We spreken inmiddels 1 januari 2027. Over het naseizoen 2026 en de transfercaroussel spreken we niet meer. Ga er maar van uit dat alles gebeurt zoals verzonnen, maar dan erger.

Nu de dochter 18 is, heeft Jean een nieuw levensdoel nodig. Hij bedenkt een 10-jarenplan met Erwin en Manuela. Volgens Jean gaat Arendshorst nooit de Tour winnen. De Wrakhouts schrokken sowieso dat hij maar 1,5 miljoen kreeg bij Ananeos.

'Harco, we moeten een rondekopman', zei Dumas. 1,5 miljoen, wat is dat njou? 'Ja, noe is et henoehé', zei de loebas. 'En jie ook altiet bie je Jeuhd van Tehenwoordig'.

Harco had nota bene ooit met Dumas en diens zus staan hossen bij de Jeugd, op de Brouwersdam bij Concert at Sea. Jean was toen nuchter naar huis gegaan voordat BLØF opkwam, het moest wel leuk blijven.

Harco ziet het niet, dacht Dumas. Arendshorst en VDP in 1 ploeg en je beheerst de hele Nederlandse wielermarketing. True, Milan was geen makkelijke, maar toen ie de Tour won kon zelfs Joop Zoetemelk producten verkopen.

Harco wilde niet weer naar Jos Worst om 1,5 miljoen, die had net een gigantisch huis in de vorm van een diaprojector laten bouwen, en nota bene in de windrichting van de plek waar marktleider Prins & Dingemanse haar lege mosselschelpen opsloeg.

Jean ging zelf naar 'PD'. Wielersponsoring was nooit een ding geweest van het bedrijf met voetangels tot in de Brusselse brasserieën. Hun marketing bestond uit mond-op-mondreclame van bekende Belgen of Nederlanders. Als Zsjean Boskamp dan mosselen aan het smullen was, ging er altijd iemand in een dikke Mercedes naar huis.

En even later verscheen het logo van 'PD' achter de ramen van het Rotterdamse visrestaurant Aad Mossel, en zat Genee van der Pijp er te eten. Kortom: ze hadden geen interesse in sponsoring van een wielerploeg.

Dumas, die in totaal 26 jaar buiten Zeeland had gewoond, in Leiden had vergeplast met NOS-presentator Mees Tjong-King en in Utrecht een studententijd had gehad als ware hij Lou Reed in New York, had op dat soort momenten altijd genoeg van het dorp waar hij was getogen.

'Yese' was een dorp met een bijzondere demografie, of sociografie. Het kon zo zijn dat je beste vriend later mosselboer werd, en steenrijk, en jij onderwijzer. Pa Dumas ging nog steeds om met de grootste mosselboer van Yerseke, en zelf was hij een middelbare schooldocent geweest met een 2CV.

Bij het overlijden van deze heer Bommel kreeg ie een grafsteen zo groot, dat je hem vanuit de Transavia-vlucht Malaga-Rotterdam kon zien. En de Boeing 737 vloog dan nog op een kilometer hoogte.

Een ander bevriend echtpaar van de ouders Dumas was lid van de sleutelclub, een groep kennissen die ieder weekend de huissleutels in een kom gooide, en dan belandde vader de man in een andere sponde. De brave Dumas had daar geen behoefte aan, bovendien was moeder Dumas onderwijzeres aan de Christelijke Basisschool.

Wel hield moeder Dumas van de Benny Hill Show, wat in het gezin Dumas alleen Jean begreep. Pa loste de hoge hypotheek gedisciplineerd af. De 12-jarige Dumas wilde slechts dat de zwart-wit tv kapot ging, zodat hij The Young Ones in kleur kon bekijken.

Maar de sleutelclub had er onder meer toe geleid, dat de bakkerszoon van Yerseke zijn zaak had overgedaan aan het echtpaar waarmee hij het meest de sleutels verwisselde. De oude bakker hing zich op bij zijn pensionering.

Ook was er een dame in de sleutelclub, die kennis had aan de grootaandeelhouder van 'PD'. Zij stofzuigde diens huis in haar ondergoed. Dumas had het zelf gezien toen hij met de buggy langskwam. Bij 'PD' had je immers een weide waar varkens in verschillende kleuren lagen te luieren, en dat vond Dumas fille om te schateren.

We dwalen af. De stuurse Yesenaren haalden hun schouders op, zowel Harco als de onderknuppels van 'PD'. Zoveel kansen, schudde Jean. Bij Ahold kwam ie niet binnen, op een of andere wijze had Harco de contacten liever in eigen hand, ze namen tenslotte zijn bloemkoolpizzabodem af. CEO Mark Rutte had hij nooit gesproken.

En zo kon het, dat alles bij het oude bleef. Dat de zwaarst gesponsorde wielerploeg van Nederland volledig rond Raymond van der Plas was gebouwd. Die won in het naseizoen, geheel toegespitst op het WK zonder exposure in de Tour, alleen GP Wallonie, Fourmies, Binche-Chimay-Binche en Parijs-Tours.

'Het wordt tijd dat VDP naar Hanty-Colruyt gaat', zei Dumas tegen Erwin, die definitief gestopt was om zich te wijden aan het gezinsleven. Hij kreeg een nette baan als voorman van de hoveniersdienst van Goes, afdeling tewerkstelling licht-geestelijk gehandicapten.

Jean had zogezegd een nieuw levensdoel nodig, en had een cunning plan, nu Arendshorst naar Zeeman vertrokken was met een ploegleiding, die na de ruzies alleen nog bestond uit Duchateau en Krankink, een onnozelaar met een onderkaak als een Neanderthaler.

Nu was dat laatste wel genoeg om te volgen, maar niet om te leiden, en Duchateau was een leider in het veld, maar niet in de lucht, want hij had af en toe downtime nodig. Ze zoeken het maar uit, dacht Dumas.

'Wat als we Anh nu eens tot Nederlander naturaliseren, en hem de komende 10 jaar gaan begeleiden om de eerste Tourwinnaar van buitenlandse afkomst van Nederland te worden. Sowieso de eerste Tourwinnaar sinds Zoetemelk. Project 2037 ...

En dan nu de Zwarte Bond van Rucphen. De Zeeuwse en West-Brabantse wielerclubs voelden zich niet meer vertegenwoordigd door de KNWU, nu zij confederatietechnisch bij Vlaanderen hoorden. De Vlamingen waren niet zo van organisatie, maar de Belgische wielerbond was feitelijk een franstalige aangelegenheid geworden onder Dewevere.

Dumas had via Toos Kunst, de vrouw van een Zeeuwse ploegleider bij Willebrord Wil Vooruit, al gehoord over de miserie. Het postadres van WWV kon niet gebruikt worden voor een Zwarte Bond, daartoe diende de postduivenvereniging van Rucphen.

Dumas voelde de bui al hangen. De Zwarte Bond wilde deelname afdwingen aan de ZLM Tour van 2027, waarschijnlijk de laatste in frietzeggend Nederland, want er was een Ronde van Nederland in beide gebiedsdelen in de maak. Hij besloot de bond een officieuze status te helpen verkrijgen.

Dumas belde Griet Beverwijk, die zou informeren naar de interesse van de Nederlandse wielerclubs beneden de Moerdijk. Hij belde ook zijn oud-hoofdredacteur E. van Moer.

Die lag niet zo goed bij Dewevere, maar was betrokken in de organisatie van het natourcriterium in de woonplaats van Van Praet, en had tevens goede contacten met het management van Al-Evenpul en Van Lieverlede.

Van Moer zou Dewevere bellen met het plan, en dat ze zich ook in de Zwarte Bond niet door de Hollanders moesten laten domineren. Zou Dirk officieus de Zwarte Bond willen accepteren?

Van Moer zou officieus voorzitter worden, Beverwijk directrice. En Dewevere, voorzitter van de officiële Royale Ligue Vélocipédique Belge Wallonie Bruxelles, stemde in.

Wat Van Moer niet wist, hij was al een tijdje met vroegpensioen, was dat Dewevere met ASO in de slag zat. ASO wilde na het uiteenvallen van Belgenland ook de laatste koersen in Wallonie Bruxelles in handen krijgen, en ook daar droeg Don Dirk zijn steentje bij.

De Vlaamse organisatoren hielden zich schielijk stil, die waren bang een paardenkop in bed te vinden na het contacteren van Don Dirk, en sowieso: ze hadden liever Flanders Classics als contactpersoon. Die organisator van de grootste Vlaamse koersen zat op rozen, want er was geen bond meer die hen dwarszat.

Dewevere haalde zijn schouders op voor wat er in Vlaanderen gebeurde. Maar ASO wilde Brussels Cyclassics overnemen. Die ging dan wel over Vlaams grondgebied van Brussel naar Brussel, de organisator was La Première Heure, een van de grootste Franstalige kranten en zusterkrant van Het Eerste Nieuws.

Don Dirk had niets meer te vrezen van Flanders Classics als bondsvoorzitter. Wel zat de rol van Van Moer hem een beetje dwars, die vertrouwde hij niet meer sinds de mediafittie tussen zijn poulain Al-Evenpul en Van Praet. Een klein duwtje in de rug kon Van Moer nog wel gebruiken.

Dewevere liet zich uitgebreid fêteren door ASO. Sterker nog: als bondsvoorzitter zat hij niet meer om de tafel met Bidhonne, maar met CEO Amoury. De wens van ASO en de Waalse krant kon met liefde vervuld worden door de Belgische bondsvoorzitter.

In de achterkamertjes van Issy-les-Moulineaux, hoofdkwartier van ASO, had Dewevere nog wel een hartelijke wens, en hij kneep daarbij flink in de handen van de Waalse krantenboer, terwijl hij Amoury aankeek. De Brussels Cycling Classics zou voortaan GP Mohamed Al-Evenpul heten, en starten in het Terkamerenbos.

Nog 1 probleem moesten de heren oplossen. Voor het verkrijgen van de WT-status was de UCI nodig, en ASO leefde sinds de Tour in onmin met Divident. Kortom: er was een nieuwe UCI-voorzitter nodig. Verkiezingen daartoe waren eind januari 2027 in Qatar, waarbij tevens de herintroductie van de Ronde van Qatar zou worden besproken.

Van Moer werd vervolgens een beetje zenuwachtig, dat was de man altijd snel. De KNWU zou de UCI-voorzitter kiezen in Qatar, er moest iets gebeuren in Woerden. Nu was het zo dat daar een frisse wind waaide sinds ze iemand van buiten de wielersport hadden aangesteld, ex-PvdA fractievoorzitter Adje Kuiken.

Bestuurlijk was Kuiken uitstekend, maar ze hadden de administratieve verantwoordelijkheden niet ingevuld in Woerden. Dumas bedacht een nieuwe list: Griet Beverwijk kon met Adje, beetje vreemde naam voor een vrouw maar toch, vast goed door een deur.

Griet had geen solide inkomsten meer van freelancewerk, ze had alleen nog een deeltijdfunctie bij het Jan Simon Minkema College. Een deeltijdbaan als directrice bij de KNWU was een natuurlijke stap.

Kuiken had al transgenders toegelaten tot de herenkoersen, en maakte flink werk van de metoo-cultuur. Een pitch van Griet, een open sollicitatie, kon invloed kopen voor de Zwarte Bond, want dan had die via Dumas een ingang in Woerden.

U denkt misschien: 'in wat voor rare wereld leven wij? Een Marokkaan die burgemeester van Rotterdam wordt en er rijden 4000 Fransozen door Honselersdijk. Maar het kan nog gekker.

Een Amsterdamse burgemeester met een aardappel in de keel die een zoon heeft met een werkend pistool en vervolgens bij Ruktor Castrigum in de auto gaat zitten. Het is echt waar mensen.

En de redactie van WF moest het meemaken. Burgemeester Bafke Helsema zou eerst de landskampioen bij de voetbalvrouwen huldigen, en vervolgens ergens op een achterafje bij de Badr Sari Dome instappen.

Castrigum was meer een wielerliefhebber dan van de voetbal, dus zat hij op Wielerflits terwijl hij in de auto zat te wachten op de burgemeester. Hij ging niet bij de Decathlon staan epibreren tussen de harde kern van Ajakkes.

Het was al vreemd dat de WF-site het zo goed deed, meestal had hij slechte ontvangst onderweg, en moest hij 5 keer inloggen en 3 reCAPTCHA's invullen voor hij een post kon plaatsen. Maar nu ging het als een tiet.

Ruktor stond dan ook naast de bouwkeet van WF in Zuidoost, wist hij veel. Er scheurde af en toe een bezorgbus over de rijbaan, of er waaide een boterhamzakje langs, dat was het wel.

In de verte zag hij de Viggo Dome, die bekleed was met een grote banner van keepster Badr Sari, al liggen. Kon hem het schelen, op de chat ging het over de kansen van de Strandhagenees in de Tourproloog.

Tijdens een kopje groene thee met Miep Overdwars, de voorzitter van Ajakkes, had Helsema bedongen dat de Viggo Dome zou worden vernoemd naar Badr Sari. Jammer, want Viggo Maas was de beste cabaretier aller tijden na Pjotr Heerschap.

Diversiteit vraagt harde keuzes. De keepster van het vrouwenteam van Ajakkes had ervoor gezorgd dat er in 2028 voor het eerst in 6 jaar werd gehuldigd in 020. Dat had overigens de heren ook kunnen overkomen.

Ajakkes speelde vlak daarvoor de finale van de nacompetitie, maar verloor van Almere City. Ook Emmen bleef in de Beredivisie. Niemand wist waarom, alleen Nasr Al-Niom, de voorzitter van Emmen.

Dumas had als brave bouwjournalist ook weleens geprobeerd met de Amsterdamse burgemeester in contact te treden, in verband met de voorgenomen verhuizing van de Viggo Dome naar Almere, maar na de driehonderdste voorlichter had hij het maar opgegeven.

Het was makkelijker geweest de Haagse burgermoeder Katja Mollongren te bellen. Haar mobiele nummer stond gewoon op een foto in de krant, op de notulen die zij bij zich droeg.

Toen Mollongren opnam lag zij net met vriendin Paulien te krikken. Ken jij ene Jean de Mos?, zei Mollongren tegen Paulien. En toen werd de verbinding verbroken. Alsof freelance journalisten niets beters te doen hebben.

Jean belde namens de Groenery, dat de burgemeester van Den Haag bij de start van de Tourrit in Honselersdijk een tros Niquita-bananen wou aanbieden, maar dat spoorde niet met de afspraken van de gemeente Westland met Amstel Bier.

Bovendien zou de derde rit naar Valkenburg al in Barendrecht starten voor de Groenery, dat was Jean even vergeten. Hij was Google Weather aan het checken. Het zou gaan regenen tijdens de openingstijdrit, zoals gebruikelijk bij een Grand Depart.

De derde rit zou waaiers kunnen opleveren op de Moerdijkbrug, maar in de sprintersrit door de metropoolregio Rotterdam-Den Haag, die langs de geboortehuizen van wielerbondscoach Theo Terziet, Tourwinnares Remy Volerin en schaatskampioen Roest van Zaanlander naar de Brienenoordbrug zou voeren, zou het rustig zomerweer zijn.

Kortom: terwijl het wereldsportnieuws zich afspeelde in 010, was het in 020 behelpen geweest. Een landstitel voor de vrouwen van Ajakkes, dat was het wel.

Totdat Helsema het geïmproviseerde podium voor de Viggo Dome betrad om de naamswijziging aan te kondigen, had de harde kern zich rustig gehouden, maar de hooligans stonden natuurlijk op springen in verband met de degradatie van de heren naar de Beter Bed League.

Helsema sprak Badr Sari, van Joods-Palestijnse afkomst, aan met de begroeting 'Sjalom Aleikum', en toen barstte de hel los. Bafke moest rennen voor haar leven, met driehonderd voorlichters in haar spoor.

Ze slalomde over het verkeersmeubilair richting Sportpark De Toekomst, waar een receptie wachtte met vegetarische ovenkroketten. En natuurlijk Ruktor Castrigum, die nietsvermoedend aan het fappen was op een foto van Eva Blaardingerhoek, de burgemeester van het Westland.

Het lukte Bafke niet De Toekomst op te geraken. Wel speelde zij de woedende supporters kwijt. Die botvierden hun agressie op de kantoormodules van Wielerflits. Het internet deed het niet meer sinds donderdagavond 29 juni 2028, en dat was een understatement.

Toen zag Helsema de Klimaatkar van Ruktor, en als de wiedeweerga stapte zij in. Geen Ajakkecied had haar gezien. Ze merkte niet eens, dat Castrigum zijn jodocus klem trok in de rits van zijn bandplooibroek. Ruktor had in ieder geval geen aardappel meer in de keel.

Maar er moest potverdimme ook nog een plezierig gesprek worden opgenomen, en Castrigum reed richting het Bajes Kwartier, een duurzame woonwijk waar geen Ajakkecied woonde. Zelfs de voetballers konden de appartementen niet betalen.

Alle Ajakkes-supporters woonden sindsdien in Almere, waar de bewoners van Amsterdam met een gasaansluiting sowieso naartoe werden verbannen door Helsema, die eerder al was toegezongen door de harde kern met de toevoeging: 'Hamas, Hamas, alle huizen van het gas'.

Jean, leg die drugs weg en op bed jij!

De Klimaatkar van Ruktor Castrigum was een Mitsusushi Outbrander, een all-electric Nederlands product. Wat zegt u? De Japanse autoproducent liet haar Outbranders immers bij Limbricht produceren, bij Befcar.

Befcar was het succesverhaal van frietzeggend Nederland, nu chipfabriek ASKR was verboden en Unox verkocht aan de Noren. Over de Eindhovense elektronicareus zullen we het maar helemaal niet hebben, die verhuisden uit eigen beweging naar Amsterdam.

Zelfs Norbert Zeikstra kende Befcar. In het finishverslag van de door Gesink gewonnen slotrit van de Ronde van Nederland, wist hij Mevrouw van Zetten te melden op de vroege junizondag, dat Befcar het hele oerbos tussen Born en Limbricht had laten kappen. Kasteel Limbricht stond erbij als een geplukte kip. De VAM-berg, dat was een stuk duurzamer.

De NOS was van patatzeggend Nederland, maar zelfs daar heerste verdeeldheid. De patatzeggers op de WF-chat namen het zelfs op voor Zeikstra, inclusief Castrigum, die in de loop der jaren onder verschillende schermnamen had geopereerd. Zelfs Jean wist niet wie hij was.

Ruktor had zoveel bans gehad, dat alleen Martin wist wie hij was op de chat, maar Castrigum zelf had niet eens door dat hij voor de burelen van WF stond te wachten op Helsema. Interesseerde hem niet.

Hij wist ook niet, dat Martin van het opereren onder meerdere accounts van de Ruktor een burn-out had gekregen. Als een stel hooligans hem in een bouwkeet door de Bijlmer zouden rollen en die van een viaduct af kieperden, zou dat een verlossing zijn.

We dwalen af, het gaat om de Outbrander. De investeerder achter Befcar, Björn van de Leegte, was het steenrijke succesverhaal van frietzeggend Nederland. Na het faillissement van de enige Nederlandse autoproducent BAF, had hij heel failliet Zuid-Nederland tot een succes gemaakt.

Bij BAF verduurzaamde Björn de hele bezorgbusketen van Bom.com. POSTbe, de BHL, iedereen bezorgde elektrisch, op Mo en Hamza na. Een nieuwe fabriek in Limbricht werd mogelijk, omdat Mitsusushi de productie van Outbranders overdeed aan 'VDL', een Valkenswaarder van 2 meter.

Befcar was een feit, en met de centjes kocht 'VDL' nog meer failliete boedels op. Geen probleem in Brabant en Limburg: de Fukker-vestiging op vliegbasis Woensdrecht, vliegveld Soppe bij Rucphen, Club Diana, ijshockeyclub de Bilburg Beffers en zelfs de Weerter basketbalvereniging BAL.

In het provinciehuis was men niet zo blij met Björn. Daar resideerde sinds de aansluiting van Vlaanderen Camiel Verhagen als Commissaris van de Koning. Verhagen was pro-Randstad, en de Zuidoost-Brabantse gemeenten waren pas akkoord gegaan met de frietzeggerfederatie toen de regeringsgebouwen in 's Hertogenbosch kwamen.

De federatiestructuur van de Zuidelijke Nederlanden was nog ingewikkelder dan die van het oude Nederland en België samen. Frietland had weliswaar Antwerpen als hoofdstad, inclusief Vlaamse federale regering, maar de opgeheven provincies Zeeland, Brabant en Nederlands Limburg werden bestierd vanuit Den Bosch.

Dat had nogal wat voeten in de aarde gehad. Zeeland en Limburg wilden helemaal niet onder Brabant resideren in Den Bosch. In Zeeland werd ex-Commissaris van de Koning Karla Meijs opgetrommeld als bemiddelaarster. De CDA-conifeer zat nog met haar onderarm in het Zeeuwse, als partner van Zeelands tycoon Rinus Koenkelpotte.

De vader van Verhagen was Gouverneur van Limburg, dus daar was meer glijmiddel nodig: zoon Camiel was ooit bij de nationale luchthaven Wiphol mislukt. Wat als we Camiel nu eens rehabiliteren? Had Wim Lex gezegd. En wie spreekt Willem tegen?

De Zwarte Bond wilde liefst dat de ZLM Tour zou worden omgedoopt in ZLM Frietland Tour, maar daar staken KNWU en Hubo een stokje voor. De Hubo had zich in Woerden gemeld als nieuwe hoofdsponsor, en dan wel van een Ronde van Nederland.

De KNWU was in grote lijnen akkoord met het parcours, dat onder meer een rit Sluiskil - Krabbendijke over de Zeeuwse dammen, een aankomst in Friesland en op de VAM, een tijdrit in het Rijk van Nijmegen en de koninginnenrit Sittard-Geleen - Limbricht behelsde.

Zelfs Björn had daar nog iets mee te maken. De rit Roosendaal-Roosendaal finishte voor zijn kantoren op industrieterrein De Borchwerf. Daar zat de investeringsmaatschappij sinds Björn persona non grata was geworden in Limburg, na het kappen van de monumentale eiken in het Sterrebos.

Van de Leegte was sinds kort eigenaar van het failliete Roosendaalse bouwbedrijf Domein. Die hadden vlak voor hun faillissement een megadistributiecentrum opgeleverd voor Hubo in Nieuwegein. Hubo betaalde netjes de huur, want dergelijke bedrijfshuisvesting was meestal in handen van derden.

Maar de rekeningen voor de bouw waren onbetaald. De West-Brabantse onderaannemers zouden natuurlijk een proces kunnen aanspannen, maar dat deden ze niet, want dan ging de FIOD hun niet-bestaande boeken zoeken, en ze wilden in de toekomst ook nog voor het onder Van de Leegte doorgestarte Domein werken.

Björn had op het parkeerterrein bij de Thermo King, afslag Oudenbosch aan de A17, nog wel een informele afspraak gehad met de CEO van Hubo, een Noord-Nederlandse sportgek. De rit Roosendaal-Roosendaal zou starten voor het RBC-stadion, maar de finishlocatie moest toen nog worden vastgesteld.

Van de Leegte, die Domein voor 1 euro had overgenomen, realiseerde zich dat Hubo niets had moeten betalen voor de bouw van het Nieuwegeinse distributiecentrum, en dat hij er niet voor verantwoordelijk was de rekeningen in te willigen tenzij de onderaannemers van Domein dat eisten.

Björn wist ook dat West-Brabanders dat nooit via officiële weg zouden doen. Er was een kans dat een bouwmaterialenleverancier als Gebr. M. een boxer los zou laten op zijn vrouw Nicole, maar Richard M. was niet zo, en Corné was niet meer.

De Hubo-CEO, een Fries, kende dergelijke praktijken niet, maar wilde de plooien wel gladstrijken: de etappe Roosendaal-Roosendaal zou finishen op de Borchwerf, voor de kantoren van Domein. Gratis en voor niets.

Wij laten u de keuze. Wat u nu gaat lezen zult u niet geloven: al in de eerste rit van de Hubo Ronde van Nederland werd deze beslist, in een Zeeuwse waaierrit, uiteindelijk ten faveure van de 42-jarige Robert Gesink.

Ieder jaar had hij zijn contract maar weer verlengd bij Hubo-Pisma, en later Red Bull-Cervélo. Ieder jaar kwam hij ernstig ten val en moest hij in Andorra revalideren. Maar als ie terugkwam reed hij nog steeds de stenen uit de straat voor zijn ploeggenoten.

Van Praet zou voor de Ronde van Nederland kiezen. Vlak daarna startte de Baloise Belgium Tour, maar combineren was lastig en de druk hoog. Gesink had zijn sleutelbeen gebroken in Catalonië, maar zou in de Ronde van Nederland terugkeren, volledig in dienst van kopman Van Praet.

Die had een programma dat tegengesteld was aan dat van Vingergaard. Hij had bedongen bij Mugge dat hij overal kopman zou zijn. Dat kon, zei Mugge, maar dan om het programma Vingergaard heen, dus geen Tour.

Na een druk voorseizoen had Van Praet geen zin in de Giro, dus de Ronde van Nederland was zijn enige piek richting september, met een WK in de Verenigde Staten na de Canadese klassiekers.

Gesink brommerde in april alweer door Andorra, en zat zodoende 6 weken op hoogte vol in training, toen hij afdaalde naar Sluiskil. Hij was met zijn gezin nog even langs geweest in de Achterhoek en had daar niet op de fiets gezeten.

Geen gekke gedachte dus dat hij op kop zou sleuren vanaf dag 1, een waaierrit door de Westerscheldetunnel, over de Zeelandbrug en via de Krammersluizen en de Oesterdam naar de finish voor de Hubo van Krabbendijke.

Waaien deed het altijd in Zeeland, dus er zou altijd wel een stuk wind in de rug of in de flank zijn. Het waaide die vroege junidag uit het noordoosten. Red Bull liet het werk over aan GSM van Francesco Willemsen. Pas bij wind in de flank, vanaf de Krammersluizen, zou Gees op kop komen.

De GSM-ploeg was inmiddels uitgeput van het werk bij tegenwind, want in de kopgroep zat naast Janneke en Mieke de goede tijdrijder Rampenaerts. Die was een gevaar voor Van Praet als hij in de Golden KM, op de plaatselijke ronde in Krabbendijke, nog voorop reed.

Dus kreeg Gees de opdracht Rampenaerts en consorten voor de Golden KM in te rekenen. Van Praet zou misschien geklopt worden door een Willemsen of Jaspersen, maar de secondjes op de concurrentie voor de eindzege waren welkom. En aartsrivaal Van der Plas reed de Baloise met Al-Evenpul, dus die waren er niet zoveel.

Op de Philipsdam leek er even een breuk in het peloton te ontstaan, toen Red Bull ging rammelen, maar 20 km verder op de Oesterdam reed je in de luwte van de dijk bij noordoostenwind, dus daar viel de boel weer samen. Gees bleef wel op kop, want er moesten nog 20 secondjes dicht met de eenzame koploper.

Het was niet makkelijk Rampenaerts in te rekenen, seconde per seconde kwam Gees dichter. Van Praet liet vlak voor het binnenrijden van Krabbendijke zelfs een gaatje vallen om Gees de laatste sprong te laten maken. En toen gingen de spoorbomen rinkelen.

Net toen Gees aansloot bij Rampenaerts, gingen de spoorbomen dicht, en moest het hele peloton remmen. 45 seconden meer was het niet.

Geessie bleef natuurlijk in het wiel van Rampy, maar de Golden KM kwam er al aan, en het peloton was er nog niet. Dus sprintte Gees vol voor de boni's. 2x winst, 1x tweede, de derde plaats werd 2x opgeëist door Van Praet, en 1x door Jaspersen.

Die won vervolgens de rit nadat zijn ploeg de twee koplopers had ingerekend. Jaspersen in het oranje, Gesink tweede in de witte puntentrui. Wie had dat gedacht?

Die paar seconden op Jaspersen, misschien nog groeiende na Roosendaal en Bolsward, reed Van Praet wel dicht in de tijdrit over glooiende wegen van Groesbeek naar Nijmegen. En Gees pakte zelfs de leiderstrui in de tijdrit, want Van Praet had zich niet in de twee massasprints weten te mengen.

Was hier iets bijzonders in de maak? Jaspersen konden ze wel controleren in de slotrit naar Limbricht. Rampenaerts was een gevaar. En Gees reed gewoon voor Art op kop, in de oranje leiderstrui. Van Praet stond weer eens tweede in alle klassementen.

Rampenaerts had Op den Bies en op de Fromberg goed standgehouden in de laatste ronde. Na de Holleweg van Schinnen zou rond Puth de Golden KM plaatsvinden. Dus op de Holleweg zouden ze Rampenaerts proberen te lossen.

Dat lukte. Gees kwam boven met een krakende Van Praet in het wiel. Was hij zo sterk? Stilvallen konden ze ook niet, dus kop over kop reden de klassementsleider en Van Praet richting eerste bonisprint van de Golden KM. Maar op de hellende provinciale weg langs Puth kwam Van Praet niet over Gesink heen.

Gees liet Van Praet de twee overige Golden KM-sprints winnen, maar omdat hij tweede werd stond hij virtueel nog steeds op winst. Van Praet moest nu de etappe winnen om de Ronde van Nederland naar zich toe te trekken.

Maar wat schetst onze verbazing bij het binnenrijden van Limbricht. Art pakte de arm van Geessie, en stak die in de lucht. Hij liet Robert zelfs zonder te sprinten de finishlijn als eerste passeren.

Wat een teamplayers. Eerste ploegleider Sjeng Custers was door het dolle heen. Hij vergat zelfs Engels te praten over de koersradio. 'Aaah. Mooi man.'

Tweede ploegleider Evert van Dongen keek bezorgder. Die moest nu weer een fles podiumchampagne leegdrinken. De coureurs mochten van de diëtiste alleen kersensap, en Custers incluis, anders begon hij te bazelen. De kersensap moest wel in blikjes Red Bull geserveerd worden.

Zelfs op het uitgestreken gezicht van Reinhard Mugge was emotie zichtbaar. Hij had zich nog ingehouden, omdat hij met de CEO van Hubo in de auto zat. Naast koersdirecteur Rob Discours zat om een of andere reden Theo Terziet.

Terziet zou het volgende jaar de Ronde van Nederland organiseren, maar dan zou Amstel hoofdsponsor worden, en dat mocht Hubert Hop niet weten.

De Belg Discours was een slimme vogel. Hij wist dat zijn tijd eindig was: hij zou overstappen naar de Baloise. En aangezien de twee koersen slechts een week uiteen lagen, had hij ook niet geprobeerd aankomsten in Vlaanderen te realiseren.

Wel had hij wrevel gewekt bij Mugge. De sensationele aankomst op de VAM-berg was vervangen door een sprintaankomst in Emmen, voor de Evert ten Napel Arena. De VVV Drenthe kwam niet over de brug, en Emmen-voorzitter Nasr Al-Niom wel.

Mugge onderdrukte een harde wind toen hij het hoorde, en zinde op wraak. Nooit meer zou de Ronde van Nederland aankomen in Emmen. Dan nog eerder in Santa Rosa CA, toneel van de WK 2028.

En toen was de Tourstart in Den Haag aangebroken, een spektakel van jewelste met een village depart op de haventerreinen van Scheveningen. Burgemeester Mollongren droeg een broekpak met koersfietsjes erop, haar Westlandse collega Blaardingerhoek bijna niets.

Norbert Zeikstra was er niet bij. Hij was door de crisisdienst van GGZ Drenthe meegenomen ter opname. De buren hadden geklaagd over een man, die de hele tijd op zijn balkon stond in de laatste nachten van juni, en schreeuwde 'Ik moet hier toch bijzitten! ik moet hier toch bijzitten!'

De honden van Tynaarloo sloegen er 24/7 op aan. Norbert was al doorgedraaid na twee traumatische ervaringen. Ten eerste de annulering van de aankomst op de VAM-berg; ten tweede het aanschouwen van een triootje van Nasr Al-Niom, de trainer van FC Emmen en Fokje Wortelboer.

Dumas had een grap uitgehaald met Norbert tijdens de Ronde van Nederland. Hij had het nummer van de betreffende hotelkamer in Fletcher by Zoo Emmen doorgegeven, voor een interview met Gesink. Niet zo aardig van d'n Jean.

Norbert was aardig hersteld in het commentaarhokje. Sowieso hoefde hij niet te werken door de week, want de NOS deed alleen verslag van de tijdrit en de slotrit in het weekend. Daar was voor iedereen duidelijk waar Gesink zat, dus kalmeerde Norbert weer een beetje.

De NOS had hem echter niet verteld, dat hij voor het Grand Depart was gepasseerd. Een historisch gelegenheidsduo zou de drie Nederlandse etappes verslaan: Smart Meets en Maarten Duplo.

De 81-jarige Meets was door de prestaties van Gesink, die helaas niet mocht starten in de Tour van Mugge, geïnspireerd geraakt. Hij had altijd al een goede klik gehad met Duplo, die rustiger werd van Meets. Nu was het zelfs zo dat Duplo de leiding nam, ontroerend.

In de technische zone op het Norfolk-terrein geleidde Duplo de oude Meets over de snoerenspaghetti. Blaardingerhoek struikelde op haar pumps over de 380kV-verbinding. Half-geëlektrocuteerd botste ze tegen Meets aan. "Pardon, juffrouw, en u bent?', zei de Smart.

'Dat is een activiste, een wereldverbeteraar', zei Duplo. 'Van het Forum van Demagogie zeker', zei de sputterende Smart. Blaardingerhoek was alweer een struikelpartij verder, en lag inmiddels in de kreukels met Paulien, de vriendin van burgemeester Mollongren.

Die moest ook zo nodig hoge hakken. Katja had nog zo tegen haar gezegd: 'dress code: feestelijk, maar trek gemakkelijke schoenen aan'.

Fokje Wortelboer werd tijdens het Grand Depart doodgezwegen. Zij dacht aan haar presentatieklus voor RTV Drenthe tijdens de Ronde van Nederland een aardige schnabbel in het wielergebeuren over te houden. Haar losse vraagstelling viel daar wel in de smaak bij de renners.

Vond ook Griet Eversdijk. Die had Dumas erop geattendeerd dat de etappe live op RTV Drenthe zou worden uitgezonden. Wortelboer had Drenthe echter ook een k*tprovincie genoemd, en dat was tegen het zere been van Jakob Derann, die de Ronde in feite had binnengesleept.

Zeikstra dacht dat hij niet hoefde te netwerken voor de VAM-berg. 'Die moet hier toch inzitten?', had hij tegen zijn collega's bij de VVV gezegd. En dat was het. Dus niemand wist van zijn lobby.

Derann was een actiever baasje, en die zat regelmatig met FC Emmen-coach De Boer en voorzitter Al-Niom te netwerken rond de voetbalwedstrijden in de Pastachoca Beredivisie.

Al-Niom had zich over Derann ontfermd. Niemand had hem verteld of hij Frank of Ronald had gecontracteerd als coach, en Derann zag het verschil ook niet. De twee hadden voeling met elkaar, en Derann polste of hij interesse had om een finish van een etappe te ontvangen. Dat was dus ja, sadiqi.

De simpele Derann, de renner met de hoogst gemeten testosteronwaarde ooit in zijn profperiode, moest door Al-Niom worden tegengehouden na de finish. Fokje en De Boer konden het goed met elkaar vinden, let it go sadiqi.

Verder behoorde het interviewen van Al-Niom op zijn hotelkamer tot de contractuele verplichtingen van RTV Drenthe.

Het was heerlijk weer geweest tijdens de ploegenpresentatie, Hollands zomerweer. Het haringijs ging soepeltjes over de tong. Vanuit de kraampjes klonk La Montagne, of Ome Jan. Bidhonne sprak stichtende woorden over de eerste Nederlandse Tourwinnaar, Smart Meets kreeg een medalje van Wijnanda Werpstra, een leeftijdsgenote.

'Ja mevrouw, ik heb ook weleens haring gegeten', zei Smeets in gezelschap van Blaardingerhoek. De CEO van Ahold maakte zich na een korte appearance (hé, hoi!) schielijk uit de voeten. Paulien stond op haar Blahniks te flirten met Adje Kuiken, die gekke bekken trok.

Derann was er ook. Hij stond in een hoekje met Joop Zoetemelk. De minzame Joop zweeg iedereen dood, zonder dat hij het zelf merkte. Er was een huldiging van de Tourdirectie van Kián Shelly, iets met diens 50ste Tour de France. Shelly eerde Zoetemelk. 'This must beee his 60th Tour'.

De haringijsparty liep tegen tienen op het eind. De oudjes gingen naar huis. Derann liep arm in arm met Zoetemelk en Meets met Duplo. 'Jij hebt mij ooit onthuld dat je epo hebt gebruikt', zei Meets in de Scheveningse zonsondergang, op de dijk bij de Hubo, tegen Jakob.

'E - E - Epo?' zei Derann met een tussenpauze van telkens een seconde. En toen zeeg hij ineen. Lijkbleek. Joop deed niets, hij had sowieso een slechte schrijfarm. Maar de aansnellende Dr. Kam, ploegarts van Zaanlander, deed voor het eerst in zijn leven iets nuttigs.

Hij kneep Jakob's neus dicht, luisterde naar diens ademhaling en gaf hem toen een stoot op de borst. Derann sputterde als een gestrande potvis, en kwam weer rechtop, geholpen door Dr. Kam. Die gaf Jakob 50 mg Androgel. 'En hij staat!', zei Meets.

'Chapeau!', vervolgde de dementerende Smart. 'Good Bye and Senk You!'. 'Dit is ongekend, nooit vertoond', prevelde Duplo.

U denkt misschien, waar zijn onze vrienden van Zeeman gebleven? De sponsoren waren niet zo van de openbare aangelegenheden. Krankink liet zijn gezicht even zien, maar de Strandhagenees lag al in bed. Hij sliep bij Ramona thuis in Duindorp, op loopafstand van het village depart nota bene.

Duchateau zat in zijn eentje op de hotelkamer te peinzen. De Strandhagenees was in principe favoriet. Al-Evenpul reed de Tour niet, Van Praet evenmin. Vingergaard was in topvorm maar die zou niet alle risico's nemen in de voorspelde regen. Toldyuso was een gevaarlijke klant, net als Van Lieverlede.

Maar als de Strandhagenees zijn parcourskennis ten volle benutte, hoefden ze niet eens op 20 mm-slicks te starten. Dat wilde de Strandhagenees, vanwege het grote aandeel klinkerstraten. Duchateau schudde van nee tijdens de verkenning.

Ergens halverwege, bij Madurodam en het viaduct van de Landscheidingsweg, hielden ze een pauze-overleg. Duchateau had op de ploegwagen een tweetal fietsen staan. De Strandhagenees reed op de 20mm-slicks in de droge vrijdagochtendsessie.

Hij reed nauwelijks langzamer op de 20-mm met krabbetjesprofiel, door Duchateau zelf ontwikkeld in zijn proftijd bij Hubo. Dat ging het worden. Hij wist ook, dat types als Toldyuso en Van Lieverlede het risico zouden nemen voor slicks te kiezen.

De tijdrit, in de stromende regen, verliep precies als voorspeld door Duchateau. Toldyuso gleed onderuit bij het opdraaien van de Boulevard bij het Kurhaus, Van Lieverlede maakte enkele kostbare fouten, Vingergaard reed een degelijke tijdrit. En de Strandhagenees? Die won, op ogenschijnlijk eenvoudige wijze.

'De Strandhagenees is een stratenmaker, een hardrijder', zei Duplo vanuit het commentaarhok bij T1. Hij stak zijn hoofd al uit het raam om te kijken of hij eraan kwam. De Smart zwelde als vanouds aan bij het overschrijden van de streep, waar een eenzame Joop onder een parapluutje stond.

'Buenas noches, mi amor!', toverde Meets. 'A vous, Hielversum!'. En toen schakelde men naar de nabeschouwing met Dione, terwijl de kijker in het ongewisse werd gelaten over de uitslag.

'Ging Toldyuso op zijn smoel?', riep de Strandhagenees in de armen van Ramona. 'Told you so'. Duchateau pulkte kalm een fietscomputer van de fiets. Krankink schaterde. Ramona huilde en moest plassen.

D'n Jean zat zich achter de Yersekse desktop te ergeren aan de NOS. Hij had PCS, zij niet. Waar was de Beffer? Hij had zich al sinds de start van het seizoen niet meer laten zien in het wielerwereldje. Duchateau leidde Zeeman op kalme wijze, met Krankink als secondant en de Wrakhouts op de achtergrond.

Het geel en de tijdrit was het eerste succes van Zeeman sinds het Tourpodium van Alexis, toen nog als Carte Blanche. Jean dacht aan de Beffer. Die had zijn gezicht toch wel kunnen tonen in Emmen, bij Wortelboer, met Michael Schijterd plassend over Fokje in een erehaag?

Schijterd zat met Torsten Troon in een commentaarhok. Eurosport had zo ook haar Haagse connecties, en Troon at een taartje. Toldyuso was onder een wapperende banner van PUK Hondenservice richting Pier gegleden, en landde tussen het ANWB-volk. Tour over.

Jesus.

Galbak Dumas zette zich snel over het NOS-debacle heen, what's new. Hij rondde een artikel af over een megadistributiecentrum en zette na goedkeuring van het stuk grijnzend een Umlaut op de Duitse achternaam van de geïnterviewde, waardoor die voortaan bekend stond als leugenaar.

Jean liep naar de Albert Heijn, zijn dagelijkse uitje. Hij rekende bij de scankassa een vegetarisch saucijzenbroodje af als gewone, waardoor hij 44 cent goedkoper uit was. Hij dacht aan zijn dochter, die in Amerika zat als au pair. Hij was 56, zijn voorspelde levensverwachting in een terugkerende droom.

Een andere terugkerende droom betrof dronken worden met Dione de Graaff. Hij voerde haar starnakel witte speculaasjes. De barvrouw zei 'goed zo, meneer'.

Ze vertelden elkaar over een dode geliefde, een verloren geliefde in zijn geval maar dat is ook dood. Ze sloegen een arm om elkaar heen. Dat gebeurt soms gelijktijdig, heel soms. Omdat het kan. Alles kan, in dromen.

Jean belde met zijn dochter. Zij verbleef in het stadje Fortuna in Noord-Californië, bij een gezin dat bestond uit een aannemer die de hele dag Mexicanen ronselde voor bouwprojecten, een administratief medewerkster en een pokdalig zoontje dat vroeg ging puberen.

De aannemer stemde Republikeins, maar had wel een wietplantage, en dat vertelde hij Dumas fille in geuren en kleuren aan de ontbijttafel, waar bergen scrambled eggs met ketchup werden geconsumeerd. Door de straten scheurden trucks met opleggers belegd met reuzenboomstammen.

'Het lijkt West-Brabant wel', zei een ontroerde Jean tegen zijn dochter. 'Nou pap, doe eens positief', verzuchtte zij. Het au pairen was een beetje tegengevallen. 's Avonds zat de vrouw obsessief te Wordfeuden, en moest Dumas fille met het zoontje een film kijken over de Amerikaanse Civil War.

Het was geen 'Stranger Things', dat zij met haar vader altijd keek op Netflix omdat Jean de hoofdrolspeelster herkende uit zijn jeugd; een SF-serie. Als filmrecensent had Jean Science Fiction altijd overgeslagen, hij snapte het nooit. De dochter wel, al wist zij niet dat het stadje in Californië waar de serie zich afspeelde fictief was.

'De meeste zaken bestaan niet echt', had Dumas toen gezegd, in het bijzijn van de oude Dumas. Die had Jean nodig om een Netflix-abonnement mee te delen. Hierdoor kreeg de oude Dumas allerlei tienershit aanbevolen, en zat hij nu 'Fifty Shades of Grey te kijken'.

'Houd je mond, Jean', zei de oude Dumas. 'Dat meisje heeft nog idealen'. Dumas fille lachte hard. Aan dit voorval van 5 jaar geleden, toen de oude Dumas nog leefde, moest Jean denken terwijl zijn dochter in Amerika zat. Hij sliep daarna een stuk beter.