Dumas had de griep en sleepte zich rillerig door de nazomervrijdagochtend. Met de hakken over de sloot leverde hij teksten aan over de enig overgebleven bewoner van het Terneuzense schippersinternaat, en de te vroeg klaargekomen dijkverzwaring in Hansweert.

In de rust van de middag kreeg hij koortsdromen over het nakende WK wielrennen, waarvan de individuele titels vooraf vrijwel vast leken te staan. Remi Vollerding zou nog winnen met een hondenmandje op het stuur.

Alleen het gemengd douchen moest nog worden betwist. De Hot Coldrex kwam al bijna naar boven bij de gedachte aan een een-tweetje van André Harkema en Riejanne Harkus. 

Nee, zo makkelijk zou het allemaal niet gaan. De wegwedstrijd bij de eliteheren zou buitengemeen spannend verlopen, zonder traditionele kopgroep.

Er zou zo hard gekoerst worden, dat de Mongoliër en de Bermudaan die een dagje vooruit gepland hadden, na twee ronden al gelost zouden zijn.

Uiteindelijk zou de angst ontstaan bij de Belgen, Nederlanders en Slovenen teveel knechten op te souperen, en ontsnapte het Noorse duo Krulset en Stokbro.

In het lommerrijke Zürich heerste een geur van verbrand brood, maar dat kunnen ook barbecueënde toeristen geweest zijn, die hun schoonmoeder vergeten waren onder de droogkap vandaan te halen.

De Zwitser Marc Herschi deed een chasse-patate in de een-na-laatste ronde; daarna vielen de ploegen die hem inrekenden weer stil. Was hier een tweede Kiesenhofertje in de maak?  

'Crulsette et Stoquebro, deux minutes d'avance sur le peloton des favorites', memoreerde de koersradio. UCI-voorzitter David L'Appartement keek als boer met kiespijn.

Mo maakt zich mateloos doch minutieus zorgen over de toekomst van de fatbike. De fatbike bepaalt zijn status. Wat nou als hij de blits wil blijven maken, dan moet hij een helm op. Een helm op! 

Laat ik hem maar proberen op te beuren dacht ik, anders maak ik tot diep in de nacht tosti's en zal de oven op tilt slaan van alle zoete broodjes die gebakken gaan worden. Zo diplomatiek als ik maar kon zijn, zei ik.

Mo, je kan ook zo'n kekke tijdrithelm op die kuttekop van je klittebanden hé. Dan denkt iedereen dat je Mo Evenepoel bent. 

"Goeie, maar ik heb sinds deze week paardrijles, broer. Paarden zijn cool en hebben meer pk dan een fatbike. Bij de stal van Anky van Grunsven heb ik m'n eerste les gehad."

Zo dan, heb je de Olympisch kampioen van stal gehaald? Dat had ik niet achter je gezocht, Mo.

Waarna Mo schichtig achter zich keek, terwijl ik m'n gezicht in de plooi probeerde te houden.

"Ok, ok wollah broer. Alleen is het bij één les gebleven. Weet jij nog een plek waar ik m'n zweep ook voor andere doeleinden kan gebruiken dan in m'n sm kelder?"

Maar waar ging het mis dan met Anky, waarom maar één les, Mo?

"Broer, ze werd woedend toen ze me eerst breeduit lachend aankeek, en ik hinnekend van de lach tegen haar zei, 'sorry voor de uitdrukking Anky maar als ik naar je kijk, heb ik honger als een paard'."

Dit was een bij aanvang al verloren strijd besefte ik me.

We gaan vanavond Netflix bingen en tosti's kanen. Ok Mo?

"Top broer. Zin in!"

Jean moest weer eens naar een congres voor zorgmanagers, een werkgebied dat zich afspeelt in Van der Valken op Randstedelijke bedrijventerreinen met betaald parkeren. Daar kreeg je dan een copieuze lunch, inclusief saté op zuurdesembrood, à raison de 500 euro per congresdeelnemer.

Mocht je door de file heenkomen, dan was de parkeergarage van het hotel vol. Toeschouwer van het volgevreten Nederland was Jean allerminst. Ondanks het feit dat hij overal gratis binnenkwam. Dat hield in dat je een belletje pleegde met de organisatie dat je verslag wilde doen, en je registratie was geregeld.

Ook het parkeren in Kanaleneiland is uiteindelijk geen probleem. Je rijdt een bedrijfsparkeergarage in, en als je op de intercom drukt krijg je niemand te spreken, maar de slagboom gaat gewoon open. Dus de freelancer spaart op zo'n dag 500 euro congresdeelname en 25 euro parkeren.

In de pauze zit je te lunchen met facilitair managers die voorheen man waren en hoofd technische dienst van een verpleeghuis. Nu waren het vrouwen die voorheen reiki-cursussen gaven, verantwoordelijk waren voor het technisch functioneren van 10 zorglocaties en nog minder wisten van de zorg dan Dumas.

Zo'n congresdag telt vier pauzes van in totaal 2,5 uur, om te voorkomen dat mensen inslapen. Die kunnen uiteraard gebruikt worden om te netwerken. Lees: je uit beleefdheid voorstellen aan een tafeltje met schaaltjes aardbeiensoesjes en duurzame powerbars.

Maar wordt er nog wel een zorgcentrum gebouwd, vraag je je af? Nou, de sprekers waren een financiële man die vertelde dat de pensioenfondsen 1500 miljard euro bezitten om te investeren. Maar ze wachten eerst tot de zorgorganisatie een subsidieaanvraag heeft gedaan bij de Europese Investeringsbank.

Dat zijn aanvraagtrajecten van 2 jaar. Eerst zeggen ze dat je maar 50% van je projectaanvraag gesubsidieerd kan krijgen, maar dan moet je wel aantonen dat er voldoende vrouwen in je managementteam zitten.

De proactieve zorgorganisatie kan zolang niet wachten met bouwen, dus gaan ze maar weer naar de markt. Totdat het bericht komt, voordat de procedure bij de EIB is afgerond, dat de subsidie van het bouwproject toch voor 100% is geregeld.

We hebben nog geen voltooid verpleeghuis gezien. Dan maar naar Zwolle, met de kwartiermaker Deregulering Gemeentelijke Regie. Dat is een interim manager die het gat moet vullen dat de deregulering in de gemeentelijke organisatie heeft achtergelaten.

Zijn baan bestaat uit fietsen door Zwolle, met ambtenaren, zorgmanagers, bouwers en uiteindelijk op de foto met de minister. Hij bedenkt plannen als het mogelijk maken van het bouwen van een tuinhuisje, zodat je als mantelzorger bij je ouders kunt wonen.

Het was er bijna van gekomen, in een pilotproject, vertelde de kwartiermaker. Maar de vergunningsaanvraag was afgewezen door de gemeente omdat vanwege de bouw van het tuinhuisje een boom moest worden gekapt.

Dumas ging even een frisse neus halen. Op een of andere manier werd hij vrolijk van dit soort dagen. Hij liep over een fietspad langs het Merwedekanaal, omdat er op het bedrijventerrein geen stoepen waren. Hij zag het vervallen wandelpaadje waarmee je langs de A12 het kanaal kon oversteken.

En verrek: Jean was in de wijk waar hij zijn eerste studentenkamer had, bij een doorrookte hospita. De duplexwoning was niet langer wit, maar roze gestuct. Het Chinese cafetaria op de hoek was nu een Turkse kapper.

Het zag er netjes uit, even rustig als dertig jaar terug. Op de achtergrond raasde nog steeds de A12.

We hebben het weleens gehad over West-Brabant, een landsdeel dat niet genoeg gecomplimenteerd kan worden. Mocht het bruto nationaal product van West-Brabant berekend worden als aparte staat, dan zou het toch zeker in de buurt van Suriname komen.

Echt staven kon Dumas het niet, de belastingmoraal in Suriname was hem onbekend. Maar dan nog: had Suriname een Rosada Outlet of Port of Moerdijk?

Vanuit Port of Moerdijk komen het respectievelijke polystyreen en butyleen van uw plastic zakjes dan wel condooms. De plastic zakjes worden alleen in West-Brabant nog gebruikt en condooms alleen daarbuiten, maar toch. Bij Snell Moerdijk roken de schoorstenen voor u.

Dumas wist dit omdat hij naar de havendagen van Moerdijk moest. De West-Brabanders waren er als de kippen bij, de 3.000 kaartjes voor de bedrijfsbezoeken inclusief consumptiebon en hop on/hop off-bus waren allemaal vergeven.

De organisatoren geleidden de bezoekers door een gebouw dat voerde naar het festivalterrein, tevens vertrekpunt van de hop on/hop off-bus. In een gang ging plots het licht uit en moest je naar een filmpje kijken over de haven.

De bus voerde langs metaalbedrijven met een frietkar, containerterminals die bezoekers lieten opstijgen in een hefsteiger, en uiteraard demonstraties van de brandweer. Zat je eenmaal in de bus, dan was je zeker anderhalf uur onderweg voordat je weer terug was op het beginpunt.

Bedrijfsbezoeken met goodies kosten uiteraard tijd; bovendien stopte de buschauffeur doodleuk bij de frietkar om een kipkorn te bestellen, en moest de bus wachten op een treintransport van 700 meter dat stapvoets passeerde.

Een kind liet het klaptafeltje aan de achterzijde van Jean's stoel steeds open en dicht klappen; de ouders deden niets.

Op de chemische campus werd het vooruitzicht van reeën en vossen aangekondigd, maar Jean zag slechts fabrieken, en een modulair kantoorgebouw dat volgens de rondleider op Marktplaats was gekocht.

Toen de overvolle bus uiteindelijk weer terug was, snelden de inzittenden naar het festivalterrein om de consumptiebonnen te verzilveren.

De rij was lang, en het was al laat; dus zei een medewerker tegen de helft van de rij dat zij niet meer zouden worden geholpen. Een meisje liep rond met een kartonnen doos met pepermuntjes, om van het laatste doosje af te komen. De zon scheen uitbundig.

Op het WK gravel reden de Belgische heren elkaar het licht uit de ogen. Dat was normaal, zei co-commentator Hennie de Wauwer op Forza. "Ze rijden alleen in de kleur van hun land." En inderdaad, de Belgen Versjteersch en Bermans reden niet voor Snuyven, maar voor oranjeklant VDP.

Nee, dan de Nederlanders zelf. Die hadden Clemens den Ham als bondscoach, en de resultaten waren ernaar. "De winnaar heeft altijd gelijk", lachte Den Ham.

Wat hij eraan bijgedragen had? "We hebben donderdag een verkenning gedaan met een BBQ." En tijdens de wedstrijd? "Dat weet ik niet, ik reed mee bij de cyclotoeristen. De benen waren er niet en op een gegeven moment werden we met mijn groepje ingehaald, dus dat zag ik als een teken om af te stappen en te gaan supporteren voor Matje."

"Ik hoorde dus dat hij alleen voorop zat, maar toen zat hij met zestien voorop. Daar zijn er nu nog acht van over", zei Den Ham vanuit een café in Leuven, terwijl de koers nog bezig was.

Het was een hoogdag in Zeeuws-Vlaanderen: de nieuwe sluis van Terneuzen werd geopend; er was zeven jaar aan gebouwd. Bij de openingsceremonie zouden talloze hoogwaardigheidsbekleders aanwezig zijn, waaronder de koning van Nederland en de konijn van België.

Uw razende reporter trok in de Aygonef naar de plaats van bestemming, en maakte zich zorgen. Een strak protocol, waarbij de pers in twee groepen met busjes over vier locaties werd rondgereden, begon aan de overzijde van de oude sluis.

En ja hoor, de oude sluis stond open. Wanhopig probeerden voertuigen van de Vlaamse en Waalse televisie te keren. Jean reed er maar achteraan en kwam net op tijd bij een busje van Waterstaat dat het gezelschap met plofkappen en televisiecamera's naar het onverwarmde perscentrum zou brengen.

Koffie deed wonderen, net als het gezelschap van Peter Verscuere, de steevast met een schipperspetje getooide ancien van het Zeeuwse persfotografengilde. Als je achter hem aanliep, kwamen de hotemetoten vanzelf op je af.

Dumas wist zelfs een foto van beide staatshoofden te verkopen aan zijn Belgen, toen de ceremonie begon. De Belgische royaltyverslaggever Gustaaf Depooter wees aan wie wie was onder de Vlamingen, waaronder een mevrouw met een sjerp die Jean en zijn collega van TV Zeeland aanzagen voor een hofdame.

Het was een Vlaams minister, en dat was handig voor later. Commissaris van de Koning Hugo de Schone hield zich ver van het persvak. Hij was aan het instagrammen voor de persoonlijke noot. Dat was altijd nog beter dan zijn Vlaamse collega, die volgens Depooter dickpics verstuurde in zijn vrije tijd.

De bouwdirecteur zwaaide eenzaam vanaf de sluis naar een door hem afgehuurde boot met personeel. Die mochten niet op de koninklijke boot en zwaaiden allen terug, een emotioneel moment dat werd vastgelegd door Verscuere en Dumas.

Die moesten snel terug, want de staatshoofden namen afscheid. Na het vertrek van de konijn doorbrak Willy het protocol en stond plots voor Jean's neus, mede dankzij de slimme fotograaf. En zo had Dumas een quote uit eerste hand van de koning. Het was een mooie dag geweest.  

Voetjes op tafel, Philadelphia op toastjes kwakken. Mo op bezoek geblazen.

"Broer, hoe gaat het nu met je?"

Mo, eerlijk? Het gaat slecht, slecht, erg slecht. Héél erg slecht.

"Blij te vernemen dat het al wat beter met je gaat, broer."

En jij, Mo. Hoe is het nu met je tenniselleboog?

"Mijn schouder doet nog steeds pijn, broer. En ik gebruik al paracetamol én cocaine."

In welke volgorde Mo?

...............

Het kaasfondue is naar morgen verplaatst, Mo. Tostietje maar doen dan?

"Lekker broer"

Mo krabbelt langzaamaan ietwat op uit z'n niemen dalletjes. Gestaag door de boter trappen, op weg de hoogste cols te beklimmen. Hij date zelfs met Joodse meisjes, terwijl ze geen ene reet te makken hebben.

Hoe was je date afgelopen zaterdag, Mo?

"BrOEr, Eva bleek toch meer een vegeterende vegetarische veganiste te zijn, dan ik aankan."

Maar wat is het probleem dan, Mo? Dan ga je een volgende keer toch níet naar de McDonald's? Je weet, liefde gaat door de maag.

"Ze vond me nogal offtopic praten. Toen ik daarop aangaf altijd achter haar te zullen staan zei ze hels, "haal die yoghurthwinkel eens snel van m'n schouder."

Ah ja, zo Mo. En wat zei jij toen?

"Eerst je bord leegeten, Eva."

Beetje intimiderend wel,  Mo.

"Heb je een tosti Hawai voor me, broer?"

Clemens den Ham trok een Barolootje open en het adresboek van zijn Whatsapp. Hij maakte een groep aan met Jacintha Vuur, Anna van der Kerken, Remi Vollerding, Pietje Puk en Nogala Wiedes, de fine fleur van het vaderlandse vrouwenveloke.

'Keep the henhouse calm', had Thomas Beffer geappt nadat bekend werd dat Den Ham bondscoach van de vrouwen werd. De twee hadden elkaar nog niet gesproken sinds Beffer was geweigerd op de bbq van de gravelselectie, de vorige klus van Clemens.

Iedereen had eigenlijk Thijs Zonneberg verwacht, maar die probeerde het record van oudste wielrenner zonder overwinning te breken. Er stonden alleen nog een Litouwer en een Mongoliër voor hem. De lage levensverwachting in die landen zou Thijs binnenkort een vermelding in de annalen bezorgen.   

Geen van de vrouwen had nog gereageerd. Remi stond in een bergbeekje te rillen met een Zwitsers hoedje op, Jacintha won alweer in het veld en had de media te woord gestaan en de anderen waren niet aanspreekbaar voor de pers, voorwaar geen slechte zaak.

'Komt goed Tho', appte de immer positieve Clemens. Zijn telefoon verloor hij vervolgens bij een trainingstocht van 100 km over de Westfriese Ringdijk. Hij had geen backup opgeslagen, maar had zijn sleutels en portemonnee nog.

Jean genoot van het naseizoen, met een leuk veld-EK. Op zijn werk stegen de geruchten dat hij vervangen zou worden door Chat GPT. Een bladmanager had het al geprobeerd met één van zijn teksten.

De beste man had het afscheidsinterview van zijn voorganger met Jean, vervangen door een oplossing van de computer. Die bedacht zowel de vragen als de antwoorden. De oude bladmanager zat nu thuis met haaruitval en slapeloze nachten. Jean stelde haar gerust en nam een tripeltje.