Nou Ghostwriter, ik geloof dat je de importantie van je mening schromelijk overschat gezien je buitenproportioneel felle betoog. (phew, 3x woordwaarde voor sjieke woorden)

Gelukkig is Valverde een buitengewoon sympathiek persoon, ik gun hem deze overwinning dan ook van harte. Overigens, principieel en feitelijk doen past niet bij deze sport in mijn optiek. Of er is sprake van een enorme naïviteit, maar kan dat amper geloven.

'@vasnd
"Nou Ghostwriter, ik geloof dat je de importantie van je mening schromelijk overschat gezien je buitenproportioneel felle betoog. (phew, 3x woordwaarde voor sjieke woorden)."

Waarom geloof je dat? Ik was niet onder enige veronderstelling dat mijn mening op een wielerfansite met een handjevol actieve leden enige "importantie" heeft. Ik begrijp ook niet helemaal waarom jij onder de veronderstelling was dat ik dat wel deed. Ik heb het hier steeds over mijn eigen mening over Valverde gehad en dat ik vind dat ik hem geen tweede kans hoeft te geven omdat hij geen "recht" heeft op een tweede kans.

"Gelukkig is Valverde een buitengewoon sympathiek persoon, ik gun hem deze overwinning dan ook van harte. Overigens, principieel en feitelijk doen past niet bij deze sport in mijn optiek. Of er is sprake van een enorme naïviteit, maar kan dat amper geloven."

Als jij een crimineel (want doping gebruik gaat hand in hand met criminele handelingen waaronder het smokkelen van doping over landsgrenzen) als Valverde wel een tweede kans wil geven zonder dat hij ooit enig berouw heeft getoond is dat prima. Ik kan alleen niet genieten van het succes van bedriegers en dat Valverde een bedrieger is kan je moeilijk ontkennen aangezien hij nog steeds niet toegeeft dat hij jaren doping heeft gebruikt. Zelfs als 100% van het peleton doping gebruikt zal ik niet kunnen juichen voor de winnaar als die dopeert. Dan kijk ik liever naar een andere sport waar mensen de boel minder bedriegen. En wanneer elke profsporter aan de dope zit ga ik wel naar amateurwedstrijden kijken. En als alle volwassen sporters aan de dope zitten ga ik wel naar jeugdwedstrijden kijken. Laat mij maar lekker naief zijn. Ik zie alleen niet helemaal in waarom het naief is om te vinden dat een dopeur die nooit erkent doping te hebben gebruikt geen tweede kans verdient (wat nogmaals niet beketent dat ik vind dat je hem geen tweede kans mag geven).

'@ Ghostwriter:

De laatste uiteenzetting is in ieder geval duidelijker.

Als ik het goed begrijp koppel je rechten dus los van een iets dat een tweede kans heet. Een tweede kans is een subjectief immaterieel goed wat kan samengaan met het recht (recht is misschien wel een uitvloeisel van dit) maar dit niet per se hoeft.

In principe kan ik dat nog wel volgen. Soms is er straf geweest maar vraag je je af of dat voldoende was, het een (positieve) uitwerking had en of iemand weer exact dezelfde draad kan en mag oppakken. Praktisch gezien is het wel prettig dat er iets is al recht die dat op een arbitraire manier afdwingt dat men na een bepaalde weer verder kan (soms met en soms zonder verdere voorwaarden). Je komt er anders lastig uit.

Bij mij is het niet vergeten en zonder meer vergeven als iemand zijn straf heeft uitgezeten. Een oprechte spijtbetuiging draagt daar zeker aan bij, of aan daden na je terugkomst. Maar als daar niet perse aan is voldaan, geeft mij niet per definitie aanleiding om iemand van binnen eigenlijk te willen weren of in je hoofd geen rehabilitatie te gunnen.

Ik trek de grens moreel gezien bij verregaande acties om te verhullen dat je iets fout deed. Nou ken ik de zaak Valverde niet van haver tot gort, maar ik kan me niet herinneren dat hij mensen kapot heeft willen maken die zijn bedrog aanhangig wilde maken. Een Lance Armstrong heeft dat wel gedaan en die verdient naar mijn mening dan ook geen tweede kans. Gelukkig besloten meerdere instanties unaniem om hem die niet meer te verlenen. Iets dat best in overeenstemming kan zijn met het gevoel van een meerderheid van de liefhebbers cq wielervolgers.

Moreel gezien acht ik Valverde niet minder dan mensen die nu nog vals spelen en ook het recht hebben om rond te rijden. Sterker nog het totaal niet transparante van de sportwereld en de intense, soms schemerachtige, medische begeleiding maken dat je eigenlijk voor niemand echt je hand in het vuur kan steken. Ik ga ook niet in de illusie leven dat mensen wel netjes spelen. Gelukkig heeft het bloedpaspoort in ieder geval voor een wat evenwichtiger en geloofwaardiger speelveld gezorgd, waardoor er iets meer eerlijke sport plaats lijkt te vinden en je makkelijker sporters omarmt. Dit staat evenwel onder druk zien we rondom zaken met Sky / British Cycling.

Overigens haalde ik net eerder Lance Armstrong aan. Hij betuigde wel openlijk spijt en zou dus misschien naar jouw maatstaven wel weer een tweede kans kunnen verdienen. Ikzelf hecht hier een stuk minder waarde aan, je zou het immers makkelijk kunnen faken, ook al is er dus onderzoek cq statistiek die aantoont dat dat het herhalingsgevaar verkleint. Volgens mij is er eerst al spijt en berouw en dan pas wordt dit uitgesproken, denk niet dat als het eerst gezegd wordt dat dit dan ook zal leiden tot het ontwikkelen van het gevoel van binnen. Dat dit berouw en spijt van binnen borrelt ligt mijn inziens toch vooral aan het karakter en de achtergrond van een individu, soms geholpen door confrontaties met slachtoffers en/of nabestaanden. Ik denk dat iemand die gevangen zat in een foute omgeving en daar dmv straf uit van los komt dat graag achter zich wil laten en door alle tijd voor reflectie ook wel spijt en berouw zou kunnen krijgen. Andere karakters zullen niet snel of wel nooit spijt ontwikkelen van binnen. Neemt niet weg dat ze dit wel kunnen spelen als het ze goed uitkomt of dit hun opname in de samenleving kan vergroten. Dat laatste ervaar ik bij Armstrong die het publiek om zijn vingers wil winden op het moment dat hij een charmeoffensief wel kon gebruiken.

'@kleomantre
Hier kan ik me helemaal in vinden. In relation to Armstrong, hoewel hij heeft toegegeven doping te hebben gebruikt vind ik zeker niet dat hij een tweede kans heeft verdient. Hij heeft namelijk alleen toegegeven dat hij doping heeft gebruikt in de jaren waar jij niet meer voor kon worden gestraft en liegt dus nog over de jaren daarna (althans dat denk ik). Daarbij ging het bij Armstrong inderdaad (zoals je al zij) wel wat verder dan zijn gebruik van doping. Hij heeft actief het leven van mensen die zijn dopinggebruik naar buiten brachten proberen te verwoesten. Dat is iets wat ook ik veel erger vind dan zijn gebruik van doping en iets waar hij ook nog steeds niet eerlijk over is. Voor Valverde kan ik niet blij zal als hij wint maar ik vind het niet erg dat hij nog steeds in het peleton rondfiets. Bij Amstrong hoop ik dat hij nooit meer actief wordt in het wielrennen. Daarbij geloof ik Amstrong niet wanneer hij zegt dat hij spijt heeft. Net zoals ik hem vroeger niet geloofde toen hij zijn geen doping te gebruiken.

Mooie discussie heren!.. genieten.. leuk om te zien dat mijn bedenkingen richting Valverde dit teweeg kan brengen.

'@ghostwriter
Ik kan je redenering wel volgen. Maar roep je geen verwarring op door te spreken over een tweede kans? In eerste instantie denk ik dan vooral aan het weer mogen deelnemen aan wedstrijden, actief zijn. Die kans heeft hij met beide handen aangegrepen en hij is wereldkampioen geworden. Pas in de tweede plaats komt daar het terugwinnen of kwijt raken/zijn van het vertrouwen bij het publiek voor mij bij. In plaats van een of geen kans geven of krijgen zou ik eerder spreken in termen van vertrouwen, geloofwaardigheid, reputatie en dergelijke. In dit opzicht is Valverde zeer controversieel.

'@girardengo
Waarom roept het verwarring op om te spreken over een tweede kans? Het ging er vanaf het begin over of het "zielig" van mij is dat ik hem (als wielerliefhebber) geen tweede kans geef. Mijn argument is dat hij geen tweede kans heeft verdient en dat ik hem dus geen tweede kans hoef te geven. Dat andere er dan dingen bijhalen die daar niets mee te maken hebben en de discussie verwarrend maken kan ik niet zo veel aan doen. Vanaf het begin het ik heel duidelijk gemaakt dat ik het niet had over Valverde's recht om in het peleton actief te zijn (en dus of hij een tweede kans krijgt als profwielrenner van de UCI of welke instantie daar ook verantwoordelijk voor is).

'@ghostwriter:

Je laatste post is zo klaar als een klontje. Je zit zelf verwarring door te beginnen over het strafrecht, waarin een tweede kans zoals jij hem formuleert helemaal geen plaats heeft.

'@Kirsipuu
Ik was niet degene die het strafrecht erbij haalde. Sterker nog, ik heb vanaf het begin geschreven dat het onzin was om het strafrecht erbij te halen. Oom mezelf maar te quoten: "Maar we hebben het niet over een strafzaak dus is het onzinnig dat je dat erbij probeert te halen. Het gaat er niet over of Valverde nog steeds geschorst moet zijn. Hij heeft zijn schorsing afgerond dus mag hij weer wielrenner. Het gaat erom of ik hem als wielerliefhebber dan ook een tweede kans moet geven en zolang iemand geen enkele berouw toont vind ik dat het belachelijk is om hem een tweede kans te geven die hij niet heeft verdient." Dit schreef ik voordat jij uberhaubt bij de dicussie betrokken raakte en is volgens mij erg duidelijk. Sterker nog, volgens mij is het minstens net zo duidelijk als mijn laatste bericht die jij wel duidelijk genoeg vindt...

Ik heb daarnaast wel uitgelegd waarom het onzinnig was om het strafrecht erbij te halen. Dat mensen zoals jij daarna door zijn gegaan op mijn uitleg over waarom het strafrecht erbij halen onzin is op een manier waarop het leek alsof ik juist het strafrecht gebruikte om mijn argument te versterken komt door jullie verwarring, niet die van mij. Maar ja, ik ben blij dat het eindelijk allemaal voor iedereen duidelijk genoeg is.

Zo'n spijtbetuiging is toch gewoon een wassen neus ?

Voor mij zit er geen verschil tussen een dopeur die huilend spijt betuigd en na 2 jaar terugkeert vs eentje die er verder geen letter meer vuil aan maakt. Dat kan per persoon en cultuur zoveel verschillen, niet te doen om dat tegen een etische meetlat aan te leggen en vandaar dat dan ook niet gedaan wordt.

Ik heb inderdaad de voorgaande discussie niet helemaal gelezen ghostwriter, mijn excuses daarvoor.

Overigens heb ik veel reacties gelezen uit het peloton die Valverde een mooie winnaar vinden. Binnen het peloton heeft hij zijn tweede kans dus wel verdiend.

'@Romāns Vainšteins
Vaak is het een wassen neus maar ik ben niet zo cynisch dat ik altijd denk dat het een wassenneus is. Trouwens is spijt betuigen misschien ook niet wat ik bedoel. Misschien is het meer dat ze enige schuldbewustzijn moeten betuigen en in ieder geval dat ze eerlijk moeten uitkomen over welke jaren ze doping hebben gebruikt (en niet zoals Valverde het gewoon nog steeds ontkennen). Van mij hoeft iemand er heus niet steeds weer over te beginnen maar ze moeten wel één keer alles eerlijk naar buiten brengen en enige schuldbewustzijn tonen.

@Ik heb inderdaad de voorgaande discussie niet helemaal gelezen ghostwriter, mijn excuses daarvoor.
No problem.

"Overigens heb ik veel reacties gelezen uit het peloton die Valverde een mooie winnaar vinden. Binnen het peloton heeft hij zijn tweede kans dus wel verdiend."

Binnen het peleton heeft hij een tweede kans gekregen niet verdient. ;-)

Ik kan me heel goed voorstellen dat de meeste dopeurs temidden van dopeurs niet zo'n heel groot schuldgevoel aan hun dopinggebruik overgehouden hebben. Daarbij is Valverde volgens mij eerder een zwijger dan ontkennerhdfjkhjds fg sdfgsgsdvdsghhgretgreytretreretyrerygertyreytreytreyrerytertye rertyrtey yrt

'@Romāns Vainšteins
De keren dat een journalist de ballen had om hem er naar te vragen heeft hij stellig ontkent.

Een vriend van mij die een biochemestry bedrijf heeft opgericht verteld mij dat er in de biochemestry wereld al vele jaren over microdosing van doping wordt gesproken. Hij zei dat hij weet dat in de triatlon wereld mensen zijn die aan doping microdosing doen en dat hoewel er nog weinig onderzoek naar is gedaan er over het algemeen wordt aangenomen dat microdosing een groot positief effect op prestaties heeft. Hij verteld ook dat zulke microdosing waarschijnlijk niet (of bijna niet) te ontdekken is met de huidige tests. We kunnen er dus wel vanuit gaan dat een behoorlijk percentage van het WT peleton nog steeds aan de doping zit.

Met deze nieuwe kennis over het gebruik van microdosing komt bij mij de prestatie van Froome in de Giro wel onder een ander daglicht komen te liggen. Zeker de dag dat hij een bijna onmenselijke solo eruit gooide terwijl hij daarvoor helemaal niet de indruk maakte in topvorm te zijn. Het verschil tussen Froome voor die dag en tijdens die dag is enorm.

https://amp.krone.at/1875198?__twitter_impression=true

Intussen ook duidelijk waarom Denifl zijn contract bij CCC inleverde. Dopinggebruik toegegeven nadat hij opgepakt werd.

De cultuur bij de Nederlandse schaatsers blijkt niet heel anders te zijn dan bij de wielrenners. Niet dat men (zover bekend) massaal aan de epo zat, maar men zoekt wel de grenzen van wat legaal is. Het is maar de vraag of pufjes prestatieverhogend zijn, maar cortisonen lijken toch een positieve invloed te hebben (net als in het wielrennen, waar het ook gebruikelijk is/was een blessure te faken). Het woord omerta is ook al gevallen...

Suffe reactie trouwens van Ritsma trouwens, die suggereerde dat het allemaal opgeklopt is. Maakt hem wel verdacht....

Erben voelde zich niet gemakkelijk. Maar hij werkte in de bewuste periode bij Spaar select met de omstreden dokter Berend Nikkels. Ritsma zijn betoog valt nog wel iets voor te zeggen.

'@ghostwriter
Het gebruik van microdoseringen is niet bepaald nieuwe kennis, hier wordt ook buiten de biochemie wereld al jaren over gesproken. Mits goed toegepast is het inderdaad nauwelijks op te sporen. Alleen met Froomes wederopstanding in de giro heeft het weinig te maken: het kenmerkende van microdoseringen is juist dat je het over het een lange periode constant toepast. Doordat de doseringen zo klein zijn, zie je geen groot effect op de zeer korte termijn.

Ik moest meteen aan Postlberger in de giro van 2017 denken na het bekend worden van de dopingaffaire in Oostenrijk. De laatste jaren heeft hij dergelijke uitschieters (gelukkig) niet meer gehad.

Die profiteerde toch alleen maar van een chaotische sprintvoorbereiding in de smalle straatjes van Olbia, waarbij de sprinters het nakijken hadden? Niet echt een goed voorbeeld, al is het een Oostenrijker.

Kenneth Mercken (42) was eind jaren negentig wielrenner: een ploegmaat van Tom Boonen bij de Kortrijk Groeninge Spurters, later semiprof in Italië. Hij had talent, maar ook één groot gebrek: “Epo werkte niet bij mij.” Mercken is nu filmmaker, en deze maand komt zijn debuut uit. In Coureur doet hij een boekje open over wat hij allemaal zag en zelf deed.

In cafébar Mok in de Brusselse Dansaertstraat scant Kenneth Mercken met zijn telefoon de groene thee die hij net heeft besteld. Hij is onlangs opnieuw se­rieus beginnen te koersen en telt daarom digitaal zijn calorie-inname. “Dat is het probleem”, zegt hij. “Ik kan niks half zijn gat doen. Dat was vroeger zo als coureur en nu als regisseur is het precies hetzelfde.”

Wielrennen en films maken zijn niet zo verschillend, vindt Mercken. “Knokken om centen te vinden, alle mogelijke connecties aanspreken, jezelf helemaal verliezen in wat je doet. Zeven jaar met een script bezig zijn, is óók een uithoudingssport.”

Vanaf 13 maart loopt zijn debuut Coureur in de zalen. Het is een film over de zwijgzame renner Felix ­Vereecke, die zichzelf verliest in een universum van spuiten en slikken.

Koersen, uitgaan, vechten en weer koersen
Grotendeels is het verhaal autobiografisch: epo, cortisone, testosteron, groeihormoon, de regisseur heeft het zelf ook allemaal gedaan. Zoals ook de turbulente relatie tussen vader en zoon levensecht is.

Maar soms is het verhaal een beetje ‘aangezet’: in een memorabele scène in de film sondeert Felix zijn eigen blaas om de controle te omzeilen. “Dat heb ik nooit gedaan”, zegt Mercken. “Maar ik had het zeker kunnen doen. Ik was tot alles bereid.”

Toch is Coureur ook een mooie, menselijke film geworden. Geen rauwe schandaalprent over doping alleen. Zo’n film had Mercken ook kunnen maken, want zijn persoonlijke verhaal is bij momenten bijna straffer dan de fictie van Coureur.

“Ik kom uit een wielergezin”, zegt hij. “Mijn vader en mijn oom reden voor de Waalse liefhebbersbond. In dat milieu ben ik opgegroeid: dat was koersen, winnen, uitgaan en dan opnieuw koersen terwijl je nog zat was van de dag voordien. Er werd amfetamine gebruikt en geregeld gevochten. Ik zag als kind dingen die shocking waren, maar tegelijk was dat ook de aantrekkingskracht. Mijn pa was mijn grote held. Hij won altijd, ook bij het vechten.”

“Op mijn elfde ging ik zelf koersen, vanaf mijn veertiende in competitie. Ik trainde op de grote versnelling, reed mijn knieën kapot. Omdat ik zo hard trainde, groeide ik niet meer. Ik kwam laat in mijn puberteit, reed tegen jongens die een kop groter waren. In mijn allereerste koers werd ik als eerste gelost. Ik reed tot bij mijn pa die aan de kant stond te kijken met een maat. Ze hadden gedronken. Nog nooit ben ik zo beschaamd geweest, zei mijn pa. Toen ben ik gestopt. Ik voelde dat heel erg: bij ons thuis mochten alleen winnaars binnen.”

Met Tom Boonen tussen de nudisten
“Pas op mijn zeventiende ben ik opnieuw begonnen. In dezelfde liefhebbersbond als mijn vader. Daar bleek ik toch talent te hebben. Vaak koersten we samen. Ik herinner me dat we een keer sprintten voor de vierde plaats. Ik was sneller, ging makkelijk over ons pa. Tot ik een hand voelde. Een hand die ik kende. Pa duwde mij naar de nadar. Ik moest vol remmen of ik was verongelukt. Hij lachte achteraf. Dat moet je leren, jongen. Hij had gelijk, ik was veel te braaf.”

“Toen, bij de vrije liefhebbers, wilde ik niet eens een vitaminepil nemen. Ik was daar principieel tegen. Maar lang houd je dat niet vol. Je begint met cafeïne, een eerste, onschuldige stap. Daarna volgt magnesium. Ook onschuldig, maar dat moet je wel zelf intraveneus inspuiten. Dat herinner ik me nog heel goed: dat ritueel – een naald in je eigen ader zetten. Heel spannend. Daar besefte ik voor mezelf: Nu ben ik naar de ‘dark side’ overgestapt.”

“De hele cultuur van het wielrennen was erop gericht. Ik ben nooit een dokter tegengekomen die vroeg: Ben jij misschien zot geworden? Neen, alles was normaal. We gaan dat voor u in orde brengen. Je deed een ronde van de dokters, op zoek naar degene wiens pen het vlotst schreef. Zo zeiden we dat.”

“Het is niet dat ik voor alle koersen gebruikte. Ik herinner me een wereldbeker in Waregem. Ik was de beste man in koers en ik was clean, op een ozonkuurtje na misschien. Ik mocht gaan rijden bij de Kortrijk Groeninge Spurters, met de beste Belgische renners. Tom Boonen zat bij mij in de ploeg en we kwamen goed overeen. Ik herinner me dat we samen op de kamer onze quadriceps aan het meten waren. Dat was tot op de millimeter hetzelfde.”

“Later, op de ploegstage in Almeria, hebben Boonen en ik eens gesprint tegen elkaar op training. Ik klopte hem met een halve fiets. Tijdens die stage zaten we in een park voor nudisten, waar de ploeg voor een prijsje bungalows had kunnen huren. Daar moesten wij door voor we op training vertrokken. Hilarisch.”

“Mijn pa had een maat die op sterven lag en epo moest nemen om medische redenen. Pa is die bij hem gaan opvragen: Mag Kenneth die epo niet hebben? Jij gaat toch kapot, hij kan er misschien nog coureur mee worden.” FOTO: GEERT VAN DE VELDE

“In 2000 werd ik in Halle Belgisch kampioen bij de elite zonder contract. Ik kon tekenen bij Gruppo Sportivo Podenzano, een bescheiden Italiaans team. In België had ik natuurlijk al wat dingen gedaan, maar in ons land was doping iets wat je als renner zelf organiseerde. In pakweg de Ronde van Namen sliepen we in kostscholen en dan zag je de anciens met een ijscrèmedoos naar de toiletten verdwijnen. Niemand mocht het weten, maar iedereen wist het.”

“Italië was in die tijd het beloofde land voor jonge renners. Er was net een WK voor beloften geweest waarbij de Italianen de eerste vier plaatsen haalden (in 1996 in Lugano, nvdr.). Ik verwachtte dat het ook qua doping next level zou zijn. Alleen zag ik niks de eerste weken. Niemand gebruikte. Ik belde in paniek naar mijn dokter: Help, iedereen is hier clean. Hij stelde me gerust: Wacht maar, dat komt nog.”

“Op een keer sloot ik me op in de toiletten, om een recuperatiespuit te zetten. De rest van de ploeg kreeg het in de gaten en begon op de deur te kloppen. Ik riep: Laat mij gerust, ik ben me aan het aftrekken.(lacht) Toen ik buiten kwam, hadden ze allemaal hun spuiten boven gehaald en deden ze alsof ze zichzelf injecteerden.”

“Later leerde ik dat ze in Italië allerlei mythes hebben rond doping. In die eerste weken zaten ze in een periode van pane e acqua – brood en water – waarin ze het lichaam zuiverden om het extra ontvankelijk te maken voor de dopingproducten. Later spoten alle renners openlijk op de kamer. Terwijl we over het weer babbelden. Zo banaal was het. Alleen de eerstejaars niet, die mochten alleen kijken.”

Anorexia
“Ik had één groot probleem: epo werkte niet bij mij. Dat gebeurt, sommige mensen zijn ‘non-responsive’. Dat moet met mijn late pubertijd en lage testosteronspiegel te maken hebben gehad. Toen de dokter me het nieuws vertelde, was mijn eerste reactie: Misschien moet ik gewoon maar wat meer gaan spuiten.”(lacht)

“Ik begon epo te kopen achter de rug van de ploegleiding, van Russische ploegmaats. Die zeiden dat hun product natuurlijk was, nog getrokken van echte lijken. Een fabeltje, maar ik wilde het graag geloven. Mijn pa had ook een maat die op sterven lag en epo moest nemen om medische redenen. Pa is die bij hem gaan opvragen: Mag Kenneth die epo niet hebben? Jij gaat toch kapot, hij kan er misschien nog coureur mee worden. Ik heb die mens zijn epo gebruikt, maar ik kreeg een darmontsteking.”

“Een gerenommeerde wielerarts had later een oplossing voor mijn probleem met epo. Ik kon groeihormoon nemen. Maar geen ‘kuurtje’, zoals de meeste deden. Wel dag na dag, mijn hele carrière lang. Hij zei er ook bij: Groeihormoon kan ook kankercellen stimuleren. Als dat gebeurt, ben je gefuckt.”

“Dat heeft me aan het denken gezet, mijn ogen geopend. Ik ben crazy bezig. Er kwam die periode zoveel bij elkaar. Ik zat tegen anorexia aan, had een positieve controle gehad, weliswaar voor een product waar ik een attest voor had. Maar het werd allemaal te veel. Ik voelde: Dit wordt te zot. Ik ben mezelf aan het kapot maken.”

‘Coureur’, met o.a. Koen De Graeve, vanaf 13 maart in de cinema.
“Ik heb naar huis gebeld vanuit Italië. Ik stop. Ik heb het aan mijn ma moeten vertellen. Ons pa kon niet aan de telefoon komen, hij begreep het niet. Pa heeft letterlijk gezegd: De kans om kanker te krijgen, wat stelt dat nu voor als je een groot coureur kan worden.Twee jaar heeft hij niet geslapen van mijn beslissing om te stoppen. Maar hij heeft die wel gerespecteerd. In Italië is hij me zelf komen halen met de mobilhome.”

“In die rit naar huis heb ik beslist dat ik dan maar filmschool zou gaan doen, omdat ik ooit eens een brochure van het Ritcs had gezien met Stijn Coninx op. (lacht) Het is nu pas, bij het maken van Coureur dat ik me ervan bewust ben geworden hoe crazy die hele wielerperiode was. Als je erin zit, heb je dat niet door. Koers is een narcistisch gebeuren, helemaal op jezelf gericht. Een sport die je stap voor stap corrumpeert.”

“Frank Vandenbroucke heeft dat ook ooit verteld: het eerste pilletje Stilnoct zette een raderwerk in gang dat niet meer tegen te houden is. Zo was het ook voor mij. VDB kan het niet meer navertellen. Met mijn film kan ik dat gelukkig wel doen.”

Ik ken dit verhaal idd, zelfs Frank Heinen heeft er eens een stukje over geschreven. Naar die film wil ik heel graag toe maar waar draait dat kreng ???

'@xistnc
Hij trok zo hard door in de sprintvoorbereiding dat hij een gat had en wegbleef inderdaad. Vijf dagen later reed hij ook heel sterk, en werd hij 3e na een lange ontsnapping.

Nog wat leesvoer voor de geinteresseerden (artikel van eind vorig jaar).

http://www.cyclingnews.com/news/rasmussen-on-micro-blood-doping-study-i-told-you-so/

Let in deze context ook op de kleine bloedzak die te zien is in de video van Hauke. Hij ziet er echter wel groter uit dan 135ml, misschien wel de "hele" 270.

Jammer dat die studie maar 9 deelnemers had, waarvan 7 tot eind meededen.
Gebruikte Hauke het nou een paar uur voordat hij een wedstrijd op het WK zou doen? Wat me opviel was dat het er best netjes uitzag en dat hij rustig op een stoffen bank zat. Hij was blijkbaar niet bang voor bloedvlekken.