De openingstijdrit verliep wat tegenvallend voor Joey met een 78ste plaats. Korte tijdritten zijn over het algemeen zijn specialiteit en we hadden dan ook gehoopt op een plek in de top 50.
Gisteren was een rustige dag en Rosskopf eindigde dan ook maar achterin het peloton. Vandaag proberen meegaan in de ontsnapping?
Tijdens mijn rondje langs de bussen flitste plots een goedlachse, lange Zuid-Afrikaan aan mijn blikveld voorbij. Daar was hij dan! De fanboy in mij werd helemaal waus, maar het lukte me mijn koelte te bewaren. C'mon Jaco! riep ik. Zijn duim ging omhoog. Ik wist dat het goed was.
Iuri Filosi vandaag 188ste in een groepje met 5 gevallen Nippo VF's. Grossu lag erbij en ook Bole had geen geluk. Of Iuri zelf gevallen is of even heeft gewacht om zijn teammaats terug te rijden, weet ik niet, waarschijnlijk het eerste, want Iuri is niet echt het type om te wachten op stalorders. Als ie echt gevallen is -wat hij wel vaker doet- dan stapt ie misschien morgen niet meer op, dat zou mij schelen... Maar goed, mijn vrouw kan getuigen, eenmaal voor iemand gekozen, dan draag ik de consequenties, hoe vervelend dan ook.
Iuri is trouwens onderdeel van een tweeling. Zijn zus Nancy is veel leuker. Maar goed, daarover misschien morgen meer ;-).
Bole was al gelost voor de val, Edi zag er aan de finish heel slecht uit. Iuri was 's ochtends bij de start heel opgewekt en vriendelijk trouwens, ik zou hem nog een kans geven.
Jaco kwam samen met landgenoot Van Zyl aan de finish. Vanaf nu moet hij het zonder mijn fysieke support doen, want morgen vertrekt de boel naar de onderkant van de laars. Vliegen blijft spannend zo zonder adoptieouder, maar ik weet zeker dat hij zich redt. Voor een ouder is het ook altijd even slikken als je kiddo vertrekt, maar ik ben toch vooral trots.
Twan Castelijns is de eerste 3 dagen in ieder geval heelhuids doorgekomen.
Hij was zeer tevreden over zijn prestaties in de tijdrit en vond het publiek daar ook geweldig!
Gisteren heeft hij (uiteraard) moeten knechten, denk niet dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
Vandaag reed hij lek en bracht daarna ploegmaat Roglic naar de finish.
'@verweggistan
Leuk voor Tjallingii dat-ie twee maal op rij de Premio della Combattività heeft gewonnen maar eigenlijk had gisteren jouw Giacomo die prijs natuurlijk moeten winnen. Gek dat er geen protest is ingediend.
Leuk joch, door die bril lijkt hij wel zo weggelopen van de campus van een of andere Technische Universiteit.
'@Jacco van Stierop. Helemaal raak. Populistisch en commerciële onzin natuurlijk -we kennen het van de TdF waar de lokale rijder een paar meter voorop rijdt en beloond wordt met zijn gewicht in brie- wel leuk voor Tjalingi natuurlijk, maar iedereen ziet en weet, Giacomo had in ieder geval gisteren de prijs moeten hebben.
'@Verweggistan
Leuke renner die Berlato! Kon je 'm al of een wilde keuze?
Had zeker gisteren de aanvalslust verdiend. Sprong weg met nog 15 seconden voorsprong en bouwde dat terug uit naar een minuut en een beetje. Zeer attractieve renner tot nu toe. Hopelijk zit hij in Italië wel een keer in het juiste groepje, gun hem de bloemen en de kussen van de rondemiss wel. Heeft zich mooi laten zien en mede de koers gekleurd op Nederlandse bodem.
Interview met Eugert Zhupa
Op vrijdagavond krijg ik een Facebookbericht. "Hello friend. I would like to meet you." Dat zijn de enige Engelse woorden die Eugert Zhupa in zijn bericht gebruikt. In de zin die volgt verontschuldigt hij zich in het Italiaans: "Ik spreek niet zo goed Engels." Het geeft niet, ik spreek ook niet zo goed Italiaans, laat staan Albanees. Ik ben allang blij dat hij mij een bericht stuurt. Want het is de Zhupaman zelf die het contact initieert, nadat hij de Facebookpagina heeft gezien die ik voor hem heb gemaakt. We spreken af. Zondag voor de start in Nijmegen komt hem het beste uit. "Rond elf uur, bij de ploegbus van Wilier?", vraag ik. "Va bene!", zegt Zhupa, en ik krijg er een duimpje bij.
Zondagmorgen, even na elf uur. Ik oefen in mijn hoofd de vragen die ik in het Italiaans heb voorbereid terwijl ik de Waalkade oploop. Ik vind de bus van Wilier. De fietsen staan klaar, evenals een handjevol supporters die hopen op een foto van Filippo Pozzato. De renners druppelen naar buiten. Jakub Mareczko praat even met een oud Italiaans baasje, vermoedelijk een sponsor. De Pozzato-fanaten krijgen hun foto. Daniel Martínez inspecteert zijn fiets en laat zich met een ongemakkelijke glimlach op de foto zetten door een opdringerige fotograaf die daarna met een potlood een streep zet door de naam Martínez. Zo, die kan van het lijstje. Ik maak clandestien een foto van de kuiten van Mareczko. Ze zijn minstens net zo dik als zijn bovenbenen.
Dan komt er een renner de bus uit met een zoekende blik. Ik herken hem aan zijn rugnummer en het kuiltje in zijn kin. Zhupa kijkt rond maar ziet mij niet direct. Hij loopt quasi-nonchalant naar zijn fiets en kijkt dan nog eens rond. Ik wuif, hij vangt mijn blik, lacht een klein glimlachje en komt naar me toe. We schudden elkaar de hand. "Mi chiamo Friso." Ik leg maar meteen uit dat ik wat vragen heb, maar dat mijn Italiaans niet zo goed is. Ik verzoek hem langzaam te praten. Nog altijd heeft hij een kleine glimlach om de lippen. Tot hij weer in de bus verdwijnt zal die glimlach blijven. "Minzame mens", zou Michel Wuyts zeggen.
Wielrennen is in Albanië geen populaire sport. "Mijn vader wilde dat ik voetballer werd", vertelt Zhupa. "Sinds ik klein ben heb ik al een passie voor fietsen. Mijn ouders vonden dat maar niks." Maar hij deed het toch, en vorig jaar werd hij de eerste Albanees ooit die een Grote Ronde betwistte. Herinnerd aan dat feit moet Zhupa nog breder glimlachen. Hij is duidelijk trots. En terecht. Beroemd is hij echter nog niet in Albanië. "Maar wel steeds bekender." Over zijn doel in deze Giro kan geen twijfel bestaan. "Een etappe winnen", zegt hij onomwonden. Mijn gezicht verraadt dat ik onder de indruk ben van zijn ambitie. "Vandaag al?", vraag ik. Zhupa antwoordt genuanceerd. "Ik ga in elk geval proberen in de ontsnapping mee te gaan." Dat zou hem vandaag niet lukken, maar de honneurs werden vandaag namens Wilier waargenomen door Julen Amezqueta.
Zhupa zet zijn handtekening op een Giroboek dat ik hem aanreik. Mijn pen werkt niet goed, maar mijn nieuwe vriend wacht met engelengeduld tot de inkt de pen uit durft. Nog altijd glimlacht hij. Ook op de foto die we daarna samen maken. We schudden elkaar weer de hand. "Succes vandaag!", zeg ik ter afscheid. Hij bedankt me hartelijk en loopt de bus weer in. "Minzame mens", denk ik.
Zondagmiddag zie ik op tv hoe Kittel de sprint domineert. In de marge finisht Eugert Zhupa op een uitstekende 22ste plaats. Ik weet zeker dat hij de streep passeert met een glimlach op zijn gezicht.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.