Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Deze is nog wat beter:
Ik vraag me af, Kleo, wat je ziet als "middle of the road". En waar ik dan sta?
Ik luister naar alles, en ik kan eigenlijk ook in heel veel nummers gewoon iets moois ontdekken. Van "zwemmen in Barcardi Lemon" tot Rammstein (mag dat tegenwoordig trouwens nog?). Er komt overigens ook heel veel langs waarvan ik denk: nee, laat maar!
Ik denk vooral dat ik een heel gemakszuchtige luisteraar ben. Die iets vindt van wat hem wordt aangeboden, maar niet snel op zoek gaat in de spelonken van youtube of spotify om te kijken wat daar allemaal nog te horen is. Gewoon de radio aan, of een keer op spotify een artiest die je graag hoort, en waar Spotify dan vanzelf wat omheen verzamelt. Soms leuk, soms bagger.
Als dat voor jou een "the middle of the road-muziekluisteraar" is, dan ben ik dat inderdaad. Wel op een hele brede weg, die misschien zelfs wel breder is dan de soms nauwe hoekjes van spotify waar ik zelf niet kom.
Dat "zweeftevenlijstje" wat je laatst hebt gemaakt, daar heb ik uit nieuwsgierigheid wat nummers van aangeklikt. Maar ik vond het persoonlijk bagger. En toch, als het jouw boot laat drijven, blijf er vooral naar luisteren.
Ik verdiep me nog maar een keer in Baby K. Daar zal Flip Vla ook meteen fan van zijn, net als Kraamhol, Dakraam, Kraamflats, en weet ik hoe ze allemaal heten. Wel opzoeken op youtube, met beeld is het een stuk leuker dan zonder.
Dat middle of the road is een persoonlijk kwaliteitsoordeel, gebaseerd op de moeite die in een nummer lijkt te zijn gestoken of er al dan niet makkelijke keuzes gemaakt zijn en of het enige originaliteit heeft in hoeverre ik dat zelf kan beoordelen. Maak je een geluid na omdat het nu trending is ben je in mijn optiek middle of the road bezig, jat je uit oude nummers en maak je er zelfs anno nu nog een minder boeiend nummer van (het huidige leenwerk in dancenummers uit oude trance) dan ga je onder mijn ondergrens heen. Genoeg populaire nummers of muzikanten die dat overstijgen of niet de gemakkelijk weg kiezen.. In een lijst als de top 2000 overtijgt het merendeel dat (vaak ook ruimschoots) wel, ook al is het totaal niet mijn smaak.
Middle of the road is muziek dat an sich voor mij dus niet bijzonder is, maar nog steeds vermakelijk kan zijn als het bij je smaak past. In mijn eigen niches waar ik zelf naar luister stikt het van zulk werk, het kan en hoeft ook niet allemaal top te zijn.
Een luisteraar die 'vermakelijke' muziek luistert is weinig op aan te merken, niet iedereen zal ook behoefte hebben aan iets dat moet blijven hangen voor vele jaren. Wat ik wel vervelend vind is dat pulp en middle of the road werk in bepaalde media, die als gezagdragend/hebbend ervaren kunnen worden, opgehemeld of regelrecht gepropageerd wordt ten opzichte van werk waar meer kunde in zit en dit niet gebeurt. Ik denk namelijk dat het wezenlijk verschil gaat maken voor een carriere van een artiest als de balans anders zou zijn.
Dat hoeft overigens totaal niet mijn nichemuziek te zijn, snap prima dat mijn smaak geen aansluiting gaat vinden bij het generale publiek. Der is echter ook genoeg muziek voor een breder publiek dat niet de aandacht krijgt die andere artiesten wel gegund wordt (vaak vanwege de geldmachine of de connecties erachter).
Middle of the road is wat mij betreft Taylor Swift, weinig hoogvliegers, beperkt de prut. Wat meer richting pulp is voor mij Justin Bieber en de nasale Ariane Grande. Of destijds One Direction.. Echte pulp is Pitbull, maar toegegeven der zit wat bij dat leuk kan zijn op een feestje en het geen muziek is die je per se al te serieus hoeft te nemen.
Of een ander voorbeeld Coldplay die op dat album van Clocks een geluid raakt dat enorm aanslaat en dat op het volgende album begint te herhalen. Dan begin je uistekend als band maar ben je zelf op weg om middle of the road te worden. Blijkbaar hebben ze dat zelf ingezien en zijn er tijdig vanaf gestapt.
Gelukkig is muziek net als eten: zoveel mensen, zoveel smaken. En ook bijna onmogelijk om hier goed over te twisten.
Zo vind ik Harry Styles of Justin Bieber lekker luisterbare muziek maken, net als Justin Timberlake. Niet dat ik er snel een album van ga kopen, maar ik zap ze niet weg als ze langs komen. Iets wat ik dan wel weer wat sneller doe bij een boel "niggahmuziek" van Ye of dat soort gasten.
En als "doorbreken" het doel is van een artiest, dan is het denk ik aan de artiest om dusdanige muziek te gaan maken dat ie kan doorbreken. Dat is toch eigenlijk altijd mainstream; daar zitten de clicks en de albumverkopen. Niet in de obscure hoekjes of niches. Als je artiest wilt blijven maken wat je mooi vindt, dan moet je misschien accepteren dat je nooit uit je hoekje gaat komen. Keuzes, keuzes, keuzes...
Ik denk dat ik gewoon een "snackbar-luisteraar" ben. Of in ieder geval iemand die het liefst naar de "gewone restaurantjes" gaat, waar mainstream eten op het menu staat voor niet te veel geld. Maar waar ik dan wel alle uitersten van het menu wil proeven en ook lekker vindt. Die ook niet bang is om in het buitenland een keer een hap te nemen uit een slang, duif of een rat, maar niet met de illusie dat het ook lekker is. Maar vooral nieuwsgierig is naar de smaak van anderen, niet zozeer om de eigen honger te bevredigen. En de grens trekt bij het leeglepelen van opengehakte schedels van apen of het eten van illegale meuk.
'En als "doorbreken" het doel is van een artiest, dan is het denk ik aan de artiest om dusdanige muziek te gaan maken dat ie kan doorbreken'
Op dat vlak heb je 2 grote subgroepen : de artiesten die van meet af aan hun geluid op dat doel afstemmen (zomaar wat voorbeelden: U2, Coldplay, Bon Jovi, Madonna ook) en degenen die hun eigen geluid onderwijl oppoetsen naar een niveau dat je daar aankomt (bijv. Muse, RHCP, Metallica, Kings of Leon).
Die eerste groep vind ik nagenoeg nooit een bal aan, de tweede groep een stuk meer.
Het is natuurlijk enigszins discutabel wie waar exact thuishoort, daarvoor moet je echt de discografie induiken. Soms heb je ook bands die aanvakelijk 'groot' beginnen maar juist bij afbuigen naar een meer obscure sound groot worden (Radiohead!).
Dit is allemaal mening, uiteraard.
De vergelijking muziek-eten vind ik overigens niet opgaan, voor mij althans, muziek staat net zozeer op zichzelf als eten of literatuur, liever niet kruisbestuiven die 'hap' en in losse topics doen.
Ik heb misschien een te grote hekel aan vercommercialisering.
Qua muziek ben ik veel op zoek naar mijn eigen ultieme geluid, dat is niet mijn eigen ultieme gelijk.
In de analogie met restaurants eet ik overwegend bij degelijke restaurants/eetcafes met soms een bezoek aan de snackbar, maar geniet ik toch ook erg van Bib Gourmand of iets dat daar direct onder zit. Het niveau daarboven heb ik geen zin in. Als je muziek technisch gaat benaderen dan mis ik de kennis/gehoor om bepaalde bijzonderheden op te merken en vind ik dat voor mijzelf niet maatgevend genoeg. Er zijn wel wat voorbeelden van muziek die de toegankelijkheid begint te verliezen door complexe structuren. In die zin is de muziek die ik luister vaak van een net iets gemakkelijker niveau.
Ik vond Achtung Baby toch wel een goed album hoor.
Stuitte gisteren weer eens op gevalletjes leentjebuur, twee in dit geval.
Zijn geen nieuwe nummers dus ik kom daar pas jaren na dato achter.
@ Klootje, zal het nog eens pogen, Paolo Conte staat er nog voor
Soms hoor je echt iets leuks in de Snob 2000, zoals daarnet Priestess van Pumarosa op 225. Ik kende het voor alle duidelijkheid nog niet.
Ik ook niet, net even geluisterd. Leuke indie-track van het type muziek waar mijn vriendin meer van houdt (electronic) indie-pop. Zo in de jaren 2005-2015 wat mij betreft 1 van de laatste echte nieuwe 'genres' muziek die ontstaan en gebleven is, veelal met jaren 80 invloeden maar in een meer moderne jas gestoken. Het verschil met de meer mainstream tracks is dat deze stijl gericht is op het 'klein houden' van composities, ik vind het een een leuk genre waar wel tuttig/mieterigheid ernstig op de loer ligt wanneer je het te sterk aanzet.
Deze track is prima.
Komt vaag bekend voor, maar kan het niet duiden. Snap het cinematische gebruik wel, in heel veel scenes te plaatsen waarbij mensen gevangen zitten in een leven of vertwijfeld zijn. Of wat specifieker hun verdriet of eenzaamheid gaan wegdrinken in een bar.
"Qua muziek ben ik veel op zoek naar mijn eigen ultieme geluid, dat is niet mijn eigen ultieme gelijk."
Een hoog prietpraat gehalte waar ik jeuk van krijg. Ik heb twee keer een nummer gedeeld (van Einaudi en Jana Mila) die jij matig vond en waar je een voor jou vergelijkbaar nummer tegenover zette dat je wel goed vond. Dat vind ik geen sympathieke manier van discussiëren, want dit is wel degelijk je eigen smaak superieur aan die van de ander vinden. En dat je het niet in de hele ingewikkelde structuren zoekt, maar een niveau lager (lees: het niveau van gewone sterveling) heeft ook iets arrogants. Alsof goede muziek trouwens maakbaar is met behulp van structuren. Ik heb Guus Meeuwis een keer horen zeggen dat hij gebruik maakte van de Goldberg variaties. Ik weet niet precies wat dat inhoudt, maar ik denk dat de nummers Brabant en Tranen Gelachen die structuur hebben. Dat verhoogt mijn respect voor dit soort muziek niet.
Onder anderen voetbalcommentator Jeroen Grueter is vanavond te gast bij de Snob 2000. Niet zo vreemd. Ik zie hem op X ook altijd actief bij lijsten van NPO Radio 2.
Ja? En heeft ie een beetje goeie smaak?
Ja stemt wel eens op Depeche Mode. Heb zijn Snob lijstje niet gezien op X, maar dat kan aan X liggen.
Stemt ook op Madonna zag ik. Oei, dan ben je bij sommigen echt wel af :)
https://npo.nl/luister/stem/npo-radio-2-top-2000/inzending/9da4fce6-6e30-4f25-8dbf-36da13a854bf
Wat houdt de bewering over leentjebuur bij Fade Into You van Mazzy Star in trouwens? Ik keek op Wikipedia maar zag er niets over. Niet dat ik het daarom in twijfel trek, maar wel een beetje raar om het hier zonder enige toelichting te melden. Zijn beiden artiesten die ik zeer oppervlakkig ken trouwens.
Dat betreft knockin' on heavens door @esims
Mijn top 40 van nummers die wel in de Top 2000 van de VRT (Vlaanderen) staan maar niet in de Top 2000 van NPO Radio 2. Een grappig feit is dat Enjoy The Silence in beide lijsten op nummer 83 staat.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.