Zoals gezegd heb ik het bij de profs niet geheel waargemaakt, misschien dat ik daarom wat minder bekend ben. Toch mag de entourage waarin ik verkeerde, mijn equipe, mijn kopmannen/ ploeggenoten, als zeer bekend worden verondersteld.
In de grote ronden die ik heb uitgereden eindigde ik top 30.
Punt voor Rodney!
Alfónso Florez (1952-1992) verwees Sergueï Soukhoroutchenkov naar de 2e plaats in het eindklassement van de Tour de l’Avenir van 1980. Een opmerkelijke prestatie want Soukhoroutchenkov had de twee voorgaande edities overtuigend gewonnen en had bovendien de Vredeskoers op zijn naam geschreven in 1979. Nog steeds geldt hij als de grootste Russische wielrenner in de geschiedenis.
In 1979 had Florez in eigen land al de Ronde van Colombia gewonnen, een prestatie die hij 4 jaar later zou herhalen; Luis Herrera werd toen 2e. Met ritzeges en een podiumplaats had Florez ook succes in de Clásico RCN, de andere grote rittenkoers in zijn geboorteland.
Florez bleef officieel lang amateur, pas na zijn 30e maakte hij de overstap naar de profs. In 1983 was hij ook nog amateur, het jaar waarin Tourdirecteur Félix Lévitan de Tour openstelde voor amateurploegen in de hoop –die ijdel zou blijken te zijn- dat Soukhoroutchenkov aan de start zou komen.
De Sovjets kwamen dus niet maar wel de amateur-Colombianen, waaronder Florez. Het peloton bestond in die dagen vrijwel uitsluitend uit West-Europeanen en misschien kun je 1983 zien als het jaar dat de mondialisering van het wielrennen echt goed op gang kwam. In 1981 had Phil Anderson weliswaar als eerste niet- Europeaan de gele trui gedragen maar nu reed er voor de eerste keer een niet- Europese ploeg een grote Europese ronde. En niet veel later kreeg je die andere Aussie Allen Peiper, de Canadees Steve Bauer, de Amerikanen (Lemond, Hampsten, 7-eleven) en vanaf jaren 90 de Oost- Europeanen.
Aanvankelijk, tijdens de eerste vlakke etappes in de Tour van 1983, was het lachwekkend wat de Zuid- Amerikanen lieten zien; ook de ploegentijdrit was niet aan hen besteed en ze stonden direct al niet bekend vanwege hun stuurmanskunst. Maar in de eerste bergetappes lieten ze zich wel meteen van zich spreken (Jiménez, Corredor) en de spot maakte plaats voor bewondering.
Florez kon evenwel weinig klaarspelen, hij was al over zijn hoogtepunt heen. Halverwege moest hij opgeven vanwege een voedselvergiftiging. Nog 2 maal zou hij de Tour rijden: in 1984 (18e) en als prof in 1986 (27e); Lucho Herrera was toen de kopman van de Café de Colombia-equipe. In 1985 reed hij in dienst van Fabio Parra in de Vuelta, die verdienstelijk 5e werd in het eindklassement. Florez neemt afscheid als wielrenner in 1987.
Na zijn wielercarrière gaat Florez in Medellin ‘in zaken’. In april 1992 wordt hij vanaf een motorfiets doorzeefd met kogels. Het precieze waarom blijft schimmig maar er is een gerucht dat hij het had aangelegd met de vrouw van een familielid van drugsbaron Pablo Escobar.
NB: overeenkomsten met door jullie genoemde renners:
- Jonathan Boyer was de eerste Amerikaan in de Tour (en wellicht in een grote ronde), Florez met zijn ploeggenoten de eerste Colombianen;
- Eddy Schepers won net als Florez de Tour de l’Avenir;
- Lubberding reed Michel Laurent in de hekken in de Tour 1983, die van de eerste Tour met Colombianen dus;
- Claveyrolat is net als Florez niet meer onder ons; verschil met Florez is dat Claveyrolat daar zelf voor heeft gekozen.
1 Jacco van Stierop
1 Rodney
Ik reed meer dan 10 jaar voor dezelfde amateurploeg van mijn land. In die periode reed ik veel goede uitslagen bij elkaar, waaronder een wk-medaille, een olympische medaille en een aantal eindoverwinningen, etappes en nevenklassementen in kleinere rondes.
Een ronde die ik in die periode twee keer won was in een land waar ik alsnog na mijn 30e een profcontract kreeg. Zowaar werd ik in mijn eerste profjaar 19e, én tweede in het 'jongerenklassement' van een grote ronde. Daarna reed ik nog een seizoen voor een andere profploeg, waarna ik mijn carrière beëindigde.
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.