De uitzending de avond tevoren in restaurant Parkheuvel was ontspannen begonnen. Dione kondigde de gasten aan: Smart Meets, Maarten Duplo en Frederik Philips. De laatste had een glaasje rode wijn ingeschonken, en dat was iets uit de hand gelopen.

Na de uitzending had een dronken Smart Dione achtervolgd met zijn wandelstok in de lucht, en haar afgeranseld onder het staccato toeroepen van de kreet 'Voila! Voila! Voila!' Dement, die overal bij was, had het tafereel vanachter de schermen gadegeslagen.

'Jij hebt Dione vanochtend bezocht in het Orgasmus MC, Staf', zei Stex met aanzwellende toon. 'Wat trof jij aan?'

'Een zielig hoopje mens natuurlijk. Op zich gaat het redelijk, zij heeft een gebroken kaak en is inmiddels ontslagen uit de IC, maar ze heeft een zware nacht gehad'.

'Wat ging er door haar heen?'

'Ik denk wat glucose, en waarschijnlijk Ibuprofen 600 mg, maar er lag een andere patiënte en die hield haar de hele nacht wakker. Er was geen verpleging, de IC werd van afstand gemonitord'.

Vre-se-lijk, vre-se-lijk', herhaalde een verschrikte Dionne.

De Tour ging naar Frankrijk, met een Ardennenrit van Seraing naar Longwy. Op zich zaten in het begin enkele steile pukkeltjes, maar afgezien van een langere beklimming naar La Roche was het vooral golvend terrein. Het was punten sprokkelen voor de bollentrui vandaag.

Een rit voor afwezige kleppers als Art van Praet. De steile aankomsthelling was echter voer voor Kolovrat, die met gemak won, en bijna het geel pakte. Maar de verrassende Strandhagenees werd netjes tweede hoor. Gewoon sprinten in Nancy morgen en dan de Planche.

De jongens van RUKTV waren inmiddels onderweg naar de Vogezen. Zij zouden de Tour buitenom nareizen met hun fietsen. Dat was maar goed ook, geen afleiding van het vervloekte spektakelstuk dat hun deel was.

In het hotel van Zeeman in Rotterdam-Zuid resideerde ook Hanty, en uit de kamer van Satisfatsion kwam televisiepresentatrice Dionne Stex met een donkere bril. 'Zo die zijn lekker bezig', zei Thomas.

'Jij zou toch in de auto blijven', antwoordde Clé. Sebas Bangeveld was al weg voor de ploegbespreking. Er was iets met beveiliging en de renners moesten een half uur eerder naar de Erasmusbrug. Dus hadden de jongens van RUKTV maar een jolig itempje gemaakt met de overhandiging van roze koeken aan de gretige Hanty-ploeg, die net vertrok.

Wielerflits TV maakte helemaal een desastreuze start. Op zich leek alles prima geregeld. Er was weliswaar geen eindregie, maar dat was Van Wondergem wel gewend bij Eurocort, zei hij tegen Youri.

De eindregisseur van Eurocort zat in Parijs. Als die met een stuk in de kraag terugkwam van de lunch lukte het hem nog wel de uitzendingen op te starten, een simpele schakeling van snooker naar wielrennen met een reclameblok, maar dan viel ie in slaap tot circa half drie.

De koers lag dan al in een plooi meestal, maar er was geen reclame. Totdat François wakker werd, te lui om zijn koptelefoon op te zetten en naar de commentatoren te luisteren. Dus liet ie de reclameblokken automatisch instarten, ongeacht het verloop van de koers.

Af en toe schreeuwde er een Duitser zo hard in zijn oortje dat hij de commentatoren maar wegdraaide. Het was ex-renner Jens Poingt op de motor. Een aardige kerel, de familie van François kwam uit Vichy-Frankrijk en had in 40-45 goed leren samenwerken met de Duitsers.

'Ik regel het wel bij de finish', zei Jozias tegen Youri, die net met een rommelende maag overstapte in Eindhoven. Hij zou die dag geen horeca van dichtbij zien. Er was geen tijd om te eten, en hij kreeg een hongerklop. De top van de Cauberg bereikte hij nooit.

Van Wondergem wist niet hoe hij zijn cameraatje op bright moest zetten, dus de etappecast werd in het halfduister gestreamd. De eerste dag van Wielerflits TV had drie bezoekers, waaronder Staf Dement en Jozias zelf.

Suikerbietenproducent GSM was not amused. Dement had Wielerflits TV geplugd in de Nachtetappe, maar ook iets lillijks gezegd over de Wielerfriet. Hij kreeg een boos telefoontje van Björn. Dement: you're fired. GSM had Ivan Rekensteel gebeld en die had de renners verboden nog met Wielerflits TV te praten.

De avond viel over de Waalhaven. Jean had geen gevoel van tijd meer. Om 22.30u ging de deur van zijn cel open, het was Eva van Dongen met een patatje Speciaal.

Ze zag er vermoeid uit en ging op bed zitten. 'Waarom heb je je politiehesje niet meer aan', zei Jean. 'Ik weet het niet, Wolfs', zei ze. 'Ik weet het niet'.

Heur haar zat in een knotje, daarna niet meer, het patatje onaangeroerd op het nachtkastje. Op de gang gaf zij Jean een bekertje koffie. 'Rook jij?' 'Rookt u?', riposteerde Dumas. En de twee snelden opnieuw de cel in.

De deur viel in het slot, zoals zo vaak in het leven.

Eva belde de beveiliging, nam Jean mee naar kantoor en maakte de documenten in orde. 'Deze meneer gaat naar huis'.

Jean wandelde met zijn ingesealde bezittingen de late avond in. De lichtjes van de Waalhaven hadden wel iets van Parijs.

Jean checkte de Reisplanner: de laatste trein reed niet verder dan Roosendaal. Op de halte Slinge nam hij de metro naar Spijkenisse. Daar woonde zijn zus. In de lege metro geen spoor van de Toer de Frans. Dumas zag zijn spiegelbeeld in verschillende ramen.

Hij had ooit in een Northface-tentje gelegen op een veel te warme fietsdag; op het transistorradiootje 'Desperado' van The Eagles. Een paar weken later ontmoette hij Natalie, en hij voelde zich precies eender als toen, 20 jaar geleden, in dat tentje in Florida.

Hij dacht niet eens aan Natalie, een soort gevoelloze verdoving was Jeans deel. Was het de politie-inspecteur, die meer leek op Imke Courtois dan Eva van Dongen? Nee.

Spijkenisse Heemraadslaan, 23.55u. Uit een krakerige luidspreker kwam 'Everywhere' van Fleetwood Mac. Een Antilliaanse jongen at uit een zakje chips op een bankje. Hij luisterde niet.

Jean wel. De tijd stond niet meer stil zoals vroeger, maar holde achteruit.

De volgende dag was hij nog voor de middag thuis, ruim op tijd om de etappe naar Longwy te volgen. Zoals gebruikelijk was daar altijd de wielersport.

Vanaf station Rilland-Bath was het goed aan te lopen naar de Truckstop, een stief half uur. Dumas was de Politie vergeten te vragen of zijn auto was ingenomen, maar die stond er nog gewoon tussen de Litouwse vrachtwagens.

Het had geonweerd in Yerseke, de magnetron stond op 0:00u. In de koelkast stond een restje groentelasagne van zondag. Het was nog best lekker.

De renners reden Frankrijk binnen bij de abdij van Orval. Op de NOS zei Zeikstra dat de Tour nu echt was begonnen.

Jani Kolovrat was ongebruikelijk emotioneel na de etappezege in Longwy. 'Er circuleren nog steeds boze verhalen over mij in Slovenië', zei hij.

Het speelde al een paar dagen. In het Bastion-hotel Rotterdam-Zuid was hij aan de wandel gegaan met de Italiaanse wielerjournalist Mauro Olivetti, en had hij hetzelfde gezegd. Olivetti bekende dat hij weleens epo had genomen om te voelen hoe dat was.

Hij was toen in een ziekenhuis beland. 'Kom, we gaan naar de kerk', zei Kolovrat bij het passeren van de Evangelische Gemeente. Binnen stond een groep Ghanezen rond een jongen met mediterrane trekken. Die zat op zijn hurken.

De Ghanezen begonnen te zingen. 'Amazing grace, how sweet the sound. That saved a wretch like me. I once was lost, but now I'm found. Was blind, but now I see'.

Ondertussen heeft VDP de Tour verlaten, daags voor de Planche. Hij vertrekt naar Val di Sole om te mtb'en. Sponsor Zaanlander is niet tevreden, al rijdt Pup Mieterse een goede wedstrijd in Italië.

Björn van de Leegte wil een tweede Nederlandse topploeg naast Zaanlander. Red Bull is immers officieel Oostenrijks en Zaanlander patatlands. Hij koopt suikerbietenproducent GSM en de weg naar die ploeg ligt open.

Van de Leegte weet dat hij Ivan Rekensteel aan zijn zijde moet hebben, en neemt zijn leeftijdgenoot mee naar een concert van Nickelback in de Viggo Dome. Het wordt een ijzige bedoening.

Sowieso drinkt Rekensteel niet, maar hij laat VDL ook de rondjes betalen. Toch houdt Björn de moed erin. Hij brengt zijn plan op tafel. Hij is bereid de portemonnee te trekken voor de komst van de Strandhagenees, dan heeft GSM sprinter Willemsen en een Nederlands talent voor het klassement in huis.

Rekensteel vrolijkt op, voor zover dat kan. Maar de pret is snel voorbij. VDL heeft 1 voorwaarde: het doorgestarte Sauna Diana komt erbij als co-sponsor.

'Past niet in de filosofie van de ploeg', zegt Ivan.

'Filosofie van de ploeg?', het is een sponsor, en ik ben de hoofdsponsor'.

WORDT VERVOLGD

Björn, een vroege 50'er met een jeugdige uitstraling, belt Maxim Horzels, de communicatieman van GSM. 'Dat gaat echt niet met die manager van jullie. We hebben ons net 3 jaar aan deze ploeg verbonden als investeringsmaatschappij'.

'Maar je kunt toch een ander bedrijf uit je stal op het shirt zetten dan?', zegt Maxim, die sinds de zomer van 2023 een freelance communicatiebureau runt vanuit Spanje.

'Befcar is geen optie, want geen merknaam; Brabant Recycling is al hoofdsponsor van Willebrord Wil Vooruit en de Bilburg Beffers'. Breda Airport komt sowieso op het shirt, maar dat is een afspraak met de gemeente Breda'.

Björn is een marketingman, en weet dat Sauna Diana de enige merknaam met internationale uitstraling is. Liefst ziet ie de gereputeerde onderneming als titelsponsor.

'Bij Ivan komt het er gewoon niet in, Björn. Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt.'

'Nee, bij jou ook niet', denkt Björn, die Club Diana met een ambitieuze zaakvoerder, Amissa Bongo, aan het rebranden is tot online escortbureau.

De dames kunnen online worden geselecteerd, en dan kunnen zij of aan huis, of in het uitgebreide bubbelbad in Zundert worden genoten.

Amissa is met haar Zeeuwse gedeputeerde Loek Forwartu op de Kuti Koti-herdenking in Middelburg. Zo kan Loek zonder vragen een vriendin meenemen, en er waren sowieso maar 5 mensen op het Abdijplein.

Bij het monument voor Bruny Ronswijk in Vlissingen, de enige Surinaamse wielrenner ooit, was het drukker. De gemeente wilde niet meebetalen, dus heeft Kuti Koti Zeeland het zelf geplaatst. Dit was het monument van de mensen, niet van de bestuurders.

Ronswijk was als 10-jarige jongen naar Vlissingen gekomen. Zijn vader was alleen maar aan de Parbo Bier en zijn moeder nam een Nederlands paspoort. Ronswijk zorgde veel voor zijn broertje Edson, terwijl zijn moeder de kost verdiende, en behield uit trots zijn Surinaamse nationaliteit.

Op zijn 20-ste werd hij opgeroepen voor militaire dienst, tijdens een vakantie in Marowijne, het land van zijn jeugd. Bruny weigerde, en werd door de legerleiding aan de kaaimannen gevoerd.

Er was geen begrafenis, alleen een herdenkingsdienst, bezocht door zijn vader. Het duurde een kwart eeuw voordat Edson de zaak aan het licht bracht. Zijn moeder had het hem verteld bij haar overlijden, Edson was nog maar 9 bij de dood van zijn broer.

Kuti Koti Zeeland wilde een monument, maar er was er al een in Middelburg, dus besloten ze het zelf te plaatsen in aanwezigheid van de hele familie. En dat waren dubbel zoveel mensen als het aantal officials in Middelburg, Amissa incluis.

Jean dacht aan Hanif, de enige donkere jongen van Yerseke, zijn beste vriend op school. Die was van Surinaamse afkomst en nam het altijd op voor de jonge Dumas, desnoods fysiek. Hij zat op karate, daar waren de mosselboeren bang van, want dat kenden ze niet.

Hanif had een racebaan en een videorecorder thuis. Dat kenden de Dumasjes niet. Jean had jarenlang moeten smeken om het piratenschip van Playmobil, de wereldbeker der jongensjeugd in het predigitale tijdperk. Dat was overigens al voorbij aan het gaan. Begin jaren 80 verschenen de Atari Pong-spelletjes al.

Een videorecorder was de trofee der volwassenen, liefst in een stereomeubel. De buurvrouw, tante Hettie, had er een. Als moeder Dumas moest werken op woensdagmiddag ging Dumas daar altijd naar toe.

En dat was nodig, want je moest de tijd doden op woensdagmiddag. De televisieuitzending van de publieke omroep begon pas om half vier, en daarvoor een testbeeld. Nederland had toen maar twee televisiekanalen.

De eerste werd bekeken, Nederland 1, de tweede niet. Dat had maar één programma: Van Gewest tot Gewest, een soort educatief Ontdek je Plekje.

Voordat de Yersekse jongens hun plekje ontdekten keken ze de BZN-videocollectie van tante Hettie om de tijd door te komen. Op de rookglazen salontafel stond een glas met sigaretten, Caballero zonder filter. Daar durfde je nog niet aan te komen op je 11e.

De Dumasjes woonden aan de rand van het dorp bij het voetbalveld. Hanif en Jean gingen altijd boompje klimmen in de strook tussen de tuinen en de tweekappers. Tante Hettie lag bij 15 graden al in haar bikini. 'Er zit een Ambonees in mijn boom', riep ze dan.

De twee boezemvrienden liepen zodoende eens van school naar huis, toen zij een helikopter ontwaarden boven het complex van de VV Yerseke. Via de tuin van de Dumasjes kropen Hanif en Jean door de bosjes om te kijken wat er aan de hand was.

Aan de overzijde, bij de kleedkamers, stond een groepje net geklede mannen. Er was iets op het hoofdveld achter de kleedkamers. En wat.

Daar liepen in oranje-blauwe trainingsjasjes de spelers van het Nederlands Elftal, een team dat in september 1983 net verjongd was, onder meer met Marco van Basten.

Die was een balletje aan het hooghouden met Frank Rijkaard, Ruud Gullit en Ronald Koeman, allen ouder dan Marco maar nog niet veel meer dan 20 jaar. Marco had als tiener al spataderen, zag Jean, en was vooral onder de indruk.

Oranje ging weleens vissen in Yerseke op trainingskamp, het was blijkbaar afgelast. De vistochtjes werden nooit aangekondigd, maar dit was nog nooit gebeurd.

Een magisch moment, dat moet voor de zwijgzame Hanif ook zo geweest zijn. De jongen die zich het gescheld van tante Hettie liet welgevallen, zonder iets te doen. Jean deed ook niets.

Tante Hettie zou de sleutelclub om zeep helpen, Hanif verdween naar Bergen op Zoom. Daar woonden meer hindoestanen zei moeder, die lekkere visballetjes kon maken.

Iemand zei dat hij uitsmijter bij een nachtclub in Rotterdam is geworden.

Björn VDL zette zijn wielerplannen door na overleg met de directie van GSM, de voormalige Suikerunie. Veel met suikerbieten deed GSM niet meer, iets met melkzuurproductie. Kon Björn het schelen. Hij had het GSM-terrein in Breda gekocht voor de centjes, voor de herontwikkeling.

De voormalige suikerfabriek. Anno 2028 was er nog maar één in West-Brabant, een gigantische bij Stampersgat. Die kon je zien vanaf de snelweg, en zeker vanaf de bewoonde dijkjes richting Fijnaart en Klundert, het trainingsgebied van Staf Dement.

De mannen van GSM wilden de Strandhagenees ook hebben, maar Ivan Rekensteel lieten ze hun gang gaan. Nu was daar een nieuwe eigenaar. Die zei dat de Strandhagenees sowieso zou komen. Dat had Björn op de rustdag beklonken.

De Strandhagenees reed toen al niet meer in het geel. Nadat de Deen Peter Madsen de sprintrit naar Nancy had gewonnen, had Vingergaard orde op zaken gesteld op de Planche. Met Toldyuso al thuis was het vooral Kolovrat die hij moest vrezen.

Vingergaard beantwoordde een aanval van Van Lieverlede, die leek te gaan winnen. Maar Sören hoorde iets in zijn oortje en verrastte daarmee zijn vluchtmaat Kolovrat. De Belgen waren niet blij. Al-Evenpul en Arendshorst kwamen op 45 seconden binnen, de Strandhagenees al op een minuut.

Na het begin van de Alpen, een aankomst in dalende lijn na de steile Mont du Chat, had Strandhagenees goed standgehouden, maar meer dan een toptienplaats zou er niet inzitten.

VDL benaderde hem via Duchateau op de rustdag. Die had hij al eens ontmoet. De twee klikten wel. Björn vertelde het eerlijke verhaal. 'Moeilijk', zei Tim.

Hij had het niet over zijn eigen interesse, maar over Rekensteel. 'Informeer even bij Strand of hij sowieso interesse heeft in dat team', zei Björn. 'Ik kom erop terug', zei Duchateau.

'Maar ga ervan uit dat die ploeg rond Strandhagenees er sowieso gaat komen, wat Rekensteel ook doet', beloofde Björn.

Nu zult u zeggen, de Strandhagenees is toch een patatzegger. Dat klopt, maar hij zei friet. Ramona was een frietzegger. Zijn jeugdvriendin kwam uit Dordrecht, het grensgebied van Friet- en Patatland.

Ramona en de Strandhagenees hadden elkaar als tieners ontmoet in een club in Rotterdam. Het zou goed kunnen dat Hanif daar uitsmijter was, dacht Jean. Misschien keek hij oude films van Bruce Lee in de loze uurtjes.

Misschien was hij een fundamentalistische moslim geworden, maar dat kon Jean zich niet voorstellen, al zijn er zaken die je je niet kunt voorstellen, maar hij dacht het niet.

Het Nederland van de jaren 20 was een individualistisch hokjesparadijs, waarin de sociale groepen elkaar niet meer ontmoetten, toch zeker niet in de steden.

In het Middenland van de sociaal geografen, zeg Woerden of Culemborg, waren er wat problemen met Molukse jongeren of zo, maar in Yerseke integreerden zelfs de Polen met hun jonge gezinnen, net zoals de Vietnamese bootvluchtelingen dat deden in de jaren 80.

Die spraken gewoon Zeeuws op school en werden dus geaccepteerd. Jean sprak ABN, dat had zijn moeder hem geleerd. Die sprak ABN tegen de kinderen, als schooljuf zijnde. Daardoor moest Jean af en toe een vuistslag van een mosselboer ontwijken, maar Hanif stond achter hem.

Björn belde met Thailand. De Thais hadden plannen de merknaam GSM om te dopen in Morion, dat zou dan een paar Dinteloorders rijk maken of zo. Maar Björn had genoeg centjes om desnoods een ploeg met een blanco shirt te financieren.

Ja Breda Airport, meer een bedrijventerrein dan een luchthaven, zou op het shirt komen te staan. Björn moest tenslotte de gemeente Breda te vriend houden in zijn vastgoedinvesteringen, zoals daar waren vliegveld Soppe en het Suikerunieterrein.

VDL zat ook in de bouw, Björn had een bouwer van modulaire woningen overgenomen om die met de R&D van zijn automotive corebusiness door te ontwikkelen, maar om nu een ploeg Sauna Diana - Hasco Totaal - Breda Airport op te starten was nog ver weg.

Beter was een ploeg Morion - Sauna Diana, iets blauws met een rode band. De Thais hadden geen moeite met Sauna Diana, die geloofden in een happy ending.

De jongens van RUK hadden zich gepositioneerd in een houten vakantiehuisje in Fresse, aan de voet van de Planche. Althans dat zei Clemens, die alweer op fietse was. Thomas stak zijn slaperige hoofd uit het raam, in de mistige Vogezenmorgen.

Hij zag geen roze koeken, wel wat geiten. Hij nam een filmpje op tussen de geiten van Finot. Die liepen harder weg voor hem dan de dames doorgaans deden. Clé stond wat te grinniken op de stang van zijn fiets. Hij had er al twee cols opzitten.

UCI-voorzitter Dewevere was ook op de Planche met een gek hoedje. Hij lispelde iets over een parcours dat niet op maat was van Al-Evenpul. Er was weinig veranderd in de wielersport sinds zijn verkiezing in 2027.

De aankomst op de Planche werd dan wel niet meer voorafgegaan door de abominabele afdaling van de Col des Chevrères, de Ballon de Servance was niet veel beter, alhoewel uitgerust met nieuw asfalt. Parapats had zijn knieschijf gebroken in de afdaling.

'Ik zei het je Tho', zei Clemens, die de Ballon in de ochtend had verkend. Veel verder dan de voet van de Planche waren ze niet gekomen. Het zou aan te lopen zijn, zei Clemens, maar het was minstens anderhalf uur naar de voet van de berg.

Thomas had al een filmpje opgenomen, het moest niet veel gekker worden. 'We hadden dit ook kunnen fietsen'. 'Moet jij nodig zeggen'.

Afijn de renners waren goed te zien, bij het oprijden. Parapats probeerde het nog met zijn knieschijf. 'Wat doet Rampenaerts hier nog op kop?', zei Clemens. Thomas filmde met zijn telefoon, huis-tuin-en-keukenvlijt, en wat jolijt.

De mannen hadden nog steeds chemie, en dat voelde de kijker. Youri en de Zemelzeeuw hadden dat niet. Van Wondergem stond boven bij het VIP-scherm, Youri bij de onverharde finishstrook op de langlaufpiste.

Hier had Kolovrat, al twee keer gewonnen, waarvan de eerste keer in een tijdrit. Toen versloeg hij op miraculeuze wijze de gedoodverfde Tourwinnaar Roger Primus.

Die kwam als een verslagen loopgraafsoldaat boven en verloor de Tour - een van de meest opzienbarende plottwists in de wielergeschiedenis. Duchateau was erbij, en Primus was ontroostbaar.

Tim stak even zijn hand op naar Clé en Tho, bij het oprijden van de Planche. Hij reed als eerste ploegwagen achter het veertig man sterke peloton. De Strandhagenees zat nog goed voorin.

Omdat Smart Meets een dag eerder dan gepland uit de Tour werd gezet, was de hele voorbereiding van Norbert in de soep gelopen. Zeikstra zou met de auto rustig naar Valkenburg rijden om daar bij het Tourteam aan te sluiten. Hierin zat ook Danny Gillissen, die chauffeur was van de NOS in de vakantiemaanden.

Gillissen was naar het parkeerterrein van de Albert Heijn XL in Beek gereden om Zeikstra op te pikken. Bij de finish in Valkenburg zou toch geen plek meer zijn. 'Je moet meteen het commentaarhok in', zei Gillissen, en snelde over het parcours de Adsteeg op.

'Maar ik heb het Kastelenboek nog niet', zei Norbert. 'En ik heb alleen de abdij van Orval en de kathedraal van Toul uit het hoofd geleerd'.

'Ja het zal allemaal wel jongen, maar ik heb net Puck van der Jisp een goede beurt gegeven, ik weet het ook niet. Hier zijn de aantekeningen van de Smart. Je zult eerst het commentaar alleen moeten doen, Staf is nog onderweg'.

Verschrikt suisde Zeikstra in de Skoda de Cauberg op. 'De broodjes liggen klaar, dubbele porties nu dus', zei Danny. 'Na het slalommen door Valkenburg had Norbert daar nu al geen zin meer in.

En hij zat. Het was 57 graden in het commentaarhokje. 'Goedemiddag, dames en heren', zei Norbert professioneel. 'U verwachtte hier natuurlijk Smart Meets, maar door omstandigheden, en blabla ...'

'Nou jongens, dat gaat weer lekker bij de NOS', zei Clemens. 'N.O.S. Clé, met puntjes', zei Thomas, die een zakje Haribo leegat.

De heren zaten toen alweer in de mancave in Alkmaar-Noord te monteren. Hoewel, een vriend van Clemens was aan het monteren, Tho en Clé zaten aan een IPA'tje van De Eeuwige Jeugd, een van de nieuwe sponsoren van RUKTV.

Norbert was maar net op tijd voor de tv-uitzending. De renners moesten nu bij Eindhoven zijn. Dat kon je zien op het Live Center van Letour.fr, maar dat wist Norbert niet.

Hij las iets over de Lichttoren van Philips, en de gloeilampenfabriek van Maarheeze die de renners zouden passeren. De Smart had iets in de kantlijn geschreven over de Weerter Basketbal Vereniging, inmiddels failliet en omgedoopt in Basketbal Academie Limburg (BAL) en als zodanig overgenomen door VDL.

Norbert slikte tussen Maarheeze en Weert, toen de renners op het viaduct over de A2 reden, nog even snel zijn broodje halfom door, en begon te lezen na zijn aankondiging.

'Mevrouw van Zetten, zou mijn gewaardeerde collega Meets zeggen, moet weten dat hier in Weert een hele bekende basketbalvereniging zit, die nu failliet is, en BAL heet.

Er zat niemand naast Norbert om te lachen om zijn voorzetjes. Dat was altijd al zo geweest trouwens. Meets had gezwegen, Duplo was aan een observatie van de renners begonnen, en Dement over de moeilijke passage van de Maas.

Björn en Ivan lagen elkaar niet op het persoonlijke vlak; dan gebeuren er dingen op zakelijk gebied die je Murphy's Law zou kunnen noemen, of bad karma zoals u wilt.

Stel je voor, je rijdt voor een eerste kennismaking naar Deventer, tegen de files in. Dan spreek je af in de opgeknapte Gasfabriek. Dan was Ivan trots geweest als je gezegd had dat zo'n bedrijfscampus met horeca ook een goed idee is voor de Suikerfabriek in Breda.

Maar je laat hem in de avondspits naar de Viggo Dome rijden, voor een concert van Nickelback waar hij geen zin in heeft. Björn maakte altijd zin, hij was een marketingman.

Bij GSM wilden ze Dement als ploegleider, ondanks het Wielerfriet-incident. Ze deden toch al niet zoveel met de suikerbietfriet, het was een gimmick. Of Björn hem weer wilde contacteren, zei de directie.

Volgens de sponsoren was Dement nog niet met Ivan om de slag, en dat bleek bij het commentaar in de Tour die dagen. Dement had iets opgevangen op de presentatie van Wielerflits TV over een nieuwe ploeg, die in de maak zou zijn.

Dement was enthousiast geweest in de uitzending, en Björn dacht: 'ik moet hem zo snel mogelijk bellen'. Er waren sowieso geen vertegenwoordigers van de ploeg Rekensteel bij de presentatie van Wielerflits TV.

Dat had inmiddels nog maar 1 bezoeker, de moderator. De inlogprocedure met reCAPTCHA's nam te lang in beslag. 'If you see no traffic lights, press skip', en dat deden de wielerfans dan ook.

WORDT VERVOLGD

Ondertussen reed Jean naar Goes voor zijn wekelijkse dosis Roodmerk-koffie. Hij passeerde de wijk waar zijn dochter woonde, en besloot langs het huis te rijden. De baardmans van Natalie was aan het tuinieren in de voortuin.

'Wat doe jij hier?', zei hij. De partner van Natalie had een hipsterbaard en een kaal hoofd. Leven en laten leven, maar Dumas vond dat dat andersom hoorde te zijn, zoals zoveel dingen.

Jean reed stapvoets door. Hij had sowieso zin in een saucijzenbroodje. Die van de Dirk waren gigantisch, ze zouden niet eens in een basketbalschoen van de BAL passen.

Op de Planche had zich een scenario afgespeeld 'die niemand had voorspeld', zei Wielerflits TV. Dat viel wel mee. De gebroeders Adam en Simon Shrek waren gedemarreerd op de Ballon de Servance, dat was alles.

Simon reed in het groen, verrassenderwijze. Satisfatsion had in Valkenburg en Longwy geen punten gepakt, en hij wel, zelfs in Nancy. Adam reed een goede tijdrit.

Jean verlangde terug naar de bromance tussen Youri en Maxim, indertijd een vertederend maar oprecht geheel. Het leven had anders beslist. Of de verhuizing naar de bouwkeet in de Bijlmer was een fatale beslissing geweest.

Je kunt Hasco Totaal Modulaire Bouwsystemen moeilijk verwijten dat ze een hufterproof ketenpark bouwen achter de ArenA.

Bij RUKTV was het ook niet alles, want Thomas raakte zijn stem kwijt. Hij klonk als een typetje uit de Jiskefet-sequel Multilul. De vriend van Clé moest worden ingevlogen om de voor- en nabeschouwingen in de Alpen te doen.

Die had sowieso last van FOMO, maar zijn aanwezigheid was noodzakelijk, want Clé zat alweer op de fiets als de voorbeschouwing de lucht in moest. In Pontarlier, in Chambéry of op de Tourbe de Pétoncle, het maakte niet uit.

Eekhoorn kwam buurten in de uitzending op de rustdag in de Alpen. Die had even in de bollen gereden, maar de Shreks hadden zijn bollenmissie verstoord op weg naar de Planche. Business as usual, met ieder jaar andere suspects.

'Waar sta jij Herman?', zei Stex in de Nachtetappe na de Planche. Ook business as usual, inmiddels. 'Ik sta op een parkeerterrein in Belfort, Dionne'.

Iedere dag rolde Herman dezelfde steen de berg op in zijn moderne sisyfuskwelling; iedere dag rolde de steen weer van de berg af.

'Wij zitten in Cul-de-Sac, in het departement van de Haute Metaute. Hoog en droog, want het regent inmiddels. Mijn gasten zijn: 'Erwin Winkelman, Michael Schijterd en ... Ik kan het niet goed lezen want de camera staat wat ver, ja. En ...'

'Nee, Simone Kleinsma is morgen. Help me even, Herma ... krk ... bzz' 'Dat was Herman, beste kijkers.' 'Gerrit Glomser natuurlijk, die voor ons de etappe van vandaag gaat analyseren'.

'Ja nee, ik ken geen Gerrit, ja de slak van Spongebob', klonk het van het parkeerterrein. 'O, ben ik in beeld?'

'Waa-rom heet jij Gerrit, Gerrit?', vervolgde Dionne. 'Je bent een Oost-en-rijker.'

'Ik weet het niet, Dionne. Waarom heb jij een logopediecursus gehad?'

godverdomme Jean, kap nou eens, zo haal ik het nooit meer bij!

Maarten Duplo had een reportage mogen maken voor de NOS over Jackson Paulus, de leider in het bollenklassement. 'Wat weet jij inmiddels van hem, Maar-ten?', zei Stex.

'Ik heb ontdekt dat, na lang onderzoek, Paulus een soort Surinamer is. Zijn vader komt van Hawaii, zijn moeder van het eiland Guam. Zelf is ie opgegroeid tussen de Ukiah-indianen in Noord-Californië.'

'Maar wat heeft dat met Su-ri-na-me te maken, Maarten?'

'Ik ben zelf opgegroeid in Middelburg, en een afstammeling van de Hugenoten, Franse protestanten die in de zeventiende eeuw naar Zeeland kwamen.'

'Interessant, maar gaat u verder'.

'Bij de herdenking van Kuti Koti, die ik ieder jaar als immigrant een warm hart toedraag, ontmoet ik veel lotgenoten, en zodoende ben ik ook, via Sydney van Hooijdonk die afstamt van albino's in het Surinaamse regenwoud, bij Paulus terechtgekomen'.

'Mooi verhaal Maarten, we gaan naar Herman'.

De volgers waren het inmiddels eens dat het een saaie Tour was geweest tot nu toe. Alleen op de Planche des Belles Filles hadden de favorieten zich getoond. En dat terwijl de organisatie 3x een bonisprint op het laatste bergje had gelegd.

Op de Adsteeg was het peloton vol in achtervolging en gebeurde niets; de sprint op de Ballon de Servance was zelfs geannuleerd geweest. Dat vond men dan nog wel te billijken, in verband met de smalle afdaling.

In Nancy waren de boni's weg, omdat Simon Shrek, Peter Madsen en de jonge Belg Kev Strass ermee vandoor gingen. Dehandschutter, die met De Wauwer bezig was om die 'laffe' Vingergaard verbaal te elimineren, dacht dat Strass de etappe kon winnen.

Maar de jongeling had de benen stilgehouden toen Shrek inhield op de top. Madsen ging door; zijn concurrenten Wittewegen en Satisfatsion waren immers gelost op de Côte de Chavigny.

De finales waren zodoende enigszins gekruid, de ritten zelf waren slaapverwekkende vertoningen. De Belg Maxim van Bils ging onderuit bij de doortocht van Eindhoven en moest opgeven. In de buurt van Metz was een westerse laaglandgorilla losgebroken uit een dierentuin, zei Norbert. Dat was het wel.

Thomas had er nog een filmpje aan gewaagd, omdat de heren van RUKTV net met hun auto passeerden. Zij moesten de etappe naar Nancy volgen op de stream van de NOS, omdat Sporza voor patatlanders geblokkeerd was.
Een geluk bij een ongeluk. Anders hadden zij ook de ontsnapping van de zilverrug gemist.

Er was nog een hoogtepuntje. Een stagiaire van de Nachtetappe had een item gemaakt met de ouders van de Shreks. Die hadden de verrichtingen van hun tweeling gemist omdat zij op de Camping International du Lac van Belfort net een Union Jack aan de caravan ophingen.

In Belfort was de vriend van Clemens aangesloten. Die had 6 roze koeken meegenomen. Ze waren al op. De gewonde Dione zou op de avond voor de rustdag als gast bij de Nachtetappe verschijnen, en was in het nachtleven van Aix-les-Bains gesignaleerd met Gerrit Glomser.

Dione en Gerrit zaten ergens bord du lac, of lagen al in het hotel. Herman stond, ergens alleen, op een parkeerterrein. Was het niet Joop die zei: 'de Tour wordt in bed gewonnen?'.

Er speelde nog meer in de Toer de Frans. Naast de emirs, de Bahreiners, de Qatari, de Saudi's en de Omanieten wilde ook de Marokkaanse overheid zich mengen in het circus. De Marokkaanse koning maakte zich zelfs persoonlijk hard voor de komst van Al-Evenpul naar het Australische Jayco.

Die transfer beheerste op zich al de gemoederen. Dewevere had gesproken van een ongunstige ontwikkeling. Maar op de eerste rustdag had hij van de Marokkaanse minister van Sport de garantie gekregen dat de voor de UCI zo belangrijke Mo Brussels Cycling Academy niet in gevaar zou komen.

Op de tweede rustdag zou de transfer van Al-Evenpul aan het licht komen; de Australische WT-vertegenwoordiging zou vanaf 1 januari 2029 bekend staan als Jayco-Abdullah. Dat zou volgens Dewevere recht doen aan de vele overwinningen van Marokko in de Ronde van de Sahel.

De globalisering van de wielersport kreeg zodoende een nieuwe boost, al bleef het natuurlijk een dynamische wereld. Bij het gereedkomen van Neom City waren de Saudi's hun interesse in de sport bijvoorbeeld alweer kwijt.

Het Suikerunieterrein in Breda was echter nog niet ontwikkeld, en Björn ging verder waar hij gebleven was. Het was geen type dat nu eens een fittie met Rekensteel ging uitvechten, maar Ivan kon wel geëlimineerd worden als zijn WT-licentie niet werd verlengd.

Dat was een nieuwe maatregel sinds de komst van Dewevere. Geen WT-licentie was out, ook geen procontinentaal geneuzel, dat losten de continenten maar zelf op met een eigen circuit, dat inmiddels in Europa was beperkt tot 1.2 en 2.2 wedstrijden.

Rekensteel werd dus een beetje zenuwachtig. Morion/GSM had haar contractuele verbintenis van 3 jaar als sponsor immers juridisch verbonden aan de aanwezigheid in de WorldTour.

Niet dat dat nu een wereldwijd gebeuren was. Afgezien van de Tour Down Under, de Ronde van Qatar, de UAE Tour en het Canadese tweeluik speelde de WT zich nog steeds af in het oude Europa van enthousiaste Basken, gepassioneerde Italianen, arrogante Fransen en boze Belgen.

Ondertussen hield Jean zich bezig met de vervanging van de klep van de Haringvlietbrug en de Bonte Avond van zijn dochter, door het Honte College in Goes treffend omschreven als Certificaatuitreiking KC3. De adolescente culturele uitingen, zoals daar waren een drummende dochter in de Josti-band, dienden in avondkleding te worden genoten.

Ook Dumas was een trotse vader, dus reed hij zijn bejaarde ouders in de Aygo naar Goes. De baardmans van Natalie had een vlinderdasje om. Moet kunnen. Jean had alleen een coltrui en een grijs colbert, de herkenbare attributen van de journalist.

Natalie keek besmuikt omdat Jean altijd hetzelfde aanhad. Ja, hij had ook een zwart t-shirt en een huisjasje, maar dat zat onder de curryvlekken. Het t-shirt had Dumas overigens van zijn zus gehad, er stond een mandala op.

Natalie had een avondjurk aan. Moet kunnen. Toen de twee nog samen waren was ze niet zo overdressed, eerder underdressed, zeker binnenshuis. Ze stak hoogstens een hoodie op als ze met slaande deuren vertrok omdat de vaatwasser niet was leeggeruimd.

Jean peinsde in de auto over het feit dat de Tour hem minder interesseerde dan voorheen. Een beetje blasé was hij sowieso wel, hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de resem aan ex-renners met een omgekeerde 13 op hun t-shirt, maar nu begonnen zelfs de claxon- en accordeongeluiden waarmee de podcasts gevuld waren te irriteren.

In de rit naar Chambéry was Red Bull-jongeling Kev Strass onbedoeld in een grote kopgroep verzeild geraakt. Het had weinig zin terug te zakken, dus bleef Strass met drie man vooruit op de slotklim, de steile Mont du Chat.

Op zich fantastisch dat Strass de oude Australiër Mitchie Forte en de Franse baroudeur Lilian Jeannecalme kon bijhouden, maar furieus constateerden Dehandschutter en De Wauwer dat Vingergaard zijn ploeg gewoon op kop zette.

Er ging geen enkel gevaar uit van deze lieden, die op meer dan 5 minuten in het klassement stonden. Strass was zelfs de best geplaatste, mocht het tot een wisseling van de gele trui komen.

De jonge Strass zou dus geletruidrager kunnen worden, en kwam met zijn vluchtmakkers over de top. Forte miste een bocht, Strass moest remmen. Jeannecalme won de etappe.

Op het bedrijventerrein van de aankomst, iets ten noorden van Chambéry, stond Herman nog lang na te praten. Strass was vooral ontredderd. Hij kwam als tweede over de streep.

Het peloton der klimmers, dat rustig aan deed in de afdaling van de Mont du Chat, zou binnenkomen op 3 minuten. Misschien kreeg Kev wel nooit meer zo'n kans, wauwelde De Wauwer.

Assistent-ploegleider Sjeng Custers zei iets vergoeilijkends. 'Dat is koers, he'. Maar als de Red Bull-ploeg bergop niet zoveel tempo had gemaakt was de trui alsnog voor Strass geweest.

'Dit is het bewijs dat Vingergaard geen teamplayer is', zei De Handschutter in de Sporza-uitzending. 'Goh ja, ik wit het niet, maar Strass moet op een of andere manier gecompenseerd worden voor deze actie'.

In de Nachtetappe ging het vooral over Dione en haar gebroken kaak. Het licht van de Heilige Madonna straalde als vanouds om Dione heen, als een aureool.