Amerika correspondent worden wordt beetje gezien als het summum van wat je kan bereiken. Dat trekt hijgerig / ambitieus ingesteld volk aan waarvan een aantal erg op status gesteld is. Marieke de Vries die we nu op de NOS zien is zo'n type, dat gerust met 130 over de vluchtstrook kart om als eerste de beelden van een vliegtuigcrash te tonen.
Terwijl het inhoudelijk wellicht een van de makkelijkere jobs is op dat vlak. Alleen bij thematische uitzendingen/docu's of bij rampen hoef je je maar richting het achterland te begeven. Verder is het prima te doen vanuit New York / DC of soms LA. Je hebt veel nieuwsbronnen tot je beschikking, er is geen sprake van een taal- of een echte culturele barriere, Amerikanen zijn een uitgesproken volk en simpele thema's als zwart-blank en arm-rijk kun je in allerlei varianten steeds opnieuw uit putten.
De 'helden''zijn degene die de moeite steken in een taalstudie en een correspondentgschap aannemen in een veel moeilijkere en gevaarlijkere omgeving.. Denk aan Rusland, Midden-Oosten. Of degene die de moeite nemen om echt weinig belichte en weggemoffelde problemen aan ons te tonen.
Omdat het het summum is, is het wel zo dat degene die je ervoor selecteren vaak ook wel enige standaard hanteren om de plek toegewezen te krijgen. Je zal er dus ook niet meteen een prutser zien neen.
Of je er wil zitten en/of om je te profileren om in aanmerking te komen zijn dingen die voortkomen uit ambitie en/of het streven naar status/erkenning. Dat kan oprecht het idee zijn dat gezien de VS leidend is in de wereld dat volgens jou dan ook de belangrijkste plek is vanwaar journalistiek te bedrijven, immers wat daar gebeurt/beslist wordt heeft de meeste kans te resoneren elders. Het kan ook zijn dat je je daarmee vooral bewijst tegenover collega's en (on)bewust je plekje op de apenrots claimt.
"verwardt" met dt :)
Nee vorig jaar had DM nog een onverwacht goed nummer (Ghosts Again) dat best veel gedraaid is op Kink. Alleen toch nog minder dan Never Had To Know van The Vices. Wat mij betreft onterecht, want over de grens doet zo'n nummer niks. Overigens is Never Had To Know ook wel op NPO Radio 2 gedraaid, maar daar ken ik het volgens mij niet van.
Tammo is een uit de hand gelopen gimmick. Wel een goed ventje. Ik houd ook niet zo van die papmuziek. Ik knik liever Arjen Robben goedgemutst toe in de AH van Helpman, terwijl ik een pak Brinta meepik. Die oud topturner met die pretoogjes is ook van hier. Hoe het met hun muzikaliteit zit weet ik niet.
Say my name, say my name 🎵
Log in via je wielerflits.nl account om deel te nemen aan de discussie.