De maand juni was voor Ruktor Castrigum een zeer succesvolle geweest. De kijkcijfers van Taxi Castrigum, waarin hij in de Klimaatkar bekende Nederlanders rondreed, rezen de pan uit. Dat had met name van doen met de gastenkeuze.

De eerste aflevering van juni was die met Helsema, en kreeg in verband met de achtervolging door de G-side natuurlijk een non-fictief karakter. Helsema moest huilen, toen plassen en liet zich maar snel afzetten door Ruktor bij de ambtswoning in de grachtengordel.

Die woning was een blok aan Helsema's been, want hij kon technisch niet van het gas af. Voor de deur stond een Mercedes uit 1980 en een jongeman met een luchtdrukpistool was bezig er een deuk in te schieten.

Er zat een spanningsboog in de serie, die voor de Tour zou worden afgerond in verband met de Nachtetappe. Dat programma met Dione werd drie keer per dag herhaald om het vakantierooster van de NOS op te vullen, en zou op het tijdslot van Taxi Castrigum worden uitgezonden.

Voor de tweede aflevering van juni had Ruktor de Vlaamse schrijver Dieter Musselmans uitgenodigd in de auto. Dat was natuurlijk leuk voor de frietzeggers, al zat de NPO niet meer in het basispakket onder de Moerdijk. Maar, televisie was leedvermaak, en de patatzeggers vonden Musselmans altijd wel te pruimen.

'Ik ben de beste beffer van friet- en patatzeggend Nederland', had Musselmans gezegd. 'De enige in Nederland die ik nog nooit gebeft heb, is Jennifer Laurence'. Voor de jonge lezertjes: dat is een zanger die vrouw wilde worden en dat was halverwege de behandeling.

Laurence was op het lumineuze idee van een geslachtsverandering gekomen in de lente van 2023. Tijdens het Koningsdagbezoek 2023 in Rotterdam verkrachtte Lee Towers, een zanger vernoemd naar een vastgoedproject in Rotterdam-West, het nummer 'You'll Never Walk Alone'.

Voor de jonge lezertjes: dat is het lijflied van Feyenoord, een Rotterdamse voetbalclub die eens in de 20 jaar kampioen van Nederland wordt. Laurence had het lied in mei met zijn kopstem ten gehore gebracht op de Songfestivaleditie van 2023 in Liverpool.

Feyenoord had het lied gejat van FC Liverpool, dat wist iedereen van voor 1980. De muzieksmaak van Willem Alexander was zoals bekend abominabel. De Engelsen hadden Laurence geprezen en die verwachtte natuurlijk bij het landskampioenschap van Feyenoord in 2023 te mogen zingen.

Maar niets van dit al: op de Coolsingel werd Towers ten enenmale in zijn scootmobiel uitgeladen, en moest er een booster van Schoonenberg aan te pas komen om de Nederlandse Axl Rose in de maat te laten zingen. In dit land kun je beter vrouw worden, dacht Laurence, en project Jennifer was geboren.

Castrigum schoof nog maar eens een hand in zijn bandplooibroek, nadat hij Musselmans in Gent had thuisgebracht, en voordat hij naar zijn huis in het Haagse Staatsliedenkwartier terugkeerde, waar vrouwlief Ludivine op hem wachtte met een bordje truffelpasta.

'De beste beffer van Nederland, de beste beffer van Nederland ...', brainstormde de televisiemaker.

Musselmans was voor 2022 een graag geziene gast in het populaire NPO-programma 'De Wereld Naait Door', dat was gestopt omdat presentator Hartthijs van Dieuwkerk was doorgedraaid. Dat wist het hele mediapark, met inbegrip van Norbert Zeikstra.

De NPO had de agressieve buien van Van Dieuwkerk jarenlang door de vingers gezien, omdat anders de reclame-inkomsten drastisch zouden dalen. Die werden sindsdien overeind gehouden door het NOS-Journaal, 'Heel Holland Kakt', 'Flikker Maastricht', 'Hoer zoekt Vrouw' en de herintroductie van Loeki de Leeuw.

Het was een beetje kort dag om Van Dieuwkerk, die sindsdien alleen op tv verscheen als documentairemaker en teruggetrokken leefde, de komende week nog te bellen. Misschien kon Fokje Wortelboer, maar zij was niet de beste beffer van Nederland, hoogstens wist zij wie dat was.

'De beste beffer van Nederland ...', prevelde Castrigum nogmaals terwijl hij zijn truffelpasta met een goed glas Sauvignon Blanc antichambreerde op het toilet. De Tour komt eraan. 1+1 = 3.

De Ruktor had het mobiele nummer niet. Hij stuitte via Google op het nummer van Jean Dumas, een obscure freelancer uit Zeeland die ooit de biografie van Thomas Beffer had geschreven. Dumas stond net zijn weekvoorraad Roodmerk van de Dirk in zijn campingkoffiezetapparaatje te donderen toen de Ruktor belde.

'Ik heb de Beffer al twee jaar niet gesproken, en ik weet niet waar hij is', zei Jean. 'Maar je mag zijn mobiele nummer best hebben'. Ruktor vertrouwde d'n Jean wel. Die had op de Wielerflits-chat als een van de weinigen alle schermnamen van Castrigum getolereerd.

'Je kunt natuurlijk ook de goed geïnformeerde Flits bellen', zei Dumas. Maar het kantoor van de Flits lag inmiddels in de berm van de Gooiseweg, zonder bereik. De wanhopige Flitsers waren voor hun wielerinfo volledig afhankelijk geworden van PCS en de Zwarte Chat.

Het duurde niet lang of de Beffer zat naast Castrigum in de auto. Een openhartige Thomas bekende in een depressie te zijn beland, en in limbo te verkeren over zijn toekomst. Hij woonde bij zijn ouders in Oost-Knollendam en deed hoegenaamd niets.

'Heb je vrienden die je kunnen helpen? ', zei Castrigum. Thomas verhaalde over de stukgelopen vriendschap met Den Ham en de verwaterde contacten met Pijpstra, die respectievelijk druk waren met gravel- en autoracen. Met de wielerwereld wilde Thomas niks meer te maken hebben.

'Kom we gaan bij ze langs', zei Ruktor. Alan durfde Thomas nog wel te bellen, 'hey man'. De twee klopten elkaar op de schouders in de paddock van het Zandvoortse racecircuit. Ze moesten snel weer eens een drankje gaan doen in Bloemendaal. 'Doen we', zei een opgefleurde Thomas.

Den Ham was lastiger. Hij zat ergens op zijn gravelbike bij Naarden en was zijn portemonnee kwijt, dus duurde het wel een halve dag voordat hij terug was in Alkmaar-Noord. 'Bel Tess even, Clé', zei Thomas op de speaker.

'Die komt wel thuis, duurt maximaal twee uur', zei de inzichtrijke Beffer. Dus posteerden de twee na een drankje in een loungetent te Bloemendaal voor de rijwoning in Alkmaar. En Clemens was al thuis en gedoucht.

In zijn adamskostuum met handdoek stond hij in de deuropening. 'Ik weet niet of Tess het goed vindt dat jullie binnenkomen, Tho", zei Den Ham.

'Doe niet zo moeilijk man', zei de Beffer. 'Doe niet zo moeilijk man', herhaalde Castrigum in de draaiende camera. En inderdaad, Clemens was wel bereid achterin de Klimaatkar plaats te nemen voor een ritje.

'Tess vindt het goed, maar ik heb niet veel te melden', zei Clemens toen de camera's uitstonden. Maar Clé zat met de Beffer in een handdoekje in Taxi Castrigum, die kans kon de Ruktor niet laten schieten.

'Dit is net RUKTV, Clé', zei Thomas. Clemens lachte schaapachtig, en staarde wezenloos naar buiten. Castrigum hield de boel wel aan de praat. 'Zeg, hé. Ik heb jullie drieën een beetje leren kennen vandaag. Ik weet toevallig dat RUKTV ermee gaat stoppen. Zou dat niks voor jullie zijn?'

'Ja, Clé. Jij hebt toch niets te doen.' 'Moet jij nodig zeggen.' 'Manmanman', zei Castrigum tegen de camera. 'Ik bel Pijpstra wel, dan kan die beslissen'.

Clemens vrolijkte op bij het zien van Alan op het schermpje. Tot dan toe had hij zich laten gijzelen door het televisieprogramma, maar ook Den Ham, die diep ongelukkig was geweest als ploegleider en nu als eenzame gravelaar verloren rondreed, had een boostje nodig.

'We gaan het doen, mannen', zei Pijpstra. 'Kom morgen maar naar de mancave', zei Clemens meteen. 'Zo dat is geregeld, we hebben het nieuwe presentatieteam van RUKTV.' En Clemens kon niet meer terug, ruzie thuis of niet.

Met Duchateau, Krankink en de Wrakhouts hadden de andere drie geen contact meer. Sterker nog: de Tour ging compleet langs ze heen. Vage Torsten belde nog weleens, maar werd niets verteld, en de Strandhagenees had geen yoga nodig. Hij had Ramona, en Duchateau.

Het startschot van rit 2 werd verricht door burgemeester Blaardingerhoek, die een vreemde schram op haar rechterdijbeen had, maar dat waren wielrenners wel gewend. Samen met boreling Theo Terziet knipte zij een lintje door, met het herhaalrecept Amstel Bier als opdruk.

Het peloton wandelde door Delft, Zoetermeer-Zuid en Bleiswijk alsof de geneutraliseerde zone nog bezig was. De kijker werd vermaakt door helikopterbeelden van Delft, Zoetermeer-Zuid en Bleiswijk. Een omvallende kerk, een megadistributiepark, een molengang en tuinbouwkassen, veel tuinbouwkassen.

'Wat is ons land toch mooi, Maarten', toverde Meets. Duplo zweeg lange stiltes sinds hij naast de Smart zat, en dat was beter zo. Mevrouw van Zetten stond toch langs de kant, die merkte het verschil niet.

In Berkel of Rodenrijs, dat moeten wij u schuldig blijven, stond Volerin te zwaaien. CD Marx-kopman Van Lieverlede stopte en gaf haar een hug. 'Dat kan dus nog, in het Jaar des Heren 2028', zei de Smart.

Verbroedering tussen een frietzegger uit Wallonie en een patatzeggende Nederlandse, wat wilde je nog meer. 'Een wielrenner kan niets alleen, maar hij stapt altijd weer op', zei Duplo. En dat was correct in het geval van dit tafereeltje.

Uw verteller ging toen een middagdutje doen, en werd pas weer wakker toen het peloton de brug over de Noord bij Alblasserdam passeerde, nog steeds in een gezapig tempo. Klaarblijkelijk hadden wij gemist dat schaatsheld Roest een tijdje had opgefietst met de renners.

Na het keerpunt in Noordeloos was Roest een tijdje op het fietspad langs de provinciale weg met het peloton meegereden. Er was nog steeds geen kopgroep, en dat was het gevolg van gebrekkige parcourskennis.

In Capelle aan den IJssel vonden de Fransen het genoeg, maar je moet natuurlijk niet gaan demarreren in een Hollandse groeikern, waar alle rechte wegen vervangen zijn door woonerven met verkeersdrempels en busbanen.

Het gehele corps Jeanne's en Marie's uit het thuisland had het al eens geprobeerd voor de brug naar Krimpen. Een gigantische valpartij werd gemist omdat de Lek, of le Leque, in beeld moest worden gebracht.

Eurosport zat op dat moment in een reclameblok met Always, Lénor en Lactacyd, dus Dumas zapte naar de NOS. Te laat, Duplo was alweer bezig. 'De Alblasserwaard is ongekend, hier worden helden geboren'.

Dumas fronste de wenkbrauwen. Ten eerste was dit de Krimpenerwaard en ten tweede kende hij in de Alblasserwaard alleen Roest en columniste Angela de Tong. Meets noemde Arno Wallaard, 'die ongetwijfeld een held is voor zijn familie'.

En dan de valpartij, die was redelijk massaal te noemen, maar zonder veel erg. Vingergaard stond erbij, met zijn valgevoelige klimknecht Boy Kelderdan; ook groenetruifavoriet Kofi Satisfatsion en de meeste favorieten zetten een voet aan de grond.

Het leek er even op dat de Fransen Valentin Parapente en Cyrille Ventura een vrijgeleide kregen, maar de inspanningen van het verbrokkelde peloton, en dan met name Red Bull, zorgden voor rust en hergroepering. De Strandhagenees zat met Van der Plas goed voorin.

In de aanloop van de Van Brienenoordbrug begonnen de treintjes zich uit te lijnen. Bij Ridderkerk ging het met 55 per uur goed vooruit. Je moest gepositioneerd zitten voor de bochtige aanloop van de brug, een snelwegoprit. Een imposant beeld. Op de linker boogbrug ging het autoverkeer gewoon door. 'Nooit vertoond'.

De finish was slechts 3 kilometer na de Brienenoord op de Maasboulevard. Zaanlander trok hard door, met Van der Plas op kop voor Jaspersen. Willemsen en Wittewegen zaten niet in de eerste gelederen. De Van Brienenoord zorgde voor een gaatje.

Dit kon niet meer fout gaan voor Zaanlander, maar de lange raid van Van der Plas zorgde ervoor dat het hoge tempo op de Maasboulevard iets te vroeg zakte. Zonder laatste man twijfelde Jaspersen net te lang, en Satisfatsion ging indrukwekkend aan. 'Rechtdoor naar school en kantoor'.

Bij de finish voor het voormalige zwemparadijs Tropicana stond de hele Ghanese gemeenschap van Nederland te juichen. Het leek wel een demonstratie. Kofi werd op handen gedragen. De groene trui was zijn deel. De Strandhagenees bleef in het geel.

En VDP was weer eens in vorm, morgen op de Cauberg dan maar. 'Ik heb de Bicky Burger pas net ontdekt, maar de gewichtstoename zorgt net voor dat stukje extra fond bij lange inspanningen'. 'Was hij niet een beetje explosiviteit verloren?', vroeg Taco Cock. 'De Cauberg moet ik als het goed is aankunnen'.

De Strandhagenees was ook een en al vertrouwen. Hij leek volwassen te worden door de gele trui. Vingergaard was al een praatje komen maken. In de bergen zou hij wellicht te kort komen tegen de echte klimmers, maar tot de Planche des Belles Filles moest hij kunnen overleven.

Taco Cock was tijdelijk van de radar verdwenen in de periode rond de oprichting van Neom City. Je moet je als journalist natuurlijk nooit laten inhuren door de overkant, voor je het weet zit je met een afgehakte hand in een Jemenitische geitenfarm.

Zover kwam het gelukkig niet, en na een korte thuiswerkperiode ging Taco weer aan de slag, dit keer niet bij WF maar als finishverslaggever bij de NOS. Hij kende de teamuitjes van Red Bull, had met Duchateau op hoogte embedded gezeten met Van Lieverlede, ze zochten hem zelfs op aan de streep.

Stel je voor dat Bart Herhaalderink daar was neergezet, dan was elke renner 10 minuten lang kritisch doorgezaagd, en dat was zelfs voor de NOS teveel. Ex-schaatser Ben Cramer, sportief directeur van zowel de wieler- en schaatsploeg van Red Bull, had er persoonlijk een stokje voor gestoken dat Herhaalderink bij NOS Tour terechtkwam.

Thomas heeft intussen snode plannen met RUKTV. Eigenlijk was de schoorvoetende Clemens het eerst enthousiast. 'We gaan Sebas bellen en Arjan, en die gaan een opdracht van de volgers uitvoeren'. Inderdaad, de formule van RUKTV, en dan met wielrenners.

'Hoe moeten we YouTube-volgers werven, jongens?', zei Alan. 'De WF-chat', zei Beffer. Hij logde in met zijn bekende schermnaam. Geen bereik. Bad Gateway. 'We rijden even naar het kantoor van Wielerflits, jongens. We gaan de hele database aan volgers overnemen.'

Maar aan de Holterbergerweg, vlak voor het kantoor van Endemol Shine, maar na het Big Brother Huis, gaf de Google Maps weliswaar een modulair kantoorgebouw aan, maar er lagen alleen wat betonvloeren met stalen staketsels, stukken purschuim en wat dwarrelende boterhamzakjes.

Een soort 9/11 op Madurodamschaal, op een Amsterdams bedrijventerrein. Was dit nu het beroemde Wielerflits? Alle drie waren ze weleens in de ArenA geweest, of de Viggo Dome, nou ja Pijpstra alleen bij Disney in Concert. Maar niemand was ooit uit vrije wil aan de achterkant van deze droomfabriek geweest.

Dumas sloot net de dag af met een tripeltje, en zette 'Jumpin' Jack Flash' van de Stones op. Dan deed hij Mick Jagger na, om wat van de irritatie van de dag af te schudden. Zoals daar was: een weigerende bankpas en een voorlichtster van een Nederlandse bouwtycoon die de hele mailcommunicatie sinds eind mei kwijt was.

Was iedereen maar als de West-Brabanders, verzuchtte Jean. Daar raakt niemand mailcommunicatie kwijt, omdat er gewoon geen mailcommunicatie is tussen Rilland en Breda. 'I was bóóóórn ...!'

Jean kon erg geïrriteerd zijn als de telefoon nog rinkelde na half zes des middags. En het was de Beffer. 'Hey Jean, Thomas hier. Ken je me nog?' 'Jij bent die wijf van die Lange', zei Dumas.

Pijpstra en Den Ham keken Thomas respectievelijk vorsend en verschrikt aan. 'Wie bel je nu weer?'

'Zeg Dumas, jij was toch bekend met Wielerflits, wat is daarmee gebeurd man?'

'Weet je dat dan niet?'

'Nee, ik volg het wereldje niet meer, jij wel.'

'Luister, jongen. Ik mag je graag, je kunt altijd bellen. Ken je Ruktor Castrigum?'

Stilte.

'Ik speel een beetje de vermoorde onschuld, ik heb je wel gezien in de Taxi. Maar heb jij ook de afleveringen voor jou gezien?'

'Nee, man. Dan zitten we toch in Kansas voor de gravel'. Clemens schudde het hoofd. Hoe kon iemand zo dom zijn.

Een beetje PTSS had Clemens nog wel, want de Beffer was er helemaal niet bij in Unbound 2028. 'Doe niet zo moeilijk Dumas, wat bedoel je?'

'OK, de Ruktor stond te wachten op Befke Halsema, sorry Bafke Helsema, voor de opnames van Taxi. Het was bij de huldiging van de vrouwen van Ajakkes. Hij stond bij toeval voor de bouwkeet van WF.'

'Schiet eens op Dumas, ik sta hier fout geparkeerd waar helemaal geen parkeerplaatsen zijn. En ik sta hier op de rijbaan van een bedrijventerrein waar helemaal geen stoepen zijn.'

'Helsema werd achtervolgd door de G-Side en stapte in bij Ruktor om te vluchten. De G-side heeft toen de keet van WF inclusief inhoud voor zich uit geduwd; sindsdien is WF offline'.

WORDT VERVOLGD

Bij de vliegende start van rit 3 in Barendrecht moest Jean zijn gezicht wel even laten zien. Hij had bij Mo geïnformeerd. Die sleet zijn dagen sinds de verdwijning van Hamza als chef bananen op de terminal in Vlissingen. Een hondenbaan, die tussen 22.30 en 6.45u moest worden uitgevoerd.

Dan werkte de Douane immers niet. De arme jongen moest iedere dag uit Etten-Leur komen. Jean was dan alweer wakker. Mo mocht niet eens de telefoon opnemen van de Albanezen. Ja, hij ging voor zijn werk even naar de High Line in Goes, een gereputeerde coffeeshop.

Daar mochten geen sigaretten meer verkocht worden, zelfs geen shag. Dat was in 2025 verboden. Alleen bij Truckstop De Zeeuw in Rilland kon je nog shag kopen, voor 15 euro per pakje, en plassen kostte ook een euro. Mo had daarom een bidon in de sprinter liggen.

Wel kocht ie shag en vloei in Rilland, met de Zero Zero van de High Line, waar je snel je ding moest doen, anders hadden de parkeerwachters je al 60 euro in de maag gesplitst. 4 pakjes shag.

Mo wist waar Dumas woonde, hij had er al menig pakketje bezorgd. Meestal waren dat boeken die niet door de brievenbus pasten, zoals de reeks van Uitgeverij de Buitentelers. 'Het verhaal van TI Sally' paste niet eens door de voordeur.

Daarin kon je lezen hoe Berrie Netemann de WK kocht of verkocht. Dat bleef in het midden. Feit is, dat Berrie wereldkampioen werd, en er in Huijbergen Italianen met een paardenkop voor de deur stonden. De 30.000 euro die Sebas Bangeveld van Heukink had gekregen voor de tweede NK-titel van Schijterd was er niets bij.

Erik Heukink was een van de favoriete renners van Dumas. Hij was co-commentator bij Eurosport, in roulatie met Schijterd. Dat deed Torsten best leuk. Die had Jozias van Wondergem, ook wel bekend als de Zemelzeeuw, weten weg te pesten als eerste commentator.

De babbelige Torsten had een echte wielerkenner naast zich nodig, en Schijterd had er net als Beffer best verstand van. Heukink was een renner die een generatie voor Schijterd opereerde. De twee waren de meest succesvolle renners van hun decennium.

Voor de Giro-zege van Duchateau was er weliswaar een korte periode van hoop geweest, waarin Norbert Zeikstra Mevrouw van Zetten had wijsgemaakt dat Harkema of Gesink de Tour ging winnen. Het gebeurde allemaal na het stoppen van Smart Meets.

In de tussentijd bewaarde Zeikstra de Wieler Aktueel-tourspecial van 2010, zodat hij de koers kon bijhouden terwijl Duplo uit het raam keek. Dumas had de voorbeschouwing geschreven, en de voorzet gegeven die Zeikstra 15 jaar zou herhalen: 'wat kan Gesink?'

Een hoop - zoals aanklampen, maar niet de Tour winnen. Jean vroeg zich altijd al af wat zijn verbaal charisma teweegbracht. Als hij bij uitgevers klaagde over het ontbreken van welke redactionele functie dan ook scheet men in de broek voor Dumas, die tijdschriften naar de drukker bracht zonder hulp van hoofdredactie.

Zo kon het gebeuren, dat d'n Jean eindverantwoordelijk was voor tijdschriftedities met 60.000 euro advertentie-inkomsten en nauwelijks 6.000 euro productiekosten. Hij moest uitgever worden, of wielrenner in West-Brabant.

Het tweede was de vader van zijn stiefdochter wel gelukt. Die keek echter niet naar zijn dochter om, zei moeder Natalie, en hij wel. Verder kon de Natalie ook andere dingen die Jean leuk vond. Maar ja, op de tafels dansen in De Sportvisser is ook niet alles.

Tenminste niet buiten Yerseke, waar de lustopwekkende oester regeerde. Je hoefde maar naar een meisje te kijken of ze was al zwanger, met uitzondering van de Poolse gastarbeiders. Maar goed, die deelden dan ook een matras met een man of zes, die hadden geen oesters nodig.

Afijn, om een lang verhaal kort te maken: Jean's creditcard was tijdelijk geblokkeerd, en hij had geen geld om te tanken. Dus vroeg hij Mo bij de laatste pakketbezorging of hij hem naar de Groenery wilde rijden, daar moest Mo toch zijn voor de bananen.

Op de dag van de Touretappe Barendrecht - Valkenburg zou Jean Mo opwachten na zijn dienst, om half acht op Truckstop De Zeeuw, waar rond die tijd wanhopige forenzen hun koters uitwisselden met opa en oma vanwege het plaatstekort bij de Kinderopvang Zuid-Beveland.

Jean had nog net 20 euro in contanten om een pakje shag te kopen voor Mo, dat kon er nog wel af. Het leven was kort. Mo had al een dikke jonko tussen de tanden. Van wielrennen wist ie weinig, hoogstens zijn naamgenoot Al-Evenpul, daar had ie weleens van gehoord.

Vanwege de zomersluiting der Haringvlietbrug en Heinenoordtunnel, een gift van Rijkswaterstaat aan het wingewest Zeeland/West-Brabant, geleidde de navigator Mo over de Moerdijk richting Barendrecht. De beste jongen reed dit traject al jaren, maar de navigatie van de Sprinter had een Dom-Dom die al sinds 2008 niet geüpdate was.

Geen probleem, om 9 uur konden de twee met gemak het Tourparcours nog op. De renners zouden op de Erasmusbrug starten, en geneutraliseerd naar Barendrecht optrekken, als de Ghanese gemeenschap het toeliet. Aboutaleb verrichte het startschot.

Die verveelde zich, de Hagenezen hadden de hele Tourstart naar zich toegetrokken. Wel had Ahmed bij Bidhonne in de directiewagen gezeten op weg naar de Maasboulevard. Hij stond prominent in de kranten, staand in de voiture de course, met een juichende Kofi en een neerzijgende Jaspersen voor zich.

Op dagen als deze voelde Jean zich helemaal het mannetje, 50 mg Androgel en een paar bakken sterke koffie, me dunkt. Dit was beter dan de Tourdoorkomst in Kruiningen van 2010, die gered was door de tante van Dumas, gemeenteambtenaar te Reimerswaal.

De SGP'ers wilden niet dat de Tour, in Kruiningen op doortocht van Rotterdam naar Brussel, de zondagsrust verstoorde. Maar een passage over de Oude Rijksweg, dat kon wel geregeld worden. Natalie had weekenddienst bij de Jeugdzorg, dus Jean stond met zijn fiets en peuterdochter op de rotonde bij het station.

Er stond geen kip, want het was zondag. En zo kon het gebeuren, dat de belangrijkste wielerwedstrijd ter wereld tussen Kruiningen en Yerseke doorreed, met Lars Boom eenzaam op kop, en niemand er iets van merkte. Ja, er hing even een helikopter boven de Vlakebrug.

Jean verwijderde thuis de kipkerrie uit de poepluier en deed Shirley Temple naar bed. In de tussentijd reden de renners alweer België binnen. De oude Petacchi won, met toestemming van Eddy Merckx en Koning Albert. In Yerseke begon alweer de derde kerkdienst van de zondag.

'We gaan gewoon beginnen met RUKTV, man', zei Clemens tegen Thomas. 'Ik bel Sebas'. Pijpstra hield het voor gezien, die ging autoracen.

Bangeveld was ploegleider bij Zeeman, en zat dus in de Tour. 'Hé mannen, komen jullie feestvieren?', zei Sebas. 'Waarom?', zei de Beffer cynisch. 'Ze hebben het geel, Thomas', zei Clemens vergoeilijkend voordat Bangeveld kon antwoorden.

'Dan hoeven ze niet in die lelijke lapjestrui te rijden', riep Thomas over de speaker. 'Verpest het nu niet, Tho. Hé Bas, heb jij zin om voor onze YouTube-viewcast een uurtje uit te trekken, we komen naar je toe.'

'Ik zit in het Zuiderparkhotel of zoiets in Rotterdam. Morgenochtend hebben we pas om 12 uur ploegbespreking dus kom maar om 9 uur, als Thomas dan al wakker is'.

'Godverdomme, Clé', zei Thomas, en at diens meegebrachte roze koeken op. Terwijl Clemens hem naar Knollendam reed, zat Thomas wat op de Zwarte Chat. 'Wat heb jij erop', was daar een terugkerend item. 'Wist jij dat in het glazuur van roze koeken luizen verwerkt zijn die leven van de cactus?'

In de Sprinter was Mo best spraakzaam. Hij reed niet te gestrest, nauwelijks honderd. Bij de Moerdijk was het gesprek stilgevallen. Hij lispelde nog iets over weinig files, het enige rare was dat hij achter het stuur een pot appelmoes leegat.

En bij Willemsdorp schrok hij van een paar motoragenten, die kwartier aan het maken waren voor de doortocht van de Tour over de Moerdijk die middag.

Mo wist een sluiproute via rangeerterrein De Kijfhoek, dan hoefden ze niet over de Ring naar De Groenery. Jean, die als journalist van commerciële vakbladen toch aardig wat files had ontweken richting vaderlandse bedrijventerreinen, leerde weer wat bij.

Op het parkeerterrein van de veiling stond al een politiehelikopter, en er hing er ook al een in de lucht. 'Dat is vroeg', dacht Jean. De helikopter daalde snel, en er hing een gewapende agent uit. Mo trapte op het gas, en reed met hoge snelheid richting snelweg.

De heli moest even keren, maar leek te achtervolgen. Mo nam de Ring A15 in westelijke richting en bij de eerstvolgende afslag er weer af. Best slim, want de snellere heli moest bij elke move even nadenken, zo leek het. Vol gas reed hij door de stoplichten op de Vaanweg.

Daar stond voor het Zuiderpark een politiebarricade. Meteen gooide Mo de Sprinter in de berm, sprong eruit en verdween tussen de duplexwoningen. Jean bleef stomverbaasd zitten en liet zich door drie agenten uit de auto sleuren.

Twee hielden hem vast zonder hem aan te kijken; de derde fouilleerde hem op het bezit van teelballen, zonder een woord. Even later zat onze held in een geblindeerd busje. Bij het uitladen werd hij een soort bedrijfspand ingesleurd. Jean zag de televisietoren: dit was de Waalhaven.

Het gebouw leek een doodgewone bedrijfsvestiging van een handelsonderneming. Jean werd een kantoortje binnengeleid als dat van 'Debiteuren, Crediteuren'. 'Gaat u zitten', zei een dame van rond de veertig in een fluorescerend politiehesje. Eronder zat een broekpak.

'Wij hebben u gearresteerd als bijrijder van een drugstransport. U heeft recht op een advocaat', zei Eva van Dongen. 'Ik heb alleen een echtscheidingsadvocaat en die kost 300 euro per consult', dacht Jean. 'Wat is het vervolgtraject', zei hij.

'Ik ga u enkele vragen stellen. U wilt dus geen advocaat?' 'En wat gebeurt er in de tussentijd?', vervolgde Dumas. 'Wij houden u sowieso vast totdat u een verklaring heeft afgelegd, en die verklaring toetsen wij dan aan die van de bestuurder'.

'Is die al gevonden', zei Dumas. 'Daarover geven wij geen uitsluitsel'. 'Mag ik vragen wat er in de auto is aangetroffen, als dit een drugstransport is?', vroeg Jean.

'3 kg cocaïne met een straatwaarde van 150.000 euro', zei Eva. 'In de laadruimte tussen de bananen'. 'En hoe moet ik weten of er 3 kilo coke tussen de bananen zit, als ik een lift krijg van een bananentransporteur?'

'Dat vragen wij u', vervolgde Eva. 'U wilt een verklaring afleggen, begrijp ik?' 'Ik heb niets te verbergen, vraagt u maar.'

'Wat deed u tussen 7 en 7.30 op Truckstop de Zeeuw te Rilland?' 'Ik wachtte Mo op, die mij een lift zou geven naar de Groenery voor de Tourpassage van hedenmiddag'.

De inspecteur keek al wat fronsend. 'En waarom reed u niet zelf? Een auto met een kenteken op uw naam is aangetroffen op het parkeerterrein van De Zeeuw?' 'Ik had geen geld om te tanken', zei Jean.

'Aha, dus u heeft wel genoeg benzine om naar een Truckstop te rijden en daar een pakje shag te kopen van 15 euro?', grijnsde Eva professioneel.

'Klopt, ik heb nog 4,40 euro in contanten in mijn portemonnee, en ik kan niet roodstaan. Jean voelde in zijn achterzak. De portemonnee zat er niet meer.

'Dat weten wij. In uw portemonnee vonden wij een geblokkeerde creditcard, een bankpas met een saldo in de min, 4 euro 40 aan muntgeld en een beschadigde bonuskaart van Albert Heijn. Maar dat verklaart nog niet waarom u als bijrijder van een drugstransport naar Barendrecht rijdt'.

Jean werd afgevoerd naar een politiecel op de benedenverdieping. 'Ik heb niets meer te melden', had hij gezegd. Hij mocht zijn telefoon houden totdat hij zijn advocaat had bereikt. Jean werd altijd extreem rustig in dit soort omstandigheden.

Hij had ooit vastgezeten in een volle lift en was de rustigste van de inzittenden, totdat een monteur de inhoud kwam bevrijden. Dumas werd zenuwachtiger van een interviewtekst die op zich liet wachten.

De celdeur ging open. In de opening stond Eva van Dongen. 'U moet nu uw telefoon inleveren', zei zij. 'Wij hebben ook aanvullende informatie. Het busje waarin u zat is eerder aangetroffen bij een drugsvondst met 30 miljoen aan straatwaarde. Ook daarbij was de bestuurder betrokken'.

Jean dacht na. Dat moest dan 60 kilo coke zijn. 'Daar weet ik niets van'. 'Het busje stond indertijd op naam van Hamza B., de neef van de bestuurder. Kent u die? 'Nee', loog Jean.

'Hamza B. is kort na de vondst dood aangetroffen op de Afvalcentrale van Renewi te Heerle'.

Jean leverde zijn telefoon in nadat hij die had uitgezet op vliegtuigstand. Tot zijn verbazing was het nog maar 10 uur 20. Alleen in de donkere cel recapituleerde hij zijn ochtend.

Hij was om 6 uur opgestaan en had drie bakken koffie gedronken. Rond zevenen vertrok hij in de Aygo richting Rilland. Op de andere rijbaan van de A58 bij Waarde stond een Opel Grandland uit te branden. De bestuurder was met zekerheid dood, mocht die er nog inzitten. Omstanders stonden te bellen.

Het was hetzelfde kleur en type als de auto van Natalie, die hier onmogelijk kon zijn op dit tijdstip. Toch stroomden de tranen over Jeans wangen, vijf minuten lang. Daarna was hij rustig alsof er niets was gebeurd. Hij keek in de spiegel, geen sporen. Om 7.20 uur was hij op de Truckstop, en kocht een pakje shag. Mo arriveerde kort na half 8.

Aboutaleb was pas 15 minuten tevoren op de hoogte van de actie van de Landelijke Politie. Hij had zich geërgerd aan het gebrek aan communicatie, want normaliter deed de Zeehavenpolitie in Rotterdam alles in goed overleg. 'Ik heb ook nog een aantal gasten hier, 4.000 om precies te zijn', zei Aboutaleb na spoedoverleg met de korpsleiding.

Die vroeg hem de start van de rit uit te stellen als de interventieteams nog bezig waren. 'Waarom een bewapende helikopter als het twee knullen met 3 kilo coke betreft', had Ahmed geantwoord. 'Omdat we een lijn aan het oprollen zijn tussen Ecuador en Vlissingen'.

De eenheid Zeeland/West-Brabant had de collega's in Driebergen goed geïnformeerd. Ze waren zelfs al in Etten-Leur geweest voordat ze de locatie van de Sprinter in de smiezen hadden. En boven de Moerdijk hadden zij de zaak overgedragen.

De veldteams konden toen niet meer interveniëren. De motoragenten hielden zich bezig met de Tour, er was een beperkte inzetbaarheid. 'Voor de zekerheid hebben wij de helikopters laten bewapenen'.

De twee spraken af tot nader order de etappestart om 13.30u op de Erasmusbrug gewoon te laten doorgaan als gepland. Aboutaleb bracht Bidhonne wel op de hoogte dat indien nodig de start zou worden uitgesteld, maar dat duurde nog 3 uur. 'Bon, on verra'.

In de rennersgelederen ging het er vrij gemoedelijk aan toe voor een Grand Depart. Er waren een paar uitvallers in de verregende tijdrit, de sprintersrit was afgezien van één massale valpartij rustig verlopen. Er was wat commotie over de kleding van Hanty. Steve Theunisse moest in het kloffie van zijn petieterige collega Fijntjes rijden.

De Ghanese supporters van Kofi verzamelden zich in de vroege ochtend bij de Evangelische Kerk in Rotterdam-Zuid. Zij zongen liederen die niet echt geschikt waren voor de blanke EO'ers die hier ook nog kwamen voor de zondagsdienst. Iets met het uitdrijven van geesten.

Maar blije mensen waren het zeker, net als de EO'ers. Jean was weleens bij een opname van Knevel & Van de Brink geweest. In de naborrel had hij een glas gedronken met Tijs en Andries. De eerste was precies zoals op tv, de tweede veel aardiger dan zijn steile voorkomen deed vermoeden.

Ze bespraken tijdens de naborrel de journalistieke benadering van een van de gasten, een Nederlandse moeder die beschuldigd werd van kinderontvoering en de hulp van Jean had ingeroepen. 'Waarom horen jullie de vader niet?', vroeg Dumas Knevel.

'Als journalist moet je keuzes durven maken', zei Knevel. Dumas vond het prima. Hij had de juridische commissie van de Tweede Kamer ingeschakeld voor de moeder, waardoor de zaak op de agenda kwam te staan.

In de wandelgangen van de studio liep ook Maarten van Rossem rond, een oud-docent van Dumas toen hij nog geschiedenisvakken volgde in Utrecht. 'Ik kan mij u met de beste wil van de wereld niet herinneren', had Van Rossem gezegd.

Verder hield Van Rossem de wachtende gasten en hun entourage bezig met zijn platitudes. Hans van Breukelen lachte hartelijk, Jan Marijnissen kwam op het laatste moment binnen. Natalie zat in de make-up.

Ondertussen was Mo aan het rennen door de laagbouwbuurt bij de Vaanweg. De helikopter maakte aanstalten te landen, maar draaide toen om. Na tweehonderd meter zag Mo de deur van de Evangelische Kerk openstaan en rende naar binnen, nog voor de heli hem had kunnen ontwaren.

Een sprintje trekken van 200 meter, dat kon Kofi ook, en Mo werd met liefde en blijdschap ontvangen te midden van de gospelende Ghanezen. De deur van de kerk ging dicht.

Het was een blijk van vertrouwen dat ook tussen de bezorger en Jean had gespeeld. Op het menselijke vlak hadden ze elkaar gevonden. En dan speelt wantrouwen niet. Wantrouwen, dat speelde in de ogen van de politie, die niet wist dat Mo een kleine jongen was.

Inmiddels wel, maar de arm der wet gaf meer om machtsvertoon dan om het eindresultaat. Als ze Mo gewoon hadden opgewacht bij de Groenery hadden ze hem zo kunnen inrekenen. Bad karma, zou Jean later zeggen.

RUKTV had alles in zich een acute hit te worden in de stille zomermaanden. De programma's van Jhon de Lol waren weliswaar een concurrent, maar het bezadigde Wilbert & Pijp was buiten het voetbalseizoen niets meer qua views. Mevrouw van Zetten keek nog wel naar de Nachtetappe, maar dat had geen kijkers beneden de 50.

Wilbert Genie gooide nog wel eens een bommetje, René van der Pijp was na het stoppen van Johan Hermsen een uitgebluste, eenzame Muppet geworden. Zelfs de borrelnootjes waren al wegbezuinigd, laat staan dat er betaalde redacteuren waren.

De Lol was zelf begonnen als schoonmaker in het bedrijf van zijn vader, die had geen moeite met redactieteams die bestonden uit louter stagiairs. De presentatoren werden daarentegen betaald als goden, en gedroegen zich ook zo, wat zich bij de metoo-onthullingen van The Choice of Holland in een heus pandemonium had vertaald.

De Lol was de controle kwijt, en zelfs in een interview met Tim Befman verschenen om te biechten. Een ongeziene faux-pas in de beheersing van de beeldvorming. De jonge televisiemaker kwam naar voren als Jezus, terwijl De Lol in het duister zat als Don Corleone bij het huwelijk van dochter Connie.

Intussen leek WF langzaam weer tot leven te komen. Van de redactie geen spoor, maar op 1 juli ging de homepage over op een inlogscherm: Page not found was het bericht. O, even verversen, had Jean toen nog gedacht. Maar het enige wat er in beeld kwam was: U bent al ingelogd.

De jeugdige kijkertjes hadden het al zo moeilijk. ASO had alle kijkrechten voor de Tour de France overgedaan aan het Engelse Eurocort. Het open net toonde alleen een verslag van de laatste 5 km. De etappes kon je volledig zien met een abonnement op de Eurocort Player, maar dat kostte € 395,- per jaar.

OK, de uitzendingen van Eurocort begonnen best vroeg, en er waren leuke presentatrices, zoals Juliette Flamous voor Frankrijk, Laura Guernica voor het Baskenland en Hannah Stalker voor Engeland. Maar anchorwoman Orca Hennaoui was uitgeschakeld door een bacteriële infectie en lag in het Orgasmus MC op de IC-afdeling. Eenzaam en alleen, er was alleen bewaking op afstand.

De heren van RUKTV zouden op wielergebied niets te vrezen hebben, als ze bijvoorbeeld de boel gratis zouden casten. Maar dat was al het plan van Youri van Wielerflits. Youri was na het Ajakkes-debacle gevlucht met de inlogcodes. Hij had ook het probleem van Jean: u bent al ingelogd.

Hij had echter het lumineuze idee de site weer in de lucht te brengen als Wielerflits TV, live op locatie. De Tourstart halen lukte niet meer, maar vanuit Valkenburg moest het kunnen, als de wifi in Frietland het deed. Dus zouden RUKTV en Wielerflits TV vanuit het niets gelijktijdig starten.

Youri had een Touraccreditatie. Die zat op de ochtend van rit 3 al naarstig te typen in de perszaal in Ahoy, terwijl buiten een bewapende helikopter achter Mo aan zat. De wifi was ruk, maar het was hem al gelukt de homepage van WF te activeren met de boodschap: binnenkort meer. 'Please try again'. Er moest eerst wel een reCAPTCHA worden ingevuld met Staf Dement op een crossfietsje.

Youri had contact met online reisbureau Strandl. Dat kocht lege plekken op in de trein, en die kon je dan voor 19€95 kopen, met een hele dag vrij reizen in het vooruitzicht. Goed, de HSL viel buiten de aanbiedingen, en dat betekende dat de trein naar Eindhoven en verder ook stopte in Lage Zwaluwe.

Onderweg naar Valkenburg moest hij de lucht in voor de presentatie van Wielerflits TV. Hij zou in Lage Zwaluwe om 11 uur uitstappen voor een flashinterview met geldschieter Björn van de Leegte, eigenaar van Strandl, alsmede Brabant Recycling BV, voorheen autosloperij Etten-Leur maar dit terzijde.

Van de Leegte wilde van Wielerflits een frietzeggend crossmediaplatform maken, en had ook Jozias van Wondergem gecontacteerd. De Zemelzeeuw was weg bij de regionale omroep, waar hij 4 maanden freelance verslaggever was sinds de Scheldeprijs.

Van Wondergem zou verslag doen van de finish in Vilt. Hij stond weliswaar al om 10 uur vast op 500 meter van de finish, maar daar stond het megascherm van de VIP-tribune, en zou hij de etappe casten van start tot finish.

Je zou voor minder. Youri zou in Lage Zwaluwe weer op de trein stappen richting Limburg en de flash-interviews doen bij de finish. Van Martin geen spoor. Ja, een DNA-spoor langs de Bijlmerdreef.

De lanceringsdag van Wielerflits TV was militair voorbereid. Youri zou de site in Ahoy gereed maken voor gebruik, op zijn vouwfiets naar station Lombardijen rijden en daar de stoptrein nemen naar Lage Zwaluwe. TV Brabant zou er zijn, en een promotieteam met 'Wielerfriet' voor een aantal prominente genodigden uit het netwerk van Björn.

Het leek er even op dat de activiteiten van het FARC-team (F*k and Run Cargo) van Politie, Douane, FIOD en OM in de wijk roet in het eten zouden gooien. De treinen uit het zuiden reden immers niet verder dan Lombardijen. Maar dat hield juist in dat de intercity's ook stopten op het station.

'De intercity naar Venlo staat gereed op spoor 1', schalde de omroeper. 'Deze trein stopt ook in Lage Zwaluwe'. Een diepe liefde voor frietzeggend Nederland overviel Youri. Dit was een land, waarin je een intercity kon nemen, die je zonder overstap bracht naar Kruiningen-Yerseke of Horst-America.

Alleen Lage Zwaluwe, dat was altijd maar afwachten. Dumas wist bijvoorbeeld, dat de intercity's daar alleen stopten om een giftrein te laten passeren, maar dat was beroepsdeformatie. Zulks werd niet gedeeld met de burgerij.

Ondertussen reden Clemens en Thomas met een auto vol roze koeken naar het hotel van Zeeman. Een ideetje van Clemens was het, om goodwill te plegen bij spontane interviews. Thomas had zich alweer criticaster getoond, in de vroege ochtend zonder tijd om te ontbijten. Hij was de halve voorraad al aan het oppeuzelen.

'De ploegen Al-Evenpul, Qatar, Bahrain, UAE en Neom City eten geen roze koeken, want luizen zijn haram; bij GSM is alles verboden, dus ook roze koeken, en bij Red Bull zal de diëtiste het niet toestaan. Alleen Hanty is een zekerheidje wat de koeken betreft', smakte Thomas.

'Lekker positief weer', zei Clemens toen ze de file voor de Coentunnel achter zich hadden gelaten. 'Eerst Sebas maar eens, blijf jij maar in de auto zitten'.

Jean zat in zijn cel te detoxen van zijn hyperactieve bestaan. Hij rommelde wat met het nachtkastje van het veldbed. Daar lag een bijbel van de Missions to Seamen, en een doos tissues; de gebruikte hadden aantekeningen in het Albanees en wat uitgedroogde sportvlekken.

Wat zou Lolita op dit moment aan het doen zijn in Twin Peaks? Stranger things dan haar pa, zoals vluchten met een uit Pelican Bay State Prison ontsnapte moordenaar? Waarschijnlijk niet, daar was ze veel te nuchter voor. Waarschijnlijk liep ze met haar gastgezin door de Walmart of de Target.

De Wielerfriet was niet te hachelen, het netwerk van Björn lachte als een boer met kiespijn op de promotiefoto's, terwijl zij een gefrituurde suikerbietsnipper omhoog hield. 'West-Brabants erfgoed', zei de aanwezige Dement, de eerste columnist van de nieuwe site. Hij maakte zich uit de voeten omdat hij in Valkenburg Duplo ging vervangen.

Zeikstra zou Smart Meets weer aflossen. Iedere dag met de trein van Haarlem naar Den Haag lukte nog wel, maar Valkenburg? Ondertussen moesten de renners nog steeds vertrekken. De zoektocht naar Mo werd gestaakt. Diens mobieltje lag sowieso in de Sprinter en hij was onvindbaar.

Dus trokken de renners gewoon via het Zuidplein en de Vaanweg naar Barendrecht, waar voor de Groenery een officieel startschot werd verricht. Niemand te zien van de veiling, ook geen tros bananen. Het peloton schoot meteen in gang en was binnen de kortste keren voorbij Dordrecht.

De wind stond schuin in de rug op de Moerdijk, en het peloton scheurde in stukken onder impuls van Red Bull en Zaanlander. VDP was iets van plan, en Vingergaard was mee als enige van de favorieten, met het geel van de Strandhagenees en Rampenaerts.

Het lullige is, dat je nog 150 km moet. Bij Lage Zwaluwe reden de twee pelotons nog volle bak achter elkaar, tussen de half leeg gegeten zakjes Wielerfriet. Steve Theunisse van Hanty zat ook mee. Hij mocht niet rijden omdat Fijntjes in het laatste wiel zat bij de breuk. Die zat net een roze koek te eten bij het oprijden van de Moerdijk.

Ge kunt dan wel door Sprang-Capelle, Drunen, Boxtel en Schijndel vol blijven rijden, maar dan ben je nog niet in Maasbracht. Dus gaf Vingergaard zijn ploeg bij Made al opdracht te stoppen. Er reed een groep weg met de Albanees Richie Zhupa als belangrijkste renner. Er stak een banaan uit zijn achterzak.

Pas in Midden-Limburg ging het gas erop. De ploeg Zaanlander wilde de echte sprinters er vroeg afrijden. Op de Adsteeg dan maar. Willemsen, Wittewegen en Haleb gaven geen krimp. Het moest van 'Plasseke' komen. En inderdaad, een verschroeiende demarrage volgde op de Cauberg.

Niemand kon nog iets in de laatste 1,5 km naar Vilt. Een aangekondigde overwinning. Jaspersen won de sprint van het peloton. Aan de finish stond Theo Terziet te pochen. 'Ik zei het toch, ik zei het toch'. Hij klopte Kolovrat bemoedigend op de rug.

Dement had geen melding gemaakt bij de NOS van zijn nieuwe nevenactiviteit. Hij was sowieso freelancer. Eenzaam had hij langs het parcours gestaan bij het binnenrijden van de karavaan. Hij keek uit over de maisvelden, net als tienduizenden feestvierders.

De Nederlandse tourstart was voorbij.

Hoewel, er was iets onder het tapijt geveegd, en dat bleek bij de Limburgse stop van de Nachtetappe. Presentatrice Dione was vervangen door Dionne Stex. Zelfs Herman van der Schandt wist het nog niet. Die was net ingevlogen omdat hij naar het afzwemmen van zijn zoontje moest.

'Waar sta jij Herman?', las Dionne voor van de autocue. 'Ik sta op een parkeerterrein bij Luik, Dione'. 'Eh, sorry?' 'Ja, nu zie ik het. Overnieuw dan maar?'

'Dit is live, Herman'.

'O, ga verder. Waar zit jij?'

Wij zitten op een hele mooie locatie, Chateau Neercanne, met Tim Duchateau, Staf Dement en Ria Pisser'.

Ze moesten natuurlijk de ontstane situatie uitleggen aan Mevrouw van Zetten, die een Bathse terugreis naar Tiel had gehad en haar eksterogen aan het verwijderen was, want daar boden de ANWB-sandalen geen hulp bij.

'Ik zit hier om een bijzondere reden, met veel plezier maar ook een beetje verdrietig, Staf', zei de empathische presentatrice, wier enige betrokkenheid met de wielersport een jeugd in Boxmeer was - op zich voldoende.

'Ja, heel verdrietig. We zitten hier allemaal met een steen in onze maag'.

'Misschien dat jij dit later kunt duiden, Ria, maar eerst de reden. Dione keert niet meer terug als presentatrice van dit programma. Zij heeft een bijzonder onplezierige ervaring gehad met een bejaarde wielercommentator, na afloop van de uitzending in Rotterdam van gisteravond'.