De no-nonsense zakenman Boekhorst floreerde als premier binnen de nieuwe politieke verhoudingen. Hij had zelfs een vinger in de pap bij de keuze van de lijsttrekker van de BoerBurgerBelangen. En hij had uiterst rechts al in de campagne uitgeschakeld.

Lijsttrekker Dion Gruis had een breekpunt gemaakt van de oprichting van een Dierenpolitie. 'Flauwekul', zei Boekhorst in een televisiedebat. 'Als je een Dierenpolitie wil ga je maar naar de Dierenpartij en de Groenen'.

En dat wilde de Nederlander natuurlijk niet, die wilde een regering met Boekhorst. Die had al een meerderheid voordat de verkiezingen waren gewonnen. En toen Imca van der Pies van de Boeren opstapte na de verkiezingen, voorkwam Boekhorst zelfs dat Anus Bleker haar opvolgde.

Zijn ministersploeg was namelijk achter de schermen al gekozen, en Anus werd minister. Gelukkig kwam ook Imca goed terecht; voor haar werd een functie elders gevonden, trouwambtenaar bij de gemeente Deventer.

En Pieter Opzigter, die vond alles goed. Hij had eigenlijk geen mening. Ja, een strikt asielbeleid, maar daar waren alle grote partijen voor. Na een terugval was De Nieuwe Partij nog steeds de derde partij van Nederland, dus ze waren wel nodig.

Ondertussen was de Qatar-klimtrein uiteen aan het vallen. Al Evenpul had twee klimknechten die zelf ook top 5 in een grote ronde konde rijden, de Bask Mikel Panda en de Tsjech Jan Hurt.

Tijdens de programmabespreking van de ploeg in Van der Valk Nazareth had Mo Panda nog gerustgesteld. Hij zou niet opgesteld worden in Gullegem Koerse, die wedstrijd kon Mo wel op eigen kracht winnen.

OK, de Waalse Pijl en LBL zou Panda wel rijden, als knecht, maar dat was geen probleem. 'Maar in de Brussels Moclassics heb ik jou nodig', zei Al Evenpul tegen Hurt.

Nu was de Tsjech afkomstig van Hanty, maar die lieten hem zijn gang gaan. Dit was niet de bedoeling. Het voelde niet goed. Trainen met Mo op hoogtestage, dat was de bedoeling.

Op de Sierra Nevada waren ze zelfs een keer op het buitenblad omhoog gereden, tot ze afsprintten op de top. Hurt sprintte Mo eraf op het binnenblad, al zei de laatste nadien dat hij de ketting niet van het buitenblad kreeg.

Hurt was afkomstig van het door pogroms geteisterde Tsjechische platteland, een harde werker die zijn mond niet open deed. En nu nam hij een vlucht naar huis, in plaats van naar Alicante.

De boerenprotesten in België hadden echter de luchthaven Charleroi Brussels South International Airport geblokkeerd. Op de dag van de vlucht waren de boeren op het vliegveld aangekomen.

De Qatar-ploeg was toen al naar Alicante vertrokken, om half zeven. Zonder Hurt, die appte dat ie vaststond in de file. Hij had een excuus, om 's middags tegen vieren de vlucht naar Praag te nemen.

Hij had thuis geslapen, in de omgeving van Ninove. De rest van de Qatar-ploeg overnachtte in de Van der Valk. O nee, Krampaert sliep ook thuis, die moest de koeien nog melken voor de vlucht.

Krampaert was echter overgehaald om mee te staken met de boeren, en dat mocht van Dewevere, als ie maar de vlucht van de volgende dag nam. 'Dat kan dan mooi met Hurt, want die komt ook later'.

Een geluk bij een ongeluk, want de boekingswijziging moest in het Engels, en dat sprak Krampaert niet. Afijn, eerst maar eens een verhoging van de melkprijs van 14% eisen met de boeren.

Die trokken in trekkers naar het vliegveld van Charleroi. Tegen het middaguur kwamen ze aan. Ze hadden niets te doen, want tussen half zeven en vier uur vertrok er geen vliegtuig meer.

Er was ook niemand op het vliegveld. Ja, er reden wat bezorgbusjes, en die konden ze blokkeren. 'Doeme toch', zei Krampaert, in de motregen op het bedrijventerrein dat doorging voor een luchthaven.

Zelfs de lokale televisie was er niet, het was lunchtijd en daarna moesten de Waalse reporters hun roes uitslapen. Tegen half drie waren er een paar personeelsleden van LyingAir gearriveerd, dat was het wel.

En Jan Hurt, die zich schielijk uit de voeten maakte toen hij Krampaert achter het stuur van een trekker zag zitten. Hij stapte uit het pendelbusje en liep via de parkeergarage de luchthaven in.

De Italianen hadden altijd een grote vinger in de pap gehad in de wielersport, maar in de jaren twintig van deze eeuw geen enkele grote wielerploeg meer. Ja, Bahrain had een wielerploeg met een grotendeels Italiaanse omkadering.

De Emiraten hadden ook een wielerploeg. Ze waren trots op de Tour-overwinningen van de Sloveen Kolovrat, en dan met name die in de UAE Tour, de ronde van het eigen land.

Die had bovendien een betere reputatie dan de Abdullah Tour, en dat was belangrijk in de concurrentie met de Saudi's. De emirs waren dan ook niet blij dat de Saudi's de Tour de France hadden opgekocht.

Dus gingen ze met hun centjes naar de RCS, een noodlijdende organisatie wegens de tanende belangstelling voor de wielersport in Italië. De Emiraten wilden de Giro d'Italia kopen.

Als bemiddelaar werd een erfgenaam van het Italiaanse Gasolini-imperium gevonden, rijk geworden met het leegroven van Libië in de tijd van Mussolini. Deze Carlo Bami woonde in Dubai, na wat omzwervingen.

Toen hij in Milaan woonde, was Bami korte tijd getrouwd met de Nederlandse zangeres Patty Waus, met wie hij ook in Los Angeles verbleef; daar speelde hij weleens een baspartij in als sessiemuzikant.

Het huwelijk met Waus leverde een dochter op, maar hield niet lang stand. Zij begon aan een mislukte televisiecarrière, om zich vervolgens aan de e-commerce te wagen met sanitaire producten.

Waus dacht, dat vooral rijke Arabieren wel iets hadden met gouden douchekoppen en kranen, maar de website 'Golden Showers' leverde niet veel kopers op, wel veel clicks.

Dus overleefde ze met opbrengsten van haar Google-account, maar dit terzijde. Carlo Bami had Farouk al-Debur ontmoet op een receptie in Dubai, en de plannen met RCS kregen serieuze trekjes.

Gasolini was een belangrijke sponsor van Ferrari, en die zaten tot in hun nek in de Arabieren van Abu Dhabi. Hier konden centjes verdiend worden, ook al had Carlo Bami niets met wielrennen.

Hij was in Nederland weleens bij de Draai van de Kaai geweest, toen zijn vrouw moest optreden op de kermis van Roosendaal met haar meidengroep Duv. De Rosada Outlet was er toen nog niet eens.

Maar goed, inmiddels was Carlo een heer van stand. Hij was zelfs CEO van de verzekeringsmaatschappij van de Rooms-Katholieke Kerk. En dan weet je het wel: zulks kan gemakkelijk vanuit Dubai worden bestierd.

En zeg je Rooms-Katholieke Kerk en Ferrari tegen een wielerpaus als Mauro Zanetti, de baas van RCS, dan ben je al bijna binnen. Alleen nog centjes meebrengen, en die hadden de Emiraten.

De emirs wilden de Saudi's voor zijn, en dat kon, want de Giro werd 2 maanden voor de Jawlat Faransa, oftewel Tour de France, verreden. Dus fuseerden de UAE Tour en de Giro d'Italia, tot UAE Giro, met start in de Emiraten.

De verbaal incontinente Dewevere had het al opgevangen in de wandelgangen. Wist Farouk al-Debur veel dat de UCI-voorzitter ook bij ASO in de tas zat. Dus fluisterde hij zijn tweede man Groshomme, afkomstig uit de ASO-gelederen, het gerucht in. En toen ASO lucht kreeg, duurde het niet lang totdat de RCS-wedstrijden uit de WorldTour 2029 geschrapt werden.

Dat zou betekenen dat de Neon Tour, met de Vlaamse koersen, en de door Neon opgekochte Tour de France, samen zouden vallen met de World Tour, die nu geheel in Saudische handen was. Alleen de Tour de Suisse hing er nog een beetje verweesd bij, want de Spaanse koersen waren ook van ASO. Dus kochten de Emiraten ook de Ronde van Zwitserland.

Mo kwam vanavond weer wat later aankakken vandaag. Vreselijk vervelend dat lanterfanterige, maar wat doe je eraan. Hij had z'n Eritrese vrind Huruy Kijkmay bij zich, achterop z'n fatbike gezeten. En met al dat qat gekauw namen de mannen het met de tijd natuurlijk niet zo nauw. Van geen kwaad bewust ook. Ze deden het zonder erbij na te denken. Dat straalde er vanaf.

"Kijk om m'n pols geen horloge, ik ben tijdloos en dat blijft zo, voor een groot poosje", rapten ze synchroon op het ritme van de wind, terwijl Huruy me m'n waar toewierp.

Huray slaakte ik uit, terwijl ik de bidon met bietensap stevig vastklemde. Ik vroeg met een scheve grijns aan Huruy of hij misschien zin had in een potje bingo in een zalencentrum?  Hij keek me nog net glazig glimlachend aan voordat Mo de sokken er weer inzette. 

We mogen ons gelukkig prijzen dat wij 'normale' mensen zo veel dingen kunnen doen zonder erbij na te hoeven denken, heb ik vandaag mogen ondervinden. En als dat dus niet vanzelfsprekend is, is dat verdomd lastig. Probeer in ieder geval je beste beentje voor te zetten.

Dewevere had zijn vertrouwelingen bij de Qatar-ploeg goed onder de knoet. Hij schrok er ook niet voor terug om meervoudig wereldkampioen Alafilistine de deur te wijzen, toen deze in Dirks ogen onderpresteerde.

Krampaert was dan ook niet verbaasd, toen hij Jan Hurt alsnog ontwaarde op de terminal van Charleroi Incontinental Airport. 'Dirk had mij al verwittigd, moat', zei hij tegen Jan, toen deze Krampaert in het terminalgebouw alsnog ontwaarde.

Dewevere was nietsontziend, maar hield zijn eigen kring gesloten. Hij maakte daarbuiten veel vijanden, maar dat deerde hem niet. Het grote geld was altijd aan zijn zijde geweest.

Soms sloot hij een coalitie met Nederlandse frietfabrikanten, terwijl zijn eigen sponsor in toiletpapier deed; zelfs de concurrerende ploeg van de Belgische loterijen viel een keer onder zijn ruif.

Marc Snoecke, de Belgische Boekhorst, had die ploeg overgenomen, en toen Dirk zijn geld nodig had fuseerden de twee aartsrivalen gewoon. Een succes werd het niet, maar het toonde ondernemerschap.

Dirks kansen begonnen wel te keren aan het einde van de rit: hij dacht dat zijn kostje bij ASO was gekocht toen hij UCI-voorzitter werd, en hij kon goed door een deur met Tourdirecteur Groshomme.

Maar toen die vervangen werd door Marion Mousse, de vrouw van Alafilistine, werd het minder. Groshomme moest de contacten waarnemen, en de kwikzilverachtige Fransman kon dat goed, maar Dirk kon hij niet redden.

Die was UCI-voorzitter geworden binnen de constellatie van een duo-leiderschap met Groshomme. Die rolverdeling had Dirk geaccepteerd, omdat ASO het wilde. Hij zou de centjes wel binnenbrengen.

Toen Dewevere als UCI-voorzitter werd vervangen door Groshomme, sprak hij van een dolkstoot van Mousse. Zij zou niet het juiste respect voor hem kunnen opbrengen, en niet kunnen tippen aan de klasse van Groshomme.

Ook nuanceerde d'n Dirk de beschuldigingen van alcoholgebruik aan het adres van Alafilistine. 'Het is waar dat hij naar de pijpen van zijn vrouw danst en teveel dronk, maar mijn woorden waren te zwaar. Sinds een gesprek met mij heeft hij niet meer gedronken'.

En Jan Hurt, die kon niet anders dan afdruipen. Hij zei vriendelijk tegen zijn wielermaat dat hij het boerenprotest zou respecteren, en keerde huiswaarts. Een pendelbusje bestuurd door een doorgesnoven Waal reed hem naar het parkeerterrein 10 minuten verderop.

'Tout droit', zei de bestuurder terwijl hij over rotondes scheurde. Onderweg passeerden zij het hoofdkwartier van Hanty Matériaux. Het parkeerterrein voor luchthavenpassagiers lag er praktisch naast. Directeur Hannes Vercruysse stond toevallig voor het raam en zag tot zijn verbazing een Tsjech naar hem zwaaien. Het was een half handje, maar toch.

Premier Boekhorst was uiteindelijk steenrijk geworden door het digitale tijdperk. Met de app MySelf, een digitale tool voor de gewone man die door de bomen het bos niet meer zag. Het werkte een beetje zoals collectieve contracten.

Met MySelf kon je aangeven welke dienst of product je wilde, en de app bemiddelde dan in de laagste prijs. Als de klant een gepersonaliseerde pot pindakaas wilde, werd dat geregeld. En snel een beetje, en liefst gratis. Boekhorst begreep dat.

Boekhorst was daarnaast een oprecht verduurzamer, dus had hij ook een deelauto-app ontwikkeld, en een vegetarische burgerketen uitgerold. Maar altijd naar wens van de klant, en dat gaf de doorslag.

De burgers smaakten dan wel naar schoenzolen, ze waren goedkoop. En hoewel je moest bijbetalen voor elk blaadje sla of servetje, daartoe bleek de Nederlander bereid, als de basisprijs maar laag was.

Boekhorst was de politiek ingegaan nadat hij als onafhankelijk wethouder in Utrecht furore had gemaakt. Hij had daar het gizmo van de Groenen gestolen. Die profileerden de Domstad als 'most healthy city in the Netherlands'. Boekhorst bood zich aan bij de partij om daar uitvoering aan te geven, als investeerder in een uiterst duurzame stadswijk van bouwconcern Basalt.

Loze marketingkreten van politieke partijen vond Boekie echter maar niks: show and tell, en niet te duur graag. Dus toen het duurzame project vooral duur bleek, door de achtergebleven verkoop, maakte hij met Basalt een nieuw plan voor betaalbare woningen; de woonwijk verkocht als een tiet met havermelk, en won internationale prijzen.

Als premier had Boekhorst alleen geen appeal voor de Arabische gemeenschap. Tegen een verslaggever had hij ooit gezegd, als antwoord op de vraag of vegetarische burgers even lekker zijn als vleesburgers, dat de meeste shoarmazaken een soort uitgebakken konijnenkeutels serveren. Tact was niet zijn beste eigenschap.

De meeste moslims zou het worst wezen. Mo weigerde echter nog naar Nederland te komen, toen safaripark de Beekse Bergen een leeuwenpaar presenteerde bestaande uit de leeuw Modi en leeuwin Fatima. Afijn, de Jawlat Faransa zou toch nooit meer in Nederland starten. De UAE Giro misschien wel.

Mohamed al Evenpul was inmiddels de beste Belgische renner ooit sinds Eddy Clerckx, met overwinningen in de Ronde van Spanje, meervoudige wereldkampioenschappen op de weg en in de tijdrit, in LBL en Gullegem Koerse.

De Vlamingen hadden Mo echter nooit volledig in de harten gesloten. Hij was weliswaar opgegroeid in de Vlaamse gemeente Dilbeek, maar leefde zijn volwassen leven in Brussel, en noemde zichzelf vooral Brusselaar.

Kwaad bloed was gezet toen Mo zich had uitgesproken voor aansluiting van Dilbeek bij het Brusselse gewest; nog erger was het toen hij zei voorstander te zijn van een corridor ter aansluiting van Brussel bij Wallonië.

Vele Brusselaars was het een doorn in het oog dat de voornamelijk Franstalige stad geen geografische aansluiting had bij Wallonië, en dat was mogelijk door een corridor van enkele honderden hectares door het Zoniënwoud.

De bestuurders van het Brusselse gewest waren het gedoe rond de Ring van Brussel, die door drie landsdelen liep, inmiddels zo beu dat ze de nationale regering om een oplossing vroeg, en die werd gevonden.

Brussel zou een deel van het stadsgewest afstaan aan Vlaanderen, waardoor de Ring volledig in Vlaamse handen zou vallen; als ruil zouden de Vlamingen een deel van hun gebied afstaan voor de vorming van Wallonie-Bruxelles.

Dilbeek bleef een Vlaamse gemeente, en dat was slim onderhandeld, want Dilbeek lag juist buiten de ringweg. Brussel kreeg in ruil de kleine Vlaamse gemeente Drogenbos, de bebouwde kom lag binnen de Ring.

De flaminganten protesteerden dan wel, omdat Drogenbos een historische kern was in het Pajottenland, maar inmiddels lag de parochie volledig binnen de Brusselse agglomeratie, en de 5.000 inwoners waren grotendeels Franstalig.

Als ruil behielden de Vlamingen dan weer een stuk gemeentegrond ten westen van de kern, zodat de ringweg in Vlaamse handen bleef. Subiet besloot het Brusselse gewest tot verlenging van de noord-zuid metrolijn naar Drogenbos.

Hanty was nu zo'n 20 jaar actief in de wielersport, en hetzelfde lot beschoren als de Vlaamse loterijploeg: weggezakt uit de WorldTour als gevolg van de schaalvergroting en het grote geld.

Hoofdsponsor Hannes Vercruysse was dan wel de broer van de burgemeester van Courcelles-sur-Sambre, maar na de voltooiing van Charleroi Airport droogden de bouwprojecten toch echt op.

Met een wildcard in de Tour en goede cosponsoren was het ooit gekomen tot een opgang in de WorldTour, maar nadat de Ghanees Kofi Satisfatsion, de eerste zwarte renner die ooit een klassieker won, vertrok konden ze de punten niet meer bijeensprokkelen.

Het ging goed met Kofi toen hij nog bij Hilaire thuis aan de stoemp zat, maar hij zat meer bij familie in de Bijlmer dan dat hij trainde in de Vlaamse Ardennen. In de Bijlmer was het hoogte-effect veel minder.

Uiteindelijk kon Hanty zijn salaris niet meer opbrengen, en vertrok Satisfatsion ter vervanging van Matthew Michaels naar Abdullah. Hanty moest het doen met de oude Dries de Hondt, en de Zuid-Afrikaanse pocketklimmer Louis Centjes.

De laatste had ooit de Tour du Rwanda gewonnen, een ASO-koers opgenomen in de WorldTour. Op de Mur de Kigali had hij vanuit het laatste wiel van het peloton, iedereen achter zich gelaten, inclusief zijn kopman bij Hosannah, Chris Vroem.

Centjes reed net een jaar bij de ploeg, maar moest meteen terug naar Hanty, want Vroem stond op slechts 3 minuten van raceleider Moise Ignite, en Louis was ingehuurd om op kop te sleuren.

Premier Boekhorst was privé nooit echt gesetteld. Hij had in zijn tijd als ondernemer affaires gehad met Dionne Stex en actrice Tatjana Semenic, en had nu een LAT-relatie met een Amerikaanse.

Deze Dawn Era was de meest succesvolle vrouw in de Silicon Valley. Zij had met haar bedrijf 20/20 Vision het patent op een AI-product dat de mensheid zou veranderen, een intelligente contactlens.

Deze functioneerde als bril, met een verhevigd scherp zicht, maar maakte ook een bluetooth-verbinding met de hersenen. In de toekomst moest het mogelijk worden de gedachten van andere gebruikers te lezen.

Dit was technisch al mogelijk, maar zelfs in China niet goedgekeurd door de overheden. Die kochten het product zelf wel van Era om het door te ontwikkelen. De geheime diensten van de VS idem dito.

In Nederland zou de invoering van een contactlens die gedachten kon lezen slechts leiden tot rijen mensen bij de ANWB-winkel, dus Boekhorst zag het probleem niet op lange termijn.

Zelf gebruikte Dawn de lens ook. Ze kon met haar gedachten appjes versturen, en dat vergt een gedisciplineerd persoon. En dat was Era, als American-Asian was ze opgevoed haar publieke persoon en haar gedachten één te maken.

Als zodanig werd zij de belangrijkste adviseur van Bookie, zoals ze hem noemde. Als hij haar vroeg 'Wat moeten wij met de gemeentelijke herindeling van Gorinchem', dan had hij binnen seconden een grondwettelijk haalbaar advies. 

De lens van 20/20 Vision ging op basis van de contacthistorie googelen en dan stuurde de ontvanger terug: voeg de gemeente Altena bij de provincie Zuid-Holland.

Er was namelijk een specifiek probleem met Gorinchem: er konden geen buurgemeenten gevonden worden in Zuid-Holland die wilden fuseren. En iedere gemeente moest minimaal 100.000 inwoners hebben.

Initieel was het wel een probleem, want de fusie van de Bevelanden, Schouwen-Duiveland en Tholen tot gemeente Oosterschelde werd door de Provincie Zeeland afgekeurd. Toen bood Boekhorst aan Schouwen bij Zuid-Holland te voegen.

Dat was op basis van advies van Dawn Era. Dat deed zij ook met de kleding van de premier. Die was niet goed met kledingetiquette, en met de lens van Dawn kreeg ie dan op basis van de activiteit een kledingadvies inclusief geurtjes.

Zelf kon Boekhorst niet met de lens overweg, teveel prikkels in zijn drukke agenda, dus liet hij Dawn Nederland en zijn kledingkast maar besturen. Hij had alle medewerkers van het Ministerie van Algemene Zaken ontslagen.

De Zeeuwse bestuurders vaagden Boekhorst c.s. zo weg: de dreiging van aansluiting met Zuid-Holland was voor Schouwen voldoende om akkoord te gaan met de vorming van een gemeente Oosterschelde.

In Gorinchem was het probleem groter: de gemeenten in de Alblasserwaard wilden liever bij Dordrecht, terwijl het voorstel van de Provincie was om samen te gaan met Gorinchem.

Altena lag nog in Brabant, maar de gereformeerde streek was meer gericht op Gorinchem. De chatbot berekende dat het inwonertal in de fusiegemeente, nu nog 96.500, tegen de invoering de 100.000 zou bereiken. En zo geschiedde ... 

Boekhorst had uitstekende bestuurlijke instincten. Als de politieke weerstand was overwonnen, was het probleem uit de wereld, en doorrr. Maar hij moest natuurlijk ook ooit herverkozen worden.

De kiezer had hij overtuigd op basis van ideeën, beloften deed hij niet. Maar als hij werd verkozen, zei hij in de campagne, zouden de ideeën ook uitvoerbaar gemaakt worden.

De Nederlandse burger toonde weerzin tegen de gemeentelijke schaalvergroting. Boekhorst poneerde een aantal ideeën, zoals een totale digitale dienstverlening en de herinvoering van de dorpsagent.

Een zichtbare figuur die surveilleerde, maar vanuit huis werkte. Op basis van woonadres kwam een appje van een bezorgde of bedreigde inwoner automatisch bij de agent terecht.

Die besliste dan of de Nationale Politie werd ingeschakeld, hij kreeg wel een deelauto. En de nieuwe gemeente Merwede zou na de fusie van Gorinchem en Altena als pilot fungeren.

De tandartsencontrole kwam in het basispakket, het eigen risico werd afgeschaft. Dat geld mochten de zorgverzekeraars naar eigen welbevinden terugvinden, zodat ze meer gingen concurreren.

Boekie Boekhorst wilde niet alleen de premier zijn voor Henk en Ingrid, maar ook voor hun kinderen Ramona en Wesley, en de kleinkinderen Britt, Milan, Indy en Delano.

In België ging het minder. Het land dreigde uiteen te vallen na de vorming van Wallonie-Bruxelles. De flaminganten trokken niet op naar Brussel, maar wilden verplaatsing van het Vlaams Parlement naar Antwerpen.

Het besluit daartoe werd opvallend genoeg unaniem gerealiseerd, en met handhaving van de grondwettelijke taakverdeling, waarbij de federale regering in Brussel bleef, leek de rust terug te keren.

De Vlaamse regering eiste geen verdere bevoegdheden, want die zouden ook Wallonië toevallen. Dat verhuisde zijn parlement juist van Namen naar Brussel. Het Waals Parlement dan wel. Brussel bleef een apart gewest, dat nu samenviel met de gemeentegrenzen.

Deelgemeenten vervielen, zoals St.-Gillis, met een gevangenis die in twee gemeentes lag. Verantwoordelijkheden waren nu helder, en grote projecten als verlengingen van metrolijnen gemakkelijker te realiseren.

Dat alles was niet zonder erg tot stand gekomen, want uit de gevangenis van St.-Gillis waren twee hoofdverdachten van de bomaanslagen in Brussel 2016 ontsnapt, via een naastgelegen boorput voor een metrotunnel.

De riolering van de gevangenis kwam uit in de boorput, en de twee ontsnapten via de pijpen, waar ze door broeders met kalasjnikovs werden opgewacht. Die waren niet eens nodig, want ze konden al in een busje stappen voordat de bewakers alarm sloegen.

De politieke ontwikkelingen, zoals de gemeentelijke herindeling van Brussel en de verplaatsing van de parlementen, kwamen toen snel tot stand. De gevangenis werd gesloten en omgebouwd tot parlementsgebouw van het Waalse gewest.

De meer extreme aanhangers van de Vlaamse beweging legden zich er niet zomaar bij neer. Enkelen richten hun pijlen op Mo, met anonieme doodsbedreigingen. Hij durfde niet meer in Vlaanderen te fietsen.

Gelukkig had het Zoniënwoud bospaden, en kon hij op zijn crosser met 62-tands voorblad via de corridor de stad uit richting Waterloo. De crosstrainingen deden hem goed, ook al moest hij met profielbanden op pad. De kwaliteit van het wegdek vroeg daar ook om. 

Maar Wallonië had er geen vierkante meter bijgekregen. Een stuk bos in de gemeente St.-Genesius-Rode viel toe aan Brussel, en 500 meter Waterloosesteenweg.

Er stond een enkel houten bord in het Zoniënwoud, met de leus 'Rode krijgen ze nooit'; in een boom stond gekerfd 'Quatre Bras à nous', maar dat was het wel met de openbare rebellie.

Mo's verhaal deed denken aan dat van wielrenner Bert Snoeren. Die had zich in de jaren negentig verzet tegen de aansluiting van woonplaats Waspik bij Waalwijk. 'Daar wonen alleen maar halve zolen'. Toen werd Bert bedreigd door de harde kern van RKC. 

Dewevere nam zijn poulain in bescherming. 'Ik begrijp de Vlaamse beweging wel, want Mo heeft er zelf om gevraagd. Het is een goeie jongen. Hij doet soms alleen wat onbesuisde uitspraken'.

De Tour du Rwanda van dat jaar werd gewonnen door de Brit Jack Daniels, ploeggenoot van Alafilistine. Die zat ook in de selectie van Total Sans Energies, en niemand deed moeilijk toen hij 's nachts in het hotel een Duveltje pakte.

"White widow walmen spinnen tering tierig, contriadicto Scrooge doet gierig fellatio aanbetaling heel plezierig", beet Mo me moedig toe, terwijl de wheelie op z'n fatbike heel wat rook en bekijks veroorzaakte.

Mo had het er maar zwaar mee. Gecanceld door Harco, na zoveel jaar trouwe levering. Één van z'n grootste leveranciers weg. Mo had biet'n nodig! En snel ook. "Harco is een racist, broer. En een boer, broer! Wat jij?"

Ik had met Mo te doen. Ik maakte een snelle pijpbeweging nog voor de betaling en zei, racisme neemt helaas steeds meer toe, Mo. Je geintimideerd voelen in de fitness school idem dito. En veel mensen zeggen dan al snel, "het is allemaal de schuld van de Joden." En vaak is dat ook zo, Mo. Maar in dit geval weet ik niet of dat wel zo is.

Mo schudde z'n hoofd, en ik betaalde. "Broer, ik hoorde via Via, zus van Ria, dat Mo Evenepul verliefd is op de vriendin van Alaphillipe." En weg was hij alweer. Het applaus van het publiek gretig in ontvangst nemend.

U zult zeggen: hoe is het mogelijk dat Vlaanderen, onder leiding van nationalist Frederik Fromage, Brussel op kan geven? Maar België is een gecompliceerd land.

Politiek was de uitruil tussen Vlaanderen en het Brusselse gewest een kunststukje, nadat partijen in intentie hadden besloten tot een verkeerscorridor die Wallonië en Brussel zou verbinden.

Daarna waren er alleen maar winnaars: Vlaanderen kreeg de Brusselse ringweg, Brussel de kleine agglomeratiegemeente Drogenbos en een stuk bos dat eigenlijk toch al bij de stad hoorde.

Het was zelfs zo, dat Brussel wel wat meer te eisen had, want het uitgangspunt de hele bebouwde kom in handen te krijgen was niet gelukt: de Vlamingen behielden bijvoorbeeld Linkebeek.

Dat kon Fromage dan weer presenteren als een overwinning, met als kern de politieke verovering van de Brusselse Ring. En dat zorgde voor een enorm elan.

De Walen zaten alleen aan tafel om te akkorderen, wat als een bevestiging van Vlaamse macht kon worden verkocht, dus Fromage werd in Vlaanderen gelauwerd.

En toen kon hij zijn aas uit de mouw halen. In de achterkamertjes was namelijk al de intentie uitgesproken de gewestelijke parlementen te verplaatsen, om Wallonië mee te krijgen.

Dat was de wens van de federale regering: het Vlaams Parlement verhuisde van Brussel naar Antwerpen, het Waalse van Namen naar Brussel. En dat werd opvallend genoeg gevierd in Vlaanderen.

De officiële documenten werden ondertekend, niet voor niets, vlak voor de Ronde. Die startte voor de gelegenheid op Het Zuid, waar de parlementsgebouwen waren beoogd. Door de overkapping van de Ring van Antwerpen, was er ruimte vrijgekomen.

Het Vlaanderen van Frederik Fromage, met als slogan: Vlaanderen Eén, was een modern land, niet langer een processie door het verleden, en het startparcours van de Ronde zou dat bewijzen.

Het officiële startschot werd gegeven bij het Vlinderpaleis, het belangrijkste gerechtsgebouw van Vlaanderen, met een korte geneutraliseerde zone op de nieuwe fietsbrug over de Schelde.

Vervolgens de koers op de linkeroever in Burcht volgens het traditionele traject, langs de Schelde naar de Zwalmstreek. Fromage verrichtte het officiële startschot onder bulderend gejuich; het beeld van de renners werd ontnomen door honderden Vlaamse vlaggen.

In schril contrast werd de openstelling van de verkeerscorridor op de Waterloosesteenweg nauwelijks gevierd. Er was een officieel moment met Franstalige bestuurders, waarna de Federale Politie de bordjes Vlaanderen aan beide uiteinden van de corridor verwijderde. 

De minister-president van Brussel had een drukke dag, want hij moest daarna naar het Leonardkruispunt voor de plechtige verplaatsing van de gemeentegrenzen naar de westkant van het verkeersplein. Daar wachtte de burgemeester van Tervuren.

Die zag zijn gemeente uitgebreid met een ontbrekend stukje Brusselse Ring, een druk verkeersplein en 1,5 kilometer snelweg richting Jezus-Eik, en een licht aangeschoten voorzitter van de Brusselse Regering liet hem wachten in de aprilse regen. 

Met Staf van de industriële schoonkuis in Kontich ging het ook beter. Nadat zijn inwonende moeder overleed ging hij op zoek naar een vrouw, met een eenvoudige contactadvertentie.

'Zaakvoerder van industriële schoonkuis van middelbare leeftijd zoekt betrouwbare levenspartner, liefst woonachtig in de Anale Driehoek. De reactie kwam uit Reet.

De joviale Fien Sobbe was de eigenaresse van lingeriezaak Disque Reet, en haar hele volwassen leven single gebleven. De twee kregen een vruchtbare relatie gebaseerd op huiselijk geluk.

Fien hield van de koers, een wereld die door zakelijke beslommeringen onbekend was voor Staf, die ging rentenieren. Hij investeerde wat in de lingeriezaak, maar Fien wilde meer.

Wielerclub de Reetse Rijders zocht een sponsor, en Fien wilde graag op het shirt. Disque Reet profileerde zich in gouden letters met een klavertje vier, tegen een zwarte achtergrond.

Het werd een mooi wielershirt, bijna haute couture. En het shirt viel op in de Rupelstreek, en op het internet, en toen kwam er een brief uit Italië.

Het was van Alfa Romeo, dat het beeldmerk van het klavertje vier opeiste, en verwijdering van het symbool op het shirt van de Reetse Rijders. De brief was getekend Carlo Bami, Raad van Commissarissen.

De opgeruimde Fien las de brief als een liefdesbetuiging van een bewonderaar, maar Staf was ongerust. 'Hier krijgde gij problemen mee.'

Fien schreef een brief terug. Bami kon naar Reet komen om de zaak op te lossen, en wonder boven wonder deed hij dat. Emirates Business Class naar Zaventem, en met de taxi was het maar een half uurtje.

Carlo was Dubai gewend, en Milaan en Los Angeles, maar niet te beroerd naar de Anale Driehoek af te reizen, het was een charmante man die wel wat gezien had. En Fien was een prima donna.

Dus nodigde ze Carlo uit in restaurant 't Hofke van Reet. 'Blijfde gij maar thuis, komt goed', stelde zij Staf gerust.

Een restaurant met een Michelinster had Reet niet, maar in 't Hofke serveerden ze ribbekes, daar was Fien dol op. Ook had zij ooit een rib laten verwijderen om haar taille te accentueren.

Bewonderaars had zij genoeg, en genoeg ervaring met daten om te weten dat een Italiaan de rekening wel zou betalen, en genoeg zakelijke expertise om te onderhandelen.

Een handkus, Broken Wings van Mr. Mister op de achtergrond, een televisiescherm met haardvuur, ribbekes: wat kon er nog misgaan?' This is my favourite song', zei Fien om het ijs te breken. 'Let's eat ribbekes'.

Na een goede fles Barolo waren de ribbekes nog steeds niet gearriveerd, alleen de stokbrood met kruidenboter. En ze waren de enige gasten. James Last speelde Strangers in the Night.

Het klikte zo goed tussen Fien en Carlo dat de zakelijke onderhandelingen geeneens ter sprake kwamen. 'Let's Dance', zei Carlo, die naar de gérant liep en 'Silly Love Songs' van Paul McCartney & Wings aanvroeg, en een tweede fles Barolo. 

En daar stonden Carlo en Fien op de plavuizen. 'I Loooove Youuuu'. 'What is your favourite song?', vroeg de schalkse Reetse. Met een knipoog, natuurlijk. Carlo fluisterde het in haar oor, en daar klonk 'Your Song' van Elton John.

Daarna gingen ze ribbekes eten. Fien voerde Carlo, en na de tweede fles Barolo, zei zij: 'I want 50.000 euro for the logo-problem.' 'No problem', zei Carlo, en betaalde de rekening onder het genot van een limoncello.

Samen verdwenen ze in de Reetse nacht. En Staf, die was in slaap gevallen op de bank. In een diepe slaap, want de televisie stond op Eurosnort Snooker.

Art van Praet was tijdelijk teruggekeerd op de weg met een overwinning in Kuurne-Kortrijk-Kuurne. Daarna vertrok hij naar zijn berg om zich voor te bereiden op de Olympische Winterspelen.

De berg, een steward met de omvang van de Pico de Teide op Tenerife, rende met hem mee in de uitloopstrook na de finish. 'Als Art niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Art', grapte Van Praet, nog steeds een beetje stoned van de papaver van Mo.

Van Praet kreeg een appje van Mo. 'In de Naam van Allah, beledig niet de profeet. In de sharia-rechtspraak staat daar de doodstraf op'. 'Waar blijfde gij nou', zei Tara van Praet aan de finish. 'En waarom zitte ge de hele tijd op uwen telefoon? Zie wat u gedaan heeft, nu moet d'n kleine weer schreien.'

Rik Vanhamme, voorzitter van de Reetse Rijders, zou het klavertje vier worst wezen. De schooldirecteur lekte de ontmoeting van Fien en Bami naar Het Eerste Nieuws, en de krant kwam langs.

De volgende dag stond een trotse Fien in het nieuwe tenue zonder klavertje op pagina 3, met een verhaal erbij dat in discrete bewoordingen uitlegde dat de kwestie 'in der minne' was geschikt.

En Fien vertelde er ook bij dat Carlo haar had verklapt dat de Giro d'Italia van 2029 in Nederland zou starten. Dat was nieuws in de wielerwereld, waar men uitging van het gerucht dat die ronde in Dubai zou starten.

Zanetti, de baas van RCS, was not amused. Hij was nog in onderhandeling met de Emiraten, al had hij een deal met de UCI dat als de emirs zich zouden terugtrekken, zijn koersen in de WorldTour konden blijven.

De emirs wisten al van de gewijzigde plannen, maar waren het nog niet eens. Farouk al-Debur van Abu Dhabi was al sacherijnig dat de Giro in Dubai wilde starten, al kreeg hij een sprintaankomst aangeboden.

Dus vertelde Al-Debur de pers dat het gerucht waar was. De Giro van 2029 zou starten in Lelystad, met een tijdrit naar Lelystad Airport, en dat zou tijdens de GP F1 van Zandvoort officieel worden aangekondigd.

Behalve Al-Debur, die altijd fronste, fronste ook UCI-vicevoorzitter Groshomme de wenkbrauwen. Het zou wel leuk zijn als de Giro 2029 een aankomst zou hebben op de Muur van Hoei, zei hij tegen Zanetti, die ingesloten zat.

Rik Vanhamme was een druk baasje. Naast schooldirecteur en voorzitter van de Reetse Rijders, was hij koster van de Onze Lieve Vrouwe-kerk, al was zijn belangrijkste activiteit het ophangen van het spandoek 'Welkom in ons Reet' voor de jaarmarkt.

De koersgekke Vanhamme boende in de voorjaarsvakantie ook nog eens alle kasseien van Kuurne-Kortrijk-Kuurne schoon, van Holleweg tot Borsbeekstraat. De Kruisberg in Ronse lag er piekfijn bij.

Op een elektrische step sneed Rik in een fluorescerend hesje de route af. Wallonië sloeg hij over. De Belgische geheime dienst had echter opdracht gekregen, aan de vooravond van de Waals-Brusselse Eenwording, verdachte objecten in de gaten te houden. 

De militaire satelliet COBA was de eerste Belgische satelliet die zelfstandig rondjes rond de aarde kon draaien en luchtfoto's naar het hoofdkwartier van Belgium in Space kon sturen.

En ergens in de derde week van februari werd een fluorescerende massa ontdekt die zich langs de taalgrens verplaatste. De analisten van de Staatsveiligheidsdienst dachten aan een grote brand.

'Maar een grote brand verplaatst zich niet, tenzij het een vuurbal is', zei de CIA, die meekeek vanwege de aanwezigheid van een commandocentrum van NATO/OTAN in het gebied.

De Amerikanen hadden geavanceerdere satellieten en konden zien dat een zwaarlijvige man in een geel hesje op een step reed over de Onderbossenaarstraat in Etikhove.

'Dat is een seingever', zei het hoofd van de Belgische Dienst. 'A what?'. De Amerikanen vertrouwden het niet, en gaven de Belgen opdracht de steward van Brussel-Kortrijk-Kuurne te arresteren.

'He doesn't wear a helmet, arrest him for that'. Maar de helmplicht gold in België alleen voor elektrische steps met zadels, en deze had er geen. 'Arrest him, goddamn motherfuckers!'

Mo heeft gelukkig weer een nieuwe leverancier gevonden voor z'n bruisende bietensap met bubbels. Keuterboertjes Bertus (63) en Babette (59) produceren biologisch bereide, bijzonder beroerde bieten, op hun boerenland je te Eexterveenschekanaal. Goed genoeg voor een sapje, moest Mo gedacht hebben, en hij toog toch de tocht naar het verre Drenthe.

Keuterboertjes eigen, doen ze er nog wat bij om de kost te verdienen. Babette hangt daarom in de oneven weekenden de keuterhoer uit, in nader te bepalen kelderboxen. Daar heeft ze naar eigen zeggen Mo ook ontmoet, al houdt Mo bij hoog en laag vol dat dat puur toeval was. "Ik moet m'n peperdure Cervelo Fatbike toch ergens veilig parkeren, broer?", was z'n verweer.

Klare taal, reageerde ik grijnzend. En op een oude fiets moet je het ook leren he, Mo. En het lijkt me minder erg dan toen je Harco z'n kopkaas eraf moest knatsen, omdat je niet genoeg zakgeld van je moeder had meegekregen om de bieten af te rekenen.

Als blikken konden doden, dan had ik nog maar een ogen blik te leven. Maar Mo vermande zich gelukkig meesterlijk, en uiteindelijk interesseerde het hem geen ene biet, want weg was hij alweer.

Gewoontes slijten nu eenmaal niet zo snel

Wat de boer niet kent, dat vreet ie niet. Laat staan dat ze bidden voor bruine bonen. In Mexico denken we daar toch heel anders over, bruine bonensoep wordt in sommige lokale restaurants zelfs rechtstreeks op de wc uitgeserveerd. 

Mo appte me net nog dat zijn mening over boeren mede dankzij mijn analyses over de Joden, en toch vooral ook Babette, ten positieve is bijgedraaid. Na de clash met Harco was Mo wekenlang verbitterd geweest over de boeren. "Racistische genocide plegers op de natuur zijn ze, broer", beet hij me me tot in den treure toe, soms nog om half 3 's nachts, via whatsapp. Viva viva Intifida Mo xxx, appte ik steevast terug.

"Broer, als kleinschalig biologisch boeren gaat betekenen dat daardoor vele boerinnen, en wellicht ook boerendochters, gaan bijbeunen in nader te bepalen kelderboxen, dan gaat de transitie van de boerensector faliekant verkeerd uitpakken, en zal ze een aanzuigende werking krijgen op andere vlakken." 

En hoezeer Mo ook genoten had van Babette en haar gekloonde schaap Dolly in de nader bepaalde kelderbox, echt maatschappelijk verantwoord ondernemen kon je het nou ook weer niet noemen, als bekende infuencer in wording, vond Mo als eindgebruiker eigenlijk zelf ook.

Dan maar wat meer stikstof, het lettertype, dieper dan Wessel van, beste man.

Thijs Zonneberg was behalve sjoernalist ook twitteraar, en hij had een druk gezinsleven. Met pijn in het hart besloot hij daarom om met fietsen te stoppen.

Thijs was prof, al was hij in geen uitslag te vinden. Hij stond ook niet op de rol om de Dorpenomloop Rucphen te rijden, laat staan de GP Monséré, waarvoor zijn club was uitgenodigd.

Dus huurde hij een schouwburg af om zijn afscheid aan te kondigen. Dat deed hij met een goede opbouw. Toen Thijs zei dat het hem pijn deed, liet ie bewust stiltes vallen om de emotie in de zaal een kans te geven.

Maar er kwam helemaal geen emotie uit de zaal. Totdat de doorgesnoven Thijs plots zei: 'Ik ga gewoon nog een jaar door'. En toen begon de hele zaal te cheeren alsof iemand met een Kärcher een kilo coke het publiek had ingeblazen.

Mo gaat in samenwerking met de keuterboertjes Bertus en Babette hasj herpakt als koetjesrepen produceren, verzorgen én bezorgen, bij de coffeeshops die met het wiet experiment meedoen. Op die manier kan er een gedoogconstructie opgetuigd worden voor de broodnodige Marokkaanse hasj in de coffeeshops én wordt er een substantiële vermindering van de veestapel bewerkstelligd. Twee vliegen in één klap bereikt door het nog nader te bepalen kabinet Wilders 1. Mo was bijkans euforisch toen hij me m'n pakketje bietensap met noodles overhandigde.

"Biologisch bewust verantwoord, hoezeer je zus ook kan zeuren, je krijgt terecht de pleuris, en al helemaal geen antwoord." 

Zijn de koetjesrepen ook biologisch bereidt, Mo? Of is dat keurmerk met die drie strepen er slechts voor de show?

Mo zette de claxon op z'n fatbike razendsnel regelrecht, poetste z'n beide spiegels glimmend op en zei tegen me, "broer, Wilders zei gister tegen me dat hij meer Marokkanen zoals mij wil. Hoe gaaf is dat? Maar ga zitten, de rest leg ik je zo onderweg wel uit. Ik heb vrijkaartjes voor Feyenoord - Groningen geregeld. We gaan."

Boeren!

In het dameswielrennen had Red Bull na het stoppen van Reinie de Vos, the GOAT, de ploeg van Remi Vollerding en Lotte Duckaty overgenomen. Heel fijn, dan konden deze diva's ook samen winnen.

Art van Praet had het bij Red Bull al bewezen. Die had Gent-Zevergem ooit weggegeven aan zijn ploeggenoot Apporte. De twee reden zover vooruit, dat ze al bij het binnenrijden van het gehucht Kreupel de benen konden stilhouden. 

In de Strade Donne was het van eenzelfde laken en pak. Nou ja, de Deense Cécile Neusdrup Jetsen reed nog in de wielen van Vollerding en Duckaty mee, de rest was geslagen en Cécile zouden ze er in de slotklim wel afjetsen.

Van samen winnen was echter geen sprake: in Siena zou de sterkste winnen, en dat was Duckaty met een banddikte. 'Kutwijf', zei Vollerding. Dat was niet volgens de bijbel van de ploeg, maar ze zei het wel.

'Ik bedoelde Cécile', zei Remi tegen de pers. 'En ik zei zuigwijf'. Maar de moderne media registreren alles tegenwoordig. Tenzij Eurosnort een reclameblok instart, maar dat was toevallig net niet het geval.

Jullie zijn lekker bezig, heren.

Zelf ooit wel eens geprobeerd zoiets maar ik ben er werkelijk waar waardeloos in. Bij mij moet het allemaal binnen de perken blijven per oprisping.

Toch allitereer je best bovenmodaal, beste Bromãns. 🤗

Almere Shitty had ondertussen de plaats van Ajakkes gekregen in de Europese Superleague. Gelukkig hadden ze Anton Promes aangetrokken, die kon in de spits nog een beetje tegenwicht bieden in Madrid en Barcelona.

Maar Promes was na de winterstop niet teruggekeerd van vakantie in Dubai. Hij was bij de douane gearresteerd omdat er een kalasjnikov in zijn bagage zat. Promes beweerde dat het een sportvishengel was, maar werd toch vastgehouden.

Wie moest nu de doelpunten maken als Kylian Fappé van Real Madrid het op zijn heupen kreeg?

Thijs Zonneberg begon het fietsen te missen, en schreef zich met Beffer en Den Ham in voor de Transfuciones Colombianas, een gravelmeerdaagse waarin non-stop gefietst werd.

Dat laatste lukte alleen Clemens, en Thomas en Thijs reden samen op. 'Ride Slow, Live Fast', zei Zonneberg. Thomas lachte als een boer met kiespijn. 'Veel te heet hier'.

Na 480 km moest Clemens verschillende keren in een rivier gaan liggen om zijn lichaamstemperatuur wat omlaag te krijgen. Hij gebruikte zelfs iemands buitendouche en rukte bijna de douchekop eraf.

Er moest van tactiek worden gewisseld en twintig kilometer verderop werd in een verlaten bar een broodnodig dutje gedaan. Deze oude bar zag eruit als een noodschuilplaats met slechts één koelkast erin en veel afval.

Den Ham zag twee gringo's voorbijkomen. Na een kleine siësta vervolgde hij zijn weg naar kilometerpunt 560 om daar een goede nachtrust van drie uur te nemen.

Als Mo écht goede zin heeft, heb je geen kind aan hem. Een schat van een jongen ook. Zeker nu er van alles, en nog wat, in een soort van stroomversnelling voor hem aan lijkt te komen. En als klap op de vuurpijl heeft Wilders Mo ook nog eens tot backbencher benoemd. Zie hem glimmen die kleine, een snottebel onder z'n neus hangend, vol verlicht door de ochtendzon. Wat een plaatje.

"Ik vraag niet om je advies, ze geven me sancties, vlieg die jet like romantisch", rapte Mo me melodramatisch toe. "Deze is voor jou Quincy", zei Mo met een snik in z'n stem. "Vind jij het ook zo erg voor Promes, broer"?

Of ik het erg vind? Ik denk niet dat Promes de vlucht met de jet naar Nederland érg romantisch gaat vinden, Mo. Wellicht daarna, tijdens het bukken onder de douche in de Bijlmer bajes. Broeierige bromance momenten beleven met de rest van het gajes. Zou je er niet eens wat andere vrienden op nahouden Mo, nu je zelfs politiek bedrijft in Den Haag? Straks wordt je nog gecanceld door je oude vrienden op links.

"Maar broer, ik heb jou toch? Ik zal je nooit achterlaten. Vrienden zijn alles wat we hebben om ons door dit leven heen te loodsen. En zij zijn de enigen op deze wereld die we in de volgende wereld hopen te zien."

Lief van je geprobeerd Mo, maar laten we het zakelijk houden. Je liet me gisteren notabene nog achter toen we terugreden na de wedstrijd, in de buurt van Hoogeveen, waar ik even moest plassen. Jij en je fatbike waren nergens meer te bekennen. Maar even goede vrienden hoor. 

Mo en z'n fatbike waren inmiddels nergens meer te bekennen.