Klinkt mooi natuurlijk, maar dan kent u Mo niet. Emoties ging hij uit de weg; daarom haalde hij niet het maximum uit zijn mogelijkheden. Hij was nochtans met bijzondere ambitie naar het Tetris-gebergte afgereisd, met een bijzonder stuur dat het midden hield tussen een tijdritstuur en een spelconsole.

Om de UCI-waakhonden te vermijden trainde Mo sowieso ver van de bewoonde wereld op hoogte, in een shirtje van Al Evenpul Pleisterwerken. Hij zat een beetje hoog op zijn fiets, min of meer de positie van Indurain op de Espada.

De zwijgzame Hurt fronste de wenkbrauwen. Hij reed Mo sowieso los na een goede Giro. De jongen trainde hard, had hij tegen Dirk gezegd na de voorjaarsstage. Dewevere hield van types als Hurt, zolang ze bij zijn ploeg reden.

Hurt reed op stage met de Qatar-ploeg altijd vooraan. Als je bijvoorbeeld achter Alafilistine reed werd je of dronken, of je reed in de berm.

Maar na Jean's Zoetemelkfilmpje was Mo plots verdwenen. Drie dagen bleef hij weg. Hamza's busje was ook ribbedebie. Hamza verveelde zich suf in Masturbice. Hij was dan ook een vrome moslim.

De twee werden aangetroffen in de Pizza Hut van Liberec, waar Mo zich tegoed deed aan een grote Meat Lovers, gevolgd door een halve liter Ben & Jerry's Chunky Monkey. Hamza zat buiten wat met zijn telefoon te spelen.

Dumas sprak Hamza kort over de kwestie. De twee zouden op eigen gelegenheid naar de Dauphiné reizen. Dewevere was al ingelicht. Een paar dagen later verscheen een interview met Mo waarin hij zei dat hij naar Frankrijk ging om koersritme op te doen - niet om te winnen. Hij had nog steeds last van zijn val in Baskenland.

Oud-premier Boekhorst was na zijn ontslag door de CIA niet bij de pakken neer gaan zitten. Hij zat alweer in het vastgoed, een sector die het in Boekhorsts regeerperiode een stuk beter had gekregen. Hij liet zich in hemdsmouwen interviewen bij de eerste paal van Blox, een groot appartementencomplex in het pittoreske centrum van Almere.

'Ik zou hier wel burgemeester kunnen worden', mijmerde Boekhorst tegen de Flevolandse pers, die met de maximale twee man was uitgerukt, terwijl hij over het lommerrijke Beatrixpark uitkeek. De locoburgemeester knikte instemmend. De slimme Boekhorst mocht niet alleen de parkranden volbouwen, er kwam ook een metro naar Amsterdam door het park.

Halbe Zoolstra was inmiddels vertrokken als burgemeester van Almere, om minister van Buitenlandse Zaken te worden. Het kabinet Van Leeuwen had veel mensen van buiten de politiek aangezocht, maar Zoolstra kende de Russische president Boetin.

Minister van Justitie werd Fred Slettenhaar, een voormalig buschauffeur en officier van justitie. Hij had alle bonnetjes nog van zijn declaraties, en dat vond filatelist Van Leeuwen een uitstekende eigenschap. Dit kabinet zou geen problemen kennen.

Het Grote Dierenbos is net de mensenwereld. Politiek is er nogal wat veranderd, qua verhoudingen. De Populieren krijgen steeds meer de overhand. Grote bomen die met alle winden meewaaien, zolang er maar in het boscafe over gepraat wordt. 

Opportunistische bomen zijn ook bomen, Mo.

"Wolla broer, en ze vangen veel wind. Maar deze Populirische stroming moet niks hebben van exoten zoals Mo of de Gazelles. Populieren zijn racisten!"

Ga toch fietsen man.

Mo kneep één oog tergend traag dicht, terwijl z'n linkerwijsvinger langzaam aan in z'n poeperd leek te verdwijnen.

Komaan Mo. Het is bijna 5 voor 12.

"Daar kan je de klok op gelijk zetten, broer. Ik zal eens voort maken."

Heeft Brilsmurf z'n lichtblauwe,  lichtgevende lul nog aan je laten zien?

Nee, maar Smurfin pijpte míj trouwens laatst wel als een stofzuiger. Ik heb schoonmaker Malik gelijk maar afgebeld."

Peep, Mo. Smurfin peep als een stofzuiger.

"Vind je broer? In werkelijkheid regent het onvoldoendes. Met een 3 ben ik nog mild."

Ja, als in peepshow, Mo. Hoe was het trouwens op de steppe?

"Gekkenhuis, broer."

Tijd voor koffie dan maar. Suiker en melk erin?

"Nee dank je broer. Ik vind het leven zo al absurd genoeg."

Er was één ding dat de competitieve Boekhorst nog dwarszat: de concurrentie met Björn van de Leegte. Die was het jaar voordien plots op een sabbatical vertrokken, na een laatste defait in een poging een wielerploeg op te richten met Rekenspink.

Björn was een succesvolle crossmediale chat gestart op de website van de ploeg, waarop wielerliefhebbers alles deelden, van poëzie tot aanbiedingen voor shampoo. Maar Rekenspink had de chat omgezet in een trage reactiebox nadat er kritiek op zijn functioneren werd geuit.

Björn zette zijn LinkedIn-account om - plots was zijn functieomschrijving 'Dromer, verbinder', en hij vertrok met zeiljacht de 'Moby Dick' en gitaar op solitaire wereldreis, die via de Azoren en het Caraïbisch gebied eindigde in Alaska, waar de tycoon dood werd aangetroffen in zijn boot.

In het Nederland van dagelijkse maar tijdelijke ophef, was de tragische gebeurtenis vrijwel onopgemerkt gebleven. Men was bezig met het invoeren van recht op vrije tijd op zelfgekozen dagen. Dat werden er uiteindelijk een zestal per jaar, of dat nu het Middlelands-popfestival of Suikerfeest betrof.

Boekhorst vertrok na de eerste steen van zijn vastgoedproject met vriendin Ruxana naar Finland in een elektrisch VW-busje, in korte broek achter het stuur. Ruxana smeerde crackers met surimi, bladerde door een folder 'Verrassend Helsinki' en de twee blèrden mee met de ABBA Gold expanded edition.

Klinkt romantisch, maar Denemarken had sinds kort douanecontroles ingevoerd. Alleen elektrische auto's mochten het land nog in, en mensen met een EU-paspoort. Maar Ruxana was Oekraïens, en aangezien dit land op de rand stond van toetreding, had niemand gedacht aan naturalisatie.

Onder intimiderende omstandigheden werd Ruxana bij de grenspost Puttgarden uit de auto gesommeerd door de Duitse marechaussee. Boekhorst kon alleen doorrijden of in Duitsland blijven, zo luidde het. Luttele minuten daarvoor schalde 'Honey, Honey' nog uit de speakers. Boekhorst schold de Duitsers recht in het gezicht uit en werd gearresteerd.

Het voorval liep in zoverre met een sisser af, dat Boekhorst nadat hij zich gelegitimeerd had weer werd vrijgelaten. Ze kregen zelfs excuses van de Duitsers, en het advies via Cuxhaven naar Noorwegen te varen. Maar Boekhorst had natuurlijk niet over Israël moeten beginnen tegen een Duitse politiemacht.

In Zweden moet je ook niet over Israël beginnen, want dan word je uit het Eurovisiesongfestival geflikkerd. Maar ja, het songfestival is het enige wat de Zweden nog hebben sinds het stoppen van ABBA en het verbod op prostitutie. Nou ja, ze pekelen af en toe wat zalm in de wodka.

In de auto zong Agnetha nog steeds: 'You're a dog-gone beast'. Dat weten we al, dacht Boekhorst, en krabte werktuiglijk in zijn kruis. Hij kreeg plots zin in NPO Radio 1, de zender die hij had geprobeerd weg te bezuinigen. De presentator had het over Europees beleid om de meeuwenoverlast tegen te gaan. Met gepruilde lippen vijlde Ruxana haar nagels. In haar mondhoek een toefje surimi.

Eigenlijk had Boekie helemaal geen zin meer in zijn sabbatical. Hij had zin om weer een bv op te richten, een online platform voor zzp-diensten in de bouw ofzo. Dus op de ferry naar Kristiansand was ie alweer domeinen aan het kopen. Loodgieters.eu, Plummer.nl, Tegelzetters.pl, Wielerflits.be, ga zo maar door.

'Hebbie niks anders dan crackers, grillworst met kaas ofzo?', zei Boekhorst tegen Ruxana, terwijl hij Videoland opzocht. Eigenlijk was hij een gewone Nederlander. In het programma Helène Inside trad een beroemde Oostenrijkse zangeres op. Na de uitvoering praatten Helène en haar gasten over de zangeres in het Nederlands, zonder haar aan tafel uit te nodigen. De vrouw stond vertwijfeld op het podium te wachten.

Mo gedraagt zich afentoe net als een vrouw, los ervan dat hij degene is die bijna altijd kookt. Al haal ik wel gemiddeld 1 keer per week Chinees op.

"Broer, broer, zullen we toch couscous met chocoladepasta en dadels eten vanavond, in plaats van een broodje bokworst van de braderie?"

Hé bah, Mo. Ik had me er zo op verheugd, broodje bokworst bikken, klootschieten en een suikerspin toe. En daarna weer naar huis.

"Neehee, ik heb ook last van m'n enkel gekregen net. Ik moet thuis blijven, broer!"

Ja hoor, daar was de pruillip al.

"Als we niet thuis eten vanavond ga ik m'n naam laten veranderen van Mo naar Hidde, broer."

Vind je het erg als ik je dan gewoon Mo blijf noemen?

"Nee, natuurlijk niet."

Ok, fair enough, Mo. Ga maar koken dan. Maar dan geen chocoladepasta door de couscous alsjeblieft.

"Ik ben de focking cock, broer. Niet jij!"

Wil je erover zeuren of wil je het oplossen, Mo?

"Zeuren."

Ruxana leerde Nederlands door MSN te lezen. 'Hoefiel boutenegtelieke kienderen geeft konieng Juan Carlos?', en dat soort werk. Boekie sprak Engels met haar. Zelf was ie ook niet zo'n talenwonder, maar hij was een tijdje bevriend met Wijnand Roesthoff van de band Rane.

Op Ibiza feestten ze vroeger met elkaar; Boekie maakte in zijn jongere jaren nog remixes enzo, onder meer van de wereldhit 'Tellmehowyoufiel'. Roesthoff kon vreselijk arrogant zijn. 'Wij zijn de beroemdste band van Nederland en Noord-België', zei hij tegen de schouderophalende partycrowd.

Daar moest je bij Boekie niet mee aankomen. Die had nog gedrumd in The Inhibitions, een postpunkbandje uit Tiel bestaande uit een Molukse gitarist en een bassist die Weird Duck heette. Optreden in het buurthuis en bierdouches: allemaal heel gewoon in de jaren tachtig. 

Ruxana werkte gewoon in een Amsterdams hotel waarin ook een nachtclub zat, waar Boekie weleens deejeede, een oud-weeshuis. Roesthoff had zijn vriendin Kelly gewoon op Ibiza ontmoet, tijdens een spirituele zelfverwerkelijkingssessie.

Boekhorst moest niets hebben van spiritualiteit, en de vrienden groeiden uit elkaar. Boekie zat toen al in de spijkerbroekenbusiness en racete op Zandvoort. Dat vond Wijnand wel gaaf, maar hij kon er geen klap van. Hij keek steeds vager uit zijn ogen.

Boekie was juist een hyperactieve duizendpoot, die altijd meerdere dingen tegelijk deed. Hij was toen al bezig met start-ups, zoals een joint venture met een chef-kok die zijn uitvindingen frikandelsalade en augurkenschuim op de markt wilde brengen. Maar Boekhorst was altijd meteen weg als ie zag dat het niet werkte.

Als Woesthoffs verkering uit was belde ie bijvoorbeeld met de mededeling: 'Ik ben in pain', en dan moest Boek weer komen partyen op Ibiza. Daar had ie geen zin meer in. Op dit moment reed ie een VW-busje in Zuid-Noorwegen, kocht ie het domein Woningscan.nl en zette hij de audio uit toen de band Rane langskwam. 'Why? I like', zei Ruxana.

Ze passeerden het plaatsje Slettebakken, op zoek naar een hotel. Boekhorst lachte luidt en lang, als Jack Nicholson in 'The Shining'. Heeeere's Bookie! Ruxana was niet bang van hem: ze was wel erger gewend, zoals de Zuidas-types in het Amsterdamse hotel. En hij regelde een kamer met een waterbed.

Terwijl Ruxana zich klaarmaakte in haar boudoir kocht Boekhorst nog even het domein Kunststofkozijnen.eu. Op het waterbed deed Boekie zijn DJ-nickname - Missionaris Houding - eer aan. Hij kon ook zo bij Plummer.nl aan de slag, mocht hij dat willen.

De communicatiestagiair van de ploeg Rekenspink had een dagtaak gehad aan het modereren van de chat op de website. Maar hij moest op een gegeven moment van de ploegbaas een lijst met woorden opstellen die sowieso werden geband, zodat hij weer andere dingen kon doen.

De chat moest alleen over wielrennen gaan, dus woorden als Doping en Nasi mochten niet meer. Op een gegeven moment werden posts zelfs weggeflitst als ze het woord Tietema of Slappendel bevatten. Uiteindelijk besloot Rekenspink de chat maar te sluiten, want de chatters beterden hun leven niet.

De stagiair stotterde een beetje, dus schoorvoetend ging hij de pers te woord staan. Hij mocht bij het begin beginnen: de ZLM Tour. Hij had geluk, zijn opdracht om positief nieuws te brengen begon met een overwinning van sprinter Kasper van Nuenen.

'In de Vierdaagse van Duinkerke viel het net niet viel het net niet op zijn plaats', stotterde de stagiair. 'Maar als je zijn waarden bekijkt denk je: waar gaat dit eindigen. En na deze zege weten we het helemaal niet meer'.

Op Omroep Zeeland was te zien, dat de stagiair een jerrycan met water over de geheel ontblote Kasper heengoot. Het hotel in Oost-Brabant was immers nog ver. De politie Zeeland/West-Brabant werd door de aanwezige wethouder van de Gereformeerde Partij op de hoogte gebracht, en bracht beiden met groot vertoon over naar het Huis van Bewaring in Middelburg.

Ruxana zat na de seks wat op de site Frog Enthousiasts te scrollen. Boekie drumde nerveus op de tafelrand omdat de ober te lang op zich liet wachten, en belde zijn compagnon Theo Alkemade, tevens ex-zanger van The Inhibitions.

Theo was drie jaar ouder dan Boekhorst en programmeerde al bandjes in het Tielse jeugdhonk in 1985. Hij had ooit het voorprogramma van The Cure gehaald, in een circustent. Niemand geloofde het, want er was geen bewijs voor, maar het was echt waar.

De postpunkers waren succesvolle zakenpartners geworden, en hadden een spijkerbroekenmerk van de grond getrokken dat verkocht aan de HEMA - dezelfde HEMA waar ze in de eerste helft van de jaren tachtig nog eyeliner stalen, en studentenhaver.

Boekie mocht zelfs mee op vakantie met de Alkemades naar het Meer van Annecy.

Hoogtepunten van die kampeervakanties waren touwtrekwedstrijden Nederland-Frankrijk, Kronenbourg met draaidoppen, discotheek Le Balzac en twee-emmertjes-water-halenseks met Hollandaises zo rood als een kreeft.

Vrienden waren de twee altijd gebleven. Theo was trouw en consistent, en gediplomeerd boekhouder. Hij ging zelfs nog steeds naar dezelfde camping in de zomer.

Vanuit de verte hoorde je tot vier uur 's nachts de vrolijke muziek van Gwen Stefani over het meer schallen. Woohoo, Weehoo! En nog een keer. Ondertussen melkten zijn roomblanke dochters een Fransoos op een vensterbank of in de tent.

Theo was dyslectisch; daardoor was hij twee keer blijven zitten op de HAVO en kwam ie uiteindelijk bij Boekie in de rookgroep bij de schooldeur.

Boekie was een kameleon: niet echt een boer, ook geen punker. Hij kon met iedereen opschieten maar bond zich ook niet snel.

Boekie's eerste verkering was Rosa, de dochter van een Betuwse tuinder en een Italiaanse. Maar Rosa was te serieus en Boekie was er weer vandoor.

Samen met Theo ging hij naar de MEAO, maar waar Theo de opleiding afmaakte en al in een tweedehands mini'tje reed, liep Boekie nog krantenwijken.

De humor was altijd gebleven. De droge humor van Theo welteverstaan. Laatst reden ze langs een verkiezingsposter van de Gereformeerde Partij. 'Stem Christelijk. Rem Europa'.

'Rem Christelijk, Stem Europa', zei Theo dan, en de twee moesten secondenlang lachen. Dat was vriendschap.

En vriendschap is, dat een vriend meteen hoort wanneer het mis is. Het werktuiglijk googelen van bedrijven tijdens een sabbatical? Waar ben je mee bezig man, kom toch naar huis.

Dat zei Theo terwijl hij het NOS Journaal mutete. Gerri Lijkhof praatte gewoon door, over de opkomst van de Europese Verkiezingen in Schijndel.

Boekie luisterde altijd naar zijn vriend, sinds hij met open mond naar de Debbie Harry in wet t-shirt staarde in diens slaapkamer.

Hij luisterde ook naar zijn vriend toen hij werd betrapt op joyriden in de Kadett van zijn oudere broer.

Boekie luisterde ook naar zijn vriend toen hij achter een getrouwde vrouw aan zat.

Twee weken na het gesprek in Kristiansand was de laatste premier van Nederland drummer van de Beatles-coverband The Submarines.

Clemens landde om 4.30 pm op het vliegveld van Raonoke in Virginia. Den Ham had die dag al wat meegemaakt. Op Schiphol was ie zijn paspoort vergeten, die moest achteraan gebracht worden door vrouw Tessa.

Ook had Den Ham zijn gravelbike om half twee 's middags nog bovenop een bagagetreintje richting het vliegtuig zien rijden bij de overstap in Washington DC. De fiets paste niet in de doos van de luchtvaartmaatschappij.

De joviale Clemens liet zich nooit door iets uit het veld slaan. Zeker nu niet. Hij had al 20.000 trainingskilometers in de benen, voordat hij aan Unmount begon, de 300 kilometer lange graveltocht rond Bareback Mountain.

Iedereen was er, die wat te betekenen had in het gravelwereldje. Thomas Beffer, verdere introductie onnodig; Thijs Zonneberg, de man die in 2005 nog een etappe won in de Volta Ciclista International a Lleida, en Harco Kelderboy.

Kelderboy had nog nooit een rit in lijn gewonnen, maar was wel top 5 geëindigd in Giro en Tour. Dan word je toch niet ongerust als je je paspoort vergeet en je derailleur een beetje ingedrukt wordt door een paar koffers?

Unmount was een ware beproeving. De Beffer had tot twee keer toe de start gemist, in eerdere edities. En trouwe vriend Cle kocht wat proviand voor hem, en daar ging ie weer. Ook nu was Thomas niet met de huurauto op het afgesproken tijdstip op het vliegveld.

Dus fietste Cle na een reisdag van 14 uur maar weer de laatste 10 mijl naar het hotel. Kwestie van de eindbestemming in je fietscomputer invoeren. Dat lukte nog wel zonder de hulp van een ander, en een reepje had ie sowieso nog in zijn broekzak. 

In de Super 8 van Wyndham-Salem was de Beffer nergens te vinden. Wel zag ie Zonneberg en collega-sjoernalist Robbe van Warmerham lopen op het parkeerterrein. Hé jongens, zei Clemens, die met de rolkoffer aan de hand aan kwam fietsen.

Thomas deed de motelkamer open in zijn blote toedeledokus. Hij zag eruit alsof hij net uit zijn roes ontwaakte. Maar Clemens had die dag nog maar 10 mijl gefietst, en was nog vol energie.

We gaan nog een rondje Tho, zei Cle, en zo geschiedde. In de brandende middagzon van de Amerikaanse voorzomer kachelden de twee met Den Ham op kop door de lommerrijke omgeving van Hanging Rock. Weer 40 mijl met 400 meter hoogteverschil in de pocket.

Terug in het hotel bleek de waterleiding gesprongen, en Tho en Cle konden niet douchen. Daar wist Thomas wel iets op. Hij had nog een gallon mineraalwater in de Chevrolet Neon liggen, en achter de autodeur besprenkelden de twee elkaar poedelnaakt met het aanwezige water.

Een paar dagen eerder, op zondagochtend, had zich al een incident voorgedaan met een 'gay cyclist'. De fiets van de Spaanse deelnemer Alberto Fortador was gestolen en hij belde de politie in gebroken Engels. 'Where are you from?', zei de baliemevrouw.

Fortador stond op el gambieng. 'El what?' Hij moest zich maar melden op het bureau bij een man met een baard. Dus Bertje in een roze wielershirt op badslippers en sportsokken naar het politiebureau. Alberto werd aangestaard door drie dienders.

'Have you been driving all night?', zei de oudste. 'Que?' De vrouw, die geen uniform aanhad maar een houthakkershemd, keek angstig. 'Which one of you, is man with beard?', zei de Spanjaard.

Dat was de middelste, een boerenzoon die nog met paard en wagen naar zijn werk kwam. En hij greep Fortador bij de keel. Maar de boel werd door de oudste gesust. 'Tell your folks back home you've been in the world famous Piedmont, Virginia', zei hij toen het proces-verbaal was ingevuld.

En nu patroullieerden de sheriff en zijn bebaarde collega in de Cadillac op de highway bij de Super 8. Ze passeerden een billboard met het telefoonnummer 1-800 DIVORCE. Achter het bord zat Thomas op zijn hurken en waste zijn kruis. Het tafereel werd half verhuld door de in een badhanddoek gehulde Clemens, die al bandjes aan het oppompen was.

Soms dacht Jean dat ie het gehad had met de wielersport. Types als Mauro Zanetti, die zich injecteerde met rattenvergif om een koers te winnen; de Testina Tour en de tragische doden, een foto van een redacteur van WF met een koptelefoon op.

Maar de wielersport was zoveel echter dan het leven zelf. Niemand was onoprecht in zijn eigen doelstellingen. In het echte leven moet je je voorstellen aan collega's in het Engels, waar bij je iets zegt over je hobbys.

Daar had Jean helemaal geen zin in. Hij heeft een Oudhollandse sm-kelder, en daar kan de globale economie niets mee. Soms moet je de afdeling H&R tegen zichzelf beschermen.

Er werken ook vooral vrouwen, en die moeten ook tegen zichzelf beschermd worden, anders zien ze er straks uit als Madonna.

Nee liever de wielersport. Tim en Cameron en hun kindje, en verder niets meer dan wielerliefde.

Jac. R. Vantussen was een voorlichter van de Bourgondische stempel. Meerdere keren per week scheurde hij met de duurzame deelauto van het havenbedrijf naar de Maasvlakte met gasten, die tientallen kilometers lang meehopten over de verkeersdrempels, terwijl Jac. zijn verhalen vertelde.

Jac. wist precies de mooie plekjes te vinden in de wereldhaven: rafelranden, zoals sportvissers die paling vangen met kansarme jongeren, de plek waar Bassie en Adriaan hun caravan stalden en de strandkeet met het beste truckersvoer. Hij was dan ook al dertig jaar werkzaam bij het havenbedrijf.

Deze ritjes met voornamelijk sjoernalisten waren een cadeautje van zijn baas voor Jac.'s nakende pensionering. Geen maatpak met pochetje meer voor hem, maar een gevoerd spijkerjekkie met een speldje van een saxofoon. 

Jac. was officieel gedegradeerd van hoofd Voorlichting tot verkeersleider op de radarposten. Dat was namelijk de enige baan in de haven waar je nog op je 62ste met pensioen kon. Wel zo fijn. Jac. had het wel gezien met de millennials op de afdeling.

Niet dat er in het gemeentelijk havenbedrijf nou Kardashian's rondliepen; niet dat Jac. een misantroop was - verre van dat, maar op een gegeven moment is het genoeg geweest. Hij was niet eens een type met boomerdromen als: nu begint het grote genieten.

Jac. wist nu al dat hij het druk zou krijgen met zijn latino carnavalsband, en dat hij nog af en toe hand- en spandiensten zou verrichten voor de haven, zoals het organiseren van evenementen. Dat kon Jac. goed, al had ie wel iemand nodig om hem te redden.

Maar de meeste mannen hadden een vrouw nodig om hen te redden, zelfs de ex-ministers en olieboeren waaronder Jac. als voorlichter had geressorteerd. Als het andersom is, dan moet je pas echt gaan uitkijken. Dan krijg je The Passion.

Dat was trouwens een van die evenementen die Jac. naar de haven had proberen te lokken: The Passion, met Tim Hofdam als Jezus op de kop van de 12 kilometer lange landtong van Rozenburg, maar het bleek een te grote logistieke uitdaging. Vertelster Karin Memmen paste niet op het helikopterplatform.

Concert at the Coast naar de Maasvlakte krijgen, dat was de volgende uitdaging, vertelde Jac. Het megaconcert, dat traditioneel door de band Møf werd afgesloten, vond al sinds jaar en dag plaats op de Brouwersdam.

Jac. zou strandtent De Bikkel steenrijk maken op die manier, vertelde hij met zijn Brabantse accent, dat het midden hield tussen Ruud van Big Mother en Ruud van Big Mother. Hij was een nette Brabander vanachter de twilight zone langs de A16, het kruispunt van protestants en katholiek Europa.

Nu ja nette Brabander: Jac. kwam uit Ketsheuvel; Engelstalige gasten vertelde ie dat hij uit het plaatsje Shag Hill kwam. Dat vonden de mensen van Royal Dutch niet zo leuk. Jac. kon ook oorverdovende scheten laten, vooral na een broodje Indonesische speklap, maar die verwaaiden toch in de Noordzeebries bij De Bikkel.

Het zou niet meer lukken met Concert at the Coast voor zijn pensionering, net als de sponsoring van Feyenoord. En als het niet zou lukken probeerde Jac. het wel met de haven van Moerdijk, en nam ie lekker een seizoenskaart bij een Bredase volksclub. 'Ken mij 't schele'.

Wat was het toch met Boekie. Had ie een verlate midlifecrisis? Een jongere vriendin en een motor had ie altijd al gehad, dus dat kon het niet zijn. Maar hij kon toch ook niet de rest van zijn leven in een Beatles-coverband blijven spelen?

Hij probeerde het wel, en als de oud-premier drumt in een coverband wordt die uit sjoernalistieke interesse natuurlijk uitgenodigd voor televisieprogramma's. En zodoende ontmoette Boekhorst omroepbaas Jan Magter.

In zijn tijd als premier had Boekie Magter angstvallig vermeden. Het was immers publieke omroep, en die wilde hij afschaffen. Maar Magter en Boekie hadden nu een klik, want Magter wilde met zijn MAX TV uit het omroepbestel stappen.

Dat kon niet zomaar, je moest je zaakjes rond hebben voordat de omroepbobo's met vakantie gingen, en dat was al in mei. En dan nog een half jaar wachtgeld zonder nevenactiviteiten. Maar Boekie had gelijk het idee opgevat van een commerciële ouderenzender.

'Dat TV moet eraf, het wordt MAX. En het wordt een betaalde streamingsdienst die op vaste tijdstippen ouderwetse televisie gaat uitzenden'. Nou, deze twee konden wel wat met elkaar, al was snel duidelijk dat je Boekie geen programmaformats moest laten bedenken.

Boekemans wilde Henk Mol van de Ouderenpartij bellen om Get the Picture te presenteren, en Freek Stonk voor Waku Waku, maar Magter wist allang dat Mol een veel te inactieve herinnering had voor dat programma, en Stonk, dat was gewoon teveel prikkels voor de doelgroep.

Nee, Jan ging zelf wel presenteren, en Frits Pissing was bereid zowel het historische kookprogramma Tussen Kerst en Kirsch als de Rijdende Hufter te presenteren. De laatste titel was een beetje gejat, maar de doelgroep zou er zeker zijn jongere landgenoten in herkennen.

Gelukkig was het narcistische Nederland na de regeerperiode Boekhorst weer een beetje tot rust gekomen. Rekenspink was weer eens op zoek geweest naar een nieuwe sponsor voor zijn wielerploeg, en vond die in afslankspecialist Speksavers.nl.

Verder gebeurde er hoegenaamd niets onder de nieuwe premier Van Leeuwen. Zero tolerance was de wet geworden in Nederland, maar als je rechts inhalen met 130 niet handhaafde kon de samenleving gewoon blijven doordraaien als vanouds.

Het Nederlands Elftal werd uitgeschakeld in de achtste finales van een EK, na de groepsfase gedomineerd te hebben; bondscoach Ronald Boeman sprak van gebrek aan pressievoetbal, maar dat kwam met name door het feit dat de EK-ballen te zacht waren opgepompt.

OK, een Nederlandse supporter werd in zijn been geschoten, maar zo zijn die Duitsers, en wij zijn een tolerant volkje. Is ook niet zo verstandig om met een pikhouweel op een politieagent af te stappen. 'Gaat u rustig slapen', zei Journaalpresentator Jeroen Overstroom tegen de seniele kijkers.

De Saudi's wilden goede sier maken, voordat de Tour de France daadwerkelijk Jawlat al Faransa zou gaan heten. Ze stonden toe dat de Tour de Femmes zou starten in het liberale Groningen. Die Tourstart zou dan samenvallen met de officiële openstelling van de Ringweg Zuid, keerpunt in een tijdrit.

De van afkomst Groningse Ellen ten Hamme zou het geheel opluisteren met exotische zang en dans, een beetje olala en een beetje Duizend-En-Een-Nacht. Clemens was gevraagd als ambassadrice van het geheel.

Dat bleek een vergissing: Clemens stond als man ingeschreven bij de burgerlijke stand. En het feest ging niet door. 'Ik kom alleen met Thomas', zei hij. Maar dat kon niet, want het besprenkelen van medemensen was sinds kort verboden door de UCI.

De tweede etappe zou volledig op Drents grondgebied worden verreden, met start voor de Evert ten Napel Arena in Emmen, passage op de col du Vam en finish op het TT-circuit. Daarna zouden de rensters met een vliegtuig van Saudia naar de Champagnestreek vliegen.

Jean moest voor zijn werk naar een paviljoen in het haventje van Paal, Oost Zeeuws-Vlaanderen; normaal werd daar hoogstens een 50-jarige bruiloft gevierd, maar daarna hield het op. Ook vanwege de lage levensverwachting in Oost Zeeuws-Vlaanderen trouwens.

Maar in 2024 hadden er al twee evenementen van belang plaatsgevonden in Paviljoen Paal. Allereerst de oprichting van een Groene Ammoniak Corridor tussen Antwerpen, Gent en de Zeeuwse zeehavens. Waar die precies liep wist niemand, maar er was een grensoverschrijdende Europese subsidie aan toegekend.

Voor het menselijk leven in Oost Zeeuws-Vlaanderen zou een Groene Ammoniak Corridor sowieso niets kunnen betekenen. Wat wel? Ja, d'n drog. Die was zowat uitgevonden in het grensgebied. Na de Eerste Wereldoorlog begonnen halve Vlamingen als Theofiel Peperkamp een stuk harder te rijden.

'En ze reden toen nog over onherbergzame kasseiwegen waar anderhalve man en een paardenkop per week passeerden', zei Maarten Duplo, die in Paviljoen Paal een lezing gaf over de lokale wielergeschiedenis.

Nou ja, lezing: hij oreerde uit het hoofd, ondersteund door een powerpoint-presentatie van de archivaris van de gemeente Hulst. En inderdaad, op die plaatjes stoof Theofiel met doorgesnoven ogen en een stofwolk achter zich over door God en klein Pierke verlaten wegen.

De gemeentearchivaris was wegbezuinigd, want het inscannen van de gemeentelijke dia's was afgerond, en voor dit project had Hulst slechts een deel gesubsidieerd gekregen van de Provincie Zeeland. Dus Duplo moest de laptop zelf bedienen.

Hij werd ondersteund door een mevrouw van de catering die meer verstand had van powerpoints. De oude mannetjes in de zaal vergaapten zich aan haar robuuste decolleté. 'Dat Van Praet een etappe wint in de komende Tour is nog onwaarschijnlijker dan dat Bart Memmen ooit de Tour rijdt', zei Duplo.

Ondertussen waarde het coronaspook weer door het peloton. Net als met valpartijen werd ook de ploeg Mugge in dit segment het hardst getroffen; Kip Snuss kon niet mee naar de Tour; de rest van de uitvallers had een breuk of twee.

Dat noopte Mugge tot de oprichting van een 'control room', waarin alle gegevens die van belang zouden kunnen zijn realtime werden gecombineerd, van zweetsensoren tot sokkenhoogtemeters, alles was onder controle. Helaas bleven de renners van Mugge vallen.

De UCI zag een innovatie aankomen, en wilde de boel verbieden. OK, zweetmeting kon nog door de beugel, maar het meten van de sokhoogte was het domein van de bond. Ondertussen bleven de parcoursen van de UCI-wedstrijden slecht afgezet en voerden zij de renners als lemmingen door afgrondelijke steegjes.

Ook buiten het wielrennen vonden Chefsachen plaats. De Nederlandse voetbalbond was verbolgen over de loting voor de achtste finale van het EK. Ze hadden Slovenië gehoopt, en nu werd het Roemenië. Bovendien kreeg Oranje maar twee rustdagen meer dan de Roemenen.

Onze helden voetbalden zich wel in de kijker. Verdediger Jordy Bouten was de Qatarezen van Ron al-Debur opgevallen. En inderdaad: in de competitie van Qatar zou Bouten geen twee doelrijke aanvallen van Oostenrijkers laten lopen.

Jean volgde het voetbal niet meer op de voet, maar waar het gros van de Oranje-internationals vroeger begon bij Ajax en vervolgens naar Inter Milaan ging, werden ze nu gekocht van Excelsior door Bologna om vervolgens bij PSV te eindigen.

Niet overdrijven Dumas, er is ook een speler bij van Burnley FC, maar deze Wout Metworst werd alleen ingezet als pinch hitter, 'met name' zei Ronald Boeman.

De Belgen in loondienst waar Jean mee samenwerkt, moesten op personeelsuitje met het Nederlandse moederbedrijf. Dumas had ze nog zo gewaarschuwd: neem een zak krentenbollen mee; verwacht geen truffelpizza in een sterrenrestaurant.

De redactiestaf uit Antwerpen werd in de watten gelegd door de Hollandse gastvrijheid. Het werd boomstamwerpen met de salesafdeling in de sappige polders. En dat werd verkocht als teambuilding; daar sta je dan met je lederen loafers tussen Woerden en Kockengen.

Als je daar geen bereik hebt, en je telefoonlocatie kan niet worden gedetecteerd; dan heeft de boomstam van de commercieel directeur van de uitgeverij misschien indirecte schuld aan doodslag, want de ambulance is er niet 1-2-3. Amai, wisde gij dâ?

Diezelfde redactiestaf zorgde op de vergaderingen in Antwerpen altijd voor een koud buffet met cava; een week eerder had de freelance eindredactrice nog een tuinfeest gegeven met hapjes zalmmousse en Duvel. Jean wenste op dat soort momenten dat hij Belg was.

De Tour de France begon met het traditionele spektakel van het Grand Depart. Ondanks de omvang van het circus had het nog steeds zijn charme: organiseer het in Den Bosch en je krijgt Brabantse gezelligheid in het village depart; start in Düsseldorf en je ziet alleen maar favorieten uitglijden in de duisternis.

De Tourstart in Florence had majestueuze vergezichten van het centrum van Florence in petto. Het was eigenlijk Firenze, maar daar viel niemand over. Ja de Italiaanse Joe Biden viel bij de officieuze start op het stadhuisplein over een kabel omdat hij de blote toedelodokus van de David van Michelangelo zag.

'You just gotta spit on that thang', zei hij tegen willekeurige vrouwen van middelbare leeftijd in het publiek; vervolgens omhelsde hij iedere bobo die hij kon vinden en alles was weer ok. Een kus in de nek, dat kon Tourdirecteur Groshomme wel waarderen, al wist ie niet wie de oude man met de sjerp was.

Een eerste etappe kende ook altijd verrassingen. Zo kon het gebeuren dat de meest onzichtbare ploeg van het voorjaar, de ploeg Rekenspink, voor al het spektakel zorgde. Nou ja, Qatar-knecht Gianni Macron sloeg de Pool Hurt drie tanden uit de mond omdat die geen bidons wilde halen tijdens de neutralisatie. 

Maar de Rekenspinkjes borrelden op alsof ze een masterplan tot in de finesses konden uitvoeren als een jongensboek, en zo geschiedde. In de traditionele vluchtgroep zat debutant Frank Broekeman, en die kon in de semibergrit gemakkelijk volgen.

Het was in de control room al berekend dat de vluchtgroep sowieso zou worden ingerekend, tenzij Jani Kolovrat en Mohamed al Evenpul erbij zaten. Maar die hadden een saaie bui, en lieten alles over aan de control room van de ploeg Mugge, die hadden berekend dat Art van Praet tweede kon worden.

De berekeningen van beide ploegen kwamen niet uit. Ja, de overwinning van klimmer Romain Ballet was door beide control rooms berekend als een significante mogelijkheid, maar werd een zekerheid door de miraculeus vliegende Broekeman, die zo mogelijk nog beter was dan zijn kopman.

En zo kon het gebeuren, dat de Rekenspinkjes één en twee werden. 'Ik ben blij dat de berekeningen van de control room zijn uitgekomen', zei manager Zeman van Mugge. 'Een gele trui is nu niet wenselijk; we waren natuurlijk liever tweede geworden met Art, maar een derde plaats is bemoedigend'.

In werkelijkheid was de operator van de control room, Addy English, naar het toilet toen Ballet demarreerde. Dat hadden ze een klim later verwacht, en dat gaf net de doorslag. De computer wilde namelijk wel een etappe winnen.

De chat op de website van de ploeg Rekenspink, tot voor kort een spookhuis met een paar werkeloze complotdenkers, explodeerde. Rekenspink had de chat sowieso weer opengezet voor de Tour, al had hij niemand om te modereren.

Zijn nichtje was echter net afgestudeerd aan de Theologische Universiteit van Kampen, en had even niets te doen. Ze had wat bijvakken artificiële intelligentie gevolgd en kon met computers omgaan, dus gaf Rekenspink haar de lijst met woorden die moesten worden weggeflitst.

Het was een redelijk beperkte lijst, met de thema's doping en Palestina. Noemde je het woord 'drugs', en je lag eruit. Zelf voegde ze ook woorden met het thema lhbtq-gemeenschap toe, maar dat was iets persoonlijks.

De chat was daardoor best vrij. Als je het woord Israel gebruikte kon je alles zeggen, maar er was dan ook een Team Israel. De Palestijnen hadden geen wielerteam, en het moet wel over wielrennen gaan in de chat.

De universitaire studies zijn echter niet meer wat ze geweest zijn, en ook de algoritmen van Rekenspink schieten weleens tekort. En zo kon het gebeuren, dat de mens toch nog van invloed was op het ai-gebeuren in dit aards tranendal.

Allereerst het goede: Rekenspink had Broekeman bijna uit de Tourploeg gelaten, omdat hij shampoo van een ex-sponsor van de ploeg in zijn rolkoffer had. Maar vergeving is uiteindelijk de sleutel, vergeving brengt mensen samen, of voorkomt dat ze elkaar vermoorden.

Maar het modererende nichtje van Spekenbrink schoot in het rond alsof elke chatter een Hamas-lid zou kunnen zijn. Je kon gewoon Hawk Tua zeggen en ze had niets door. Ze had een ontluikende liefde voor een vrouw, maar wist niet dat de vrouwenliefde was geboren op het Griekse eiland Lesbos.

Ze had ook geen actuele kennis van de wielersport. Hoe kon zij weten dat de carrière van GOAT Marianne Bos was opgebloeid door trainingssessies op Lesbos, en dat ook Broekeman daar in het geheim vertoefde?

Frank las tussen de trainingssessies door gedichten van Sappho, kocht handgemaakt aardewerk voor moederdag en was herboren. Een man die zijn moeder eert, is een goede man. En dient de medemens. Wie dat niet kan, vernietigt de ander.

Vergeving zorgde ervoor, dat Ballet - ondanks de calculaties, zijn verdiende gele trui kreeg aan het eind van de carrière. Goed, Broekeman had het ook verdiend, maar het was goed zo, en dan wordt alles beter.

De commercieel directeur van de uitgeverij leefde in zijn auto: 18.000 kilometer per jaar reed hij naar adverterende klanten om contracten af te sluiten. Vroeger liet echtgenote Esmeralda nog weleens een restje ovenschotel moussaka achter, maar daar was zij allang mee gestopt.

Niet uit gebrek aan commitment, maar uit berusting. Als Sjaak thuiskwam in de maisonette in Capelle a/d IJssel had hij meestal al een Big Mac Menu achter de kiezen in Meerkerk, of een paar saucijzenbroodjes van benzinestation Scheiwijk.

Wie in Nederland van bedrijventerrein naar bedrijventerrein rijdt, ziet op zijn werkdag vooral snelwegen en volle parkeerterreinen; 's winters voornamelijk in de duisternis. Het maakte een onthecht mens van Sjaak, in zijn cocon met Springsteen op de Spotify.

Sjaak had zelfs een washandje mee in de auto, om na de afspraken in Amersfoort De Hoef en Houten-Zuid even de hand aan zichzelf te slaan voordat hij de file inging. Esmeralda wist het, als ze de washandjes vond in de wasmand, maar een goede vrouw stelt geen vragen. Ze leeft haar eigen leven.

Op een receptie zei een vrouwelijke collega van Sjaak eens tegen Esmeralda: 'Sjaak zit er bovenop'. 'Sjaak zit overal bovenop', antwoordde zijn eega. Dan had ie weereens een interne trainingssessie gehad in een voormalig klooster met een nieuwe marketingmedewerkster.

Esmeralda had zoon Tim ook nog thuis. Een vlotte jongen van 27 met zijn skinnyjeans en grote witte sneakers. Tim stond al op trouwen, maar hij had pas net een woning kunnen vinden met jeugdvriendin Sharona. De kapster uit Ommoord had op Tim gewacht toen hij twee jaar in Afghanistan diende als beroepsmilitair.

Tim zat best veel bij de familie van Sharona, maar hij liet altijd de hond uit als Esmeralda moest werken. Binnenkort was dat voorbij, nee niet de secretaressefunctie bij de gemeente Zoetermeer, maar Tim ging definitief het huis uit. Superbaan op businesspark Waddinxveen, en een nieuwbouwwoning in Bergschenhoek.

Behalve commercieel directeur in de buitendienst, was Sjaak ook een typisch Nederlandse manager. Er werd wel vaag omschreven dat hij het team van sales aanstuurde, maar de hoofduitgever controleerde dat helemaal niet. Sjaak was meestal weg.

En Sjaak hield de kosten laag, door hard te werken, altijd een medewerker te weinig aan te stellen en achteraf 'bedankt team' te mailen als ze het met nog een man minder hadden gedaan. Salamitactiek en ieders vakantie goedkeuren was voldoende, om directeur te spelen in Nederland.

De commercieel directeur van de uitgeverij werd wel geacht een beetje voor vestigingsdirecteur te spelen, aangezien de hoofduitgever al een beetje aan het rentenieren was. Als er werd gesurvivald of gekerstluncht, stond de voicemail van de uitgeverij aan. 'Wegens een interne activiteit zijn wij tijdelijk niet bereikbaar'.

Het bedrijf bestond niet voor de klant, maar voor zichzelf, en vernieuwers werden de mond gesnoerd. 'Redacteuren hebben hier geen klap te vertellen', zei Sjaak wanneer een freelance eindredacteur in de knel dreigde te komen omdat het advertentiemateriaal niet compleet was. 'Wij verwachten maximale flexibiliteit'. 

Af en toe vond Esmeralda schoensmeer op de bekwakte washandjes van Sjaak; dan gooide zij ze weg, zoals een praktisch ingesteld mens betaamt.

Boekie had flink wat in de melk te brokkelen bij de ouderenzender MAX, dus er werd gezocht naar de doelgroep 'vrouwelijke boodschappers 50+'. En dat deed MAX met een datingshow voor ouderen gepresenteerd door Diederik Ebbenhout en een klusprogramma met Frits Pissing.

De streamingsdienst bestond slechts 3 maanden. Toen de kijkcijfers sterk tegenvielen, dreigden de belangrijkste adverteerders, voedingsgigant Multilever en energiebedrijf Zeeuwse Stromen, de stekker eruit te trekken. Een telefonische enquête moest soelaas bieden.

Moeder Dumas werd ook gebeld. Er werd haar gevraagd of het aan de presentatoren lag. 'Ik heb liever Marcel Kittel, en hoe heet die knappe donkere jongen van RTL ook alweer?', antwoordde zij.

Moeder Dumas was niet de enige: de algemene lijn was, dat oudere dames een datingshow met een klusser wilden. De klussende echtgenoot was immers overleden. De kandidaten moesten wel lijken op Kittel en John Williams.

Clemens den Ham begon aan een eenzame non-stop trip van 4300 kilometer over het parcours van de film 'No Country for Old Men'. Dat was toevallig, want het programmeren van die film op MAX had de zender uiteindelijk de das omgedaan.

Niemand deed Clemens de das om. Niet de wasbeertjes die 's nachts zijn voedsel stalen en niet de wilde honden die hem in West-Texas achtervolgden. Uiteindelijk slachtte Clemens een dwerghamster, die in zijn bivak aan zijn oor aan het knabbelen was.

De arrestatie in West-Virginia wegens ongepast gedrag was nog met een sisser afgelopen, en Clemens mocht Amerika weer in. Maar dat was na deze tocht voorbij: Clemens werd ingerekend door de grenspolitie, tegen het ijzeren hek bij de Mexicaanse grens: ondanks de afrastering fietste hij door.

Ondertussen werd Jean steeds wanhopiger. Hij had gedacht helemaal los te kunnen gaan op de Avondetappe en het Sporza-commentaar met betrekking tot troetelkind Al Evenpul. Maar er viel niets te bedenken van persiflerende aard.

Ja Clemens en Thomas, dat was stranger dan fiction, maar Tim Duchateau had er geen moeite mee de standupjes van Herman in de Avondetappe te vervangen. Het 'Herman waar sta jij?' van Dionne werd zowaar vervangen door zinvolle items.

En ook Renaat en José Amedee Maria Moeder Gods U Zij Geprezen hielden zich koest, zelfs toen Mo de helden Kolovrat en Vingergaard even leek te kunnen volgen op de Galibier. 'We gaan toch geen redactioneel neutrale verslaggeving krijgen hier? ', aldus Dumas.

Jean keek een documentaire over de rivier de Congo. Indrukwekkende beelden van stroomversnellingen bij de miljoenensteden Kinshasa en Brazzaville, de hoofdsteden van twee Congo's, gescheiden door het kolonialisme.

Dat had België wel de voetballer Bukaku opgeleverd, maar hij kon het land er niet doorslepen op de kritieke momenten tijdens het EK. De Congolezen in Afrika riskeerden hun leven in de snelstromende rivier, op zoek naar beter leven.

Toch leefde het als een tiet daar, dacht Jean. Hier in Zeeland zouden ze materieel alles hebben, maar wat wist een Congolees van de scheiding van Hanswest en Hanswoost door de verdubbeling van het Kanaal door Zuid-Beveland?

De gevluchte Congolees zou een halfjaar in het tijdelijke asielzoekerscentrum bij de Zeelandhallen verblijven. Zo deden de Nederlanders dat met asielzoekers: je mocht een zorgvuldige procedure afwachten in quarantaine.

Het zou immers zomaar kunnen zijn dat je hier naartoe kwam voor werk, en dat je helemaal geen vluchteling was. En dat was niet de bedoeling. Maar we zijn wel christelijk hier van oorsprong, dus u krijgt een zorgvuldige procedure, gevat in zakgeld en formele brieven.

Tim had er geen woning door kunnen vinden, zei Sjaak. Maar die Congolees zou sowieso niet in Capelle belanden om huisje-boompje-beestje zijn voortuin te betegelen met een pensioen in the pocket, maar illegaal bij familie of kennissen verblijven in Rotterdam-Zuid.

De Nederlanders kwamen weereens een rondje verder op de EK. Dat deden ze op wisselvallige wijze. De Roemenen hadden gedacht met hetzelfde pressiespel als Oostenrijk een kans te kunnen maken, maar deden dat met verdedigers met blauw haar en een haarnetje in de vorm van een condoom.

Dankzij de opbouwende kritiek van Frans Mauer in de showprogramma's had Oranje er nog wat van kunnen maken, maar de Roemenen hebben alleen een wereldhit gehad met Ma-ia-hii, ma-ia-huu, en een bondscoach die eigenlijk een vanwege een schietincident uit de gratie geraakt Amerikaans acteur is.

OK, de man met het haarnetje is de zoon van voormalig topvoetballer Gheorghe Maradonu. Wij hebben echter de zoon en de kleinzoon van Ruud Bullit in ons team staan. Spelers die het verschil kunnen maken met hun haardracht.

Zeg nu zelf: waar was Ruud Bullit toen hij nog geen lange dreadlocks had, maar een Jackson Five-droogkap op zijn hoofd? En waar was Ruud toen hij zijn dreads weer had kortgeknipt? Hij speelde bij Haarlem en Sampdoria, en niet bij Feyenoord, PSV of Milan. 

Dick van Leeuwen had een valse start gemaakt in zijn eerste optreden als premier in de Tweede Kamer. Hij moest continu gesouffleerd worden, zoals in een debat over het aanpassen van Artikel 1 van de Grondwet.

Dat deed vicepremier Fleur Vriezema door het versturen van een tweet met de tekst van het carnavalsnummer 'Slinger die hoofddoek af'. Van Leeuwen kwam niet verder dan te zeggen dat tweeten is verboden voor ministers tijdens een Kamerdebat.

Er waren ook acute problemen. Op een middelbare school in Barneveld was een mysterieuze vorm van vogelgriep uitgebroken na het eten van frikandelbroodjes in de schoolkantine. De oppositie vroeg om het reserveren van rijksgeld voor schoolmaaltijden.

De motie had het bijna gehaald, ware het niet dat het bejaarde Kamerlid Nico Uddelschoten als enige van de coalitiepartijen niet had gestemd. Hij liep daarna over naar de Gereformeerden. Maar het ergste was dat Van Leeuwen schutterde dat hij nog nooit had gehoord van de vogelgriepvariant Hawk Tua.

Van Leeuwen verdedigde zich door te stellen dat de minister van Landbouw in de briefing tijdens de ministerraad over de vogelgriep geen kaartje had vastgepind aan het profiel. Dat werd door de minister ontkend, na nieuwe Kamervragen.

Uddelschoten was trouwens voornemens in te stemmen met de schoolmaaltijden, maar was tijdens de stemming in slaap gevallen toen hij naar een sprintetappe van de Tour de France zat te kijken op zijn telefoon. Vervolgens werd hij door Weert Gilders uit de partij gezet.

Een volgende stemming ging over het verbieden van mobiele telefoons in de Tweede Kamer; ook dat voorstel haalde het niet. De Socialisten kregen geen meerderheid. 'Dit is hoe democratie werkt', zei Van Leeuwen na afloop tegen de toegestroomde pers.

Vervolgens vluchtte de premier snel een genderneutraal toilet in om zijn vrouw te bellen, maar in de kelder van het Kamergebouw had hij geen bereik. Wel trof hij een jong, nieuw Kamerlid aan die bezig was haar mannelijke collega een happy ending te bezorgen.

Het kabinet boekte ook een eerste succesje: een stemming over het voorstel permanente bewoning van strandhuisjes toe te staan haalde het met steun van de Socialisten. De motie werd wel aangepast: alleen in houten strandhuisjes met een duurzaamheidscertificaat. De band Møf besloot meteen tot een reeks concerten bij de strandhuisjes van Vrouwenpolder. 

Waarom Møf zult u zeggen? Nou, die gingen sowieso een nieuw volkslied schrijven. Het eerste couplet was al gelekt. 'Vreemde talen spreek ik niet/Niets dan wat ik hoor en zie/Niets dan wat ik lees/Ik ken geen andere landen/Zelfs al ben ik er geweest'.

De Viggo Dome was verboden terrein voor Møf. Die was het hele jaar uitverkocht met cabaretvoorstellingen van Peter Heerschap, zo mogelijk nog getalenteerder dan de tekstschrijver van Møf. Op de eerste rij zaten steevast ex-schaatster Marianne Simmer en haar nieuwe vlam Harry Pens.

Jean had de meest merkwaardige droom. Hij stond langs de kant bij een veldrit in een grote stad. Het vroor. In de finale probeerde Alafilistine VDP bij te halen, maar ze gingen allebei onderuit in de sneeuw en belandden in een sloot.

VDP kon zijn weg snel vervolgen, maar de kleine Julian verdween twee keer kopje onder, en de tweede keer in bewusteloze staat. Dumas snelde toe om hem te redden en Alafilistine werd wakker in zijn armen. 

Alafilistine kon niemand bellen: zijn telefoontje was verzopen. Vervolgens zaten Jean en Julian opgesloten op de bovenste verdieping van een Utrechts warenhuis. Ze zaten te klaverjassen bij de lift. Die was kapot.

Het was middernacht, en de bovenste verdieping van het warenhuis inmiddels ingenomen door een massagesalon waar jonge heren oudere vrouwen verwenden. Die gingen heel vrolijk weg. Toen ze weg konden natuurlijk.

Uiteindelijk was de lift gerepareerd en konden Jean en Julian naar beneden. In de eenzaamheid van de liftcabine omhelsde Julian Jean, en bedankte hem. Het was meer dan vriendschap, geen verliefdheid maar echte broederschap.