@Woody en McGiran

Iedereen verdient een tweede of een zoveelste kans. Ook jij.

Probeer gewoon wat positieve interacties te creëren, geen gezeur en geween, wat empathie en bescheidenheid.
Dan zien we wel hoe het loopt.

Tijd om van één van beiden afscheid te nemen.

En wanneer het je allemaal even teveel wordt, kom je maar even hier bij Jean. Die geeft je een glas whiskey en een zelf geschoten sigaret. Nadat hij je weer één of ander onsamenhangend fantasyverhaal vertelt ben je weer klaar voor de eeuwige roem.

Op internet waren de vakanties naar de Rode Zee in de aanbieding. Door de Houthi's en Hamasjes boekte niemand nog een vakantie naar Hurghada en Eilat. Jean had ooit zijn eerste vliegvakantie doorgebracht in Hurghada. Hij wilde leren alleen te zijn.

Bij aankomst op het vliegveld moest hij een visum kopen met geld dat hij niet kon lezen. Hij bleek slechts een tiende van het vereiste wisselgeld terug te krijgen van de Egyptische douane. De taxichauffeur zette hem af bij hotel Sea Waves in plaats van hotel Sea Oasis. 

U denkt misschien, van kwaad tot erger, maar dan kent u Dumas niet. Die wordt vrienden met de twee broers die het hotel runnen, en gaat met ze naar een buikdanseres 's avonds, nadat duidelijk is geworden dat Sea Waves geen hotel is, maar gewoon een huis van twee wezen die net een ei kunnen bakken.

De jongste broer had een t-shirt van de duiksportvereniging, terwijl hij er niets mee te maken had. Hij rookte de hele dag waterpijp. Op de straathoek lag een berg rotte tomaten, en de achtergelaten shit van aannemers, die hier in de jaren negentig in no-time een resort aan de stadskern hadden geplakt.

De oudste had een vlotte babbel en een rijbewijs. En hij kon een ei bakken. Jean hield van dat soort sjacheraars. Hij was er zelf ook een, een soort Tom Ripley zonder rijke vrienden, een Jetse Bol. Hij zou nooit een contract verbreken om bij de beste ploeg te rijden.

Jean's grote liefde had ook een contract, met de man die met haar de kosten ter beëindiging van een tienerzwangerschap had gedeeld. Jean's grote liefde was ook een sjacheraar die nooit een contract zou verbreken om bij de beste ploeg te rijden. Het leven was bedoeld om met de dag geleefd te worden.

Dat kon zij erg goed, totdat Dumas totaal commitment eiste, en de hele boel explodeerde. Een maand later had zij een samenlevingscontract, maar niet met Jean. Die bestond niet meer, alleen voor haar moeder. 'I can't help you, love'.

Jean en zijn toverfee wilden een en dezelfde persoon zijn, maar dat kan sowieso niet. Het was wel zo sterk een wens, dat beiden de code van het leven probeerden te kraken. En dan ontploft de boel, ook al schrijft Phil Collins honderd nummers als 'Against All Odds'. Hij kreeg ook een bloedmooie dochter trouwens. Vrouwen zijn erg praktisch. Jean had meer haar dan Phil, hij meer geld.

Consultant Depoutte rolt ondertussen een chatbot uit naar zijn medewerkers in Europa en het Midden-Oosten om hun productiviteit te verhogen. Het wordt een 'assistent' om repetitieve taken te helpen versnellen of zelfs over te nemen.

Volgens de Financial Times komt de techniek in handen van zo’n 75.000 man. De chatbot zou e-mails kunnen beantwoorden, concepten voor teksten schrijven, evenals scripts en computercode om werk te automatiseren, agenda’s te beheren en presentaties te maken.

Hoe geavanceerd dat wellicht ook klinkt, de praktijk van AI-leveranciers als OpenAI en Google maakt dit al ruimschoots mogelijk. Wel raadt Depoutte zijn mensen aan om niets klakkeloos van de machine over te nemen en altijd nog een menselijke controleslag te doen.

Het was AI gelukt Elvis tot leven te wekken, dus waarom zou dit niet lukken?, dacht Dumas. De mens is onfeilbaar als een computer, die vergeet nooit prijsverhogingen netjes door te geven of een afspraak te annuleren, dat doet de mens niet.

De mens eet per ongeluk een gedrogeerde postduif, waardoor hij tijdens de koers wordt betrapt op een dopingmiddel, die kan daar niets aan doen. Ik zou de kunstsneeuw van Snow World Rucphen niet opsnuiven, maar wie ben ik?

Zolang de mens vrolijk naar buiten komt, is het prima. Er zijn wel bijzonder veel snelheidsovertredingen in de gemeente Rucphen, maar dat zouden ook Willebrorders kunnen zijn, of arbeidsmigranten. Of een trainende VDP.

Jean deed maar weer een ovenfrikandel in de Etna. Die noemde hij zo vanwege de merknaam, en het feit dat de magnetron zo raar deed toen hij een ei probeerde te koken. Maar een ovenfrikandel, dat lukte wel. Dat mislukte niet op vol vermogen.

Wij blijven u adviseren wielrenner te worden, of te trouwen met een wielrenner. De ceremonie dient plaats te vinden in West-Brabant, bij voorkeur in een Chin. Ind. Spec. Rest. te Woensdrecht geleid door Simca Marina, die na het ja-woord de receptie opent met 'Viva España'. Wij staan niet in voor de resultaten.

Want, u zult misschien denken, waarom adviseert Dumas de huwelijkse wijzen van West-Brabant? Jean was op twee huwelijksfeesten geweest in Zeeland. De eerste was van een oom die moest trouwen omdat hij een zeventienjarige had bezwangerd toen hij met haar kampeerde in de tuin van zijn verweduwde moeder.

Het tweede trouwfeest was dat van Ome Dick. Die werkte zich een levenlang te pletter voor een huisje aan de Costa del Sol, en viel twee maanden na zijn pensioen dood neer. Hij had profwielrenner kunnen worden. Zus Dumas was ceremoniemeester geweest op het huwelijk van een rijke Yersekse uienboer. Zijn vrouw deed onlangs een zelfmoordpoging in een brommobiel.

Hoewel pa en ma Dumas in 53 jaar huwelijk nog nooit aantoonbaar ruzie hadden gehad, maakten de jonge Dumasjes er een potje van. Het eindigde altijd in overspel en kinderdiefstal, in het geval van Jean natuurlijk niet zo gek als je een kind verwekt bij een West-Brabantse terwijl je geen wielrenner wordt.

'Ik had je gewaarschuwd', zei ma Boemaars streng tegen Jean. En ze schonk nog maar een bakkie troost in. "Maar je kan altijd langskomen'. Zo zijn die Brabanders dan ook wel weer.

Maar de gemiddelde Nederlander trouwt gewoon in een naoorlogs gemeentehuis, waarna een receptie volgt met eerst twee koffierondjes voor de alcohol wordt geserveerd, meestal de keus tussen rode en witte wijn, bier, spa en cola, waarna het bruidspaar vertrekt naar een in de ANWB Kampioen uitgezocht boetiekhotel voor seks met sokken.

Dumas wist het zelf ook allang, maar na het zien van het TV Portret wist hij het zeker: 'Bassie & Adriaan: De reis vol verrassingen' is de beste Nederlandse mediaproductie aller tijden. Bassie & Adriaan in Amerika: Jean en zijn toenmalige beste vriend hadden er zelfs een eigen reis op gebaseerd, een maand lang in een Chevrolet-sportwagen met de cd Californication op repeat.

Maar aan Bassie & Adriaan kon niemand tippen. 600 hotelovernachtingen, 100 geboekte vluchten en twee dagen voor op schema. Bassie heeft alleen een levenslang litteken overgehouden aan een beet van de cheetah van Siegfried en Roy. Die had net met zijn neus in het witte woestijnzand van Nevada gezeten.

Waar ze het geld vandaan haalden wist niemand. Joop van Ellende had de caravan van de sloop gehaald, en de stem van robot Robin werd ingesproken door de vrouw van Aad van Toor. Die boeven wilden ervandoor met de dvd-opbrengsten en spanden een rechtzaak aan; alleen B100 had nog een vriendelijk woord over voor die clown en die acrobaat.

Een serieuze journalist als Dumas wist natuurlijk dat het echte leven geen Bassie & Adriaan is. Dat werd maar weer eens duidelijk in het NOS Journaal. De EBI in Vught kreeg een nieuwe toegangsweg voor zware criminelen. Inwoners van Cromvoirt en Vught hadden geklaagd over de vele konvooien die door de kernen scheurden, 'soms wel 4 per dag'.

Het was erg genoeg, want Gerri Leickhof was erop afgestuurd. Het werd een nieuwe toegangsroute met twee uitgangen 'door de wei'. Gerri stelde geen enkele kritische vraag over ontsnappingsmogelijkheden, maar goed. Dat kon zijn weggeknipt, want het ijs in Winterswijk was dikker dan dat in Haaksbergen.

Bovendien moest Edwin van den Erg een lasser interviewen die op Wilders had gestemd; niet vanwege asielzoekers, maar om verandering een kans te geven. Van den Erg knikte begripvol en stelde geen enkele kritische vraag. Een Europees kampioene langebaanschaatsen won de eerste marathon op natuurijs.

Mugge opende de nieuwjaarsreceptie van de belangenvereniging voor wielerploegen met dankwoorden richting de leden. De digitale transformatie van de contractdocumenten was succesvol afgerond in het afgelopen jaar.

Er waren belangrijke resultaten geboekt, zei Mugge. Contracten van andere ploegen werden automatisch overgezet naar zijn eigen wielerploeg, zodat administratieve handelingen als het uitdienen van een contract konden worden overgeslagen.

'De UCI moet nog vriendelijk vragen aan ASO of iets mag, maar door de digitale transformatie van de samenwerking tussen wielerploegen is dat bij onze vereniging niet meer nodig. Laten wij proosten op het nieuwe jaar'.

Mugge's ploeg gaf het goede voorbeeld; daarnaast werden de communicatie-afdeling en de mediapartnerships bemand door Limburgers, zodat alleen goed nieuws het publiek zou bereiken. Limburgers kenden het verschil tussen goed en slecht nieuws sowieso niet.

De media begonnen zich wel zorgen te maken over de vorm van Al Evenpul. Die werd op training in Spanje gelost door een groepje van Naey-Deschacht. Maar die waren natuurlijk allemaal in topvorm in het crossseizoen.

Mo lachte vriendelijk in de camera. Hij sloeg niet zomaar meer in het rond, zoals de sprinter Wouhanni. Die was gestopt met topsport, omdat geen boksvereniging meer in hem was geïnteresseerd.

Mo meldde me dat hij een nieuwe advocaat zoekt. Z'n huidige advocaat Khalid K. weigert Mo nog bij te staan zolang Mo zijn aan hem geleende Rolls-Royce niet eerst teruggeeft. Ik geloof er geen reet van. Mo rijdt een Cervelo Fatbike, geen Rolls, Royce. Hij heeft geen eens een rijbewijs. Wat mij betreft een onsamenhangend fantasy verhaal. Ik neuriede stoïcijns 'advocaatje leef je nog i-a-dee-a', terwijl Mo me de bestelde bietensap beleefd overhandigde. 

De eerste keer dat ik het woord advocaat hoorde, was toen ik een jaar of acht was en ik mijn moeder er eentje hoorde bestellen op een verjaardag bij opa en oma. Vervolgens zag ik haar aan een glaasje met geel spul lurken. Ze kon onwijs genieten van haar advocaatje. Later hoorde ik mijn vader steeds met andere mannen praten over 'die Dick Advocaat is niet te pruimen'. Dit kwam vrijwel altijd ter sprake als er voetbal op tv was. Ik dacht dat het in die flessen moest zitten, waar de mannen uit dronken als het spel even stil lag. 

Ja, niet alleen ik heb een moeilijke jeugd gehad. 

M'n buitenechtelijke zoon Röburt (produkt van een wilde shag met onder andere de andere dochter van Klaus Kinki) kwam even binnenwippen en mee eten. Altijd onregelmatig en onverwacht. Helaas vertoont de bietensap nog wel wat bijwerkingen. Lichte hallucinaties, onsamenhangend gebrabbel en m'n rug regelmatig nodig moeten snuiten, zijn daar enkele voorbeelden van.

Samen koken we dan wat aan. Vandaag niet te zwaar op de maag. Beetje beppen over Jan en alleman, Ajax (Henderson si) en stropdassen. Soms ontaardt één en ander in wat over en weer slaan en aan elkaars haren trekken. Maar altijd in goed overleg. En omdat ik daar nog maar weinig van bezit, gaat hij altijd als verliezer naar huis, temeer ik als winnaar al thuis ben. De soep wordt gelukkig nooit zo heet gegeten als opgediend én met mij als kok belandt er in ieder geval geen haar in de soep. Daarom het voorgerecht (en vandaag stiekem ook het nagerecht) van mijn hand.

Omdat Mo via Via en Cian U. niet alleen bietensap op z'n kop had getikt, maar ook aardbeien netnietovertijd van afscheid nemend sponsor Jumbo, besloot ik vandaag aardbeiensoep met citroensorbetijs te serveren. Een ware ace, als het ware. Game set match.

Aardbeiensoep met citroensorbetijs.

500 g Jumbo Aardbeien Hollands!

16 g vanillesuiker zakje

1 el poedersuiker

2 el citroensap

1 snufje zout

200 g citroenijs

1 el basilicum vers

40 (ik prefereer 100) ml aardbeienlikeur

Voor de samenhang goed husselen enzo 

Strawberry 🎶

Voor het eerst in zijn leven begon Dumas na te denken over zijn eigen uitvaart. Vond ie eigenlijk maar niks. Hij had echter een aanbieding ontvangen van een begrafenisondernemer die 1000 euro korting aanbood op de totaalkosten, mits de eindsom nu al werd voldaan.

Jean was zelfstandig ondernemer dus hij begon te rekenen. Een uur moest voldoende zijn, het aantal gasten zou de 30 niet overschrijden, als iedereen nog leefde. Dat waren 60 bakjes koffie en 30 frikandelbroodjes gebakken door ma Boemaars.

Natalie zou zeker komen, die hield van begrafenissen. Die zou beginnen met iets van Eminem, waardoor de bejaarde gasten voortijdig zouden moeten worden afgevoerd, en eindigen met Halo van Beyoncé. Haar dochters zouden huilen.

Jean zou beginnen met het rustige These Days van Nico en eindigen met Tubular Bells. Tijdens de boeventune van Bassie & Adriaan zou een foto van Natalie worden getoond met de baby, alleen zijn dochter zou huilen en moeder Dumas volschieten.

Afijn. Dumas wilde wel extra korting, omdat de gemiddelde levensverwachting van de helft van de zaal in de huidige uitgangssituatie ruim zou zijn overschreden bij het einde van Tubular Bells. Statistisch betekende dat 15 potentiële extra klanten voor de begrafenisondernemer.

Dumas werd daar vrolijk van, maar hij liet de gedachte toch varen. De trapbekleding moest worden afgestoomd en dat was geoffreerd tegen de somma van 790 euro exclusief BTW. Bovendien waren er grotere problemen, zoals het einde van de carrière van Lennard Hofstede.

Hofstede was in beeld gekomen bij het grote publiek als kofferdrager van Robert Primus bij diens eerste Vuelta-zege, en daarna niet meer. Het jaar voordien was Primus in de slottijdrit van de Tour van het podium gedonderd en had toen geklaagd over het niveau van de ploeg.

U vraagt zich wellicht af, wat is er gebeurd met onze vrienden Thomas en Clemens? Ik kan u vertellen dat het rustig is aan het front. Beffer is aan het overwinteren in Gambia, in het gezelschap van vrouwen van middelbare leeftijd.

Den Ham zit sowieso onder de plak in de winterperiode. Dat betekent dat hij van zijn vrouw maar 16 uur per etmaal mag trainen en voor het eten thuis moet zijn, dus staat hij pas om 2.00 uur op om te gaan trainen.

Hij vergeet zijn sleutels weleens, maar zijn vrouw slaapt dan nog, dus draait hij nog maar een extra rondje Alkmaar-Naarden-Alkmaar, voordat hij de gravelbike pakt om van Schoorl naar Den Helder op en neer te rijden over het Noordzeestrand.

Op en neer, op en neer: dat hadden Thomas en Clemens gemeen. Alleen deden ze er soms iets anders mee. Tijdens het seizoen zullen ze elkaar vast weer vinden.

Ondertussen werd Nederland overspoeld door slecht nieuws. Presentator Rob Ramphues zat vast in Ecuador omdat een zware crimineel was ontsnapt en zangeres Glenda Rees was in paniek geraakt omdat er 50 Dumbo-medewerkers in de zaal zaten.

Nu viel dat nog te categoriseren als klein leed, maar een publieke omroep bleek de letter x uit het alfabet te willen schrappen, vanwege de associatie met een sociaal medium. Dus Maxima en Willem-Alexander staan straks niet meer in de omroepgids van moeder Dumas, en die houdt zo van het koningshuis.

Er was ook goed nieuws: ergens tussen Amsterdam en Utrecht was een mysterieus sinkhole ontstaan en daarin waren de voetballers Rafaël Polman en Wesley Cabau ter Casbergen verdwenen, inclusief twee grote patat ziekenhuis en een Audi RS6. 

De verklaring van de politie en het waterschap Gooi en Vecht was, dat de betreffende landweg ter hoogte van het sinkhole maximaal 3 ton tegelijk kon verwerken, en de auto inclusief inhoud had dat gewicht ruimschoots overschreden.

Vrouwen zijn bijzondere wezens. Ik zoek er nog steeds eentje. Maar wat is een vrouw nu eigenlijk? Steeds meer vrouwen, en hun entourage, willen van het x chromosoom af. Als je je identificeert als vrouw ben je ook een vrouw, is hun crazy credo, conjo. Moet je in Mexico mee aankomen zetten. 

Toen ik een ex collega ooit een compliment maakte en zei 'wat heb je toch een prachtige snor', diende ze de volgende dag direct een klacht over me in bij Personeelszaken. 

Voor mij is een vrouw iemand die me zegt wat ik moet doen.

In werkelijkheid was het natuurlijk anders gegaan. Ramphues was met een bus vol Dumbo-medewerkers op weg naar Amsterdam vast komen te zitten achter een kettingbotsing bij Vinkeveen, veroorzaakt door een rechts inhalende Audi RS6.

Glenda Rees had er lucht van gekregen en was gevlucht naar Ecuador. Voor de vorm werd een internationaal opsporingsbevel uitgevaardigd. Ze belde vervolgens Guido den Aftrekker met een lulverhaal.

De uitvaart van Dumas zou in werkelijkheid ook anders verlopen. Die zou maar liefst anderhalve dag duren. Op dag 1 zou Jean met een maandvoorraad Sustenon en een treetje Karmeliet naar Italië rijden. De versnaperingen zouden des nachts worden geconsumeerd in een trekkerstentje in Prato dello Stelvio.

Des ochtends zou Jean de enige col die nog op zijn bucketlist stond beklimmen, en onderweg het loodje leggen. Maar op de top stond Rickie Lee Jones, die hem in een Elvis Cadillac naar de hemel zou rijden. Op de top van de Stelvio was je er bijna.

Dumas was een soort Rasmussen. Die zei ook in Mexico te zitten, maar trainde in werkelijkheid in de Dolomieten voor het hoogtepunt van zijn carrière: Tourwinst. In de Tour van dat jaar zouden twee Nederlanders de ballen voor hem uit de broek rijden.

Die twee, Michael Schijterd en Thomas Beffer, hadden zichzelf in de dagen voor de Tourstart moed ingedronken met een paar flessen wijn; enkele escortdames reden hun ballen uit de broek. Breuk had het nooit goed gevonden.

Breuk had een testosterongehalte zo laag, dat hij de Campolongo nauwelijks opkwam in de roze trui. Zelfs 35 jaar later had hij er nog last van: hij kwam als commentator niet boven fluisterniveau. Schijterd stond ondanks een dopingbekentenis alweer te shinen bij de publieke omroep, met zijn Prodent-gebit.

Breuk was wel een aardige kerel. Hij had ooit een boek geschreven over klassieke beklimmingen, uitgegeven door de ANWB. Daarin staat de Campolongo-kwestie omschreven als 'hongerklop'. Kan goed, als je te weinig testosteron gebruikt.

Jean had een kopie van het boek gekocht tijdens de signeersessie van Breuk in de ANWB-winkel van Hoog Catharijne. Er staat een sierlijke handtekening van zijn held op het voorblad. Aan Schijterd zou hij nooit een handtekening vragen.

De Breuk trainde in zijn carrière, vooral in de periode eind jaren 80 vanuit Bergen op Zoom, regelmatig met de kolonie wielrenners woonachtig in West-Brabant, zoals Adrie VDP en Gerrie Retemann, een import West-Brabander.

Er waren uiteraard ook goede West-Brabanders, zoals ma Boemaars. Die bakte niet alleen lekkere worstenbroodjes, ze had ook een recept voor gegratineerde oesters dat zelfs op de menukaart van Café de Sportvisser terecht was gekomen.

En je had natuurlijk Willebrorder Winy Zagtmans, die zich ontfermde over dolende wielerzielen. De ex-renner was begin jaren zeventig nog knecht geweest van de beste renner aller tijden, Mohamed al Evenp... euh Eddy Clerckx.

In het begin van de eeuw had hij Johan van der Made onder zijn hoede genomen, winnaar van het puntenklassement in diverse Giro's. Van der Made was aan lager wal geraakt door een amfetamineverslaving en had gevangen gezeten voor woninginbraken.

Dat deed hij met een zekere Eric van Diejen, die in de jaren tachtig als Eric Smitten de karaokebars van Tokio onveilig had gemaakt met parodieën op pophits als 'Hungly Eyes'. Terug in Nederland had hij dit concept onsuccesvol voortgezet op bingo-avonden in de West-Brabantse bejaardenhuizen.

Het voorportaal van Amissa van Snaaijdonk-Bongo sprong eruit, tussen de Intratuinen van Prinsenbeek. De voortuin was een soort prieel van hemelsblauw neonlicht, omgeven door kunstrotsen bekleed met mos.

Hier woonde iemand die iets meegemaakt had in het leven, maar het was ook een beetje Efteling-achtig. Alsof je een spookslot betrad waar Keet Boes illegale abortussen verrichtte in een witte jurk.

De kerstdag bij schoonouders vond zij gezellig. De mannen praatten over voetbal en geld, de vrouwen over kleding en mannen; Amissa kon overal over meepraten, maar uit beleefdheid hield zij het bij schoonmoeder Priscilla.

Amissa was Engelstalig opgevoed in de binnenlanden van Gabon, door een Amerikaanse missionaris die zich ontfermde over de Punu-stam. Het doel van de missie was uiteraard de negertjes kleinhouden en de katjes in het donker knijpen.

Amissa, wier geboortebewijs met circa 3 jaar was verhoogd door de weldoeners, had zodoende voor haar twaalfde al meer geleerd dan Engels. Zij was slim. In de boeken van de missie las zij over een land waar vrouwen op achttienjarige leeftijd al zelfstandig waren, dus ze moest nog 3 jaar onbetaald op haar rug liggen.

In Rotterdam zat een vestiging van de missie, die samenwerkte met een organisatie die in Afrika een ziekenhuisschip exploiteerde. Haar droom was op dat schip naar Rotterdam te varen. Dus vluchtte ze naar de havenstad Libreville.

Daar was op straat geen rooie cent te verdienen, behalve met prostitutie. Amissa sliep op straat in een hemelsblauw topje getooid met braids en legde het aan met zeelui, medewerkers van Air France en een enkele politieman uit haar thuisland, meestal in steegjes die riekten naar dieselolie.

Op een of andere manier was de diesellucht voor Amissa een parfum in die verrotte steegjes, een teken van het bestaan van een betere wereld. De geur ging in haar kleren zitten, in haar longen en uiteindelijk in haar wezen.

Ook Ron Pimhaar had een missie. Zijn moeder had als goede christen een dolende binnenvaartschipper gered uit een wereld van alcoholisme, en zijn moeder was zijn levenspad. Dan kun je wel wielrenner willen worden, maar dat is een tweede.

Als wielrennen op de tweede plaats komt, kom je misschien de heuveltjes van Hoogeveen op, maar Namen zul je nooit winnen. Je wint misschien de Ronde van Hansweert, maar de top van de Stelvio is een brug te ver.

De mens Ron was te beperkt om daar vrede mee te hebben, ook al had hij een hogere opleiding en de groeipijnen van de adolescentie afgemaakt, waaronder een relatie met de West-Brabantse Natalie. Ron zou mensen blijven redden, ook al wilden zij niet.

Dat had Ron uiteraard van zijn onbaatzuchtige moeder. In gezinsverband kunnen de christelijke waarden wel floreren; niet daarbuiten. Niet in de binnenlanden van Gabon, niet in Club Diana en zeker niet in de wielersport.

West-Brabant was een twijfelgeval, want ook daar had je gezinnen, al hielden er niet veel stand zonder echtelijke breuk. Er waren simpelweg onvoldoende wielrenners om het aantal vrouwen te evenaren. Dus de christelijke waarden floreerden in West-Brabant alleen in uitzonderingsgevallen.

De wijken van Libreville deden in niets denken aan die in de thuisstad van Jean's toverfee, Charbonnages in plaats van Pennycomequick. In Gabon deed men aan lijkverbranding en Amissa wist eraan te ontsnappen. Jean ontsnapte ook uit Engeland, maar zijn hart was opgestookt, want Penny kwam niet.

Ron had ook zo'n verhaal, met Amissa. In de Efteling had hij haar ten huwelijk gevraagd. Ze zei nee, ze wilde niet met een klant trouwen. En 's avonds was ie dood. Schuldgevoel had ze wel, maar ook teveel meegemaakt in het leven om er blijvend last van te hebben.

Dat heeft meer positieve gevolgen. Ze kwam niet bij de Intratuin, of hing 'Home is love' bordjes van de Xenos achter het raam, ze had dat helemaal niet nodig. Ze kon een jongen die continu tegen zijn zwarte beest opreed veel leren, maar de liefde was een stap te ver.

De dood van Ron was gewoonweg een samenloop van omstandigheden die kan worden omschreven als Wet van Murphy. Deze treedt in werking als samenwerkende partners elkaars doelen niet meer herkennen.

Ron was zelf de oorzaak. Hij zou die avond door medewerking aan de xtc-productie van Corné een schuld van 10.000 euro voldoen, maar de huwelijksplannen hadden hem aan het twijfelen gebracht. 

Zou Amissa ja zeggen, dan zou hij Corné achter zich laten, maar slimme vogels doen dat niet. Die voldoen hun afspraken en doen dan een huwelijksaanzoek.

Ron was geen romanticus, maar ook geen berekend type. Daar had zijn opvoeding hem niet in onderlegd. Ma Boemaars had Natalie geleerd voor zichzelf te kiezen, Amissa had zichzelf geleerd voor zichzelf te kiezen.

Corné was gewoon een criminele klootzak. Dus als Ron niets van zich laat horen denkt hij dat hij belazerd wordt, en stuurt hij Mo met de boxer naar de Moerse Bossen om de zaak op te lossen. Ron was in paniek en ging toch ter plekke, en dan krijg je de Wet van Murphy. 

Het was ook gebeurd met Jean in Engeland. De toverfee had hem vier dagen in het geheim gelogeerd op loopafstand van haar ouder's pension. Tijdens het verblijf zou ze het uitmaken met haar verloofde en met Jean naar Nederland vertrekken.

De een na laatste dag zou ze met de kerel doorbrengen; Jean zou op haar wachten. De volgende ochtend zou zij om half elf met haar auto en koffers arriveren bij de achteringang van de herberg. Maar ze raakte in paniek en durfde niet.

Ze besloot achter de rug van Jean om de hele boel onder het tafelkleed te vegen. Toen de jonge Dumas even voor half elf bij de balie arriveerde om de rekening te voldoen, was dat al gebeurd. En de straat bleef leeg om half elf.

Het enige wat Dumas zich herinnerde van de terugreis, was dat hij op de nachtboot naar Hoek van Holland alleen in de bar zat. De lichten waren uit, de deur op slot, het toilet elders. Hij moest pissen in de plantenbakken totdat het ontbijtteam de deuren weer ontsloot.

Jean had niemand pijn gedaan in het proces, maar dat was een schrale troost. Net als de Utrechtse kroegen dat waren, en de scharrels die hij weigerde omdat ze een vaste vriend hadden.

Dumas was zijn onschuld verloren. Als DJ op faculteitsfeesten draaide hij tegen sluitingstijd een Tiroler parodie op 'I still haven't found what I'm looking for' om de studenten van de dansvloer te verjagen. Maar gratis bier had hij wel.

Mo schijnt z'n handel naar Zeeland te hebben verplaatst. 

Alcala is even op kraamvisite

Zo erg is het allemaal niet, als je vier dagen per week in de kroeg kunt zitten en er toch een academische titel in de literatureluur aan kunt overhouden, Dumas haalde er zelf zijn schouders over op.

Gelukkig werd hij er niet van. De top van de Ventoux ongetraind bereiken wel, dat was een spirituele ervaring geboren uit wilskracht en wielerliefde.

Spirituele ervaringen maken de existentiële eenzaamheid van de mens draaglijk, en zichtbaar voor de omgeving. Jean's fietsmaatje was als eerste boven, en kookte een linzenprutje voor zijn leerling.

Het enige wat Dumas hem terug kon geven was de Ierse pub in Utrecht, dus scheidden de wegen. De maat was al verder, maar had het vuur ontbrand dat Jean uit dronken conversaties met schizofrene escorts en IRA-vluchtelingen zou wegtrekken: de fiets. 

Af en toe vertoonde Jean nog wel wat vluchtgedrag, maar dat leidde altijd tot levenservaring. Zo speelde hij een U2-nummer voor Australische werkstudenten in een pub in Fulham. En vermeed hij een eenzame Kerst in het Hotel Bogota in Berlijn met de postpunkband Himmelbeet.

Dat waren middenklassejongens uit West-Berlijn die meer hadden met 's nachts leven dan met het afmaken van een nummer. Dumas was niet veel beter. Bij het ontbijt stond het personeel uit de voormalige DDR met kanten schortjes op een rijtje te buigen om de zelfkastijders te verwelkomen. 

In alle gevallen wilden Jean's tijdelijke vrienden voor hem betalen, voor hem koken of onderdak bieden. Hij zal wel iets goed gedaan hebben, maar was er niet gelukkig mee. Fietsen wel, daar werd hij gelukkig van. Niet omdat de ANWB er rijker van werd, maar vanwege de kalmerende natuurlijke chemicaliën.

Ondertussen ging het samenhangende reality verhaal van Nederland verder. De INB-Bank maakte een podcast in de serie Bedrijvenlust met een veganistische kippenboer die aan de weg timmert. Nederland leverde 1 officier voor de aanval op de Hutsi's die de vrije doorvaart van de Rode Zee moest garanderen.

Het treinverkeer tussen Meppel en Zwolle bleef problematisch. De NOS had Gerri erop afgestuurd, maar het hielp niets. Hij had in Suriname moeten zitten om de arrestatie van Bouta te verslaan. Nu stond er een correspondent die er zelf ook niet in geloofde. De vrouw van Bouta zei dat haar man niet zou komen.

Pissy, de kledingsponsor van Team Qatar, had een groot probleem. Het had een terugroepactie uitgevaardigd nadat een aantal replica winterbroeken van het team waren vervaardigd met de logo's op de pijpen verkeerd om.

“Helaas zijn we ons nu pas bewust geworden van een esthetisch productiefout in de batch die in de bovengenoemde periode is geproduceerd”, luidde de e-mail aan klanten die de nieuwste versie van de shorts van het team hadden gekocht.

"Specifiek zijn de logo’s die met DTF-technologie op de koersbroek zijn gedrukt, omgekeerd op het rechter- en linkerbeen." De broeken waren in alle gevallen besteld bij Alibabana, een online seller geregistreerd in Brazilië.

Het zou goed kunnen dat Mo nu rondreed in een gekopieerd broekje dat hij jaren later zou bezorgen bij een wielertoerist, nadat het tussen de bulkgoederen uit Zuid-Amerika was aangekomen op de bananenterminal in Vlissingen. 

In de Noordelijke Nederlanden was grote commotie ontstaan rond het ontbreken van een geplande nieuwe spoorlijn tussen Lelystad en Groningen in het regeerakkoord. Nu was bekend, dat premier Boekhorst goede maatjes is met de Drentse commissaris van de Koning Anus Bleker, en zakelijke relaties heeft met de Saudische voorzitter van voetbalclub Emmen.

Toen Bleker vervolgens minister van Rijkswaterstaat werd, kwam de aap uit de mouw. Bleker en zijn Duitse collega hadden de tracés voor de spoorlijn, die onderdeel zou worden van een Europees netwerk, opnieuw onder de loep genomen, en kwamen tot de conclusie dat een nieuw voorkeurstracé tussen Drenthe en Bremen de beste optie was.

Sowieso was een tracé tussen Hoogeveen en Bremen de kortste verbinding, en meer dan voorheen bleken de Duitsers bereid tot medewerking aan de aanleg van het Duitse deel. Om kort te gaan: de Saudi's waren bereid mee te betalen aan een spoorlijn van Hoogeveen naar Bremen via Emmen, mits deze metropool werd opgenomen in het Europese hogesnelheidsnet.

Bleker had zijn Duitse collega, de eerste zwarte minister van Verkeer in Duitsland, meegenomen naar een wedstrijd van Emmen en de zaak beklonken. Deze riekende kwestie was aan het licht gekomen nadat journalist Emma Wortelhoer diepgravend werk had verricht aangaande de kwestie, en dat was nodig, want de publieke omroep was afgeschaft.

Je zou ook kunnen zeggen dat iemand diepgravend werk in Emma had verricht, maar op dit soort fora zitten minderjarigen, dus we moeten voorzichtig zijn. Ook de redactie van de Flits is druk met journalistiek werk, die hebben niet altijd de mogelijkheid om te modereren volgens het handboek van de Christelijke School voor Journalistiek in Kampen.

Deze opleiding was van oudsher een broedplaats voor wielerjournalisten, omdat in het handboek was opgenomen dat in de uitoefening van sportjournalistiek werk elke suggestie van dopinggebruik moest worden weggenomen. Bovendien had de school een streng selectieproces, op basis van de lijsten van doopleden van de Gereformeerde kerken in Nederland.

De enige uitzondering betrof Limburgers, aangezien deze te moedeloos zijn om voor de carrière te verhuizen naar Kampen. Bovendien hadden ze geen geld voor de treinreis. Je moet ook voorzichtig zijn met de instroom, want zoveel studentenwoningen zijn er niet beschikbaar in Kampen.

Het klinkt allemaal een beetje te negatief: Limburgers zijn helemaal niet moedeloos. Het zijn een soort Belgen, en ze waren het ook liever geweest. Maar Belgen bestonden helemaal niet. Voordat het land door Engeland werd gecreëerd als bufferstaat tussen Frankrijk en Nederland waren er alleen Vlamingen in het Nederlands sprekende deel.

Daarbinnen had je echte Vlamingen, die woonden in de streek rond Gent en Brugge. Antwerpenaren waren van een ander slag, brutale lieden die Nederlanders konden zijn geweest, en Limburgers woonden in een bosrijke streek die cultureel gezien tot de Maas liep.

Als gevolg van geopolitieke beslissingen na Waterloo waren de gebiedsdelen van de Europese adel opnieuw opgedeeld, en toen de Nederlanders niet met de Franstaligen overweg konden in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden was daar plots België en waren er Belgen.

De inwoners hadden sowieso niets te vertellen, en de Limburgers al helemaal niet. Dus kregen ook de Nederlanders hun zin: de westelijke Maasoever bleef in handen van Den Haag en Nederlands Limburg was geboren.

Limburg is dus onderdeel van een tweestatenoplossing die tot de dag van vandaag voortduurt. Het ontbreken van beslissers was in België al een probleem, maar de Limburgers hebben hierdoor een politieke cultuur die eerder in de richting van die van Suriname moet worden gezocht.

Een militaire staatsgreep zoals in Suriname is onmogelijk, en in de drugshandel worden ze afgetroefd door de meer pientere Brabanders. Dus gaan de Limburgers maar pleasen, zoals Belgen dat gewend zijn. Het was echter niet genoeg om naar Kampen te verhuizen, en ook niet nodig, want wie pleaset krijgt presentjes.

De Limburgers spraken doorgaans beter Frans en waren voorkomender dan de boerse en/of narcistische Hollanders. Op deze manier had de Limburgse journalist Danny Heulen zich binnengewurmt bij ASO en streek een andere provinciegenoot, commentator bij de NOS, de plooien glad als Smart Meets de irritatie van de Fransen weereens op had doen vlammen.

Limburgers zijn nuttig, juist om deze reden. En moeten om deze reden gekoesterd worden, anders gaat het alleen maar om centjes verdienen in dit waanzinnig gave land. U snapt ook de ironie: mensen die dubbele bijvoeglijke naamwoorden gebruiken moeten worden gewantrouwd. Limburgers kun je vertrouwen, mits je beseft dat ja ook nee kan betekenen: het zijn eigenlijk Belgen. 

Soms lijken er uitzonderingen te zijn, zoals de self made journalist Richard Kerkhof en de narcistische wielercapo Dirk Dewevere, maar in feite pleasen ze de hele tijd. Kerkhof werd op die manier om de tuin geleid door Mugge aangaande de fusie tussen Red Bull en Qatar, en Dirk, die pleaset uiteindelijk alleen zichzelf.

Qua brutaliteit had hij in Vlaanderen het rijk alleen. Het was een land bevolkt door ultrapleasers, zoals Peter Barts. Deze multi-artiest werkte zich een slag in de rondte, en was rijk geworden met de wereldhit 'She goes gaga'. Terwijl Europa volstroomt met vluchtelingen uit Oekraïne en de Sahel, en Israël de Gazastrook platbombardeert, adresseert Barts zijn publiek met de boodschap dat het goed komt met de wereldvrede.

Naïviteit is het, niets ergers. Belgen weten niet eens wat er achter de voordeur van hun buurman gebeurt, en als ze het weten durven ze er niet over te praten, dus moeten ze hun mond houden over globale politiek. Maar sympathiek is het wel. En Dewevere zorgde voor vermakelijke uitspraken met zeggingskracht, want elke Belgische nieuwsjager lag meteen aan zijn voeten.

Het geplease had ook nare trekjes: overdrijving. Wielrennen was in Vlaanderen volkssport, en iedere wielerjournalist kwam al bijna klaar als er een rondetalent om de hoek kwam zeilen. Zet je een beslijkte crosser en Daisy van de Dukes of Hazzard in hotpants naast elkaar in de afspuitzone van de Amerikaanse wereldbekerwedstrijd, dan is de kans groot dat de Belgische reporter bovenop de eerste springt, ook al is hij heteroseksueel aangelegd en zit zijn vrouw aan de andere kant van de oceaan.

Bleker was een slimme politicus, die wist dat hij persoonlijke doelen kon bereiken met verdeel en heers. De Friezen waren geen probleem, die waren sowieso blij met het afblazen van de Lelylijn. Die zou door de Meren voeren, en nu konden Hylke en Sietse hun Kameleon al fluisterend naar Gerben blijven varen.

Bovendien had de spoorbeheerder nooit toegestaan dat er over een hogesnelheidslijn werd gefierljept, zelfs niet over een tunnelbak. Er moest alleen een oplossing komen voor de bottleneck Meppel-Zwolle, en die werd gevonden in het cadeau voor de Groningers.

Die waren allang blij, dat het door de private financiering van de Saudi's vrijgekomen budget zou worden aangewend voor de Nedersaksenlijn, uitbouw van de goederenverbinding Coevorden-Groningen voor reizigersvervoer. Zo ontstond tevens een omleidingsroute voor Meppel-Zwolle.

Niet dat iemand in Meppel moest zijn, dat wist Bleker ook wel, maar de kwikzilverachtige Anus kon zelfs gallery play bedrijven. Aangezien de internationale lijn naar Bremen zou voeren, bedong hij dat deze zou worden omgedoopt tot Nedersaksenlijn.

De Groningse boemel zou Veenkoloniënlijn gaan heten, en als kers op de taart werd de internationale persconferentie in Meppel gehouden. Het gemeentehuis was te klein voor de toegestroomde Berlijners, Amsterdammers en Emmenaren.

Berlijners zult u zeggen, jawel: de voltallige Duitse media was uitgerukt naar Meppel. Niet op zondagochtend natuurlijk. Dat had een reden. Dan is alleen de Mac open, en pas vanaf half tien. De Aldi gaat pas om twaalf uur open.

Zelfs premier Boekhorst was erbij op de persconferentie, maar Anus was de ster van de show. Toen Boekhorst grapte tegen de Duitse minister, dat je op zondagochtend voor half tien in Meppel altijd nog een blik bruine bonen kunt opentrekken, verlegde hij het gesprek naar het uiteindelijke doel.

En dat was het verknopen van Drenthe met het internationale spoornetwerk door middel van haltes in Hoogeveen en Emmen. Dat Meppel zou worden voorbijgeraasd door de expres Amsterdam-Berlijn vertelde hij er niet bij.

De Duitsers hoefden alleen de proceskosten te betalen, voor een door Saudi's gefinancierde hogesnelheidslijn die door het dunbevolkte Oldenburgerland voerde, totdat die de metropoolregio Emmen bereikte. Een grote Duitse aardappelzetmeelfabriek kon de bestaande lijn blijven gebruiken.

In Nederland zou de Nedersaksenlijn langs de A37 naar Hoogeveen voeren, een gebied dat nooit meer had voortgebracht dan de Dutch Boys van Boer Harms, totdat ter hoogte van de boerderij van een sektarische incestpleger de aansluiting met het bestaande spoor naar Meppel werd gemaakt.

Zijn schepping overziende, schuddebuikte dwergje Bleker tevreden, op de vrijdag van de persconferentie. Hij nodigde Emma Wortelhoer uit voor een schnabbel met Saudi's in de Evert ten Napel ArenA, en op de Zevende Dag rustte hij. Dat was geen probleem in Drenthe, want de wolf had het kabinet al verbannen en de asielzoekers zaten in Ter Apel.

De vernoeming van het stadion van Emmen naar Evert ten Napel had nog wel wat voeten in de aarde gehad. Norbert Lijkstra vond het 'sensationeel', maar dat zei hij over al wat niet op zijn papiertje stond. Het zat zo: het was in feite een afscheidscadeau van de NOS, omdat hij zijn mond had gehouden.

Evert hield decennialang zijn mond over de bronstige sfeer op de redactie van Studio Spurt, die bevolkt werd door Jan Keesma, Smart Meets en Sjaak van Geld. De jonge Egbert Toms kon niet tegen het testosteron opboksen van die heren. Hij moest doorgaans drie jaar zoenen voordat hij met een redactielid van bil ging.

Bij Eva Startrek was dat geen probleem. Deze dame zat al op Egberts bureau voordat hij erachter zat. Egbert moest zelfs van zijn vrouw op de redactie slapen toen zij erachter kwam. En over dit alles had de nuchtere Drent Ten Napel zijn mond gehouden.

Dumas wist dit omdat hij op de redactieburelen van de Gooi en Vecht Trompetter had rondgelopen, en behalve van digibete redactiehoofden wemelde het daar ook van de geruchten van de Gooise matras, en over het cokegebruik van DJ Erik de Wit.

En over dit alles had Ten Napel zijn mond gehouden. Dus in de onderhandeling van de NOS met de Saudi's over de tv-rechten van Emmen werd meegenomen dat het stadion zou worden vernoemd naar de gezagsgetrouwe Evert. En zo geschiedde.

Rodney van Snaaijdonk, de man van Amissa, was eigendom van Emmen. De Saudi's hadden hem permanent verhuurd aan NAC, zodat hij de speeltijd zou krijgen die hij bij een Europese topclub nooit kreeg. Amissa was wel een keer meegeweest naar de nieuwjaarsreceptie.

Dat bleef bij die ene keer, want Rodney werd achtervolgd door Emma van TV Drenthe, en om een of andere reden kon Amissa Emma niet uitstaan. Misschien hield ze niet van zangeres Zon, de favoriete artiest van Rodney en een vriendin van Emma.

Zon en Emma hadden elkaar leren kennen in de redactietijd van de laatste bij De Wereld Naait Door. Ze wisselden weleens ongebruikte condooms uit als de nood aan de man was. Geen gebruikte, dan kon je het net zo goed zonder doen.

In de stenige omgeving van de Amsterdamse Oostergasfabriek was een ware ecologische zone ontstaan, omdat gebruikte condooms niet biologisch afbreekbaar waren en de vuilnis maar eens per week werd opgehaald.

Tijdens de uitzending zaten de dames braaf te knikken als Hartthijs van Dieuwkerk de ouders van een slachtoffer van zinloos geweld interviewde, of plengden een traan bij een Hollandse Jacques Brel-interpretatie omdat een tafelheer was overleden. Het was spannende televisie.