De laatste dag van het jaar viel in Yerseke een dag eerder; het was een dag als alle andere. De puberella was bij oma Boemaars weggelopen omdat die tijdens The Masked Singer zat te patiencen; bij de AH werden al ver voor sluitingstijd 70% kortingen gegeven op zalmtompoucen.

Het enige opvallende was dat Taylor Swift hoger stond in de Top 2000 dan 'The Unforgettable Fire' van U2. Jean was blij dat ie kinderen had, dat maakt je vergevingsgezind. Hij besloot een liedje te schrijven in de stijl van BLØF.

Ik dineer met zalmtompouce en Leffe tripel

Hopend dat ik daar beneden nog ontrimpel

Slapend in de sokken van je oude vader

Desondanks kom jij toch nooit meer nader.

Door de Lijst der Lijsten had Dumas in de feestweek nauwelijks geslapen. Dat kon op 30 december sowieso niet: omdat Oudjaar op een zondag viel, had de gereformeerde jeugd in Yerseke al het vuurwerk een dag eerder al verstookt.

Uiteindelijk viel Jean in slaap tijdens 'Echoes' van Pink Floyd. Hij kreeg een koortsdroom: in de videoclip van 'Dancing in the Dirk' vocht hij met actrice Courteney Fox om de laatst overgebleven krat Schutters Bier. Hij werd wakker tijdens Chop Suey! van System of a Down. De bejaarde buren ook: het was 6.30u.

Dat was best een prettig moment: kort daarna kwam 'Sorry' van Kensington, een louterende song waarin de zanger excuses aanbiedt voor alle eerder uitgezonden nummers van de groep. 'Hurt' van Johnny Cash werd dan weer afgebroken door de Ster-reclame. 'Oh', zei Loeki. 

Mo mazzelt me op de valreep nog met een mieters blokje hasj. Lekker languit op de bank naar Vandaag Inside kijken. Oliebol erbij, witte poeder overal. 'Dom rechts gepeupel!', zou Schimmelpenninck tweeten.

Ik heb niets met die politiek correcten. Politiek correct zijn is hetzelfde alsof je een hondendrol aan de schone kant kan oppakken

Omdat Natalie vergevorderde borstkanker had, zou de puberella Oudjaar bij haar moeder vieren. Jean ging naar bed toen de Top 2000 was afgelopen. Het Top 2000 Café liep de polonaise op 'Brand New Day'; het uitzicht op de tuin van huize Dumas was net CNN en de Gazastrook.

Jean had weer eens een goede nacht, hij droomde over zijn Interrailvakantie en een verblijf in het Pink Palace Hotel op Corfu, waar apestonede Britten van een tientallen meters hoge klif sprongen. De Interrailvakantie was met zijn vriendin tijdens de afstudeerperiode op de universiteit en de relatie was al gesprongen tijdens de reis, omdat zij een acute kinderwens had die Jean niet wilde vervullen.

Dat had geleid tot allerhande wraakacties tijdens het eilandhoppen in Griekenland, zoals het flirten met anderen in elkaars gezichtsveld; op Corfu ging het nog een stapje verder: rond het hotel opereerden Italiaanse jongeren uit Bari die als verstekeling op de ferry naar Corfu reisden om daar toeristen te rippen.

Een prachtige Italiaanse reisde op die manier met twee broers, en ging gezellig met de Interrailers op een terras zitten. De dame maakte kwartier met de Nederlandse knul in zijn kamer en 150 gulden verdween, leidend tot hysterie bij de Nederlandse, die naar huis wilde nadat Jean de verzekeringspapieren in orde had gemaakt met de uitbater.

Je kon beter Engels zijn en jezelf een gat in de dag zuipen, zoals enkele jongens op de heenweg naar Corfu. Tijdens een stop op het vasteland van Griekenland was de jongste van het stel zijn maten kwijtgeraakt en doorgevaren, terwijl zij de ferry al hadden verlaten. Jean en zijn vriendin hadden hem nog geholpen; samen kwamen zij niet veel verder. 

Dumas had een structureel probleem: op de middelbare school had hij het verknald met een violiste van het Zeeuws Jeugdorkest omdat hij liever achter een onbereikbare Engelse aanrende; 5 jaar later bougonneerde hij met de Zuid-Italiaanse jeugdmaffia terwijl hij de dochter van een televisie-ontwikkelaar van Philips in de pocket had.

In de modder van Maal had VDP weer eens een Maal-dag. En dat terwijl hij als enige had gedronken op oudejaarsavond en iedere dag een nieuwe Lamborghini kocht. De brave Van Praet kon Erwin Pimhaar ternauwernood lossen.

Dewevere wenste Mo een gelukkig nieuwjaar. Dirk beloofde Mo, dat als hij de wedstrijd won, Gullegem Koerse zou worden omgedoopt in Mohamed al Evenpul Classic. Mo eiste dat ook de Druivenkoers in Jezus-Eik naar hem vernoemd zou worden.

De Top 2000 had Dumas voor het eerst in zijn leven aangezet tot het maken van goede voornemens. Zijn goede voornemen voor komend jaar is: veldrijdster Femke van Drempel gelukkig zien. Zij wint bijna alles, maar kijkt zo triest. Bij Jean is het precies andersom, dus kon hij haar iets geven.

Misschien een onsamenhangend fantasy verhaal, de Top 2000 was dat helemaal niet: het was het verhaal van Nederland. Het narcistische Queen domineerde de stemlijsten van de middenklasse; alleen lokaal wilde men nog weleens uit de band springen, zoals in het district Zeeland/West-Brabant.

De Zeeuwen hadden overwegend gekozen voor een Elvis-imitator die voorheen op mosselfeesten opereerde; de Brabanders neigden naar Guus Meeuwis, maar wilden eigenlijk ook Galileo Figaro roepen zonder dat ze wisten wat het betekende.

Alleen West-Brabant en de Walcherse kust weken echt af van het patroon. In de gemeente Rucphen stond 'Waarheen, waarvoor' van Mieke Telkamp zo ver voor dat ze nooit meer in te halen was. En tegen de logica in was 'Zoutelande' in de gemeente Veere niet de nummer 1 geworden.

Jean begreep het wel: BLØF was import in de ogen van veel Zeeuwen. Ze spraken zelfs hoog-Nederlands, behalve de tekstschrijver. In Biggekerke moest men sowieso niets hebben van Zoutelande, dus de gemeentelijke herindeling zette geen zoden aan de dijk.

'Neem toch Spanje als besluit', wenste Jean Femke toe voor het nieuwe jaar.

Dumas begon het nieuwe jaar weer voor de Belgische media, maar het enige nieuws van importantie uit Zeeland was het verbod op het inslikken van PFAS-houdend zeeschuim. Jean stuitte ook op een jaaroverzicht van moordzaken in het district Zeeland/West-Brabant, en wat de laatste regio betreft kon je inderdaad wel wat Mieke Telkamp gebruiken.

In Etten-Leur had iemand zijn drink- en blowmaatje omgebracht met een aardappelschilmesje; in St-Willebrord had een vrouw haar ex-man vermoord, en in Bergen op Zoom was een kermisexploitante overleden aan haar verwondingen, nadat haar ex-schoonzoon de woonwagen in brand had gestoken.

Je kon beter niet moeilijk doen in West-Brabant, benen wijd en met een wielrenner trouwen, dat is het beste.

In Yerseke was het leven een stuk beter dan in West-Brabant. Je leerde eind twintigste eeuw wat lezen en schrijven van moeder Dumas op de Christelijke Basisschool; dat lukte niet goed want je wilde sporter worden, en in het beste geval kwam je uit een sportieve familie en eindigde je in de bollentrui in het prikkeldraad van een landweg in het Centraal-Massief. Koppige Zeeuwen geven nooit op, dus uiteindelijk hebben ze een wielerpension aan de schöne Wörthersee, en ze leefden nog lang en gelukkig. 

Stel je voor dat het leven een spel is waarin je met vijf ballen jongleert. De ballen heten werk, familie, gezondheid, vrienden en integriteit. En je houdt ze allemaal in de lucht. Maar op een dag zul je eindelijk begrijpen dat werk een rubberen bal is. Als je het laat vallen, stuitert het terug.

De andere vier ballen zijn van glas. Als je één van deze laat vallen, zal deze onherroepelijk beschadigd, gekerfd en misschien zelfs verbrijzeld zijn.

Nog een paar weken voordat ik met m'n nieuwe baan begin. Ik ga je missen, Mo

Het nieuwsjaar begon vreugdevol, met ruzie tussen de leden en het bestuur van Koninklijke Binnenvaart Nederland. Een Leefbaar-raadslid in een grote stad tweette: 'Een hoera voor mij, want ik ben jarig'.

Jean had het er maar druk mee, onderbroken door het opmaken van zijn dochters verjaardagstaart en de zoektocht naar beschikbare verkooppunten van sigaretten.

Per 1 januari was het dichtstbijzijnde verkooppunt van sigaretten in Yerseke 14 kilometer retour; per 1 juli 2024 werd dat 38 kilometer. Wat nu als Yersekse rokers slecht ter been zijn, dacht Jean. En zou een scootmobiel wel een range van die afstand hebben?

Vragen, vragen, vragen. Niet-rokers zijn net christenen, ze verplaatsen zich niet in anderen: tenzij die ander zich aanpast, een bekend Nederlands gebruik.

In Polen was een pakje Marlboro de helft goedkoper. Zegge en schrijve kwam dat neer op € 1592,10 in een schrikkeljaar, als je een pakje per dag rookt. Een slof Marlboro was in Polen € 43,50 goedkoper, dus rekende Jean de afstand uit naar de Poolse grens.

868 km, 2,5 tank in de Aygonef à € 55,- = € 137,50 benzine. Bij vier sloffen Marlboro had je de benzinekosten er al uit, en dan hield je een paar tientjes over voor de McDonald's. Jean snapte nu ook waarom hij hier gelukkig van werd. Het was het tegenovergestelde van de laatste koersjaren van Dumoulin.

Er was ook nog wielernieuws in de jaarwisseling: United Soft Drinks had een meerderheidsbelang genomen in Mora, de nieuwe ploeg van Robert Primus. Pikant: United Soft Drinks was de privésponsor van Art van Praet. Mugge maakte zich niet druk, hij had al knaken ontvangen van Mora voor het afkopen van het contract van Primus, en Art had een contract dat nog 3 jaar doorliep.

Op een forum had Dumas woorden gehad met een anoniem account dat Jean ervan beschuldigde 'continu over asielzoekers te schrijven, die sowieso alleen in bezorgbusjes konden rondrijden dankzij de vaccinatiemaffia van Sigrid Kaag'.

Als er niet gevaccineerd werd was de verkiezingsuitslag een stuk anders geweest, dacht Jean. Hij dacht het alleen, hij zei het niet hardop. Er zijn ook mooie vrouwen die lelijke honden hebben, dus leven en laten leven dan maar weer.

Dat laatste begreep Jean trouwens niet. Ja, wel dat mensen lelijke honden hebben, maar niet dat mooie vrouwen lelijke honden hebben. Misschien waren ze vanbinnen niet zo mooi, dacht Jean, maar hij zei het niet hardop.

De hond van oud-Tourwinnaar Ewan Cadel was best te doen, maar je moest er niet aankomen. Zelfs zijn Italiaanse vrouw moest ervan af blijven. 'Maar Ewan is mijn schattige puppy', twitterde zij daarover ooit. Zoals zovele is het koppel inmiddels gescheiden. Er was geen onenigheid over de omgangsregeling met de hond.

Jean leefde liever alleen, zelfs zijn dochter respecteerde dat. Ze roddelde wel met haar moeder over het feit dat pap naar elke paarse Andrélon-fles grijpt die in de douche staat, zonder te kijken of het conditioner of shampoo is. Natalie moest hard lachen en beperkte de omgangsregeling.

De slapeloze Dumas mocht zelfs gitaar spelen na middernacht van zijn dochter. 'China Girl' van David Bowie, en 'Love her Madly' van The Doors. Mannen houden wanhopig van vrouwen en schrijven er liedjes over, vrouwen willen dat er wanhopig van hen wordt gehouden en dat iemand er een liedje over schrijft.

Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, zoals BLØF. Die probeerden wel een liefdesliedje te schrijven, maar hun hoofden waren al bij de deur, en vrouwen voelen dat. Dan kun je wel een strandhuisje huren om het goed te maken, als je vervolgens de drank van haar vader opdrinkt en alleen bokking meeneemt, gaan ze ervandoor met de eerste de beste Duitser in Za-houtelande.

De West-Brabantse moordzaken herinnerden Dumas weer aan het verhaal dat Amissa Bongo hem vertelde, over de verdwijning van wielrenner Ron Pimhaar. Jean had er nooit over gepubliceerd en was ook niet naar de politie gestapt, al was duidelijk dat aannemer Corné M. de belangrijkste verdachte was en dat hij een andere freelancer in zijn bouwbedrijf, Mohamed al E., ervoor had ingeschakeld.

Iets met verschuldigd geld in een drugsdeal, maar zowel Ron als Corné waren klant bij de werkgever van Amissa, Club Diana in Zundert, dus het was een beetje dodgy; vooral het alibi van Amissa, dat wel erg perfect was. Zij was met Pimhaar naar de Efteling geweest op de dag van diens verdwijning. Er waren zelfs foto's van het tweetal in de attractie Monsieur Cannibale.

Jean had de zaak laten rusten omdat Corné M. aan een hartaanval was overleden in Spanje, en Amissa meer bereikt had dan de gemiddelde West-Brabantse. Zij was niet met een wielrenner getrouwd, maar met een voetballer van NAC. Daarnaast was zij met haar klantenkaart van de Rosada Outlet perfect geïntegreerd. Ron Pimhaar kregen we er niet meer mee terug, helaas.

Op het Journaal was iemand van de Dumbo die beweerde dat gefraudeer bij de scankassa's de supermarkt honderden miljoenen per jaar kostte. 'Dat gaan we doorberekenen aan de klant', zei een sympathieke Brabander.

Het herinnerde Dumas aan een incident in de Dumbo in de kerstperiode. Jean probeerde een pak afbakfocaccia's af te rekenen en een kaasbroodje. 'Er komt een medewerker naar u toe voor assistentie', zei het apparaat.

De medewerker rukte het pak afbakbrood uit Jean's handen en liep weg. In haar aftocht zei zij dat het pak niet mocht worden meegenomen omdat het over de datum was. Ook goedemiddag, dacht Jean, en hij scande zijn kaasbroodje als petit croissant.

Toen Jean nog met Natalie in Poldertje woonde, hadden ze een eenzame buurman genaamd Jozias. Zijn slaapkamer grensde aan die van Jean en Natalie en het bed stond tegen de muur. Na de daad hoorden Jean en Natalie dan 'godverdomme', aan de andere kant van de muur.

Na het vertrek van Jean zag hij de oude Jozias nog weleens op diens eenzame fietsrondjes; de twee groeten elkaar hartelijk, zo ging dat op een dorp. Decennia lang, ook al was de supermarkt overgegaan op diabolische scankassa's, en de schattige kassier Jaap getroffen door de bliksem en arbeidsongeschikt verklaard.

Dumas kreeg een nieuwsbrief van zijn oude oefenruimte met de band, dB's in Utrecht. Die waren ooit begonnen in een verlaten wasserette. Metalheads en indies jamden met elkaar in een informele setting van verschaald bier en ontstemde gitaren.

De wasserette bij de Croeselaan moest wijken voor de nieuwbouwwijk Veilinghaven, maar het concept werd grootschaliger voortgezet in een oude busreparatiehal in Jean's eigen Zuilen. De dB's had daar zelfs een opnamestudio en er werden concerten gegeven.

Per 1 mei 2024 verhuist de dB's wederom vanwege nieuwbouw. In de Cartesiusdriehoek wordt namelijk de 'meest gezonde' woonwijk van Nederland gebouwd. Dat realiseert men met een gemiddelde woningprijs van een half miljoen.

De dB's verhuist naar de Vlampijpstraat, op een industrieterrein dat nog niet gegentrificeerd is. De eerste foto's van de inrichting wijzen eerder op een restaurant van de Chinese Communistische Partij dan op een oefencentrum. Healthy Urban Living, noemt de gemeente dat in navolging van de projectontwikkelaar.

Dumas dacht verder na over het Nederland van de afgelopen vijftig jaar. Door hardwerkende ouders en een goed onderwijssysteem, en een klein beetje intelligentie, had Jean een academische titel bereikt. Toen hij naar het VWO ging, draaide opa Dumas nog nachtdiensten als mosselsorteerder.

Oma van moederskant was weduwe geworden terwijl 5 van de 9 kinderen nog thuiswoonden. Moeder Dumas was het ouderlijk huis ontvlucht omdat haar moeder niet wilde dat ze als onderwijzeres ging werken. De dominee van de gereformeerde kerk waarschuwde tegen samenwonen voor het huwelijk.

Vader Dumas was als zeventienjarige de straat op geschopt. Om de dienstplicht te ontlopen was hij officier geworden bij de Holland Amerika Lijn, en jaren later door Juffrouw Dumas to be gered van het lonely wolf-bestaan op het onderdek van de S.S. Rotterdam.

In de Citroën Diane van pa Dumas verloor ma Dumas een contactlens, die ze de volgende dag samen gingen zoeken, en anderhalf jaar later werd de kleine Jean geboren op een flatje in de Leidse Merenwijk. Op de vrije middagen van de kleuterschool zat Jean achterin de klas van zijn moeder, en leerde lezen en schrijven voordat hij naar de grote school ging.

Pa Dumas zorgde voor een twee-onder-een-kapwoning, zonder ooit een luier te verschonen. Nooit maakten Jeans ouders ruzie. En toch versleten de kinderen Dumas de ene na de andere partner, zonder echt te settelen. Waar was het misgegaan?

Jean moest voor zijn filmwebsite een recensie schrijven over een Nick Cave-documentaire. Vader Cave was docent Literatuur en de kleine Nick leerde paardrijden, en wat deed ie in zijn tienertijd? Wastafels van muren trappen en rondrijden op het dak van een auto, terwijl hij apestoned Bijbelteksten op punkmuziek declameerde.

Misschien was het helemaal niet misgegaan.

De afstuderende Jean was hoogstens een beetje bang voor het einde van de jeugd, en ging liften naar Engeland om het leegstaande huis van een Londense vakantievriend te beheren, voor enkele weken. De vader van de vriend verhandelde auto's vanuit Duitsland en wilde Jean wel meenemen.

De oude baas had ooit een drietal Schotten een lift gegeven, die Johnny & the Self Abusers heetten. 'Mijn dochter heeft een punklabel', zei de Engelsman. 'Hier heb je haar telefoonnummer'.

De Schotten namen een EP op voor het punklabel, kregen een platencontract bij een grote maatschappij en veranderden hun naam in The Simple Minds.

Jean kocht de oude heer een bord frieten op de veerboot naar Dover. 'Als je me nog eens nodig hebt moet je bellen, ik rijd iedere twee weken deze route'.

Een paar maanden later zat de Engelsman een bord soep te eten in Jean's studentenflat. Samen reden ze naar Engeland. 'I killed a Dutchman once', zei de oude heer, en vertelde het verhaal van zijn diensttijd bij het Vreemdelingenlegioen.

Jean was nooit bang, hij wist al dat het leven een onsamenhangend fantasy verhaal is.

Dumas reed zijn oude moeder naar de turnuitvoering van de puberella. Eigenlijk moest moeder Dumas naar de plattelandsvrouwen, maar ze was op Kerstdag gebeld door een woedende Natalie dat dit echt niet kon en had haar christelijke schuldgevoel laten spreken.

Na de uitvoering bracht Jean moeder alsnog naar de Vrouwen van Nu. Ze had het appelgebak gemist. Een man die op charmezanger Eddy Wally leek vertelde over de bloemenpracht van Madeira. In een hoek van het zaaltje lag een tuba van de muziekvereniging en een verkeersbord met het opschrift 'St.-Tropez 1224 km'.

Jean wilde nergens anders zijn dan in het hier en nu. Hij kon het zijn moeder bij leven niet aandoen zich uit te schrijven als dooplid van de kerk. Hierdoor stond er elk jaar een keurig sprekende man aan de deur met een hoofd als een figuurtje uit 'Mars Attacks'.

De familie van journaallezer Jeroen Overheef had het erger. Die keek in de camera alsof hij een folder van de Jehova's kwam langsbrengen. Dat is uitermate passend wanneer je bericht dat Nederland een wereldtitel korfbal heeft gewonnen, maar minder wanneer een talkshowhost op non-actief wordt gesteld vanwege omkoping.

Jean wilde niet langer wielrenner geworden zijn. Hij had een grote longinhoud maar een klein hart, en had het sowieso niet verder gebracht dan Sauna Diana, of Naey-Deschacht. De eerste man van Natalie was het wel gelukt, maar die liep na de echtscheiding met een pistool te zwaaien, jaagde haar Australië uit en zag zijn dochter niet meer.

Dan liever een Jehova aan de deur en hopen op voldoende bonuskorting bij de Albert Heijn. Jean belde een Belgisch nummer voor zijn rubriek Bedrijf in de Kijker. 'Service Déménagement Bruxelles, bonjour goeiendag'.

Het verhaal van de Costa Ricaan deed Jean denken aan dat van de eerste Oostenrijkse veldrijdster. Deze Hexia Siester was opgegroeid in een nazigezin, aan lager wal geraakt na wat omzwervingen in het Weense nachtleven en had zich daarna hervonden in de jaren 80 als veldrijdster.

Siester was begonnen als nachtclubzangeres. Ze had in Oostenrijk een bescheiden hit met 'Brüderlein Inzest', een bewerking van een nummer van Serge Gainsbourg, en kreeg een relatie met een langlaufer die wel wat wist van bloedtransfusies.

Een veldritcarrière was een probleem, er was geen kampioenschap voor vrouwen in die tijd. Dus schreef Siester zich onder de voornaam Godwin in als man. Omdat zij het Oostenrijks veldritkampioenschap bij de mannen had gewonnen kwam zij vervolgens in beeld bij Naey-Deschacht.

Deze Belgische ploeg bestond voornamelijk uit veldrijders, en domineerde traditioneel de Ronde van Oostenrijk, met overwinningen op de Kitzbüheler Horn en de Grossglockner; tijdens de Tour de France was er niet zoveel tegenstand, en tijdens de koers niet zoveel trappist als in de winter.

Kopman Albert O. Verslept had grote moeite Siester bij te houden in de wintertrainingen. Maar waarom ie toch de wielerbroek aanhield tijdens het douchen kon Albert niet begrijpen. In de kleedkamerdouches van FC Moerstraten swaffelde Albert er lustig op los, omdat hij een grotere had dan d'n Ollander.

Om haar geslacht te verbergen had Siester de banaan die ze na de training opat in de wielerbroek gestoken, en ze deed op de trainingsrondjes door de Kempen luidruchtig mee met het 'broem-broem' dat de groep traditioneel debiteerde als over de Nederlandse grens een sexshop werd gepasseerd.

Siester was een graag geziene gast op feestjes, omdat Godwin goed een vrouwenstem kon nadoen. Refererend aan de vibraties tijdens de trainingstochten deed Siester een perfecte Nancy Sinatra met het nummer Brum Brum (Mein Schatz hat mich erschossen), dat later zelfs gebruikt zou worden in de Oostenrijkse nasynchronisatie van de Tarantino-film Töte Bill.

Later werd Siester, inmiddels gestopt en teruggekeerd naar eigen land, zelfs uitgenodigd voor de Oostenrijkse première van de film Unrühmliche Arslocher. Ze weigerde haar bed & breakfast in Völkermarkt te verlaten, omdat in de film de nazi's belachelijk gemaakt zouden worden.

'Je kan veel over de Joden zeggen, maar de Duitsers waren ook geen lieverdjes, broer', mopperde Mo mompelend op m'n vraag waarom hij een Palestijnse vlag om z'n noeste nek had gedrapeerd.

Tegenwoordig bezorgt Mo me dagelijks een fles bietensap a 570 milliliter, in plaats van z'n hoerige hasj. Goede voornemens kan je niet vroeg genoeg mee beginnen. Terwijl ik normaalgesproken altijd van de slechte bedoelingen was, zo aan het begin van een jaar.

De bietensap komt van Cian. Mo kent Cian U. via Via. De zus van Ria. En zo hengelde hij voor nagenoeg niets een hele zwik bietensap binnen. Niet dat Mo daarmee binnenloopt. Nee, schichtig als hij is spreken we altijd buiten af.

Kougekleumd tot op het bot. Lekker op de bank met een dikke zaterdag krant, tv op sport. Koelkast vol lekkers. Hot dog in de magnetron.

EK schaatsen kijken. Straks nog een leuke film. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren. Één van de hoogtepunten van het weekend. Videobanden huren bij de plaatselijke videotheek. Waar je gek genoeg bijna altijd wel kortstondig verdwaalde, en in de sexfilms hoek belandde, op zoek naar een spannende film. Ik kwam regelmatig thuis met achteraf cult klassiekers als Fargo. The Big Lebowski keek ik driemaal in de bioscoop. Terwijl m'n maten liever Wesley Snipes zagen.

Daarna nog een spelletje Mexico. En dan rond 23.00 uur als een stel dronken dropjes op onze barrels richting Rolde rolden, om schiere wichies en bacootjes te versmaden. In willekeurige volgorde.

Jesus

Jean was twee dagen nuchter na de feestweek. Dat was goed geweest voor zijn gemoed. Allereerst keek hij alweer wat positiever aan tegen het stoppen van Lennard Hofstede. Eerst wist hij niet hoe dat nu verder moest in het nieuwe jaar, maar het gaat erom hoe je tegen de dingen aankijkt, en dat is een chemische reactie.

Het gezeik op Nederland moet ook maar eens klaar zijn, zei hij tegen de spiegel. Land achter de dijken, land van Anton Corbijn en Gerard Spong. En plots begon het goed nieuws te regenen in plaats van water. De standen in de Maas daalden, woonboten werden vastgesjord en '500 nieuwe woningen in Etten-Leur verdienen goede communicatie'.

Normaal had Dumas geschamperd dat men in Etten-Leur niet eens belasting betaalt, maar nu was hij goed gemutst. Hij belde Anouk van communicatie met gratis advies. 'De meeste inwoners weten niet eens waar Etten begint en Leur eindigt. Begin daar eens mee'.

Op de tribune van topturnvereniging Zierikzee had hij zich nog dood geërgerd aan de West-Brabantse Nikki Plessens die over zijn oude moeder heenstapten in hun leggings van de Rosada Outlet. Britt en Julia moesten op de foto gezet, en we trappelen er Zeeuwse bejaarden voor opzij. Keigaaf.

De Zeeuwen waren te beleefd voor een weerwoord. En zitten jullie, want het zijn de Open Zeeuwse kampioenschappen, en puberella verslaat jullie troela's, met Zeeuwse vasthoudendheid, en de nepglimlach van haar moeder. Die heeft ze nodig in het leven, want Jean heeft die niet en zij rijdt in een SUV met stoelverwarming en Dumas in een Aygo.

Twee minnetjes hadden een plusje opgeleverd, zei de oude Dumas over de puberella. En gelijk had ie. Maar vergeet niet hoofdsponsor De Zeeuwse Stromen te bedanken. Die had topsport in Zierikzee en omstreken mogelijk gemaakt, dankzij het invoeren van betaald plassen op Walcheren.

De Brabanders moesten weg, hun dochters hadden niet gewonnen en ze moesten nog padellen. Nou opzouten dan, dat kan hier alleen in Terneuzen en is geen topsport. Even langs de McDrive en snel een beetje. Je hebt gewoon een achternaam zoals Boemaars en Stuiver, niet te moeilijk doen.

De matties van Al Evenpul wilden een schaap ritueel slachten voor het nieuwe jaar. Mo had dit niet verteld aan zijn verloofde Veronique, die het beest nog net van een wisse dood wist te redden. De X5 scheurde naar dierenartsencentrum Godveerdegem, maar Dolly overleefde de rit niet.

Stilzwijgend zaten de twee op oudejaarsavond tegenover elkaar in restaurant De Rare Vos. Mo had een smoking aan met een vlinderdasje, Veronique een zeegroene zeemeerminnenjurk. Op beider feestkostuums bloedvlekken van een onschuldig schaap. 

Jean keek naar een verrassend interessant TV-portret van Bassie en Adriaan. Dat was eind december al aangekondigd in Khalid & Sophie. De eerste zat toen schaamteloos mee te zingen met 'In Spanje, in Spanje, in Spanje', terwijl aan de overzijde een advocate van slachtoffers van de Decembermoorden zat.

Woody had vakantie. Eindelijk. Hij had een zwaar jaar gehad op zijn werk. Veel goede arbeid geleverd, maar weinig waardering gekregen. Niet van zijn collega’s, en ook niet van zijn chef. Ze vonden hem maar een langdradige zeikerd, en lieten dit ook merken in de bedrijfskantine. Met flauwe grapjes, maar ook gewoon door te pesten, zwart te maken, en zelfs roddels te verspreiden. Woody had hierover geklaagd bij de baas, maar die lachte hem uit. En ook Martine, de bedrijfsmaatschappelijk werkster, vond dat hij zich niet zo moest aanstellen. Maar Woody had nou eenmaal weinig incasseringsvermogen.

Woody ging naar Italie. Het land van pasta-pesto, maar ook het land van de grote kunstenaars als Da Vinci en Michelangelo. Wat zou hij daar graag gaan wonen. Dit keer was Rome het reisdoel. Het Colosseum, dat wou hij zien. De arena, de tribunes, de historie.

Woody droomde weg, en waande zich een strijder, een gladiator. Op de tribune zat keizer Maximus. Woody had een paar keer op de tenen van de keizer gestaan door zich negatief uit te laten over de keizer, waarna Woody was opgepakt om te vechten en te sterven als ander tuig, terwijl het volk toe keek.

Een gevecht met Yuraj zou het worden. Yuraj was een grote krijger van 2 op 2 meter, volledig in een gepantserd harnas. Zijn niet al te knappe gezicht zat verborgen achter een masker. Op voorhand een oneerlijke strijd, die nog oneerlijker gemaakt was door keizer Maximus. Die had Woody namelijk stiekem al verwond, net als in de Gladiator film. Aangeschoten wild was hij; slechts vermaak voor het klootjesvolk, dat hij vermaakt met een onophoudelijke stroom brood en spelen.

Woody beefde van angst toen hij de arena binnenstapte. Gelukkig was hij niet alleen. Hij vocht samen met een Schotse krijger, McGiran, die net als hij opgepakt was door de Keizer. Maar ook die was overduidelijk al verwond voordat de strijd kon beginnen. Woody keek rond en zag het plebs zitten. Hij zag daar wat bekende gezichten. Dirkszoon, Balkje, Stille Will. Maar ook Roel Alpaca en Romain Fijnsteens zaten toe te kijken, hopend op een bloedig spektakel. Sadisten zijn het. Op de rand van het Colosseum zaten de vogels al klaar om de lijken op te pikken: reigers, gieren, mariboes en kraanvogels.

Zwaarden kletterden op schilden, de vonken en splinters vlogen rond. Woody en McGiran vochten voor hun leven, maar waren kansloos tegen de afzichtelijke Yuraj. Niet veel later lagen ze gewond op hun rug, en stond Yuraj klaar om de doodsteek toe te dienen. “Dood, dood, dood!!” schreeuwde het plebs, terwijl ze massaal hun duimpjes naar beneden deden. Naast Maximus zat Dottore Potenza, een echte slang,  en die fluisterde in het oor van de keizer: “je moet ze doden, Keizer, want ze zijn geen fan van Evenepoel”.

Woody en McGiran lagen trillend en met gesloten ogen te wachten op de doodsteek. Maar die kwam niet. “Maximus the mercyfull” had namelijk besloten om de duimpjes naar beneden af te schaffen…

Plots botste er iemand tegen hem aan. Het was Jan Dumass. Woody was ineens weer in het hier en nu. En besloot dat ie even genoeg had gezien van het Colosseum…