Ondertussen genoot Jean na met een tripeltje van de uitvoering van zijn dochter, die zich in een verpakking van goudkleurig aluminiumfolie de beste danseres van de school had getoond met haar gay best friend.

Het tripeltje was betaald van zijn gereactiveerde creditcard. Er moest iets gebeuren. Desnoods ging hij een gepensioneerd loodsenechtpaar interviewen dat net een B&B aan de Vlissingse Boulevard had opgestart, en zo geschiedde.

Dus reed Dumas maar weer naar Vlissingen. Op een of andere manier leefde hij, al leverde het dan maar 73 euro 37 op. Het waren leuke mensen, zoals verwacht.

De reünie met Natalie en baardmans in de aula was ook goed verlopen. Nat kon wel een toneelstukje opvoeren. Osama bin hipsterbaard verschuilde zich achter zijn struise gade, terwijl Natalie moeder Dumas informeerde over de voordelen van halflang haar.

Mr. Sentimental Journey hield zich groot. Zo moeilijk was het niet. Een nostalgisch bezoek aan Wielerflits was erger. De reCAPTCHA's ter inlogging begonnen groteske vormen aan te nemen, zoals daar was een ontblote man met een mondkapje op een scooter. Jean was in ieder geval geen robot.

De Belgskes waren tevreden, ook in de Tour. In de witte trui reed Kev Strass de moeilijke klimtijdrit naar de Col des Saisies. De enige tijdrit van de Tour.

De gehele klim hield hij vrijwel gelijke tred met zijn kopman Vingergaard, die op het plateau bovenaan even leek in te houden. Een ontketende Strass won de tijdrit met 2 seconden verschil.

De volgende dag zou de koninginnenrit worden verreden, over de lange Madeleine, de steile Mollard en de hoge Croix-de-Fer. De Tour was al beslist zeiden de volgers, al dachten de Belgen daar anders over.

Maar de jonge Belg was ploeggenoot van de gele Vingergaard. De gehele beklimming van de Mollard nam Strass voor zijn rekening. Vingergaard wilde de etappe winnen. Niemand kwam weg op de Croix-de-Fer, hij wel.

De eerste concurrent, Kolovrat, stond nu op 3 minuten. Die was als tweede binnengekomen met Arendshorst in zijn wiel. Strass moest lossen op de Croix-de-Fer. 'Wat als?', wauwelde De Wauwer.

Zoals gebruikelijk moesten er nog twee zware Pyreneeënritten worden verreden, en was het dergelijk gebazel dat de moed erin hield. In St.-Etienne had Jaspersen zijn rit gewonnen, een etappe die verstoord werd door rellen in de banlieue de nacht tevoren, maar toch kon doorgaan.

Op de Côte de Mende had de Italiaan Betty Jol de weggedeemsterde Wayter verslagen, nadat Kolovrat een putsch had geplaatst. De hele dag had Strass voor Vingergaard achter de Sloveen aan moeten rijden. Die was ervandoor gegaan nadat ie in de geneutraliseerde zone van fiets was gewisseld.

Den Ham en Beffer filosofeerden in RUKTV over de traditionele waaierrit. Ze waren er speciaal voor naar Albi getrokken. Clemens kocht stinkkaas in Roquefort, Thomas trok een vies gezicht, en filmde de passerende renners op weg door de oven van Frankrijk.

Zoals gebruikelijk bleef het bij sleutelbenen die in elkaar haakten in een hectische finale, gewonnen door de Brit Kipperdish, die op jacht was naar zijn 40ste ritoverwinning. Dit was nummer 39.

De Beffer filmde de rode kathedraal van Albi vanaf de boorden van de Tarn, al viel zijn oog eerder op een BH die in de bosjes hing. 'Wat heb je nou weer gefilmd, man', zei een giechelende Clemens.

Youri en de Zemelzeeuw stonden er ook voor een voorbeschouwing. Ze keken serieus, want de bergen kwam er weer aan. 'Wat kan Gesink nog voor de ploeg betekenen?', zei Zeikstra in de vlakke eerste kilometers van de etappe naar Andorra. Nou, bidonnen aangeven op de Arcalis.

Waar niets gebeurde. Ja Simon Shrek won de etappe, en nog een in Foix. In deze bergachtige Tour had hij nu het groen in zicht. Nu nog naar Pau voor een sprintersrit, en een gruweletappe over de Port de Larrau naar het skistation van Pierre-St.-Martin.

In Pau pakte Jaspersen het groen met een tweede ritoverwinning. De klassementsrenners hadden er geen zin in. Satisfatsion kwam dit keer te vroeg op kop na een lead-out van de bonkige Belg Bert Camamwattes.

Een tweestrijd Vingergaard-Kolovrat was het logische vervolg. Alleen Sören kon de Sloveen volgen op de Port de Larrau. Strass hoefde niet eens te werken, en kon in het wit naar Parijs, als vierde na Arendshorst. Kolovrat won de rit.

Al-Evenpul reed een wisselvallige Tour. Op de Mont-du-Chat had hij kunnen volgen, in de tijdrit was hij kort na Strass, Vingergaard en Arendshorst als vierde geëindigd, maar op de Croix-de-Fer had hij een slechte dag.

Een aanval op Arcalis zette weinig zoden aan de dijk, de Red Bull-ploeg was te sterk op de gelijkmatige klim; bovendien was klimmen boven de 2.000 meter niet Mo's sterkste punt.

Hij zou de Tour kleurloos beëindigen, zonder ritoverwinning op de vijfde plaats. Hij was meer bezig met de transfer, die op de tweede rustdag in Andorra werd beklonken. Inshallah zou hij op 1 januari voor Jayco-Abdullah rijden.

De strijd om het groen was wel heel leuk, want er volgde nog een semibergrit naar Bayonne, waarin Simon Shrek ervandoor ging met de oude Alaphilistine van Cofidic. De Fransman besliste de strijd om het groen, want Shrek had moeten winnen om Jaspersen te passeren.

Het was de eerste overwinning voor Cofidic in 5 jaar. Met nog twee sprintersritten te gaan kon Jaspersen het groen niet meer ontgaan. In Libourne werd de finale dan ook beheerst door de klassementsploegen. Strass deed de laatste kilometers, met sprinter Mooij in het wiel.

Die had een dienende Tour gereden, en hoefde niet eens echt aan te gaan, want het Red Bull-trio kreeg met Kolovrat een gat op de sprinters. Drie ritoverwinningen voor Red Bull, met drie verschillende renners, plus de Tourzege.

De tweede rustdag in Andorra was een stuk onrustiger geweest dan de eerste. Norbert Zeikstra ging sowieso rustig slapen. 'Haha, daar is Gesink', zei hij tegen de kijker toen hij Robert in het publiek ontwaarde.

De Wauwer had in de technische zone Dewevere aangesproken. De UCI moest iets doen aan het feit dat Vingergaard niet op kop wilde rijden voor Kev Strass.

Don Dirk was sowieso meer met de globalisering van de wielersport bezig, en met de transfer van Mo in het bijzonder, maar hij had niet zoveel met De Wauwer.

De twee waren concurrenten geweest als ploegmanager van de twee grootste Belgische ploegen in de jaren negentig, Delhaize-Magnificio en De Post.

Hennie de Wauwer was een voormalig postbezorger uit Broek in Reet, Vlaams Brabant. In de jaren 70 was hij de meesterknecht van de Nederlandse goudhaan Bennie Zuiper.

Bij TI Sally sliepen de twee desnoods in 1 bed tijdens de natourcriteriums, om kosten te sparen. Als Zuiper moest poepen, opende De Wauwer zijn bidon.

De Wauwer won de Tour met de introductie van het spaghettistuur, waarvoor hij naar eigen zeggen informele toestemming had van de jury.

Na zijn carrière als ploegleider was hij postbezorger geworden in het Vlaamse wielerwereldje, en Sporza-commentator. In de tv-uitzendingen zat hij steevast in een poloshirt met daarop zijn persoonlijke sponsor Kukido Kleefpasta.

Hij plugde in de uitzendingen regelmatig iets over zijn poulain Vince van Schapezaet, een renner uit de streek van De Wauwer, die doorbrak met een Olympische titel.

'Ik weet et nie met die Vingerhaard', zei Dewevere. 'Volhens mij rijdt ie shoon. Shoone fietskes ook, die Sjervélo's'.

Er was meer onrust, namelijk rond de kopman van Hanty-Colruyt: Kofi Satisfatsion. Die had zich 100% op de Tour gefocust, meteen een rit gewonnen, en toen sloeg het noodlot toe.

Een nachtje met Dionne Stex was nog tot daaraantoe, maar Stex reisde de Tour na met een nachtprogramma. Dat keek Steve Theunisse, zijn kamergenoot altijd.

Dus Satisfatsion kon Dionne niet vergeten. 'Pas op voor Herman, dat is haar vriend', grapte Theunisse. De goedgelovige Kofi dacht dat het waar was.

Theunisse hield Kofi altijd voor de gek. 'Noem twee bekende Nederlandse tennissers van dit moment', zei hij. Kofi moest het antwoord natuurlijk schuldig blijven.

En dan liet hij Kofi de namen van Tallon Zandschulp en Botik van de Griekspoor uitspreken, waardoor Kofi's plaatje - hij miste een rij kiezen, losliet.

Op de tweede rustdag ging Herman toevallig langs bij Satisfatsion, om te vragen hoe het ermee stond. Het empathisch professionalisme van Stex kreeg even een knauwtje, toen zij Kofi ontwaarde naast Herman.

'Ik sta hier op een parkeerterrein in Andorra-la-Vella met een meneer die een bijzondere boodschap voor je heeft, Dion'.

'Hello Dionne, this is Kofi. Do you remember me?'

Bij de start van de rit naar Libourne, op het autocircuit van Nogaro, moest Jean denken aan de vakantie met Natalie in deze streek. De Gers was het enige departement van Frankrijk zonder snelweg, er zaten nog afgebladderde Renault-opschriften op de blinde gevels van de huizen.

Jean had voor Natalie een bungalow in een wijngaard gehuurd. De Franse eigenaar had de administratie overgedaan aan een Nederlands echtpaar dat een paar honderd meter verderop een minicamping had.

De kinderen konden dan zwemmen op de camping; de sleutel voor het huisje kon worden opgehaald bij de receptie, dus dat was goed geregeld.

Natalie kwam uit West-Brabant, dus de luiken van de woning gingen meteen dicht. Ze ging koken in haar bikini; Jean verzorgde de 6 maanden oude baby.

De wijnboer was opgegroeid in dit huis, dus liep hij gewoon het erf op om het gezin Dumas te verwelkomen. Hij zag Natalie en stak zijn hoofd door het keukenraam. 'Bonjour'.

Natalie schrok zo dat zij de koekenpan omhoog hief. De beste man zette de fles Floc de Gascogne die hij ter verwelkoming had meegenomen in de vensterbank en vertrok.

De heren van RUKTV hadden hun kamp in Pau opgeslagen voor een grande finale. Krankink zou langskomen voor een klimtijdrit op de Aubisque.

Thomas reed er in een auto achteraan. Hij filmde een item over de kudde blauwe schapen van de Aubisque, die allemaal door dezelfde ram gedekt zouden zijn.

Het was allemaal tevergeefs. Voordat de podcast de lucht in kon gooide Clemens een halve liter Aperol Spritz over de laptop heen. Abandon RUKTV.

Herman en Dionne konden elkaar niet meer luchten of zien. Drie dagen verbleef de tourkaravaan in Pau. Dionne had de binnenplaats van het Chateau de Pau nu wel gezien, en Herman het parkeerterrein van de Campanile.

Drie dagen Henk Lammertink is ook niet alles. De man was echter zijn tijd ver vooruit. Hij had al een matje voordat Jon Bon Jovi er een had, maar alles wat hij zei ging langs Dionne heen.

Ze was ook ontdaan; omdat de redactie de hele gastenlijst al klaar had voordat zij als vervangster aantrad, zou ook televisiepresentator Winston Humberto langskomen, in het stadje Condom. En Freek Vonk; dat is voor iedereen erg.

De sprintfinish op de Champs-Elysées had ook nog een nieuwigheidje. Drie rondjes zouden er verreden worden, met daarin de uit de Olympische wegrit van 2024 bekende Butte de Montmartre, een kasseiklim van 1 km aan 6,4%.

De extra obstakels leverden weliswaar een geanimeerde finale op, maar de laatste 3 kilometers richting Champs waren lang genoeg om de sprinttreintjes uit te lijnen, en vanaf de Place de la Concorde werd het als vanouds een sprint à grande vitesse.

Jaspersen bevestigde nogmaals zijn positie als beste sprinter van de Tour met een 3e ritzege. De Brit Kipperdish ging definitief met pensioen met 39 ritzeges in totaal.

Vingergaard won zijn zoveelste Tour, een stabiele factor in een veld met wisselvallige tegenstanders. Het podium werd gecompleteerd door Kolovrat en Arendshorst, die een degelijke Tour reed.

Met de jonge Strass, de gearriveerde Jaspersen en de oude Alaphilistine in de bollentrui was de Tour van 2028 een tot tevredenheid stemmende onderneming voor de traditionele wielerlanden.

Spanje en Italië haalden niet zoveel uit deze Tour, maar die landen hadden de Vuelta en de Giro om hun gram te halen, al bewees ASO wederom dat de Tour de France de norm was en zou blijven.

Ondertussen raasde de zomerstorm Poly over Noordwest-Europa. Dionne had haar laatste Nachtetappe gepland op de Esplanade Trocadéro tegenover de Eiffeltoren.

Terwijl de laatste ploegbussen zich uit de voeten maakten bij Code Rood, moest en zou de Nachtetappe doorgaan. De NOS kon niet improviseren, zelfs niet in het Einde der Tijden.

'Waar sta jij Her-man', wist Dionne er nog net uit te persen in haar poncho. De betrouwbare Herman zou toch wel verzekeren dat dit programma gewoon kon doorgaan volgens draaiboek?

'Ik sta bij de Maarsseveense Plassen op het zomerkamp van mijn zoontje, Dion', zei de voordien onberispelijke Herman, zaterdags nog gesignaleerd in Poitiers. En toen sloegen zowel letterlijk als figuurlijk de stoppen door in Parijs.

Natalie was na haar echtscheiding neergestreken in Poldertje, de volkswijk van Yerseke, een plak land gevuld met kaarsrechte straten omsloten door dijken. De camping zat er ook; die werd bevolkt door Belgische seizoenstoeristen en uitzendkrachten van de visconservenfabriek.

Het enige stembureau was een soort bushokje dat een avond per week dienstdeed als vergaderruimte voor de filatelisten. Bij gemeenteraadsverkiezingen werd het gerund door de lijsttrekker van de ChristenUnie.

Het cafetaria werd uitgebaat door een hardwerkend Chinees gezin, een bitchy moeder, een dienstbaar knikkende man en een zoontje met jampotglazen. Het bordje 'Nieuw: Loempidel' hing er al jaren.

Ze maakten er een sport van zo snel mogelijk te serveren. Bij de nasi duurde dat langer. Om de zaterdagdrukte voor de balie te verlichten werd de besteller door de vrouw verordonneerd buiten een 'lontje' te gaan lopen.

Opgeschoten jongeren zaten aan een gokkast achterin, met een 'blikkie bie'. Dat laatste vroeg de vrouw als de gokker achterom keek naar de balie. Dat deed ie iedere 10 minuten. In Poldertje wilde niemand wonen, maar er werd geleefd.

In de auto overliep Jean zijn leven. Zijn tienerliefde verliet hem voor een man waarvan zij zwanger was, nadat zij Jean ervan had beschuldigd hem te stalken met liefdesbrieven, maar het was andersom.

Hij was afgestudeerd met een scriptie over fatale vrouwen, daarna kreeg hij een vriendin gespecialiseerd in de fotografie van mannelijk naakt. Jean maakte het uit omdat zij weekenden onaangekondigd doorbracht met haar ex-vriend.

Hij had een succesvolle negorij opgebouwd als freelance journalist. Nu zat Jean in het dorp van zijn jeugd, in Poldertje met een vrouw vervolgd voor kinderontvoering. Hoe kon dat toch? Moeder Dumas was onbevlekt ontvangen.

Hij zette 'Superstar' op, van The Carpenters. 'Don't you remember you told me you loved me baby? Baby, baby, baby, baby, oh baby. I love you. I really do ...'

De carrière van Dionne Stex als presentatrice ad interim van de Nachtetappe eindigde in een metootje. Op de spekgladde Esplanade Trocadéro werd Stex op regenlaarsjes achtervolgd door een dronken Kofi Satisfatsion, maar we hebben het van Danny Gilissen.

Gilissen gaf aan Dionne ontzet te hebben en haar daarna een goede beurt te hebben gegeven in de regiewagen, maar elk bewijs ontbreekt. Dionne vervolgde haar carrière als empathische presentatrice van het programma 'Verdrongen Verleden'.

De heren van RUKTV zaten toen al lang en breed in de mancave te genieten van de laatste Tourdagen. De vriendschap van Thomas en Clemens had de hectiek van het wielercircus opnieuw overleefd.

Wielerflits TV lukte het als enige medium wel uit te zenden vanuit Parijs, al waaide het hoedje van Dirk Dewevere door het beeld. Het laatste trok na plaatsing van de eindreportage enkele kijkers, vooral uit Vlaanderen.

De ploeg GSM van Ivan Rekensteel had een slechte Tour achter de rug. Francesco Willemsen won geen enkele etappe en de sponsoren waren niet tevreden.

Björn van de Leegte had de Thais van moederbedrijf Morion ontvangen in de karavaan, met Staf Dement achter het stuur van een ploegwagen. Dit tot grote ontzetting van Rekensteel, die nog nooit iets had meegemaakt dat buiten hem omging.

Niet dat het iets opleverde. De Thais trokken zich terug als sponsor toen de WT-licentie werd ontnomen, aan het einde van het seizoen. Alleen Björn kon Rekensteel nog redden.

De flexibele Brabander bood Sauna Diana nog een keer aan als levensreddende sponsor, maar Rekensteel gaf geen krimp. Dan liever de lucht in.

Björn had het ook niet breed, want zonder Morion/GSM zou de oprichting van een Nederlandse wielerploeg volledig onder zijn financiële verantwoordelijkheid vallen.

De plannen voor een Nederlandse WT-ploeg werden in de ijskast gezet; de ploeg Rekensteel ging verder als opleidingsteam met subsidie van de KNWU: Sport Middenland. Willemsen vertrok naar Hanty.

Staf Dement verliet de wielersport. Hij startte een glamping voor wielertoeristen in Lage Zwaluwe, met fietsroutes van Stampersgat tot Waspik, het beste dat West-Brabant te bieden heeft.

Hoe ging het verder met onze worstelende mediavrienden?

Thomas en Clemens woonden inmiddels samen in de mancave onder het huis van Clemens. RUKTV had het budget voor de Tour ruim overschreden, beide heren hadden geen inkomstenbron meer en de vrouw van Clemens zat dicht tegen een burn-out aan.

'Vandaag geen croissantjes', zei Clemens tegen een herkauwende Thomas bij het ontbijt. 'We gaan het brood voor de vogels in de tuin gebruiken voor wentelteefjes'.

Wielerflits TV verdween. Jozias van Wondergem ging terug naar Omroep Zeeland, Youri werd herenigd met Martin in een sociale huurwoning in Amsterdam Zuidoost, toegewezen door de gemeente na het Ajakkes-debâcle.

Het beste verging het nog de NOS. Dione keerde terug achter de schermen als hoofdredactrice van NOS Sport. Anchor Tom Befbers verdween en werd vervangen door een vrouw als presentator van 'Andere Meiden Sport'. Herman zou de nieuwe presentator worden van de Nachtetappe.

De ploeg AH Zaanlander stond ondertussen ook op springen, want AH verkocht niet de gewenste 4 stuks Zaanlander jong belegen gesneden per klant per winkelbeurt, en dat terwijl de marketingafdeling in Zaandam dat vooraf had berekend, en het salaris van VDP moest wel betaald worden.

De redding kwam uit onverwachte hoek. De Qatari hadden zich teruggetrokken uit de wielersport na het verwerven van de Tourstart 2030, maar de Katwijkse voetballer Dick Muijt, ambassadeur van de OS 2032 à raison de 500.000 eurietjes per jaar, wist dat de Qatarese agrosector Nederland wilde veroveren.

Hij werd in Doha op een congres aangesproken door de branchevoorzitters Khib El-Ling en Rachid Al-Qoolrabi. De eerste had interesse in het visbedrijf Ouwemand en de laatste had al een groot deel van de West-Brabantse suikerbietenvelden in zijn bezit.

Qatar moest toch met een ploeg aanwezig zijn in een Tour die startte in het thuisland met nog een paar golfstaten als sponsoren? En zo geschiedde: per 1 januari zou Dick Muijt eigenaar zijn van Huis ter Duin en heette de ploeg Anema Qatar-Ouwemand.

Toen Jean Dumas dit allemaal las dacht hij over de principiële keuze tussen geld en vrijheid. Zelf had hij altijd voor het laatste gekozen. Hij was arm maar gelukkig.

Dumas was eigenlijk meer een Rekensteel dan een Van de Leegte, al voelde hij zich meer aangetrokken tot de activiteiten van de tweede. Hij voelde zich tegelijkertijd meer een Eddy Stanckaert dan een Staf Dement, al had de tweede meer verstand van wielrennen.

Ok arm, dan kreeg je het magazine van de Huurdersbond in de brievenbus, met op de cover 'Wonen in historisch Emmeloord', maar wie woont in een land dat zich kan bezighouden met historisch Emmeloord, kan het alleen zelf verpesten.

De NS zet bussen in, zelfs als je totaal afhankelijk bent van het openbaar vervoer en op weg naar het sterfbed van je schoonmoeder; zelfs in Lage Zwaluwe.

Nou ja, de uitzondering is natuurlijk weer de wielersport. Om te winnen zouden zowel Stanckaert als Dement zich waarschijnlijk met het extract van lammerenbloed laten injecteren, en met 70 per uur een haakse bocht insturen.

De wielersport is als het schilderij van Bruegel, 'De Parabel der Blinden'. Gelukkig was hij geen robot.

In het leven lopen de zaken soms ook gewoon goed af. Lammerenbloed kost dan wel enkele tienduizenden euro's per kuur, maar als je er 'Start me Up' door schrijft of Parijs-Roubaix door wint, who cares?

Sommige mensen komen in een zwart gat, maar niet de Stanckaerts of Dements van deze wereld. Of Henk 'Matje' Lammertink, die zijn tijd ver vooruit was. Geen toeval dan ook, dat Dement Lammertink inhuurde voor zijn fietsglamping in West-Brabant.

'Wat zit er allemaal in die koffers?', zei Staf tegen Henk toen deze in de kluswoning even buiten Lage Zwaluwe aankwam. 'Bakpoeder'. 'Ga je die koffers allemaal de trap opsleuren, dat kost 232 koolhydraten?', zei Staf.

'Bakpoeder gaat de verzuring tegen', antwoordde Henk. 'Maar ze hebben dat tegenwoordig ook in pilvorm, waardoor het precies op het juiste moment wordt vrijgegeven, bijvoorbeeld op het viaduct over de A16 richting Zevenbergen', zei Staf, die zijn Franse ploeggenoten indertijd had geleerd dat je geen rode wijn moet drinken bij de lunch.

De aanstelling van Dione als hoofdredactrice van NOS Sport gaf de gelegenheid oud zeer uit de weg te ruimen. Er was geen zichtbare onmin tussen Dione en Herman, en zij gunde hem zijn nieuwe rol als presentator van de Nachtetappe, Personeelszaken was na diverse schandalen in het verleden echter op de qui-vive.

Herman had dan wel geaccepteerd dat hij in de Nachtetappe onder Dione jarenlang een ondergeschikte rol had, maar de vernederingen hadden hun sporen achtergelaten. Dat kan ook niet anders, als je op die manier in de wachtkamer zit achter een collega.

De jarenlange stand-upjes, waarbij Dione steevast in een mooi kasteel verbleef, terwijl Herman zonder nachtrust van parkeerterrein naar parkeerterrein reisde, leken ludiek, maar hadden de kroonprins van NOS Sport getraumatiseerd.

Hij tweette tijdens de Tour de France bijvoorbeeld geen zinvolle inzichten over het koersverloop, of filmpjes van passerende renners begeleid door zuchtmuziek, maar slechts foto's van non-descripte uitzichten vanuit de patrijspoorten van de Gribus Budget-hotels waarin hij moest verblijven.

Vaak was slechts een vangrail zichtbaar op de foto, en parkeerterreinen, veel parkeerterreinen. Therapie was noodzakelijk, dacht Personeelszaken. Misschien had de beste man tijdens zijn gijzelingen wel prostituees gedeclareerd onder de post Persoonlijke Verzorging, of een snoepautomaat aangerand.

Jean besteedde zijn laatste dagen voor de vakantie weer eens met stressen over plotseling achter afwezigheidsmeldingen verdwijnende contacten en het jaarlijks terugkerende fenomeen dat het werk verdween in de weken na de Tour. Waarom verdomme moet die bouwvak toch iedere keer worden gestart na de Champs-Elysées?

Ondertussen blijft het personeelstekort bij Rijkswaterstaat in de bediening van de Zeeuwse sluizen gewoon doorgaan ja, en gaan we gewoon op vakantie terwijl de schepen bij Terneuzen en Hansweert liggen te wachten. En Jeans Belgische krant wilde in de komkommertijd ook overvaren bootjes zonder gewonden meenemen als wereldnieuws.

Dat kan ook niet anders, als de Provinciale Zeeuwse Courant elk beroofd oud vrouwtje in de krant zet. Dat doen ze trouwens ook buiten de komkommertijd, maar waar zeuren we over? Dat betekent dat we buiten de komkommertijd ook wielrennen kunnen kijken.

Dat is trouwens een leuke sport, met mensen die eerst schansspringer zijn geweest, of op een visafslag hebben gewerkt, en dan met behulp van bakpoeder de stenen uit de straat rijden. De manager van die lieden, een toerfietser van Swift uit Leiden, is gaarne bereid om iedere selfiesticker die het pad naar glorie verstoort voor de rechter te slepen.

Ondertussen slagen ze er niet in om de beste allrounder van de wereld taakgericht zijn etappetjes uit te laten pikken. Misschien denken die wielermanagers, die Art van Praet wint de tijdrit toch wel, dus die mag er tactisch best een potje van maken.

Ondertussen was Wielerflits TV overgegaan tot het hanteren van de chat als informatiebron. 'Remco is overal aanwezig, ook als ie niet in de Tour is'. Maar dat wist de chat allang, dat Remco altijd aanwezig is. 'Zijn Naam worde geheiligd'. 'Kruisigt hem!'

In de Bijbel, opgetekend door Powless ten tijde van Jesus, stond het allemaal al geschreven, en dat moeten die jongens van de School van Journalistiek in Kampen toch weten? Zelfs de van God en klein Pierke verloste Dumas wist dat. Maar die had op de universiteit dan ook Nietzsche moeten lezen.

'God is dood', zei Nietzsche, en Jean wist het onbewust al, maar er was altijd nog de wielersport. En uiteindelijk aan het einde van de twintigste eeuw zou de Messias worden herboren. Remco was overal, of hij nu in de Tour reed, of op de Zwift.

Waar Mo was, dat wist niemand. Ja, misschien een bananenboer uit Ecuador of de Havenpolitie Zeeland/West-Brabant.

De zomer van 2023 ging haast onopgemerkt voorbij. Het ontbreken van nieuws werd door het NOS Journaal opgevuld met het beter uitleggen aan de kijker wat er niet gebeurde.

Een man was veroordeeld voor het sturen van zelfmoordbrieven. Dat mag niet van de wet, legde een woordvoerder van de Rechtbank Oost-Brabant uit, want anders zwaait er wat.

Er was ook nieuws over een Barbiefilm, of eigenlijk niet. Barbie is een pop die razend populair is, zei MAX School TV. Er werd een diverse vrouw aan het woord gelaten hoe divers de film is. 'Barbie's broer en zus en buurvrouw zijn helemaal niet anorectisch en blond', zei de mevrouw.

Toen kwam Erwin van den Erg met de Vierdaagse. Die maakte er wat van. Hij werd dan ook niet zoals de cameraman in de studio afgeleid door de pronte tetten van presentatrice Patty Debber. 'Zoveel wandelaars, zoveel verhalen', zei hij tegen de seniele kijker.

Een mevrouw vertelde waarom zij eksterogen had, met tranen in haar ogen. Er was iets gebeurd in het afgelopen jaar, maar ze vertelde niet wat. De in een matrozenpakje gehulde Debber toonde beelden van een goudgele raket in de Toer de Frans, die 'bijna niet meer in te halen is'. Gaat u rustig slapen.

Jean volgde de items van Van den Erg sinds hij hem op een persconferentie over de renovatie van het Paleis op de Dam was tegengekomen. Het was in de vroege ochtend, en de Noordelijke Randstad stond vast door een sneeuwbui.

Dumas had zijn vragen in de trein voorbereid en stelde die aan een lesbische wethouder, met wie hij een welhaast romantisch moment had gedeeld op het dak van het paleis, terwijl de sneeuwvlokken neerdaalden op de krioelende Dam.

Van den Erg kwam na afloop aangesneld. Hij had in de file gestaan, drukte zijn plofkap tussen de vragenstellende pers en was nauwelijks twee uur later al in het ochtendbulletin met een voldragen item, waarin de vragen en antwoorden van zijn collega's waren te herkennen.

Verder gebeurde er niets, ook niet in die tijd. Ja, Jean moest naar het ziekenhuis voor een CT-scan. Het apparaat had een opgenomen stem. 'Houd uw adem vast'. Hij kreeg een warm gevoel in zijn anus toen de contrastvloeistof in zijn aderen werd gespoten. 'Adem rustig door', zei het apparaat.

Herman ging proefdraaien met zijn Nachtetappe nieuwe stijl. Nu ja, de formule bleef. Hij deed alleen veel zelf. Drie gasten aan tafel, waarvan twee dezelfde plus een wielerleek, de rebus, iets historisch over de etappeplaats van de dag. En een nieuw item: fietsen met de vrouw van een van de gasten. Dat deed Tim Duchateau.

Dus kreeg je een proefaflevering in het stamcafé van politicus en wielerliefhebber Frans Abrahams in Heerlen, met oud-renners Ron Darmeling en Serge Wauwels, alsmede de auteur Jean Dumas die kwam vertellen over zijn biografie van Dione, genaamd 'Monter naar de dag van morgen'.

Het gesprek ging over paardenstress tijdens de Tour, of een plens over je hoofd tijdens een beklimming fijn is en het testen van luchtkussens voor de afdaling. Duchateau ging fietsen met Ine Deyen. Dat was leuk. Nee, dat is leuk. Wauwels knikte vriendelijk en voegde niets toe.

Abrahams zat in het publiek. Hij mocht geen campagne voeren dus hield het klein. Darmeling gaf tijdens de uitzending per ongeluk het antwoord op de rebus. We zagen een foto van Dr. Teeth van de Muppets en hij zei: 'Nils Politt'. Herman liet het passeren; hij vergat zelfs het boek van Dumas ter sprake te brengen.

Jean mocht pas tijdens de eindtune iets zeggen. Hij hield het boek monter omhoog, en zei 'I'm superhappy, it's really special', en toen kwamen Les Poppys. 'Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué. Hey ! Hey ! '

In Boxmeer, waar régionale de l'étape Dionne Stex inmiddels zat ondergedoken, werd daags na de Tour het traditionele criterium gehouden, met Philip Jaspersen en de Nederlandse etappewinnaar Nout Woels als blikvangers.

Tijdens de koers had zich een incident voorgedaan. Eekhoorn demarreerde door alle afspraken heen achter de ontsnapte Woels aan en werd ingerekend door Jaspersen. 'We willen hier sprinten', zei de patron van het peloton.

Natuurlijk eindigde het pelotonnetje sprintend in het wiel van Woels, maar dit terzijde. Afspraken, daar moet je niet doorheen fietsen met je goeie tourbenen.

De oorlog in Oekraïne was al een aantal jaren beslecht. De Russen hadden de Krim mogen houden, het gebied ten westen van de Dnjepr bleef Oekraïens en in de Donbass verbleef een VN-vredesmacht onder leiding van de Chinezen.

In Wit-Rusland was een halve burgeroorlog uitgebroken. Het land stond nog steeds onder sterke invloed van Moskou; het Oetker-privéleger van de dissidente militair Birgozjin voerde er een guerillastrijd tegen dictator Loekisjenko.

Birgozjin stuurde zijn leger aan vanuit Ter Apel, waar hij in een asielzoekerscentrum verbleef. Het NOS Journaal had in de komkommertijd sterverslaggever Berrie Leijkhof op hem afgestuurd. Die kreeg een kopje thee en sloeg daarna wartaal uit.

Dat was op zich vreemd, want Berrie stelde geen enkele kritische vraag; Birgozjin had hetzelfde theezakje gebruikt en nergens last van, dus de Russische geheime dienst kon het niet geweest zijn.

Leijkhof moest stante pede naar de Intensive Care van het UMC Groningen, terwijl hij alleen had geïnformeerd naar Birgozjins meegereisde zoon, een talentvolle padelspeler. 'Pavel is een sport met een groeiende populariteit', zei Berrie tegen de kijker na de thee.

Het maakte alleen een hoop herrie, maar dat wist Berrie al, hij was goed voorbereid. 'Wat weet u van Pavel', vroeg Berrie de nietsvermoedende inwoners van Ter Apel voor de ingang van Zwembad De Watertrappel.