Dumas had de griep en sleepte zich rillerig door de nazomervrijdagochtend. Met de hakken over de sloot leverde hij teksten aan over de enig overgebleven bewoner van het Terneuzense schippersinternaat, en de te vroeg klaargekomen dijkverzwaring in Hansweert.

In de rust van de middag kreeg hij koortsdromen over het nakende WK wielrennen, waarvan de individuele titels vooraf vrijwel vast leken te staan. Remi Vollerding zou nog winnen met een hondenmandje op het stuur.

Alleen het gemengd douchen moest nog worden betwist. De Hot Coldrex kwam al bijna naar boven bij de gedachte aan een een-tweetje van André Harkema en Riejanne Harkus. 

Nee, zo makkelijk zou het allemaal niet gaan. De wegwedstrijd bij de eliteheren zou buitengemeen spannend verlopen, zonder traditionele kopgroep.

Er zou zo hard gekoerst worden, dat de Mongoliër en de Bermudaan die een dagje vooruit gepland hadden, na twee ronden al gelost zouden zijn.

Uiteindelijk zou de angst ontstaan bij de Belgen, Nederlanders en Slovenen teveel knechten op te souperen, en ontsnapte het Noorse duo Krulset en Stokbro.

In het lommerrijke Zürich heerste een geur van verbrand brood, maar dat kunnen ook barbecueënde toeristen geweest zijn, die hun schoonmoeder vergeten waren onder de droogkap vandaan te halen.

De Zwitser Marc Herschi deed een chasse-patate in de een-na-laatste ronde; daarna vielen de ploegen die hem inrekenden weer stil. Was hier een tweede Kiesenhofertje in de maak?  

'Crulsette et Stoquebro, deux minutes d'avance sur le peloton des favorites', memoreerde de koersradio. UCI-voorzitter David L'Appartement keek als boer met kiespijn.

Mo maakt zich mateloos doch minutieus zorgen over de toekomst van de fatbike. De fatbike bepaalt zijn status. Wat nou als hij de blits wil blijven maken, dan moet hij een helm op. Een helm op! 

Laat ik hem maar proberen op te beuren dacht ik, anders maak ik tot diep in de nacht tosti's en zal de oven op tilt slaan van alle zoete broodjes die gebakken gaan worden. Zo diplomatiek als ik maar kon zijn, zei ik.

Mo, je kan ook zo'n kekke tijdrithelm op die kuttekop van je klittebanden hé. Dan denkt iedereen dat je Mo Evenepoel bent. 

"Goeie, maar ik heb sinds deze week paardrijles, broer. Paarden zijn cool en hebben meer pk dan een fatbike. Bij de stal van Anky van Grunsven heb ik m'n eerste les gehad."

Zo dan, heb je de Olympisch kampioen van stal gehaald? Dat had ik niet achter je gezocht, Mo.

Waarna Mo schichtig achter zich keek, terwijl ik m'n gezicht in de plooi probeerde te houden.

"Ok, ok wollah broer. Alleen is het bij één les gebleven. Weet jij nog een plek waar ik m'n zweep ook voor andere doeleinden kan gebruiken dan in m'n sm kelder?"

Maar waar ging het mis dan met Anky, waarom maar één les, Mo?

"Broer, ze werd woedend toen ze me eerst breeduit lachend aankeek, en ik hinnekend van de lach tegen haar zei, 'sorry voor de uitdrukking Anky maar als ik naar je kijk, heb ik honger als een paard'."

Dit was een bij aanvang al verloren strijd besefte ik me.

We gaan vanavond Netflix bingen en tosti's kanen. Ok Mo?

"Top broer. Zin in!"

Jean moest weer eens naar een congres voor zorgmanagers, een werkgebied dat zich afspeelt in Van der Valken op Randstedelijke bedrijventerreinen met betaald parkeren. Daar kreeg je dan een copieuze lunch, inclusief saté op zuurdesembrood, à raison de 500 euro per congresdeelnemer.

Mocht je door de file heenkomen, dan was de parkeergarage van het hotel vol. Toeschouwer van het volgevreten Nederland was Jean allerminst. Ondanks het feit dat hij overal gratis binnenkwam. Dat hield in dat je een belletje pleegde met de organisatie dat je verslag wilde doen, en je registratie was geregeld.

Ook het parkeren in Kanaleneiland is uiteindelijk geen probleem. Je rijdt een bedrijfsparkeergarage in, en als je op de intercom drukt krijg je niemand te spreken, maar de slagboom gaat gewoon open. Dus de freelancer spaart op zo'n dag 500 euro congresdeelname en 25 euro parkeren.

In de pauze zit je te lunchen met facilitair managers die voorheen man waren en hoofd technische dienst van een verpleeghuis. Nu waren het vrouwen die voorheen reiki-cursussen gaven, verantwoordelijk waren voor het technisch functioneren van 10 zorglocaties en nog minder wisten van de zorg dan Dumas.

Zo'n congresdag telt vier pauzes van in totaal 2,5 uur, om te voorkomen dat mensen inslapen. Die kunnen uiteraard gebruikt worden om te netwerken. Lees: je uit beleefdheid voorstellen aan een tafeltje met schaaltjes aardbeiensoesjes en duurzame powerbars.

Maar wordt er nog wel een zorgcentrum gebouwd, vraag je je af? Nou, de sprekers waren een financiële man die vertelde dat de pensioenfondsen 1500 miljard euro bezitten om te investeren. Maar ze wachten eerst tot de zorgorganisatie een subsidieaanvraag heeft gedaan bij de Europese Investeringsbank.

Dat zijn aanvraagtrajecten van 2 jaar. Eerst zeggen ze dat je maar 50% van je projectaanvraag gesubsidieerd kan krijgen, maar dan moet je wel aantonen dat er voldoende vrouwen in je managementteam zitten.

De proactieve zorgorganisatie kan zolang niet wachten met bouwen, dus gaan ze maar weer naar de markt. Totdat het bericht komt, voordat de procedure bij de EIB is afgerond, dat de subsidie van het bouwproject toch voor 100% is geregeld.

We hebben nog geen voltooid verpleeghuis gezien. Dan maar naar Zwolle, met de kwartiermaker Deregulering Gemeentelijke Regie. Dat is een interim manager die het gat moet vullen dat de deregulering in de gemeentelijke organisatie heeft achtergelaten.

Zijn baan bestaat uit fietsen door Zwolle, met ambtenaren, zorgmanagers, bouwers en uiteindelijk op de foto met de minister. Hij bedenkt plannen als het mogelijk maken van het bouwen van een tuinhuisje, zodat je als mantelzorger bij je ouders kunt wonen.

Het was er bijna van gekomen, in een pilotproject, vertelde de kwartiermaker. Maar de vergunningsaanvraag was afgewezen door de gemeente omdat vanwege de bouw van het tuinhuisje een boom moest worden gekapt.

Dumas ging even een frisse neus halen. Op een of andere manier werd hij vrolijk van dit soort dagen. Hij liep over een fietspad langs het Merwedekanaal, omdat er op het bedrijventerrein geen stoepen waren. Hij zag het vervallen wandelpaadje waarmee je langs de A12 het kanaal kon oversteken.

En verrek: Jean was in de wijk waar hij zijn eerste studentenkamer had, bij een doorrookte hospita. De duplexwoning was niet langer wit, maar roze gestuct. Het Chinese cafetaria op de hoek was nu een Turkse kapper.

Het zag er netjes uit, even rustig als dertig jaar terug. Op de achtergrond raasde nog steeds de A12.

We hebben het weleens gehad over West-Brabant, een landsdeel dat niet genoeg gecomplimenteerd kan worden. Mocht het bruto nationaal product van West-Brabant berekend worden als aparte staat, dan zou het toch zeker in de buurt van Suriname komen.

Echt staven kon Dumas het niet, de belastingmoraal in Suriname was hem onbekend. Maar dan nog: had Suriname een Rosada Outlet of Port of Moerdijk?

Vanuit Port of Moerdijk komen het respectievelijke polystyreen en butyleen van uw plastic zakjes dan wel condooms. De plastic zakjes worden alleen in West-Brabant nog gebruikt en condooms alleen daarbuiten, maar toch. Bij Snell Moerdijk roken de schoorstenen voor u.

Dumas wist dit omdat hij naar de havendagen van Moerdijk moest. De West-Brabanders waren er als de kippen bij, de 3.000 kaartjes voor de bedrijfsbezoeken inclusief consumptiebon en hop on/hop off-bus waren allemaal vergeven.

De organisatoren geleidden de bezoekers door een gebouw dat voerde naar het festivalterrein, tevens vertrekpunt van de hop on/hop off-bus. In een gang ging plots het licht uit en moest je naar een filmpje kijken over de haven.

De bus voerde langs metaalbedrijven met een frietkar, containerterminals die bezoekers lieten opstijgen in een hefsteiger, en uiteraard demonstraties van de brandweer. Zat je eenmaal in de bus, dan was je zeker anderhalf uur onderweg voordat je weer terug was op het beginpunt.

Bedrijfsbezoeken met goodies kosten uiteraard tijd; bovendien stopte de buschauffeur doodleuk bij de frietkar om een kipkorn te bestellen, en moest de bus wachten op een treintransport van 700 meter dat stapvoets passeerde.

Een kind liet het klaptafeltje aan de achterzijde van Jean's stoel steeds open en dicht klappen; de ouders deden niets.

Op de chemische campus werd het vooruitzicht van reeën en vossen aangekondigd, maar Jean zag slechts fabrieken, en een modulair kantoorgebouw dat volgens de rondleider op Marktplaats was gekocht.

Toen de overvolle bus uiteindelijk weer terug was, snelden de inzittenden naar het festivalterrein om de consumptiebonnen te verzilveren.

De rij was lang, en het was al laat; dus zei een medewerker tegen de helft van de rij dat zij niet meer zouden worden geholpen. Een meisje liep rond met een kartonnen doos met pepermuntjes, om van het laatste doosje af te komen. De zon scheen uitbundig.

Op het WK gravel reden de Belgische heren elkaar het licht uit de ogen. Dat was normaal, zei co-commentator Hennie de Wauwer op Forza. "Ze rijden alleen in de kleur van hun land." En inderdaad, de Belgen Versjteersch en Bermans reden niet voor Snuyven, maar voor oranjeklant VDP.

Nee, dan de Nederlanders zelf. Die hadden Clemens den Ham als bondscoach, en de resultaten waren ernaar. "De winnaar heeft altijd gelijk", lachte Den Ham.

Wat hij eraan bijgedragen had? "We hebben donderdag een verkenning gedaan met een BBQ." En tijdens de wedstrijd? "Dat weet ik niet, ik reed mee bij de cyclotoeristen. De benen waren er niet en op een gegeven moment werden we met mijn groepje ingehaald, dus dat zag ik als een teken om af te stappen en te gaan supporteren voor Matje."

"Ik hoorde dus dat hij alleen voorop zat, maar toen zat hij met zestien voorop. Daar zijn er nu nog acht van over", zei Den Ham vanuit een café in Leuven, terwijl de koers nog bezig was.

Het was een hoogdag in Zeeuws-Vlaanderen: de nieuwe sluis van Terneuzen werd geopend; er was zeven jaar aan gebouwd. Bij de openingsceremonie zouden talloze hoogwaardigheidsbekleders aanwezig zijn, waaronder de koning van Nederland en de konijn van België.

Uw razende reporter trok in de Aygonef naar de plaats van bestemming, en maakte zich zorgen. Een strak protocol, waarbij de pers in twee groepen met busjes over vier locaties werd rondgereden, begon aan de overzijde van de oude sluis.

En ja hoor, de oude sluis stond open. Wanhopig probeerden voertuigen van de Vlaamse en Waalse televisie te keren. Jean reed er maar achteraan en kwam net op tijd bij een busje van Waterstaat dat het gezelschap met plofkappen en televisiecamera's naar het onverwarmde perscentrum zou brengen.

Koffie deed wonderen, net als het gezelschap van Peter Verscuere, de steevast met een schipperspetje getooide ancien van het Zeeuwse persfotografengilde. Als je achter hem aanliep, kwamen de hotemetoten vanzelf op je af.

Dumas wist zelfs een foto van beide staatshoofden te verkopen aan zijn Belgen, toen de ceremonie begon. De Belgische royaltyverslaggever Gustaaf Depooter wees aan wie wie was onder de Vlamingen, waaronder een mevrouw met een sjerp die Jean en zijn collega van TV Zeeland aanzagen voor een hofdame.

Het was een Vlaams minister, en dat was handig voor later. Commissaris van de Koning Hugo de Schone hield zich ver van het persvak. Hij was aan het instagrammen voor de persoonlijke noot. Dat was altijd nog beter dan zijn Vlaamse collega, die volgens Depooter dickpics verstuurde in zijn vrije tijd.

De bouwdirecteur zwaaide eenzaam vanaf de sluis naar een door hem afgehuurde boot met personeel. Die mochten niet op de koninklijke boot en zwaaiden allen terug, een emotioneel moment dat werd vastgelegd door Verscuere en Dumas.

Die moesten snel terug, want de staatshoofden namen afscheid. Na het vertrek van de konijn doorbrak Willy het protocol en stond plots voor Jean's neus, mede dankzij de slimme fotograaf. En zo had Dumas een quote uit eerste hand van de koning. Het was een mooie dag geweest.  

Voetjes op tafel, Philadelphia op toastjes kwakken. Mo op bezoek geblazen.

"Broer, hoe gaat het nu met je?"

Mo, eerlijk? Het gaat slecht, slecht, erg slecht. Héél erg slecht.

"Blij te vernemen dat het al wat beter met je gaat, broer."

En jij, Mo. Hoe is het nu met je tenniselleboog?

"Mijn schouder doet nog steeds pijn, broer. En ik gebruik al paracetamol én cocaine."

In welke volgorde Mo?

...............

Het kaasfondue is naar morgen verplaatst, Mo. Tostietje maar doen dan?

"Lekker broer"

Mo krabbelt langzaamaan ietwat op uit z'n niemen dalletjes. Gestaag door de boter trappen, op weg de hoogste cols te beklimmen. Hij date zelfs met Joodse meisjes, terwijl ze geen ene reet te makken hebben.

Hoe was je date afgelopen zaterdag, Mo?

"BrOEr, Eva bleek toch meer een vegeterende vegetarische veganiste te zijn, dan ik aankan."

Maar wat is het probleem dan, Mo? Dan ga je een volgende keer toch níet naar de McDonald's? Je weet, liefde gaat door de maag.

"Ze vond me nogal offtopic praten. Toen ik daarop aangaf altijd achter haar te zullen staan zei ze hels, "haal die yoghurthwinkel eens snel van m'n schouder."

Ah ja, zo Mo. En wat zei jij toen?

"Eerst je bord leegeten, Eva."

Beetje intimiderend wel,  Mo.

"Heb je een tosti Hawai voor me, broer?"

Clemens den Ham trok een Barolootje open en het adresboek van zijn Whatsapp. Hij maakte een groep aan met Jacintha Vuur, Anna van der Kerken, Remi Vollerding, Pietje Puck en Nogala Wiedes, de fine fleur van het vaderlandse vrouwenveloke.

'Keep the henhouse calm', had Thomas Beffer geappt nadat bekend werd dat Den Ham bondscoach van de vrouwen werd. De twee hadden elkaar nog niet gesproken sinds Beffer was geweigerd op de bbq van de gravelselectie, de vorige klus van Clemens.

Iedereen had eigenlijk Thijs Zonneberg verwacht, maar die probeerde het record van oudste wielrenner zonder overwinning te breken. Er stonden alleen nog een Litouwer en een Mongoliër voor hem. De lage levensverwachting in die landen zou Thijs binnenkort een vermelding in de annalen bezorgen.   

Geen van de vrouwen had nog gereageerd. Remi stond in een bergbeekje te rillen met een Zwitsers hoedje op, Jacintha won alweer in het veld en had de media te woord gestaan en de anderen waren niet aanspreekbaar voor de pers, voorwaar geen slechte zaak.

'Komt goed Tho', appte de immer positieve Clemens. Zijn telefoon verloor hij vervolgens bij een trainingstocht van 100 km over de Westfriese Ringdijk. Hij had geen backup opgeslagen, maar had zijn sleutels en portemonnee nog.

Jean genoot van het naseizoen, met een leuk veld-EK. Op zijn werk stegen de geruchten dat hij vervangen zou worden door Chat GPT. Een bladmanager had het al geprobeerd met één van zijn teksten.

De beste man had het afscheidsinterview van zijn voorganger met Jean, vervangen door een oplossing van de computer. Die bedacht zowel de vragen als de antwoorden. De oude bladmanager zat nu thuis met haaruitval en slapeloze nachten. Jean stelde haar gerust en nam een tripeltje.

Ondertussen werd in Haagse kringen de noodklok geluid over West-Brabant. De statistische gegevens over zaken als echtscheidingen en bedrijfsdiefstallen waren door het CBS niet meer te rapporteren. De Europese verplichting 6% afgewerkt frietvet bij te mengen in de benzine werd dan wel gehaald, maar dat percentage was in West-Brabant altijd al veel hoger geweest.

Een oplossing zou afstoting aan Vlaanderen zijn, maar dat was politiek niet haalbaar. Frans Brusselmans vreesde dat in dat geval de hogesnelheidslijn een halte Lage Zwaluwe zou krijgen, en dat zou de reistijd naar Brussel verhogen; Thierry Bidet debiteerde iets over Prins Maurits en de Waterlinie en Weert Gilders zou sowieso een groot deel van zijn electoraat verliezen.

De Vlamingen zaten niet echt te wachten op West-Brabant. De zorgsector was daar al overbelast met medische klachten als gevolg van levensstijl, en de verkeersboetes werden in de regio sowieso niet betaald. De zuiderburen hadden alleen interesse in de Moerdijk, maar de lobby van Shell in Brussel zou een overgang naar Vlaanderen toch wel voorkomen.

Het echte probleem lag zoals met meer zaken veel dieper: het aantal wielrenners in West-Brabant was sterk gedaald. Na de verhuizing van VDP naar België, het stoppen van Staf Dement en de teloorgang van Sauna Diana had je in de regio alleen nog de Draai van de Kaai, maar zelfs het zwanger schoppen van een wielrenner was daar moeilijk, omdat het centrum van Roosendaal geen kroegen heeft.

Aangezien dit verhaal journalistiek van aard is, wil ik graag mijn excuses aanbieden: Roosendaal heeft helemaal geen centrum. Baarle-Nassau wel, maar dat ligt deels in België en heeft volgens de KvK alleen een vuurwerkbunker, een praktijk aan huis van een gebedsgenezeres en cafetaria Smulhouse.

Mensen raken weleens misleidt door het gegeven dat de fietspaden spontaan ophouden bij de Belgische grens, en het daar van hobbeldebobbel gaat, maar eigenlijk is Vlaanderen een veel leuker gewest. Ze vinden Nederlanders soms arrogant, maar daar merkt Dumas niks van. Hij kreeg deze week nog een homoseksueel handtasje met Leonidas-bonbons als kerstgeschenk van zijn Belgische opdrachtgever.

Van zijn lieve eindredactrice kreeg Jean het advies niet met het tasje door de hoerenbuurt van Antwerpen naar zijn auto te lopen. Dat moest natuurlijk wel, want het gratis parkeren op de kinderkopjes van de kaaien was een eindje weg, en hij moest sowieso ontnuchteren van twee cava's en een blond biertje.

De Tourfavorieten waren niet afgereisd naar de laatste editie van de Draai van de Kaai. Alleen een paar sprinters vonden hun weg naar het restgebied achter het Roosendaalse station, waar rondjes gereden werd langs pleisterplaatsen als Barst Telefoonreparatie; tussen de diervoederbedrijven van de binnenhaven trad onder meer een bejaarde Elvis-imitator op.

Dat was twee decennia eerder wel anders. Toen gaven Tourwinnaar Legstrong en meervoudig wereldkampioen Bleire nog eens acte de présence. In de tussentijd was een sacherijnige Colombiaanse groterondewinnaar zegekoning geworden, en was Orgel Joke doorgebroken op de vaderlandse muziekpodia.

Bleire kon het centrum van Roosendaal niet vinden destijds, net als zijn wielerschoenen was hij soms de weg kwijt. Geen probleem: het centrum van Roosendaal heeft niemand ooit gevonden, zelfs academisch geschoolde stedenbouwkundigen niet.

Dumas reed naar Vlissingen om een schoolfoto van zijn dochter op te halen. Voor dat soort zaken moest je naar Vlissingen, een beetje ruig maar divers windgat aan het eind der tijden. Dat leek ook wel zo, met de stormen van de donkere dagen van 2024. 

In de marinestad waaiden de krijtborden van de kroegen over lege straten; het WK Tegenwindfietsen op Neeltje Jans ging door; Commissaris van de Koning Hugo de Schone deed mee. In Spanje viel Thomas Beffer knock-out van zijn fiets en op Sardinië werd het veldrijden afgelast.

De Belgische legende Roger Dewael werd geïnterviewd. 'In mijn tijd waaide het veel harder en viel ik nooit knock-out van mijn fiets. En als ik de Tour ooit had gereden had ik het etappezegerecord in handen gehad'.

Jean bracht het portret van zijn dochter naar moeder Dumas, de vrouw bij wie menig man had uitgehuild. Ze had het over radio-dj Jeroen Lobbezoo, de zoon van een kennis; die werd op zijn 50-ste vader. Nog 80 dagen tot de Omloop.

De Engelsen hebben een theorie, dat je kunt zien of iemand van de werkende klasse is aan de toiletgewoonten. Deur niet op slot is werkende klasse; Natalie Boemaars plaste met de toiletdeur vol open.

Een andere theorie kwam van Kurt Cobain: zijn vrouw Courtney Love was 'the best fuck in the world'. Ook dat klopte niet, wist Jean. Het was Natalie Boemaars. Haar veroveringen behelsden een Australische wielrenner, een freelance journalist, een accountant van de Asobank en een biologieleraar.

Die laatste communiceerde met Dumas door de deur van diens auto te openen om hem af te blaffen; bij de wedstrijden van de dansmariekes keek hij recht door Jean heen. Wanneer de biologieleraar een middelvinger naar Natalie opstak, zette ze de gebeurtenis op Feestbroek. Ze was 52 en wachtte op nieuwe tietjes.

In het Nederland van Weert Gilders gingen de zaken vooruit. De regering voerde grenscontroles in; voor 840 grensovergangen waren 50 marechaussees beschikbaar. De Lelylijn werd niet aangelegd; in plaats daarvan stopte de intercity naar Groningen niet langer in Meppel en Hoogeveen.

De enige plek in Yerseke waar je nog sigaretten kon krijgen was het truckstation bij de visafslag. Daar reden scootmobielers op zoek naar hun pakje troost met gevaar voor eigen leven tussen de trucks met opleggers door.

Dumas wilde duurzaam doen, en met de trein naar een debat in Rotterdam. Maar hij moest direct door naar een schoolconcert van zijn dochter. Die moest met de jostiband van de school 'We Are The World' zingen.

Jean en de puber kregen woorden over het feit dat 'We Are The World' geen kerstliedje is. De puber zei ja, hij van nee. Jean gaf vrouwen geen gelijk als ze ongelijk hadden, en dat was zijn grote fout.

Dumas keek naar Saskia & Jeroen, een talkshow gemaakt met belastinggeld door volwassen mensen. De gasten waren kinderen van de spermabank die 50 halfbroers en -zussen hadden, een acteur die liquidatieplekken in Amsterdam Zuid tot kunstwerken verhief en een man die verliefd was op zijn AI-vriendin.

Jean dacht aan de kinderlijkjes in de Gazastrook; aan een tante die in acht jaar tijd een zoon, een echtgenoot en een kleinkind verloor, en ooit tegen hem zei dat het glas des levens halfvol is. En hij realiseerde zich dat er mensen zijn die van hem houden, en dat er mensen zijn van wie hij houdt; toen werd hij erg rustig.

Jean zat in zijn klassieke winterdip, ruwweg een tekort aan vitamine D en het zwarte gat van het wielerseizoen. Dat viel trouwens best wel mee: als de kerstdis was leeggevreten en de ratten de rest hadden opgeruimd, stonden de heren coureurs alweer te springen Down Under.

In de tussentijd vlogen de veldrijders heen en weer tussen België en Spanje, een provinciaal ritueel dat sterk werd overschat, maar wel leuk was als tijdverdrijf. En Mohamed al Evenpul reed tegen een autodeur. Hij werd geholpen door een veldrijder van de ploeg Saey-Deschacht. Saey was het allerminst.

In Midden-Zeeland was het altijd saai; dat vond de middelbare Dumas zelfs wel plezierig. De enige plek met grotestadsproblemen was Goes. De wethouder van de Groenen lukte het niet een woonwijk op de afvalstort te bouwen, en er was een tekort aan artsen, zorgmedewerkers en onderwijzers.

Dus toen Jean de huisarts van Natalie belde om te vertellen dat zij Munchhausen by Proxy heeft, nam hij de telefoon niet op. Natalie zelf werkte bij Jeugdzorg, ondanks het feit dat zij een strafblad in Australië heeft, uit de tijd dat ze getrouwd was met een Australische wielrenner.

Beschaafde man, die Jean nog eens feliciteerde met zijn verjaardag, samen met stiefdochter. De biologieleraar die zij nu gijzelde was anders, een West-Brabander. Hoe die een VOG had kunnen krijgen voor de mbo-school waar hij werkte was een raadsel.

De man reed ooit iemand van de openbare weg, en vocht voor de ogen van zijn schoonouders met de broer van Natalie; altijd ging het over geld. En hij maakte een agressieve uitstraling op het kerstconcert van zijn stiefdochter, waar maagdelijke pubers Hallelujah zongen.

Dat doe je toch niet?, zei de protestants opgevoede Dumas tegen zichzelf. West-Brabanders waren een soort katholieken die door de duivel waren meegenomen. En katholieken waren heel erg, zei oma. Die noemde haar ongedoopte kleinkinderen altijd 'klein heidentje'.

Nu ie zelf bijna een opa genoemd kon worden, snapte Jean dit: ongedoopten werden uiteindelijk West-Brabanders. Ze reden mensen van de weg voor geld; ze waren nooit afgeremd. En toch schrijft Dumas dit niet als kerstgedachte.

Stiekem vindt hij het volkse West-Brabant leuker dan Utrecht, waar je op het schoolplein van de montessori wordt gevraagd in een popkoor mee te zingen, door een crea bea-huismoeder in een bloemetjesjurk, die Ines heet en eigenlijk een relatie met je wil. Niet goed. 

Dumas sleepte zich door de zure decemberregen naar de Appie Heijn, de hoeksteen van de samenleving en sowieso het enige teken van leven in een christelijk dorp. Voordeel is dan weer, dat de gratekutjes van de vakkenvulploeg geen kerstmutsen dragen, en er geen liftmuziek wordt gespeeld.

Jean voedde zich deze dagen met afbakbroodjes oude kaas, afgeprijsde tiramisu en robuust winterbier. Hij had een kater van vrijdagavond. Robuust winterbier kruipt met dit weer in de botten als de griep. Snel weer naar huis voor het veldrijden.

Van de dames werd je wel een beetje warm, al was het moeilijk voor te stellen wat Celine da Colorado met haar Belgische sprinter deed in de bedstee. Afijn, het trilbeen van Iezerbietje was erger, en zeg nu zelf: voor Jack van de Russel was het maar te hopen dat zijn vrouw minder weegt dan 70 kilo.

Pimhaar maakte een fijne remonte, maar wat we ons het meest herinneren was de doorbraak van de Luxemburgse, een lichtje in de duisternis van Hulst - de doorgaans stille vesten, de verkeerschaos met Belgische koopjesjagers, werd voor even een twinkelend spel der wonderbenen.

Bij de mannen kon het zomaar weer uit zijn met de pret, in de kuil van Zonhoven. Daar wachtte VDP als een Lamborghini op de Cinquecento's en Golfjes uit Vlaanderenland. Een vriendelijke reus zonder genade, zo zal het wezen.

In de dagen rond kerst ging Dumas op werkbezoek bij een failliete eigenaar van een reclamebureau in het Bredase. Die had Jean gevonden in de Gouden Gids en zocht iemand om zijn in eigen beheer uit te brengen roman te redigeren.

Het was een beetje een vaag verhaal, maar Jean besloot altijd op gevoel op dit soort verzoeken in te gaan. Hij reed naar Breda Airport, waar deze Ad in het bedrijfsverzamelgebouw een klein kantoortje huurde, dat volstond met zijn gescheiden boedel. De oud-reclameondernemer leek er tijdelijk te wonen.

Ad was failliet gegaan tijdens de coronacrisis en door zijn vrouw uit huis gezet, allemaal logische ontwikkelingen. De Brabander ging in de berging op zoek naar zijn manuscript, en Jean bladerde door een kartonnen doos met singletjes.

'Gigi L'Amoroso' van Dalida en 'Tonight' van David Bowie en Tina Turner. Dat kon ermee door. Ad kwam terug met een pak papier, een fles Fanta en twee plastic bekertjes. Hij ging achter een bureau zitten dat nauwelijks in het kantoortje paste.

Het verhaal zag er gestructureerd uit; al was het wat hak op de tak, de man kon redelijk schrijven. Ad ondersteunde de vorsende Jean met het uitleggen van de plot, met het enthousiasme van iemand die een nieuw doel gevonden heeft in het leven.

Een gescheiden reclameondernemer deed onderzoek naar een verdwenen vrouw in de Antwerpse Kempen. Hij vond haar niet en besloot toen van een brug over het Wilhelminakanaal te springen, en met de stroom van het leven mee te zwemmen. Toen was hij verlost.

Het was het soort stuff dat Dumas 's nachts droomde, in de uren die hij sliep. Het concrete verzoek was opmerkelijk: Ad wilde dat Jean het manuscript in het Engels vertaalde. 'Kun jij dat, voor 35 euro per uur?'Het was niet veel, maar kon aardig oplopen, dus Jean zei ja.

We kunnen het verhaal ook verplaatsen naar Londen, want Tilburg wordt Tilbury, dacht Dumas. Nee nee dat moest niet, want dan ging het lokale karakter uit het verhaal. Logisch: in West-Brabant schreef men doorgaans alleen een boek om de lokale geschiedenis te beschrijven.

Ondertussen werd in veldritland de roep om een cross op Eerste Kerstdag steeds groter. Nota bene het Nederlandse Hulst had zich al beschikbaar gesteld, maar de politiecapaciteit was te beperkt, zei de gemeente. De vuurwerkverkoop moest door het district in goede banen worden geleid.

"Moeten wij op kerstdag geen kievitseieren zoeken in het veld, Paul?", zei Forza-commentator Ruben van Zucht. "Met Kerst zit ik aan de sojaburger met cranberrysaus", antwoordde Overthourenhout desgevraagd. "En gij ook", zei de vrouw van Art van Praet. "Bij uw schoonbroer."

Jao jao, schatteke, tis al goe." Vervolgens kwam men uit bij de grote VDP. "Mwah, als het in Benidorm is", grapte The GOAT. Uiteindelijk waren alleen Puck Moanen en Iezerbietje beschikbaar, maar die wilden niet samen in een turbocross.

Het nieuwe jaar was goed begonnen. In Zeeland reden de treinen niet vanwege een storm, en in Terneuzen plantte een klas schoolkinderen een boom ter compensatie van de bij de aanleg van de Nieuwe Sluis gerooide flora.

Staatssecretaris Okkie Bruins van Cultuur had geklaagd, dat er teveel De Domste Mens op tv was. Er moesten meer programma's komen over mensen van middelbare leeftijd die met hun first date gaan klussen aan een huis in het buitenland.

Dumas vond het wel een goed idee, maar soms wenste hij Nederland de mentaliteit van de Engelsen of de Vlamingen toe. Die gingen niet met kerstvakantie, maar naar het voetbal of het veldrijden, de belangrijkste bijzaken van het leven.

Toch was het nieuwe jaar in realiteit echt goed gestart. Jean's dochter werd Zeeuws kampioen bij de dansmariekes. Op nationaal niveau eindigde ze achter Meppel en Breda, en zo hoort het: Door Wilskracht Lenig.  

Er wordt veel geklaagd over de groeiende invloed van West-Brabant, maar was het elders in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden zoveel beter? In grote delen van Zeeland wel, maar Zeeuws-Vlaanderen daar moest je helemaal niet willen wonen.

Waarom die streek nooit bij Vlaanderen is gevoegd is een godswonder. Je moet voor de reserve-Belgen een ziekenhuis handhaven omdat Zeeuws-Vlaanderen 40% van het oppervlak van de provincie Zeeland uitmaakt, terwijl de grootste kern Terneuzen 13.000 inwoners heeft.

Wallonië moest je helemaal niet wezen, dat wilden de Fransen zelfs niet hebben. De regio heeft drie sporters voortgebracht, waaronder een tennister met een enge relatie met haar vader en een dronken voetballer.

En ook nog een wielrenner die begon als sprintsubtopper en eindigde in de klimklassiekers, dat moet gezegd. Maar voor de rest werd de streek bewoond door eenzame mannen die nog bij hun werkloze ouders thuiswoonden.

Af en toe sprong er een uit de band, die stal dan landmijnen uit de Luikse wapenfabriek om die onder de voeten van argeloze passanten te plaatsen. Meestal vloog er een naaldboom de lucht in, de gaten in de weg zaten er toch al.

Maar dan de rijken in Hillywood, die waren hun leven niet zeker door bosbranden. Het huis van de vriend van schaatster Jutta Bilton was afgefikt terwijl hij voor haar zat te supporteren in Thialf. Wat maken mensen het zichzelf toch ongelooflijk moeilijk.

In Hillywood woonde de Nederlandse televisieproducent Richard Storimans. Die was bevriend met de Nederlandse koning toen die nog in Willywood woonde, oftewel Wassenaar. Daar had je nooit bosbranden.

De laatste jaren waren de contacten wat minder geworden, al had Richard het wel geschopt tot consul der Nederlanden, een erebaantje dat af en toe telefoneren met het netwerk en het organiseren van Hollander-parties behelst.

Vrouw Gabrielle was goed bevriend met Thomas Beffer. Dus belde zij vanuit de brandende Befferly Hills haar Thomas. Maar die was op spirituele reis naar Nepal, waar hij geen bereik had. De Beffer was bovendien zijn vriendin aan het bezwangeren. 

In zonnig Zwitserland ging de nieuwe bondscoach Den Ham buurten bij Remi Vollerding. "Ziet er strak uit", zei Clemens over de nieuwe outfit van de ploeg Française des Jeux Amoureux. "Dank je", bloosde Remi, en plaatste een foto van zichzelf op Insta.

Clemens fietste ernaast, als een ondervoedde en ongeschoren eland. Was Remi ambassadrice van Stichting DierenLot geworden? Clemens had het vast goed gevonden. "Je woont mooi", zei hij, terwijl de twee offroad door het Zwitsers middengebergte crossten.

"Ik ben ook al bij Marianne langsgeweest", zei Clemens. "Daar kreeg ik niet eens een biertje aangeboden. Het was op zich een goed gesprek, maar ik was zo weer weg. Ik moest bovendien een strandrace rijden." "Je moet haar ook niet teveel lastigvallen, het is geen prater", zei Remi.

"Bondscoach zijn gaat mij tot nu toe makkelijk af. Je moet wel 150 artikelen per dag op de Flits lezen, maar dan is je werk op zich gedaan." "Dat is meer dan het totaal aantal berichten van de bond in mijn hele carrière", zei Remi.

"Babbeldebabbel non-stop, haha", las Nogala Wiedes op Insta. De stoom kwam uit haar oren. Waarom is Den Ham nog niet bij mij langsgeweest en wel bij haar? Dat zal de bitch bezuren. 

In Nederland ging alles zijn gangetje. De duurzamen maakten zich postuum zorgen over het kappen van sparren na het aanschouwen van gedumpte kerstbomen in Utrecht, uiteraard naast een ondergronds afvalpunt. Verder ging er een vuurwerkbom af bij het Brandwondencentrum van Beverwijk.

Respect voor Driekoningen, de ongeschreven regel dat kerstbomen en knallen op 6 januari weg moeten zijn is er niet meer, aldus boomer Dumas; de meeste Dry January-voornemens waren ook al verdwenen in het tweede weekend van het jaar, gezien de hossende menigten bij het schaetsen.

In Thialf werd een Noor maar eens Europees kampioen. Sterker nog: Sander Handrem en Petter Konthaug werden een en twee, met een in Nederland opgegroeide, half-Noorse coach die verdacht veel op Jürgen Klopp lijkt. Arne Slot lijkt ook op Jürgen Klopp, maar dan na een prednisonkuur.

Jean ergerde zich aan de kinderlijke aanbevelingen die eindredacteuren rondsturen aan freelancers, zonder enige vorm van kennismaking en met aanhef 'Hallo taaltoppers'. Vervolgens een arsenaal aan verwijten die Dumas zijn West-Brabantse schoonmoeder niet zou toewensen.

'Vermijdt zoveel mogelijk begrippen als duurzaamheid en innovatie', onthield hij. Jean had een selectief geheugen, en dat had zijn humeur al vaak gered. Hij wenste veldrijder Pimhaar en schaetster Cock een eerste date toe, gezien het verloop van het sportweekend.

Ondertussen groeiden de klachten in wielerminded Nederland over de selectie van de ploeg Mugge voor de aanstaande Tour. Daarin was geen enkele Nederlander opgenomen: geen Kelderboy, geen Memmen, geen Muijswijk en zelfs geen Van Aerle.

Zelfs een detail als de fietsmaat van Vingergaard en een vergelijkbaar profiel was belangrijker in de selectie dan patriottisme. En Rampenaerts had dezelfde fietsmaat als Vingergaard.

Rampenaerts was wel even in paniek geraakt na zijn overgang, want hij moest van schoenplaatjes veranderen en mocht zijn eigen kruipolie niet meer gebruiken. Alles voor de wattjes van Mugge.

De oude cracks Michael Schijterd en Tim Duchateau snapten er niets van. Ze wilden een puur Nederlandse ploeg, een project dat langzaam zou worden opgebouwd tot 2030. De door Mugge weggebonjourde ploegleider Nico van Hengstum zou helpen. 

Een lokale ondernemer in het Brabantse zou 21 mkb-bedrijven bereid gevonden hebben op het shirt te gaan staan; de Japanse connecties van oud-ploegleider Theo de Zooij zouden bereid zijn tot materiaalsponsoring.

Bondscoach Clemens den Ham stond in principe positief tegenover het initiatief. "Maar ik zie nog geen goede koffie in het plan, dat moet eerst geregeld zijn. En Kwaremont als subsponsor."

Geprobeerd zou worden om Memmen los te weken bij Mugge. "En geen Staf Dement in de ploegleiderswagen", zei Schijterd.  

Dumas probeerde een veldritloze zaterdag door te komen. Dat lukte aardig, met het koken van een culinair verantwoorde chili con carne en het volgen van de dansmariekeswedstrijd van zijn dochter op de livestream.

In de avonduren had hij genoeg van het luisteren naar zelfmoordenaarsmuziek uit de jaren tachtig, en schakelde hij over op een special van Ivo Nihil over de 'podcastinfluencer' Isa Poes. Dat was een vrouw met een huis vol kunst in de grachtengordel.

Zij was beroemd geworden door het dragen van fruitoorbellen in de soap 'Goede meiden, slechte meiden', en had daar de acteur Anthony Kamerheer gevonden, waardoor zij nog beroemder werd, en uiteindelijk maakte hij zichzelf van kant.

Dumas had het koppel ooit op de mond gezoend, dat wilden zij met alle bezoekers van hun optreden op de Parade doen. Jean zal wel dronken zijn geweest, want hij vond Anthony beter zoenen dan Isa.

Ivo Nihil stuurt het gesprek altijd een originele wending uit, om te voorkomen dat het uitmondt in een heiligverklaring. Dat kan Ivo heel goed, dus hij ontdekte een interessante connectie.

Isa had een bestie die Patty Winter heette, een ex-Dolly Flop. Dat was een meidengroep uit de jaren tachtig. Samen bezochten ze croissanterieën in de grachtengordel, en ze bleven alleen wanneer er amandelmelklatte werd geserveerd.

Soms namen ze een roseetje teveel, omdat ze veel hadden meegemaakt in het leven. Dan namen ze hun zoontjes Wolf en Liam mee in bed. Echte liefde.

Jean verlangde enorm naar de veldrit van Benidorm. 'Al wint er een Belg, ik zal gelukkiger zijn dan vandaag', zei hij tegen zichzelf.