zat en snel naderde, besloten vier van ons te stoppen en even te plassen, omdat het racen tot dan toe zo vlak was geweest, dat er geen andere gelegenheid was om dat te doen.

We werden gegrepen met nog 55 km te gaan en de Passo Giau dreigde. Toen het peloton voorbij kwam, schoof ik terug naar mijn gebruikelijke positie om Romain te beschermen tegen de wind, maar toen Tejay van Garderen van de EF-Nippo ploeg op kop kwam en het tempo opvoerde op de klim met nog 50 km te gaan, waren mijn benen op en binnen een paar kilometer was ik dat ook.

Hoewel de Passo Giau officieel slechts 10 km lang is, waren we al 65 km aan het klimmen met weinig onderbreking voordat we de top bereikten. Terwijl Romain en een select groepje vooraan bleven hangen, gebruikte ik een versnelling van 36×30 terwijl de rest van ons tempo maakte op weg naar de top. De besneeuwde top op 2.223 meter boven zeeniveau was zo koud dat ongeveer 30 van ons stopten om droge kleren aan te trekken voor de laatste afdaling naar de finish.

Mijn armen en handen waren nog stijf bevroren, dus moest onze mecanicien uit de auto springen om me te helpen mijn arm-warmers uit te trekken, mijn topje te verwisselen en een nieuw jack en warme handschoenen aan te trekken. Hij had tenminste goed nieuws.

"Bernal is buiten de baan, maar Romain zit met Caruso in de achtervolging!"

Mijn teamgenoot Michael Storer was zich iets verderop ook aan het omkleden. Ik zag het op dat moment niet, maar hij vertelde me achteraf dat hij zijn regenjack had uitgetrokken en op de grond had gelegd om er een droog jack onder te leggen. Toen hij zijn jasje weer wilde aantrekken, was het echter weg. Hij keek om zich heen en zag een klein Italiaans vrouwtje met het jack de berg afrennen en moest zijn motorfiets op de weg draaien en achterna gaan om het terug te krijgen.

Hoewel ik de eerste afdaling van de dag voluit had gereden, was er geen reden om risico's te nemen op de laatste, dus ik deed het rustig aan op weg naar beneden en rolde alleen naar de finish. Daar ontdekte ik dat Romain tweede was geworden in de etappe, achter leider Bernal, en dat hij nu zevende staat in het algemeen klassement. Toen ik hem na afloop in de bus een knuffel gaf, lachte hij nog steeds.

'@Martijn Arensman, klopt maar zit achter een betaalmuur. Heb de tekst gekopieerd van reddit :p

Donovan nu trouwens met de hele Tourploeg op hoogtestage in Andorra dus mijn gokje ziet er steeds beter uit.

BOL Cees
DONOVAN Mark
EEKHOFF Nils
NIEUWENHUIS Joris
SÜTTERLIN Jasha
PEDERSEN Casper

Mag ook aanschuiven bij de sprintploeg in Frankrijk deze week

Benoot en Krak erbij om de ploeg compleet te maken? Of nog een allrounder ipv Sutterlin? Tusveld werd ook op hoogte gemeld toch?