Wie aan Robbie de Wit denkt kan maar aan één ding denken. Hongarije. Om nog een kans te maken naar het WK in Mexico af te reizen, moesten we winnen van dat goulashlandje. 

Een paar weken voor die wedstrijd had Simon Tahamata met Feyenoord uit tegen Utrecht de 2-3 gescoord met een prachtige boogbal. Eigenlijk was dit het begin van de stiftgoals. Robbie de Wit heeft wat mij betreft de moeder aller stiftgoals gescoord. Later scoorden Marco van Basten en vooral Dennis Bergkamp hun stiftertjes, maar als er in het eeuwige boek van voetbalmomenten één stift mag worden bijgeschreven, dan is dat die lepe boog waarmee Robbie de Wit het Hongaarse voetbal vernederde.

En dat de Belgen ons daarna, met dank aan de fabuleuze natrap techniek van Wim Kieft, ook voor schut zetten, doet daar niets aan af.

Thanks Rob

Ik word een beetje moe van al die pathetische, prietpraat analyses over het grensoverschrijdende gedrag bij de NPO. Als bedrijven geen regels opstellen, wordt het natuurlijk nooit wat. Al kunnen we natuurlijk ook gewoon Mao's way naar het werk gaan. Allemaal in hetzelfde uniform, iedereen gelijk.

Ik word een beetje moe van Mo, die de laatste weken me alleen maar de moeder schreeuwt. "Ik identificeer me als Antilliaan, papi", is zijn reactie als ik daar iets van zeg. Te moe om daar weer tegenin te gaan.

Maar de laatste tijd ben ik over het algemeen gewoon moe. Moe van mensen. Moe van het weer. Moe van boeken en tv en het nachtelijke nieuws en liedjes op de radio die ik jaren geleden al had gehoord. Ik ben mijn kleren beu en mijn haar beu en de kleren van anderen en het haar van anderen beu. 

Vermoeid, moe, moeder.

Ik herinner het nog als de dag van gisteren. M'n eerste overwinning als baby was het grijpen van een stukje van de wereld, meestal de vingers van m'n moeder. Later ontdekte ik dat de wereld en de dingen van de wereld ons in hun greep houden.

De cirkel is weer rond.

Nou moe.

Voor Limburgse begrippen was Frans Merkelbeek een uitzonderlijk renner geweest. Geen veelwinnaar, maar na een zware koers kon hij goed aankomen in een groepje. En zo won Frans onder meer de Amstel Gold Race en een Tourrit.

Er waren sowieso niet zoveel Zuid-Limburgse wielrenners, en al helemaal niet uit de Mijnstreek. De vader van Frans was niet eens een koempel. Naar de maatstaven van de Mijnstreek was Frans zelfs betere middenklasse.

Moeder Merkelbeek waakte als een kloek over haar gezin in De Kling, een buurtschap tegen Brunssum aan. Van daaruit kon je maar 1 kant op: noordwaarts zat je zo in Duitsland; zuidwaarts tussen de ruïnes van de mijnen en oostwaarts reed je tegen een gigantisch militair complex op van de Navo.

Werken in de mijnen ging niet meer in de vroege jaren 80, een lijntje kohl onder de ogen was niets voor Frans, dus ging hij westwaarts op de fiets, richting de steile pentes rond Schinnen. Korte snokjes waren het, zoals in Vlaanderen.

Frans was geen klimmer, meer een tijdrijder qua aanleg. Ook qua karakter: zo snel mogelijk fietsen. Het zat in zijn kop, niet in zijn omgeving. Daar moest je weg. De HAVO kon hij aan, en hardrock vond hij wel leuk, maar de fiets werd zijn maatje.

Op de fiets gaf hij alles, naast de fiets was Franske een gemoedelijke Limburger, geen leider in de groep. En zo kon het komen dat hij assistent-ploegleider werd in de nadagen van Jan Baas, de beste Nederlandse klassiekerrenner ooit.

Frans had zijn hele carrière bij Baas gereden, en was opgegroeid in een wereld van list en bedrog, de concurrentie bespieden als een valk en 'demarreren, godverdomme'. Renners als Maarten Duplo konden er niet tegen en vertrokken bij Baas.

Die had nog getraind met Jan, en als je teveel praatjes had, wat bij Duplo wel in overweging kon worden genomen, reed ie je er in training gewoon af. Hij konkelefoesde dan wat met zijn maat Kees Riem, en kop over kop matten ze Duplo af, die vervolgens geen pap meer kon zeggen.

Eigenlijk kon je van Franske zeggen dat je nooit hoogte kon krijgen van zijn talent. In de benen zat meer, er zat een goede kop op, maar een winnaarstype was het ook niet. Baas was echter een goede manager, hij moest je niet of hij moest je wel. En Frans viel in de 2e categorie.

Frans was ideaal. Als zijn vrouw werd vervangen had hij het minder gevonden, maar tellekens een andere manager, mwoah. Je hoorde hem zelfs nooit piepen over zijn 2e plaatsen in Vlaanderen en Sanremo, en het grote publiek was hem vanwege die bescheidenheid vergeten. 

De winnaarscultuur zat sowieso niet in de Limburgers; in de beloftentijd van Frans had je het supertalent Rob Meijs, en die kwam even snel als ie vertrok, en ja Frans won snel een Tourrit, maar eind jaren tachtig wonnen zoveel Nederlanders een Touretappe dat het grote publiek er geen oog meer op sloeg.

Zijn dito getalenteerde streekgenoot Adje Nijlands was om die redenen ook weggedeemsterd, een massasprinter was Frans niet, dus viel zijn diesel niet op in het eendagswerk van de jaren 80. Hij was in beeld gekomen bij Baas door zijn overwinning in de Waalse beloftenmeerdaagse Triptique des Mines.

De slimme Baas had niets met supertalenten, maar hij wist ook dat hij aan Frans' generatiegenoten van het vlakke land, zoals Nico Verschuren en Jacob Derann, niet genoeg had. En de gemoedelijke Limburger had internationaal gepresteerd in een maatgevende wedstrijd.

De carrière van Frans was dus bepaald door de omstandigheden, en dat bleef zo, want hoewel de renners van Baas zich goed verzorgden waren ze niet voorzien van de meest moderne medische middelen, daar moest Baas niets van hebben. En zo kon het dat de talenten van Baas, zoals Frans, in het begin van de jaren 90 voorbij werden gereden, en voortijdig stopten.

Bloeddoping werd al snel onmisbaar in de wielersport, en de middelen steeds geavanceerder en duurder, dus moest Baas - continu op sponsorjacht, het onderspit delven; totdat ie de fietsgekke directeur van de Asobank tegenkwam, en die hadden centjes; hoewel ook de talenten dunner gezaaid waren dan voorheen begon de ploeg Baas weer te winnen.

De CEO van de bank hield van fietsen en was net als Baas een Zeeuw, dat klikte. De bank wilde echter klassementsrenners kopen die de Tour konden winnen, en Baas had daar niets mee. De cultuur van een bank paste sowieso niet bij die van het wielrennen. Dus vertrok Baas uiteindelijk stampvoetend.

De gemoedelijke Frans deed alles en vond alles goed, en was dus een ideale renner en assistent-ploegleider in een directieve cultuur. En hij kon goed opschieten met jonge renners, en dat was belangrijk in het Asobank-wielerplan van Baas, dat werd voortgezet na diens vertrek, met wisselende successen in het rondewerk en de eendagswedstrijden.

De jonge renners konden ambitieuze Achterhoekers zijn dan wel belezen Groningers, Franske kon met ze overweg, zoals hij ook goed overweg kon met De Breuk en Winner, intelligente ronderenners uit zijn eigen actieve fietsperiode. Mwaoh, zei Frans, en hij gaf iedereen een bidon en een schouderklopje.

Zijn rust was een constante zegen, na het gefoeter van Baas, de nervositeit van diens opvolger Leo de Raaij en de onervarenheid van collega-assistenten. Dus werd hij bij de elitegroep een graag geziene gast, en zijn met meer koersinzicht begenadigde generatiegenoot Verschuren deed het beloftenteam.

Dat laatste was een grote fout, want De Raaij zag al door de bomen het bos niet meer als de stress toesloeg, en Franske was te gemoedelijk om te vloeken als Baas. Dus schoten de dure renners van achtereenvolgens Asobank, Manco en Red Bull geregeld mis in de harde finales. De Raaij wilde het koersverloop vooraf plannen en dat gaat niet in klassiekers.

Dan moet je kopmannen in de ploeg hebben die instinctief hun plan trekken. En die waren er wel in het rondewerk, zoals een Deense kip op weg naar de klif en een nukkige Rus op doorreis, maar types als Michael Schijterd hadden zowel de rust als het koersinzicht van een ploegleider nodig.

Breuk kwam bij de ploeg, maar die was ook te academisch van tempo, en ging weer weg. Franske werd door iedereen geaccepteerd, ook zijn fouten, die hij met Limburgse gemoedelijkheid afschudde. Hoe kon hij ooit verantwoordelijk zijn voor falen, als het De Raaij en Breuk ook niet lukte? Een type als Baas kwam nooit meer terug.

Manager zou hij nooit worden, zeker toen de schaalvergroting in de wielerploegen begon toe te slaan, Franske zou zijn stempel blijven drukken. Zijn jongere collega Addy leerde hij Engels, inmiddels de voertaal in de ploeg. En met gemoedelijk accent was regelmatig te horen 'komaan guys, keep pulling'. Frans trok voornamelijk aan het stuur van de ploegleiderswagen, en Addy moest plassen van de stress.

Mohamed al Evenpul was het seizoen goed begonnen, vond hij zelf. Elke confrontatie met een gelijkwaardig of groter talent werd vermeden, en hij plaatste vrolijke posts over geinen op training met VDP in Spanje.

Op de Insta's was nooit een ploeggenoot van Mo te zien. 'Jij bent de enige die mij kan bijhouden', zei hij tegen de GOAT van het veldrijden. En in het middengebergte bleek dat zo te zijn, dus ze hadden iets aan elkaar.

VDP had respect voor Mo. Hij reed dan wel op een kinderfietsje, voor de leek die de posts zag tenminste, zo erg als zijn minuscule veldritcollega Jack van de Russel was het niet; die loste VDP sowieso overal. Mo had zelfs een Sloveen verslagen bij het schansspringen, al was dat dan in de zomer.

En hij had de Vuelta gewonnen, als eerste Belg sinds Gustaaf de Loor. Jean wist zich niet meer te herinneren of dit waar was, maar soit: een Belg van Marokkaanse afkomst moet zich al twee keer zo hard bewijzen in de samenleving, vond ie zelf, en vergelijken heeft sowieso geen zin. 'Ik ben Mo'.

Maar Mo was een beetje naïef, dat was zijn Belgische inslag, naast bescheidenheid natuurlijk. VDP was een bondje aan het smeden met het oog op LBL. Al Evenpul had de laatste twee edities gewonnen, en zou hem misschien wel iets gunnen in die klassieker.

Mo kende de West-Brabantse wielercultuur niet, de Vlaamse had hij geleerd van zijn bescheiden suikeroom Dewevere, een man die nauwelijks geld uitgaf. Een goed glas wijn en een duur horloge, dan had je het wel gehad met de uitspattingen van d'n Dirk.

Het ketje had één vriend in de ploeg, Jean-Claude van Wilder, ook wel The Muscles from Brussels genoemd, maar die reed een ander programma, want anders zou de kans bestaan dat de twee gingen concurreren, en dat wilde Dewevere niet. Mo ook niet trouwens.

Mo was een gevoelsmens, heel anders dan de steenharde Jean-Claude. Die had nog bij Rekenspink gereden, en als die erachter komt dat je een pak frieten hebt gegeten, of aan een vertrek denkt, stelt ie je de rest van het seizoen niet meer op. Van Wilder was daardoor mentaal onverslaanbaar geworden.

Mo lurkte aan de waterpijp en had plotsklaps een venijnig visioen. "Broer", richtte hij zich tot me. "Broer"

Ik dacht, wat doe je familiar terwijl we niet eens aanverwant zijn, maar was te moe om er tegenin te gaan. Sup Mo, reageerde ik.

"Ik heb de oplossing voor het geouwehoer met die gekkies van XR en de boze boeren brigade. De politie is er meer dan klaar mee, net als wij, en kunnen beter boeven, zoals mij, vangen."

Eens Mo, reageerde ik. Eens. Al hebben ze tot op de dag van vandaag opvallend weinig vat op je fatbike, he. 

"Een volgende keer zetten we ze gewoon stiekem lijnrecht tegenover elkaar, als ze beiden weer gaan protesteren, broer. Colosseum stijl, weetjewel. Aan de linkerkant zien we dan de protesterende boeren. Stikstof gezeik, verdwijnende subsidies voor rode diesel, en wat dies meer zij. En aan de rechterkant dan, de voorstanders van al die maatregelen!"

Ik ging wat rechterop zitten en vroeg Mo me de waterpijp te passen.

Visioenen.

De irritatie van Björn van de Leegte met de wielersport begon het kookpunt te bereiken. Rekenspink had redelijk welwillend gereageerd in de eerste gesprekken met Bouwbedrijf Kessels en Futuro over shirtsponsoring, maar had nog niets toegezegd.

Rekenspink schermde met de teampresentatie, die pas in februari gehouden zou worden - 'in lijn met het bedrijfsleven'; ondertussen waren de meeste nieuwe shirtjes al gemeengoed en was het voorseizoen ruim op gang.

De familie Kessels was half digibeet. Ze reageerden wel op mails, maar pas na een paar dagen, en hadden nog niet eens smartphones. En toen kwam de aap uit de mouw: Rekenspink was in de slag met een andere kandidaat, de Amerikaanse pizzaketen FrisBee.

FrisBee was bekend om zijn reclameslogan 'It's the flow, flow, flow'. In de jaren 90 was de spelling daarvan iets anders, maar toen een Amerikaanse atlete die in de reclamespots acteerde van dopinggebruik werd beschuldigd pasten ze de boel aan.

En plots stond de naam FrisBee op de nieuwe shirts van de ploeg Rekenspink, in vaag rood-blauw met in onleesbare letters 'low calorie pizzas' eronder. 'Geheel in lijn met het langetermijnbeleid van de ploeg', zei Iwan de Verschrikkelijke. 

Toen Kessels uiteindelijk reageerde op de wanhopige mails van Björn, bleken ze zich al uit het project te hebben teruggetrokken. Ze werden wel naamsponsor van het vrouwenteam van Rekenspink, al fietsten die nooit op zondagen. Van de Leegte spatte bijna uit elkaar.

OK, Kessels zou het eigen team willen behouden, en Futuro zou welkom zijn. Maar dat was niet de deal. De durfinvesteerder bleef niet lang bij de pakken neerzitten. Hij belde de Wrakhouts. 'Zouden jullie willen meewerken aan een nieuwe grote wielerploeg, op te bouwen dit jaar?'

De broers zagen er wel wat in en gingen appen. Met Rekenspink wilden ze sowieso niet in zee, en Darmeling zou hoogstens assistent worden onder Thomas Beffer, maar de naam Erwin Pimhaar stond goed bekend, en Den Ham adviseerde het fietsenmerk Tribal.

'We kunnen volgende maand al gaan gravelen', zei een enthousiaste Clemens toen de ploeg Futuro-Tribal in de steigers stond, en Pimhaar deed mee. Beffer was nog met 'andere dingetjes' bezig; in de tussentijd zou Darmeling uitvoerend manager worden. 

Gerommel in de marge, konden deze activiteiten genoemd worden. Wat ex-renners, een managementbureau en een durfinvesteerder hadden een fietsenmerk bereid gevonden mee te werken aan een ploeg die nog niet bestond.

De harde realiteit werd elders bedreven. Dirk Dewevere was allang geen UCI-baas meer, maar in de slag met Saudi's in de opzet van een nieuwe competitie, die de World Tour uit kon hollen. De Vlaamse koersen, de Gold Race en de Ronde van Zwitserland zouden zeker meedoen.

ASO en RCS, organisatoren van respectievelijk de Franse en Waalse WT-wedstrijden en de Italiaanse tegenhangers, deden niet mee met de Saudi's, maar de meeste grote ploegen wel, zoals die van Dewevere en Mugge. Het begon al een beetje op een zwarte bond te lijken.

In het darts had dat geleid tot een totaal schisma en uitsluitingen, maar de politiek van de wielersport was ondoorgrondelijk voor de leek. Die zag niet dat de macht in de sport bij de organisatoren ligt, en niet bij de officiële bond, en dat de twee competities elkaar nodig zouden hebben tot nader order.

De UCI hield zich wel bezig met het Midden-Oosten, maar om zieltjes te winnen. En ASO probeerde nieuwe koersen te organiseren in de golfstaten, maar alleen met instemming van de bond, of andersom zo u wilt. Maar het grote geld zou moeilijk gestopt kunnen worden.

Jean ging op zoek naar ASO-berichten. Op de sociale media een foto van Tourdirecteuren Florian Groshomme en Marion Mousse, suggererend dat ze binnenkort van positie gaan wisselen. In een directiewagen is dat ingewikkeld, maar in bed moet het lukken, dacht Dumas.

In de etappekoers Etoile du Gard moest de ploeg La Marseillaise-Pont de Gribus zich op het laatste moment terugtrekken, omdat de zadels niet werden goedgekeurd door de UCI. De innovatieve wielerbroeken, met in het zeem geïntegreerd koerszadel, konden niet worden vervangen.

De UCI stond nog toe dat het team met conventionele zadels en broeken alsnog zou starten, maar het materieel kon niet tijdig worden opgehaald in de service course van La Marseillaise.

Erwin Pimhaar was net campinggasjes aan het afleveren voor het schoolkamp van het Ardy Stemerdink College voor christelijk voortgezet onderwijs in Winterswijk, toen de telefoon ging. 'Rob hier'.

'Erwin, moejs luustern jong. Ik heb een aanbod gekregen van een sponsor om aan een nieuwe ploeg te bouwen voor komend jaar. Nu ken jij al die jongens in het peloton nog, kun je eens polsen of er interesse is? Jouw baas wordt hoofdsponsor, de WT is het uitgangspunt'.

Dus Erwin fappt naar VDP, die nog in zijn whatsfapp stond, om een bakkie te doen. Daar voelde The GOAT wel voor, maar in een groepje in Spanje. Rondje Wouwse Plantage zat er niet meer in. Erwin belt Björn, die stomverbaasd achteroverleunt in zijn directiestoel in Apeldoorn.

'VDP? Hoe heb je dat klaargespeeld? Gelijk doen man, ik betaal je ticket wel, en neem je vrouw mee'. Dus gingen Erwin en Manuela naar Gremia, in een spierwitte bungalow betaald door VDL, om te speletrainen met VDP.

En daar moest Erwin mee de Sierra Nivea op, terwijl het nog sneeuwde boven, en VDP had Mo meegenomen. 'Grapje man, beetje uitrijden, koffietje doen'. Al Evenpul leek wel geïnteresseerd toen hij de namen Futuro en Beffer hoorde langskomen.

Maar Mo had op de Tourpresentatie ook off the record gehoord, bevestigd door Dewevere, dat de Tour met Saudi's bezig was, en er in de toekomst nog maar 18 ploegen zouden worden uitgenodigd in de Jawlat Faransa, zoals de Tour zou gaan heten.

'De 200 beste renners van het peloton zullen bij die 18 ploegen rijden', had Dewevere gezegd. 'En de grote renners zullen niet meer bij Hanty of dergelijks tekenen', vertelde Mo; VDP wist dit ook nog niet.

'Gaat de Tour dan starten in Saudi-Arabië?', zei VDP schertsend. 'Nee', antwoordde Mo. 'Het Grand Depart is in Frankrijk, dan vliegen de renners naar Arabië, na drie weken vliegt men op zondagochtend vroeg naar Parijs terug om daar om 18.00 uur de Champs-Elysées te bestormen'.

Het gelletje van VDP kwam weer naar boven, en hij proestte het uit van het lachen. Of andersom, zoals u wilt. Maar Mo was bloedserieus. 'President Macaron heeft zijn goedkeuring al gegeven aan ASO. De winnaar van de Jawlat Faransa krijgt 2 miljoen, de bollentrui en de groene trui 1 miljoen; etappewinst: 250.000 euro'.

Erwin zag water branden. En het was al jaren kurkdroog in het achterland van de Costa Gremia, Manuela kreeg het advies van de huisbaas te koken met mineraalwater. Mo richtte zich ernstig tot Pimhaar: 'Ik denk niet dat iemand uit de top 200 van het UCI-klassement naar jullie ploeg wil komen'.

Borderliner Mo was goed in analyseren, maar een oplossing had ie niet. Die moest komen van de slimme VDP. 'Schrijf je in voor de Gravel Tour of Izmir van ASO in Turkije, daar hebben ze nog teams nodig om de boel op te vullen, want er hebben maar twee WT-teams ingeschreven, zei de slimme West-Brabander'.

Een beetje duur was het wel, want de kosten werden alleen vergoed voor WT-ploegen, maar Pimhaar belde Björn en die had vermogen zat, anders moest ie er toch maar belasting over betalen. En Clemens den Ham mobiliseerde zijn hele gravelclan om naar de Turkse havenstad af te reizen. 

De shirtjes werden ontworpen, een prachtig oranje-wit met een klein fietslogo en de letters Futuro prominent in het zwart; Björn was tevreden, Darmeling en Erwin werkten hard in de service course en Den Ham was een inspirerende coach voor het zevental beloftevolle renners zonder naam dat zonder verwachtingen op de LyingAir-vlucht stapte.

As best, thuis best, zullen die boerenpummels wel gedacht hebben, toen ze gisteravond hun puinzooi op snelwegen dumpten. Los daarvan heb ik louter goede herinneringen aan boeren. Ben opgegroeid op het platteland. Ik was al vanaf de kleuterschool vriendjes met boerenzoon Harco. Lekker spelen op het erf, de hooizolder verkennen, koeien kijken. Poetsen bakken in onze overall. Klompen uit en op geitenwollen sokken hongerig naar binnen hollen, waar ma Hoiting ons tussen de middag een heerlijke kop kippen of erwtensoep voorschotelde.

Ik werd gisteren ook getriggerd door Anita Witzier, die een traumatisch verhaal met ons deelde, bij Pauw zonder Sofie. Ik had terug in de tijd echt niet alleen Tukjes onder m'n bed liggen hoor. Dus waarom zou ik Anita niet serieus nemen?

Ik herinnerde het me ineens als de dag van gisteren. Kleuterschooljuf Ties was de mooiste juf die ik ooit gekend heb. Lange zwarte haren die glansten als een ossenkeutel in de maneschijn, gecombineerd met zwarte panties, die me heerlijk streelden als ze naast me kwam zitten.

Dat was het punt dus niet. Op een lome dinsdagmiddag werden ondergetekende, Harco en de rest van het kleutergepeupel ongevraagd geconfronteerd met de beslissing dat onze glazen melkflesjes werden vervangen door driehoekige kartonnen exemplaren. Het lukte me niet het rietje in dat driehoekige ding te drukken. Nu besef ik me pas dat deze gebeurtenis me een erg onveilig gevoel heeft gegeven. Sterker nog, eigenlijk heb ik sindsdien nooit écht meer kleuter kunnen zijn.

Het is niet voor niets dat ik bijna dagelijks nog wordt geconfronteerd met mensen die tegen me zeggen, "Raul, gedraag je nou niet als een kleuter!"

Pimhaar en VDP hadden het naar hun zin op de Spaanse wegen. De joviale Erwin had roze koeken meegenomen. Mo had geweigerd, en was daarna een beetje stil. 'Die zijn haram', had hij gezegd. 'Er zit luizenbloed in'. Erwin dacht aan dopingproducten.

'Mo is een beetje sacherijnig. Hij is net verslagen door Van Wilder in de Ronde van de Algarve', fluisterde VDP. En dat, terwijl de twee niet eens samen zouden rijden in het aanvankelijke programma van de ploeg.

De UCI had op de jaarvergadering, tijdens de WK Cyclocross in Abu Dhabi, echter besloten eenmalige wissels toe te staan in enkele wedstrijden, en Qatar kwam renners tekort in Algarve. Jean-Claude werd toegevoegd aan het team als wisselrenner voor de slotrit.

Mo won de koninginnenrit, maar toen de wissels actief werden dreigde hij door de Portugees Ruben Exploso voorbijgereden te worden in de laatste etappe, ook een aankomst bergop. Dewevere liet Mo wisselen voor Van Wilder, die de Portugees fris kon volgen in de slotklim.

Jean-Claude bleef netjes in het wiel van Exploso en sprintte hem in de laatste honderden meters uit het wiel. Het recordaantal overwinningen in Algarve ging aan de neus van Al Evenpul voorbij. 'Hij wil weg bij Qatar', zei VDP.

Eenmaal terug in Apeldoorn moest Erwin meteen bij Björn op kantoor komen. Die had net gecasht in de beursgang van Likkepot Vakantieparken. De Saudi van Emmen was nu grootaandeelhouder en had het bedrijf omgedoopt in Neon Holiday Parcs.

'Al Evenpul wil weg bij Qatar', zei Erwin. 'Omdat hij bang is dat Van Wilder kopman wordt'. Het verhaal van de Jawlat Faransa kon hij niet goed uitleggen. Maar Björn wist meer. 'Dat zijn de Saudi's van Emmen'. Die hadden zowel Likkepot als de Tour de France gekocht.

De uitgenaste VDL voelde zijn lot keren. 'We gaan een ploeg rond Mo bouwen voor de Tour van volgend jaar. Heeft hij gezegd hoeveel hij wil verdienen? '4 miljoen netto', zei Erwin. 'Je gaat terug naar Spanje', sommeerde Björn. 'En een Rolex krijg je mee, met Arabische inscriptie'.

Die had Björn als relatiegeschenk van Neon gekregen, maar hij ging hem niet dragen. En Erwin moest Mo bewerken. 'Geen roze koeken meer meenemen, hè ouwe reus?', zei Darmeling bij zijn vertrek. 

De zaken zouden uiteindelijk snel gaan tussen de doortastende Björn en de vrome moslim. Erwin deed zijn werk als postillon d'amour, en de voortekenen van een huwelijk hingen al in de lucht. Mo was in het winterseizoen verschenen in een Saudische talkshow, en daarin had de komiek Farouk al Bundy hem zeven maagden en zeven overwinningen in de Jawlat Faransa toegewenst.

Björn had een aas achter de hand toen de gesprekken met Mo startten. Niet alleen had Neon de Tour gekocht, ze waren ook een verbintenis aangegaan met VDL voor het sponsoren van de wielerploeg, 'voor zeven jaar'. Dat gaf de doorslag, en hoewel Mo al 28 was en de Tour nooit had gewonnen, zou hem dat in de Jawlat Faransa gaan lukken.

Neon-Futuro-Tribal zou de strijd aan kunnen gaan met Mugge, en Dewevere had sowieso afgedaan bij Mo na de wissel in de laatste rit van de Algarve. Mo's voedingscoach ging mee, en die was afkomstig van de succesvolle Red Bull-ploeg, die de meeste rondes wisten te winnen in de voorgaande jaren.

Het geheime contract werd al in maart getekend, voor zeven jaar. Mo had zijn gouden Rolex aan, met de inscriptie 'Bismi'llah ir-Rahman ir-Rahiem'. Hiermee wordt in de moslimwereld wat men van plan is te gaan doen, opgedragen aan God, of dat nu het lezen van de Koran is, of het winnen van de Jawlat Faransa.

Tourdirectrice Marion Mousse was getrouwd met de eerder bij Qatar vertrokken Alafilistine. Mo en Philippe waren vrienden gebleven, en hij was de eerste die het wist, en daarmee Marion. Ze gaf hem vast inzage in het parcours, dat pas in oktober bekend zou worden. De Jawlat zou starten in Nice, met een tijdrit, een sprintersrit en een zware bergetappe in het achterland.

Daarna zou voor 2,5 week in Saudi-Arabië worden gereden, voornamelijk tussen vastgoedontwikkelingen van Neon en Neon International Airport; ook was er een lange tijdrit op het F1-circuit van Djedda gepland, te houden in de avond. Er waren nog slechts twee bergritten, een ultrazware in de Asir Mountains naar de Bashout-pas en een lichtere naar Harrat Uwayrid, bekend uit de Abdullah Tour. 

Marion verklapte zelfs hoe de onderhandelingen tussen ASO, Neon en de Franse president Macaron waren verlopen. De ASO-directie was allereerst met de Saudi's overeengekomen dat zij garant zouden staan voor de exploitatiekosten; in ruil wilden zij de huidige opzet niet eens, maar ASO wilde een miljoen per etappe-aankomst.

'Kijk maar of je het in Frankrijk kunt regelen', zei Neon. Maar alleen Nice was bereid het bedrag te betalen, 1 miljoen per etappe plus de meerwaarde van een Grand Depart. En Neon bracht 20 miljoen in voor 16 Saudische etappes. Met dit voorstel gingen ASO en Neon naar Macaron, die alleen de aanvullende eisen had dat de Jawlat Faransa in Frankrijk Tour de France zou heten en dat die in Parijs zou finishen.

Al Evenpul had niet zoveel eisen. Zijn broer en manager Hamza zou onderdeel worden van de ploeg; hij mocht zijn vaste verzorger, ook wel bekend als 'De Syriër' meenemen, en er zou alleen halal-voedsel worden geconsumeerd binnen de ploegentourage. En Mo wilde alleen knechten mee naar de Jawlat Faransa.

Dat zouden grote beren en windspecialisten moeten zijn, en renners die goed tegen de warmte konden. Mikel Panda was einde contract bij Qatar, die zou meesterknecht in de bergen kunnen blijven, maar met mannen van het vlakke land kon je goed uit de voeten.

Bovendien zouden verschillende renners vrijkomen door de fusie van Carrefour en Total Sans Energies en de hervatting van de gesprekken tussen Dewevere en Mugge over een superploeg. Nou ja, een fusie uit noodzaak, want Al Evenpul zou weggaan en Vingergaard was over zijn top heen.

Wellicht zou Art van Praet te bewegen zijn tot een terugkeer, maar Van Praet wilde niet. Na zijn echtscheiding had hij een sabbatical genomen, en biatlon was voorlopig zijn passie. Er waren geruchten over een relatie met veldrijdster Femke Warempel, maar die kwamen van een handoplegster uit Baarle-Nassau.

'Kunnen we nog barbecueën?', gooide Clemens in de groep. Darmeling knikte instemmend, maar Beffer, die uitstekend klikte met Mo, snoerde zijn vriend de mond. 'Niet belangrijk'. Het plan zou zijn dat Beffer en Den Ham de rondeploegleiders zouden worden; de eendagswedstrijden zouden door Darmeling en Pimhaar worden waargenomen.

Uiteindelijk zou een extra ploegleider worden aangezocht, omdat Beffer en Den Ham mee zouden gaan op hoogtestages met de ronderenners en om Darmeling te ontlasten; daarvoor hadden ze streekgenoot Werpstra op het oog, die direct ja zei. De service course zou komen in Oost-Knollendam; als PR-dame werd oud-renster Pip van de Bosch ingehuurd. 

Ondertussen rommelde het door in de wielersport. De league van Vlaamse wedstrijden en de AGR stond in de steigers; de WT-wedstrijden van ASO, RCS en Tour de Suisse zouden onder auspiciën van de UCI blijven. Totdat bekend werd dat de Giro d'Italia van 2029 zou starten in Abu Dhabi.  

Dewevere had al een gerucht opgevangen dat de Verenigde Arabische Emiraten met Ferrari bezig waren de Giro d'Italia over te nemen, en belde zijn netwerk bij de wielerbond om ze in te lichten; de UCI nam poolshoogte bij de bondsvoorzitter van de Emiraten en sloot de wedstrijden van RCS vervolgens uit.

Ik wilde eigenlijk een mieters verhaal over de magistrale Michael Mols schrijven, wat een mannetje was dat toch. Ik bewonderde hem altijd. Prachtige glimlach op je sproetenbekkie, waor. Mols kon ballen Bergkampiaans dood leggen, en daarna als Van Nistelrooy afmaken. Gelukkig gezond weer op, jongen.

Maar ik ben te moe om er nog meer woorden aan te wijden. En daarnaast nam de aandrang om naar de hoeren te gaan, toch al weer vrij snel de overhand bij me.

De dierenbeweging had intussen een petitie aangeboden bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten om de wipkip uit speeltuinen te verbannen. 'In realiteit zitten we ook niet op een kip; de wipkip geeft het verkeerde voorbeeld aan kinderen: dat dieren gebruikt kunnen worden voor vermaak', aldus woordvoerder Mensje Drijgers.

Jean belde Rijkswaterstaat Zeeland na melding van een gestremde scheepvaartbrug. Hoewel de stremming al twee uur aan de gang was wist de woordvoerder nog van niets. De Zeeuwse media daarna ook niet. Die gingen wel in op een melding van Stichting Scheldekat over de haven van Vlissingen, waar 23 zwerfkatten waren uitgezet zonder visie op hun toekomst.

De nieuwe burgemeester van Goes is afkomstig uit Urk, en heeft zes kinderen. Bij zijn benoeming zei de groene woonwethouder: 'We hadden al bijna 40.000 inwoners, met jouw komst gaat het zeker lukken'.

Dumas verlangde naar flaneren over de Gran Via in Madrid, met een in scharlaken fluweel gehulde Spaanse schone. Vervolgens tapas eten in Chuecas en naar een oude Almodóvar in de Cine Ideal. Maar dromen was voldoende, hij had het niet meer nodig.

Visioenen deel 2

Mo mixte nonstop muntdrop en hasjolie, door m'n xtc tablet je. 

Dus wat let je, om vanaf de kade als een digitale nomade steden te kapen, je vergapen aan Houthi's die schepen achter zich verbranden, in een tiny house slapen. Zet m'n tanden in roze koeken  als ontbijt, spijt los ik op met een kruidig kopje quinoa oplos koffie. Loop alweer drie dagen rond in hetzelfde kloffie

De volgende wedstrijd waarin wissels waren toegestaan was de Tour du VAR, in het schrale achterland van, olala, St.-Tropez. Omdat er nogal wat was misgegaan in Algarve volgens de UCI, was de Nederlandse commissaris Cas Nijhuis afgereisd naar Zuid-Frankrijk.

Er deed slecht 1 WT-ploeg mee, Wibra-Snok van de Deen Peter Madsen, en verder wat klein grut zoals het Portugese Sabores-Anuscolor en La Marseillaise, dat de zadels had teruggevonden. De UCI zou renners uit koers nemen als er ook maar 1 onregelmatigheid in de uitvoering van het reglement werd geconstateerd.

Dus reisden de Fransen van La Marseillaise met enkelsokken geleend van Wibra af naar Puget-sur-Argens voor de openingsproloog naar de outdoor kartbaan van Fréjus. Langs de kant stond oud-wielercommentator Marc Vaneigens, die een huis had in de buurt.

Vaneigens was weggegaan bij Forza omdat hij niet met Dehandschutter kon. De twee onderbraken elkaar zo vaak, dat er sprake leek van een oorlog. Vaneigens ging De Domste Mens presenteren, verbleef een deel van het jaar in de Var en groeide uiteindelijk een baard, het lot van elke man met een aandachtstekort.

Sabores had de Zeeuw Twan Molhoek in de gelederen. Die had nog voor Wibra gereden, maar moest daar weg na aanhoudende knieproblemen. Op goede dagen kon hij met de beste klimmers mee, maar dat was niet al te vaak gelukt.

Molhoek had wel de KOM op de Postbrug bij Yerseke, oftewel Col de la Poste, maar het gemiddeld stijgingspercentage was slechts 1,5%. Moeder Dumas kan het niet zonder elektrische ondersteuning, Jean zou die overwegen, maar Twan zou dat toch nooit doen?

Bij Sabores was de schrik om het hart geslagen toen de wissels werden geïntroduceerd: ze hadden niet genoeg renners. Dus in de laatste rit, naar de Mont Canon, zou kopman Molhoek al leeggereden zijn, tegen zovele frisse renners, als Hannes Odd-Eikel, en zelfs Alafilistine, die afbouwde bij La Marseillaise.

Molhoek had zijn opa het jaar ervoor een elektrische racefiets van Snok gegeven, en de Portugese ploegleider sommeerde de mecanieker die op te halen, te voorzien van een nieuw laagje verf en erop te starten. De UCI zou toch niet op motortjes controleren in de Var.

'Waarom houd jij je benen zo vaak stil?', zei de beweeglijke Alafilistine tegen Molhoek in de sprintersrit naar Tueur-de-Voisin. 'Knieproblemen', zei Twan. 'Ah', en daar ging Philippe weer een half peloton voorbij, van links naar rechts.

Alafilistine had zijn pijlen gericht op de slotrit naar Toulon, met aankomst op de steile Mont Canon. Hij wist ook wel dat er frissere renners waren, maar had een putsch in gedachten. Dus ging hij op de Cap Canaille al in de aanval. Hij had een vluchtmakker nodig. 'Prend ma roue, take my wheel', riep hij Molhoek toe.

De Brit Luke Carnage probeerde nog even aan te sluiten, maar konnie volgen in het spervuur van Alafilistine. Molhoek wel. De rest vond het nog te vroeg, op 45 kilometer van de aankomst. Al snel had het duo 2,5 minuut voorsprong, en daar zouden er 2 van overblijven aan de voet van de Mont Canon.

Ze zouden ervoor strijden. Alafilistine had Molhoek weliswaar de doortocht op de tussenklim gegund, maar de Mont Canon zou ook de bergprijs beslissen, dus daar vonden ze wel wat op als Alafilistine won, en het werd niet besproken. De Portugese ploegleider wist ook niet met welke middelen La Marseillaise reed. De kok in Domaine de Ste.-Baume had in ieder geval 3 eierdooiers door de pasta gemengd.

Twan was die ochtend al bezocht door UCI-commissaris Nijhuis, die niet omkeek naar zijn fiets. Wel deed hij lacherig over de pot pindakaas die Molhoek had meegenomen naar de ontbijtzaal. Maar Cas zat gewoon te keuvelen alsof hij een oud-collega was. Dat deden juryleden wel meer, voordat ze je erbij naaiden, wist de in een wielerfamilie opgegroeide Zeeuw.

Molhoek was in principe een goeiige jongen. Zijn opa had nog gefietst met de Zeeuwse groten van zijn generatie, zoals Jo de Rooy, en zijn vader was ooit derde geweest in twee Tourritten, voordat hij wegdeemsterde en sociaal werker werd. Soit, Twan kwam weleens bij zijn grootouders in de coronatijd, maar Yesenaren remmen doorgaans niet eens voor het zebrapad.

'Volan Yese por', was de slogan van de plaatselijke VV. Dumas was opgegroeid bij het voetbalveld, dus die wist ervan. Maar de grote talenten van de Yersekse jeugd hadden nu vadsige bierkoppen, want na de wedstrijd ging er vaak een kratje de man doorheen in het vissersdorp.

Molhoek was hoogstens een beetje beïnvloedbaar. Bij de grote Dumbo-ploeg was hij ooit geschorst omdat hij verboden slaapmiddelen gebruikte, aangereikt door de Spanjaard Probato. En de overstap naar de Portugezen was al een beetje een wanhoopsdaad, omdat hij wegdeemsterde bij Snok.

Probato werd ontslagen; Molhoek won nadien nog een mooie rit in Zwitserland, en zijn eveneens betrapte collega Eekhoorn werd Nederlands kampioen. Iedereen verdiende een tweede kans. Twan kwam binnen bij Snok-Caffe Freddo in een tijd dat de Italiaan Squalo de ploeg had verlaten; Squalo was een vriendelijke mens, maar de absolute kopman waar hij ook reed.

Het leek een goede overstap, met rondeploegmaten als Osmose Jensen, Gebrezathier en de oude Harkema, een vrijbuitersploeg van getalenteerde renners, die hier en daar een leuke prijs meepakten. Harkema had in het seizoen ervoor nog een Tourrit gepakt, op de van hem bekende wijze. 

Ondertussen liep de van de verdwijning van de tekstschrijver van MØF verdachte Ferry Kacda nog steeds vrij rond. Dat kwam omdat het rechercheteam van de politie in crisis was. Rechercheur Victor Wolfs had Ferry op zijn bakkes geslagen omdat ie Angela van Dongen bedreigde, en was van de zaak gehaald.

De zaak werd overgenomen door straatagent Sergio Sanders, maar die snapte er geen jota van. Wolfs ging achter de rug van de commissaris om naar Barrie, de computernerd van het district Zeeland/West-Brabant.

Barrie moest de teksten van MØF ontcijferen, misschien zat er een verborgen boodschap in, zodat suïcide kon worden aangetoond dan wel uitgesloten. Barrie, in zijn vrije tijd schoonde hij computers op van mkb-bedrijven, was een echte Zeeuw en die helpen elkaar, ook al was Wolfs dan import.

Dus googelde de computernerd op 'pop rock' en liet zijn inscriptieprogramma's los op de tekst van 'Harder dan ik hebben kan'. Wolfs vond de regel 'Mijn hand is op je heupen, maar mijn hoofd is bij de deur' verdacht.

De computer ging rekenen, en er kwam uiteindelijk iets in beeld van ASCI II-filteropties, en als je ok klikte stond er 'hÞbbd`#``b`àÿ#"#JA$Ë##É'. 'Wat betekent dat, Barrie?', zei Wolfs. 'Dat houdt in dat we een pdf in een tekstverwerker proberen te openen; daar komen we dus niet verder mee'.

'Hier, nog een keer', zei de rechercheur; hij gaf Barrie de tekst van 'Zoutelande'. De computer van Barrie ging op zwart. 'Verdacht'. Er kwam rook uit. 'Opzouten nu Wolfs, anders krijg ik problemen met de commissaris'.

Niet veel later kreeg Victor een telefoontje van Barrie. 'Ik heb de andere teksten van MØF ontcijferd, en de boodschap die eruit komt is 'Neem ik Thailand als besluit.' Het kan ook beschuit zijn. 'Nee, het is besluit: hij zit in Thailand'.

Wolfs had namelijk al uitgezocht dat de tekstschrijver regelmatig naar Thailand ging om daar inspiratie op te doen. Hij deed aan vechtsport en had anabolen besteld; de buren in de Bangkokse wijk Thai Pak hadden geklaagd dat ie de hele nacht opbleef en muziek draaide. Ze noemden hem Mr. Jones, om een of andere reden.

Zijn achternaam, Woortslager, kwam niet voor in de passagierslijsten, maar vanuit Zaventem was vlak na zijn verdwijning in Zoutelande ene Peter Jones vertrokken naar Bangkok, met tussenstop in Abu Dhabi. De enige Zeeuw die ook die route nam op de betreffende datum, was een profrenner genaamd Molhoek. 

Na verhoor van Kacda was er licht in de duisternis. Ferry beschermde zijn vriend de tekstschrijver, maar ging praten nadat Wolfs hem met de feiten confronteerde. De wielrenner was betrapt op anabolen, wisten beiden, en Wolfs wist van de Thailand-connectie. Ferry vertelde hem dat de tekstschrijver net uit MØF was gezet, omdat ie in anabolen handelde vanuit Thailand.

De band zou het stil houden, mits de tekstschrijver een vervanger vond. Die zou dan betaald worden door MØF voor het ghostwriten van de teksten. 'De zanger is dyslectisch', zei Ferry, 'maar hij kan wel goed vertolken. Peter heeft mij uitgenodigd in Zoutelande om het volgende album van MØF te schrijven'.

Van schrijven kwam echter weinig. De tekstschrijver van MØF was continu dronken; hij had wroeging dat hij jarenlang had verhuld dat hij niet kon schrijven. 'Ik ben ooit van de universiteit getrapt, aan de drank geraakt en heb mij vastgeklampt aan een dyslectische zanger om een band te kunnen starten. Jakob heeft nooit geweten dat ik geen teksten kan schrijven'.

Kacda wilde niet de enige zijn die de teksten van MØF zou produceren, onder Woortslagers naam. 'Ik ga aan Jakob voorstellen om de nieuwe teksten onder mijn eigen naam te schrijven, of we doen het samen. Woortslager bedreigde mij vervolgens met een bokking en een lege fles wodka. 'Je bent stomdronken', man, zei ik, en vertrok naar Amsterdam'. 

Vriend en vijand in politiek Den Haag wisten dat premier Boekhorst een slimme vogel was. In de campagne had hij zich opgesteld als zakelijk. Hij legde de Nederlander een rekensommetje voor, om de pijn van de door de EU-opgelegde duurzaamheidstaksen te verlichten.

Boekhorst wist dat er twee dingen slechts belangrijk zijn voor de Nederlander: zo weinig mogelijk belasting betalen en zoveel mogelijk vakantie. Geen geneuzel over het belang van Europa, maar ook geen gezeur.

De EU eiste 10 ct duurzaamheidsaccijns op elke liter benzine, en 65 euro vliegtaks op elke boeking, dus regelde Boekhorst een belastinghervorming die gemiddeld 1000 euro opleverde voor elke Nederlander, een bedrag dat de kosten van de duurzaamheidstaksen zou coveren.

Over het regeerakkoord werd hoogstens wat geklaagd in de marge; zelfs de Groenen waren tevreden. Na de fusie met de Socialisten waren ze sowieso snel tevreden, en in het zakenkabinet Boekhorst werden zelfs twee oud-politici uit die hoek opgenomen.

Dat waren de voorzitter van de Autoriteit van Persoonsgegevens op Justitie, en uiteindelijk volgde een voormalige Schiphol-directeur Bleker op bij Waterstaat. Boekhorst had lijsttrekker Frans Brusselmans zelfs Buitenlandse Zaken aangeboden, maar die weigerde.

Dat was het gevolg van de politieke hervormingen van 2024-2025. Pieter Opzichter had de Nieuwe Partij opgericht, met als doel regeerakkoorden te sluiten met de Kamer. Dat lukte niet helemaal in 2024, maar de uitkomst was dat fractievoorzitters in ieder geval buiten de regering het kabinetsbeleid zouden ondersteunen.

Het was niet slechts een politieke truc, want uiterst rechts had zich uit de markt van coalitievorming geprijsd door te weigeren hieraan mee te werken. Van een kabinet met uiterst rechts kwam het hierdoor niet, ondanks twee gewonnen verkiezingen.

Zonder dat uit te spreken, legden de andere partijen een cordon sanitaire rond uiterst rechts. Ze kwamen er twee keer gewoon niet uit, en het land moest toch geregeerd worden, en dat gebeurde met kamermeerderheden.

Het volk morde in het stemhokje, en ging op vakantie. Zolang de belastingen maar niet omhoog gingen. De verpersoonlijking daarvan was Boekhorst, een succesvolle zakenman zonder hoogdravende idealen.

Mo was wat grieperig, dus besloot ik zonder z'n hallucinerende hasj de dag door te komen. In alle vroegte de wasmachine aangezet, om vervolgens op een krukje toe te kijken hoe m'n Miele (er is geen betere) wasmachine m'n kledij kneedde als een knullige knutselaar in de regen. Hoe zalig zen is dat op de zondagmorgen! Vanuit m'n ooghoeken zag ik Amber Kraak wonderwel winnen.

Daar had Jos ook wel raad mee geweten, dacht ik hardop, terwijl ik m'n sexy draaiende wasmachine diep in haar ogen aankeek. *Ping*, reageerde ze schalks, waarna ik maar besloot haar uit te wonen.

Wielerbroekje aan, biefstuk erin, en vervolgens op m'n oude racefiets nog een rondje gereden

Ik heb de smaak zo te pakken dat ik nu bij Mo - "ziek of niet broer, zolang jij maar betaalt" - achterop z'n fatbike, onderweg ben naar de kroeg.

André Harkema liet de Ronde van de VAR aan zich voorbijgaan. In navolging van collega Chris Vroem ging hij loopfietsen, en schreef zich als André Kipkorir in voor de 10 km van Monaco. Vroem had ook gelopen in plaats van gefietst, en dan kreeg je dezelfde tijd als Harkema.

Met zijn rossige hipsterbaard liet André Ethiopiërs en Kenyanen achter zich. Sinds Oboema, de Witte Neger, en Vroems Ventoux-raid had geen blanke zoveel indruk gemaakt in de hooglanden van Oost-Afrika. Ploeggenoot Peter Madsen won uiteindelijk de Ronde van de VAR.

Alafilistine en Molhoek beslisten weliswaar de koninginnenrit en het klassement in hun voordeel, maar na controle van de fietsen werden beiden uit koers genomen. Bij de fiets van de Fransman geen onregelmatigheden, maar hij had wel tientallen kilometers lang geprofiteerd van gemotoriseerd verkeer.

Marina de Vries was een vrouw van de wereld. Ze had dan ook op school gezeten in Zwolle. Dit in tegenstelling tot haar generatiegenoot Bregje van Hasselt. 'Heten de jongens in Zwolle ook Hendrik-Jan?', vroeg Bregje aan Marina bij de eerste kennismaking.

'Nee, duhus', zei Marina met de neus in de lucht. Op de Lemelerberg loste de 16-jarige Staphorstse Marina met groot gemak. Van Hasselt won vervolgens alles wat er te winnen viel; van De Vries werd weinig meer vernomen dan wat invalbeurten op internationale kampioenschappen.

Maar Marina wist in tegenstelling tot Bregje dat er een wereld was voorbij de watertoren van Hennie van der Post. Er was zelfs een wereld voorbij Zwolle, wist Marina. Dat had ze gehoord van Thijs Zonneberg. 'Je kunt altijd nog journalist worden'.

'Sjoernalist?' 'Ja', zei Thijs. 'Er is een dorp genaamd Hilversum, en als je daar doet of je ergens verstand van hebt, en je kunt goed praten, dan noemen ze je journalist', zei de ex-renner van de Spaanse continentale ploeg Fricandelas-BH.

'Dus. Zo zit de wereld in elkaar', dacht Marina. 'Maar je moet wel bij de NOS zijn, want daar huren ze mensen in omdat ze kunnen praten, bij Eurosnort is dat anders', waarschuwde Thijs. 'Doedoei'.

En toen stond Marina er weer alleen voor in de harde mannenwereld. Want ergens gaat de onzekerheid van de plattelander er nooit helemaal uit. Maar Rob Darmeling zat ook bij de Avondetappe, dus waarom zij niet?

Marina trok een mantelpakje aan en ging solliciteren op de redactie van NOS Sport. 'Wat moeten we hier mee?', zei Smart Meets. 'Ik ben sjoernalist', antwoordde Marina. 'Het is journalist, juffrouw, en verder weet ik met de beste wil van de wereld niet wie u bent. Goedendag'.

Smart Meets was altijd hoffelijk tegen vrouwen, zo was hij opgevoed. Marina de Vries was anders gewend. De lucht van wielrenners rook soms naar goudsalami, en er was niet altijd een aparte vrouwendouche na de wedstrijden van De Gassers.

Gelukkig had je in Zwolle groene thee bij de supermarkt, en dat kon je van de kruidenier in Staphorst niet zeggen. Van de hoofdredacteur kreeg ze in de kantine van de NOS een broodje kroket aangeboden. 'Ik ben vegetarisch', zei Marina. 'Nou, dan eet je het blaadje sla toch op?', zei de vijftiger.

Maar Marina bleek te kunnen praten over wielrennen alsof ze op de chat van Wielerflits had gezeten, en die bestond toen nog niet eens. 'We hebben een vrouw nodig aan tafel in de Avondetappe. Kun je een beetje met die stinkerd van een Darmeling?'

Dat liet Marina zich geen twee keer zeggen. Als je met vier bezwete mannen in een auto hebt gezeten na de koers, kun je alles aan. En bij de NOS hadden ze slablaadjes. Leuke club. Commentator Duplo keek vast al uit het raam of ze eraan kwam.

Maar de commentatoren reisden in de Tour niet met de ploeg van de Avondetappe. Die werden in een bouwkeet op een vrachtwagen gehesen, en waren tijdens de uitzending van de Avondetappe al neergeplempt in de aankomstplaats van de volgende dag.

Marina dacht dat ze wel met Dionne kon reizen, maar die had privé-vervoer. De Vries moest soms met Dekkie Nelissen in de auto, want Darmeling was maar tijdelijk aanwezig. Beleid van de NOS: alleen deskundigen die nooit iets hadden gewonnen op het hoogste niveau mochten permanent aan tafel.

Het was een onthechte wereld. 'Een beetje rock and roll', zei Dionne. Maar die zag Marina alleen in de schmink en tijdens de uitzending, en Herman zagen ze alleen op tv, en pas daarna wisten ze waar ie was. Dat was ook beleid van de NOS: altijd de vraag stellen 'Waar zit ...'.

De vraag 'zit ie in je broekje' werd nooit gesteld. Daar was ook geen aanleiding toe. De jolijt in de NOS-wagen ging nooit verder dan Darmeling die aan Loverding vroeg 'trek eens aan m'n vinger'. En dan deed de goeiige oosterling dat, en dan liet Rob een virtuele scheet. Nee Dekkie Nelissen, die liet echte scheten. Ze lieten hem maar alleen rijden.

Op de redactie in Hilversum werd Marina wel een beetje jaloers op haar vrouwelijke collega's. Ze hadden allemaal wel een mietoetje met wederzijdse instemming gehad, en o o o, toen het mietoetje werd beëindigd was het vorbei met de carrière-opgang. Ik wil ook een mietoetje, dacht Marina.

Maar dan moet je niet tussen de heikneuters gaan zitten. Dan moet je bij Hartthijs van Dieuwkerk op de redactie wezen. Die had de mietoetjes met wederzijdse instemming welhaast uitgevonden. Op een gegeven moment stonden er zoveel bollende buiken van redactieleden van 'De Wereld Naait Door' in de krant, dat de vrouw van Van Dieuwkerk ervandoor ging. 

En hij had nog zo gezegd dat de aardappelen bij de eindtune konden worden opgezet, zodat hij gelijk aan tafel kon als hij naar huis was gefietst. Tafeldame Aaf Crant Worstius zou het worst wezen, die haakte vrolijk verder, en tafelheer Huybrecht Sintemarie kwaakte alles na wat Van Dieuwkerk zei. 'Njaha, ech waar'. 

Het zakenkabinet Boekhorst was verrassend succesvol. Verrassend, omdat het er niet op leek dat er in Nederland nog een kabinet te vormen was in het versplinterde politieke landschap.

Maar met een onafhankelijk kabinet, waarin de meeste partijen ministers leverden, bleek het opvallend eenvoudig kamermeerderheden te realiseren, en de politieke besluitvorming kwam weer op gang.

Geen waanzinnig gaaf land, maar resultaten. En dat met politieke gelukszoekers als Boekhorst, maar een zakenman weet dat je moet samenwerken en doorpakken. Het liefst zou hij ministeries samenvoegen.

Drie ministeries verdwenen, een kwam erbij: een apart ministerie van Sport. Geen papieren ministerie. Bewindspersoon was Co Los, een onafhankelijke herenboer met een kleiduivenschietbaan in oostelijk Flevoland.

Boekhorst kende Los uit zijn zakelijk netwerk, al was die steil gereformeerd. Maar centjes verdienen kunnen de gereformeerden wel, zij het liefst binnen de eigen kring.

In Zeehuizen was Co Los een van de initiatiefnemers van de bouw van een kerk met 2.000 plaatsen, en dat in een dorp van 6.000 mensen. Hij deed dat als wethouder, en het bleek verrassend gemakkelijk een bestemmingswijziging te realiseren voor de kerk.

Co Los was ook als minister van Sport praktisch doelgericht, toen de wielerbond bij hem aanklopte met het verzoek te bemiddelen in de Olympische status van het veldrijden. 'Kleiduivenschieten is ook Olympisch, dus waarom cyclocross niet?'

We maken een sprongetje naar Abu Dhabi, want daar zou uiteindelijk een WK Cyclocross worden georganiseerd. Wat moest Farouk al-Debur, de emir van Abu Dhabi, in hemelsnaam met veldrijden?

Men wist in de wielersport inmiddels wel, dat de golfstaatjes met elkaar concurreerden, en dat zelfs binnen de Emiraten verschillende heersers met elkaar door een deur moesten.

Dewevere wist zelfs dat het binnen de familie Al-Debur hommeles was. Zij hadden een Ferrari-pretpark en een F1 GP, maar broer Ron al-Debur was bekeerd tot de moslimbroederschap, en verbannen naar Qatar.

Uit wraak ging hij concurreren met zijn broer de emir, de sacherijnige Farouk. Ron al-Debur haalde het WK Wielrennen naar Qatar. De Emiraten wilden dit ook, maar dan in Dubai.

Toen Qatar een wielerploeg ging sponsoren waren alle ploegen al vergeven. De Verenigde Arabische Emiraten hadden al een wielerploeg, en de Saudi's kochten zelfs hele koersorganisaties op.

De slimme Dewevere zag de geldstromen alweer binnenrollen. In zijn dubbelrol als ploegbaas en UCI-voorzitter moest hij iedereen te vriend houden, dus onderhandelde hij in het geheim.

Hij bood Farouk al-Debur het WK Cyclocross aan, om eens proef te draaien in het wielrennen. Alle toppers zouden aanwezig zijn, ook VDP. Die had in Abu Dhabi het gezelschap van Co Los, want op de jaarvergadering van de UCI zou de Olympische status van de sport worden besproken.

Los ging met Al-Debur naar de Ferrari World, en nodigde de Arabieren uit naar zijn kleiduivenschietbaan in Flevoland. En verrek, ze kwamen. En leuk dat ze het vonden. Maar we zijn er nog niet.

Los vertelde zijn Arabische vriend Farouk dat er problemen waren met het F1-circuit van Zandvoort. Voor de duurzaamheid was het beter een autocircuit aan te leggen op het terrein van het vervallen Lelystad Airport.

Zouden de Abu Dhabi's misschien iets kunnen regelen? Boekhorst was speciaal afgereisd naar het kleiduivenschietmekka van Flevoland, en Dewevere ook. Hier kon ijzer met handen gebroken worden.

Co Los bleek een echte svengali. Boekhorst had uiteindelijk zijn duurzaamheidsverhuizing, de Arabieren een Nederlandse GP, maar wat zat er voor hem in de tas?

'Het gaat door als jullie de kandidatuur van het veldrijden als Olympische sport op de winterspelen ondersteunen', zei Dewevere off the record tegen Al-Debur. 'Vertrouw mij, ik heb het gehoord van de Nederlandse minister'.

VDP kwam ook nog even buurten, in een Ferrari. Hij reed eigenlijk Lamborghini, maar was op verzoek van de Nederlandse bewindspersonen in zijn Ferrari naar Zeehuizen gereisd.

Dewevere zocht een goed restaurant en vertrok met de Arabieren per helikopter naar België. Ze vonden een goed restaurant. Boekhorst en Los proostten met jenever bij een biefstukje in de kantine van de kleiduivenschietbaan.

Het werd nog mooier toen Co Los, vader van vijf kinderen, in één nacht opa werd van twee kleinkinderen bij evenzovele dochters. Die zouden de kinderbijbel voorgelezen krijgen, en niet de sprookjes van 'Duizend en één nacht', maar de mannenbroeders konden daar goed mee overweg. Geld is kleurloos.

Ron al-Debur zinde op wraak, toen hij de successen van zijn broer in Flevoland noteerde. Hij wist van de problemen bij Ajakkes, en daar had hij niet te maken met Co Los.

Almere Shitty had geen enkel probleem met de tijdelijke verhuizing naar de ArenA: de meeste Almeerders waren gericht op de hoofdstad, en het stadionnetje in Almere Boven was te klein.

Ajakkes wilde wel terug. Wat als de Qatari nu eens investeerden in een nieuw voetbalstadion in Almere voor Shitty? En verdorie, de ploeg speelde de Europese wedstrijden plots met de sponsornaam Qatar Airlines.

Bouwvakkers voor het stadion zouden worden geïmporteerd uit India, die had het geselecteerde bouwconcern Basalt zelf niet; ze mochten in het gedereguleerde Nederland wel ingehuurd worden.

Basalt baggerde weleens een kunstmatig eiland in de golfstaten, dus die wisten wel hoe je met de Qatari moest samenwerken. Die lieten de beroemde architect Ben Renhaas een glaspaleis in composiet ontwerpen voor Almere Shitty.

Hoho, zeiden de betonboeren van Basalt. Wij willen ook een stukkie verdienen. Dus werd de onderbouw van het stadion in gerecycled beton uitgevoerd, duurzaam gewonnen in de uiterwaarden van de Rijn.

De emir van Qatar had in Londen gestudeerd en was fan van Crystal Palace. Die club was gedegradeerd onder Cor Blimey, nu manager van de Pistol Rovers. Joao Mariño noemde hem ooit 'de slechtste coach in de geschiedenis van de First Division'.

De Portugese coach was zelf ook aan het einde van zijn latijn, en toe aan een Arabische financiële injectie. Zou Mariño trek hebben in een Europese campagne met Almere Shitty?

Mariño was onder de indruk van het nieuwe stadion, maar wat de doorslag gaf was zijn vriend Louis van Baal. Die was directeur geworden van Shitty, nu het stadion van Ajakkes nog steeds Johan Duijff ArenA heette.

De presentatie van Mariño en zijn Nederlandse assistent Winston Biogarde was één groot feest. Als kers op de taart was de Almeerse rapper Ali S. uitgenodigd. Ali Sha'amhali was dan wel vrijgesproken van verkrachting en in Nederland nog steeds persona non grata, hij was ook de schoonzoon van Ron al-Debur.

Iedereen verdient een tweede kans, zo ook spits Anton Promes. Die was gecontracteerd door Van Baal nadat hij een gevangenisstraf had uitgezeten wegens zware mishandeling en cocaïnehandel. Mariño klikte uitstekend met Anton, die weer begon te scoren. Meestal één goal per wedstrijd, maar wel bijna iedere wedstrijd.

Hoewel, eigenlijk kon Ali S. niet meer door de beugel in Almere, maar Ron al-Debur had het geëist, en de veiligheidsdriehoek had het geaccordeerd - burgemeester Halbe Zoolstra incluis. Die was wel snel weg na de receptie: Zoolstra verhuisde naar een grotere woning en die was ie aan het inrichten. Burgemeesters zijn ook maar gewone mensen.

Zoolstra had de burgemeesterspost verdiend met het fuseren van de Nederlandse universiteiten. Die heten nu allemaal Share Academy. Alle vastgoed werd verkocht en alle kennis geshared. Er kwam een nieuwe centrale locatie, en Almere had het bid gewonnen. Allemaal nieuwe politiek.

De Share Academy werd gebouwd aan de pittoreske noordzijde van station Almere CS, met parkeergarage voor deelauto's. Die werd dan wel geëxploiteerd door een BV van Boekhorst, maar hij had zijn bedrijven verkocht voordat ie premier werd, al woonde hij wel rianter dan de meeste premiers voor hem.

Er waren meer mensen die op wraak zinden dan alleen Ron al-Debur. De Flevolandse steigerbouwkoning John Wagenhuis had grote plannen met Almere Shitty voordat de Qatari in beeld kwamen.

Met een Amerikaanse investeerder wilde hij de club overnemen, voorzitter worden en Cor Blimey als coach aanstellen. Maar de club wilde vanwege het ontbreken van een bankgarantie niet meegaan.

Blimey had in zijn leven alleen maar redenen gehad aan de drank te raken. In zijn bureaula op kantoor bij Pistol Rovers lag steevast een fles whisky, en hij deed het met de koffiejuffrouw.

De trots van de Cotswolds was Pistol Rovers allang niet meer, maar in Engeland komen ze daar pas achter als de kliffen van Dover zover zijn afgebrokkeld dat ze de Ierse Zee bereiken, en daarin zijn vele zielen verdronken.

De realiteit was, dat de Premier League in handen was van Amerikanen en Arabieren, en de enige goede voetballer in het buitenland speelde; in Nederland zou dat ook zo gaan.

Al was Almere Shitty natuurlijk de enige club waaraan enige eer te behalen viel. Ron al-Debur wist het goed gemaakt: hij benoemde Ali S. tot clubvoorzitter.

Ik zit lekker in m'n roes. Dikke zaterdag krant, niks aan de hand. Uurtje onder de douche. KitKat voor de poes. Maar Mo got the blues. Mopperkont, das niet gezond, geen grap kan hem bekoren. "Free free Palestine", is alles wat we horen. 

Mo, wat zit je nou te sjeiken, olie over lijken. Geef me een knuffel en ik zal over m'n hartje strijken. Parkeer je fatbike, gaan we samen filmpie kijken.

Mohamed al Evenpul had het intussen op zijn heupen gekregen in het vooruitzicht van zijn nieuwe ploeg. Tussen de schema's van Qatar door kon geen training hem genoeg zijn.

Als het nodig was fietste hij zelfs in Waals-Brabant, honderd keer reed hij de Côte du Verval bij Nijvel op en neer; als ie werd geweigerd bij de supermarkt omdat hij Marokkaan was: het deerde Mo niet.

Hij verveelde zich zelfs een beetje, dus schreef ie zich tijdens het voorseizoen in voor de Maeslantcross. Daar reed toch geen concurrent. Nou ja, Art van Praet dan.

'Ik ga dit jaar 3x LBL winnen', zei Mo tegen Art bij de start, en toen klonk het schot en moest ie 20 man voorbij. Een daarvan was Van Praet, die was aan het bellen tijdens de veldrit, met zijn vrouw. 'Ik haal de rest zo wel in', grapte Art.

'Neem mijn wiel, broeder', zei Mo. 'Wie mijn wiel neemt beloof ik zeven maagden in het hiernamaals'. En Art won de Maeslantcross met Mo in zijn wiel. Maar daar ging de telefoon van Art alweer. 'Waar blijfde gij nou, en wadisdaddallemal met die zeven maagden?'.

Van Praet drukte zijn vrouw weg. 'Geen stress in het voorseizoen'. Mo begreep hem. Art was wel verbaasd dat dit menneke hem kon volgen in zijn eerste veldrit ooit. Bij zijn weten reed niemand met superepo, gewonnen uit zeepier. En zeker Mo niet, want pieren en larven zijn haram.

'Wat hebt gij d'r op?' vroeg Art aan Mo. 'Iets van de Syriër zeker?' 'Tegen de stress wel ja', verzuchtte Mo. 'De Syriër gaat weleens op vakantie in Afghanistan; dan neemt hij gedroogde papaver voor mij mee, een homeopathisch middel. Mijn broer Hamza werkt op de bagageafhandeling op Zaventem, dus die laat weleens wat door'.

'Ge moet eens gaan gravelen', zei Art. 'Nee, daar rijdt Clemens den Ham, en die is beter. Ik ga ook Parijs-Nice overslaan, want dan is het ramadan. En bovendien rijdt Daniel Felipe Medellin daar. Maar daarna ga ik 3x LBL winnen'.

'Heeft ge het bij u?' 'In mijn auto. Ik kan je wel wat geven'. 'Kom mar noar mijn camper', zei Art. Binnen haalde Mo een zakje met poeder en een voorgedraaide sigaret tevoorschijn. 'Neem dit zakje maar mee, vriend. Je moet het poeder opwarmen in een theelepeltje met water tot het inkookt. En dan de sigaret erdoor rollen. Hier, deze is al klaar'.

Mo werd naar huis gereden door zijn vrouw Moumi, zij was dit wel gewend. Maar Art moest de camper zelf rijden, een uurtje naar huis. En om een of andere reden ging het niet harder dan 60, op de fiets was hij sneller thuis geweest; hij liep vast op een onverharde weg in de bossen van Herentals, en wist niet waar hij was.

Dan maar naar huis lopen. Dat was nog een uurtje. Het was al donker. 'Wat ziede gij eruit', zei mevrouw Van Praet. 'Wat eten we vanaovond?' 'Ge bakt maar een ei', zei ze, en sloeg met de deuren.

Art ging naar bed, en sliep als een roosje. Hij kreeg koortsdromen over veldrijdster Femke Warempel; die was rapper geworden, nee niet rapper maar rapster, en werd bezwangerd door Ali S. na een kermiskoers. Wat zat er in dat spul van Mo?

's Ochtends werd Art zeer helder wakker. Hij had enorme honger, en bakte een omelet. Zijn vrouw had een briefje achtergelaten hoe je een ei bakt, ze was best lief. Waar was ze trouwens?

Art begon te denken. Hij had misschien een half uur met Mo doorgebracht in de camper, maar had het gevoel een intense levenservaring met hem te hebben gedeeld. Toch had Van Praet het gevoel dat hij het allemaal had gedroomd.

Mo had hem verteld dat hij de hele veldrit op het buitenblad had gereden, een 62-tands buitenblad nog wel. Dat werd doorgaans alleen gebruikt in het baanwielrennen, of tijdens werelduurrecordpogingen. 'Ik heb het buitenblad gejat van Rampenaerts', zei Mo.

Van Praet was zelf een van de beste tijdrijders, maar was diep onder de indruk. Alsof er iemand met hogere wijsheden op zijn levenspad was gekomen, terwijl hij doorgaans uitging van rationele waarheden.

De beste ploeg, het beste materiaal, een goede vrouw thuis, dat was het wel voor Art, maar de laatste jaren was zijn visie een beetje geblurt. Het was helemaal niet zo gezellig bij de beste ploeg, en thuis al helemaal niet.

Toen Art nog kindjes aan het maken was, leek het allemaal wel mee te vallen. Als hij in paniek raakte omdat hij na een vermoeiende Tour met de ploeg naar De Efteling moest, beschermde Tara hem, maar haar aandacht werd steeds dwangmatiger.

Ondertussen waagde Art zich aan een overladen programma, waardoor winnen steeds moeilijker werd. Hij compenseerde dat, door nog meer te doen, ook in de wedstrijden, waardoor hij in de finales tekort kwam tegen mindere renners.

Daarna volgden de doorbraken van jonge talenten elkaar steeds sneller op. De vijf jaar jongere Al Evenpul was er ook zo een, maar meestal reden Art en Mo een ander wegprogramma. In de Maeslantcross zagen ze elkaar voor het eerst sinds de Ronde van Algarve van het jaar ervoor.

Mo had die koers toen voor de zesde keer gewonnen, omdat etappezeges voor hem niet tellen. 'Alleen het geel is belangrijk'. Art waagde zich vervolgens weer eens aan een ontsnapping, waarbij hij het meeste kopwerk deed en uiteindelijk werd ingelopen. Mo was een wijs man.

Een vakantie in Afghanistan kan ontspannend zijn, maar de berglanden van Noord-Thailand zijn ook de moeite waard. Dat vond de tekstschrijver van MØF ook. De grote stad Bangkok was niets voor de Zeeuw.

Bovendien had zijn provinciegenoot Molhoek er een huis, met collega-renner Koen Broekman. In de buurt van de tempels van Kol Pot, waar de makaken door de straten liepen.

Toeristen werden er beroofd door honderden apen, een fenomeen dat zelfs in West-Brabant niet voorkwam. Maar dat leek meer op Afghanistan, en je had er alleen drugstoeristen.